Χτες το βράδυ έβλεπα ειδήσεις και παρατήρησα κάτι: οι εκφωνητές φαίνονταν σχεδόν στενοχώρημενοι που Ισραήλ και Χεσμπολάχ δέχτηκαν το ψήφισμα του ΟΗΕ για κατάπαυση του πυρός. Επίσης έκαναν τα πάντα να μας πείσουν ότι δεν πρόκειται, δεν υπάρχει περίπτωση να ισχύσει η εκεχειρία, "σύμφωνα και με τις απόψεις των ειδικών". Οι ειδικοί ήταν ο εξής ένας, ένας πρώην διοικητής ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στο Λίβανο, ο οποίος μάλιστα δεν έλεγε ακριβώς αυτό. Έλεγε το αυτονόητο ο άνθρωπος, ότι είναι πολύ ευαίσθητες οι ισορροπίες.
Τελοσπάντων ας πούμε ότι είναι επαγγελματικό (και ασφαλές βέβαια) να δηλώνεις δύσπιστος για τα πάντα. Μπορεί και να διαλυθεί η εκεχειρία, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι όταν μιλούσαν για "ανελέητους βομβαρδισμούς" και "συνεχιζόμενες επιθέσεις", έλαμπαν τα μάτια τους, είχε μια ζωηράδα η φωνή τους. Όταν μιλούσαν για εκεχειρία και κατάπαυση πυρός, σαν να ατονούσε η φωνή τους, σαν να θόλωνε το βλέμα τους. Πως εξηγείται αυτό; Μια εξήγηση είναι ότι τα ελληνικά ΜΜΕ καλύπτουν θανάτους και καταστροφές με τόση λύσσα και μανία, που νομίζω ότι βρίσκουν μια σαδιστική/μαζοχιστική ικανοποίηση σε αυτό. Και όταν τους στερείς αυτή την ικανοποίηση, υποσυνείδητα προφανώς, νιώθουν μια απογοήτευση. Hate is a fascinating feeling που έλεγε και κάποιος.
Δεν θέλω να γίνω κακιά, αλλά πραγματικά αυτή είναι η εικόνα που δώσανε χτες οι εκφωνητές.
Για τέλος ένα άλλο ευτράπελο από τις ειδήσεις μας: έλεγε η εκφωνήτρια με επικριτικό ύφός "επιμένουν τα βρετανικά ΜΜΕ σε απίστευτα σενάρια τρόμου". Ενώ τα ελληνικά ΜΜΕ, σε αντίστοιχη περίπτωση, θα κρατούσαν τη γνωστή τους ψύχραιμη και υπεύθυνη στάση. Ας γελάσω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου