λένε για μας...

Όπως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι σημαντικό, θετικό ή αρνητικό, ένα από τα πρώτα μελήματά μας είναι να μάθουμε ‘πως το είδαν οι ξένοι’. ‘Εγκωμιαστικά τα ξένα ΜΜΕ για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων’ ‘Πρωτοσέλιδο σε όλα τα ξένα ΜΜΕ οι καταστροφές στην Αθήνα’. Και αντίστοιχα, ‘δικαιωθήκαμε’ ή ‘γίναμε ρεζίλι’.

Η εικόνα της Ελλάδας στα ξένα ΜΜΕ είναι σημαντική, σίγουρα, αλλά είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολεί κυρίως τους επαγγελματίες της διπλωματίας και όχι όλο τον κόσμο, ούτε καν τα ελληνικά media.

Γιατί βιώνουμε τόσο αγχωτικά/τραυματικά την εικόνα μας στα ξένα ΜΜΕ; Στις ταραχές του 1992 στο Λος Άντζελες έγινε σμπαράλια το σύμπαν για έξι ημέρες, σκοτώθηκαν 53 άτομα, είπε κανείς ότι έγινε ρεζίλι η Αμερική; Ή ότι ξαφνικά η Αμερική έγινε αναξιόπιστος συνομιλητής, μια χώρα στην οποία δε θα πατήσει κανείς τουρίστας ή επενδυτής το πόδι του; Το ίδιο και με το Παρίσι το 2005. Άλλα είναι αυτά που κάνουν μια χώρα να κερδίζει ή να χάνει στο διεθνές στερέωμα. Και δε μιλάω για τις προσφιλείς σε όλους τους Έλληνες θεωρίες συνωμοσίας, αλλά πολύ απλά για άλλου τύπου επιδόσεις (οικονομικές, διπλωματικές, κοινωνικές, κλπ.)

Μου φαίνεται τουλάχιστον γελοίο ότι οι αναφορές των ξένων ΜΜΕ στην Ελλάδα αποτελούν με τη σειρά τους ειδήσεις στα ελληνικά ΜΜΕ και αντικείμενο συζήτησης μεταξύ παρεών. Δείχνει ένα τεράστιο σύμπλεγμα κατωτερότητας (η άλλη όψη του συμπλέγματος ανωτερότητάς μας), είναι ετεροπροσδιορισμός και φανερώνει για άλλη μια φορά την αδυναμία μας να αρθρώσουμε εμείς, ψύχραιμα, λόγο για τον εαυτό μας και τη χώρα μας.

all work and no play

Αφού υποτίθεται ότι ο κάθε πονεμένος κάνει την ψυχανάλυσή του στο μπλογκ του, ας πω και εγώ τον πόνο μου... Γιατί μισώ τους πάντες στη δουλειά μου; Δεν μισώ κάποιον συγκεκριμένο, απλά την όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Με ενοχλούν οι κοπέλες που στα 28 τους μιλάνε σαν 40αρες νοικοκυρές και το μόνο τους νέο είναι ότι ο Γιάννης γυρνάει αργά από τη δουλειά και ότι θέλουν να πάνε σε κάνα θέατρο βρε παιδί μου, αλλά που να βρουν καιρό με τα ψώνια και το μαγείρεμα.

Και οι άντρες ξέρεις ότι μεταξύ τους αναφέρονται σε εσένα ως μουνί ή γκομενάκι ή οτιδήποτε και μιλάνε μόνο για ποδόσφαιρο και παραπολιτικά και χαζά office politics, άντε χρηματιστήριο στην καλύτερη περίπτωση…

Και το άλλο που όλοι αγαπιόμαστε μεταξύ μας; Που κανένας δε λέει στα ίσια τη γνώμη του για τον άλλον; Που ο κάθε σιχαμένος κωλογλύφτης «είναι καλό παιδί»; Που όταν ειπωθεί κάποιο ανανεωτικό κουτσομπολιό ξέρεις ότι δεν είναι από την pure undiluted κακία που τόσο αγαπάς, αλλά ότι είναι πάλι office politics και ποιος συμπαθεί ποιόν και ο εχθρός του φίλου μου είναι και δικός μου εχθρός και τέτοια χαμερπή…

Και που κανείς δεν έχει άποψη για την δουλειά του, όλοι θέλουν απλά να τελειώσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται και να πάνε σπίτι τους; Που ποτέ δε λένε όχι, όσο ηλίθιο/ ταπεινωτικό κι αν είναι αυτό που τους ζητάνε; Να μου πεις απογοητευμένοι και αυτοί, ίσως κάποιοι να θέλανε κάτι παραπάνω κάποτε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ένα μάτσο δουλάκια χωρίς βούληση.

Γιατί οι άλλοι που λουφάρουν και ως εκ τούτου είναι μονίμως χαζοχαρούμενοι, οπότε τη σπάνε σε εσένα που δουλεύεις εκτοξεύοντας ηλίθιες ατάκες, όπως ότι ότι αγαπάνε τη δουλειά τους; Και εγώ αν ήταν ανύπαρκτη θα την αγαπούσα τρελά.

Όταν είπα σε κάποιον συνάδελφο ότι οι άνθρωποι στη δουλειά είναι απογοήτευση μου απάντησε: « Ο κόσμος όλος είναι μια απογοήτευση . Η δουλειά είναι μια μικρογραφία του κόσμου.»

but she's madonna...

Λοιπόν, πήγα κι εγώ στη Madonna. Οι παρατηρήσεις που θα κάνω είναι κυρίως κοινωνιολογικού περιεχομένου και κάπως σκόρπιες. Καταρχάς, έχω βαρεθεί αυτό που όλοι την θαυμάζουν επειδή είναι 50 και χοροπηδάει. Τι είναι, αθλήτρια είναι και πρέπει να την προσκυνάμε για τις σωματικές τις επιδόσεις; Όλοι κοιτάζουν με ένα μείγμα φρίκης και θαυμασμού τους υπεράνθρωπα τεντωμένoυς μύες της, που τέτοιους μόνο ο Bruce Lee είχε -ο οποίος έδερνε και κόσμο, for a living. Φαντάζομαι όλο αυτό το fascination έχει να κάνει με κάποιον προτεσταντικού τύπου θαυμασμό για την ατομική προσπάθεια και τη πειθαρχία, αλλά τι σχέση έχει αυτό με τη -έστω και καθαρά χορευτική- μουσική;

Δεύτερον έχω βαρεθεί να ακούω πόσο πλούσιο ήταν το show. Και εδώ πάλι από τον κόσμο μια παιδιάστικη αντίδραση: είχε και αυτοκίνητο, είχε και τροχόσπιτο, είχε και τσιγγάνους με βιολιά, άλλαξε τόσα κουστούμια, άρα τα άξιζε τα λεφτά της. Είχε πολύ πράγμα. Αν έβγαζε και ελέφαντα, και αρκούδα να κάνει τη Βουγιουκλάκη στον καθρέφτη, ακόμα πιο καλό θα ήταν. Και εμένα μου άρεσε το shοw, σκέφτηκα ότι θα μπορεί να το παίζει και στο Vegas όταν γίνει 60.

Τρίτη και τελευταία σκόρπια παρατήρηση: στην συναυλία αυτή πήγε κόσμος που δεν πηγαίνει ποτέ σε συναυλίες. Και φάνηκε από το πόσο σφιγμένοι, ακούνητοι και άφωνοι ήταν όλοι. Και μην ακούσω τώρα ότι ήταν καινούρια τραγούδια, το get into the groove και το express yourslelf τους έβαλε να τραγουδήσουν και οι άσχετοι που είχαν πάει ντυμένοι για βαφτίσια στην Ηλιούπολη, ούτε αυτά δεν ήξεραν. Που τους έδειχνε και τους στίχους σε γιγαντοθόνες, karaoke style. Πράγμα που δείχνει ότι οι περισσότεροι είχαν πάει εκεί απλά για δούνε το τσίρκο και να χάσκουν.

Θα μου πεις, ποιος φταίει, το Madonnaκι φταίει, αυτό πουλάει η γυναίκα. Δεν λέω όχι, επειδή όμως έχω διαβάσει σε συνέντευξή της ότι έχει επηρεαστεί πολύ ως προς τη θεατρικότητα των live της από τον Bowie, τον οποίο είχε δει στο Diamond Dogs Tour όταν ήταν έφηβη και ξετρελάθηκε, αυτό που περίμενα ήταν μια θεατρικότητα που να φτιάχνει ατμόσφαιρα και να εμπλουτίζει το mood των τραγουδιών, και όχι μια σκέτη επιδειξη χορευτικών και λοιπών ικανοτήτων.

Νομίζω ότι σε μερικά τραγούδια, όπως το Devil wouldn't recognize you, You must love me και το Give it to me, ή όταν έπαιξε σε rock εκτέλεση το Borderline και άλλα, το κατάφερε αυτό, δηλαδή κατάφερε να εγκαθιδρύσει κάποιου είδους ουσιαστική επαφή με το κοινό, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του show ήταν ψυχρό, μηχανιστικό και κάπως... απόμακρο.

Duch of the terrace never grew old / I hope she never will

Αν διαβάζετε αυτό το blog και είστε γυναίκες, τότε μάλλον είστε Ελληνίδες... Οπότε να κάνω αυτή την ερώτηση: δεν έχετε μεγαλώσει με την ιδέα ότι πρέπει να παντρευτείτε και να κάνετε παιδιά; Ότι όποια έχει αποτύχει σε ένα από τους δύο στόχους είναι αξιολύπητη; Μήπως αυτή η άρρητη επιταγη καθοδηγεί πολλές από τις επιλογές μας; Πόσες αλήθεια θα επιλέγαμε να παντρευτούμε ή να κάνουμε παιδιά χωρίς το φόβητρο της κοινωνικής αποδοκιμασίας; Χωρίς το άγχος ότι αν δεν παντρευτούμε πριν τα 30 και κάτι (αν είσαι από την επαρχία κάντο 30 παρά κάτι), θα γίνουμε στην καλύτερη περίπτωση τρελές βρώμικες γριές;

Για όσους φοβούνται τη μοναξιά, όπως κάποια που μου είχε πει ότι η εικόνα της γεροντοκόρης γηραλέας δασκάλας του πιάνου της σε ένα ετοιμόρροπο διαμέρισμα στην Κυψέλη την είχε τρομάξει τόσο, που αποφάσισε επί τόπου -στα δεκατέσσερα- να παντρευτεί και θα κάνει παιδιά, έχω να αποκαλύψω ένα μυστικό: Τίποτα, ούτε ο γάμος, ούτε τα παιδιά, δε σε προφυλάσσει από τη μοναξιά και το ετοιμόρροπο διαμέρισμα. Από το να βρεθείς φτωχός, μόνος και έρημος στα 60, και να κοιτάς τους τοίχους. Υπάρχει πάντα ο θάνατος, η άρρωστια, ο χωρισμός, η ασυμφωνία χαρακτήρων (αυτή -δεν κάνει να το λέμε, αλλά έτσι είναι- μπορεί να υπάρχει και μεταξύ γονιών και παιδιών), υπάρχουν άπειροι λόγοι και τρόποι να μείνει κανείς μόνος.

Ο γάμος και τα παιδιά δεν είναι σκοπός ζωής. Δε σε ολοκληρώνει, δε σε γεμίζει, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να προσθέτει και άλλους ανθρώπους στη ζωή σου. Με τους οποίους η σχέση μπορεί να είναι καλή, μπορεί να είναι και πολύ κακή όμως. Σίγουρα πάντως, μια επιλογή που γίνεται από φόβο ή από ανία δεν είναι πραγματική επιλογή. Καμία γυναίκα δε γεννιέται με κάποιο μαγικό μητρικό φίλτρο. Κάμια βιο-ψυχο-οτιδήποτε μελέτη δεν έχει καταφέρει να αποδείξει ότι οι γυναίκες αγαπάνε/θέλουν περισσότερο τα παιδιά από τους άνδρες. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι τα γεννάνε, απ'εκεί και πέρα, σκοτάδι καλύπτει την υπόθεση. Το έχω ψάξει, δεν το λέω έτσι: όσο και να λυσσάνε όλοι, κανένας δε έχει καταφέρει να αποδείξει ότι ο γάμος και η ανατροφή παιδιών είναι βιολογική και όχι κοινωνική προτίμηση των γυναικών. Γι'αυτό να μη νιώθετε περιέργα αν είστε γυναίκες και δεν θέλετε να κάνετε παιδιά, ή να παντρευτείτε, είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Όλη αυτή η ελληνική κακομοιριά πρέπει κάποτε να σταματήσει. Όλες αυτές οι μαλακίες, που η πρώτη ερώτηση που γίνεται για μια γυναίκα 40 χρονών είναι αν είναι παντρεμένη με παιδιά -για να δούμε αν είναι καλά στα μυαλά της- πρέπει να σταματήσουν. Όλες αυτές οι ανταγωνιστικές μαλακίες περί αγάμητων (αντρών και γυναικών) πρέπει να σταματήσουν. Αν το να είναι κάποιος αγάμητος αποτελεί πηγή δυστυχίας, τότε οι πόρνες είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο.

Η ερωτική ζωή μας είναι προσωπική ιστορία, και όχι μια στατιστική που θα πρέπει να εξεταστεί σύμφωνα με κάποια αυθαίρετα κριτήρια. Αυτό.

Female Bonding...

Τι κοινά υποτίθεται ότι έχουν οι όλες γυναίκες μεταξύ τους (εκτός από την ανθρώπινή τους ιδιότητα): τα ζητήματα beaute, νοικοκυριού και τους άντρες.
Όλα είναι θεμιτό να τα συζητάς. Το πιο ενδιαφέρον απ’όλα αυτά είναι βέβαια οι άντρες, η συζήτηση για τους οποίους είναι σχεδόν αδύνατον να γίνει βαρετή. Μαθαίνεις πράγματα και εμπλουτίζεις τις γνώσεις σου για το άλλο φύλο (και για το δικό σου...). Όμως το νοικοκυριό και το beaute, τα θεωρώ αποδεκτά μόνο για ιδιαίτερα περιορισμένο χρονικό διάστημα και μόνο μεταξύ φίλων. Δεv είναι ότι τους άντρες τους θάβουμε μπροστά σε όλους, no problem, αλλά καταλαβαίνω ότι είναι ένα σοβαρό θέμα και αν σε καίει πολύ, μπορεί να θες να το μοιραστείς με πολύ κόσμο, ακόμα και στη δουλειά.

Αλλά δεν είναι απίστευτα αντιαισθητικό να συζητάνε γυναίκες στη δουλειά για την αισθητικό τους ή για το πως φτιάχνουμε το τέλειο σουφλέ; Δεν ξέρω, μπορεί να είναι θέμα προκαταλήψης, αλλά τέτοιες συζητήσεις είναι η προσωποποίηση των χειρότερών μου φόβων. Θα είμαι αέναα αναγκασμένη να συμμετέχω για να μην κακοχαρακτηριστώ ως ανοικοκύρευτη, άσχετη ή γενικώς ακοινώνητη; Και όσο περνάνε τα χρόνια, θα περιστοιχίζομαι πλέον μόνο από άτομα σαν την πρώτη διευθύντρια μου, η οποία για να επιβεβαιώσει τη νοικοκυροσύνη της μας ενημέρωνε κάθε πότε και με πόσο πάθος έπλενε όλους τους τοίχους του σπιτιού της; Ή σαν τις κυρίες της γραμματείας που αντάλλαζαν συνταγές και ξεματιάσματα σαν να μην υπήρχε αύριο;

Τελικά, οι γυναίκες που ξεκινούν τέτοιες συζητήσεις, και μάλλον τις απασχολούν σοβαρά αυτά τα θέματα, είναι κατίνες; Ή κάνουν απλώς ειλικρινείς κουβέντες για καθημερινά προβλήματα; Όντως οι γυναίκες πιέζονται κοινωνικά να είναι εμφανίσιμες. Και όντως οι γυναίκες είναι που ασχολούνται σε κάθε σπίτι με το μαγείρεμα και το νοικοκυριό και τα παιδιά. Μήπως είναι άδικα να τις κατακρίνω τους απασχολούν τα ζητήματα κοινωνικής αναπαραγωγής που εν μέρει τους έχει φορτώσει η κοινωνία;

Αρκεί να μου υποσχεθεί κάποιος ότι από Σεπτέμβριο δε θα ξανακούσω κουβέντα για το το πόση σκόνη μαζεύουν τα σκούρα έπιπλα, ή για το ποιά είναι τα κατάλληλα αξεσουάρ αν είσαι κοντή...

back in black

Αλο! Σίστερ προς γη... Γύρισα!! Είμαι σε ένα ίντερνετ καφέ και ένα σκυλάκι γρυλλίζει δίπλα μου. Με έχει αγχώσει λίγο, αν και φαίνεται αρκούντως χαρούμενο.

Ουφ... Έφυγε.

Νομίζω ότι κατά το διάστημα της απουσίας μου (ένα μήνας ήταν καλέ σιγά) κατάφερα να σκοτώσω το μπλογκ μου (το οποίο αργοπέθαινε ούτως ή άλλως). Κοίταξα τους returning visitors και το average ήταν επισήμως πλέον 0. Οπότε τουλάχιστον μου έφυγε και αυτό το άγχος.

Μια και πριν από κάποιες μέρες έκλεισα δύο χρόνια στο μπλογκ, νιώθω ότι είναι καιρός για έναν (ω, ναι) απολογισμό. Καταρχάς μια διευκρίνιση: τα profile views μου δεν είναι 121, απλώς κατάφερα σε κάποια φάση να τα σβήσω όλα και ήταν 10.000 σας πληροφορώ. Όχι ένταξει, γύρω στα 900 ήταν. Το λέω απλά γιατί εγώ όταν βλέπω ότι ένα μπλογκ υπάρχει χρόνια και έχει γύρω στα 100 profile views, το θεωρώ λίγο αποτυχημένο. Και το δικό μου μπλογκ δεν είναι καθόλου μα καθόλου αποτυχημένο.

Σχεδιάζα να πω αυτα και άλλα σε μια φανταστική συνέντευξη που θα έπαιρνα από τον ευατό μου και θα τη δημοσιεύα στα γενέθλια του μπλογκ. Αλλά μετά διάβασα ότι είχε δώσει συνέντευξη στον ευατό του και ο Tom Waits, και, καταλαβαίνετε. Άλλη μια καλή ιδέα που μου έκλεψε ο Τom.

Και αυτό νομίζω συνοψίζει το κλίμα αυτού του μπλογκ: Καλές ιδέες που χαθήκαν κάπου στο δρόμο. Γιατί βαρέθηκα, γιατί δεν υπήρχε η ανταπόκριση που περίμενα, γιατί εγώ η ίδια δεν προσπάθησα αρκετά... Πάντως στην αρχή είχα αρχίσει με τρομερό ενθουσιασμό, μου είχε φανεί καταπλητικό το γεγονός ότι ξαφνικά με διάβαζαν κάποιοι άγνωστοι και ότι έβρισκα τόσους καλούς γραφείς στο internet -βασικά πιο πολύ τρελάθηκα με την πάρτη μου, και καλά λέω τώρα ότι υπήρχε και κάτι μη εγωιστικό στη φάση.

Αστείο ήταν επίσης και πως άλλαξε η σχέση μου με φίλους μου που διαβάζαν το μπλογκ: κάποιοι με συμπαθήσανε περισσότερο μετά το μπλογκ (μα καλά, είστε σοβαροί;) και με κάποιους άλλους δεν είχα πια τι να πω, γιατί ότι συζήτηση κι αν ξεκινούσα μου έλεγαν: ναι, ναι, ξέρω, το διάβασα στο μπλογκ σου.

Δεν κλείνω το μπλογκ, απλά είχα καιρό να γράψω και πολυλογώ λίγο. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καταλάβει ακριβώς γιατί το κρατάω ακόμα, αφού δεν πρόκειται (τελικά) να γίνω διάσημη από αυτό, αλλά δεν πειράζει.

Και σε κάτι πιο σοβαρό: Την Τρίτη έχουν συναυλία οι Def Leppard. Αρνούμαι να αναφερθώ στους Whitesnake, τους οποίους δε θεωρώ σοβαρό συγκρότημα. Αλλά και πάλι, οι περισσότεροι δε θεωρούν σοβαρό συγκρότημα τους Def Leppard (και μάλλον έχουν δίκιο, χα). Τους λες pop metal, τους λες και "the ultimate feelgood rock band" (το διάβασα στο εξώφυλλο ενός περιοδικού που λέγεται "soft rock", τι άλλο να πεις). Νομίζω όμως ότι η καλύτερη περιγραφή είναι working class rock n' roll, ό,τι πρέπει δηλαδή για να παίξεις ξύλο/ να τραγουδήσεις με τους κολλητούς σου στο παμπ όπως κάνω κι εγώ κάθε βράδυ). Και για του λόγου το αληθές here you are:



Όχι, πείτε μου, έχουν οι Whitesnake τέτοια τραγούδια; Έλα blue, come with me :))

90 miles/hour

Λογαριασμοί, εκκαθαριστικά, δικηγόροι, καθηγητές πανεπιστημίου, συστατικές, τηλέφωνα, δάσκαλοι οδήγησης, επιστολές, βιογραφικά, λογιστές, συνάδελφοι, δουλειά, τηλέφωνα, υπογραφές, τεχνικοί, φεστιβάλ, συνέδρια, σχέση, ένταση στη σχέση, διάβασμα, φίλοι, φίλες, φίλες με μωρά, φίλες με μωρά που μένουν στου διαόλου το κέρατο, συνάδελφοι, συνάδελφοι που έχουν τσακωθεί μεταξύ τους, συνάδελφοι που είναι βαρετοί, μαμά, μπαμπάς, αδελφός, ανηψιός, διάφοροι -οι περισσότεροι- μου μιλάνε και πιάνω τον εαυτό μου να μην προσέχει, και πάλι δικηγόροι, έχω να γράψω στο μπλογκ κάτι χρόνια, ενοχικές κοπάνες από τη δουλειά για χαρτιά από δημόσιες υπηρεσίες, χομπς, λοκ, ρουσό και λίγο ρωλς....ξανά, βεβαιώσεις σπουδών από διάφορα μέρη, μα τι το θέλεις κι άλλο μεταπτυχιακό; δεν ξέρω δε με ενδιαφέρει, να πω ότι η μάθηση με γοητεύει ή θα φανώ πολύ ψώνιο; δήλωση στην εφορία, τηλέφωνα, όταν ακούω το κινητό μου χτυπάει νιώθω μόνο μια τεράστια κούραση, παιχνίδια εξουσίας στη δουλειά, ψεύτικα χαμόγελα στη δουλειά, ο μεταμοντερνισμός τελικά είναι μια συντηρητική ιδεολογία ή ίσως όχι, αν έχεις σπίτι σε περιοχή κάτω των 5.000 κατοίκων δικαιούσαι δάνειο πρώτης κατοικίας -εκτός κι αν η περιοχή αυτή είναι τουριστική, όταν μπαίνουμε στην ανηφορική στροφή πατάμε το συμπλέκτη μέχρι τη μέση και λίιιιγο γκάζι, δε θα μάθω ποτέ οδήγηση, δε θα περάσω ποτέ στο μεταπυχιακό, δε θα υπογράψω ποτέ για το σπίτι, τελικά δε θα μπορέσω ποτέ να συνεννοηθώ με τους εραστές μου, ποστ-ιτ παντού, χαρτιά σε άπειρες διαφάνειες, μπαίνω και σε κάτι αμφιθέατρα διαλυμένα και αναρωτιέμαι γιατί ασχολούμαι, αλλά δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ γιατί πρέπει αύριο το πρωί να περάσω από την τράπεζα και να ρωτήσω για το δάνειο, και κανείς δε μου λέει τι να ρωτήσω ακριβώς και μερικές φορές θέλω να βάλω τα κλάματα (πολύ κοριτσίστικο;) και άλλες φορές να βλέπω τηλεόραση με τις ώρες, πως μου το είπανε αυτό με το φως που φαντάζεσαι γύρω από τον εαυτό σου και ηρεμείς, δεν πιάνει, μιλάω με ταχύτητα μοτέρ, γελάω νευρικά, περπατάω βιαστικά, σηκώνομαι και φεύγω, δεν νιώθω πια υποχρεωμένη να είμαι γλυκιά με όλους -ξέρεις, απλώς δεν έχω χρόνο- μερικές φορές συμβαίνουν ΟΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ.

Άνοιξη

Mαύρα Mεσάνυχτα

Καλύτερο bitch fight ever στην ελληνική τηλεόραση: τραγουδιάρα-νυχτόβια Σιλβί (Παναγιώτα Βλαντή) εναντίον κατίνας-νεόπλουτης νοικοκυράς Λένας (Μπέσυ Μάλφα).

Ζω για το επόμενο χαστούκι!!

ΥΓ. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω καλύτερο φωτό.... Και εννοείται πως τα bitch fights, είναι ένα μόνο από τα ενδιαφέροντα στοιχεία της σειράς. Αν το χειριστούν καλά μπορεί να γίνει και ένα ελληνικό Sopranos (τηρουμένων των αναλογιών κλπ κλπ).

Παλιά Συνάδελφος/ Νέα Συνάδελφος

Πόσο ωραία είναι στη δουλειά τώρα που έχω μια νέα συνάδελφο. Ένας λευκός καμβάς στον οποίο μπορώ να ζωγραφίσω. Θα της τα δείξω όλα εγώ εγώ και θα δείξω και στους άλλους στο γραφείο πόσο καλή είμαι με τους νέους. Πόσο μόνο εγώ τα ξέρω όλα στην εντέλεια. Γιατί είμαι η παλιότερη. Αλλά κυρίως γιατί δεν ξεχνάω ποτέ τίποτα. Νιώθω να με κατακλύζει μια υπερηφάνια όταν όλοι μου λένε ότι είμαι η μνήμη της Εταιρίας. Έχω και χιούμορ, μπορώ αστειεύομαι με το γεγονός ότι είμαι τόσο σχολαστική. Πάντα θέλω κι άλλες αρμοδιότητες, ακόμα και αν αυτές είναι άσχετες με το αντικείμενο μου. Γιατί δεν είναι σωστό να λες όχι. Γιατί όλοι συνάδελφοι είμαστε, στο κάτω κάτω. Αλλά, ας επιστρέψουμε στο αγαπημένο μου θέμα, τη νέα μου συνάδελφο.

Θα την πάρω κάτω από τη φτερούγα μου, θα της δείξω ποίος είναι ο σωστός τρόπος να κάνουμε τα πράγματα. Εγώ πάντα λέω: καλύτερα περισσότερα, παρά λιγότερα. Δηλαδή όσο περισσότερα έγγραφα, περισσότερες σφραγίδες και όσο περισσότερες υπογραφές γίνεται. Να είσαι καλυμμένος. Εγώ δεν είμαι φυγόπονη και τσαπατσούλα σα μερικούς μερικούς. Ελπίζω ότι υπό την καθοδήγησή μου η μικρή δε θα γίνει ποτέ έτσι. Βέβαια με έχει πάντα δίπλα της να τη διορθώνω ή ακόμα και να αναλαμβάνω της δικές της υποθέσεις όταν βλέπω ότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει.

Θα της υποδείξω και ποιους πρέπει να αντιπαθούμε στη δουλειά. Όχι ευθέως, αλλά σιγά-σιγά, με μικρά αόριστα σχολιάκια. Θα καταλάβει αυτή. Εμείς εδώ κάνουμε τη δουλειά μας όσο πιο σεμνά και ταπεινά γίνεται. Και εγώ διαφωνώ με κάποια πράγματα, αλλά δεν είναι σωστό να φέρνεις αντιρρήσεις στους ανωτέρους σου, όπως κάνουν κάποιοι που το παίζουν έξυπνοι εδώ μέσα.

Πιστεύω πως η νέα θα γίνει "δικό μας παιδί" και θα κάνει τα πράγματα όπως "εμείς". Ήδη με συμπαθεί πολύ. Πήρα το θάρρος να τη φωνάζω "μωρό μου" τώρα τελευταία, μια έκφραση που δε χρησιμοποιούσα ποτέ πριν, αλλά την έχω ακούσει να φωνάζει έτσι τις φίλες της στο τηλέφωνο, και εγώ θέλω τόσο πολύ να είμαι φίλη της. Σφυρηλατούμε το δεσμό μας αργά αλλά σταθερά, τις προάλλες μάλιστα μιλάγαμε γαλλικά στο γραφείο, και δεν καταλάβαινε κανείς τι λέγαμε. Έτσι για πλάκα το κάναμε, αλλά νομίζω ότι φάνηκε πως εμείς οι δύό μοιραζόμαστε κάτι ξεχωριστό. Τώρα, με τη νέα στο γραφείο, μπορώ να είμαι και αποτελεσματική και σκανδαλιάρα, κάτι που ονειρευόμουν από τότε που ήμουν μαθήτρια στο σχολείο.

To σπίτι των ονείρων σου

Ψάχνω για σπίτι εδώ και 7-8 μήνες (με αυξομειούμενη ένταση, ομολογουμένως) και έχω φτάσει σε αδιέξοδο. Δεν υπάρχει τίποτα.

Ιστορίες που έχω ακόυσει για τρομερές αγορές όπως για τύπους που χρωστούσαν στο καζίνο και πουλησαν το σπίτι τους όσο-όσο, ή για την αχτύπητη ευκαιρία που βρήκε κάποιος στρίβοντας τυχαία σε ένα στενάκι, ή για το τιπ που έδωσε ο περιπτεράς για το καταπληκτικό ρετιρέ που πουλούσε πάμθηνα πάμπλουτη γιαγιά, δεν έχουν συμβεί ακόμα σε μένα.

Αντίθετα τα περισσότερα σπίτια που βρίσκω και ακριβά είναι και έλλατώματα έχουν. Το περίφημο σπίτι που μόλις πατήσεις το πόδι σου μέσα νιώθεις ότι "ναι, αυτό είναι" δε μου έχει τύχει ακόμα.

Και αυτός είναι και ένας ακόμα λόγος για τον οποίο το να ψάχνεις σπίτι μοιάζει πολύ με το να σκέφτεσαι το γάμο. Δεν είναι τυχαίο, ότι για πολλούς σπίτι και γάμος πάνε μαζί.

Μια ζωή σου πιπιλάνε όλοι το μυαλό με το πόσο σημαντικό είναι, με το πόσο η ζωή σου θα αλλάξει αν το αποκτήσεις και με το πόσο προσεκτικά πρέπει να εξετάσεις όλους τους παράγοντες πριν κάνεις το μεγάλο βήμα.

Όταν (φυσικά με τέτοιες απαιτήσεις) δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις, αρχίζει να περνάει ο χρόνος -και να αυξάνεται το πρήξιμο, οπότε σου λένε πλέον τα αντίθετα:

• Τέλειο σπίτι δεν υπάρχει (τέλειος άντρας δεν υπάρχει).

• Έλα μωρέ, μια επένδυση είναι, δεν είναι για πάντα (μπορείς πάντα να πάρεις διαζύγιο)

• Αγόρασέ το να ξεμπερδεύεις, μην τα ψειρίζεις τώρα (παντρέψου παιδάκι μου να ησυχάσουμε).

• Ακόμα και αν δε σου πολυαρέσει, είναι πιο συμφέρον από το να μένεις σε νοίκι (δύσκολο πράγμα η αγαμία).

• Αν δυσκολευτείς πολύ με τη δόση θα σε βοηθήσουμε εμείς (θα σου κρατάμε τα παιδιά).

• Πάρε ένα τώρα και στη χειρότερη το νοικιάζεις (άστον να σου ρίξει και λίγο κέρατο).

Τελικά η μεγαλύτερη αλήθεια πρέπει να είναι κάτι που είχα ακούσει κάποτε για τα διδακτορικά: Τα τελειώνεις μόνο όταν τα έχεις πλέον σιχαθεί... Και μη με ρωτήσετε αν αυτό έχει κάποια αντιστοιχία με το γάμο!

άσλδκξ΄λκδσσ΄δφγδ΄κγηςγξ7πςα

Τις προάλλες έλεγα σε φίλη μου και συν-blogger ότι θα ανοίξω ένα καινούριο μπλογκ και θα γράφω εκεί ο,τι μου κατεβαίνει. Αυτό μπορείς να το κάνεις και τώρα μου λέει.

Έλα όμως που δεν μπορώ. Θέλω να γράψω για το Μόναχο και τη Βενετία αλλά σκέφτομαι ότι πρέπει να ψάξω να βρω κάποιες ιστορικές πληροφορίες και να ελέγξω την ακρίβεια των γραφόμενών μου και δεν έχω καμία όρεξη. Άλλες φορές σκέφτομαι αν αυτά που θα γράψω έχουν συνοχή με παλιότερα κείμενα. Αν θα παρεξηγηθεί κάποιος. Αν είναι τελείως βλακείες ή βαρετά. Αν όμως το μπλόγκινκ φέρνει κάτι καινούριο, αυτό δεν είναι η υπόσχεση -και η απειλή- ενός αυθόρμητου, αδιαμεσολάβητου λόγου; Η τελικά αυτό είναι αδύνατον/ανεπιθύμητο;

Κατά καιρούς έχω διάφορες ιδέες για μπλογκς, ένα που θα γράφω τα όνειρα που βλέπω κάθε βράδυ, ένα που θα δημοσιεύω ερωτικές επιστολές (που έχω γράψει εγώ), ένα που θα γράφω μόνο λίστες με πράγματα που με ενοχλούν, ένα που θα γράφω πράγματα που ακούω στο δρόμο, ένα για τα ποιήματά μου. Η σκέψη βέβαια ότι θα πρέπει να κάνω λογκ ιν και λογκ αουτ πέντε-έξι φορές την ημέρα για να συντηρώ όλα αυτά τα μπλογκς (φυσικά δε θα είναι όλα στο ίδιο όνομα) με αποθαρρύνει. Μου αρέσει όμως η σκέψη ότι επιτέλους πια θα κάνω ό,τι θέλω.

Ότι θα με κυνηγούσε η ακατανίκητη επιθυμία μου να είμαι αρεστή ακόμα και όταν γράφω ανώνυμα, δεν το περίμενα.

Πάντως (και μέχρι να διασπαστώ σε 15 μπλογκς) χτες το βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι κατέβρεχα περιστέρια με το τηλέφωνο του ντους μέσα σε ένα art installation, μέρος της έκθεσης που έκανε μια ομάδα από συναδέλφους που ήταν παράλληλα καλλιτέχνες. Το αρτ ινσταλέισιον ήταν ένα μπάνιο και από μια τρύπα σε ένα μεγάλο κουτί έπεφτε συνέχεια καναβούρι. Εκεί μαζεύονταν τα βρώμικα απαίσια περιστέρια -πριν καραδοκούσαν πάνω στα ντουλάπια και τα παράθυρα- εγώ ήμουν κλεισμένη στο μπάνιο και προσπαθούσα να τα διώξω καταβρέχοντάς τα, ή και καμιά φορά σπρώχνοντας τα με τα χέρια. Αυτά όμως στέκονταν ακίνητα, βρώμικα και βρεγμένα, πάνω στο καλοριφέρερ, το νεροχύτη, τα ντουλάπια, το μπάνιο, σχεδιάζοντας, κοιτώντας με λαχτάρα και υπομονή το καναβούρι να πέφτει.

Berlin (ale)

Ομολογουμένως δεν είδα πολλές ταινίες στην Berlinale (μόνο τρεις), αλλά όταν είσαι σε μια ξένη πόλη, ακόμα κι αν έχει διεθνές Φεστιβάλ, ακόμα κι αν έχεις ξαναπάει, προτιμάς απλώς να τριγυρνάς παρά να τρέχεις πανικόβλητος από ταινία σε ταινία. Συν ότι ο καιρός ήταν καταπληκτικός και όλος ο κόσμος ήταν έξω για καφέ και βόλτα.

Πριν ξεκινήσω για την Berlinale, δύο πράγματα καινούρια (για μένα) στο Βερολίνο: Όλοι πηγαίνουν τα Σαββατοκύριακα έξω για brunch. Μην το παραλείψετε αν βρεθείτε εκεί Σ/Κ, σε πολλές καφετέριες έχει μπουφέ all you can eat με 8 ευρώ. Και είναι όλα πεντανόστιμα. Συν ότι την πέφτεις με τις ώρες εκεί και κανένας δε σε ενοχλεί. Το μόνο πρόβλημα είναι αν θα βρεις θέση. Πιο ωραίο μέρος για branch τα καφέ γύρω από την KollwitzPlatz.

Δεύτερο καινούριο πράγμα: απαγορεύεται πλέον το κάπνισμα παντού. Ακόμα και σε καφέ καταλήψεων (είναι δημοφιλείς και ωραίες οι καταλήψεις εκεί, όχι μίζερες και φοβικές σας τις δικές μας), όπως το Morgen Rot στην Kastanienallee, δεν καπνίζει κανείς. Αν θες να κόψεις το κάπνισμα, υπάρχει κάτι θετικό σε αυτό: σου αφαιρείται η επιλογή, οπότε σταματάς να βασανίζεσαι εσωτερικά σχετικά με το αν πρέπει/δεν πρέπει, αν θες/δε θες να καπνίσεις.

Κάτι που έχει μείνει ίδιο με την τελευταία φορά που πήγα –πριν τρία χρόνια- ήταν η AlexanderPlatz. Η πλατεία κόβεται στη μέση από τον υπέργειο σταθμό του S-Bahn. Η μισή (εκεί που είναι και η το περίφημο Fernsehturm) είναι συμπαθητική, στην υπόλοιπη μισή γίνονται ακόμα έργα, και εξακολουθεί να είναι ένα εγκαταλειμμένο, αχανές, κενό ερείπιο της αισθητικής του σοσιαλιστικού ρεαλισμόυ. Από όση ostalgie κι αν πάσχεις, ωραία δεν τη λες.

Πάμε στη Berlinale τώρα, ή μάλλον σε ότι πήρα εγώ χαμπάρι από την Berlinale. Οι ταινίες είναι διασκορπισμένες σε πολλά σινεμά σε όλο το Βερολίνο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν δημιουργείται συνωστισμός ούτε τεράστιες ουρές. Τα εισιτήρια βέβαια, βγαίνουν από ενιαίο ταμείο, αλλά προσέξτε αυτό: μπορείς να κλείσεις εισιτήρια μόνο για τις επόμενες τρεις ημέρες, και για όλες τις προβολές κρατούνται περίπου καμιά 50αριά εισιτήρια διαθέσιμα, τα οποία μπορείς να αγοράσεις πηγαίνοντας στο σινεμά μια ώρα περίπου πριν την έναρξη της ταινίας. Νομίζω ότι αυτό είναι μια πολύ καλή λύση, γιατί σχεδόν πάντα βρίσκεις θέση έστω και την τελευταία στιγμή, και δεν είναι ανάγκη να φτιάξεις κάποιο ιδιαίτερα μακροπρόθεσμο και περιοριστικό πρόγραμμα για τις ταινίες που θα δεις κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ (όπως πρέπει να κάνεις εδώ για τις Νύχτες Πρεμιέρας). Βέβαια, αν εφάρμοζόταν αυτό στην Αθήνα, ίσως να πήγαιναν ΟΛΟΙ την τελευταία ώρα πριν την ταινία, δεν ξέρω.

Το θέμα είναι ότι όλα κυλάνε χαλαρά και ήρεμα, χωρίς ιδιαίτερη ταλαιπωρία και υστερίες, παρόλο που πρόκειται για ένα πραγματικά μεγάλο διεθνές φεστιβάλ. Ακόμα και στο red carpet, έξω από το Berlinale Palast που είναι η «καρδιά» του Φεστιβάλ δε μαζεύεται πολύς κόσμος – γεγονός που νομίζω οφείλεται και σε μια σχετική αποστασιοποίηση των Γερμανών από μαζικές εκδηλώσεις λατρείας (τα τελευταία 60 χρόνια δηλαδή, αχέμ). ΄Ηταν αρκετά εύκολο να στηθείς εκεί και να περιμένεις να περάσουν οι σταρ, μια μέρα κάθισα για πέντε λεπτά και έπεσα στην είσοδο της Tilda Swindon. Βέβαια την ημέρα της Madonna δεν ξέρω τι γινόταν εκεί, αλλά δεν επιχείρησα και να πάω (η Blu σίγουρα θα την πετύχαινε, εδώ είδε τον Daniel Day Lewis τυχαία στην Αθήνα, τι να λέμε τώρα).

Καμία από τις ταινίες που είδα δεν ήταν κάτι το σπουδαίο, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν εορταστική, πολύ-πολιτισμική και τα σινεμά τα ίδια ήταν εκπληκτικά. Μου άρεσε πολύ το Kino International, στην Karl Marx Allee -στο πρώην Ανατολικό βεβαίως- μου θύμισε τα δικά μας Ράδιο Σίτυ (γκρεμίστηκε είναι τώρα σούπερ μάρκετ) και Μπροντγουαίη (έκλεισε, δεν ξέρω τι θα απογίνει), αμφότερα στην Πατησίων. Αλήθεια, σκοπεύουμε να γκρεμίσουμε όλα τα συνοικιακά σινεμά (ακόμα και τα μεγάλα και τα εικαστικά ενδιαφέροντα από αυτά, όπως τα προαναφερόμενα) και να τα κάνουμε multiplex; Δεν είμαι της άποψης με το γιασεμί στα θερινά σινεμά, αλλά κάτι ξέρουν οι Γερμανοί που κρατάνε και τα παλιά τους και όμορφα σκονισμένα σινεμά μαζί με τα καινούρια.

Μετακινήσεις

Ο Υπουργός Εσωτερικών είπε να αποφεύγουμε τις άσκοπες μετακινήσεις.
Λέω λοιπόν να μην πάω στη δουλειά μου.

A bigger HoL - but all roads lead to Rome

Ένα update του προηγούμενου ποστ: Κατόπιν και άλλου απειλητικού μηνύματος με καταγγελείες, η HoL έκοψε τη σύνδεσή μου... Αλλά την έκοψε τελείως, ακόμα και για τον Μάρτιο, που την είχα πληρώσει.

Τελος πάντων, η επιστήμη και εγώ προσωπικά, σηκώνουμε ψηλά τα χέρια. Ας είναι.

Δεν έχω internet λοιπόν, τι πιο τέλεια δικαιολογία για να μη γράψω τίποτα για κανά μήνα.

Αλήθεια όμως, δεν έχω, τώρα γράφω από τη δουλειά (μπρρρ...).

Φεύγω και ταξίδι, που να σας τα λέω.

Σας αφήνω προς το παρόν, με την επισήμανση ότι στο ΣΚΑΙ σήμερα (δηλαδή τις Παρασκευές, ώρα 00:15 - λίγο δυστυχία να είσαι αυτή την ημέρα και αυτή την ώρα σπίτι, αλλά δεν πειράζει) δείχνει το Ρώμη, που μου άρεσε πάααρα πολύ όταν το είχα δει σε DVD. Δεν είναι ακριβώς ντοκιμαντέρ, αλλά είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα, όσον αφορά τα βασικά ιστορικά πρόσωπα (Καίσαρας, Βρούτος, Κικέρωνας, Κλεοπάτρα κλπ κλπ) καθώς και τα ήθη και τα έθιμα της εποχής (το ξέρω, I was there).

Όλοι οι πρωταγωνιστές είναι Βρετανοί*, εξού και η sexy προφορά και η φοβερή ηθοποιία. Highlight της σειράς η διαμάχη μεταξύ της Άτιας των Ιουλίων και της Σερβρίλιας των Ιουνίων, υπαρκτά πρόσωπα, αλλά δυστυχώς όχι τόσο σατανικές όσο απεικονίζονται στη σειρά. Όπως και να έχει, η σειρά είναι εκπληκτική, μαθαίνεις πράγματα για την μετατροπή της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας σε Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, έχει δράμα, πολιτική, sex, βία, τι άλλον να ζητήσει ο άνθρωπος.


*H σειρά είναι συμπαραγωγή BBC και ΗΒΟ.

Υ.Γ. Αν η σειρά έχει αρχίσει εδώ και κανά μήνα και τώρα τελειώνει, συγγνώμη. Μπορείτε πάντα να την νοικιάσετε σε DVD. Είπαμε, δεν έχω ιντερνετ (αυτό θα είναι η δικαιολογία μου για τα πάντα από εδώ καί πέρα).

A HoL in my heart

Όταν πριν από 2 χρόνια έτρεχα από μαγαζί σε μαγαζί κυνηγώντας το πιθανότατα τελευταίο κουτί στην Αθήνα με την υπερπροσφορά της Hellas on Line για γρήγορο internet, δεν φανταζόμουν τι με περίμενε… Συγκεκριμένα δε φανταζόμουν ότι τώρα θα προσπαθούσα εξίσου απεγνωσμένα να ξεφορτωθώ τη HοL.

Μη με ρωτήσετε για την ποιότητα της υπηρεσίας… δεν έχω ασχοληθεί με μετρήσεις, αλλά έχω την αίσθηση ότι ήταν ικανοποιητική η ταχύτητα. Το θέμα είναι η εξυπηρέτηση πελατών, ένας άγνωστος συνδυασμός λέξεων για πολλές εταιρίες στην Ελλάδα. Αλλά μόνο για το Δημόσιο ξέρουμε να γκρινιάζουμε. Τέλος πάντων, πίσω στην ιστορία μας...

Πέρσι τέτοια εποχή λοιπόν, έληγε η συνδρομή μου στη HoL και αφελώς πίστευα ήμουν ελεύθερη σα χελιδόνι να πετάξω σε πιο χλοερές εταιρίες. Αμ δε... Η συνδρομή μου είχε ως δια μαγείας ανανεωθεί αυτόματα για άλλο ένα χρόνο και φυσικά είχα χρεωθεί με το ποσο.

Μετά από 1000000 τηλέφωνα, 234877587326238746 ώρες αναμονής και την αποστολή ενός άκρως απειλητικού email (ξέρετε, θα σας καταγγείλω κλπ. - μόνο αυτό καταλαβαίνουν) εδέησαν να μου εξηγήσουν ότι για να μην ανανεωθεί η σύνδεσή σου, πρέπει 2 μήνες πριν (προσοχή 2 μήνες… όχι ένα μήνα…. όχι μια εβδομάδα) να έχεις κάνει αίτηση ότι επιθυμείς διακοπή. Αν περάσει αυτή η ημερομηνία, ανανεώνεται αυτόματα η σύνδεση. Ναι, ισχύει, ναι είναι γραμμένο στο συμβόλαιο. Όχι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να το αλλάξουν. Δεν ξεσυνδέεται αυτή η σύνδεση, δεν γίνεται, sorry, excusez nous.

ΟΚ, είμαι και ανοργάνωτη, ίσως θα έπρεπε να το είχα προσέξει, δέχτηκα στωικά τη μοίρα μου. Πλήρωσα μάλιστα και in advance όλη τη χρονιά για να έχω έκπτωση. Η HοL μου έστειλε αποδεικτικό ότι είχα εξοφλήσει. Εντάξει.

Λοιπόν, μέσα στη χρονιά αυτή με έχουν πάρει 4 φορές για να με ρωτήσουν γιατί δεν έχω πληρώσει. Μα, έχω πληρώσει. Μου έχετε στείλει εσείς οι ίδιοι (ηλίθιοι) το αποδεικτικό της εξόφλησης. Α, ναι; Εντάξει κυρία μου συγγνώμη δε θα σας ξαναενοχλήσουμε. Ένα μήνα μετά, η ίδια ιστορία. Ένα μήνα μετά, η ίδια ιστορία. Ένα μήνα μετά, η ίδια ιστορία.

Μετά από αυτή την επίδειξη ανικανότητας αποφάσισα μην ανανεώσω τη σύνδεσή μου. Μια φωνούλα μέσα μου μου έλεγε, άστο να πάει, που να μπλέκεις, που να τρέχεις τώρα. Θα έχεις HοL για πάντα, απλά αποδέξου το. Και αυτή φωνούλα είχε δίκαιο. Γιατί μαντέψτε τι; Παρόλο που φέτος ήμουν ένα καλό και οργανωμένο κορίτσι, και έστειλα το φαξ που ζητάω να μου διακόψουν την σύνδεση 2 μήνες πριν, το φαξ δεν πηγαίνει. That’s right, δεν φτάνει ποτέ στη HοL. Γιατί οι γραμμές είναι απασχολημένες. Δοκιμάστε αργότερα. Δοκιμάστε πάλι. Όχι δεν υπάρχει άλλο φαξ. Υπάρχει άλλο φαξ αλλά δε δουλεύει ούτε αυτό.

Ε λοιπόν και εγώ θα κρατήσω τη σύνδεσή μου. Και πολύ απλά δε θα τους πληρώσω ποτέ. Και όταν παίρνουν τηλέφωνο θα λέω μα σας έχω πληρώσει. Και θα λένε κι αυτοί εντάξει κυρία μου, συγγνώμη. Και θα ξαναπαίρνουν μετά. Και θα ξαναλέω τα ίδια. Και θα ζήσουμε μαζί για πάντα ευτυχισμένοι. Εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Κάποιος να με κερνάει

Με έκπληξη ανακαλύπτω ότι πολλές γυναίκες σήμερα έχουν την απαίτηση να τους κερνάνε οι άντρες στα ραντεβού. Και κατ' αναλογία, πολλοί άντρες νιώθουν την υποχρέωση να κερνάνε. Ακόμα και για διακοπές έχω ακούσει την απαίτηση να πληρώνει ο άντρας τα εισιτήρια.

Για να ξεκαθαρίσω κάτι: το κέρασμα είναι κάτι ωραίο όταν γίνεται σαν κίνηση αβροφροσύνης. Ας πούμε στο πρώτο ραντεβού, και κάποιες άλλες φορές, είτε επειδή γιορτάζεις κάτι, είτε απλώς όταν θέλεις να ευχαριστήσεις τον άλλον γιατί τον εκτιμάς, τον αγαπάς κλπ.

Αλλά το κέρασμα ως μόνιμη υποχρέωση ενός άντρα απέναντι σε μια γυναίκα, πολύ απλά, δεν το καταλαβαίνω. Γιατί δηλαδή; Ειδικά αν βγάζετε και οι δύο τα ίδια τα ίδια λεφτά και αν το μέρος που θα πάτε είναι επιλογή και των δύο (δεν θέλει δηλαδή ο άλλος να σε πάει οπωσδήποτε σε ένα ακριβό εστιατόριο), ποιό ακριβώς είναι το νόημα; Το μόνιμο κέρασμα είναι ένα είδος πληρωμής, για ποιές υπηρεσίες αναρωτιέμαι;

Ένα επιχείρημα είναι ότι οι γυναίκες χαλάνε τόσα λεφτά σε κομμωτήρια και ινστιτούτα αισθητικής, οπότε με το κέρασμα αποκαθίσταται κάποια οικονομική ισορροπία. Καταρχάς ποιόν κοροϊδεύετε βρε κορίτσια; Θα πηγαίνατε στα κομμωτήρια και στα ινστιτούτα είτε υπήρχε αυτός ο άντρας είτε όχι, γιατί θέλετε να είστε όμορφες και περιποιημένες για τον ευατό σας πάνω από όλα (και για όλους τους υπόλοιπους άντρες βεβαίως βεβαίως). Επίσης, τώρα τελευταία οι άντρες χαλάνε πάνω κάτω τα ίδια λεφτά για την εμφάνισή τους, οπότε άκυρο το επιχείρημα.

Το άλλο ακόμα πιο ηλίθιο επιχείρημα έχει να κάνει με την εγκυμοσύνη... Ναι, το έχω ακούσει και αυτό. Εμείς μένουμε έγκυες και μεγαλώνουμε τα παιδιά, αυτοί πρέπει να πληρώσουν. Κοίτα, αν θες να βγάλεις λεφτά ως ανταμοιβή επειδή μένεις έγκυος, γίνε παρένθετη μητέρα. Επίσης αν ο άλλος δε βοηθάει στην ανατροφή των παιδιών σας, είναι πρώτον δικό σου λάθος που μένεις μαζί του, αλλά αν επιμένεις, τότε καλύτερα να σου δώσει λεφτά για baby-sitter και όχι να σου πληρώνει τις εξόδους και τις διακοπές.

Το άλλο, πιο ψυχολογικό επιχείρημα, πάει κάπως έτσι: αν νιώθεις αρκετά σίγουρη για τον ευατό σου ως γυναίκα, δέχεσαι τα κεράσματα. Όποια αρνείται να την κεράσουν το κάνει επειδή είναι ανασφαλής και νιώθει ότι "δεν αξίζει" να την κεράσει κάποιος. Εντάξει, το να αρνείσαι πεισματικά να σε κεράσει οποιοσδήποτε οτιδήποτε μπορεί να δείχνει μια ψυχαναγκαστική ανάγκη για επιβεβαίωση της ανεξαρτησίας σου. Αλλά το να δέχεσαι κάποιες φορές το κέρασμα, πόρρω απέχει από το να το απαιτείς σε μόνιμη βάση.

Και πρέπει να σκεφτούμε: θα δεχόμασταν να μας κερνάει συνέχεια μια γυναίκα φίλη μας; Μπορεί να το κάνει γιατί μας αγαπάει, ή γιατί έχει περισσότερα λεφτά από μας, αλλά δε θα μας ενοχλούσε από ένα σημείο και μετά; Εγώ ξέρω ότι μια φίλη μου, που με κερνούσε συνέχεια, μου είχε σπάσει τα νεύρα. Όντως είχε περισσότερα λεφτά από μένα, αλλά έλεος, μπορούσα να πληρώσω τον καφέ μου. Από ένα σημείο και μετά ένιωθα σαν τον φτωχό συγγενή και έτσι νιώθω και με τους άντρες που επιμένουν να με κερνάνε. Και πραγματικά αδυνατώ να δω την διαφορά.

Τέλος, υπάρχει το επιχείρημα ότι αν αρνείσαι τα κεράσματα, στερείς από τον άντρα την δυνατότητα να σου δείξει πόσο σε εκτιμάει και φυσικά, τον ευνουχίζεις (άντε πάλι με αυτόν τον φανταστικό ευνουχισμό). Και εδώ θα σταματήσω και θα ήθελα να ρωτήσω όσους άντρες διαβάζουν το μπλογκ (και τους τρεις σας!) να μου απαντήσουν, γιατί κερνάνε;; Επειδή "έτσι είθισται" ή επειδή πραγματικά θέλουν να ευχαριστήσουν τη συνοδό τους; Και νιώθουν πραγματικά ότι χάνουν τον ανδρισμό τους αν κάποια κοπέλα αρνηθεί ένα κέρασμα; Gentlemen, the floor is yours...

Pictures of me

Το να βλέπεις φωτογραφίες του εαυτού σου είναι σχεδόν τόσο σοκαριστικό, όσο να βλέπεις φωτογραφίες του Ζαχόπουλου ή τέλος πάντων οτιδήποτε από το ogrsih.

Το σοκαριστικό είναι πόσο η εικόνα που έχεις για τον ευατό σου απέχει από την εικόνα της φωτογραφίας. Η άποψη μου για τη φωτογραφία ήταν ανέκαθεν ότι κάποιοι άνθρωποι βγαίνουν πιο άσχημοι απ' ότι είναι στην πραγματικότητα, κάποιοι πιο όμορφοι (γνωστό και ως 'φωτογένεια' ) και κάποιοι όπως είναι πάνω-κάτω.

Όποια εκδοχή και να δεχτώ όμως, χαμένη βγαίνω. Δηλαδή εντάξει, όντως σε μερικούς δεν πάει η φωτογραφία, αλλά πόσο πιο άσχημος βγαίνεις; Δεν μπορεί να απέχει και τόσο πολύ από την αλήθεια η εικόνα. Και μια εικόνα εντάξει. Αλλά καμιά 50αριά; Ο φίλος μου στις τελευταίες μας διακοπές είχε πάθει μια ψύχωση με το κινητό και με έβγαζε συνέχεια φωτογραφίες. Μου έλεγε μάλιστα γεμάτος περηφάνια: "Κοίτα τι ωραία είσαι εδώ!" . Κοίταζα εγώ τη φωτογραφία και πάθαινα σοκ: "Σβήστη τώρα και μη με ξαναβγάλεις ποτέ φωτογραφία..ΠΟΤΕ ακούουους.... ΠΟΤΕΕΕΕΕΕΕ!!!!" Αλλά φευ, αυτός συνέχισε να φωτογραφίζει.

Μετά από αυτά τα session φωτογράφησης καταρρακώθηκε η εικόνα που είχα για τον ευατό μου. Πάντα πίστευα μπορεί να μην είμαι όμορφη, αλλά είμαι χαριτωμένη, γλυκιά, συμπαθητική, πως το λένε. Δεν ήξερα ότι μπορώ να φαίνομαι τόσο ατσούμπαλη και άχαρη, με τεράστια μάγουλα, με τη μύτη του Γκόντζο, με κατάμαυρους κύκλους κάτω από τα μάτια, με τα μαλλιά μονίμως ανάκατα... Ψέματα μου έλεγε δηλαδή η μαμά μου τόσα χρόνια ότι είμαι πανέμορφη και τρισχαριτωμένη;;; Γι' αυτό λοιπόν με φτύνανε πάντα οι ωραίοι γκόμενοι, όχι επειδή τους τρόμαζε η κοφτερή εξυπνάδα μου;; 'Οταν δηλαδή σου λένε ότι "έχεις τύπο" σημαίνει ουσιαστικά "είσαι μέτρια αλλά ας πω κάτι καλό";

Ο μόνος τελικά που είχε τολμήσει να μου πει την αλήθεια ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος όταν τον ρώτησα γύρω στα 14 αν είμαι ωραία, κόντεψε να πνιγεί ο άνθρωπος (τρώγαμε κιόλας) και ύστερα από κάποια ανησυχητικά δευτερόλεπτα σιωπής μου έβγαλε μετά ένα λόγο σχετικά με την ομορφιά που δεν είναι το παν γιατί χάνεται με τα χρόνια, ενώ το πνεύμα αντίθετα οξύνεται όσο μεγαλώνεις, κλπ κλπ και εγώ το μόνο που σκεφτόμουν είναι 'Χριστέ μου ο μπαμπάς μου δεν έχει καθόλου καλό γούστο'.

Χειμώνας

I love to hate you pt.2

Γράφοντας το προηγούμενο κείμενο συνειδητοποίησα ότι το θέμα για το οποίο έχω τα πιο αντικρουόμενα συναισθήματα είναι (αναμενόμενο) κάτι δικό μου: η γειτονιά μου. Σκέφτομαι να αγοράσω σπίτι, και οσο κι αν λέω στον εαυτό μου ότι τίποτα δεν είναι για πάντα, ότι μπορώ πάντα να το ξαναπουλήσω ή να το νοικιάσω, νιώθω ότι είναι μια απόφαση ζωής. Πού λοιπόν; Να μείνω στη πλατεία Βικτωρίας, ή μήπως τώρα είναι η ευκαιρια να μετακομίσω σε μια πιο αξιοπρεπή (με τα μικροαστικά κριτήρια πάντα) γειτονιά;
Η αλήθεια είναι ότι όπου και να πάω μου φαίνεται καλύτερα από τη Βικτώρια. Πιο τακτοποιημένα, πιό ήσυχα, πιο καθαρά, κοίτα εδώ οι άνθρωποι είναι ήρεμοι και καλοβαλμένοι, τα παιδάκια παίζουν στους δρόμους, όλα είναι περιποιημένα. Και με το ανοιγόκλεισμα του ματιού, παντού μου φαίνεται χειρότερα από τη Βικτώρια.
Παντού είναι πιο βαρετά, πιο μοναχικά, πιο αδιάφορα.
Εδώ έχει μια από τις λίγες αστικές πλατείες της Αθήνας που λειτουργούν πραγματικά -εννοώ που έχουν άπλα, δέντρα, παγκάκια και κόσμο που κάθεται, λιάζεται, βγάζει βόλτα τα παιδιά του, συζητάει, ζει το χώρο. Εδώ έχει κάποιες από τις πιο όμορφες πολυκατοικίες της Αθήνας. Εδώ στα καφέ βλέπεις μετανάστες, τουρίστες (η Βικτώρια είναι η στάση για το Αρχαιολογικό Μουσείο), ξέφρενα 15χρονα, φοιτητές από τις γύρω σχολές (ΑΣΟΟΕ και απειρα ΙΕΚ), κομψούς γηραλαίους κυρίους και κυρίες με τις εφημερίδες τους και τα γλυκά τους (απομεινάρια της εποχής που η Βικτώρια ήταν μια ακριβή μεσοαστική συνοικία) και την πιο ιδιαίτερη φυλή: 50ρηδες πρώην τζόβενους/gay (απομενειράρια και αυτοί μιας άλλης εποχής, στα τέλη 1970 με αρχές 1980, όταν η περιοχή είχε χάσει την παλιά της αίγλη, αλλά είχε αποκτήσει cult status, λόγω των διάφορων underground νυχτερινών μαγαζιών που είχαν ανοίξει τότε). Εδώ πιο πάνω είναι το μεγαλύτερο πάρκο της Αθήνας, το Πεδίο του Άρεως, το καλύτερο κομμάτι της Πατησιών (ακόμα ανταγωνιζεται επάξια την Ερμού ως αγορά) και στη Χέυδεν τεράστια πεζοδρόμια με πλανόδια βιβλιοπωλεία (σαν το Παρίσι είχε πει ένας φίλος που είχε ζήσει χρόνια εκεί). Τα Εξάρχεια είναι ένα βήμα. Τα πάντα είναι ένα βήμα γιατί είσαι κοντά σε όλες τις πιθανές συγκοινωνίες. Πάντα υπάρχει κόσμος και φως. Ποτέ δε θα φοβηθείς στην πλατεία Βικτωρίας. Κι αν καμιά φορά είναι μίζερα, νιώθω ότι είναι απλώς αληθινά.
Νιώθω ότι δε θέλω να βρεθώ σε μια αποστειρωμένη συνοικία, σε έναν άμορφο περιβάλλον, χωρίς ιστορία, χωρίς ένταση. Άλλες φορές πάλι νιώθω ότι θέλω κι εγώ να είμαι κανονική όπως όλοι οι άλλοι, να ζήσω σε ένα καθαρό προάστιο, μακριά από τα σκουπίδια και τους μετανάστες, να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματα μου, και άσε την αληθινή πόλη να βράζει κάπου μακριά.

I love to hate you

Σας έχει τύχει να αγαπάτε κάτι και να το μισείτε ταυτόχρονα; Κλασσική περίπτωση οξείας αμφιθυμίας... Ιδού πέντε τυχαία παραδείγματα:

1. Μου αρέσει που μπορώ να καπνίζω όταν βγαίνω έξω στην Ελλάδα. Αλλά καμιά φορά, όταν μόλις μπαίνω σε ένα μαγαζί, καταλαβαίνω ότι είναι τίγκα στην κάπνα και βλέπω τους πάντες, αλλά τους πάντες όμως, να καπνίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο, μου φαίνεται τόσο χαζό και μπανάλ το κάπνισμα.

2. Θαυμάζω το τσαγανό κάποιων γυναικών, που χωρίς να είναι ιδιαίτερα εμφανίσιμες, έχουν τον αέρα και την αυτοπεποίθηση μοιραίας γκόμενας. Μετά σκέφτομαι ότι αυτή η αναντιστοιχία είναι ενοχλητική και ότι πρόκειται για εγωπαθή, ανασφαλή άτομα, χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα.

3. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που προσέχουν το ντύσιμό τους. Αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι πρέπει να είσαι μεγάλος σπαζαρχίδης για να είσαι μονίμως στην τρίχα.

4. Οι Led Zeppelin είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Δεν αντέχω όμως τα βογκητά του Plant. Ούτε τα μισάωρα σόλα του Page.

5. Με χαροποιεί η συζήτηση με θετικούς ανθρώπους. Παράλληλα όμως μου σπάνε τα νεύρα με την αισιοδοξία και την υπομονή τους και σκέφτομαι ότι πρέπει να είναι ηλίθιοι ή ψεύτες.