Gaggle / Κοπάδι (χηνών)

Εικοσιδυομελής γυναικεία "art choir". 'Ονειρο ή εφιάλτης; Κάτι και από τα δύο, όπως φαίνεται.



Μόνο με φωνητικά και ντραμς (και ακόμα καλύτερα):

Big City

100 χρόνια Gran Vía

Tα σχέδια για τη δημιουργία της Gran Vía, ενός δρόμου που θα ένωνε διαφορετικούς αστικούς πυρήνες που ήταν διασκορπισμένοι στην Μαδρίτη, και θα αποσυμφορούσε το παραδοσιακό κέντρο της Puerta del Sol, υπήρχαν ήδη από το 1880, ενώ τα έργα τελικά ξεκίνησαν το 1910. Φέτος είναι η επέτειος 100 χρόνων από τη δημιουργία της Gran Vía, ενός δρόμου που αξιώνει νεουορκέζικο μεγαλείο, και όχι μόνο λόγω του ονόματος (gran via= μεγάλος δρόμος - αν και το όνομα λέγεται ότι είχε δοθεί ειρωνικά λόγω της μεγάλης καθυστέρης των έργων). O Δήμος της Μαδρίτης αποφάσισε να γιορτάσει τα 100 χρόνια της Gran Vía, μια ιδέα που μου φαίνεται πολύ καλή, δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι μπορείς να γιορτάσεις τα γενέθλια ενός δρόμου.

Στο πλαίσιο των διάφορων εορτασμών και εκδηλώσεων, όλα τα περιοδικά για τη Μαδρίτη (που εδώ κυκλοφορούν ως ένθετα των εφημερίδων κάθε Παρασκευή) είχαν αφιερώματα στον δρόμο, τα κτίρια του και τους ανθρώπους που ζουν εκεί.

Το εξώφυλο του Madrid 360, της ΑΒC

Το εξώφυλλο του On Madrid της El País

H Gran Vía είναι γεμάτη καταστήματα, εστιατόρια, ξενοδοχεία, κινηματογράφους και θέατρα, διασχίζοντας σχεδόν όλο το κέντρο της Μαδρίτης. Αν μπορούσα να την συγκρίνω με έναν αθηναικό δρόμο, θα έλεγα ότι ο χαρακτήρας της μου θυμίζει κάτι από Πατησίων (το κομμάτι από την Αγ. Μελετίου ως την Ομόνοια), αλλά η θέση της και τα επιβλητικά κτίρια της μάλλον την φέρνουν πιο κοντά στην Πανεπιστημιου.

Αρχιτεκτονικά η Gran Vía θεωρείται μια δημόσια έκθεση των περισσότερων των στυλ των αρχών 20ου αιώνα, από τα διεθνή στυλ αρτ ντεκό, σετσεσιονισμό, ιστορικισμό και ρασιοναλισμό, μέχρι τα σχεδόν αποκλειστικά ισπανικα plateresque και neo-mudéjar. Ενα πολύ ωραίο βίντεο του δήμου της Μαδρίτης επισημαίνει κάποια από τα πιο σημαντικά κτίρια και δίνει μια συνολική εικόνα του δρόμου:

Το Εdificio Telefónica που δείχνει και ξαναδείχνει το βίντεο, ολοκληρώθηκε το 1929 και είναι ο πρώτος ουρανοξύστης της Ευρώπης, ύψους 88 μέτρων. Φαίνεται ότι ο αρχιστέκτονάς ήταν Αμερικάνος;

Και τέλος, το κερασάκι στην τούρτα, μια σκηνή που θεωρείται εμβληματική για την Ισπανία των 1990'ς: ο πρωταγωνιστής του Abre los Ojos, σε ονειρική σεκάνς της ταινίας, βρίσκεται να περπατάει μόνος του σε μια εγκατελειμενη Gran Vía:

Δυστυχώς το βίντεο της σκηνής αυτή δεν υπάρχει πουθενά για να το ανεβάσω... Μπορείτε όμως εδώ να δείτε ένα πολύ καλό μονταζ από όλες τις εμφανίσεις της Gran Vía στο ισπανικό σινεμά:
http://www.elmundo.es/especiales/gran_via/ocio/cultura/cine.html

Γιατί να μην γίνει κάτι αντίστοιχο και για έναν αθηναϊκό δρόμο; Επίσης ποιά κτίρια, ή δρόμοι της Αθήνας έχουν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ελληνικές ταινίες; Εγώ μπορώ να σκεφτώ μόνο το μέγαρο του ΟΤΕ στη Βικτώρια, στο Bios+Πολιτεία του Περάκη. Αν θυμάμαι καλά ο Κιμούλης απειλεί να ανατινάξει το κτίριο αν δεν του επιτραπεί να βγάλει διάγγελμα στη δημόσια τηλεόραση. Δεν θυμάμαι βέβαια κατά πόσο ίδιο το κτίριο απεικονίζεται στην ταινία, έχω την αίσθηση ότι ελληνικό κράτος το 1987 (ούτε τώρα μάλλον) θα έδεινε τέτοια άδεια.

Πίσω στην Gran Vía, αν είστε fríkis de arquitectura, δείτε και αυτά τα λινκς

• http://www.elmundo.es/especiales/gran_via/arquitectura/construccion.html
• http://www.esmadrid.com/en/portal.do?IDM=310&NM=3&TR=C&IDR=1431
  

Mad world

Το θέμα της μπούργκα, ή του νικάμπ, ή γενικότερα της καθολικής κάλυψης του προσώπου παίζει αρκετά στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, ειδικά με την προσπάθεια της Γαλλίας να απαγορεύσει τη χρήση αυτών των ενδυμασιών σε δημόσιους χόρους, ή την πρόσφατη σχετική απόφαση της Βελγικής Βουλής.

Αυτή η απαγόρευση προβάλλεται ως κάτι που θα είναι καλό για τις γυναίκες αυτές, θα τις απελευθερώσει, θα βελτιώσει τη θέση τους στην κοινότητά τους, αλλά και την ένταξή τους στην ευρύτερη κοινωνία γενικότερα. Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω τις ίσως καλές προθέσεις όσων κάνουν αυτές τις προτάσεις, θεωρώ ανησυχητική την υφαρπαγή και την επεκείμενη διαστέβλωση φεμινστιστικών αιτημάτων και την ένταξή τους σε μια βασικά εθνικιστική ατζέντα. Ξαφνικά εθνικιστές, ρατσιστές και διάφοροι τέτοιοι κόπτωνται για τα δικαιώματα των γυναικών, ενώ οι ίδιοι πιθανότατα θεωρούν ότι η δουλειά της γυναίκας είναι καταρχάς να φροντίζει την οικογενειά της, το σπίτι της, και την αναπαραγωγή του έθνους.

Οχι ότι οι μουσουλμάνες δεν έχουν σοβαρά προβλήματα, μην κοροιδεύομαστε, γιατί εδώ έρχεται η αριστερή υποκρισία, ότι "αυτοί έχουν διαφορετικά έθιμα", δεν μπορούμε να κριτικάρουμε τον πολιτισμό τους γιατί γινόμαστε ιμπεριαλιστικά γουρούνια, αποικιοράτες και άλλα τέτοια ωραία. Φυσικά και μπορούμε να κριτικάρουμε τον πολιτισμό τους, και τον πολιτισμό μας, και οποιονδήποτε πολιτισμό θέλουμε, εφόσον είμαστε σκεπτόμενοι άνθρωποι. Και εφόσον αναγνωρίζουμε, όπως είχε πει και κάποιος "το ημαρτημένο της σκοπιάς μας".  Πρέπει να αναρωτηθούμε όμως, πραγματικά το πρόβλημα αυτών των γυναικών είναι ότι καλύπτουν το πρόσωπό τους;;;

Εχουμε αναγάγει κάτι τόσο δευτερεύον όπως η ενδυμασία σε σημαία μεταναστευτικής πολιτικής. Τα προβλήματα όλων των γυναικών του κόσμου, και περισσότερο όσων ζουν σε  ιδιαίτερα παραδοσιακές/πατριαρχικές κοινωνίες*, είναι η ανισότητα, ο καταναγκαστικός γάμος, η άσκηση βίας, η έλλειψη πρόσβασης στην εκπαίδευση και στην αγορά εργασίας, ακόμα και η στέρηση βασικών δικαιωμάτων, όπως είναι τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, τα δικαιώματα κληρονομίας, η το δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα. Ισως η μπούρκα και το νικάμπ να συμπυκώνουν ή να συμβολίζουν την υποταγή της γυναίκας για κάποιον δυτικό, αλλά πιστεύω ότι είναι το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί. Το θέμα είναι αλλού. Είναι ότι αυτές οι γυναίκες, για να ντύνονται έτσι, ο λόγος είναι ότι θεωρούν (αυτές ή/και οι άντρες τους) ότι είναι ντροπή να κυκλοφορείς με το πρόσωπο ακάλυπτο σε δημόσιους χώρους.

Εχουμε σκεφτεί, αν εφαρμοστεί ποτέ αυτή η γελοία απαγόρευση, που θα κυκλοφορούν ακριβώς αυτές οι γυναίκες; Εχουμε σκεφτεί ότι τελικά, ουσιαστικά τους στερούμε την πρόσβαση τους στο δημόσιο χώρο; Εστω (με τεράστιο ερωτηματικό) ότι τους αναγκάζουν οι άντρες τους να καλύψουν το πρόσωπό τους, τι πιστεύουμε, ότι ξαφνικά αυτοί οι άνθρωποι θα αλλάξουν την κοσμοαντίληψή τους και θα τις αφήσουν να βγαίνουν ακάλυπτες έξω; Το πιθανότερο είναι ότι θα τις κλείσουν στα σπίτια τους, και θα τους απαγορεύσουν τις πολλές επαφές με τον έξω κόσμο. Παρόμοια είναι η θέση και των γυναικών που αυτοβούλως καλύπτουν το προσωπό τους, και νιώθουν άβολα να βγουν αλλιώς έξω, πως ξαφνικά θα αλλάξουν τις πεποιθήσεις τους και θα κυκλοφορήσουν ακάλυπτες; Πιθανώς να αυτοπεριοριστούν όσον αφορά τις μετακινήσεις τους.

Δηλαδή δεν μας πειράζει που αρκετές από αυτές τις γυναίκες, ειδικά οι φτωχότερες, μένουν αγράμματες, άνεργες, έχουν ως μοναδική προοπτική επιβίωσης τον γάμο, χωρίς επιλογή ούτε καν πόσα παιδιά θα κάνουν, ή αν θα παραμείνουν παντρεμένες ακόμα και όταν ο γάμος τους είναι κακός, και σε γενικές γραμμές, η ποιότητα της ζωής τους εξαρτάται σχεδόν απόλυτα από τους άνδρες συγγενείς τους, και μας πειράζει που καλύπτουν το προσωπό τους; Τρομερή υποκρισία.

Τελικα πάλι οι γυναίκες γίνονται ερήμην τους, πεδίο μιας πολιτιστικής διαμάχης, η οποία μόνο σε ένα πολύ επιφανειακό επίπεδο αφορά τα δικαιώματα, τα προβλήματα και τη ζωή πραγματικών γυναικών, που ζουν και αναπνέουν αναμεσά μας.

* Όλες οι κοινωνίες που γνωρίζουμε είναι πατριαρχικές. Σε κάποιες από τις σύγχονες κοινωνίες υπάρχει μια επίσημη/νομοθετική αναγνώριση της ισότητας των φύλων, αλλά σε καμία δεν έχει επιτευθχεί στην πράξη αυτή η ισότητα. Αυτό ως παρατήρηση και χωρίς να παραγνωρίζω ότι τα προβλήματα/οι περιορισμοί που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες σε ιδιαίτερα παρασοδιακές/πατριαρχικές κοινωνίες/κοινότητες είναι σαφώς σοβαρότερα.

Other Switchblades no.1: Switchblade Symphony

Δεν τις ήξερα καθόλου. Τις ανακάλυψα τελείως τυχαία, από κάποιον φίλο που είχε ανεβάσει το βίντεο στο facebook. Νομίζω είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που μου έχει συμβεί ποτέ στο facebook, και ένας από τους λόγους που τελικά δεν
έσβησα τον λογαριασμό μου. Συνεχίστε να ανεβάζετε βίντεο παιδιά.
Λίγο disturbing, αλλά καλο τραγούδι το Clown. Ωραίος ο ρυθμός στο συνθεσάιζερ. Αν ήμουν goth, θα ήταν ύμνος -φαντάζομαι.



Κι άλλο ένα για να φτιάξουμε ατμόσφαιρα...



Σύμφωνα με τη Wikipedia, "the band's name refers to the result of cutting up elements of classical music to mix them with harder sounds".

Παραξενιές των Ισπανών

Μερικές είναι καλές, μερικές κακές, κάποιες άλλες απλα...διαφορετικές!

• Οι εγκυκλοπαίδιες στο μετρό: Δεν μπορείτε να φανταστείτε το μέγεθος των βιβλίων που διαβάζουν οι Ισπανοί στο μετρό. Όρθιοι, με το ένα χέρι ελεύθερο, με τρομερό στριμωξίδι, στο ένα πόδι, χωρις κανένα χέρι ελεύθερο, το 50% περίπου τον επιβατών του μετρό μόλις μπει στο βαγόνι θα ανοίξει την τσάντα του Σπορτ Μπίλι και θα βγάλει μια γκουμούτσα, πάχους μεταξύ του Μαγικού Βουνού, του Δεκαήμερου του Βοκακίου και του Οδυσσέα, και θα αρχίσουν ατάραχοι να διαβάζουν, σαν να μην τρέχει τίποτα. Κάποιοι διαβάζουν και περπατώντας στο μετρό. Εμένα το θέμα μου είναι πως κουβαλάνε όλο αυτό το βάρος στις τσάντες τους.. χάθηκαν οι εφημερίδες, τα σταυρόλεξα, τα βίπερ νόρα, κάτι πιο φυσιολογικό τελοσπάντων; Υποσημείωση: ο Stieg Larsson κάνει θραύση, και πιστεύω ένας λόγος είναι ακριβώς ότι τα βιβλία του είναι τεράστια.

• Οι ουρές... το είχα διαβάσει σε έναν οδηγό, αλλά δεν το είχα πιστέψει... Οι Ισπανοί λατρεύουν τις ουρές. Αν δηλαδή υπάρχουν δύο ταμεία, στο ένα δεν περιμένει κανένας και στο άλλο υπάρχει μια ουρά δύο φορές γύρω από το τετράγωνο, εκεί θα πάνε να στηθούνε. Η πιο καταπληκτική ουρά που έχω δει είναι για το Prado Σαββατοκύριακο στις ώρες που είναι δωρεάν, πιστεύω πρέπει να μπει στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες. Στην κυριολεξία πιάνει πέντε-έξι τετράγωνα, και μιλάμε για μεγάλα τετράγωνα. Η πιο κουφή, είναι αυτή που κάνουν στη στάση των λεωφορείων...ναι, σχηματίζουν ουρά περιμένοντας το λεωφορείο. Εγώ δεν το είχα καταλάβει, και την πρώτη φορά που έφυγα από τη "θέση" μου για να δω μια βιτρίνα, όταν γύρισα, η κυρία πού ήταν πίσω μου και είχε προχωρήσει μου είπε "perdon" και μου ξανάδωσε τη θέση μου. Αυτό πιστεύω δεν θα έπαιζε ποτέ στην Ελλάδα, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά όταν το λεωφορείο αργεί μισή ώρα και έχουν μαζευτεί 500 άτομα στην στάση, είναι λίγο δύσκολο να κάνεις ουρά. Πάντως πρέπει να επισημανθεί αυτό, οι Βρετανοί δεν πιάνουν μπάζα στο queuing μπροστά στους Ισπανούς.

• Οι χαιρετούρες. Hola, hola και πάλι hola οπουδήποτε και να δεις τον οποιονδήποτε, και μετά hasta luego, επίσης οποτεδήποτε φεύγεις από οπουδήποτε. Και αυτό περιλαμβάνει το ταξί, το ασανσέρ σε μια εταιρία, την καφετέρια, το μπαρ, το μαγαζί με ρούχα που μπήκες να ρίξεις μια ματιά και έφυγες σε πέντε λεπτά, τον τύπο που μοιράζει φυλλάδια, τον άστεγο της γειτονιάς σου, τον ταμία σε οποιοδήποτε μαγαζί, τους φύλακες σε ένα κτίριο που επισκέπτεσαι, την κοπέλα με την οποία περιμένετε μαζί στις τουαλέτες ενός μπαρ κλπ κλπ. Ευγενικό είναι, δε λέω, αλλά το hasta luego (κάτι σαν 'τα λεμε αργότερα΄) τι το θέλουν; Αφού δεν προκειται να τους ξαναδείς, ειδικά τους ταξιτζήδες δηλαδή. Στην Βαρκελώνη επίσης χαιρετάνε σαν τρελοί, αλλά όταν φεύγουν λένε adios, που μου κάνει κάπως πιο νορμάλ.

• Τα σταυρωτά φιλιά στο μάγουλα. Νομίζαμε ότι εμείς οι Ελληνες φιλιόμαστε, αλλά όχι αγαπητοί. Εμείς φιλιόμαστε όταν βλέπουμε κάποιο φίλο μας, εδώ φιλιούνται όλοι με όλους. Δεν θα το εξηγήσω παραπάνω, να σας πω απλά ότι κεραιάς που ήρθε μια μέρα να μου φτιάξει την τηλεόραση με φίλησε όταν μπήκε μέσα. Εντάξει, είχε έρθει συστημένος από ένα κοινό φίλο, αλλά και πάλι....

• Σου δίνουν την απόδειξη στο χέρι. Εντάξει, μιλάμε για τρομερή λεπτομέρια, αλλά μου έχει κάνει εντύπωση. Στην Ελλάδα στη βάζουν στη σακούλα, εδώ θα σου βάλουν τα πράγματα στη σακούλα, θα σου δώσουν τα ρέστα και μετά την απόδειξη, χέρι με χέρι. Γενικώς έχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν αρκετές διαφορές από χώρα σε χώρα στο πως γίνονται οι συνάλλαγες, παράδειγμα σε μερικές χώρες ποτέ δεν σου δίνουν λεφτά στο χέρι, στα αφήνουν πάντα στον πάγκο ή στο σχετικό "πιατάκι".

• Τραγούδια όπως αυτό εδώ: Mi novio es un zombie...από την Alaska, μεγάλη σταρ στην Ισπανία. Θεά. Τι να μας πει η Lady Gaga...

To πιο αστείο spanglish που έχω ακούσει -so far

Si tú cambias te cerebro, dímelo.

Μετάφραση στα ελληνικά: Αν αλλάξεις εγκέφαλο, πέστο μου.

Τι ήθελε να πει ο Άγγλος-υποθέτω: If you change you mind, let me know.

youtube killed the (...) star

Υποσχέθηκα ότι θα έγραφα ένα κανονικό ποστ, αντί να βάζω τραγούδια από το youtube, και το κανονικό μου ποστ θα είναι για το youtube.

Πιστεύω ότι το youtube θα είναι η επόμενη επανάσταση στο πως ακούμε μουσική. Ισως θα είναι και μεγαλύτερη επανάσταση από το mp3 downloading/sharing. Δεν ξέρω πως θα γίνει και τι θα σημάνει ακριβώς αυτό: το γεγονός είναι ότι αυτή τη στιγμή, το youtube είναι το πιο μεγάλο και προσβάσιμο jukebox του κόσμου. Ο κόσμος δεν χρησιμοποιεί το youtube μόνο για να βλέπει βίντεο, αλλά και για να ακούει τραγούδια, απόδειξη το ότι πολλά τραγούδια είναι ανεβασμένα χωρίς να υπάρχει καν βίντεο, ή με αυτοσχέδιο βίντεο. Εξάλλου είναι πολύ πιο απλό και γρήγορο, όταν θες να ακούσεις κάτι, απο το να το ψάξεις στο ίντερνετ και να το κατεβάσεις, ή ακόμα-ακόμα και να το ψάξεις στον δικό σου υπολογιστή να το βρείς, να μπεις στο youtube και να δακτυλογραφήσεις το όνομα του τραγουδιού. Επιπλεόν, και δεν ξέρω αν αυτό ειναι δική μου μόνο ιδιαιτερότητα (λόγω γενιάς MTV) καινούρια/άγνωστα τραγούδια ακούγονται πιο εύκολα όταν τα συνοδεύει και εικόνα. Να μην αναφέρω και τα άπειρα live ή τις τηλεοπτικές εμφανίσεις μουσικών που υπάρχουν στο youtube.

Κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει το μέλλον καθώς η εικόνα και ο ήχος στο youtube θα βελτιώνονται, οι ταχύτητες θα αυξάνονται και ο κόσμος θα ανεβάζει όλο και περισσότερα τραγούδια. Ισως να μη γίνει ποτέ ο πρωταρχικός τρόπος να ακούμε μουσική, αλλά σίγουρα θα γίνει η κατεξοχήν πύλη για την πρώτη επαφή με όλα τα μουσικά πράγματα.

Σε πολλά μέρη που παίζεται μουσική ημι-ανεπίσημα (στο γραφείο, σε μικρά μπαρ, φαγάδικα κλπ) ο αυτοσχέδιος dj παίζει πλέον μουσική όχι από αρχείο που έχει στον υπολογιστή, αλλά κατευθείαν από το youtube. Τέλος, η πρώτη κίνηση των περισσότερων από εμάς, όταν μαθαίνουμε για ένα νέο συγκρότημα, είναι να μπούμε στο youtube και να ψάξουμε κάποιο βίντεο. Αντε, ίσως αφού έχουμε ρίξει και μια ματιά στο allmusic.com.

La Bruja

Εντάξει που θα πάει, θα γράψω και κάνονικό κείμενο κάποια απο αυτές τις ημέρες...

Η Lila Downs είναι ίδια η Fida Kahlo εδώ, γεγονός που κάποιος μου είπε ότι εξηγείται από την παρόμοια καταγωγή τους (μεξικάνικη + ευρωπαϊκή). Εμένα μου φαίνεται ότι το κάνει και κάπως ηθελημένα, κάτι σαν chanelling. Επίσης η άλλη τραγουδίστρια λέγεται Eugenia León και παραβρέθηκα σε οργίλη συζήτηση μεταξύ Μεξικάνων, κατά πόσο είναι πραγματικά λαϊκή τραγουδίστρια, ή τραγουδίστρια που ακούν μόνο οι "αστοί" (burgeses!). Είναι εκπληκτική πάντως και το τραγούδι υπέροχο, σχεδόν συγκινητικό.

Τα σχόλια κάτω από το τραγούδι στο youtube, θυμίζουν αντίστοιχα σε ελληνικά -ιδιαίτερα κρητικά- τραγούδια (τέτοια τραγούδια βγάζει μόνο η Ελλάδα ρε/ viva México cabrones)... Αναρωτιέμαι αν οι Γάλλοι γράφουν παρόμοια σχόλια για τραγούδια του Jacques Brel...

Paquita la del Barrio

Από τις ειδήσεις

Paquita La del Barrio admitted that she has performed for druglords in Mexico. " I have worked (for drug-traffickers). One does not realize until after the fiesta begins", the interpreter and composer commented. " They are a very educated people, my respect for them (...) Work is work ", she added.

Γενικότερα

Paquita La del Barrio is the stage name of Francisca Viveros Barradas, Mexican singer of the ranchero genre and other traditional Mexican styles.

Her songs speak often against the Mexican machista culture, which has made her very popular, especially with female audiences. Her catch-phrase, used often in her songs is "¿Me estás oyendo, inútil?". She is considered to be the "Reina del Pueblo" or "La Guerrillera del Bolero".


"¿Me estás oyendo, inútil?" ... τελειο!

Τι να πω, μοιάζει με Ελληνίδα θεία, θα μπορούσε κάλλιστα να τραγουδάει σε αντίστοιχα ελληνικά πανηγύρια, αλλα υπαρχει αντίστοιχη στην Ελλάδα;; Μου αρέσει που ειναι ειλικρινής.

tres veces te engañé
la primera por coraje
la segunda por capricho
la tercera por placer

off to never-never land

H ταινία Grey Gardens είναι ένα ντοκιμαντέρ των αδελφών Mayles* γυρισμένο το 1975. Θέμα του ντοκιμαντέρ είναι η ζωή δύο γυναικών, μητέρας και κόρης, ξεπεσμένων αριστοκράτισσων που ζουν στην ερειπωμένη επαύλη τους στο Hamptons. H έπαυλη ονομάζεται Grey Gardens, από το χρώμα των αμμόλοφων, των τσιμεντένιων τοίχων που περιτριγύριζαν τους κήπους και της ομίλχης από την κοντινή ακτή· οι δύο γυναίκες ονομάζονται Edith 'Big Edie' Bouvier Beale και Edith 'Little Edie' Bouvier Beale. Αν σας θυμίζει κάτι το επίθετο, ναι, ειναι συγγενείς της Jackie Bouvier-Kennedy-Onassis, θεία και ξαδέλφη αντίστοιχα.

Οι σκηνοθέτες ενδιαφέρθηκαν να γυρίσουν το ντοκιμαντέρ όταν διαβάσαν στις εφημερίδες ότι ο δήμος σκόπευε να γκρεμίσει το Grey Gardens και να εξώσει τις δύο κατοίκους του, κατόπιν παράπονων των γειτονων ότι η εγκατάλειψη και τη βρωμιά που επικρατούσαν γύρω και μέσα στην επαύλη, αποτελούσαν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Κατόπιν παρέμβασης της Jackie, η οποία έδωσε κάποια λεφτά για να καθαριστεί και να συντηρηθεί κάπως η έπαυλη και οι κήποι, οι δύο γυναίκες τελικά κράτησαν το σπίτι τους. Και δέχτηκαν την επίσκεψη των αδελφών....

Το ντοκιμαντέρ είναι σαν τα σωστά παιδικά παραμύθια: μαγευτικό και ταυτόχρονα αληθινά τρομακτικό. Το Grey Gardens είναι το παλάτι που σταμάτησε στο χρόνο· τα φυτά, τα δέντρα και τα ζώα συνέχιζoυν να ζουν και να μεγαλώνουν, ενώ οι παλατιανοί έχουν παγώσει στις κινήσεις που έκαναν τη στιγμή που σταμάτησε ο χρόνος. Ετσι και οι δυο Edies, 79 και 58 χρονών, ζουν γύρω από ένα πλήρες χάος πραγμάτων και αναμήσεων, συσωρρευμένο χρόνια τώρα, αναπαράγοντας ad infinitum μια εφηβική σχέση μητέρας-κόρης. Είναι συναρπαστικό να τις βλέπεις να αδιαφορουν για τα πάντα γύρω τους, ενώ ακούν τραγούδια του 30 από το ραδιόφωνο, τσακώνονται για το ποια έχει καλύτερη φωνή, βράζουν καλαμπόκι σε μια κατσαρόλα δίπλα στο κρεβάτι, ταίζουν τα ρακούν στη σοφίτα με φέτες τόστ, κάνουν ηλιοθεραπεία στη βεράντα, κοιτάνε παλιές φωτογραφίες, συζητάνε για τους εραστές τους -πάντα μαλώνοντας.

Και οι δύο γυναίκες είναι έντονες προσωπικότητες, αλλά η μικρή Edie είναι η σταρ του ντοκιμαντέρ, πρώτον για τις αλλόκοτες, σχεδόν ποιητικές φράσεις της , και δεύτερον για τα ρούχα (revolutionary dresses) που φοράει. Το όνειρό της -και πηγή των διαφωνιών με τη μητέρα της- ήταν να γίνει ηθοποιός, και πραγματικά είχε το σώμα, το πρόσωπο και το στυλ για το επάγγελμα. Παρόλα αυτά, το κάλεσμά της ήταν μάλλον η μόδα, τα ρούχα που φοράει και κυρίως ο τρόπος με τον οποίον τα φοράει και τα συνδυάζει είναι πραγματικά απίστευτος. Δεν μπορώ να φανταστώ πολλές γυναίκες που θα μπορούσαν να βάλουν μια πετσέτα στο κεφάλι, ένα πουλόβερ και την φούστα τους ανάποδα, δεμένη με παραμάνες, και να φαίνονται κομψές. Η γυναίκα είναι fashion icon, σε κάθε σκηνή εμφανίζεται με διαφορετική αμφίεση, και κόβω το κεφάλι μου ότι πολλοί σχεδιαστές έχουν αντιγράψει το στυλ της. Αν σας ενδιαφέρει η μόδα, πρέπει να δείτε την ταινία για αυτό τον λόγο και μόνο. Στη σκηνή που τη δείχνει να διακοσμεί ένα δωμάτιο με απομεινάρια διάφορων αναμνηστικών, φαίνεται ότι θα μπορούσε να γίνει εικαστικός καλλιτέχνης, αν είχε ζήσει σε άλλες εποχές - ή σε μια άλλη οικογένεια.

Η κατάσταση της έπαυλης είναι θα σοκαριστική για τους περισσότερους θεατές, καθώς επικράτει σχεδόν πλήρης εγκατάλειψη και αδιαφορία για τους αρκετούς από τους γνωστούς κανόνες υγιεινής. Αυτή όμως η αντισυμβατικότητα είναι που κάνει τις πρωταγωνίστριες γοητεύτικές -και τρομακτικές. Είναι ενδιαφέρον ότι οι μισοί απ'οσους έχουν δει την ταινία πιστεύουν ότι πρόκειται για δύο τρελές που θα έπρεπε να είναι έγκλειστες κάπου, ενώ οι υπόλοιποι τις βλέπουν ως σύμβολα μιας ρομαντικής, απελευθερωμένης, εξω-κανονικής ζωής. Η αλήθεια είναι μάλλον κάπου στη μέση. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το γεγονός ότι είναι πλούσιες τους έδωσε τη δυνατότητα να ζουν όπως θέλουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσει κάνεις το υπέροχο σπίτι, οι δύο γυναίκες ζουν πια μέσα στη φτώχεια. Αυτό που ίσως να τους έχει δώσει η ταξική τους καταγωγή, είναι μια η στάση αποστασιοποιημένης, και μερικές φορές ειρωνικής αδιαφορίας για τον κόσμο έξω από τον δικό τους.

To ντοκιμαντέρ θα μπορούσε να γίνει ένα freak show, αλλά οι σκηνοθέτες καταφέρνουν και κρατάνε τις ισορροπίες και τις αποστάσεις τους, αναδεικνύοντας την περιπλοκότητα της κατάστασης, χωρίς να ευτελίζουν το θέμα τους. Τα αστεία κομμάτια της ταινίας είναι αβίαστα, και πιστεύω σε μεγάλο βαθμό με συνενοχή των πρωταγωνιστριών, οι οποίες μπορεί να ήταν ελαφρώς βαρεμένες, αλλά ήταν ταυτόχρονα έξυπνες και γεννημένες performer. Σε κάποια σημεία οι διαπληκτισμοί μητέρας-κόρης γίνονται κουραστικοί, αλλά σαν σύνολο η ταινία παραμένει ενδιαφέρουσα και προκλητική. Αν την ψάξετε, θα την βρείτε για κατέβασμα...προτείνω να κατεβάσετε και υπότιτλους...

*Εχουν γυρίσει το Gimmie Shelter, το Monterey Pop, και το When We Were Kings.

Parole parole parole

Έχει πλάκα πόσο διαφορετικά χρησιμοποιούνται παρόμοιες λέξεις σε κάθε χώρα. Ειδικά οι Ισπανοί χρησιμοποιούν πάρα πολλές ελληνικές λέξεις στην καθημερινότητά τους. Δεν είμαι ο Portokalos, αλλά έχω διαβάσει ότι στα ισπανικά, οι περισσότερες ξένες λέξεις που χρησιμοποιούνται προέρχονται από τα ελληνικά, και όχι από τα αραβικά, όπως νομίζουν αρκετοί Ισπανοί. Πιστεύω ότι βοηθάει και η ομοιότητα στην προφορά, δηλαδή που αλλού θα ακούγατε τις λέξεις féretro και omilía; Αλλά η πλάκα είναι επίσης με λατινογενείς λέξεις που έχουμε δανειστεί εμείς, και φυσικά με τις διάφορες προσφωνήσεις.

Για να ξεκινήσω από τις προσφωνήσεις, εδώ υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Στην Ελλάδα τι λέμε: ψηλέ, φίλε, μεγάλε, ... αυτά νομίζω. Εδώ λένε chavál, brujo, tío, hombre, hermano, varón, niño, pequeño, guapo κ.α. Αυτό που μου αρέσει πολύ, είναι ότι χρησιμοποιούνται οι αντίστοιχες εκφράσεις και για τις γυναίκες. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, αλλά εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε συντροφικές / φιλικές προσφωνήσεις για τις γυναίκες... Μόνο γκομενικές. Δηλαδή δεν λέμε μεγάλη, ψηλή, φίλη... εδώ το λένε, και οι άντρες στις γυναίκες και οι γυναίκες μεταξύ τους. Εγώ το πιο συντροφικό που θυμαμαι να φωνάζω τις φίλες μου ήταν "μαλάκα" σε διακοπές στις Κυκλάδες όταν ήμουν είκοσι. Από αυτά που με φωνάζουν στην Ισπανία, το tía ειδικά με τρελαίνει, δεν ξέρω γιατί, είναι αρκετά μάγκικο, συνήθως μου το λένε πωλήτριες στα μαγαζιά, μου αρέσει πόλύ. Μάλλον με κάνει να νιώθω πολύ νέα και μέσα στα πράγματα. Και το guapa φυσικά μου αρέσει, φυσικά, σε ποιόν δε θα άρεσε. Θυμίζει λίγο το 'love' που λένε οι Βρετανοί, αλλά πιό ωραίο.

Όσο για παρόμοιες λεξεις, λατινικής ή ελληνικής προέλευσης... Οι σερβιέτες λέγονται compresas, και οι χαρτοπετσέτες servietas. Sábanas είναι τα σεντόνια... μπρρ... Όταν νοίκιαζα σπίτι, είχα μια μακρά συζήτηση με τους ιδιοκτήτες σχετικά με τα σεντόνια. Αυτοί έλεγαν, δεν σου έχουμε αφήσει σάμπανας, γιατί ξέρουμε, ότι ο καθένας θέλει να έχει τα δικά του σάμπανας και όχι ξένα σάμπανας, εσύ έχεις φέρει τα δικά σου σάμπανας;

Ξένες γλώσσες

Λοιπόν ειμαι στην Ισπανία. Όπου όλοι μιλάνε (μόνο) ισπανικά. Αλλά αυτό θα το αναλύσω αργότερα. Πρώτη πολιτισμική διαφορά που παρατήρησα το καλοκαίρι που πρωτοέφτασα: εδώ δεν κάνουν πεντικιούρ/μανικιούρ. Συγγνώμη, αλλά το πεντικιούρ/μανικιούρ είναι ένα από τα κολλήματά μου. Επίσης αναπτύσσω μια θεωρία, σύμφωνα με την οποία, όσο περισσότερο έχει εμπεδωθεί η ισότητα των φύλων σε μια χώρα, τόσο πιο απλά βάφονται/ντύνονται οι γυναίκες.

Εδώ λοιπόν οι κοπέλες κυκλοφορούν με τα νυχάκια τους άβαφα, και όταν είναι βαμμένα φαίνεται ότι πρόκειται για χειροποίητο βάψιμο, ενώ τα χρώματα είναι κυρίως αποχρώσεις του μαύρου και του καφέ. Επίσης παρά την τρομερή ζέστη (nueve meses de invierno y tres meses de infierno λένε για τη Μαδρίτη) οι μισές φοράνε κλειστά παπούτσια και αρκετές αθλητικά, ακόμα και με φούστα. Ακούω τις fashion-conscious φίλες μου να ανατριχιάζουν, αλλά έτσι είναι τα πράγματα, εδώ ο κόσμος είναι χύμα.

Άλλη γυναικεία/ πολιτισμική διαφορά: τα θύματα οικογενειακής βίας, ή πιο απλά οι
γυναίκες που δολοφονούνται από πρώην/νυν φίλους ή συζύγους, αναφέρονται από τα περισσότερα ΜΜΕ ως θύματα του "machismo" ή της "violencia de genero". Μάλιστα μετρούν τα θύματα, νομίζω είμαστε στο 50ο για φέτος. Δεν ξέρω πως μεταφράζεται η violencia de genero, και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι δεν μεταφράζεται**, πάντως βρίσκω σωστούς τους Ισπανούς που δίνουν μια πολιτική διάσταση σε ένα πρόβλημα που στην Ελλάδα (και σε άλλες χώρες) παρουσιάζεται αποκλειστικά ως προσωπικό πρόβλημα του θύτη ή του ζευγαριού.

Όχι ότι όλα είναι τέλεια για τις γυναίκες εδώ, οι Ισπανοί είναι ένα περίεργο μείγμα συντηρητισμού (εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας έχει μια φορά την εβδομάδα θρησκευτικό ένθετο, το φαντάζεστε αυτό;) και προοδευτισμού, δεν μπορώ να πω ότι τους έχω καταλάβει ακόμα.

Κατα τ'αλλα πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί ήρθα εδώ. Δεν είχα επιλέξει τη χώρα, αλλά είχα επιλέξει να φύγω από την Ελλάδα. Ακουγεται περιπετειώδες, και έτσι το θεωρούσα και εγώ. Αλλά, όπως λέει και ένας φίλος μου σε παρόμοια κατάσταση: τι νόημα έχει όλη αυτή η αναστάτωση τελικά; Νομίζεις ότι δεν σε κρατάει τίποτα στη χώρα σου επειδή δεν έχεις κάποιον, κ΄ επειδή όλοι οι φίλοι σου είναι παντρεμένοι με παιδιά, αλλά δεν είνα έτσι. Πρώτο πρόβλημα, η επικοινωνία και η γλώσσα. Περιττό να πω ότι μετά από την εμπειρία εγκατάστασής μου εδώ, η οποία φυσικά ήταν απόλυτα ελεγχόμενη και είχα βοήθεια, αλλά όπως και να είναι είχε τις δυσκολίες της, θαυμάζω απεριόριστα τους μετανάστες που καταφέρνουν και βρίσκουν δουλειά και σπίτι, βάζουν τηλέφωνο, συνεννοούνται με τον διαχειριστή, τον ιδιοκτήτη του σπιτιού, με την τράπεζα, την εφορία, το σούπερ μάρκετ, και που γενικώς φτιάχνουν μια ζωή σε χώρες την γλώσσα των οποίων δεν γνωρίζουν και οι οποίες δεν τους βλέπουν και με μεγάλη αγάπη.

Εγώ αν και ξέρω ισπανικά, νιώθω σχεδόν ανίκανη να τα μιλήσω. Φταίει η τελειομανία μου, προτιμώ να μην πω τίποτα από το να πω κάτι λάθος, και επίσης η αμηχανία μου. Νομίζω ότι όταν μιλάμε μια ξένη γλώσσα, αναδυκνύονται τα προβλήματά επικοινωνίας που ούτως ή άλλως έχουμε. Πάντα ένιωθα πολύ άβολα στα μαγαζιά όταν πρέπει να ζητήσω κάτι, πόσο μάλλον τώρα που πρέπει να το ζητήσω σε μια ξένη γλώσσα, και που ξέρω ότι θα το πω και λάθος. Το ίδιο και με αυτό που λέμε "ψιλοκουβέντα", με δυσκολεύει και στα ελληνικά. Απλά στα ελληνικά έχω βρει κάποιες στάνταρ εκφράσεις (αλήθεια; τρομερό... μη μου πεις... ωραία! μπράβο! πολύ ενδιαφέρον!)που είναι αρκετά κοινωνικά αποδεκτές. Εδώ προτιμώ, όχι προτιμώ, αναγκάζομαι να μην μιλήσω. Εχω γίνει ένα είδος ημιμουγκού, με αποτέλεσμα πολλοί να με ρωτάνε στη μέση μιας κουβέντας, αν καταλαβαίνω τι μου λένε. Εγώ γνέφω πως ναι, και έχω απομνημονεύσει (και τσεκάρει για ορθογραφία/συνατικτικό/κοινωνική απόδοχή) την φράση: "τα καταλαβαίνω όλα, ξέρω ισπανικά, απλώς έχω ξεχάσει να τα μιλάω". Αλλο δράμα και αυτό να τα καταλαβαίνεις όλα και να μη σε πιστεύουν. Ο τεχνικός της τηλεόρασης είδε τις ισπανικές εφημερίδες στο τραπέζι του σαλονιού και με ρώτησε με κατανοήση: "προσπαθείς να μάθεις ισπανικά, ε;".

Φαντάζομαι, ή ελπίζω ότι είμαι σε μια φάση όπως τα μωρά που ακούν, ακούν, δεν μιλάνε, οι γονείς πάντα ανησυχούν ότι αργούν υπερβολικά να μιλήσουν, και όταν αρχίσουν να μιλάνε, δεν σταματανε. Κάπως έτσι.


**update: μεταφράζεται τελικά, ως "έμφυλη βία", λάθος μου

Δεν πήγα σε μια συναυλία

Μια φίλη μου μου πρότεινε να πάμε σε μια συναυλία των Cabra Mecanica, τους οποίους δεν ήξερα καθόλου, αλλά απ'ότι κατάλαβα ήταν πολύ δημοφιλείς στην Ισπανία. Ήταν, γιατί αυτή η συναυλία στην οποία θα πηγαίναμε ήταν αποχαιρετιστήρια, ο τραγουδιστής φεύγει για να φτιάξει άλλο συγκρότημα.

Τελοσπάντων, η συναυλία ήταν τελικά sold out, και δεν πήγαμε ποτέ. Προκειμένου να ενημερωθώ όμως, είχα δει κάποια πράγματα στο youtube. Δεν μπορώ να πω ότι εμβάθυνα, βασικά είδα τα τραγούδια που μου είχε προτείνει η φίλη μου. Και πιο πολύ απ'όλα μου άρεσε το La lista de la compra, δείτε το παρακάτω:



Το τραγούδι ήταν τρομερή επιτυχία το 2001, και είναι απίστευτα κολλητικό, απορώ πως δεν έγινε επιτυχία και στην Ελλάδα. Δεν τους έχω ακούσει καθόλου στο ελληνικό ραδιόφωνο, ούτε καν στον Κόσμο, που παίζει πιο πολλά ισπανικά τραγούδια κι απ'το κρατικό ισπανικό ραδιόφωνο. Ίσως να τους έχουν παίξει και εγώ να έχασα κάτι, δεν ξέρω.

Αλλο ωραίο τραγούδι των Cabra Mecanica είναι το Felicidad. Μου φαίνονται κάτι σαν Manu Chao με αίσθηση του χιούμορ (tú que eres tan guapa y tan lista/ tú que te mereces un príncipe, un dentista). Βέβαια για να καταλάβεις μερικούς στίχους χρειάζεσαι κάτι σαν urban dictionary, μιας και είναι εντελώς slang. Διάβασα μια συνέντευξη του τραγουδιστή όπου έλεγε ότι στους Cabra Mecanica χρησιμοποιούσε σε σημείο παρωδίας τη μαδριλένικη προφορά και slang...ειδικά της περιοχής Lavapiés, που είναι μια λαϊκή συνοικία της Μαδριτής. Εμένα μου έκανε η προφορά του για νότια Ισπανία, αλλά ¿yo qué sé?

Πήγα σε μία συναυλία

Όταν διάβασα ότι οι Agent Ribbons είναι ένα συγκρότημα freak-folk*, bursesque-punk, και είδα τη φωτογραφία τους, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να πάω να τις δω. Ξεκίνησα λοιπόν μια Κυριακή με τον χάρτη ανά χειράς, έφτασα στην συναυλία με μιάμιση ώρα καθυστέρηση (είναι απίστευτο, αλλά καταφέρνω να στήνω στα ραντεβού ακόμα και τον ευατό μου), πλήρωσα 10 ευρώ στην είσοδο και μπήκα σε ένα υπόγειo. To μέρος ήταν σαν το ΑΝ, μόνο το 1/5 σε μέγεθος.

Εξεπλάγην λίγο όταν αντί για κορίτσια με φούξια μαλλία και vintage φορέματα είδα δύο μαντράχαλους, καταιδρωμένους, γυμνούς από τη μέση και πάνω να παίζουν heavy metal. Η πρώτη μου σκέψη ήταν, ΑN... heavy metal... I'm getting too old for this. Ήμουν σίγουρη ότι είχα μπει στο λάθος μαγαζί, ή ότι είχαν ακυρωθεί οι Agent Ribbons και έπαιζαν κάποιοι άλλοι. Με την γνωστή κοινωνικότητα που με χαρακτηρίζει δεν υπήρχε περίπτωση να ρωτήσω κάποιον τι έχει συμβεί, οπότε αποφάσισα να κάτσω, έστω για μια μπύρα. Τελικά οι ημίγυμνοι, ιδρωμένοι μαντράχαλοι δεν ήταν τόσο κακοί, τους λένε Za, και ήταν support στις Agent Ribbons. Η πλάκα ήταν ότι άλλαζαν συνέχεια όργανα, δεν ξέρω αν ήταν από άποψη, ή αν απλά τους έλειπε κόσμος από το συγκρότημα. Πάντως ο κιθαρίστας έπαιξε και τρομπέτα, ο ντράμερ αρμόνιο, μετά ο κιθαρίστας τύμπανα, μετά ο ντράμερ άρπα...Ήταν σαν λίγο σαν να βλέπεις μουσικές καρέκλες, μόνο που αυτοί που κάθονταν στις καρέκλες, έπαιζαν και τη μουσική. O πιο πετυχημένος συνδυασμός ήταν η τρομπέτα με τα ντραμς, αρκετά εξωτικό.

Μετά βγήκαν οι Agent Ribbons, το ωραίο στις συναυλίες άσημων συγκροτημάτων σε μικρά μέρη είναι ότι πριν και μετά τη συναυλία τα μέλη των συγκροτημάτων κάθονται δίπλα σου και συζητάνε με διάφορους, μετά τους βλέπεις να ανεβαίνουν και να ρυθμίζουν ας πούμε το ύψος της καρέκλας στα ντραμς και να διαβάζουν το play list, το οποίο είναι συνήθως προχειρογραμμένα, βιαστικά σκισμένα κομμάτια χαρτί. Τελοσπάντων, βγήκαν οι Agent Ribbons και ήταν πραγματικά καλές. Απ'οτι είδα στο myspace τους από την Ευρώπη έχουν κάνει μόνο περιοδία στην Ισπανία, πρέπει κάποιος να τις πει να έρθουν στην Ελλάδα, στοιχηματίζω ότι θα γίνει χαμός στο Bios. Έχουν μερικά ωραία τραγούδια, έξυπνους στίχους και πολύ καλή σκηνική παρουσία. Η τραγουδίστρια στην αρχή έκανε ένα μίνι μουσικοχορευτικό νούμερο με ένα ομπρελίνο, και ήταν γενικώς τρισχαριτωμένη, αλλά όλα τα λεφτά ήταν η βιολονίστρια η οποία είχε ένα απίστευτο στυλ: ανέκφραστο πρόσωπο, νεκρό βλέμμα και ρομποτικές στακάτες κινήσεις. Είμαι σίγουρη ότι πέρναγε τέλεια. Συνοπτικά, αυτό που λέγαμε και παλιότερα, τρελοαμερικανες. Εδώ ένα κλιπάκι τους από το youtube, από τα πιο ξεσηκωτικά τραγούδια που παίξανε:



Για κάτι πιο μελωδικό και με καλύτερο ήχο, ακούστε αυτό, The boy with the wooden lips:


Στο site τους αναφέρουν μεταξύ των επιρροών τους τους Breeders (surprise, surprise). Για να είμαι ειλικρινής θα περίμενα να ανέφεραν και τους Belly, το συγκρότημα της Tanya Donelly. Γράφουν επίσης για ένα ντοκιμαντέρ, το Grey Gardens, για οποίο θα αφιερώσω ένα επόμενο ποστ.

Αυτός είναι ο τύπος του συγκροτήματος στο οποίο θα ήθελα να παίζω, αν είχα κάποιο ταλέντο στη μουσική. Ομολογώ ότι ζηλεύω λίγο, τη Δευτέρα μετά τη συναυλία πήγαινα σε μια χαζή δουλειά που με είχε στείλει το αφεντικό μου και σκέφτομουν γκκρρρ, τι να κάνουν τώρα αυτές οι agent ribbons;; θα κοιτάζουν έξω από τα παράθυρο, καπνίζοντας τσιγάρα και γρατζουνίζοντας τις γαλάζιες κιθάρες τους; θα μοιράζονται ένα ποτήρι κρασί με κάποιον ωραίο μυστηριώδη μουσικό; θα κάνουν τρελούς συνδυασμούς με τα ρούχα των γιαγιάδων τους; γκρρρ.... μετά είδα ξανά το τεράστιο πρόγραμμα της περιοδίας τους, διάβασα ότι έχουν και οικονομικά προβλήματα, και εντάξει, ένιωσα καλύτερα που κάνω μια δουλειά που δε μου λέει τίποτα.

Όπως και να έχει, αν σας άρεσαν, περάστε από το myspace τους και ακούστε κι άλλα: http://www.myspace.com/agentribbons



*(οι Ισπανοί χρησιμοποιούν τη λέξη freak, ή μάλλον friki, με διάφορες έννοιες, μια από τις οποίες πρέπει να είναι αντίστοιχη με τη δική μας 'εναλλακτικό')

The Greekssss

H σειρά The Wire, δημιούργημα του πρώην αστυνομικού ρεπόρτερ David Simon, δεν είναι και καινούρια (2002-2008). Εγω πάντως την ανακάλυψα πρόσφατα, χάρη σε μια εκπομπή του Πετρίδη, που έπαιξε ένα φανταστικό αφιέρωμα με τραγούδια σχετικά με τη Βαλτιμόρη, την πόλη στην οποία διαδραματίζεται η σειρά.


The Steets of Baltimore, τραγουδισμένο απο τον Gram Parsons

Η δεύτερη σεζόν της σειράς πραγματεύεται τα έργα και τις ημέρες των λιμενεργατών της Βαλτιμόρης και του συνδικάτου τους, και μερικές φορές θυμίζει ένα παρατεταμένο video του Born in the USA (αμερικάνικη εργατιά, βιομηχανική παρακμή, φτώχια καλή καρδιά μα και γκρίνια). Πέρα από αυτά, αλλά και χωμένη ως τα μπούνια στη συνδικαλιστική διαφθορά, είναι μια διεθνής εγκληματική οργάνωση που εξειδικεύεται στο εμπόριο ναρκωτικών και το human trafficking, γνωστή ως "The Greeks". Η οποία, ω ναι, αποτελείται από Έλληνες! Θα ήθελα να μάθω αν υπάρχει όντως ελληνικό οργανωμένο έγκλημα στην Αμερική, για να ξέρω, να αισθανθώ εθνικά περήφανη ή όχι; Και υπήρξε άραγε κάποια οργισμένη αντίδραση από την ελληνοαμερικάνικη κοινότητα της Αμερικής;


Πιστεύω ότι πρέπει να ευχαριστήσουμε τον George Pelecanos, o οποίος συνυπογράφει αρκετα από τα επεισόδια, για αυτή την cool ελληνική παρουσία στα αμερικάνικα τηλεοπτικά δρώμενα. Γιατί μη μου πείτε, είναι πιο cool να είσαι ένας αδίστακτος γκάνγκστερ που τον τρέμει όλο το σύμπαν, παρά χοντρός εστιάτορας που τον βρίζουν οι πελάτες γιατί το φαγητό είναι παραψημένο. Τα ελληνικά που μιλάνε οι Greeks βέβαια είναι μεταφρασμένα αγγλικά και τα εκφέρουν με τόσο άθλια προφορά, που περνάνε αρκέτα δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι ήταν αυτό που άκουσες. Συγγνώμη, στο Sopranos το είχαν κάνει σημαία τους ότι οι σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί ήταν αυθεντικοί ιταλοαμερικάνοι, χάθηκε στο the Wire να βάλουν στο cast κάποιον ελληνοαμερικάνο; Και εδώ ριγμένοι;

Πρέπει να πω ότι το στοιχείο που ξεχώριζει τους Greeks από τους άλλους gangsters της σειράς (μαύρους έμπορους ναρκωτικών μέρχι τώρα, δεν έχω δει όλες τις σεζόν) είναι ότι είναι όλοι bad to the bone. Στις άλλες εγκληματικές ομάδες του The Wire υπάρχει πάντα κάποιος που διστάζει, κάποιος που έχει θέματα συνείδησης, που δεν είναι σίγουρος ότι αυτό που κάνει ειναι σωστό. Οχι στους Greeks. Είναι σκληροτράχηλοι, αποφασισμένοι και δε σηκώνουν πολλά-πολλά. Βέβαια έχουν έναν κώδικα τιμής μεταξύ τους, τον οποίο σέβονται, αλλά όσον αφορά όλους τους υπόλοιπους...δεν θέλεις να τους θυμώσεις, αυτό θα πω μόνο. Άλλα διαφοροποιητικά στοιχεία είναι ότι πίνουν καφέ σε μικρό κύπελο, τον οποίον ρουφάνε με θόρυβο, παίζουν κομπολόι, κάνουν το σταυρό τους, φοράνε καβουράκι (ή μπερέ), είναι λιγομίλητοι και ακούν συνέχεια ελληνική μουσική της δεκαετίας του 60. Σε μια πολύ δυνατή σκηνή ακούγεται -και δένει πολύ καλά με τα δρώμενα- ολόκληρο το Έφυγε Έφυγε του Καζαντζίδη.


Η σειρά είναι πολύ καλή, και η σχηματική απεικόνιση των Greeks είναι μάλλον αναμενόμενη. Ίσως αυτούς τους Έλληνες να έχει στο φαντασιακό του, ή να έχει γνωρίσει ο Pelecanos. Ίσως για στους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, παραμένει μόνο μια επικάλυψη πατρογονικών χαρακτηριστικών, πολλές φορές απαρχαιωμένων στην χώρα καταγωγής. Κάποιες βρισιές στα ελληνικά, βαρύς γλυκός, ούζο και κομπολόι. Η ελληνικότητα, ή οποιαδήποτε ...ότητα, αν υποθέσουμε ότι είναι κάτι ενιαίο, για τους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς σπάει σε θραύσματα. Λέξεις, μουσική, ποτό, φαγητό, χειρονομίες.

Όπως μου είχε πει μια φίλη μου που ζει στην Αμερική όταν της είχα πει ότι το My Big Fat Greek Wedding δεν απεικονίζει σωστά τους Έλληνες: "Μα δεν είναι για τους Έλληνες. Είναι για τους Ελληνοαμερικάνους."

photo quiz

Aκολουθώντας την πρόταση της Dolly, ανεβάζω φωτογραφίες από την πόλη στην οποία βρίσκομαι... Είναι λίγο βαρετές, της είχα πάρει από το γνωστό κόκκινο διώροφο τουριστικό λεωφορείο, την προηγούμενη φορά που είχα έρθει εδώ, ως καλή τουρίστρια. Το οποίο λεωφορείο περνάει τώρα κάτω από το σπίτι που έχω νοικιάσει, και ειδικά όταν το πιάνει φανάρι κάνει έναν διαολεμένο θόρυβο, είναι σαν να έχει σταματήσει νταλίκα δίπλα μου. Κοιτάω τον κόσμο στα καθίσματα του λεωφορείου από το παράθυρό μου και προσποιούμαι ότι είμαι και εγώ ένας τυπικός μόνιμος κάτοικος της πόλης και προσπαθώ να κάνω μια μίνι παράσταση παραδοσιακότητας. Κομπλάρω λίγο, δεν θέλω να πάνε στην πατρίδα τους με λάθος εντυπώσεις για τους ντόπιους.

Σκέφτομαι τι θα έκανε ένας τυπικός κάτοικος της πόλης αυτής, αλλά μια και δεν έχω γνωρίσει κανέναν, δεν ξέρω. Υποθέτω ότι κάνει ο οποιοσδήποτε κάτοικος οποιασδήποτε πόλης. Εδώ τα παράθυρα των σπιτιών είναι πολύ κοντά το ένα στο άλλο, οπότε τυχαίνει αρκετά συχνά να βλέπω μερικούς γείτονές μου. Συγκεκριμένα δύο, ένα νεαρό ζευγάρι με ένα παιδάκι και μια κυρία που μάλλον μένει μόνη της. Το ζευγάρι βγαίνει έξω να καπνίσει, η γυναίκα έχει αγορίστικο κούρεμα, ο άνδρας με τα σώβρακα αρκετά συχνά, η γυναίκα καθαρίζει το μπαλκόνι, και το παιδάκι παίζει κρυφτό με εμένα πίσω από τις κουρτίνες. Κάποιες άλλες φορές ετοιμάζονται να βγούνε -ο άντρας πάλι βγαίνει έξω με τα σώβρακα, η γυναίκα στρώνει την μπλούζα της, φαίνονται αρκετά trendy ως ζευγάρι. H κυριούλα την έχω δει απλά να διαβάζει δίπλα στο παράθυρο. Εγώ πάλι, όποτε τους έχω δει είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ και βλέπω τηλεόραση... Θέλω να πιστεύω ότι είναι απλά τυχαίο.







Τι λέτε λοιπόν;

country of me

Όταν ζεις σε μια καινούρια χώρα, έχεις τόσα πράγματα να πεις, που τελικά παραμένεις άφωνος. Δεν ξέρεις πραγματικά από που να ξεκινήσεις: πώς είναι οι άνθρωποι εδώ, πως νιώθεις εσύ, πως είναι τα μέρη, πως είναι η ζωή σου...

Θα αρχίσω από το τελευταίο. Η ζωή μου εδώ είναι πολύ ήσυχη. Για πρώτη φορά δεν έχω φίλους και παρέες. Βγαίνω μόνη μου και κοιτάζω τους άλλους. Η μέρα είναι πραγματικά τεράστια, γιατί δεν έχω καμία άλλη υποχρέωση πέρα από τη δουλειά: δεν έχω γραφτεί σε κανένα γυμναστήριο, δεν είναι ανάγκη να επισκεφτώ διάφορους συγγενείς και διάφορα παιδάκια, να βγω το βράδυ, ή να πάω σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες κλπ. Και δεν μου έχει λείψει καθόλου, για πρώτη φορά νιώθω τόσο ήρεμη. Ούτε καν ανησυχώ αν πίνω και καπνίζω πολύ, γιατί πολύ απλά, όταν είμαι μόνη μου, ούτε πίνω ούτε καπνίζω -ιδιαίτερα. Τελικά πηγή όλων των προβλημάτων μου είναι οι άλλοι, ή για να κάνω την αυτοκριτική μου, η σχέση μου με τους άλλους.

Όταν δεν υπάρχουν άλλοι, δεν υπάρχουν προβλήματα. Δεν χρειάζεται πια να σκέφτομαι γιατί με νευρίασε ο τάδε, ή τι εννοούσε η δείνα, ή να νιώθω τύψεις που δεν παίρνω τηλέφωνο, ή που παίρνω πολλά τηλέφωνα... Δεν υπάρχει κανείς να εντυπωσιάσεις, κανείς να προσπαθήσεις να πείσεις, κανείς να σε θυμώσει, να σε κάνει να βαρεθείς, κανείς να τα χαλάσεις ή να τα βρεις μαζί του. Δηλαδή τώρα που το σκέφτομαι, χρειάζεσαι ανθρπώπους κοντά σου για να τους λες τα προβλήματα που σου δημιουργούν άλλοι άνθρωποι. Αν κατάφερνα και μα μην δουλεύω κιόλας, όλα θα ήταν τέλεια. Αλλά και η δουλειά προς το παρόν έχει ελάχιστη επαφή με κόσμο.

ΟΚ, μάλλον θα περάσει αυτή η φάση, σκέφτομαι όμως ότι μετά από μια ολόκληρη ζωή υπερκοινωνικότητας, έχω πολλά αποθέματα ακόμα. Σε επόμενο ποστ η αποκάλυψή: σε ποιά χώρα βρίσκομαι;

just a thousand miles and i'll be there

t>

Είμαστε πολύ πίσω τελικά...

Πριν από αρκετά χρόνια είχα δει μία εκπομπή στην τηλεόραση με φιλοξενούμενο τον συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη, ο οποίος υποστήριζε με κάθε σοβαρότητα ότι δεν διαβάζει ποτέ γυναίκες, γιατί οι γυναίκες δεν μπορούν να γράψουν. Απέδωσα την ατάκα στον εξυπνακισμό που χαρακτηρίζει και τα γραπτά του κειμενα, καθώς σε μια 70'ς τύπου προσπάθεια να 'σοκάρει το κοινό'.

Όμως όσο μεγαλώνω, παρατηρώ ότι τα κρούσματα αυτά δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις που χαρακτηρίζουν ιδιόμορφους ανθρώπους. Είναι η mainstream άποψη, ειδικά μεταξύ μορφωμένων ανδρών ηλικίας 35-40 και άνω. Τα δικαιώματα των γυναικών και η θέση τους στην κοινωνία ήταν πάντα ένα θέμα που στην καθυστερημένη Ελλάδα προκαλεί στην καλύτερη περίπτωση θυμηδία, και αυτοί οι άνθρωποι μεγάλωσαν (ανδρώθηκαν να το πω;;) σε μια εποχή που η συζήτηση (ακαδημαϊκή και δημόσια) για τα θέματα αυτά στην Ελλάδα μόλις ξεκινούσε. Οι ανθρωποι αυτοί μεγάλωσαν ακούγοντας τις οργισμένες, υποτιμήτικές και ειρωνικές απόψεις των πατεράδων τους και άλλων φορέων εξουσίας για το θέμα της ισότητας των γυναικών.

Αυτό είναι και το αστείο με αυτούς: νομίζουν ακόμα ότι μπορούν να σοκάρουν, ή να εκνευρίσουν τις γυναίκες με επιχειρήματα που έχουν απορριφθεί ακαδημαϊκά και επιστημονικά στον υπόλοιπο κόσμο, από το 1980 τουλάχιστον. Είναι τόσο τετριμμένα αυτά που λένε, που βαριέσαι να ασχοληθείς μαζί τους. Τέτοια περίπτωση είναι και ο Κωστής Παπαγιώργης, που είναι αρκετα ενδιαφέρων κατα τ'αλλα, αλλά οι σοφίες του για τις γυναίκες, μόνο ένα συγκαταβατικό χαμόγελο μπορούν να προκαλέσουν.

Το θέμα είναι, ότι στην καθυστερημένη Ελλάδα, αυτοί οι άνθρωποι είναι ηγέτες, είναι οικογενειάρχες, είναι καθηγητές, είναι διαμορφωτές κοινής γνώμης. Και αν ίσως, ντρέπονται να βγουν και να διαλαλήσουν τον μισογυνισμό τους δημόσια (κακώς, θα έπρεπε), τον επιβάλλουν με έναν έμμεσο καθημερινό τρόπο στις φοιτήτριες τους, τις υπαλλήλους τους, τις κόρες τους. Στην δουλειά, περιμένουν ότι οι γυναίκες είναι ικανές μόνο σε ορισμένου τύπου εργασίες, και αυτές τους δίνουν. Στην οικογένεια, περιμένουν ότι τα κοριτσάκια θα κάνουν μαλαγανιές, ότι θα είναι κοκέτες, ότι θα τους αρέσει να βοηθάνε στο σπίτι, και αυτά τα μαθαίνουν να κάνουν. Στο πανεπιστήμιο και στο σχολείο τους περνάνε την ιδέα ότι είναι ικανές για συγκεκριμένου τύπου σπουδές και μαθήματα ή και ακόμα ότι δεν αξίζει να ασχοληθούν πολύ με σπουδές, γιατί στην καλύτερη περιπτωση θα έχουν μια ήσσονος σημασίας δουλειά, συμπληρωματική του κύριου εισοδήματος, που θα είναι αυτό του άντρα τους.

Και μετά είναι τόσο τυφλοί, που μιλάνε για κάποια βιολογικής προέλευσης διαφορά στις ικανότητες και τη συμπεριφορά, ή για ελεύθερη επιλογή.