Σπίτι για έναν

Όταν είσαι μόνος, δηλαδή μη παντρεμένος, στα 30 και ψάχνεις να νοικιάσεις σπίτι, οι ιδιοκτήτες σε αντιμετωπίζουν ως λεπρό, τρελό, επικίνδυνο, ή ως ένα συνδυασμό των τριών. Οι χιλιάδες ερωτήσεις τους από το τηλέφωνο (είστε Ελληνίδα, τι δουλειά κάνετε, είστε παντρεμένη, έχετε φίλο, παιδιά, σκυλιά, γατιά, ποια είναι η ομάδα αίματος σας, τι ψηφίζετε κλπ.) μπορεί να σε οδηγήσουν πρώτα στην απελπισία και μετά το πέμπτο τηλεφώνημα στην παράνοια... Για να μη πω για το πως στραβώνουν αν τους το πεις δια ζώσης. Τέτοια μούτρα ούτε αν τους έλεγες ότι μόλις αποφυλακίστηκες για διπλό φόνο. Και το χειρότερο είναι ότι σε κάνουν να νιώθεις ότι πρέπει να δικαιολογηθείς. Ναι ξέρετε, χίλια συγγνώμη που διατίθεμαι να δώσω 400 ευρώ για την τρύπα σας και δεν έχω και σύντροφο. Θα μπορέσετε ποτέ να με συγχωρέσετε και να μου παραχωρήσετε το υπερτιμημένο σπιτάκι σας; Αν έχετε την καλοσύνη βέβαια, το καταλαβαίνω ότι σας ζητάω πολλά.

Δε σου φτάνει η μιζέρια σου που είσαι μόνος και έρημος στην άπονη τούτη ζήση, δε σου φτάνουν τα σχόλια των γηραιότερων συγγενών για την αποκατάσταση σου, πρέπει να υποστείς και την αποδοκιμασία του κάθε κακομοίρη άσχετου που επειδή έχει ένα σπίτι νομίζει ότι είναι έχει δικαίωμα να σχολιάσει τη ζωή και τις επιλογές σου. Στην τελική ανάλυση, βάλτο στην αγγελία: δεν θέλουμε εργένηδες. Μη μας ταλαιπωρείς και εμάς με τηλέφωνα και με διαδρομές. Δεν καταλαβαίνω τη λογική με την οποία ένα ζευγάρι είναι προτιμότερο από έναν μόνο του άνθρωπο. Και τέλος πάντων όλοι αυτοί οι ιδιοκτήτες που κόπτονται τόσο για τα σπίτια τους, γιατί μόλις τα νοικιάσουν δεν ασχολούνται καθόλου και μην τον είδατε τον Παναγή αν χρειαστείς κάτι;

Η μόνη λογική είναι αυτή σύμφωνα με την οποία αυτός που θέλει να μείνει μόνος του, και όχι με τη μανούλα του να του σιδερώνει και να του πλένει, το κάνει όχι επειδή έχει τη θέληση και τη δυνατότητα, αλλά επειδή επιδίδεται σε ύποπτες και ανήθικες δραστηριότητες. Ακόμα και στη δουλειά, όταν ακούν ότι μένω μόνη μου, υποθέτουν ότι είμαι από την επαρχία... Όταν μαθαίνουν ότι οι γονείς μου μένουν στην Αθήνα, παθαίνουν μια σύγχυση, και μετά επακολουθούν τα γνωστά σχόλια: α, εγώ τα πηγαίνω πολύ καλά με τους γονείς μου...!! Μπράβο παιδί μου, την πιπίλα σου που την άφησες είπαμε;

Η τελευταία λύση είναι να βάλω αγγελία σαν αυτές που έβλεπα στο 10%: Straight ζητά straight για αλληλοκάλυψη -προκειμένου να νοικιάσει σπίτι...

Got me in those desert eyes

Εικόνες από το ταξίδι μου στην Αίγυπτο

Ηλιοβασίλεμα στο Νείλο

Μια φορά δεν είναι αρκετή

Ο Ραμσής ο Β΄ είναι πολύ βαρύς για να σταθεί όρθιος

(Μπορεί να είναι) η Χασεπσούτ, ή η μοναδική γυναίκα Φαραώ: Go Hatshepsut!

Καπνίζοντας shisha στο Fishaway, μέσα στην αγορά του Χαν-Ελ-Χαλίλι

Η πυραμίδα του Χέοπος...για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας. Όσοι αναρωτιέστε ποια στο καλό ήταν τα υπόλοιπα 6 θαύματα, κλικ εδώ

Το παλάτι που έχτισε ο Ισμαήλ για τα εγκαίνια της Διώρυγας του Σουέζ. Γι'αυτό το γεγονός γράφτηκε και η Aida του Verdi, τι μαθαίνει ο άνθρωπος...

Πολυκατοικία όπως Αθήνα, που είναι και η καλύτερη περίπτωση πολυκατοικίας στο Κάιρο. Από το νησάκι του Νείλου ονόματι Zamalek, την πιο ωραία περιοχή και ανθρώπινη του Καίρου -απ'όσες είδα.

Και εδώ όπως Αθήνα, δηλαδή Ιμπραήμ Πασάς όπως Κολοκοτρώνης



Αλεξάνδρεια: περασμένα μεγαλεία και θυμώντας τα να κλαις. Για την αρχιτεκτονική μιλάω.

Το φρούριο Qaitbay που είναι στη θέση του γνωστού Φάρου της Αλεξάνδρειας

Στην παραλία της Αλεξάνδρειας

Η νέα βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Εμένα μου άρεσε, για τους Αιγύπτιους είναι κάτι σαν τους Ολυμπιακούς για τους Έλληνες (εντυπωσιακό, αλλά θα αξιοποιηθεί;)


Το Κάιρο από ψηλά - ένας χαμός από πολυκατοικίες και ουρανοξύστες. Από χαμηλά είναι ένας χαμός από αυτοκίνητα και ανθρώπους.

Το φρούριο του Σαλαντίν στο Κάιρο



Ο μιναρές στο τζαμί του Αλ-Νασρ (στο φρούριο του Σαλαντίν)



Το τζαμί του Μοχάμεντ Αλί (στο φρούριο του Σαλαντίν)

Μαρία η - δήθεν- Άσχημη

Η σειρά “Μαρία η Άσχημη”, που βασίζεται στην κολομβιανή telenovella του 1999 «Yo Soy Betty La Fea» (η οποία έχει εμπνεύσει 8 περίπου εκδοχές σε διάφορες χώρες) μας δείχνει ότι οι άσχημες έχουν μαλλιά σαν πράσα, ρούχα κατηχητικού, φρύδια σαν το Γιαγκούλα, σιδεράκια και φυσικά μυωπία. Αν αφαιρέσεις όλα αυτά τα extras, με ένα ωραίο χτένισμα και με τη συνδρομή ενός ενημερωμένου στυλίστα, γίνονται κούκλες. Επιβεβαιώνεται λοιπόν για άλλη μια φορά η ρήση ότι «δεν υπάρχουν άσχημες γυναίκες, αλλά φτωχές». Οι φτωχές γυναίκες δεν έχουν τα λεφτά ή το χρόνο να περιποιηθούν τον εαυτό τους, ή ακόμα περισσότερο δεν διαθέτουν την κοινωνική τεχνογνωσία να ντυθούν και να φτιαχτούν σωστά, σύμφωνα με το τρέχον πρότυπο δηλαδή.

Δεν γνωρίζω κατά πόσο η Μαρία είναι φτωχή, είδα ότι μένει σε μονοκατοικία με κήπο, από την άλλη βέβαια, σύμφωνα με τις ελληνικές σειρές, οι φοιτητές μένουν σε ρετιρέ στο Λυκαβηττό, οπότε μπορεί και είναι φτωχή με σπιταρώνα, γιατί όχι; Το θέμα είναι ότι αυτή η εικόνα της άσχημης είναι παρωχημένη. Το σύγχρονο σπίτι, φτωχό ή πλούσιο, είναι τόσο κορεσμένο από εικόνες του πως είναι οι ωραίοι και οι ωραίες, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην γνωρίζεις πως πρέπει περίπου να φτιαχτείς για να γίνεις επιθυμητός. Επίσης τα κελεύσματα του sexy είναι τόσο επιτακτικά, που είναι πλέον αδύνατον να τα αγνοήσεις. Ακόμα και 9χρονα κοριτσάκια κυκλοφορούν σαν τις μικρές κυρίες, με τσαντάκια χειρός, τακουνάκια και make-up. Τα δε 9χρονά αγοράκια πρέπει να ξοδεύουν ίσα με τρεις ώρες στον καθρέπτη για να σηκώσουν το μαλλί καούκα (λέγε με και διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας). Μα είναι τόσο χαριτωμένα τα χρυσά μου.

Η σύγχρονη φτωχο-άσχημη δε θα ήταν σαν την Μαρία, αλλά θα ήταν μια χαμένη ψυχή στον κυκεώνα του lifestyle, μια κοπέλα που θα φορούσε κάτι “so 5 minutes ago”, κάτι που δε θα ταιριάζε στο σωματότυπό της ή κάτι που θα φαινόταν φτηνιάρικο, χωρίς να είναι vintage. Θα ήταν μάλλον χοντρούλα (αφού η παχυσαρκία είναι πλέον η ασθένεια των φτωχών) με κολλητά μπλουζάκια και χαμηλοκάβαλα παντελόνια και στη μέση θα ξεχύνονταν τα προκοίλια. Θα φορούσε στενά και άβολα πασουμάκια ακόμα και μες τον χειμώνα. Δε θα είχε σιδεράκια (είναι ακριβά αυτά), θα είχε απλώς στραβά δόντια. Φυσικά και θα είχε βγάλει τα φρύδια της, απλώς θα τα είχε βγάλει στραβά. Θα έκανε μόνη της αποτυχημένο γαλλικό μανικιούρ που θα ξέφτιζε στις άκρες. Θα φορούσε φακούς επαφής και μάλιστα χρωματιστούς, αλλά θα ήταν τόσο εμφανές ότι είναι ψεύτικοι. Θα φορούσε μπόλικα χρυσάφια και ασήμια. Θα είχε διαφορικό γυαλί ηλίου στο κεφάλι, fake τσάντα από πλανόδιο και passé μπιχλιμπίδια στο κινητό. Θα είχε ένα μη-trendy κούρεμα, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω αυτό, ίσως να είχε κοκοράκι την αφέλεια. Η μάλλον δεν θα είχε καθόλου αφέλεια και θα ήταν χτενισμένη, αυτό νομίζω είναι τώρα πια το μη-trendy.

Γενικώς η σύγχρονη άσχημη δεν είναι εντελώς αφημένη στην τύχη της όπως η Μαρία. Προσπαθεί απεγνωσμένα να γίνει ωραία, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνει ακριβώς. Πάντα κάτι προδίδει τη φτώχια και την άγνοιά της, πάντα κάτι της ξεφεύγει.

Επιτέλους τέλος

Βαθιά εισπνοή…κρατήστε την ανάσα σας…Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά…κουράγιο, έρχονται τα Θεοφάνια…εκπνεύστε.

Επιτέλους τελείωσαν οι γιορτές. Από τις πιο ψυχαναγκαστικές καταστάσεις που βιώνουν οι άνθρωποι. Πέρα από το γεγονός ότι έχεις μερικές ημέρες άδειας, ότι μπορείς να πας κάποιο ταξίδι και ότι (για πολλούς) η δουλειά χαλαρώνει τις ημέρες των γιορτών, δεν βρίσκω τίποτα το καλό στην περίοδο αυτή προς το τέλος του χρόνου.

Έχεις περισσότερο χρόνο αλλά πρέπει να τον ξοδέψεις για να πας σε πάρτι, σε οικογενειακές συγκεντρώσεις και για να στριμωχτείς στα μαγαζιά για να ψωνίσεις δώρα. Ας πούμε ότι αυτά μπορείς να το αποφύγεις, με κίνδυνο βέβαια να φανείς αντικοινωνικός και μίζερος, αλλά ας πούμε ότι είσαι αντικοινωνικός και μίζερος και δεν ντρέπεσαι γι’ αυτό. Τα δώρα βέβαια δεν τα γλιτώνεις με τίποτα, εκτός αν πραγματικά δεν σε ενδιαφέρει καθόλου η συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους. Προσπαθώ εδώ και χρόνια να πείσω τους γονείς μου να καταργήσουμε τα δώρα μεταξύ μας, αλλά φευ.

Έστω λοιπόν ότι καταφέρνεις να γλιτώσεις δύο από τα τρία, δηλαδή να αποφύγεις τις πολλές οικογενειακές συγκεντρώσεις και τα πάρτι (αφού έχεις δει κατάματα την αλήθεια, δηλαδή ότι έχεις να περάσεις καλά σε πάρτι ρεβεγιόν καμιά δεκαριά χρόνια -αν πέρασες ποτέ καλά- και ότι όχι, δεν θα γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου παραμονή Πρωτοχρονιάς). Όμως τον καταναγκασμό της ανανέωσης και της χαράς, χρειάζεται πραγματικά μεγάλη ψυχική δύναμη για τον αποφύγεις. Πρέπει να περάσεις καλά, πρέπει να σκεφτείς τι έκανες πέρσι στην ζωή σου και πρέπει να πάρεις θετικές αποφάσεις για τον καινούριο χρόνο. Πρέπει, πως το λένε. Και αν δεν θέλεις να πάρεις αποφάσεις ηρωικών αλλαγών για τον καινούριο χρόνο και δεν μπορείς να περάσεις τέ-λει-α, τότε νιώθεις και τύψεις αποπάνω. Αυτό είναι και το χειρότερο, ότι οι γιορτές σε κάνουν να νιώθεις άσχημα που νιώθεις άσχημα ή και ακόμα ακόμα, που δεν νιώθεις υπέροχα.

Άντε καλή χρονιά!

Ας γελάσω

Αντιγράφω από το Αθηνόραμα (το οποίο παρεμπιπτόντως αγαπώ ιδιαίτερα) για την ταινία Κανταχάρ: "Ο Μαχμαλμπάφ (ο σκηνοθέτης) ξεφεύγει από τα δημαγωγικά πρότυπα της αντι-ισλαμικής προπαγάνδας".

Ευτυχώς, γιατί αυτή η ανελέητη αντί-ισλαμική προπαγάνδα των ιρανικών ταινιών με κουράζει πολύ και εμένα. Νομίζω ότι και οι ίδιοι οι Ιρανοί πρέπει να έχουν βαρεθεί την αντι-ισλαμική προπαγάνδα των ταινιών αυτών και προπάντων την διαρκή, συστηματική αντί-ισλαμική προπαγάνδα που βιώνουν στην καθημερινότητά τους. Επίσης πιστεύω ότι οι Ιρανοί που γυρίζουν ταινίες που στηλιτεύουν θεοκρατικά καθεστώτα, δεν το κάνουν επειδή έτσι τα έζησαν, αλλά επειδή είναι φερέφωνα, ξέρετε ποιών.

To all my friends

Πριν από κάποια χρόνια έκανα παρέα με κάποιους ανθρώπους. Όταν έβγαινα μαζί τους αρκετές φορές αισθανόμουν άσχημα. Γιατί; Δεν μπορώ κι εγώ να πω… Ήταν όλοι πολύ ευφυείς και αστείοι άνθρωποι. Επίσης εκείνη την εποχή ήμουν μόνη μου, οπότε ήταν η καλύτερη εναλλακτική λύση. Πολλά βράδια είχα γελάσει πολύ με τα αστεία τους. Αλλά σε προσωπικό επίπεδο δεν είχαν τίποτα να μου πουν. Το μόνο που ήξερα είναι ότι με έκαναν να αισθάνομαι δυσάρεστα, χωρίς να μπορέσω να προσδιορίσω το γιατί ακριβώς. Ήταν ίσως το γεγονός ότι στο πλαίσιο του κυνισμού, του όλοι είμαστε άνετοι και αποστασιοποιημένοι και δε διστάζουμε να πούμε άσχημες αλήθειες, ή ό,τι μας κατεβαίνει γενικώς -χωρίς να μας ενδιαφέρει αν πληγώνουμε ή προσβάλουμε τον άλλον- είχα ακούσει ουκ ολίγα κακεντρεχή σχόλια. Η άλλη προσφιλής τακτική ήταν ότι σιωπηρά εξοστρακίζουμε τον άλλον και μετά είναι δικό του πρόβλημα πως θα ενσωματωθεί.

Για αρκετό καιρό πίστευα ότι το πρόβλημα ήταν δικό μου. Μέχρι που γνώρισα σε κάποιους άλλους φίλους μου αυτή την παρέα και άκουσα αυτό που πάντα υποψιαζόμουν: οι φίλοι σου είναι μίζεροι και στραβωμένοι. Δεν μπορούσα να το πιστέψω μέχρι που το άκουσα αρκετές φορές. Ένιωσα μια πικρόχολη δικαίωση, γιατί τα όσα παράπονα είχα εκφράσει κατά καιρούς είχαν αγνοηθεί με το τη λογική του ‘ε, μην το παίρνεις τόσο σοβαρά΄ ή ακόμα χειρότερα ‘μην κάνεις σαν κακομαθημένο’.

Κράτησα ένα-δύο ανθρώπους μόνο από αυτήν παρέα, δεν μπορώ να πω ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα κακίας και αδιαφορίας οφειλόταν μόνο σε αυτούς που άφησα, αλλά ίσως αυτοί που κράτησα ήταν οι μόνοι με τους οποίους μπορούσα να συνεννοηθώ, ένας προς έναν.

Δεν μετάνιωσα για τίποτα, πέρασα αρκετά καλά όσο τους έκανα παρέα. Προφανώς κάτι είχαν να μου δώσουν. Αλλά απόψε τους ξαναείδα και το γνωστό συναίσθημα ξαναγύρισε. Άκουσα μέσα σε ένα βράδυ ότι έχω αποτρελαθεί και ότι είμαι δυστυχισμένη. Τίποτα καινούριο δηλαδή, αυτά που άκουγα όλα αυτά τα χρόνια. Αυτά που αυτοί οι άνθρωποι έλεγαν ο ένας στον άλλον χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς δισταγμό, ανελέητα.. Και πάλι ένιωσα αυτό το δυσάρεστο, κρύο συναίσθημα. Αυτό που στο δικό τους σύμπαν δεν εξηγείται..

Γιατί στο δικό μου σύμπαν, δεν νοείται φίλος που μιλάει έτσι. Δε νοείται φίλος που σε κάνει να νιώθεις απρόσκλητος στην ίδια σου την παρέα, που φεύγει και δεν χαιρετάει, που σε αφήνει να τον ψάχνεις ενώ έχετε ραντεβού, που εκφράζεται με τα χειρότερα λόγια για τη δουλειά σου. Ας είμαι ένα κακομαθημένο παιδί, προτιμώ τους φίλους μου αληθινούς. Και ευγενικούς. Νομίζω ότι γίνονται και τα δύο.

Εξαιρετικά αφιερωμένο λοιπόν, κάτι που είχα γράψει πριν 4-5 χρόνια:

Τα νιάτα σας έχουν περάσει προ πολλού, κι αυτά όμως χαλάστηκαν σε αξιοθρήνητες βραδιές σαν τη σημερινή. Οι ίδιοι πέντε άνθρωποι, στα ίδια μέρη, με τις ίδιες κουβέντες, κάθε μέρα ένα αναμάσημα της προηγούμενης. Θέλετε να νομίζετε ότι σας σώζει η επίγνωση της μιζέριας σας, αλλά τίποτα δε μπορεί να σώσει τα ξεφτισμένα αστεία, τα κουρασμένα λογοπαίγνια και τις αέναες διηγήσεις των παλιών καλών καιρών. Όλα αυτά τα παιχνίδια εξουσίας που σας αρέσει να παίζετε, δήθεν κρυφά, είναι τόσο βαρετά φανερά. Θα θέλατε να βρίσκεστε στον πυθμένα της κοινωνίας και στην κορυφή της διανόησης, αλλά δυστυχώς παγιδευτήκατε κάπου στη μέση.

Au revoir.

Questions from the Underground

Τα 'παιδιά του Κόσμου' που μας εύχονται "Χρόνια Πολλά" από το Μετρό, από ποιόν κόσμο προέρχονται ακριβώς; Γιατί τα ρούχα τους και οι εκφράσεις τους δεν είναι από αυτόν εδώ.


Πότε θα με σταματήσει κάποιος (στο αυτοκίνητο, στο δρόμο, στο σπίτι, οπουδήποτε) να του πω επιτέλους τη γνώμη μου για τις αστικές συγκοινωνίες στην Αθήνα; Είμαι έτοιμη να αλλάξω τα πάντα στην καθημερινότητά μου!

Too old to rock and roll, too young to die

Τελικά είμαι πολύ μεγάλη για αυτά τα πράγματα… Και δεν έχω να παραπονεθώ και για κάτι, εφόσον η συναυλία έγινε στο χώρο και την ημέρα που ήταν να γίνει και ξεκίνησε την ώρα που ήταν να ξεκινήσει. Οι Tool ήταν καταπληκτικοί, από τα λίγα συγκροτήματα που είναι καλύτερα να τους ακούς live. Με έναν ήχο που ακροβατούσε ανάμεσα στο πρωτόγονο και το διαστημικό, ένα εντυπωσιακό light show και τον Maynard ως εμβληματική, ασκητική φιγούρα στη σκηνή, έδωσαν μια φανταστική συναυλία. Μερικές στιγμές ήταν σχεδόν υπερβατική η εμπειρία του ήχου τους. Αυτή είναι μουσική που τη βιώνεις όχι μόνο εσωτερικά, αλλά και σαν σωματική εμπειρία.

Μιλώντας για σωματικές εμπειρίες: ξεπάγιασα γιατί εκεί μέσα έκανε περισσότερο κρύο απ’ ότι έξω (δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, αλλά γίνεται –συναυλία σε κλειστό χώρο με παλτό κουμπωμένο από το λαιμό ως τους αστραγάλους πρώτη φορά παρακολούθησα) και προς το τέλος με πονούσαν τόσο πολύ η μέση μου και τα γόνατά μου από την ορθοστασία που παρακαλούσα να τελειώσει η συναυλία για να πάω στο κρεβάτι μου και να ξαποστάσω. Τι θα γίνει και με εμάς τους ρόκερς κάποιας ηλικίας;; Που είναι οι ωραιότατες κερκιδούλες του ΟΑΚΑ; Που είναι το κράτος τέλος πάντων;

Αν είναι να γίνει κάτι…

θα γίνει… Αυτή την πάνσοφη ρήση την ακούω συνέχεια και μάλλον επειδή οι φίλοι μου έχουν βαρεθεί να με ακούνε να γκρινιάζω, αλλά έλεος πια. Είναι ο,τι πιο μοιρολατρικό και μίζερο μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους. Δηλαδή αν κάθομαι στον καναπέ μου κοιτάζω το ταβάνι, αν είναι να πέσει το ταβάνι στο κεφάλι μου, θα πέσει; Αν πηδήξω από τον γκρεμό και είναι να επιζήσω, θα επιζήσω; Τόσο απλά είναι τα πράγματα; Αν γίνει σεισμός την ώρα που κάθεσαι στον καναπέ σου, όντως μπορεί να σου έρθει το ταβάνι στο κεφάλι. Όποτε μετά λες ότι ήταν γραφτό να γίνει. Φυσικά, εκ των υστέρων, όλα φαίνονται σαν να ήταν γραμμένα. Αλλά όταν όλες οι πιθανότητες είναι ανοιχτές, ποιος πραγματικά μπορεί να πει τι θα συμβεί; Και τέλος πάντων δεν είναι πιο ωραίο τα πράγματα να είναι τυχαία, από το να είναι προκαθορισμένα; Δηλαδή, αν τα πάντα στη ζωή μας είναι αποφασισμένα από πριν, εμείς τι ρόλο παίζουμε;

Δεν καταλαβαίνω αυτή τη μανία με τη μοίρα. Ούτε την άποψη ότι ‘η ζωή φροντίζει για σένα’. Παρακαλώ; Δηλαδή για όλους τους φτωχούς και αδικημένους ανθρώπους του κόσμου, φροντίζει η ζωή; Ας αφήσουμε τις ακραίες καταστάσεις και ας πιάσουμε τους ανθρώπους που έχουν τα προς το ζην και είναι καλά στην υγεία τους, αλλά είναι βαθύτατα δυστυχισμένοι, αυτούς πώς ακριβώς τους φροντίζει η ζωή; Αν δηλαδή αφήσουν τα πράγματα απλώς να κυλήσουν και δεν πιέζουν καταστάσεις, τι το καλό θα τους συμβεί; Αν δεν προσπαθήσουν οι ίδιοι να αλλάξουν αυτά που δεν τους ικανοποιούν, ή να διεκδικήσουν αυτά που θέλουν, πώς θα πάψουν να είναι δυστυχισμένοι;

Υπάρχει τύχη, αλλά στοιχηματίζω πως είναι τυφλή. Είναι απειροέλαχιστα τυχαία συμβάντα, από τον τρόπο που κοίταξες κάποιον, μέχρι το από ποια γωνία έστριψες εκείνη την ημέρα, που μπορεί να σου αλλάξουν τη ζωή. Όχι όμως απαραίτητα προς το καλύτερο και σίγουρα όχι με ορθολογικό τρόπο ή βάσει κάποιου θεϊκού ή φυσικού σχεδίου για τη ζωή σου. Εδώ έρχεται και η άλλη μεγάλη απάτη του ‘κάθε εμπόδιο για καλό’. Όχι, αυτό που σου έτυχε και σε κάνει χάλια, δεν είναι για καλό. Είναι κακό, κακό, κακό και έτσι πρέπει να το δεις. Στην προηγούμενή δουλειά πέρασα 2 απαίσια χρόνια, και δεν καταλαβαίνω τι καλό μου έκαναν, πραγματικά. Ήταν μια φρικτή εποχή, τελεία και παύλα. Δεν κέρδισα τίποτα, δεν έγινα καλύτερος άνθρωπος και θα προτιμούσα να μην υπήρχαν. Θα ήταν καλύτερο αν είχα το θάρρος να σηκωθώ και να φύγω, αντί να σκέφτομαι ότι ήταν γραμμένο να γίνει και ότι κάτι καλό θα βγει από αυτό.

Το μόνο που είναι γραφτό για μένα είναι ότι αν αφήσεις κάτι στην τύχη, θα πάει στραβά. Τα πράγματα που έχουν πάει καλά στη ζωή μου είναι πράγματα που τα επιδίωξα και τα κυνήγησα. Όποτε έχω αφεθεί και έχω πει, ας γίνει ό,τι είναι να γίνει, γίνεται κάτι εντελώς ανεπιθύμητο. Οπότε ίσως η σωστή ρήση να έχει ως εξής: αν θεωρείς τον εαυτό σου πολύ τυχερό, άφησέ τα όλα στην τύχη και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει.

Κέβιν και Κέλβιν

Το θεατρικό του Ευγενίου Ο΄ Νιλ, “A moon for the misbegotten” ή ελληνιστί «Φεγγάρι για καταραμένους» ήταν έργο με αρκετούς καλογραμμένους διαλόγους και δυνατές στιγμές. Ως σύνολο όμως ήταν παραρφορτωμένο και παρωχημένο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα. Δεν μου αρέσει όταν οι άνθρωποι κρίνουν έργα του παρελθόντος με σύγχρονα κριτήρια, αλλά ο χρόνος δεν είναι η ύστατη δοκιμασία όλων των έργων;

Δύο από τα βασικά θέματα για τους χαρακτήρες του έργου είναι: Α. Η πρωταγωνίστρια, ενώ φέρεται ωσάν να είναι εξώλης και προώλης, στην πραγματικότητα είναι μια ντροπαλή παρθένα Β. Ο πρωταγωνιστής είναι κατεστραμμένος ψυχικά και σωματικά επειδή στο ταξίδι που έκανε για να μεταφέρει τη νεκρή μητέρα του στον τόπο της κηδείας της με το τραίνο, είχε νοικιάσει μια πόρνη με την οποία έκανε ακατονόμαστα πράγματα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Με τη νεκρή μητέρα του δύο βαγόνια μπροστά, Χριστέ μου, τι φρίκη. Μα πώς να το ξεπεράσεις αυτό ποτέ; Καταλαβαίνω βέβαια ότι για την εποχή που γράφτηκε το έργο αυτά μπορεί να ήταν συγκλονιστικά πράγματα, απλώς δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με το δράμα που βίωναν οι πρωταγωνιστές. Ειδικά όταν για να μας αποκαλυφθούν αυτά χρειάστηκε να περάσουν 2,5 ώρες δαιδαλώδους πλοκής.

Κάποιος βέβαια θα μπορούσε να πει ότι το θέμα του έργου είναι η ενοχή και η συγχώρεση, τα προσωπεία των ανθρώπων και πως δύο ‘καταραμένοι’ της ζωής μπορούν να έρθουν κοντά, να γίνουν ειλικρινείς, να δώσουν και να πάρουν αγάπη και νιώσουν λίγο άνθρωποι, έστω και για ένα βράδυ μόνο. Τα είδα όλα αυτά και τα κατάλαβα, αλλά για κάποιο λόγο δε με άγγιξαν. Τι να πω, είμαι αναίσθητη; Καθόμουν πολύ μακριά; Βέβαια οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, τόσο η Eve Best που έκανε την παρθένα/ πόρνη, όσο ο Colm Meany που έκανε τον πατέρα της και φυσικά ο Kevin Spacey, ο οποίος κατάφερε να αποδώσει πειστικότατα τον χαρακτήρα του μεμψίμοιρου αλκοολικού, αποφεύγοντας τις υπερβολές και την στερεοτυπική απεικόνιση. Παρά τις πολύ δυνατές, έως συγκλονιστικές ερμηνείες και τις έντονες στιγμές του έργου, στο τέλος έμεινα αποστασιοποιημένη. Δεν ξέρω αν έφταιγε το κείμενο αυτό καθεαυτό ή αν κάποια διαφορετική σκηνοθεσία θα του είχε δώσει μια άλλη πνοή. Να προσθέσω βέβαια ότι όλες οι κριτικές που διάβασα ήταν ενθουσιώδεις, οπότε μην ακούτε εμένα! Και σίγουρα αν περάσετε από Λονδίνο ή αργότερα από Νέα Υόρκη (γιατί διάβασα ότι το έργο θα πάει και στο Broadway) αξίζει να το δείτε, έστω για τους ηθοποιούς και μόνο.

Αντίθετα, συγκινήθηκα πολύ με τις μηχανές που είδα στο Science Museum, το οποίο θεωρείται από τα καλύτερα μουσεία επιστήμης στον κόσμο. Οι άνθρωποι έχουν βάλει τα πάντα σε αυτό το εντυπωσιακότατο κτήριο, από ατμομηχανές, γεννήτριες, τρένα, αξονικούς τομογράφους, διαστημόπλοια, αεροπλάνα, αντλίες καυσίμων, αυτοκίνητα, υπολογιστές, φάρους, αλεξίπτωτα…

Και παράλληλα με αυτά τα τερατώδη και ογκώδη πράγματα, τοποθετημένα σε βιτρίνες στους διαδρόμους δεξιά και αριστερά ξυραφάκια, μπικουτί, πιστολάκι, ηλεκτρικές σκούπες, στέρεο, στυλό διαρκείας, κινητά, pc, ρολόγια, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ραπτομηχανές, ποδήλατα, κάμερες και όλες αυτές οι εφευρέσεις που ήρθαν στη ζωή μας και άλλαξαν τα πάντα. Ενώ οι ‘μεγάλες’ μηχανές, προκαλούσαν δέος και θαυμασμό (ίσως και φόβο σε κάποιους τεχνοφοβικούς), αυτά τα καθημερινά αντικείμενα στις πρωτόλειες μορφές τους άφηναν μια γλυκόπικρη γεύση. Θυμήθηκα το τραγούδι των Grandaddy για τα παλιά οικιακά σκεύη, το Broken Household Appliances. Που πάνε τα μίξερ όταν γεράσουν; Όλοι αυτοί που τα χρησιμοποίησαν, όλοι αυτοί που συνέβαλαν στη δημιουργία τους; Αν μη τι άλλο, ο άνθρωπος και οι μηχανές του ανά τους αιώνες είναι από τα πιο ιντριγκαδόρικα πράγματα μπορεί να δει κάποιος στον κουρασμένο αυτό πλανήτη.

Αηδία

Η πιο αηδιαστική έκφραση που έχω ακούσει ποτέ μου, ειπώθηκε στη δουλειά (που αλλού), από έναν σιχαμένο τύπο. Ο τύπος αυτός είναι ψηλός, εύσωμος, βλογιοκομμένος, με μονίμως λιγδιασμένο δέρμα και μαλλιά, χοντρά χείλη και νομίζει ότι είναι πολύ σημαντικός και έξυπνος. Μιλούσε λοιπόν σε μια συνάντηση στη δουλειά και λέει: "Να ολοκληρώσω μια στιγμή". Ως εδώ όλα καλά έτσι; Κοντοστέκεται λοιπόν και με ένα αχνό μειδίαμα προσθέτει: "μην ανησυχείτε, δε θα λερώσω". Στην αρχή απόρησα, δε θα λερώσει, τι; Και μετά κατάλαβα... Προσπάθησα να δείξω τη δυσαρέσκεια μου επιστρετεύοντας την πιο στραβωμένη γκριμάτσα που διαθέτω στο ρεπερτόριό μου, αλλά πέρασε απαρατήρητη. Η εικόνα πάντως που μου δημιούργησε αυτή η υπέροχη έκφραση, δε θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου. Θα τον φαντάζομαι αιωνίως να ολοκληρώνει -κατόπιν επίπονου αυνανισμού- και να λερώνει τα χαρτιά που είναι μπροστά του στο τραπέζι.

Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη,

τώρα και στα Τρίκαλα!

Ναι, οι δουλειές πάνε καλά, και αφού από τα Τρίκαλα έχουμε ξεκινήσει (από κάπου πρέπει να αρχίσει κανείς), η διαδρομή θα είναι ανάποδη. Δηλαδή, για όσους δεν κατάλαβαν -και δεν τους αδικώ- πάω Λονδίνο.

Συναυλίες δε θα δω, έψαξα και δεν έχει τίποτα που να γνωρίζω. Δεν λέω ότι έχει παρακμάσει η μουσική σκηνή, μάλλον εγώ. Έχω παρακμάσει. Από όσα ονόματα είδα ότι παίζουν, μόνο τους Brian Jonestown Massacre γνώριζα, αλλά μην τρελαθούμε τώρα. Οι εποχές που έτρεχα να δω το κάθε ανθυπο-εναλλακτικό γκρουπούσκουλο έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Και τέλος πάντων, πόσο αποτυχημένος πρέπει να είσαι για να σου φάνε τη δόξα οι Dandy Warhols; Δυστυχώς η Christina (Aguilera εννοείται) παίζει τη μέρα που φεύγω, οπότε θα τη χάσω.

Θα δω όμως στο θέατρο το A Moon for The Misbegotten με τον Kevin Spacey σε πρωταγωνιστικό ρόλο και θα σας πω εντυπώσεις. Η προηγούμενη φορά που είχα δει διάσημο στο θέατρο ήταν ο Bill Pullman -στο The Goat- ο οποίος ήταν δεν ήταν καθόλου ξενέρωτος όπως -ίσως- να φαίνεται στις ταινίες. Και φυσικά τον είχα δει στην Νέα Υόρκη, όχι για να δείτε πόσο ταξιδεμένη είμαι και πόσο ανεπανόρθωτα με έχει σημαδέψει η διαδρομή Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Τρίκαλα. Και μου το έλεγαν οι γονείς μου όταν ήμουν μικρή: παιδί μου, μη βλέπεις πολλή τηλεόραση, δεν κάνει.

Μόνη στο σπίτι

Όταν έφτιαχνα το σπίτι μου, δέχτηκα την επίσκεψη πολλών και διάφορων μαστόρων. Κάποιοι ήταν ευγενικοί και σωστοί επαγγελματίες και κάποιοι άλλοι απαράδεκτοι. Ειδικά όταν ήμουν μόνη στο σπίτι, τόσο περισσότερο αυξάνονταν οι πιθανότητες να αντιμετωπίσω αδιαφορία ή άσχημη συμπεριφορά (έχω κάνει και στατιστική ανάλυση, μη νομίζετε). Ανοίγεις την πόρτα, βλέπει ο άλλος ένα κοριτσάκι (ή αυτό νομίζει ότι βλέπει) και σκέφτεται ότι αποκτά αυτομάτως την άδεια να κάνει ο,τι νομίζει. Οι πιο ανώδυνες περιπτώσεις ήταν αυτοί που με είχαν απλώς γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια. Όταν προσπαθούσα να επέμβω ή να ξεκαθαρίσω κάτι, έπαιρνα ως απάντηση ενοχλημένα μουγκρητά, αόριστες απαντήσεις, ή «κοπελιά αυτό που λες δε γίνεται, γιατί έτσι». Αλλά αυτό ας πούμε ότι δεν είναι το χειρότερο, έχω κάνει και εγώ ένα φεγγάρι ως ενός είδους μάστορας (εγκαθιστούσα προγράμματα σε υπολογιστές) και όντως από ένα σημείο και μετά βαριέσαι να απαντάς σε χαζές ερωτήσεις.

Οι χειρότεροι ήταν όμως αυτοί που φέρονταν σαν να σου κάνουν χάρη που έρχονται σπίτι σου να σου πάρουν λεφτά και αυτοί που γκομένιζαν. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις ο κλειδαράς και ο τηλεορασάς (ή κεραιάς). Έρχεται λοιπόν ο κλειδαράς σπίτι μου, να εγκαταστήσει μια κλειδαριά ασφαλείας, αφού έχει φυσικά αργήσει κάνα τρίωρο και με το που μπαίνει μες το σπίτι αρχίζει τη γκρίνια: τι γειτονιά είναι αυτή, έχουν αγοράσει όλοι οι βλάχοι σπίτια και τα νοικιάζουν σε ξένους, ξέρω εγώ κοπελιά, εδώ μεγάλωσα (και εγώ μεγάλε, αλλά τι να σου λέω τώρα), τι κωλοπολυκατοικία είναι αυτή, η πόρτα σου είναι ετοιμόρροπη, γιατί νοίκιασες αυτό το κωλόσπιτο, η κλειδαριά ασφαλείας σε μάρανε, α ρε κοπελιά τι με βάζεις να κάνω. Ο άνθρωπος δε σταμάτησε να φωνάζει και να βρίζει όση ώρα ήταν εκεί, είτε σε εμένα είτε σε φίλους του στο τηλέφωνο (άσε ρε Μπάμπη γαμώ το κέρατό μου, είμαι σε ένα ερείπιο στη Βικτώρια, ναι ρε συ, θέλουν και κλειδαριά, άσε με έχω τα νεύρα μου). Επίσης είχε έρθει μεσημέρι και (τι να κάνουμε τώρα) έβγαλε το τρυπάνι και το πριόνι και έκανε ένα κολασμένο θόρυβο. Εγώ είχα βγει στο μπαλκόνι και άρχισα να τηλεφωνώ φίλες μου, με τα νεύρα τσατάλια από τις φωνές του και τη φασαρία, ελπίζοντας ότι το μαρτύριο αυτό θα τελειώσει σύντομα και δε θα γίνει επανάσταση στην πολυκατοικία. Ο τύπος είχε αυτό που λέω «σύνδρομο ταξιτζή»: δε μου αρέσει η δουλειά που κάνω και ξεσπάω πάνω σου. Τι σημασία έχει που πήρε 60 ευρώ για μιας ώρας δουλειά ενώ εγώ βγάζω τόσα με 16 ώρες δουλειά; Έπρεπε ο άνθρωπος να ξεδώσει κάπως και φυσικά το «κοριτσάκι» είναι το πιο εύκολο θύμα. Αμφιβάλλω αν του είχε ανοίξει την πόρτα κάποιος μαντράχαλος αν θα είχε την ίδια συμπεριφορά. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι φυσικά δεν έκανε καλή δουλειά και η κλειδαριά αυτή έχει χαλάσει περί τις 3 φορές από τότε που την έβαλε. Γιατί τέτοιοι τύποι δεν είναι ποτέ καλοί επαγγελματίες.

Ο επόμενος κορυφαίος ήταν ο τηλεορασάς. Αφού με ρώτησε τι ζώδιο είμαι, αν μένω μόνη μου και αν έχω κάνει ποτέ ραδιόφωνο γιατί έχω ωραία φωνή, εγκατέστησε την κεραία και μετά προσφέρθηκε να μου βάλει και τα κανάλια στην τηλεόραση. Όχι, του λέω εγώ, δεν είναι ανάγκη. Μα, μου λέει, να σε βοηθήσω θέλω. ΟΚ λοιπόν. Αρχίζει να βάζει τα κανάλια, φτάνουμε και στα αναπόφευκτα τσοντοκάναλα, ο τύπος γυρνάει και με λάγνο βλέμμα με ρωτάει: Τα θες; Ε, όχι, του λέω εγώ. Ο τύπος δίνει την απίστευτη απάντηση: Σιγά ρε, τι θα πάθεις. Δηλαδή, μη μας κάνεις την παρθενοπιπίτσα. Κάθομαι λοιπόν να μου βάλει τα τσοντοκάναλα. Πριν φύγει, μου προτείνει να μου δέσει τα χέρια με καλώδια. Όχι, δεν κάνω πλάκα, ήθελε να μου «δείξει κάτι». Πως κάνει τον ναυτικό κόμπο, δεν ξέρω. Δεν μου είπε ακριβώς «Έλα να σε δέσω». Απλώς στεκόμασταν όρθιοι, αυτός με τα καλώδια στα χέρια και μου λέει: Τέντωσε τα χέρια σου μπροστά να σου δείξω ένα κόλπο. Φυσικά και είχα καταλάβει τι ήθελε να κάνει. Έφερα κάποιες αντιρρήσεις, αλλά αυτός επέμενε. Τελικά, συμφώνησα. Είναι περίεργο πως συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Νομίζω ότι ήταν ισόποσες δόσεις των παρακάτω σκέψεων: είναι ένας γελοίος τύπος που δεν πρόκειται να κάνει τίποτα κακό, αν του φέρω αντίρρηση τώρα μπορεί να θυμώσει και τέλος: δε θέλω να δείξω ότι φοβάμαι. Ήταν από τις στιγμές που νομίζεις ότι δεν είναι πραγματικές. Του προτείνω τα χέρια, μου κάνει τον ναυτικό κόμπο και μου λέει: «Χα, είδες τι έπαθες; Τώρα μπορώ να σε κάνω ό,τι θέλω». Του απαντάω εγώ: «Ναι, όντως. Πολύ έξυπνο». Και με έλυσε. Με τα πολλά κατάφερα να τον βγάλω από το σπίτι και μετά καθόμουν και κοίταζα το κενό, αναλογιζόμενη τι ακριβώς έγινε.

Θα μπορούσε να είχε συμβεί οτιδήποτε. Οτιδήποτε. Ακόμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω γιατί συμφώνησα σε αυτό το πράγμα. Κάποιες φορές νομίζω ότι ήταν η εξυπνότερη αντίδραση. Πραγματικά ήθελε τόσο πολύ να το κάνει, που πιστεύω ότι αν του έλεγα όχι θα είχαμε χειρότερα. Ίσως και όχι βέβαια. Σίγουρα πάντως ήταν ένα παιχνίδι εξουσίας από μέρους του. Στο οποίο εγώ πήρα το ρόλο του χαζού θύματος. Στρατηγική απόφαση δεδομένων των συνθηκών, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι φέρθηκα σα θύμα. Σα να ήταν δικαίωμά του να κάνει αυτό που ήθελε και εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να ελιχθώ ανάλογα. Γι’ αυτό πιστεύω ότι πολλές γυναίκες έχουν μάθει να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από την επιθυμία των ανδρών -μόνο. Κάποιος έχει θέσει τους όρους του παιχνιδιού και δε σκέφτεσαι καν ότι θα μπορούσες να τους αλλάξεις. Ίσως αν ήμουν πιο δυναμική, πιο αυταρχική, ή πιο κάτι άλλο που δεν είμαι, να μπορούσα να το χειριστώ καλύτερα. Αλλά δεν είμαι και ο κόσμος είναι δύσκολος για τις γυναίκες που δεν είναι. Μέχρι να γίνω λοιπόν, ποτέ ξανά μόνη με μάστορα στο σπίτι.

Μάνα Blogger

Διάβασα πρόσφατα σε ένα blog (δε θυμάμαι που, αν κάποιος το έχει δει και θυμηθεί κάτι να μου το πει να βάλω το link) ένα αστείο σχόλιο που έλεγε κάτι τέτοιο: «οι μητέρες πολλών bloggers είναι μεγάλες και δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν το internet, με αποτέλεσμα πολλούς bloggers να μην τους ξέρει ούτε η μάνα τους».

Πετυχημένο το σχόλιο, αλλά πέραν της πλάκας άρχισα να σκέφτομαι κατά πόσο οι bloggers θα ήθελαν πραγματικά να τους ξέρει η μάνα τους.

Mπορώ να πω ότι η μητέρα μου ξέρει να πλοηγηθεί στο internet. Καταβάλαμε βέβαια αρκετή προσπάθεια, χρειάστηκε να θέσω ιδιαίτερα αυστηρούς και άκαμπτους κανόνες (αυτό το κουμπί να μην το πατάς ποτέ, μόνο έτσι θα πηγαίνεις εκεί, ό,τι σε ρωτάει ο υπολογιστής να απαντάς όχι) και τέλος χρειάστηκε να εμπλακώ και σε ετυμολογική διαμάχη: η μητέρα μου δεν μπορούσε να αποδεχτεί το γεγονός ότι λέμε «λογαριασμός email», αφού λογαριασμό έχουμε μόνο στην τράπεζα ή στον μπακάλη και «Τι εννοείς θα έχω έναν λογαριασμό με τα γράμματά μου; Είναι λάθος λέξη ο λογαριασμός. Όχι, θέλω να μου το εξηγήσεις». Τελικά το θέμα λύθηκε με τη γνωστή μέθοδο «έτσι-το-λένε-και-δεν-ξέρω-γιατί-και-ετσι-θα το-λες-και-εσυ-αφησε-με-ήσυχη-ΕΠΙΤΕΛΟΥΟΥΟΥΟΥΣ». Πάντως τα καταφέραμε και πιστεύω ότι αν της το ζητούσα, η μητέρα μου θα έμπαινε στο blog μου. Αλλά δε θα ήθελα να της το πω -ειδικά μετά από αυτό το post…!

Νομίζω ότι πολλά blogs είναι ένα πεδίο απόλυτα προσωπικής έκφρασης και αν ήξερες ότι το έβλεπε η μητέρα σου δε θα μπορούσες να είσαι τόσο ελεύθερος σε αυτά που γράφεις. Πολλοί δε θέλουν να το πουν καν σε φίλους τους ότι έχουν blog και εγώ σίγουρα δε θα ήθελα να πω σε κάποιον από τη δουλειά μου. Δε νομίζω ότι είναι κρυψίνοια ή φόβος της κριτικής. Απλώς διατηρείς τη δυνατότητα να μην αυτολογοκρίνεσαι όταν θες να πεις κάτι πολύ δικό σου.

Βέβαια αν είσαι ζωγράφος (τηρούνται οι αναλογίες, δεν είναι ανάγκη να το γράψω- ή μάλλον είναι), κάποια μέρα οι γονείς σου θα δουν τους πίνακές σου. Αλλά όχι και να τους καλέσεις στο ατελιέ την ώρα που ζωγραφίζεις. Το blog έχει το στοιχείο του έργου εν εξελίξει, δεν είναι ποτέ τελειωμένο, ίσως γι’αυτό δεν θα ήθελες ποτέ να το δείξεις στους γονείς σου.

Knowledge is Power

Έχετε παρατηρήσει ότι υπάρχουν άτομα τα οποία διακατέχονται από μια ακατανίκητη τάση να επιδεικνύουν τις γνώσεις τους; Και να τις επιβάλλουν στην ομήγυρη; Θα πεις: «Στην Πορτογαλία κάνει πολύ ζέστη» και θα σου απαντήσουν περισπούδαστα: «Η πρωτεύουσα της Πορτογαλίας είναι η Λισσαβόνα». Υφέρπει η αίσθηση ότι εσύ δεν το ήξερες αυτό.

Κραυγαλέο το παράδειγμα, αλλά κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Αυτά τα άτομα θα προσπαθήσουν να παρεμβάλλουν σε οποιαδήποτε συζήτηση τις γνώσεις τους, όσο ευτελείς ή άσχετες κι αν είναι. Και φυσικά αποφαίνονται με αέρα είδημονα για τα πάντα, από το ποδόσφαιρο μέχρι την πληροφορική. Όταν δεν επιδεικνύουν τις γνώσεις τους, θα σπεύσουν να διορθώσουν τα λεγόμενά σου. Δεν μπορεί, κάτι λάθος θα έχεις πει. Με υπεροπτικό ύφος σου επισημαίνουν το σφάλμα σου. Τόσο πολύ βιάζονται να επιδείξουν την ανωτερότητα των γνώσεων και των απόψεών τους, που πολλές φορές δεν περιμένουν να ολοκληρώσεις την πρότασή σου και σε έχουν ήδη διορθώσει. Άλλες φορές δεν καταλαβαίνουν ότι αστειεύεσαι (δηλαδή κάνεις ηθελημένα ένα λάθος) ή ακόμα χειρότερα, παρεξηγούν τα λεγόμενά σου, ώστε να αποκτήσουν το νόημα που τους συμφέρει συναισθηματικά, δηλαδή αυτό που θα τους κάνει να ξεπροβάλλουν και πάλι ως νικητές-αποκαταστάτες του ορθού λόγου και του δικαίου.

Τα άτομα αυτά ποτέ δεν θα παραδεχτούν ότι δεν γνωρίζουν κάτι, ούτε θα ρωτήσουν ποτέ τίποτα. Είναι ο τρόπος τους να ξεγλιστρούν από καταστάσεις όπου οι απέραντες τους γνώσεις δεν αρκούν για να τους καλύψουν. Το τάδε βιβλίο; Το έχουν διαβάσει φυσικά. Το δείνα συγκρότημα; Το γνωρίζουν βεβαίως, αλλά δεν το θεωρούν αξιόλογο. Αν τους έλεγε ο Κοπέρνικος το 1511 ότι η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο θα απαντούσαν ψύχραιμα: εννοείται.

Μήνυμα από το υπερπέραν

Αυτή τη στιγμή δεν βρίσκομαι εδώ. Θα επιστρέψω μαζί με τους τελευταίους μαγαζάτορες του τέλους της σαιζόν, αφού σκουπίσω προσεκτικά την βεράντα και βάλω και εγώ το λουκέτο στην πόρτα, τυλιγμένο σε πλαστικό -για να μην σαπίσει από τη βροχή. Προς το παρόν κάνω εκδρομές, περιπάτους και παίζω ατελείωτα επιτραπέζια παιχνίδια. Τόσο σκάκι, ούτε ο Κασπάροφ. Να κέρδιζα κιόλας... Για να μην πω για το τάβλι, το τουρνουά του οποίου διεξάγεται στο τώρα πιά κατάφωτο, μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες σκοτεινό και ύποπτο άνδρο ακολασίας του χωριού.

Όχι!

Τριγυρνούσα στο διαδίκτυο ψάχνοντας κείμενα για το λεγόμενο verbal abuse και πως αντιμετωπίζεται. Βρέθηκα σε διάφορα sites ψυχολογικής βοήθειας. Πάντα μου άρεσε να διαβάσω τέτοια κείμενα ή βιβλία «αυτοβοήθειας» (λέγε με και λαϊκή ψυχολογία), σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι μπορείς να αλλάξεις κάτι στον εαυτό σου. Οι περισσότεροι τα διαβάζουν, νιώθουν να τους κατακλύζει ένα κύμα αισιοδοξίας και αυτογνωσίας και μετά δεν κάνουν τίποτα. Και εγώ το ίδιο. Τα περισσότερα είναι αμφιβόλου επιστημονικής εγκυρότητας, αλλά δεν παύουν να γοητεύουν. Κάτι σαν τα ζώδια.

Τέλος πάντων, χαμένη στο δάσος της αυτοβοήθειας, πέτυχα ένα κείμενο που είχε ως τίτλο «Are you a people pleaser?». Δεν γνωρίζω πως μεταφράζεται το people pleaser, οπότε θα το αφήσω ως έχει. Στην αρχή του κειμένου είχε ένα είδος τεστ, κάποιες δηλώσεις με τις οποίες αν συμφωνούσες, σήμαινε ότι είσαι people pleaser. Οι προτάσεις ήταν:

• Προσπαθώ να είμαι αυτό που κάποιος άλλος θέλει να είμαι
• Φοβάμαι τα ταράξω τα νερά
• Αποφεύγω να εκφράσω τη γνώμη μου
• Το βρίσκω ευκολότερο να συμφωνήσω με αυτό που θέλουν οι άλλοι
• Φαντάζομαι ένα δυνατό άνθρωπο που θα αναλάβει τη ζωή μου και θα τη βελτιώσει
• Δυσκολεύομαι να εκφράσω αυτό που νιώθω όταν είναι διαφορετικό από αυτό που νιώθει κάποιος κοντινός μου άνθρωπος
• Δυσκολεύομαι να πω όχι
• Αποφεύγω να θυμώνω
• Δυσκολεύομαι να αναλάβω πρωτοβουλίες
• Προτιμώ να είμαι καλός παρά να εκφράζω αυτό που νιώθω
• Θέλω όλοι να τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους
  

Φυσικά συμφώνησα με όλες τις προτάσεις. Όταν έφτασα στο τέλος, άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας. Αμάν, είμαι ένας κατάπτυστος people pleaser, ένα άβουλο και άτολμο πλάσμα, ένας αδιάφορος καθρέπτης της προσωπικότητας των άλλων. Ειδικά αυτό με τη ‘φαντασίωση του δυνατού ανθρώπου που αλλάζει τη ζωή σου’ μου στοίχισε. Καλά, μέσα στο μυαλό μου είναι; Αυτή είναι η περιγραφή του άντρα των ονείρων μου! Κάποιοι φίλοι μου θα διαφωνήσουν ότι αποφεύγω να θυμώνω, αλλά αν ήξεραν μόνο πόσο φορές θυμώνω και δεν το δείχνω…

Το κείμενο συνέχιζε ότι πρέπει να εξασκηθείς να λες όχι. Πρέπει να το λες δυνατά και μόνος σου μέσα στο σπίτι, για να συνηθίσεις τον ήχο της φωνής σου να ξεστομίζει αυτή την απαγορευμένη λέξη. Εξηγούσα σε μια φίλη μου την τελευταία τρομερή ανακάλυψη που έχω κάνει για την προσωπικότητα μου και πως πρέπει να μάθω να λέω όχι. Και μου λέει η φίλη μου: μήπως πρέπει να αρχίσεις απαντώντας όχι στις προτάσεις του τεστ;

Καταπληκτικό.

Lists, lists, lists

Σήμερα συνειδητοποίησα ότι κατά καιρούς είχα κατεβάσει αρκετά μεμονωμένα rnb κομμάτια ώστε να φτιάξω ένα ξεχωριστό φάκελο για να τα βάλω. Άρχισα να τα μεταφέρω λοιπόν και τα είχα βρει όλα, εκτός από ένα σουξεδάκι του 2000, το Where My Girls At, των 702 (φωνητικό συγκρότημα στο στιλ των Destiny’s Child, δεν ξέρω τι απέγιναν). Έψαχνα λοιπόν, έψαχνα και άκρη δεν έβρισκα. Ήμουν σίγουρη ότι το είχα. Τελος πάντων, αποφάσισα να το ψάξω με το search των windows. Έβαλα λοιπόν να ψάχνει τραγούδια με τη λέξη girl.

Οποία έκπληξη λοιπόν, όταν ο υπολογιστής άρχισε να βγάζει όλα τα τραγούδια που είχα στον υπολογιστή μου με τη λέξη girl στον τίτλο τους.

Όπως σε όλες τις λίστες τέτοιου τύπου (όσοι ακούνε Πετρίδη φυσικά καταλαβαίνουν!!), βρήκα τα πάντα: τραγούδια που δεν ήξερα ότι είχα (Freshies…ούτε που θυμάμαι γιατί το κατέβασα αυτό, δεν γνωρίζω καν το συγκρότημα), τραγούδια που δεν είχα ακούσει ποτέ (όπως αυτό του Sonny Boy Williamson I, από μια συλλογή blues με επιλογές του Martin Scorsese) τραγούδια από δίσκους που μου άρεσαν αλλά δεν είχα προσέξει (όπως το Taste the Last Girl από τους Sons and Daughters), τραγούδια που ντρέπομαι που τα έχω κατεβάσει (The Girl With The Pearl's Hair…μα πόσο ξενέρωτη είμαι!! γι’αυτό καμιά φορά ακούω κατά λάθος Radio Gold), αγαπημένα τραγούδια (The Girl Who Lives on Heaven Hill, τι ύμνος...), αναμενόμενα (My Girl, Girl from Ipanema), πρόσφατες επιτυχίες (Bird Girl, Country Girl) και φυσικά όχι που δε θα είχαν τραγούδια με τη λέξη girl οι φίλες Huggy Bear και Bikini Kill.

Κοινώς, το ψάξιμο τραγουδιών με λέξεις-κλειδιά είναι ένας ωραίος και εύκολος τρόπος να δεις τη συλλογή σου με άλλο μάτι, να εκπλαγείς ευχάριστα (και δυσάρεστα) και να συνειδητοποιήσεις τι έχεις κατεβάσει τελικά όλα αυτά τα χρόνια. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε χρόνιους downloaders, ειδικά σε όσους περνάνε υπαρξιακή κρίση του τύπου «βαριέμαι να ακούσω όλα αυτά που έχω κατεβάσει, αλλά συνεχίζω να κατεβάζω σαν να μην υπάρχει αύριο».

Ακολουθεί και η λίστα με τα κορίτσα, για ιστορικούς λόγους!!

Επ’ ευκαιρία των δημοτικών εκλογών

Ποιος έχει κουραστεί να απολογείται για τη γειτονιά του; Εγώ!!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έπρεπε να αντιμετωπίσω ένα μπαράζ αποριών όταν απαντούσα στην ερώτηση: που μένεις;

Το αστείο είναι ότι η περιοχή που μένω είναι λίγο γνωστή-άγνωστη: λέγεται Αγγελοπούλου και βρίσκεται μεταξύ των εξής περιοχών: Κυψέλη δυτικά, Πλατεία Αμερικής βόρεια, Πλατεία Βικτωρίας νότια και Αγ. Παντελεήμονας ανατολικά. Ως αποτέλεσμα, διάλεγα κάθε φορά και διαφορετική ονομασία για την περιοχή, αλλά τα ανασηκωμένα φρύδια δεν τα γλίτωσα ποτέ. Μόνο όταν έλεγα: ξέρεις που, εκεί που είναι το Sisley στην Πατησίων, βούλωνα κάποια στόματα. Η αίγλη του Sisley μάλλον αρκούσε για να προκαλέσει ένα μίνιμουμ αποδοχής για τη γειτονιά μου.

Τι έχω ακούσει κατά καιρούς: Ότι στην περιοχή αυτή δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις μόλις νυχτώσει (ναι, δεν βγαίνω ποτέ χωρίς το ούζι μου)…ότι θέλει γκρέμισμα (πραγματικά, πόσο άσχετος μπορεί να είσαι για να θέλεις να γκρεμίσεις μια περιοχή που είναι γεμάτη νεοκλασικά και καταπληκτικές πολυκατοικίες που χρονολογούνται από το 1920 ως το 1950, δεν ξέρω)…. ότι είναι πενταβρώμικη (όσο είναι όλη η Αθήνα)… ότι είναι γεμάτη μπουρδέλα (ε, αυτό είναι λίγο αλήθεια, αλλά δεν παύει να είναι ενοχλητικό ως πρώτιστο σχόλιο για τη γειτονία σου)…. ότι είναι άσχημη (ενώ τα προάστια μας είναι τόοοοσο ωραία και συναρπαστικά)… ότι έχει φασαρία και καυσαέριο (σε αντίθεση με τα ¾ της Αττικής)…. ότι δεν έχει πράσινο (δίπλα στο Πεδίο του Άρεως, αλλά anyway)…. ότι εκεί δεν μένουν πια Έλληνες (δεν με παρατάτε λέω εγώ -σκασίλα μου ποιος μένει)… ότι εκεί μένουν οι πιο φτωχοί Ευρωπαίοι (παιδιά, μια μικροαστική περιοχή είναι, λυπηθείτε μας)…με αποκορύφωμα την απορία: μα, γιατί μένεις εκεί;

Καμία αμφιβολία ότι η Αθήνα είναι, ως επί το πλείστον, άσχημη. Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των προαστίων δεν εξαιρείται από αυτήν την ασχήμια. Επίσης καμία αμφιβολία ότι αυτή η γειτονιά είναι από τις ωραίες της Αθήνας, απλώς έχει ξεπέσει. Η ομορφιά είναι, βεβαίως, υποκειμενική.

Πολλά όμως από τα αρνητικά σχόλια που λέγονται, αφορούν τις πόλεις γενικότερα. Η φασαρία, η πολυκοσμία, η έλλειψη απόλυτης καθαριότητας, οι πολλές πολυκατοικίες, τα αυτοκίνητα και η ανάμειξη διαφορετικών πληθυσμών είναι ίδιον των μεγάλων πόλεων, ακόμα και των πιο ωραίων και των πιο οργανωμένων. Όσοι λοιπόν δεν μπορούν να αντέξουν τη ζωή στη μεγάλη πόλη, μπορούν να μείνουν σε ένα προάστιο ή ένα χωριό. Εγώ δεν θα τους κακίσω. Θυμάμαι και το τραγουδάκι που μαθαίναμε στο σχολείο: «Θέλω να ζω κοντά στη φύση και το Θεό/ να βλέπω κάθε ωραία δύση/ και κάθε δειλινό». Καταλαβαίνω λοιπόν. Να με αφήσουν και αυτοί όμως ήσυχη με τα υποτιμητικά σχόλιά τους. Αρκετά.

Hail to the Cliffs

Αρχειοθετώντας τις φωτογραφίες του καλοκαιριού... έπεσα σε κάποιους γκρεμούς.