Δεν είμαι φανατική οπαδός των Depeche Mode, αλλά το Violator είναι από τους αγαπημένους μου δίσκους -και ένας από τους καλύτερους των 90’s κατά τη γνώμη μου- οπότε όδευσα και εγώ προς το Terra Vibe χτες για να κάνω και το καθήκον μου ως μουσικόφιλος.
Στο φιλοσοφικό ερώτημα αν αξίζει τον κόπο να πηγαίνεις σε τόσο μεγάλες συναυλίες, όπου ξέρεις ότι θα ταλαιπωρηθείς αφάνταστα και μάλλον δεν θα δεις τίποτα, η απάντηση είναι ναι. Οι Depeche Mode έκαναν μια φοβερή εμφάνιση με αέρα και απόδοση μεγάλου συγκροτήματος. Ήταν πραγματικά πολύ καλύτεροι απ’ότι περίμενα, ο ήχος τους ήταν καταπληκτικός και η φωνή του τραγουδιστή σε άψογη φόρμα. Τολμώ να πω ότι στα παλιά τους μου άρεσαν περισσότερο, αλλά πάλι δεν ξέρω και καλά τα καινούρια.
Έφτασα κάπως αργά, τι κάπως δηλαδή, ακριβώς όταν βγήκαν. Γινόταν της κακομοίρας από κόσμο και επικρατούσε ένας γενικότερος εκνευρισμός καθώς διάφοροι μετακινούνταν προσπαθώντας να φτάσουν λίγο πιο μπροστά -ναι και εγώ μαζί τους, ξέρετε με την κλασσική μέθοδο: προσκολλούμαστε σε παρέα που ανοίγει δρόμο και πάμε και εμείς σαν τους κολαούζους από πίσω… Είναι κάτι που με εκνευρίζει όταν το κάνουν οι άλλοι, από την άλλη δεν μπορούσα να πιστέψω ότι δεν θα έβλεπα απολύτως τίποτα. Μη νομίζετε ότι είχα την απαίτηση να πάω μπροστά, απλώς λίγο λιγότερο πίσω..
Είναι και αυτό ένα άλλο βασανιστικό ερώτημα: μπορείς να ευχαριστηθείς μια συναυλία όταν δεν βλέπεις τίποτα; Δηλαδή σε πολλά βίντεο από τεράστια live βλέπεις τη λαοθάλασσα να χορεύει και να εκστασιάζεται και σκέφτεσαι: γιατί χαίρονται τώρα αυτοί;; θα μπορούσαν να είναι και σπίτι τους και να βλέπουν το συγκρότημα σε live στην τηλεόραση… Ξέρω, δεν είναι έτσι ακριβώς, η ατμόσφαιρα της ζωντανής παράστασης, η εμπειρία που μοιράζεσαι με χιλιάδες την ίδια στιγμή, κλπ…Still…κάτι λείπει όταν δεν βλέπεις όχι μόνο το συγκρότημα, αλλά ούτε καν τις οθόνες ή τα φώτα της σκηνής. Σε κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε τέτοιο πήξιμο που αποφάσισα ότι δεν είχε νόημα πλέον, εφόσον δεν μπορούσα να αναπνεύσω και εξακολουθούσα να μη βλέπω. Φευ! Ο χοντρός γίγαντας πίσω μου είχε τόσο εκνευριστεί με τον κόσμο που πηγαινοερχόταν, που αφού μας έχωσε μία στα πλευρά με το κράνος που κρατούσε, δήλωσε ότι ο επόμενος που θα επιχειρήσει να κουνηθεί θα φάει κλωτσιά. Nobody moves, nobody gets hurt που λέμε. Καλά να μιλάμε εμείς οι κοντοί, να ενοχλείται ο ψηλός των 100 κιλών με τον κόσμο…Τι να κάνουμε, λουφάξαμε εκεί για λίγο, αναλογιζόμενοι το γνωστό γνωμικό, 'όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα' και μετά από κανά μισάωρο κάναμε τη μεγάλη έξοδο. Είναι τραγικό να μη σε αφήνουν ούτε καν να πας προς τα πίσω..μια κοπέλα έλεγε στη φίλη της να κάνει πως λιποθυμάει για να μπορέσουν να βγουν!! Αλλά τι θα ήταν οι συναυλίες χωρίς αυτές τις εμπειρίες;
Αφού πήγα λοιπόν τελείως πίσω και αφέθηκα στη μοίρα μου, χρησιμοποιώντας κατά καιρούς τα γνωστά τρικ, όπως στηρίζουμε τις φτέρνες μας σε πεταμένα μπουκάλια νερού για να ψηλώσουμε (λέγεται και νερόσολα) και βλέπουμε τη συναυλία από την κάμερα του μπροστινού, μπόρεσα να απολαύσω τη συναυλία. Η οποία ήταν πολύ καλή, δεν ξέρω αν σας το είπα!!
Υ.Γ. Δεν πολυέβλεπα τις οθόνες αλλά νομίζω ότι κυρίως προέβαλλαν διάφορες άλλες εικόνες, και αυτές που έδειχναν από τη συναυλία δεν ήταν πάντα κατατοπιστικές, π.χ. για ένα σχεδόν ολόκληρο ένα τραγούδι η κάμερα είχε κάνει ζουμ στην κιθάρα. Έλεος!! Νομίζω ότι οι οθόνες αυτές μπορεί να αποδειχθούν σωτήριες σε τέτοιες καταστάσεις και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να εκφραστεί καλλιτεχνικά εκείνη τη στιγμή ο σκηνοθέτης (;) της συναυλίας.
2 σχόλια:
Μετά το Violator το χάος, αλλά διαβάζοντας το ποστ, ζήλεψα που δεν πήγα :(
Είχε κόσμο; Τι κόσμο είχε; Σελέμπριτις;
Βασικά είχαν μαζευτεί όλης της γης οι κολασμενοι... Άκουσα ότι είχε περί τα 20.000 άτομα, δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά θα μπορούσε! Οπότε όπως καταλαβαίνεις λοιπόν από κόσμο είχε τους πάντες. Μου έκανε εντύπωση ότι είχε και πολλούς τουρίστες.
Σελέμπριτις δεν είδα, πάντως το vip area (δηλ. τα εισιτηρια των 100 ευρώ) ήταν ένα περιφραγμένο λοφάκι δίπλα μου. Που να παει το σελεμπριτι στο λοφάκι όρθιο;;
Δημοσίευση σχολίου