Δεν μαύρισες! (τεθλιμμένο βλέμα)

Αν ξανακούσω αυτή την ατάκα άλλη μια φορά, το ορκίζομαι ότι θα εκραγώ. Οι εξυπνάκηδες που μου το λένε προϋποθέτουν (λανθασμένα):

1.Ότι θέλω να μαυρίσω. Πραγματικά, δεν θέλω καθόλου. Το μαύρισμά μου είναι αδιάφορο, έως και απωθητικό, ειδικά σε ανθρώπους που το έχουν παρακάνει και παίρνουν ένα πορτοκαλο-καφέ καμένο χρώμα. Φαίνεται ότι το δέρμα τους έχει υποφέρει, είναι αφυδατωμένο, ζαρωμένο και στεγνό. Επίσης δεν μου αρέσει καθόλου να κάθομαι κάτω από τον ήλιο. Δεν είναι μόνο λόγω των βλαβερών ακτίνων, απλώς ποτέ δεν μου άρεσε η ηλιοθεραπεία. Και μια είδηση για όσους θέλουν να μαυρίσουν: όσο και να προσπαθήσουν, το δέρμα τους δε θα πάρει ποτέ τη γλυκιά, στιλπνή απόχρωση που έχει το φυσικά σκούρο δέρμα.

2.Ότι μπορώ να μαυρίσω. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη νοημοσύνη ή εμπειρία για να γνωρίζεις ότι όσοι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα λευκοί, δεν μαυρίζουν. Στην καλύτερη περίπτωση και αν είναι πολύ προσεκτικοί, παίρνουν λίγο χρώμα, στη χειρότερη παθαίνουν εγκαύματα.

Μια τελευταία απορία: έστω οι άνθρωποι που με βλέπουν για πρώτη φορά στη ζωή τους το καλοκαίρι να έχουν αυτή την απορία. Οι άνθρωποι που με ξέρουν χρόνια και δεν με έχουν δει ποτέ των ποτών να μαυρίζω, γιατί επιμένουν να επαναλαμβάνουν αυτή την ερώτηση σαν κακοπρογραμματισμένα αυτόματα;