Τι είναι αυτό το φρούτο που λέγεται "άδεια πατρότητας"; Κάτσε, το βρήκα, είναι αυτό που παίρνουν ενίοτε άντρες δημόσιοι υπάλληλοι -που ως γνωστόν, δεν έχουν ντροπή γενικότερα- για να πάνε στα χωράφια να μαζέψουν ελιές, να σοβατίσουν το σπίτι στο χωριό, να παίξουν μπάσκετ, βιολί, κομπολόι ή να κάνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από το να προσέξουν τα παιδια; Μα βέβαια, αυτό είναι γυναικεία δουλειά. Που ακούστηκε τώρα, να παίρνει ο πατέρας άδεια για να μεγαλώσει τα παιδιά του;; Καταρχάς, ο πατέρας έχει τη δουλειά του. Η οποία φυσικά είναι πιο σημαντική από τη δουλειά της μαμάς (το ότι αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή η μαμά πρέπει να μείνει σπίτι για να μεγαλώσει τα παιδιά, είναι παντελώς άσχετο).
Κυρίως βέβαια, οποιαδήποτε γυναίκα πρέπει όχι μόνο να μην ενοχλείται, αλλά και να είναι περήφανη που αυτή είναι επιφορτισμένη με το 90% - 95% της ανατροφής των παιδιών. Αυτή άλλωστε είναι η φύση, όλοι το γνωρίζουμε από τις επισταμένες μελέτες που έχουν γίνει σχετικά με την ανατροφή των παιδιών από τα προϊστορικά χρόνια (not).
Το αστείο είναι, ότι εκτός από τις φεμινιστικές και συνδικαλιστκές οργανώσεις (ηρεμείστε, στο εξωτερικό, δε μιλάμε για την Ελλάδα) οι μόνοι άλλοι που ζητούν άδειες πατρότητας ίσες σε διάρκεια με τις άδειες μητρότητας είναι κάτι μισογύνηδες, με το σκεπτικό ότι υπάρχει πρόβλημα "εκθύληνσης" της εκπαίδευσης των παιδιών (δεδομένου ότι περα από τις μητέρες, και οι επαγγελματίες που ασχολούνται με την ανατροφή των παιδιών -νταντάδες, νηπιαγωγοί, δασκάλες- είναι γυναίκες), δηλαδή τα παιδιά (βλέπε: τα αγόρια) δεν μαθαίνουν "αντρικές" αξίες, όπως θάρρος, τόλμη και δυναμισμό, αλλά γυναικείες, όπως δειλία, υποταγή και πονηριά.
Τρίτη, Δεκεμβρίου 14, 2010
Πέμπτη, Αυγούστου 19, 2010
gender trouble
Λοιπόν, είμαι σε ένα δημοτικό ιατρικό κέντρο στη Μαδρίτη, όπου ένας κοινωνικός λειτουργός σημειώνει τα στοιχεία μου. Φαντάζομαι πως θα ήταν να υπήρχαν κοινωνικοί λειτουργοί στα ιατρικά κέντρα της Αθήνας. Επειδή η συγκεκριμένη υπηρεσία απευθύνεται σε μετανάστες (ας πούμε ότι υπάγομαι σε αυτή την κατηγορία) ο κοινωνικός λειοτρουργός που μου παίρνει τη συνέντευξη είναι ένας νεαρός Αφρικάνος. Όχι μαύρος Ισπανός, Αφρικάνος. Φαντάζομαι πως θα ήταν να υπήρχαν σε δημόσια ιατρεία στην Αθήνα μετανάστες κοινωνικοί λειτουργοί, για να κάνουν τους άλλους μετανάστες να νίωθουν πιο άνετα. Μπα, δεν μπορώ να το φανταστώ.
Αφου λοιπόν ο υπάλληλος μου εξηγεί ότι θα σημειώσει κάποια στοιχεία για μένα, αλλά να μην ανησυχώ είναι εμπιστευτικά, με ρωτάει ημερομηνία γέννησης (όχι δε σχολιάζει ότι δε μου φαίνεται ότι είμαι 34), ονοματεπώνυμο, το στυλό τρέχει πάνω στη φόρμα, ξαφνικά σε κάποια στιγμή μένει μετέωρο. Ο υπάλληλος μένει με το στυλό στο χέρι, σηκώνει το βλέμμα του, και όσο πιο ανέκφραστα μπορεί, με ρωτάει: "Φύλο;"
Επειδη αυτή η λέξη στα ισπανικά είναι sexo, για μια στιγμή δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα. Για αρκετές στιγμές μάλλον, γιατί και όταν κατάλαβα, δεν μπορούσα να συνειδοποιήσω ότι κάποιος με ρώτούσε εντελώς σοβαρά ποιό είναι το φύλο μου. Το κενό βλέμμα μου μάλλον ήταν ιδιαίτερα εκφραστικό, γιατί ο υπάλληλος διευκρίνισε, πάλι όσο πιο ουδέτερα μπορούσε: "'Αντρας ή γυναίκα;".
Μαλιστα. Τώρα που μου το σιγουρέψαμε, δεν ήξερα αν έπρεπε να παρεξηγηθώ, ή να χαρώ, που επιτέλους το όνειρό μου πραγματοποιήθηκε, και οι διαχωρισμοί μεταξύ των φύλων έχουν ξεπεραστεί σε τέτοιο βαθμό, που δεν υπάρχουν καν. Ή και να χαρώ που με περνάνε για άνδρα, αυτό, μη γελάσετε, είναι πηγή ικανοποίησης για αρκετές γυναίκες. Συνήθως βέβαια όταν αναφέρεται στις γνώσεις σου: π.χ. "έχεις τόσους δίσκους όσους και ένας άντρας", ή σε ικανότητες: "αλλάζεις λάστιχο σαν άντρας", "έχεις πλάκα, ούτε άντρας να ήσουνα". Οχι τόσο οταν αναφέρεται στην εξωτερική σου εμφάνιση.
"Γυναίκα;" απάντησα με αβέβαιη τρεμάμενη φωνή, παρακολουθώντας την αντίδραση του υπαλλήλου, και εξακόλουθώντας να πιστεύω ότι κάτι, κάπου, κάπως δεν είχα καταλάβει στην ερώτηση, και μπορεί να την είχα απαντήσει λάθος... Είναι και το σύνδρομο της καλής μαθήτριας που με κατατρέχει. Ο υπάλληλος αφού έκανε τικ στο σωστό κουτάκι, και επειδή μάλλον το βλέμμα μου εξακολουθούσε να ειναι σχετικά κενό, ένιωσε την ανάγκη να μου εξηγήσει: "Ξέρεις το ρωτάμε, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είναι transgender"... Τι προχωρημένο σκέφτηκα. Και είναι όντως πολύ προχωρημένο, να κάτι άλλο που δε φανταζόμουν το ελληνικό κράτος θα είχε την ευαισθησία να εφαρμόσει.
Ομως, αν ήμουν στο παρελθόν άνδρας, που είχε ολοκληρώσει πλήρως χειρουργικά και ψυχολογικά την μεταβασή του στο άλλο φύλο, δε θα είχα αλλάξει και το ονομά μου, και την ταυτότητά μου, και άρα την αναφορά στο φύλο μου; Θα ήμουν επισήμως πλέον, και για κάθε συναλλαγή μου με το κράτος, γυναίκα. Ορίζω τον ευατό ως γυναίκα, αυτό είμαι, και αυτό το κουτάκι θέλω να τικάρω στη φόρμα. Αρα πάλι υπάρχει θέμα.
Ισπανοί κοινωνικοί λειτουργοι, αρχίστε να σημειώνετε και να σκεφτείτε αν το φύλο ορίζεται σταθερά, ή αν θα πρέπει να υπάρχει και κατηγορία in transition.Φαίνεται αστείο, αλλά δεν κάνω πλάκα. Στην Ισπανία, η κοινωνική ασφάλιση καλύπτει τις επεμβάσεις αλλαγής φύλου. Καταστάσεις που δυστυχώς θα αργήσουμε πολύ να δουμε στην Ελλάδα..
Αφου λοιπόν ο υπάλληλος μου εξηγεί ότι θα σημειώσει κάποια στοιχεία για μένα, αλλά να μην ανησυχώ είναι εμπιστευτικά, με ρωτάει ημερομηνία γέννησης (όχι δε σχολιάζει ότι δε μου φαίνεται ότι είμαι 34), ονοματεπώνυμο, το στυλό τρέχει πάνω στη φόρμα, ξαφνικά σε κάποια στιγμή μένει μετέωρο. Ο υπάλληλος μένει με το στυλό στο χέρι, σηκώνει το βλέμμα του, και όσο πιο ανέκφραστα μπορεί, με ρωτάει: "Φύλο;"
Επειδη αυτή η λέξη στα ισπανικά είναι sexo, για μια στιγμή δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα. Για αρκετές στιγμές μάλλον, γιατί και όταν κατάλαβα, δεν μπορούσα να συνειδοποιήσω ότι κάποιος με ρώτούσε εντελώς σοβαρά ποιό είναι το φύλο μου. Το κενό βλέμμα μου μάλλον ήταν ιδιαίτερα εκφραστικό, γιατί ο υπάλληλος διευκρίνισε, πάλι όσο πιο ουδέτερα μπορούσε: "'Αντρας ή γυναίκα;".
Μαλιστα. Τώρα που μου το σιγουρέψαμε, δεν ήξερα αν έπρεπε να παρεξηγηθώ, ή να χαρώ, που επιτέλους το όνειρό μου πραγματοποιήθηκε, και οι διαχωρισμοί μεταξύ των φύλων έχουν ξεπεραστεί σε τέτοιο βαθμό, που δεν υπάρχουν καν. Ή και να χαρώ που με περνάνε για άνδρα, αυτό, μη γελάσετε, είναι πηγή ικανοποίησης για αρκετές γυναίκες. Συνήθως βέβαια όταν αναφέρεται στις γνώσεις σου: π.χ. "έχεις τόσους δίσκους όσους και ένας άντρας", ή σε ικανότητες: "αλλάζεις λάστιχο σαν άντρας", "έχεις πλάκα, ούτε άντρας να ήσουνα". Οχι τόσο οταν αναφέρεται στην εξωτερική σου εμφάνιση.
"Γυναίκα;" απάντησα με αβέβαιη τρεμάμενη φωνή, παρακολουθώντας την αντίδραση του υπαλλήλου, και εξακόλουθώντας να πιστεύω ότι κάτι, κάπου, κάπως δεν είχα καταλάβει στην ερώτηση, και μπορεί να την είχα απαντήσει λάθος... Είναι και το σύνδρομο της καλής μαθήτριας που με κατατρέχει. Ο υπάλληλος αφού έκανε τικ στο σωστό κουτάκι, και επειδή μάλλον το βλέμμα μου εξακολουθούσε να ειναι σχετικά κενό, ένιωσε την ανάγκη να μου εξηγήσει: "Ξέρεις το ρωτάμε, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είναι transgender"... Τι προχωρημένο σκέφτηκα. Και είναι όντως πολύ προχωρημένο, να κάτι άλλο που δε φανταζόμουν το ελληνικό κράτος θα είχε την ευαισθησία να εφαρμόσει.
Ομως, αν ήμουν στο παρελθόν άνδρας, που είχε ολοκληρώσει πλήρως χειρουργικά και ψυχολογικά την μεταβασή του στο άλλο φύλο, δε θα είχα αλλάξει και το ονομά μου, και την ταυτότητά μου, και άρα την αναφορά στο φύλο μου; Θα ήμουν επισήμως πλέον, και για κάθε συναλλαγή μου με το κράτος, γυναίκα. Ορίζω τον ευατό ως γυναίκα, αυτό είμαι, και αυτό το κουτάκι θέλω να τικάρω στη φόρμα. Αρα πάλι υπάρχει θέμα.
Ισπανοί κοινωνικοί λειτουργοι, αρχίστε να σημειώνετε και να σκεφτείτε αν το φύλο ορίζεται σταθερά, ή αν θα πρέπει να υπάρχει και κατηγορία in transition.Φαίνεται αστείο, αλλά δεν κάνω πλάκα. Στην Ισπανία, η κοινωνική ασφάλιση καλύπτει τις επεμβάσεις αλλαγής φύλου. Καταστάσεις που δυστυχώς θα αργήσουμε πολύ να δουμε στην Ελλάδα..
Τετάρτη, Αυγούστου 11, 2010
Γενέθλια
Λοιπόν αυτόν τον μήνα πέσανε πολλά γενέθλια μαζί και ήταν όλα Αύγουστο. Πρώτα ήσουν εσύ, ή πρώτα θυμάμαι εσένα, που ήσουν ασυνήθιστα φιλικός, ήδη μεθυσμένος γαρ, και με ρώτησες με νόημα αν ήθελα σου κάνω ένα δώρο, εγώ είπα ναι χωρίς να το πιστεύω, τελικά με ευχαρίστησες για το δώρο μου, που μάλλον άρεσε πιο πολύ σε εσένα παρά σε μένα, και μετά ήταν τα γενέθλια μιας φίλης μου που φιλοξενούσα και ήθελε να δει την πόλη του Δον Κιχώτη, ή μάλλον την πόλη του Θερβάντες, στην οποία πήγαμε και δεν υπήρχε ψυχή ζώσα, Αύγουστος στη Μεσόγειο γαρ, όλοι στις παραλίες και κάπου ανάμεσα ήταν τα γενέθλια μιας Αμαζόνας, που γεννήθηκε σε μια σχεδία στον Αμαζόνιο, που αλλού; Αλλά είχε και τα γενέθλιά του αυτός που μου διηγήθηκε την ιστορία της Αμαζόνας που γεννήθηκε στη σχεδία στη ζούγκλα, και που μετά κάποιος Ελβετός τη γνώρισε στη Βραζιλία, την ερωτεύτηκε και την πήρε 17 χρονών στη χώρα του – την Ελβετία. Τώρα αυτή ζει στη Μαδρίτη και μιλάει γαλλικά έχει ένα εκπληκτικό σώμα και ψάχνει για δουλειά. Αλλά δεν ανησυχώ γι’ αυτήν, αν και ίσως θα έπρεπε. Ανησυχώ για μένα, δεν ξέρω ποτέ τι να ευχηθώ στα γενέθλια.
Και ξέρεις, σε λυπήθηκα όταν ήρθαν τα γενέθλιά σου, για τις πληγές του Οιδίποδα που έχεις, για το ότι έχεις ένα χαρτί κολλημένο στον τοίχο του δωματίου σου που γράφει απλά «Εύα», για το σπίτι σου που αποκαλείς κόλαση και είναι όντως μια κόλαση, για το ότι έχεις να πας στην πατρίδα σου 20 χρόνια, για το ότι στα γενέθλια σου σε πήρε μόνο η μια από τις τέσσερις αδελφές σου, ούτε καν η μάνα σου που δεν θυμάται ποιος είσαι, για τον χρόνο που περνάει για σένα και προσπαθείς να τον καθυστερήσεις παριστάνοντας μια παρωχημένη εκδοχή του εαυτού σου. Και αρκετές φορές το πετυχαίνεις. Αλλά ούτε εσένα σε φοβάμαι, ξέρεις εσύ. Και είσαι και άντρας. Πάντα θα βρίσκεται μια χαζή να ερωτευτεί. Εμένα ναι, με φοβάμαι. Εμένα με νοιάζει ακόμα. Και δεν ξέρω τόσα πολλά. Ούτε είμαι ηθοποιός. Ούτε καν κυνική. Επιπλέον, έρχονται και άλλα γενέθλια σε λίγο. Έρχονται γενέθλια που δεν θυμάμαι ακριβώς πότε πέφτουν, όπως του πατέρα μου. Και μιας φίλης μου από το σχολείο που μετακόμισε στα 18 στην Αμερική. Όχι, δεν πλένει πιάτα στην Αστόρια, σπούδασε σε ακριβό πανεπιστήμιο. Από το σύνδρομο του μετανάστη δε γλύτωσε όμως, πάντα θέλει να βρίσκεται κοντά σε Έλληνες. Φυσικά παντρεύτηκε ‘Έλληνα. Ξέρω ότι είναι Αύγουστο τα γενέθλια της, όπως και του πατέρα μου, αλλά ποτέ δεν θυμάμαι πότε.
Ο αδελφός μου θυμάμαι πειραζόταν που ο πατέρας μου δεν θυμόταν τα γενέθλιά μας, αλλά εγώ όχι, γιατί ούτε εγώ θυμόμουν τα δικά του –του πατέρα μου. It takes one to know one, που λένε. Εγώ ξέρω λοιπόν κάποιον, ποιος είναι αυτός που με ξέρει εμένα δεν ξέρω. Και πότε είναι τα γενέθλιά του.
Και ξέρεις, σε λυπήθηκα όταν ήρθαν τα γενέθλιά σου, για τις πληγές του Οιδίποδα που έχεις, για το ότι έχεις ένα χαρτί κολλημένο στον τοίχο του δωματίου σου που γράφει απλά «Εύα», για το σπίτι σου που αποκαλείς κόλαση και είναι όντως μια κόλαση, για το ότι έχεις να πας στην πατρίδα σου 20 χρόνια, για το ότι στα γενέθλια σου σε πήρε μόνο η μια από τις τέσσερις αδελφές σου, ούτε καν η μάνα σου που δεν θυμάται ποιος είσαι, για τον χρόνο που περνάει για σένα και προσπαθείς να τον καθυστερήσεις παριστάνοντας μια παρωχημένη εκδοχή του εαυτού σου. Και αρκετές φορές το πετυχαίνεις. Αλλά ούτε εσένα σε φοβάμαι, ξέρεις εσύ. Και είσαι και άντρας. Πάντα θα βρίσκεται μια χαζή να ερωτευτεί. Εμένα ναι, με φοβάμαι. Εμένα με νοιάζει ακόμα. Και δεν ξέρω τόσα πολλά. Ούτε είμαι ηθοποιός. Ούτε καν κυνική. Επιπλέον, έρχονται και άλλα γενέθλια σε λίγο. Έρχονται γενέθλια που δεν θυμάμαι ακριβώς πότε πέφτουν, όπως του πατέρα μου. Και μιας φίλης μου από το σχολείο που μετακόμισε στα 18 στην Αμερική. Όχι, δεν πλένει πιάτα στην Αστόρια, σπούδασε σε ακριβό πανεπιστήμιο. Από το σύνδρομο του μετανάστη δε γλύτωσε όμως, πάντα θέλει να βρίσκεται κοντά σε Έλληνες. Φυσικά παντρεύτηκε ‘Έλληνα. Ξέρω ότι είναι Αύγουστο τα γενέθλια της, όπως και του πατέρα μου, αλλά ποτέ δεν θυμάμαι πότε.
Ο αδελφός μου θυμάμαι πειραζόταν που ο πατέρας μου δεν θυμόταν τα γενέθλιά μας, αλλά εγώ όχι, γιατί ούτε εγώ θυμόμουν τα δικά του –του πατέρα μου. It takes one to know one, που λένε. Εγώ ξέρω λοιπόν κάποιον, ποιος είναι αυτός που με ξέρει εμένα δεν ξέρω. Και πότε είναι τα γενέθλιά του.
Τετάρτη, Ιουνίου 30, 2010
sorry seems to be
...the hardest word, έτσι λέει η λαϊκή σοφία -και ο Elton Johnn. Εγώ αν μπορούσα να προσθέσω κάτι, θα έλεγα ότι "βοήθεια" είναι η πιο δύσκολη λέξη. Και να την πεις, και να την καταλάβουν οι άλλοι. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμα και οι φίλοι σου, απλώς δεν θέλουν να ξέρουν. Και είναι κατανοητό. Αλλά δεν παύει να είναι σκληρό.
Οι αμερικάνικες ταινίες είναι γεμάτες με ιστορίες για ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, και όλοι γύρω τους είναι πρόθυμοι να τους τη δώσουν, αλλά αυτοί το αρνούνται. Σας προκαλώ να κάνετε ένα τεστ, και να πείτε στους γύρω σας ότι είστε αλκοολικοί, ναρκομανείς, καταθλιπτικοί ή οτιδήποτε αντίστοιχο. Δε θα τρέξουν να σε βοηθήσουν, όχι, το πιθανότερο είνα να σου πουν ότι είναι ιδέα σου. Βλέπετε, οι περισσότεροι άνρωθποι δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν τέτοιες δυστυχίες, ακόμα και όταν αφορούν τον καλύτερό τους φίλο, ή τον εραστή τους.
Φωνάζεις βοήθεια, με όποιο τρόπο μπορείς εσύ, και οι απαντήσεις που παίρνεις κυμαίνονται από το 'γράψτους όλους' στο 'τι θα φάμε αύριο' -αλλιώς γνωστό και ως κουκουρούκου. Ο κόσμος δεν θέλει να ξέρει ότι δεν τα βγάζεις πέρα. Και εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση τους. Θυμάμαι μια φίλη που πέρναγε μια αντίστοιχη κατάσταση, και αλήθεια, ήθελα να τη βοηθήσω, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Μου φαινόταν ότι ό,τι και να έκανα, δεν είχε κανένα νόημα. Ακόμα και αν μπορούσα να είμα 24 ώρες το 24ωρο μαζί της, αυτή πάλι θα ήταν χάλια... Με θύμωνε κιόλας, γιατί σκεφτόμουν ότι δεν εκτιμάει καν την προσπάθειά μου, να είμαι μαζί της 24 ώρες το 24ώρο -σχεδόν. Και φυσικά σκεφτόμουν ότι παραπονιέται πολύ, ότι είναι αδύναμος χαρακτήρας, ότι ομφαλοσκοπεί κλπ...
Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα τελικά. Το δυστύχημα είναι ότι όταν νιώθεις αβοήθητος, όταν νιώθεις ότι θα χαθείς, ότι αν σε αφήσουν ελεύθερο θα κάνεις την μεγαλύτερη τρέλα, πραγματικά δεν μπορεί κανένας να σε βοηθήσει. Ούτε ο ευατός σου. Νιώθεις όμως ότι θα ήθελες κάποιος να σε σταματήσει. Και ίσως να γίνεσαι ο πιο ενοχλητικός άνρθωπος στον κόσμο για όσους έχουν έστω και την ελάχιστη διάθεση να σε ακούσουν, Ακόμα χειρότερα, γίνεσαι κακός και είρων. Και τελικά είναι θέμα τύχης και ίσως ενός καλόυ γιατρού (δηλαδή επίσης τύχη), τι θα γίνει με τη ζωή σου.
Οταν είχα δει την ταινία Σώσε με, μου είχε φανεί pathetic, και ακόμα μου φαίνεται, ότι μια γυναίκα ζητάει από κάποιον εραστή του απώτατου παρελθόντος να τη 'σώσει'. Μερικές φορές βέβαια, αυτό ακριβώς χρειάζεσαι, έστω για ένα βράδυ.Και αν αυτό το κάτι ή ο κάποιος δεν έρθει, πολεμάς, πολεμάς να φύγεις από εκεί...
Οι αμερικάνικες ταινίες είναι γεμάτες με ιστορίες για ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, και όλοι γύρω τους είναι πρόθυμοι να τους τη δώσουν, αλλά αυτοί το αρνούνται. Σας προκαλώ να κάνετε ένα τεστ, και να πείτε στους γύρω σας ότι είστε αλκοολικοί, ναρκομανείς, καταθλιπτικοί ή οτιδήποτε αντίστοιχο. Δε θα τρέξουν να σε βοηθήσουν, όχι, το πιθανότερο είνα να σου πουν ότι είναι ιδέα σου. Βλέπετε, οι περισσότεροι άνρωθποι δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν τέτοιες δυστυχίες, ακόμα και όταν αφορούν τον καλύτερό τους φίλο, ή τον εραστή τους.
Φωνάζεις βοήθεια, με όποιο τρόπο μπορείς εσύ, και οι απαντήσεις που παίρνεις κυμαίνονται από το 'γράψτους όλους' στο 'τι θα φάμε αύριο' -αλλιώς γνωστό και ως κουκουρούκου. Ο κόσμος δεν θέλει να ξέρει ότι δεν τα βγάζεις πέρα. Και εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση τους. Θυμάμαι μια φίλη που πέρναγε μια αντίστοιχη κατάσταση, και αλήθεια, ήθελα να τη βοηθήσω, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Μου φαινόταν ότι ό,τι και να έκανα, δεν είχε κανένα νόημα. Ακόμα και αν μπορούσα να είμα 24 ώρες το 24ωρο μαζί της, αυτή πάλι θα ήταν χάλια... Με θύμωνε κιόλας, γιατί σκεφτόμουν ότι δεν εκτιμάει καν την προσπάθειά μου, να είμαι μαζί της 24 ώρες το 24ώρο -σχεδόν. Και φυσικά σκεφτόμουν ότι παραπονιέται πολύ, ότι είναι αδύναμος χαρακτήρας, ότι ομφαλοσκοπεί κλπ...
Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα τελικά. Το δυστύχημα είναι ότι όταν νιώθεις αβοήθητος, όταν νιώθεις ότι θα χαθείς, ότι αν σε αφήσουν ελεύθερο θα κάνεις την μεγαλύτερη τρέλα, πραγματικά δεν μπορεί κανένας να σε βοηθήσει. Ούτε ο ευατός σου. Νιώθεις όμως ότι θα ήθελες κάποιος να σε σταματήσει. Και ίσως να γίνεσαι ο πιο ενοχλητικός άνρθωπος στον κόσμο για όσους έχουν έστω και την ελάχιστη διάθεση να σε ακούσουν, Ακόμα χειρότερα, γίνεσαι κακός και είρων. Και τελικά είναι θέμα τύχης και ίσως ενός καλόυ γιατρού (δηλαδή επίσης τύχη), τι θα γίνει με τη ζωή σου.
Οταν είχα δει την ταινία Σώσε με, μου είχε φανεί pathetic, και ακόμα μου φαίνεται, ότι μια γυναίκα ζητάει από κάποιον εραστή του απώτατου παρελθόντος να τη 'σώσει'. Μερικές φορές βέβαια, αυτό ακριβώς χρειάζεσαι, έστω για ένα βράδυ.Και αν αυτό το κάτι ή ο κάποιος δεν έρθει, πολεμάς, πολεμάς να φύγεις από εκεί...
Σάββατο, Ιουνίου 12, 2010
these are the days of our lives
Μερικές μέρες απλά δε σε θέλει... Θυμάμαι μια φίλη μου, που μου έλεγε: πήρα τους πάντες τηλέφωνο, κανείς δεν ήθελε να βγεί, βγήκα μόνη μου και πέρασα χάλια... έπερεπε να είχα μείνει μέσα... Παρόλο που τέτοια μοιρολατρία μου φαινόταν πάντα υπερβολική, μπορώ να πω ότι τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να αλλαξοπιστώ.
Δηαλδή μπαίνεις στο μετρό και ο συρμός σταματάει κάθε πέντε λεπτά στο τούνελ (είσαι και λίγο κλειστοφοβική), φτάνεις (ακόμα πιο) καθυστερημένη στη δουλειά, το φωτοτυπικό δεν δουλεύει, ο μαλάκας του γραφείου σήμερα σε εκνευρίζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δυσκολεύοντας τη συντήρηση του προφίλ καλού κοριτσιού που έχεις με κόπο καλλιεργήσει, καθώς ανακγάζεσαι να του πεις ότι είναι ένας βλάκας χωρίς ίχνος χιούμορ, δήλωση που για κάποιο λόγο αυτός παίρνει κατάκαρδα.
Μετά , γυρίζοντας σπίτι, μαζί με έναν τόνο χαρτιά που δεν πρόλαβες να δεις στην δουλειά, κουβαλάς, για είκοσι λεπτά και έναν καθρέφτη 1,40 ύψος στα χέρια, γιατί το μαγαζί απ'οπου τον αγόρασες, τελικά δεν κάνει παράδοση στο σπίτι, κινδυνεύοντας, όπως περπατάς με τον καθφέφτη στο πλάι, να αποκεφαλίσεις διάφορα παιδάκια, σε ένα συμβάν που θα ήταν και λίγο αστείο αν δεν ήταν τόσο οδυνηρά πιθανό. Φτάνεις σπίτι για να ανακαλύψεις ότι το ιντερνετ δε δουλεύει και ότι για κάποιο μυστήριο λόγο τα απελπισμένα τηλεφωνήματα που κάνεις -ακόμα και στους γονείς σου- μένουν αναπάντητα.
Αποφασίζεις να τελειώσεις τη νύχτα σου στο αγαπημένο σου μπαρ, μόνο για ανακαλύψεις ότι το μοναδικό ερωτικό ενδιαφέρον στη ζωή σου χαριεντίζεται με άλλη, που του κρατάει και το χέρι, δηλαδή μιλάμε για έρωτα. Φεύγεις οργισμένη, αλλά κοιτώντας το κινητό σου, συνειδητοποιείς ότι κανεις δε συγκινηθκε με τη δραματική έξοδό σου. Φτάνεις σπίτι, κοιτάς το μέιλ, και ούτε καν ο αόρατος άνθρωπος δεν σου έχει στείλει τίποτα. (αόρατος άνθρωπος= υπαρκτός άνθρωπος με τον οποίο φανταζόμαστε ότι έχουμε/θα μπορούσαμε να είχαμε σχέση).
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή αποφασίζεις ότι θέλεις να ακούσεις το τραγούδι του Βοσκόπουλου "Και λέω, σε τι κόσμο βρέθηκα; Δεν τον αντέχω πια, βαρέθηκα" αλλα ακόμα και το you tube αρνείται να λειτουργήσει.
Μερικές μέρες, είναι καλύτερα να μη βγαίνεις, όχι μόνο από το σπίτι, αλλά ούτε καν από το κρεββάτι σου.
Δηαλδή μπαίνεις στο μετρό και ο συρμός σταματάει κάθε πέντε λεπτά στο τούνελ (είσαι και λίγο κλειστοφοβική), φτάνεις (ακόμα πιο) καθυστερημένη στη δουλειά, το φωτοτυπικό δεν δουλεύει, ο μαλάκας του γραφείου σήμερα σε εκνευρίζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δυσκολεύοντας τη συντήρηση του προφίλ καλού κοριτσιού που έχεις με κόπο καλλιεργήσει, καθώς ανακγάζεσαι να του πεις ότι είναι ένας βλάκας χωρίς ίχνος χιούμορ, δήλωση που για κάποιο λόγο αυτός παίρνει κατάκαρδα.
Μετά , γυρίζοντας σπίτι, μαζί με έναν τόνο χαρτιά που δεν πρόλαβες να δεις στην δουλειά, κουβαλάς, για είκοσι λεπτά και έναν καθρέφτη 1,40 ύψος στα χέρια, γιατί το μαγαζί απ'οπου τον αγόρασες, τελικά δεν κάνει παράδοση στο σπίτι, κινδυνεύοντας, όπως περπατάς με τον καθφέφτη στο πλάι, να αποκεφαλίσεις διάφορα παιδάκια, σε ένα συμβάν που θα ήταν και λίγο αστείο αν δεν ήταν τόσο οδυνηρά πιθανό. Φτάνεις σπίτι για να ανακαλύψεις ότι το ιντερνετ δε δουλεύει και ότι για κάποιο μυστήριο λόγο τα απελπισμένα τηλεφωνήματα που κάνεις -ακόμα και στους γονείς σου- μένουν αναπάντητα.
Αποφασίζεις να τελειώσεις τη νύχτα σου στο αγαπημένο σου μπαρ, μόνο για ανακαλύψεις ότι το μοναδικό ερωτικό ενδιαφέρον στη ζωή σου χαριεντίζεται με άλλη, που του κρατάει και το χέρι, δηλαδή μιλάμε για έρωτα. Φεύγεις οργισμένη, αλλά κοιτώντας το κινητό σου, συνειδητοποιείς ότι κανεις δε συγκινηθκε με τη δραματική έξοδό σου. Φτάνεις σπίτι, κοιτάς το μέιλ, και ούτε καν ο αόρατος άνθρωπος δεν σου έχει στείλει τίποτα. (αόρατος άνθρωπος= υπαρκτός άνθρωπος με τον οποίο φανταζόμαστε ότι έχουμε/θα μπορούσαμε να είχαμε σχέση).
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή αποφασίζεις ότι θέλεις να ακούσεις το τραγούδι του Βοσκόπουλου "Και λέω, σε τι κόσμο βρέθηκα; Δεν τον αντέχω πια, βαρέθηκα" αλλα ακόμα και το you tube αρνείται να λειτουργήσει.
Μερικές μέρες, είναι καλύτερα να μη βγαίνεις, όχι μόνο από το σπίτι, αλλά ούτε καν από το κρεββάτι σου.
Πέμπτη, Μαΐου 27, 2010
Ομάδα Απο Ποιηση
Βγήκε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη ο συλλογικός ποιητικός τόμος της ομάδας Απο Ποιηση.
Τα ποιήματα θα παρουσιαστούν σε ευρηματικό happening στην οδό Μαυρομιχάλη 18, τη Δευτέρα 31 Μαίου και ώρα 21:00.
Μερικά ποιήματα από τη συλλογή:
Αντιόπη Αθανασιάδου / SPLEEN
«Το χλωροφορμισμένο δειλινό»
Κυρία με πάστα στην πλατεία Κολωνακίου
Να ‘σαι νάνος
Ο Σηκουάνας όχι ο Σεν
Να σε λένε Εντίτ, Γκιλί, Νταλιντά
Να σε αποκληρώνουν
Να έχεις δικό σου τάφο
Να μην είσαι καλά στα μυαλά σου
Ένας χυμένος καφές
Ο Τσάρλι Πάρκερ
Η Οριάν Δούκισσα του Γκερμάντ
Οι αυτοπροσωπογραφίες του Ρέμπραντ
Οι τρανσέξουαλ
Η Βαρβάκειος ξημέρωμα
Η «υπό τας φιλύρας»
Η κοκαΐνη
Το αυτί του Βαν Γκογκ
Η ρωμαϊκή άνοιξη της κ. Στόουν
Να αποχαιρετάς μέρη που δεν πήγες
Να μη σε νοιάζει
Όχι ο Άντι Γουόρχολ, όχι τα σίξτις
Όχι το Μανχάταν
Ησυχία στο δρόμο
Ένα ξεχασμένο ραδιόφωνο
Ο ήλιος που λευκαίνει τον ουρανό
Λένα Καλλέργη / ΡΥΖΙ ΜΕ ΨΑΡΙΑ
Πίσω από το νηφάλιο βλέμμα σου
Βλέπω αλμυρές σταγόνες να εκτοξεύονται
Ολονυχτίες θάλασσας στα βράχια
Γενιές ψαράδων να ακμάζουν και να χάνονται
Ενώ κοπάδια μέδουσες πλέουν ακάθεκτες
Αφήνοντας νεκρούς στο βούρκο του πυθμένα.
Κι όπως μασάς αργά και καταπίνεις
Ρύζι καθησυχαστικό
Βλέπω την αγωνία του νερού
Πόσες φορές πλημμύρισε το σπίτι σου
Πόσους κουβάδες κουβαλήσατε λασπόνερα
Και νιώθω να κυλούν κάτω από την πλάτη σου
Τ' ανώφελα ποτίσματα του θερινού μεσημεριού
Και μια υγρασία επίμονη, απ'τη βαθιά σου παιδική ηλικία
Να στάζει μες στα κόκαλα.
Βρώμικο, ζωντανό νερό
Μες στο νερό μεγάλωσε το ρύζι
Μες στο νερό σκοτώθηκαν τα ψάρια.
Δεν κλαις, μα το νερό χτυπάει να φύγει
Κανένα φράγμα δεν το κράτησε για πάντα
Πού να τον πνίξει το θυμό
Που να πλυθεί και πως να ξεδιψάσει
Τρέχει απ'την αλλαγή στη μεταμόρφωση, κι εσύ
Χαμογελάς στεγνά
Και την ανάσα σου κρατάς μην ξεχειλίσεις.
Ιουλία Λειβαδίτη / ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ
Η μούσα μου με επισκέπτεται
μόνο στον ύπνο μου
και όλο σπανιότερα
τώρα τελευταία
Όταν έρχεται φέρνει
λειψά παιδικά παιγνίδια
ξέφτια περίφημων ποιημάτων
σαλιωμένα χαλίκια
από το στόμα βαριεστημένου σοφιστή
δάκτυλα που δε γίνονται άγγιγμα
μάτια που δε γίνονται βλέμμα
γκρεμίσματα και κουφάρια ποδοπαταέι
ανέμελα με τον ερχομό της
η νέα ημέρα
Πέννυ Μηλιά / ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Θάλασσα ήσυχη σα ψέμα
Δρόμοι της ειρήνης
Ξεχασμένοι απ’ τον άνθρωπο
Η θάλασσα μια γλώσσα ατόφια ελληνική
Μέλι και κοφτερό γυαλί
Εκεί που τα τρένα πηγαίνουν ακόμα
Χαλίκια, χαλίκια και βότσαλα
Σήραγγες και πορθμοί
μάτια που ανοίγουν στο χθες
πλάστιγγες της μνήμης
Δέντρα με μαύρα κορμιά
Φυλλωσιές που λιμνάζει το μάτι
Θλιμμένες κι άχρηστες πια Ακροπόλεις
Όλα ωραία, σαν Ανάσταση
Μαζί
κι είναι σα ψέμα
Κι άσε τους έλληνες περήφανους
Να κείτονται στα ρείθρα των καινούργιων αυτοκινητοδρόμων τους
Χρωστούμενοι και διαμελισμένοι
Ως αμνοί
Ποτίζουν την άνοιξη
Φρέσκιες κραυγές
Σκυροδεμένες παπαρούνες
Στην αιχμή του μεσημεριού
Τα ποιήματα θα παρουσιαστούν σε ευρηματικό happening στην οδό Μαυρομιχάλη 18, τη Δευτέρα 31 Μαίου και ώρα 21:00.
Μερικά ποιήματα από τη συλλογή:
Αντιόπη Αθανασιάδου / SPLEEN
«Το χλωροφορμισμένο δειλινό»
Κυρία με πάστα στην πλατεία Κολωνακίου
Να ‘σαι νάνος
Ο Σηκουάνας όχι ο Σεν
Να σε λένε Εντίτ, Γκιλί, Νταλιντά
Να σε αποκληρώνουν
Να έχεις δικό σου τάφο
Να μην είσαι καλά στα μυαλά σου
Ένας χυμένος καφές
Ο Τσάρλι Πάρκερ
Η Οριάν Δούκισσα του Γκερμάντ
Οι αυτοπροσωπογραφίες του Ρέμπραντ
Οι τρανσέξουαλ
Η Βαρβάκειος ξημέρωμα
Η «υπό τας φιλύρας»
Η κοκαΐνη
Το αυτί του Βαν Γκογκ
Η ρωμαϊκή άνοιξη της κ. Στόουν
Να αποχαιρετάς μέρη που δεν πήγες
Να μη σε νοιάζει
Όχι ο Άντι Γουόρχολ, όχι τα σίξτις
Όχι το Μανχάταν
Ησυχία στο δρόμο
Ένα ξεχασμένο ραδιόφωνο
Ο ήλιος που λευκαίνει τον ουρανό
Λένα Καλλέργη / ΡΥΖΙ ΜΕ ΨΑΡΙΑ
Πίσω από το νηφάλιο βλέμμα σου
Βλέπω αλμυρές σταγόνες να εκτοξεύονται
Ολονυχτίες θάλασσας στα βράχια
Γενιές ψαράδων να ακμάζουν και να χάνονται
Ενώ κοπάδια μέδουσες πλέουν ακάθεκτες
Αφήνοντας νεκρούς στο βούρκο του πυθμένα.
Κι όπως μασάς αργά και καταπίνεις
Ρύζι καθησυχαστικό
Βλέπω την αγωνία του νερού
Πόσες φορές πλημμύρισε το σπίτι σου
Πόσους κουβάδες κουβαλήσατε λασπόνερα
Και νιώθω να κυλούν κάτω από την πλάτη σου
Τ' ανώφελα ποτίσματα του θερινού μεσημεριού
Και μια υγρασία επίμονη, απ'τη βαθιά σου παιδική ηλικία
Να στάζει μες στα κόκαλα.
Βρώμικο, ζωντανό νερό
Μες στο νερό μεγάλωσε το ρύζι
Μες στο νερό σκοτώθηκαν τα ψάρια.
Δεν κλαις, μα το νερό χτυπάει να φύγει
Κανένα φράγμα δεν το κράτησε για πάντα
Πού να τον πνίξει το θυμό
Που να πλυθεί και πως να ξεδιψάσει
Τρέχει απ'την αλλαγή στη μεταμόρφωση, κι εσύ
Χαμογελάς στεγνά
Και την ανάσα σου κρατάς μην ξεχειλίσεις.
Ιουλία Λειβαδίτη / ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ
Η μούσα μου με επισκέπτεται
μόνο στον ύπνο μου
και όλο σπανιότερα
τώρα τελευταία
Όταν έρχεται φέρνει
λειψά παιδικά παιγνίδια
ξέφτια περίφημων ποιημάτων
σαλιωμένα χαλίκια
από το στόμα βαριεστημένου σοφιστή
δάκτυλα που δε γίνονται άγγιγμα
μάτια που δε γίνονται βλέμμα
γκρεμίσματα και κουφάρια ποδοπαταέι
ανέμελα με τον ερχομό της
η νέα ημέρα
Πέννυ Μηλιά / ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Θάλασσα ήσυχη σα ψέμα
Δρόμοι της ειρήνης
Ξεχασμένοι απ’ τον άνθρωπο
Η θάλασσα μια γλώσσα ατόφια ελληνική
Μέλι και κοφτερό γυαλί
Εκεί που τα τρένα πηγαίνουν ακόμα
Χαλίκια, χαλίκια και βότσαλα
Σήραγγες και πορθμοί
μάτια που ανοίγουν στο χθες
πλάστιγγες της μνήμης
Δέντρα με μαύρα κορμιά
Φυλλωσιές που λιμνάζει το μάτι
Θλιμμένες κι άχρηστες πια Ακροπόλεις
Όλα ωραία, σαν Ανάσταση
Μαζί
κι είναι σα ψέμα
Κι άσε τους έλληνες περήφανους
Να κείτονται στα ρείθρα των καινούργιων αυτοκινητοδρόμων τους
Χρωστούμενοι και διαμελισμένοι
Ως αμνοί
Ποτίζουν την άνοιξη
Φρέσκιες κραυγές
Σκυροδεμένες παπαρούνες
Στην αιχμή του μεσημεριού
Κυριακή, Μαΐου 16, 2010
Other Switchblades no. 2: Strawberry Switchblades
Αρκετά πιό γλυκές από τις Switchblade Symphony, όπως φαίνεται και από το ονομά τους. Αυτές τις έμαθα όταν κάποιος μουσικοφιλος μπλόγκερ με ρώτησε αν τις έχω ακούσει, λόγω ονόματος. Pop-punk, ιδιότροπο, χαρούμενο και έξυπνο. Κρίμα που έβγαλαν μόνο έναν δίσκο δεν είχαν συνέχεια, αν και φαίνεται να γνωρίζουν δόξες στο youtube.
Strawberry Switchblade was a female pop rock band formed in Scotland in 1981 by Jill Bryson and Rose McDowall, best known for their song "Since Yesterday" in 1985.
Τhey attained little more than the unenviable title of one-hit wonders, when all subsequent releases to "Since Yesterday" failed to reach the Top 50 in the UK Singles Chart. In order to pay their tax bills, the band recorded two singles solely for the Japanese market. By early 1986, the group disbanded.
Μου αρέσει πολύ η εμφάνισή τους, κάτι σαν Kate Bush meets Madonna meets Susie. Τρελοβρετανίδες όπως θα λέγαμε παλιότερα (ή ίσως λέμε ακόμα).
Strawberry Switchblade was a female pop rock band formed in Scotland in 1981 by Jill Bryson and Rose McDowall, best known for their song "Since Yesterday" in 1985.
Τhey attained little more than the unenviable title of one-hit wonders, when all subsequent releases to "Since Yesterday" failed to reach the Top 50 in the UK Singles Chart. In order to pay their tax bills, the band recorded two singles solely for the Japanese market. By early 1986, the group disbanded.
Μου αρέσει πολύ η εμφάνισή τους, κάτι σαν Kate Bush meets Madonna meets Susie. Τρελοβρετανίδες όπως θα λέγαμε παλιότερα (ή ίσως λέμε ακόμα).
Τετάρτη, Μαΐου 05, 2010
Gaggle / Κοπάδι (χηνών)
Εικοσιδυομελής γυναικεία "art choir". 'Ονειρο ή εφιάλτης; Κάτι και από τα δύο, όπως φαίνεται.
Μόνο με φωνητικά και ντραμς (και ακόμα καλύτερα):
Μόνο με φωνητικά και ντραμς (και ακόμα καλύτερα):
Κυριακή, Απριλίου 18, 2010
Σάββατο, Απριλίου 10, 2010
100 χρόνια Gran Vía
Tα σχέδια για τη δημιουργία της Gran Vía, ενός δρόμου που θα ένωνε διαφορετικούς αστικούς πυρήνες που ήταν διασκορπισμένοι στην Μαδρίτη, και θα αποσυμφορούσε το παραδοσιακό κέντρο της Puerta del Sol, υπήρχαν ήδη από το 1880, ενώ τα έργα τελικά ξεκίνησαν το 1910. Φέτος είναι η επέτειος 100 χρόνων από τη δημιουργία της Gran Vía, ενός δρόμου που αξιώνει νεουορκέζικο μεγαλείο, και όχι μόνο λόγω του ονόματος (gran via= μεγάλος δρόμος - αν και το όνομα λέγεται ότι είχε δοθεί ειρωνικά λόγω της μεγάλης καθυστέρης των έργων). O Δήμος της Μαδρίτης αποφάσισε να γιορτάσει τα 100 χρόνια της Gran Vía, μια ιδέα που μου φαίνεται πολύ καλή, δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι μπορείς να γιορτάσεις τα γενέθλια ενός δρόμου.
Στο πλαίσιο των διάφορων εορτασμών και εκδηλώσεων, όλα τα περιοδικά για τη Μαδρίτη (που εδώ κυκλοφορούν ως ένθετα των εφημερίδων κάθε Παρασκευή) είχαν αφιερώματα στον δρόμο, τα κτίρια του και τους ανθρώπους που ζουν εκεί.
Στο πλαίσιο των διάφορων εορτασμών και εκδηλώσεων, όλα τα περιοδικά για τη Μαδρίτη (που εδώ κυκλοφορούν ως ένθετα των εφημερίδων κάθε Παρασκευή) είχαν αφιερώματα στον δρόμο, τα κτίρια του και τους ανθρώπους που ζουν εκεί.
Το εξώφυλο του Madrid 360, της ΑΒC
Το εξώφυλλο του On Madrid της El País
H Gran Vía είναι γεμάτη καταστήματα, εστιατόρια, ξενοδοχεία, κινηματογράφους και θέατρα, διασχίζοντας σχεδόν όλο το κέντρο της Μαδρίτης. Αν μπορούσα να την συγκρίνω με έναν αθηναικό δρόμο, θα έλεγα ότι ο χαρακτήρας της μου θυμίζει κάτι από Πατησίων (το κομμάτι από την Αγ. Μελετίου ως την Ομόνοια), αλλά η θέση της και τα επιβλητικά κτίρια της μάλλον την φέρνουν πιο κοντά στην Πανεπιστημιου.
Αρχιτεκτονικά η Gran Vía θεωρείται μια δημόσια έκθεση των περισσότερων των στυλ των αρχών 20ου αιώνα, από τα διεθνή στυλ αρτ ντεκό, σετσεσιονισμό, ιστορικισμό και ρασιοναλισμό, μέχρι τα σχεδόν αποκλειστικά ισπανικα plateresque και neo-mudéjar. Ενα πολύ ωραίο βίντεο του δήμου της Μαδρίτης επισημαίνει κάποια από τα πιο σημαντικά κτίρια και δίνει μια συνολική εικόνα του δρόμου:
Το Εdificio Telefónica που δείχνει και ξαναδείχνει το βίντεο, ολοκληρώθηκε το 1929 και είναι ο πρώτος ουρανοξύστης της Ευρώπης, ύψους 88 μέτρων. Φαίνεται ότι ο αρχιστέκτονάς ήταν Αμερικάνος;
Και τέλος, το κερασάκι στην τούρτα, μια σκηνή που θεωρείται εμβληματική για την Ισπανία των 1990'ς: ο πρωταγωνιστής του Abre los Ojos, σε ονειρική σεκάνς της ταινίας, βρίσκεται να περπατάει μόνος του σε μια εγκατελειμενη Gran Vía:
Δυστυχώς το βίντεο της σκηνής αυτή δεν υπάρχει πουθενά για να το ανεβάσω... Μπορείτε όμως εδώ να δείτε ένα πολύ καλό μονταζ από όλες τις εμφανίσεις της Gran Vía στο ισπανικό σινεμά:
http://www.elmundo.es/especiales/gran_via/ocio/cultura/cine.html
Γιατί να μην γίνει κάτι αντίστοιχο και για έναν αθηναϊκό δρόμο; Επίσης ποιά κτίρια, ή δρόμοι της Αθήνας έχουν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ελληνικές ταινίες; Εγώ μπορώ να σκεφτώ μόνο το μέγαρο του ΟΤΕ στη Βικτώρια, στο Bios+Πολιτεία του Περάκη. Αν θυμάμαι καλά ο Κιμούλης απειλεί να ανατινάξει το κτίριο αν δεν του επιτραπεί να βγάλει διάγγελμα στη δημόσια τηλεόραση. Δεν θυμάμαι βέβαια κατά πόσο ίδιο το κτίριο απεικονίζεται στην ταινία, έχω την αίσθηση ότι ελληνικό κράτος το 1987 (ούτε τώρα μάλλον) θα έδεινε τέτοια άδεια.
Πίσω στην Gran Vía, αν είστε fríkis de arquitectura, δείτε και αυτά τα λινκς
Πέμπτη, Απριλίου 01, 2010
Mad world
Το θέμα της μπούργκα, ή του νικάμπ, ή γενικότερα της καθολικής κάλυψης του προσώπου παίζει αρκετά στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, ειδικά με την προσπάθεια της Γαλλίας να απαγορεύσει τη χρήση αυτών των ενδυμασιών σε δημόσιους χόρους, ή την πρόσφατη σχετική απόφαση της Βελγικής Βουλής.
Αυτή η απαγόρευση προβάλλεται ως κάτι που θα είναι καλό για τις γυναίκες αυτές, θα τις απελευθερώσει, θα βελτιώσει τη θέση τους στην κοινότητά τους, αλλά και την ένταξή τους στην ευρύτερη κοινωνία γενικότερα. Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω τις ίσως καλές προθέσεις όσων κάνουν αυτές τις προτάσεις, θεωρώ ανησυχητική την υφαρπαγή και την επεκείμενη διαστέβλωση φεμινστιστικών αιτημάτων και την ένταξή τους σε μια βασικά εθνικιστική ατζέντα. Ξαφνικά εθνικιστές, ρατσιστές και διάφοροι τέτοιοι κόπτωνται για τα δικαιώματα των γυναικών, ενώ οι ίδιοι πιθανότατα θεωρούν ότι η δουλειά της γυναίκας είναι καταρχάς να φροντίζει την οικογενειά της, το σπίτι της, και την αναπαραγωγή του έθνους.
Οχι ότι οι μουσουλμάνες δεν έχουν σοβαρά προβλήματα, μην κοροιδεύομαστε, γιατί εδώ έρχεται η αριστερή υποκρισία, ότι "αυτοί έχουν διαφορετικά έθιμα", δεν μπορούμε να κριτικάρουμε τον πολιτισμό τους γιατί γινόμαστε ιμπεριαλιστικά γουρούνια, αποικιοράτες και άλλα τέτοια ωραία. Φυσικά και μπορούμε να κριτικάρουμε τον πολιτισμό τους, και τον πολιτισμό μας, και οποιονδήποτε πολιτισμό θέλουμε, εφόσον είμαστε σκεπτόμενοι άνθρωποι. Και εφόσον αναγνωρίζουμε, όπως είχε πει και κάποιος "το ημαρτημένο της σκοπιάς μας". Πρέπει να αναρωτηθούμε όμως, πραγματικά το πρόβλημα αυτών των γυναικών είναι ότι καλύπτουν το πρόσωπό τους;;;
Εχουμε αναγάγει κάτι τόσο δευτερεύον όπως η ενδυμασία σε σημαία μεταναστευτικής πολιτικής. Τα προβλήματα όλων των γυναικών του κόσμου, και περισσότερο όσων ζουν σε ιδιαίτερα παραδοσιακές/πατριαρχικές κοινωνίες*, είναι η ανισότητα, ο καταναγκαστικός γάμος, η άσκηση βίας, η έλλειψη πρόσβασης στην εκπαίδευση και στην αγορά εργασίας, ακόμα και η στέρηση βασικών δικαιωμάτων, όπως είναι τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, τα δικαιώματα κληρονομίας, η το δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα. Ισως η μπούρκα και το νικάμπ να συμπυκώνουν ή να συμβολίζουν την υποταγή της γυναίκας για κάποιον δυτικό, αλλά πιστεύω ότι είναι το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί. Το θέμα είναι αλλού. Είναι ότι αυτές οι γυναίκες, για να ντύνονται έτσι, ο λόγος είναι ότι θεωρούν (αυτές ή/και οι άντρες τους) ότι είναι ντροπή να κυκλοφορείς με το πρόσωπο ακάλυπτο σε δημόσιους χώρους.
Εχουμε σκεφτεί, αν εφαρμοστεί ποτέ αυτή η γελοία απαγόρευση, που θα κυκλοφορούν ακριβώς αυτές οι γυναίκες; Εχουμε σκεφτεί ότι τελικά, ουσιαστικά τους στερούμε την πρόσβαση τους στο δημόσιο χώρο; Εστω (με τεράστιο ερωτηματικό) ότι τους αναγκάζουν οι άντρες τους να καλύψουν το πρόσωπό τους, τι πιστεύουμε, ότι ξαφνικά αυτοί οι άνθρωποι θα αλλάξουν την κοσμοαντίληψή τους και θα τις αφήσουν να βγαίνουν ακάλυπτες έξω; Το πιθανότερο είναι ότι θα τις κλείσουν στα σπίτια τους, και θα τους απαγορεύσουν τις πολλές επαφές με τον έξω κόσμο. Παρόμοια είναι η θέση και των γυναικών που αυτοβούλως καλύπτουν το προσωπό τους, και νιώθουν άβολα να βγουν αλλιώς έξω, πως ξαφνικά θα αλλάξουν τις πεποιθήσεις τους και θα κυκλοφορήσουν ακάλυπτες; Πιθανώς να αυτοπεριοριστούν όσον αφορά τις μετακινήσεις τους.
Δηλαδή δεν μας πειράζει που αρκετές από αυτές τις γυναίκες, ειδικά οι φτωχότερες, μένουν αγράμματες, άνεργες, έχουν ως μοναδική προοπτική επιβίωσης τον γάμο, χωρίς επιλογή ούτε καν πόσα παιδιά θα κάνουν, ή αν θα παραμείνουν παντρεμένες ακόμα και όταν ο γάμος τους είναι κακός, και σε γενικές γραμμές, η ποιότητα της ζωής τους εξαρτάται σχεδόν απόλυτα από τους άνδρες συγγενείς τους, και μας πειράζει που καλύπτουν το προσωπό τους; Τρομερή υποκρισία.
Τελικα πάλι οι γυναίκες γίνονται ερήμην τους, πεδίο μιας πολιτιστικής διαμάχης, η οποία μόνο σε ένα πολύ επιφανειακό επίπεδο αφορά τα δικαιώματα, τα προβλήματα και τη ζωή πραγματικών γυναικών, που ζουν και αναπνέουν αναμεσά μας.
* Όλες οι κοινωνίες που γνωρίζουμε είναι πατριαρχικές. Σε κάποιες από τις σύγχονες κοινωνίες υπάρχει μια επίσημη/νομοθετική αναγνώριση της ισότητας των φύλων, αλλά σε καμία δεν έχει επιτευθχεί στην πράξη αυτή η ισότητα. Αυτό ως παρατήρηση και χωρίς να παραγνωρίζω ότι τα προβλήματα/οι περιορισμοί που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες σε ιδιαίτερα παρασοδιακές/πατριαρχικές κοινωνίες/κοινότητες είναι σαφώς σοβαρότερα.
Αυτή η απαγόρευση προβάλλεται ως κάτι που θα είναι καλό για τις γυναίκες αυτές, θα τις απελευθερώσει, θα βελτιώσει τη θέση τους στην κοινότητά τους, αλλά και την ένταξή τους στην ευρύτερη κοινωνία γενικότερα. Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω τις ίσως καλές προθέσεις όσων κάνουν αυτές τις προτάσεις, θεωρώ ανησυχητική την υφαρπαγή και την επεκείμενη διαστέβλωση φεμινστιστικών αιτημάτων και την ένταξή τους σε μια βασικά εθνικιστική ατζέντα. Ξαφνικά εθνικιστές, ρατσιστές και διάφοροι τέτοιοι κόπτωνται για τα δικαιώματα των γυναικών, ενώ οι ίδιοι πιθανότατα θεωρούν ότι η δουλειά της γυναίκας είναι καταρχάς να φροντίζει την οικογενειά της, το σπίτι της, και την αναπαραγωγή του έθνους.
Οχι ότι οι μουσουλμάνες δεν έχουν σοβαρά προβλήματα, μην κοροιδεύομαστε, γιατί εδώ έρχεται η αριστερή υποκρισία, ότι "αυτοί έχουν διαφορετικά έθιμα", δεν μπορούμε να κριτικάρουμε τον πολιτισμό τους γιατί γινόμαστε ιμπεριαλιστικά γουρούνια, αποικιοράτες και άλλα τέτοια ωραία. Φυσικά και μπορούμε να κριτικάρουμε τον πολιτισμό τους, και τον πολιτισμό μας, και οποιονδήποτε πολιτισμό θέλουμε, εφόσον είμαστε σκεπτόμενοι άνθρωποι. Και εφόσον αναγνωρίζουμε, όπως είχε πει και κάποιος "το ημαρτημένο της σκοπιάς μας". Πρέπει να αναρωτηθούμε όμως, πραγματικά το πρόβλημα αυτών των γυναικών είναι ότι καλύπτουν το πρόσωπό τους;;;
Εχουμε αναγάγει κάτι τόσο δευτερεύον όπως η ενδυμασία σε σημαία μεταναστευτικής πολιτικής. Τα προβλήματα όλων των γυναικών του κόσμου, και περισσότερο όσων ζουν σε ιδιαίτερα παραδοσιακές/πατριαρχικές κοινωνίες*, είναι η ανισότητα, ο καταναγκαστικός γάμος, η άσκηση βίας, η έλλειψη πρόσβασης στην εκπαίδευση και στην αγορά εργασίας, ακόμα και η στέρηση βασικών δικαιωμάτων, όπως είναι τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, τα δικαιώματα κληρονομίας, η το δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα. Ισως η μπούρκα και το νικάμπ να συμπυκώνουν ή να συμβολίζουν την υποταγή της γυναίκας για κάποιον δυτικό, αλλά πιστεύω ότι είναι το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί. Το θέμα είναι αλλού. Είναι ότι αυτές οι γυναίκες, για να ντύνονται έτσι, ο λόγος είναι ότι θεωρούν (αυτές ή/και οι άντρες τους) ότι είναι ντροπή να κυκλοφορείς με το πρόσωπο ακάλυπτο σε δημόσιους χώρους.
Εχουμε σκεφτεί, αν εφαρμοστεί ποτέ αυτή η γελοία απαγόρευση, που θα κυκλοφορούν ακριβώς αυτές οι γυναίκες; Εχουμε σκεφτεί ότι τελικά, ουσιαστικά τους στερούμε την πρόσβαση τους στο δημόσιο χώρο; Εστω (με τεράστιο ερωτηματικό) ότι τους αναγκάζουν οι άντρες τους να καλύψουν το πρόσωπό τους, τι πιστεύουμε, ότι ξαφνικά αυτοί οι άνθρωποι θα αλλάξουν την κοσμοαντίληψή τους και θα τις αφήσουν να βγαίνουν ακάλυπτες έξω; Το πιθανότερο είναι ότι θα τις κλείσουν στα σπίτια τους, και θα τους απαγορεύσουν τις πολλές επαφές με τον έξω κόσμο. Παρόμοια είναι η θέση και των γυναικών που αυτοβούλως καλύπτουν το προσωπό τους, και νιώθουν άβολα να βγουν αλλιώς έξω, πως ξαφνικά θα αλλάξουν τις πεποιθήσεις τους και θα κυκλοφορήσουν ακάλυπτες; Πιθανώς να αυτοπεριοριστούν όσον αφορά τις μετακινήσεις τους.
Δηλαδή δεν μας πειράζει που αρκετές από αυτές τις γυναίκες, ειδικά οι φτωχότερες, μένουν αγράμματες, άνεργες, έχουν ως μοναδική προοπτική επιβίωσης τον γάμο, χωρίς επιλογή ούτε καν πόσα παιδιά θα κάνουν, ή αν θα παραμείνουν παντρεμένες ακόμα και όταν ο γάμος τους είναι κακός, και σε γενικές γραμμές, η ποιότητα της ζωής τους εξαρτάται σχεδόν απόλυτα από τους άνδρες συγγενείς τους, και μας πειράζει που καλύπτουν το προσωπό τους; Τρομερή υποκρισία.
Τελικα πάλι οι γυναίκες γίνονται ερήμην τους, πεδίο μιας πολιτιστικής διαμάχης, η οποία μόνο σε ένα πολύ επιφανειακό επίπεδο αφορά τα δικαιώματα, τα προβλήματα και τη ζωή πραγματικών γυναικών, που ζουν και αναπνέουν αναμεσά μας.
* Όλες οι κοινωνίες που γνωρίζουμε είναι πατριαρχικές. Σε κάποιες από τις σύγχονες κοινωνίες υπάρχει μια επίσημη/νομοθετική αναγνώριση της ισότητας των φύλων, αλλά σε καμία δεν έχει επιτευθχεί στην πράξη αυτή η ισότητα. Αυτό ως παρατήρηση και χωρίς να παραγνωρίζω ότι τα προβλήματα/οι περιορισμοί που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες σε ιδιαίτερα παρασοδιακές/πατριαρχικές κοινωνίες/κοινότητες είναι σαφώς σοβαρότερα.
Δευτέρα, Μαρτίου 22, 2010
Other Switchblades no.1: Switchblade Symphony
Δεν τις ήξερα καθόλου. Τις ανακάλυψα τελείως τυχαία, από κάποιον φίλο που είχε ανεβάσει το βίντεο στο facebook. Νομίζω είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που μου έχει συμβεί ποτέ στο facebook, και ένας από τους λόγους που τελικά δεν
έσβησα τον λογαριασμό μου. Συνεχίστε να ανεβάζετε βίντεο παιδιά.
Λίγο disturbing, αλλά καλο τραγούδι το Clown. Ωραίος ο ρυθμός στο συνθεσάιζερ. Αν ήμουν goth, θα ήταν ύμνος -φαντάζομαι.
Κι άλλο ένα για να φτιάξουμε ατμόσφαιρα...
Σύμφωνα με τη Wikipedia, "the band's name refers to the result of cutting up elements of classical music to mix them with harder sounds".
έσβησα τον λογαριασμό μου. Συνεχίστε να ανεβάζετε βίντεο παιδιά.
Λίγο disturbing, αλλά καλο τραγούδι το Clown. Ωραίος ο ρυθμός στο συνθεσάιζερ. Αν ήμουν goth, θα ήταν ύμνος -φαντάζομαι.
Κι άλλο ένα για να φτιάξουμε ατμόσφαιρα...
Σύμφωνα με τη Wikipedia, "the band's name refers to the result of cutting up elements of classical music to mix them with harder sounds".
Παρασκευή, Μαρτίου 12, 2010
Παραξενιές των Ισπανών
Μερικές είναι καλές, μερικές κακές, κάποιες άλλες απλα...διαφορετικές!
- Οι εγκυκλοπαίδιες στο μετρό: Δεν μπορείτε να φανταστείτε το μέγεθος των βιβλίων που διαβάζουν οι Ισπανοί στο μετρό. Όρθιοι, με το ένα χέρι ελεύθερο, με τρομερό στριμωξίδι, στο ένα πόδι, χωρις κανένα χέρι ελεύθερο, το 50% περίπου τον επιβατών του μετρό μόλις μπει στο βαγόνι θα ανοίξει την τσάντα του Σπορτ Μπίλι και θα βγάλει μια γκουμούτσα, πάχους μεταξύ του Μαγικού Βουνού, του Δεκαήμερου του Βοκακίου και του Οδυσσέα, και θα αρχίσουν ατάραχοι να διαβάζουν, σαν να μην τρέχει τίποτα. Κάποιοι διαβάζουν και περπατώντας στο μετρό. Εμένα το θέμα μου είναι πως κουβαλάνε όλο αυτό το βάρος στις τσάντες τους.. χάθηκαν οι εφημερίδες, τα σταυρόλεξα, τα βίπερ νόρα, κάτι πιο φυσιολογικό τελοσπάντων; Υποσημείωση: ο Stieg Larsson κάνει θραύση, και πιστεύω ένας λόγος είναι ακριβώς ότι τα βιβλία του είναι τεράστια.
- Οι ουρές... το είχα διαβάσει σε έναν οδηγό, αλλά δεν το είχα πιστέψει... Οι Ισπανοί λατρεύουν τις ουρές. Αν δηλαδή υπάρχουν δύο ταμεία, στο ένα δεν περιμένει κανένας και στο άλλο υπάρχει μια ουρά δύο φορές γύρω από το τετράγωνο, εκεί θα πάνε να στηθούνε. Η πιο καταπληκτική ουρά που έχω δει είναι για το Prado Σαββατοκύριακο στις ώρες που είναι δωρεάν, πιστεύω πρέπει να μπει στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες. Στην κυριολεξία πιάνει πέντε-έξι τετράγωνα, και μιλάμε για μεγάλα τετράγωνα. Η πιο κουφή, είναι αυτή που κάνουν στη στάση των λεωφορείων...ναι, σχηματίζουν ουρά περιμένοντας το λεωφορείο. Εγώ δεν το είχα καταλάβει, και την πρώτη φορά που έφυγα από τη "θέση" μου για να δω μια βιτρίνα, όταν γύρισα, η κυρία πού ήταν πίσω μου και είχε προχωρήσει μου είπε "perdon" και μου ξανάδωσε τη θέση μου. Αυτό πιστεύω δεν θα έπαιζε ποτέ στην Ελλάδα, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά όταν το λεωφορείο αργεί μισή ώρα και έχουν μαζευτεί 500 άτομα στην στάση, είναι λίγο δύσκολο να κάνεις ουρά. Πάντως πρέπει να επισημανθεί αυτό, οι Βρετανοί δεν πιάνουν μπάζα στο queuing μπροστά στους Ισπανούς.
- Οι χαιρετούρες. Hola, hola και πάλι hola οπουδήποτε και να δεις τον οποιονδήποτε, και μετά hasta luego, επίσης οποτεδήποτε φεύγεις από οπουδήποτε. Και αυτό περιλαμβάνει το ταξί, το ασανσέρ σε μια εταιρία, την καφετέρια, το μπαρ, το μαγαζί με ρούχα που μπήκες να ρίξεις μια ματιά και έφυγες σε πέντε λεπτά, τον τύπο που μοιράζει φυλλάδια, τον άστεγο της γειτονιάς σου, τον ταμία σε οποιοδήποτε μαγαζί, τους φύλακες σε ένα κτίριο που επισκέπτεσαι, την κοπέλα με την οποία περιμένετε μαζί στις τουαλέτες ενός μπαρ κλπ κλπ. Ευγενικό είναι, δε λέω, αλλά το hasta luego (κάτι σαν 'τα λεμε αργότερα΄) τι το θέλουν; Αφού δεν προκειται να τους ξαναδείς, ειδικά τους ταξιτζήδες δηλαδή. Στην Βαρκελώνη επίσης χαιρετάνε σαν τρελοί, αλλά όταν φεύγουν λένε adios, που μου κάνει κάπως πιο νορμάλ.
- Τα σταυρωτά φιλιά στο μάγουλα. Νομίζαμε ότι εμείς οι Ελληνες φιλιόμαστε, αλλά όχι αγαπητοί. Εμείς φιλιόμαστε όταν βλέπουμε κάποιο φίλο μας, εδώ φιλιούνται όλοι με όλους. Δεν θα το εξηγήσω παραπάνω, να σας πω απλά ότι κεραιάς που ήρθε μια μέρα να μου φτιάξει την τηλεόραση με φίλησε όταν μπήκε μέσα. Εντάξει, είχε έρθει συστημένος από ένα κοινό φίλο, αλλά και πάλι....
- Σου δίνουν την απόδειξη στο χέρι. Εντάξει, μιλάμε για τρομερή λεπτομέρια, αλλά μου έχει κάνει εντύπωση. Στην Ελλάδα στη βάζουν στη σακούλα, εδώ θα σου βάλουν τα πράγματα στη σακούλα, θα σου δώσουν τα ρέστα και μετά την απόδειξη, χέρι με χέρι. Γενικώς έχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν αρκετές διαφορές από χώρα σε χώρα στο πως γίνονται οι συνάλλαγες, παράδειγμα σε μερικές χώρες ποτέ δεν σου δίνουν λεφτά στο χέρι, στα αφήνουν πάντα στον πάγκο ή στο σχετικό "πιατάκι".
- Τραγούδια όπως αυτό εδώ: Mi novio es un zombie...από την Alaska, μεγάλη σταρ στην Ισπανία. Θεά. Τι να μας πει η Lady Gaga...
Κυριακή, Μαρτίου 07, 2010
To πιο αστείο spanglish που έχω ακούσει -so far
Si tú cambias te cerebro, dímelo.
Μετάφραση στα ελληνικά: Αν αλλάξεις εγκέφαλο, πέστο μου.
Τι ήθελε να πει ο Άγγλος-υποθέτω: If you change you mind, let me know.
Μετάφραση στα ελληνικά: Αν αλλάξεις εγκέφαλο, πέστο μου.
Τι ήθελε να πει ο Άγγλος-υποθέτω: If you change you mind, let me know.
Τετάρτη, Μαρτίου 03, 2010
youtube killed the (...) star
Υποσχέθηκα ότι θα έγραφα ένα κανονικό ποστ, αντί να βάζω τραγούδια από το youtube, και το κανονικό μου ποστ θα είναι για το youtube.
Πιστεύω ότι το youtube θα είναι η επόμενη επανάσταση στο πως ακούμε μουσική. Ισως θα είναι και μεγαλύτερη επανάσταση από το mp3 downloading/sharing. Δεν ξέρω πως θα γίνει και τι θα σημάνει ακριβώς αυτό: το γεγονός είναι ότι αυτή τη στιγμή, το youtube είναι το πιο μεγάλο και προσβάσιμο jukebox του κόσμου. Ο κόσμος δεν χρησιμοποιεί το youtube μόνο για να βλέπει βίντεο, αλλά και για να ακούει τραγούδια, απόδειξη το ότι πολλά τραγούδια είναι ανεβασμένα χωρίς να υπάρχει καν βίντεο, ή με αυτοσχέδιο βίντεο. Εξάλλου είναι πολύ πιο απλό και γρήγορο, όταν θες να ακούσεις κάτι, απο το να το ψάξεις στο ίντερνετ και να το κατεβάσεις, ή ακόμα-ακόμα και να το ψάξεις στον δικό σου υπολογιστή να το βρείς, να μπεις στο youtube και να δακτυλογραφήσεις το όνομα του τραγουδιού. Επιπλεόν, και δεν ξέρω αν αυτό ειναι δική μου μόνο ιδιαιτερότητα (λόγω γενιάς MTV) καινούρια/άγνωστα τραγούδια ακούγονται πιο εύκολα όταν τα συνοδεύει και εικόνα. Να μην αναφέρω και τα άπειρα live ή τις τηλεοπτικές εμφανίσεις μουσικών που υπάρχουν στο youtube.
Κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει το μέλλον καθώς η εικόνα και ο ήχος στο youtube θα βελτιώνονται, οι ταχύτητες θα αυξάνονται και ο κόσμος θα ανεβάζει όλο και περισσότερα τραγούδια. Ισως να μη γίνει ποτέ ο πρωταρχικός τρόπος να ακούμε μουσική, αλλά σίγουρα θα γίνει η κατεξοχήν πύλη για την πρώτη επαφή με όλα τα μουσικά πράγματα.
Σε πολλά μέρη που παίζεται μουσική ημι-ανεπίσημα (στο γραφείο, σε μικρά μπαρ, φαγάδικα κλπ) ο αυτοσχέδιος dj παίζει πλέον μουσική όχι από αρχείο που έχει στον υπολογιστή, αλλά κατευθείαν από το youtube. Τέλος, η πρώτη κίνηση των περισσότερων από εμάς, όταν μαθαίνουμε για ένα νέο συγκρότημα, είναι να μπούμε στο youtube και να ψάξουμε κάποιο βίντεο. Αντε, ίσως αφού έχουμε ρίξει και μια ματιά στο allmusic.com.
Πιστεύω ότι το youtube θα είναι η επόμενη επανάσταση στο πως ακούμε μουσική. Ισως θα είναι και μεγαλύτερη επανάσταση από το mp3 downloading/sharing. Δεν ξέρω πως θα γίνει και τι θα σημάνει ακριβώς αυτό: το γεγονός είναι ότι αυτή τη στιγμή, το youtube είναι το πιο μεγάλο και προσβάσιμο jukebox του κόσμου. Ο κόσμος δεν χρησιμοποιεί το youtube μόνο για να βλέπει βίντεο, αλλά και για να ακούει τραγούδια, απόδειξη το ότι πολλά τραγούδια είναι ανεβασμένα χωρίς να υπάρχει καν βίντεο, ή με αυτοσχέδιο βίντεο. Εξάλλου είναι πολύ πιο απλό και γρήγορο, όταν θες να ακούσεις κάτι, απο το να το ψάξεις στο ίντερνετ και να το κατεβάσεις, ή ακόμα-ακόμα και να το ψάξεις στον δικό σου υπολογιστή να το βρείς, να μπεις στο youtube και να δακτυλογραφήσεις το όνομα του τραγουδιού. Επιπλεόν, και δεν ξέρω αν αυτό ειναι δική μου μόνο ιδιαιτερότητα (λόγω γενιάς MTV) καινούρια/άγνωστα τραγούδια ακούγονται πιο εύκολα όταν τα συνοδεύει και εικόνα. Να μην αναφέρω και τα άπειρα live ή τις τηλεοπτικές εμφανίσεις μουσικών που υπάρχουν στο youtube.
Κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει το μέλλον καθώς η εικόνα και ο ήχος στο youtube θα βελτιώνονται, οι ταχύτητες θα αυξάνονται και ο κόσμος θα ανεβάζει όλο και περισσότερα τραγούδια. Ισως να μη γίνει ποτέ ο πρωταρχικός τρόπος να ακούμε μουσική, αλλά σίγουρα θα γίνει η κατεξοχήν πύλη για την πρώτη επαφή με όλα τα μουσικά πράγματα.
Σε πολλά μέρη που παίζεται μουσική ημι-ανεπίσημα (στο γραφείο, σε μικρά μπαρ, φαγάδικα κλπ) ο αυτοσχέδιος dj παίζει πλέον μουσική όχι από αρχείο που έχει στον υπολογιστή, αλλά κατευθείαν από το youtube. Τέλος, η πρώτη κίνηση των περισσότερων από εμάς, όταν μαθαίνουμε για ένα νέο συγκρότημα, είναι να μπούμε στο youtube και να ψάξουμε κάποιο βίντεο. Αντε, ίσως αφού έχουμε ρίξει και μια ματιά στο allmusic.com.
Τρίτη, Φεβρουαρίου 23, 2010
La Bruja
Εντάξει που θα πάει, θα γράψω και κάνονικό κείμενο κάποια απο αυτές τις ημέρες...
Η Lila Downs είναι ίδια η Fida Kahlo εδώ, γεγονός που κάποιος μου είπε ότι εξηγείται από την παρόμοια καταγωγή τους (μεξικάνικη + ευρωπαϊκή). Εμένα μου φαίνεται ότι το κάνει και κάπως ηθελημένα, κάτι σαν chanelling. Επίσης η άλλη τραγουδίστρια λέγεται Eugenia León και παραβρέθηκα σε οργίλη συζήτηση μεταξύ Μεξικάνων, κατά πόσο είναι πραγματικά λαϊκή τραγουδίστρια, ή τραγουδίστρια που ακούν μόνο οι "αστοί" (burgeses!). Είναι εκπληκτική πάντως και το τραγούδι υπέροχο, σχεδόν συγκινητικό.
Τα σχόλια κάτω από το τραγούδι στο youtube, θυμίζουν αντίστοιχα σε ελληνικά -ιδιαίτερα κρητικά- τραγούδια (τέτοια τραγούδια βγάζει μόνο η Ελλάδα ρε/ viva México cabrones)... Αναρωτιέμαι αν οι Γάλλοι γράφουν παρόμοια σχόλια για τραγούδια του Jacques Brel...
Σάββατο, Δεκεμβρίου 19, 2009
Paquita la del Barrio
Από τις ειδήσεις
Paquita La del Barrio admitted that she has performed for druglords in Mexico. " I have worked (for drug-traffickers). One does not realize until after the fiesta begins", the interpreter and composer commented. " They are a very educated people, my respect for them (...) Work is work ", she added.
Γενικότερα
Paquita La del Barrio is the stage name of Francisca Viveros Barradas, Mexican singer of the ranchero genre and other traditional Mexican styles.
Her songs speak often against the Mexican machista culture, which has made her very popular, especially with female audiences. Her catch-phrase, used often in her songs is "¿Me estás oyendo, inútil?". She is considered to be the "Reina del Pueblo" or "La Guerrillera del Bolero".
"¿Me estás oyendo, inútil?" ... τελειο!
Τι να πω, μοιάζει με Ελληνίδα θεία, θα μπορούσε κάλλιστα να τραγουδάει σε αντίστοιχα ελληνικά πανηγύρια, αλλα υπαρχει αντίστοιχη στην Ελλάδα;; Μου αρέσει που ειναι ειλικρινής.
tres veces te engañé
la primera por coraje
la segunda por capricho
la tercera por placer
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 09, 2009
off to never-never land
H ταινία Grey Gardens είναι ένα ντοκιμαντέρ των αδελφών Mayles* γυρισμένο το 1975. Θέμα του ντοκιμαντέρ είναι η ζωή δύο γυναικών, μητέρας και κόρης, ξεπεσμένων αριστοκράτισσων που ζουν στην ερειπωμένη επαύλη τους στο Hamptons. H έπαυλη ονομάζεται Grey Gardens, από το χρώμα των αμμόλοφων, των τσιμεντένιων τοίχων που περιτριγύριζαν τους κήπους και της ομίλχης από την κοντινή ακτή· οι δύο γυναίκες ονομάζονται Edith 'Big Edie' Bouvier Beale και Edith 'Little Edie' Bouvier Beale. Αν σας θυμίζει κάτι το επίθετο, ναι, ειναι συγγενείς της Jackie Bouvier-Kennedy-Onassis, θεία και ξαδέλφη αντίστοιχα.
Οι σκηνοθέτες ενδιαφέρθηκαν να γυρίσουν το ντοκιμαντέρ όταν διαβάσαν στις εφημερίδες ότι ο δήμος σκόπευε να γκρεμίσει το Grey Gardens και να εξώσει τις δύο κατοίκους του, κατόπιν παράπονων των γειτονων ότι η εγκατάλειψη και τη βρωμιά που επικρατούσαν γύρω και μέσα στην επαύλη, αποτελούσαν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Κατόπιν παρέμβασης της Jackie, η οποία έδωσε κάποια λεφτά για να καθαριστεί και να συντηρηθεί κάπως η έπαυλη και οι κήποι, οι δύο γυναίκες τελικά κράτησαν το σπίτι τους. Και δέχτηκαν την επίσκεψη των αδελφών....
Το ντοκιμαντέρ είναι σαν τα σωστά παιδικά παραμύθια: μαγευτικό και ταυτόχρονα αληθινά τρομακτικό. Το Grey Gardens είναι το παλάτι που σταμάτησε στο χρόνο· τα φυτά, τα δέντρα και τα ζώα συνέχιζoυν να ζουν και να μεγαλώνουν, ενώ οι παλατιανοί έχουν παγώσει στις κινήσεις που έκαναν τη στιγμή που σταμάτησε ο χρόνος. Ετσι και οι δυο Edies, 79 και 58 χρονών, ζουν γύρω από ένα πλήρες χάος πραγμάτων και αναμήσεων, συσωρρευμένο χρόνια τώρα, αναπαράγοντας ad infinitum μια εφηβική σχέση μητέρας-κόρης. Είναι συναρπαστικό να τις βλέπεις να αδιαφορουν για τα πάντα γύρω τους, ενώ ακούν τραγούδια του 30 από το ραδιόφωνο, τσακώνονται για το ποια έχει καλύτερη φωνή, βράζουν καλαμπόκι σε μια κατσαρόλα δίπλα στο κρεβάτι, ταίζουν τα ρακούν στη σοφίτα με φέτες τόστ, κάνουν ηλιοθεραπεία στη βεράντα, κοιτάνε παλιές φωτογραφίες, συζητάνε για τους εραστές τους -πάντα μαλώνοντας.
Και οι δύο γυναίκες είναι έντονες προσωπικότητες, αλλά η μικρή Edie είναι η σταρ του ντοκιμαντέρ, πρώτον
για τις αλλόκοτες, σχεδόν ποιητικές φράσεις της , και δεύτερον για τα ρούχα (revolutionary dresses) που φοράει. Το όνειρό της -και πηγή των διαφωνιών με τη μητέρα της- ήταν να γίνει ηθοποιός, και πραγματικά είχε το σώμα, το πρόσωπο και το στυλ για το επάγγελμα. Παρόλα αυτά, το κάλεσμά της ήταν μάλλον η μόδα, τα ρούχα που φοράει και κυρίως ο τρόπος με τον οποίον τα φοράει και τα συνδυάζει είναι πραγματικά απίστευτος. Δεν μπορώ να φανταστώ πολλές γυναίκες που θα μπορούσαν να βάλουν μια πετσέτα στο κεφάλι, ένα πουλόβερ και την φούστα τους ανάποδα, δεμένη με παραμάνες, και να φαίνονται κομψές. Η γυναίκα είναι fashion icon, σε κάθε σκηνή εμφανίζεται με διαφορετική αμφίεση, και κόβω το κεφάλι μου ότι πολλοί σχεδιαστές έχουν αντιγράψει το στυλ της. Αν σας ενδιαφέρει η μόδα, πρέπει να δείτε την ταινία για αυτό τον λόγο και μόνο. Στη σκηνή που τη δείχνει να διακοσμεί ένα δωμάτιο με απομεινάρια διάφορων αναμνηστικών, φαίνεται ότι θα μπορούσε να γίνει εικαστικός καλλιτέχνης, αν είχε ζήσει σε άλλες εποχές - ή σε μια άλλη οικογένεια.
Η κατάσταση της έπαυλης είναι θα σοκαριστική για τους περισσότερους θεατές, καθώς επικράτει σχεδόν πλήρης εγκατάλειψη και αδιαφορία για τους αρκετούς από τους γνωστούς κανόνες υγιεινής. Αυτή όμως η αντισυμβατικότητα είναι που κάνει τις πρωταγωνίστριες γοητεύτικές -και τρομακτικές. Είναι ενδιαφέρον ότι οι μισοί απ'οσους έχουν δει την ταινία πιστεύουν ότι πρόκειται για δύο τρελές που θα έπρεπε να είναι έγκλειστες κάπου, ενώ οι υπόλοιποι τις βλέπουν ως σύμβολα μιας ρομαντικής, απελευθερωμένης, εξω-κανονικής ζωής. Η αλήθεια είναι μάλλον κάπου στη μέση. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το γεγονός ότι είναι πλούσιες τους έδωσε τη δυνατότητα να ζουν όπως θέλουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσει κάνεις το υπέροχο σπίτι, οι δύο γυναίκες ζουν πια μέσα στη φτώχεια. Αυτό που ίσως να τους έχει δώσει η ταξική τους καταγωγή, είναι μια η στάση αποστασιοποιημένης, και μερικές φορές ειρωνικής αδιαφορίας για τον κόσμο έξω από τον δικό τους.
To ντοκιμαντέρ θα μπορούσε να γίνει ένα freak show, αλλά οι σκηνοθέτες καταφέρνουν και κρατάνε τις ισορροπίες και τις αποστάσεις τους, αναδεικνύοντας την περιπλοκότητα της κατάστασης, χωρίς να ευτελίζουν το θέμα τους. Τα αστεία κομμάτια της ταινίας είναι αβίαστα, και πιστεύω σε μεγάλο βαθμό με συνενοχή των πρωταγωνιστριών, οι οποίες μπορεί να ήταν ελαφρώς βαρεμένες, αλλά ήταν ταυτόχρονα έξυπνες και γεννημένες performer. Σε κάποια σημεία οι διαπληκτισμοί μητέρας-κόρης γίνονται κουραστικοί, αλλά σαν σύνολο η ταινία παραμένει ενδιαφέρουσα και προκλητική. Αν την ψάξετε, θα την βρείτε για κατέβασμα...προτείνω να κατεβάσετε και υπότιτλους...
*Εχουν γυρίσει το Gimmie Shelter, το Monterey Pop, και το When We Were Kings.
Οι σκηνοθέτες ενδιαφέρθηκαν να γυρίσουν το ντοκιμαντέρ όταν διαβάσαν στις εφημερίδες ότι ο δήμος σκόπευε να γκρεμίσει το Grey Gardens και να εξώσει τις δύο κατοίκους του, κατόπιν παράπονων των γειτονων ότι η εγκατάλειψη και τη βρωμιά που επικρατούσαν γύρω και μέσα στην επαύλη, αποτελούσαν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Κατόπιν παρέμβασης της Jackie, η οποία έδωσε κάποια λεφτά για να καθαριστεί και να συντηρηθεί κάπως η έπαυλη και οι κήποι, οι δύο γυναίκες τελικά κράτησαν το σπίτι τους. Και δέχτηκαν την επίσκεψη των αδελφών....
Το ντοκιμαντέρ είναι σαν τα σωστά παιδικά παραμύθια: μαγευτικό και ταυτόχρονα αληθινά τρομακτικό. Το Grey Gardens είναι το παλάτι που σταμάτησε στο χρόνο· τα φυτά, τα δέντρα και τα ζώα συνέχιζoυν να ζουν και να μεγαλώνουν, ενώ οι παλατιανοί έχουν παγώσει στις κινήσεις που έκαναν τη στιγμή που σταμάτησε ο χρόνος. Ετσι και οι δυο Edies, 79 και 58 χρονών, ζουν γύρω από ένα πλήρες χάος πραγμάτων και αναμήσεων, συσωρρευμένο χρόνια τώρα, αναπαράγοντας ad infinitum μια εφηβική σχέση μητέρας-κόρης. Είναι συναρπαστικό να τις βλέπεις να αδιαφορουν για τα πάντα γύρω τους, ενώ ακούν τραγούδια του 30 από το ραδιόφωνο, τσακώνονται για το ποια έχει καλύτερη φωνή, βράζουν καλαμπόκι σε μια κατσαρόλα δίπλα στο κρεβάτι, ταίζουν τα ρακούν στη σοφίτα με φέτες τόστ, κάνουν ηλιοθεραπεία στη βεράντα, κοιτάνε παλιές φωτογραφίες, συζητάνε για τους εραστές τους -πάντα μαλώνοντας.
Και οι δύο γυναίκες είναι έντονες προσωπικότητες, αλλά η μικρή Edie είναι η σταρ του ντοκιμαντέρ, πρώτον
για τις αλλόκοτες, σχεδόν ποιητικές φράσεις της , και δεύτερον για τα ρούχα (revolutionary dresses) που φοράει. Το όνειρό της -και πηγή των διαφωνιών με τη μητέρα της- ήταν να γίνει ηθοποιός, και πραγματικά είχε το σώμα, το πρόσωπο και το στυλ για το επάγγελμα. Παρόλα αυτά, το κάλεσμά της ήταν μάλλον η μόδα, τα ρούχα που φοράει και κυρίως ο τρόπος με τον οποίον τα φοράει και τα συνδυάζει είναι πραγματικά απίστευτος. Δεν μπορώ να φανταστώ πολλές γυναίκες που θα μπορούσαν να βάλουν μια πετσέτα στο κεφάλι, ένα πουλόβερ και την φούστα τους ανάποδα, δεμένη με παραμάνες, και να φαίνονται κομψές. Η γυναίκα είναι fashion icon, σε κάθε σκηνή εμφανίζεται με διαφορετική αμφίεση, και κόβω το κεφάλι μου ότι πολλοί σχεδιαστές έχουν αντιγράψει το στυλ της. Αν σας ενδιαφέρει η μόδα, πρέπει να δείτε την ταινία για αυτό τον λόγο και μόνο. Στη σκηνή που τη δείχνει να διακοσμεί ένα δωμάτιο με απομεινάρια διάφορων αναμνηστικών, φαίνεται ότι θα μπορούσε να γίνει εικαστικός καλλιτέχνης, αν είχε ζήσει σε άλλες εποχές - ή σε μια άλλη οικογένεια.Η κατάσταση της έπαυλης είναι θα σοκαριστική για τους περισσότερους θεατές, καθώς επικράτει σχεδόν πλήρης εγκατάλειψη και αδιαφορία για τους αρκετούς από τους γνωστούς κανόνες υγιεινής. Αυτή όμως η αντισυμβατικότητα είναι που κάνει τις πρωταγωνίστριες γοητεύτικές -και τρομακτικές. Είναι ενδιαφέρον ότι οι μισοί απ'οσους έχουν δει την ταινία πιστεύουν ότι πρόκειται για δύο τρελές που θα έπρεπε να είναι έγκλειστες κάπου, ενώ οι υπόλοιποι τις βλέπουν ως σύμβολα μιας ρομαντικής, απελευθερωμένης, εξω-κανονικής ζωής. Η αλήθεια είναι μάλλον κάπου στη μέση. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το γεγονός ότι είναι πλούσιες τους έδωσε τη δυνατότητα να ζουν όπως θέλουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσει κάνεις το υπέροχο σπίτι, οι δύο γυναίκες ζουν πια μέσα στη φτώχεια. Αυτό που ίσως να τους έχει δώσει η ταξική τους καταγωγή, είναι μια η στάση αποστασιοποιημένης, και μερικές φορές ειρωνικής αδιαφορίας για τον κόσμο έξω από τον δικό τους.
To ντοκιμαντέρ θα μπορούσε να γίνει ένα freak show, αλλά οι σκηνοθέτες καταφέρνουν και κρατάνε τις ισορροπίες και τις αποστάσεις τους, αναδεικνύοντας την περιπλοκότητα της κατάστασης, χωρίς να ευτελίζουν το θέμα τους. Τα αστεία κομμάτια της ταινίας είναι αβίαστα, και πιστεύω σε μεγάλο βαθμό με συνενοχή των πρωταγωνιστριών, οι οποίες μπορεί να ήταν ελαφρώς βαρεμένες, αλλά ήταν ταυτόχρονα έξυπνες και γεννημένες performer. Σε κάποια σημεία οι διαπληκτισμοί μητέρας-κόρης γίνονται κουραστικοί, αλλά σαν σύνολο η ταινία παραμένει ενδιαφέρουσα και προκλητική. Αν την ψάξετε, θα την βρείτε για κατέβασμα...προτείνω να κατεβάσετε και υπότιτλους...
*Εχουν γυρίσει το Gimmie Shelter, το Monterey Pop, και το When We Were Kings.
Τρίτη, Δεκεμβρίου 01, 2009
Parole parole parole
Έχει πλάκα πόσο διαφορετικά χρησιμοποιούνται παρόμοιες λέξεις σε κάθε χώρα. Ειδικά οι Ισπανοί χρησιμοποιούν πάρα πολλές ελληνικές λέξεις στην καθημερινότητά τους. Δεν είμαι ο Portokalos, αλλά έχω διαβάσει ότι στα ισπανικά, οι περισσότερες ξένες λέξεις που χρησιμοποιούνται προέρχονται από τα ελληνικά, και όχι από τα αραβικά, όπως νομίζουν αρκετοί Ισπανοί. Πιστεύω ότι βοηθάει και η ομοιότητα στην προφορά, δηλαδή που αλλού θα ακούγατε τις λέξεις féretro και omilía; Αλλά η πλάκα είναι επίσης με λατινογενείς λέξεις που έχουμε δανειστεί εμείς, και φυσικά με τις διάφορες προσφωνήσεις.
Για να ξεκινήσω από τις προσφωνήσεις, εδώ υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Στην Ελλάδα τι λέμε: ψηλέ, φίλε, μεγάλε, ... αυτά νομίζω. Εδώ λένε chavál, brujo, tío, hombre, hermano, varón, niño, pequeño, guapo κ.α. Αυτό που μου αρέσει πολύ, είναι ότι χρησιμοποιούνται οι αντίστοιχες εκφράσεις και για τις γυναίκες. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, αλλά εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε συντροφικές / φιλικές προσφωνήσεις για τις γυναίκες... Μόνο γκομενικές. Δηλαδή δεν λέμε μεγάλη, ψηλή, φίλη... εδώ το λένε, και οι άντρες στις γυναίκες και οι γυναίκες μεταξύ τους. Εγώ το πιο συντροφικό που θυμαμαι να φωνάζω τις φίλες μου ήταν "μαλάκα" σε διακοπές στις Κυκλάδες όταν ήμουν είκοσι. Από αυτά που με φωνάζουν στην Ισπανία, το tía ειδικά με τρελαίνει, δεν ξέρω γιατί, είναι αρκετά μάγκικο, συνήθως μου το λένε πωλήτριες στα μαγαζιά, μου αρέσει πόλύ. Μάλλον με κάνει να νιώθω πολύ νέα και μέσα στα πράγματα. Και το guapa φυσικά μου αρέσει, φυσικά, σε ποιόν δε θα άρεσε. Θυμίζει λίγο το 'love' που λένε οι Βρετανοί, αλλά πιό ωραίο.
Όσο για παρόμοιες λεξεις, λατινικής ή ελληνικής προέλευσης... Οι σερβιέτες λέγονται compresas, και οι χαρτοπετσέτες servietas. Sábanas είναι τα σεντόνια... μπρρ... Όταν νοίκιαζα σπίτι, είχα μια μακρά συζήτηση με τους ιδιοκτήτες σχετικά με τα σεντόνια. Αυτοί έλεγαν, δεν σου έχουμε αφήσει σάμπανας, γιατί ξέρουμε, ότι ο καθένας θέλει να έχει τα δικά του σάμπανας και όχι ξένα σάμπανας, εσύ έχεις φέρει τα δικά σου σάμπανας;
Για να ξεκινήσω από τις προσφωνήσεις, εδώ υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Στην Ελλάδα τι λέμε: ψηλέ, φίλε, μεγάλε, ... αυτά νομίζω. Εδώ λένε chavál, brujo, tío, hombre, hermano, varón, niño, pequeño, guapo κ.α. Αυτό που μου αρέσει πολύ, είναι ότι χρησιμοποιούνται οι αντίστοιχες εκφράσεις και για τις γυναίκες. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, αλλά εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε συντροφικές / φιλικές προσφωνήσεις για τις γυναίκες... Μόνο γκομενικές. Δηλαδή δεν λέμε μεγάλη, ψηλή, φίλη... εδώ το λένε, και οι άντρες στις γυναίκες και οι γυναίκες μεταξύ τους. Εγώ το πιο συντροφικό που θυμαμαι να φωνάζω τις φίλες μου ήταν "μαλάκα" σε διακοπές στις Κυκλάδες όταν ήμουν είκοσι. Από αυτά που με φωνάζουν στην Ισπανία, το tía ειδικά με τρελαίνει, δεν ξέρω γιατί, είναι αρκετά μάγκικο, συνήθως μου το λένε πωλήτριες στα μαγαζιά, μου αρέσει πόλύ. Μάλλον με κάνει να νιώθω πολύ νέα και μέσα στα πράγματα. Και το guapa φυσικά μου αρέσει, φυσικά, σε ποιόν δε θα άρεσε. Θυμίζει λίγο το 'love' που λένε οι Βρετανοί, αλλά πιό ωραίο.
Όσο για παρόμοιες λεξεις, λατινικής ή ελληνικής προέλευσης... Οι σερβιέτες λέγονται compresas, και οι χαρτοπετσέτες servietas. Sábanas είναι τα σεντόνια... μπρρ... Όταν νοίκιαζα σπίτι, είχα μια μακρά συζήτηση με τους ιδιοκτήτες σχετικά με τα σεντόνια. Αυτοί έλεγαν, δεν σου έχουμε αφήσει σάμπανας, γιατί ξέρουμε, ότι ο καθένας θέλει να έχει τα δικά του σάμπανας και όχι ξένα σάμπανας, εσύ έχεις φέρει τα δικά σου σάμπανας;
Δευτέρα, Νοεμβρίου 23, 2009
Ξένες γλώσσες
Λοιπόν ειμαι στην Ισπανία. Όπου όλοι μιλάνε (μόνο) ισπανικά. Αλλά αυτό θα το αναλύσω αργότερα. Πρώτη πολιτισμική διαφορά που παρατήρησα το καλοκαίρι που πρωτοέφτασα: εδώ δεν κάνουν πεντικιούρ/μανικιούρ. Συγγνώμη, αλλά το πεντικιούρ/μανικιούρ είναι ένα από τα κολλήματά μου. Επίσης αναπτύσσω μια θεωρία, σύμφωνα με την οποία, όσο περισσότερο έχει εμπεδωθεί η ισότητα των φύλων σε μια χώρα, τόσο πιο απλά βάφονται/ντύνονται οι γυναίκες.
Εδώ λοιπόν οι κοπέλες κυκλοφορούν με τα νυχάκια τους άβαφα, και όταν είναι βαμμένα φαίνεται ότι πρόκειται για χειροποίητο βάψιμο, ενώ τα χρώματα είναι κυρίως αποχρώσεις του μαύρου και του καφέ. Επίσης παρά την τρομερή ζέστη (nueve meses de invierno y tres meses de infierno λένε για τη Μαδρίτη) οι μισές φοράνε κλειστά παπούτσια και αρκετές αθλητικά, ακόμα και με φούστα. Ακούω τις fashion-conscious φίλες μου να ανατριχιάζουν, αλλά έτσι είναι τα πράγματα, εδώ ο κόσμος είναι χύμα.
Άλλη γυναικεία/ πολιτισμική διαφορά: τα θύματα οικογενειακής βίας, ή πιο απλά οι
γυναίκες που δολοφονούνται από πρώην/νυν φίλους ή συζύγους, αναφέρονται από τα περισσότερα ΜΜΕ ως θύματα του "machismo" ή της "violencia de genero". Μάλιστα μετρούν τα θύματα, νομίζω είμαστε στο 50ο για φέτος. Δεν ξέρω πως μεταφράζεται η violencia de genero, και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι δεν μεταφράζεται**, πάντως βρίσκω σωστούς τους Ισπανούς που δίνουν μια πολιτική διάσταση σε ένα πρόβλημα που στην Ελλάδα (και σε άλλες χώρες) παρουσιάζεται αποκλειστικά ως προσωπικό πρόβλημα του θύτη ή του ζευγαριού.
Όχι ότι όλα είναι τέλεια για τις γυναίκες εδώ, οι Ισπανοί είναι ένα περίεργο μείγμα συντηρητισμού (εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας έχει μια φορά την εβδομάδα θρησκευτικό ένθετο, το φαντάζεστε αυτό;) και προοδευτισμού, δεν μπορώ να πω ότι τους έχω καταλάβει ακόμα.
Κατα τ'αλλα πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί ήρθα εδώ. Δεν είχα επιλέξει τη χώρα, αλλά είχα επιλέξει να φύγω από την Ελλάδα. Ακουγεται περιπετειώδες, και έτσι το θεωρούσα και εγώ. Αλλά, όπως λέει και ένας φίλος μου σε παρόμοια κατάσταση: τι νόημα έχει όλη αυτή η αναστάτωση τελικά; Νομίζεις ότι δεν σε κρατάει τίποτα στη χώρα σου επειδή δεν έχεις κάποιον, κ΄ επειδή όλοι οι φίλοι σου είναι παντρεμένοι με παιδιά, αλλά δεν είνα έτσι. Πρώτο πρόβλημα, η επικοινωνία και η γλώσσα. Περιττό να πω ότι μετά από την εμπειρία εγκατάστασής μου εδώ, η οποία φυσικά ήταν απόλυτα ελεγχόμενη και είχα βοήθεια, αλλά όπως και να είναι είχε τις δυσκολίες της, θαυμάζω απεριόριστα τους μετανάστες που καταφέρνουν και βρίσκουν δουλειά και σπίτι, βάζουν τηλέφωνο, συνεννοούνται με τον διαχειριστή, τον ιδιοκτήτη του σπιτιού, με την τράπεζα, την εφορία, το σούπερ μάρκετ, και που γενικώς φτιάχνουν μια ζωή σε χώρες την γλώσσα των οποίων δεν γνωρίζουν και οι οποίες δεν τους βλέπουν και με μεγάλη αγάπη.
Εγώ αν και ξέρω ισπανικά, νιώθω σχεδόν ανίκανη να τα μιλήσω. Φταίει η τελειομανία μου, προτιμώ να μην πω τίποτα από το να πω κάτι λάθος, και επίσης η αμηχανία μου. Νομίζω ότι όταν μιλάμε μια ξένη γλώσσα, αναδυκνύονται τα προβλήματά επικοινωνίας που ούτως ή άλλως έχουμε. Πάντα ένιωθα πολύ άβολα στα μαγαζιά όταν πρέπει να ζητήσω κάτι, πόσο μάλλον τώρα που πρέπει να το ζητήσω σε μια ξένη γλώσσα, και που ξέρω ότι θα το πω και λάθος. Το ίδιο και με αυτό που λέμε "ψιλοκουβέντα", με δυσκολεύει και στα ελληνικά. Απλά στα ελληνικά έχω βρει κάποιες στάνταρ εκφράσεις (αλήθεια; τρομερό... μη μου πεις... ωραία! μπράβο! πολύ ενδιαφέρον!)που είναι αρκετά κοινωνικά αποδεκτές. Εδώ προτιμώ, όχι προτιμώ, αναγκάζομαι να μην μιλήσω. Εχω γίνει ένα είδος ημιμουγκού, με αποτέλεσμα πολλοί να με ρωτάνε στη μέση μιας κουβέντας, αν καταλαβαίνω τι μου λένε. Εγώ γνέφω πως ναι, και έχω απομνημονεύσει (και τσεκάρει για ορθογραφία/συνατικτικό/κοινωνική απόδοχή) την φράση: "τα καταλαβαίνω όλα, ξέρω ισπανικά, απλώς έχω ξεχάσει να τα μιλάω". Αλλο δράμα και αυτό να τα καταλαβαίνεις όλα και να μη σε πιστεύουν. Ο τεχνικός της τηλεόρασης είδε τις ισπανικές εφημερίδες στο τραπέζι του σαλονιού και με ρώτησε με κατανοήση: "προσπαθείς να μάθεις ισπανικά, ε;".
Φαντάζομαι, ή ελπίζω ότι είμαι σε μια φάση όπως τα μωρά που ακούν, ακούν, δεν μιλάνε, οι γονείς πάντα ανησυχούν ότι αργούν υπερβολικά να μιλήσουν, και όταν αρχίσουν να μιλάνε, δεν σταματανε. Κάπως έτσι.
**update: μεταφράζεται τελικά, ως "έμφυλη βία", λάθος μου
Εδώ λοιπόν οι κοπέλες κυκλοφορούν με τα νυχάκια τους άβαφα, και όταν είναι βαμμένα φαίνεται ότι πρόκειται για χειροποίητο βάψιμο, ενώ τα χρώματα είναι κυρίως αποχρώσεις του μαύρου και του καφέ. Επίσης παρά την τρομερή ζέστη (nueve meses de invierno y tres meses de infierno λένε για τη Μαδρίτη) οι μισές φοράνε κλειστά παπούτσια και αρκετές αθλητικά, ακόμα και με φούστα. Ακούω τις fashion-conscious φίλες μου να ανατριχιάζουν, αλλά έτσι είναι τα πράγματα, εδώ ο κόσμος είναι χύμα.
Άλλη γυναικεία/ πολιτισμική διαφορά: τα θύματα οικογενειακής βίας, ή πιο απλά οι
γυναίκες που δολοφονούνται από πρώην/νυν φίλους ή συζύγους, αναφέρονται από τα περισσότερα ΜΜΕ ως θύματα του "machismo" ή της "violencia de genero". Μάλιστα μετρούν τα θύματα, νομίζω είμαστε στο 50ο για φέτος. Δεν ξέρω πως μεταφράζεται η violencia de genero, και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι δεν μεταφράζεται**, πάντως βρίσκω σωστούς τους Ισπανούς που δίνουν μια πολιτική διάσταση σε ένα πρόβλημα που στην Ελλάδα (και σε άλλες χώρες) παρουσιάζεται αποκλειστικά ως προσωπικό πρόβλημα του θύτη ή του ζευγαριού.
Όχι ότι όλα είναι τέλεια για τις γυναίκες εδώ, οι Ισπανοί είναι ένα περίεργο μείγμα συντηρητισμού (εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας έχει μια φορά την εβδομάδα θρησκευτικό ένθετο, το φαντάζεστε αυτό;) και προοδευτισμού, δεν μπορώ να πω ότι τους έχω καταλάβει ακόμα.
Κατα τ'αλλα πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί ήρθα εδώ. Δεν είχα επιλέξει τη χώρα, αλλά είχα επιλέξει να φύγω από την Ελλάδα. Ακουγεται περιπετειώδες, και έτσι το θεωρούσα και εγώ. Αλλά, όπως λέει και ένας φίλος μου σε παρόμοια κατάσταση: τι νόημα έχει όλη αυτή η αναστάτωση τελικά; Νομίζεις ότι δεν σε κρατάει τίποτα στη χώρα σου επειδή δεν έχεις κάποιον, κ΄ επειδή όλοι οι φίλοι σου είναι παντρεμένοι με παιδιά, αλλά δεν είνα έτσι. Πρώτο πρόβλημα, η επικοινωνία και η γλώσσα. Περιττό να πω ότι μετά από την εμπειρία εγκατάστασής μου εδώ, η οποία φυσικά ήταν απόλυτα ελεγχόμενη και είχα βοήθεια, αλλά όπως και να είναι είχε τις δυσκολίες της, θαυμάζω απεριόριστα τους μετανάστες που καταφέρνουν και βρίσκουν δουλειά και σπίτι, βάζουν τηλέφωνο, συνεννοούνται με τον διαχειριστή, τον ιδιοκτήτη του σπιτιού, με την τράπεζα, την εφορία, το σούπερ μάρκετ, και που γενικώς φτιάχνουν μια ζωή σε χώρες την γλώσσα των οποίων δεν γνωρίζουν και οι οποίες δεν τους βλέπουν και με μεγάλη αγάπη.
Εγώ αν και ξέρω ισπανικά, νιώθω σχεδόν ανίκανη να τα μιλήσω. Φταίει η τελειομανία μου, προτιμώ να μην πω τίποτα από το να πω κάτι λάθος, και επίσης η αμηχανία μου. Νομίζω ότι όταν μιλάμε μια ξένη γλώσσα, αναδυκνύονται τα προβλήματά επικοινωνίας που ούτως ή άλλως έχουμε. Πάντα ένιωθα πολύ άβολα στα μαγαζιά όταν πρέπει να ζητήσω κάτι, πόσο μάλλον τώρα που πρέπει να το ζητήσω σε μια ξένη γλώσσα, και που ξέρω ότι θα το πω και λάθος. Το ίδιο και με αυτό που λέμε "ψιλοκουβέντα", με δυσκολεύει και στα ελληνικά. Απλά στα ελληνικά έχω βρει κάποιες στάνταρ εκφράσεις (αλήθεια; τρομερό... μη μου πεις... ωραία! μπράβο! πολύ ενδιαφέρον!)που είναι αρκετά κοινωνικά αποδεκτές. Εδώ προτιμώ, όχι προτιμώ, αναγκάζομαι να μην μιλήσω. Εχω γίνει ένα είδος ημιμουγκού, με αποτέλεσμα πολλοί να με ρωτάνε στη μέση μιας κουβέντας, αν καταλαβαίνω τι μου λένε. Εγώ γνέφω πως ναι, και έχω απομνημονεύσει (και τσεκάρει για ορθογραφία/συνατικτικό/κοινωνική απόδοχή) την φράση: "τα καταλαβαίνω όλα, ξέρω ισπανικά, απλώς έχω ξεχάσει να τα μιλάω". Αλλο δράμα και αυτό να τα καταλαβαίνεις όλα και να μη σε πιστεύουν. Ο τεχνικός της τηλεόρασης είδε τις ισπανικές εφημερίδες στο τραπέζι του σαλονιού και με ρώτησε με κατανοήση: "προσπαθείς να μάθεις ισπανικά, ε;".
Φαντάζομαι, ή ελπίζω ότι είμαι σε μια φάση όπως τα μωρά που ακούν, ακούν, δεν μιλάνε, οι γονείς πάντα ανησυχούν ότι αργούν υπερβολικά να μιλήσουν, και όταν αρχίσουν να μιλάνε, δεν σταματανε. Κάπως έτσι.
**update: μεταφράζεται τελικά, ως "έμφυλη βία", λάθος μου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)