Ψάχνοντας να βρω ένα βιβλίο για να διαβάσω στη Φολέγανδρο, αφού είχα μόλις τελειώσει τη «Μυστική Ιστορία» -εξαιρετικό παρεμπιπτόντως- το μάτι μου έπεσε πάνω στον εξής τίτλο: «Ο Μεσσίας του Dune». Είχα διαβάσει το πρώτο Dune όταν ήμουν 21 και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας Frank Herbert είχε δημιουργήσει ένα δικό του σύμπαν εφάμιλλο σε συγκρότηση με αυτό του «Άρχοντα των Δακτυλιδιών», με διαφορά ότι το Dune είχε εντονότερες θρησκευτικές, οικολογικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις. Και φυσικά ότι το Dune είναι μια διαστημική όπερα που εκτυλίσσεται στο μακρινό μέλλον. Σύμφωνα με τα λεγόμενα στο οπισθόφυλλο, το Dune είναι για το είδος science fiction ότι είναι ο «Άρχοντας» για το είδος fantasy. Περιληπτικά, βρισκόμαστε 22.000 χρόνια στο μέλλον, οι υπολογιστές έχουν απαγορευτεί, οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει προηγμένες δυνατότητες -όπως το να κάνουν περίπλοκους μαθηματικούς υπολογισμούς, να προβλέπουν το μέλλον- και διάφοροι Οίκοι αγωνίζονται για την κυριαρχία σε έναν κόσμο που κινείται -κυριολεκτικά και μεταφορικά- από το μελάνζ, ένα μπαχαρικό που παράγεται μόνο στον πλανήτη Dune. Ομολογουμένως προσέγγισα τη συνέχεια του Dune επιφυλακτικά και με μια διάθεση του τύπου διακοπές είμαστε, ας διαβάσουμε και κάτι χαζό να περάσει η ώρα. Όταν ξεκίνησα να το διαβάζω μάλιστα οίκτιρα τον εαυτό μου και τον νεανικό ενθουσιασμό μου με το πρώτο Dune. Όμως… άσχετα από την λογοτεχνική τους αξία, που δεν είναι και ασήμαντη, τα βιβλία του Dune, συμπιλαμβανομένου του "Μεσσία" καταφέρνουν να σε βυθίσουν στον βυζαντινό άνυδρό κόσμο τους τόσο έντεχνα, που μέχρι να πεις μελάνζ έψαχνα στη Wikipedia να διαβάσω την περίληψη του πρώτου Dune, για να θυμηθώ τις φυλές του μελλοντικού πλανητικού συστήματος, τα πλάσματά του και τις δολοπλοκίες τους. Όλες οι λέξεις φαίνονταν μαγικές -ο Herbert έχει φτιάξει και αυτός μια δική του γλώσσα, αν και δεν την έχει προχωρήσει τόσο όσο ο Tolkien- τα σκουλήκια της ερήμου, το μπαχαρικό μελάνζ, οι Μπέν Γκέζεριτ, οι Μορφοπλάστες, η Συντενχία των Πηδαλιούχων, η Μπατλεριανή Τζιχάντ, ο Μουάντ’ Ντιμπ, η Λαίδη Τζέσικα, οι Κουιζάρατ, οι Φρέμεν… Σκέφτομαι μέχρι να νοικιάσω την ταινία του Lynch που όλοι λένε ότι είναι μεγάλη μάπα ή και να πάρω την εξάωρη τηλεοπτική σειρά που γυρίστηκε πρόσφατα. Θέλω να δω σκουλήκια της ερήμου και αποστακτικές στολές, να ακούσω τη Φωνή, πως το λένε!!
5 σχόλια:
heeloooooo-----------------------
τις έχεις ακουστά τις strawberry switchblades?--------------------
p.s.
το dune του lynch δεν είναι η χειρότερη ταινία του. οι περισσότερες ταινίες του είναι για τα μπάζα.
Ηello there!
Οχι, δεν τις ξέρω, ωραίο όνομα πάντως(!) θα κατεβάσω.
Φαντάζομαι ότι το Dune δεν μπορεί να είναι χειρότερο από το Twin Peaks: Fire Walk With Me...
Δηλαδή εδώ αντί για spice έχουμε μελάνζ;; Πάντως εκτός από τον Messiah, εντόπισα και τα Children of Dune, God Emperor of Dune (!), Heretics of Dune, Chapter House Dune. Φέρτε μου ένα βιβλιοπωλείο/ περίπτερο ΤΩΡΑ, τα αμμοσκούληκα με καλούν!
Φοβερή πώρωση το πρώτο Dune, άσε που είναι και πολύ επίκαιρο με αυτά που γίνονται στον κόσμο. Thanks Sister, βρήκα το ιδανικό καλοκαιρινό ανάγνωσμα!
Ναι, το μελάνζ μου έκανε και εμένα εντύπωση. Το λέει: spice melange. Όντως επίκαιρο το Dune, διάβαζα ότι το μπαχαρικό είναι μεταφορά για το πετρέλαιο -οκ, αυτό δεν ήθελε και πολλή σκέψη- και ότι η "Εμπορική Κοινοπραξία" αναφέρεται στον OPEC. Μάλιστα όταν γράφτηκε το βιβλίο ο OPEC δεν είχε αναδειχθεί ακόμα ως σημαντική πολιτική δύναμη.
Με κόλλησες με το Dune και βρήκα στο βίντεο κλαμπ το Children of Dune, το μόνο σχετικό που υπήρχε εκτός από την ταινία του Λιντς. Πρέπει να ομολογήσω ότι πέρα από τον πρώτο ενθουσιασμό που ξαναθυμήθηκα τους ήρωες του "Dune", απογοητεύτηκα από την τηλεοπτική και πολύ φτωχή παραγωγή, βαρέθηκα και μέχρι στιγμής είδα μόνο το πρώτο μέρος. (Παρεπιπτόντως, το imdb λέει ότι το πρώτο μέρος στηρίζεται στο Dune Messiah).
Είναι περίεργο βιβλίο για να μεταφερθεί κινηματογραφικά, όλο αυτό το σύμπαν που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας λειτουργεί μια χαρά στο μυαλό του αναγνώστη, αλλά νομίζω ότι είναι τόσο ετερόκλητο και κιτς στην προσπάθεια να απεικονιστεί στην οθόνη: λίγο μεσαίωνας, λίγο αρχαία αίγυπτος, λίγο οδύσσεια του διαστήματος και κερασάκι τα μπλε φωσφοριζέ μάτια. Γιάκ!
Δημοσίευση σχολίου