Ασε με να κάνω λάθος

...μην παριστάνεις τον θεό! Σωστά τα έλεγε ο Παπακωνσταντίνου, γι'αυτο και όλοι οι έφηβοι της Ελλάδας περνάνε υποχρεωτικά ένα διάστημα  της ζωής τους ως φαν του. Ή αυτό δεν γίνεται πια;

Τελοσπάντων εγώ θέλω να πω για τους ανθρώπους που σε διορθώνουν όταν μιλάς, και δη, μια ξένη γλώσσα. Γι' να αυτούς που σε διορθώνουν όταν μιλάς την μητρική σου γλώσσα, τι να πω, εννοείται πως είναι υπεροπτικά καθάρματα! Δηλαδή, εκτός αν τους έχεις κάνει εσύ τον έξυπνο πρώτα σχετικά με το πόσο γαμάτα ελληνικα μιλάς, ή αν είσαι χρυσαυγίτης. Επίσης να διευκρινίσω ότι μιλάω για προφορικό λόγο, και όχι για γραπτό, θεωρώ ότι είναι σημαντική αυτή η διαφοροποίηση, για τους λόγους που θα θέσω παρακάτω. Προσοχή παρακαλώ:

Οταν μιλάς μια ξένη γλώσσα και κάποιος σε κόβει την ώρα που μιλάς, σου την σπάει αφόρητα, για να το θέσω επιστημονικά. Για να το θέσω πιο λαϊκά, να καταλαβαινόμαστε δηλαδή, κόβει τη ροή του λόγου σου και της σκέψης σου, σε κάνει να τα χάνεις, να μπερδεύεσαι ακόμα περισσότερο, νιώθεις μαλάκας και ανίκανος και συνήθως δεν μπορείς καν να συνεχίσεις αυτό που έλεγες. Δηλαδή σε κάνει να σιωπήσεις. Αυτό για εκείνη την στιγμή που σε διακόπτει. Γιατί υπάρχουν και τα μακροπόθεσμα αποτελέσματα, όταν συναναστρέφεσαι άτομα που κάθε τρεις και λίγο σε διορθώνουν: χάνεις την εμπιστοσύνη που είχες αποκτήσει στο πως μιλάς αυτή τη γλώσσα, νιώθεις μια μικρή απελπισία και μια μεγάλη αμφιβολία όσον αφορά την ικανότητά σου να επικοινωνήσεις, φοβάσαι ότι γίνεσαι και γελοίος όταν μιλάς, διστάζεις, κομπιάζεις, χάνεις τα λόγια σου, γίνεσαι πιο νευρικός, κάνεις ακόμα περισσότερα λάθη και τελικά αποφασίζεις ότι είναι καλύτερα να σιωπάς. 

Και δεν το θέλουμε αυτό, γιατί υποτίθεται ότι αυτοί που σε διορθώνουν (έτσι λένε δηλαδή) το κάνουν για το καλό σου. Για να μιλάς σωστά και να μην σε κοροϊδεύουν οι άλλοι. Πρώτον γιατί να με κοροιδέψει κάποιος που του κάνω και την χάρη να προσπαθήσω να μιλήσω τη γλώσσα του.. παρακαλώ; Και μη μου αρχίσετε τα εθνικιστικά: εδώ μένεις να μάθεις να μιλάς. Ναι φίλε μου θα μάθω, όχι γιατί στο χρωστάω, απλά γιατί θέλω να είμαι μέρος της χώρας στην οποία ζω (θα μπορούσα και να μην ήθελα, και πάλι δικαιώμα μου θα ήταν), με τον ρυθμό μου όμως. Οποιος με κοροιδεύει επειδή δεν μιλάω απόλυτα σωστά μια ξένη γλώσσα, δηλαδή τα ισπανικά, είναι απλά, μαλάκας (ή Ισπανός χρυσαυγίτης).

Δεν μας νοιάζει λοιπόν αυτοί που μας κοροιδεύουν. Θες να κάνεις το καλό και να βοηθήσεις τον άλλον να μην κάνει λάθη; Το λέω και για Ελληνες που τυχόν έχουν ξένους φίλους. Δεν βοηθάς καθόλου κάποιον όταν τον διοθρώνεις την ώρα που μιλάει, το αντίθετο μάλιστα. Ο προφορικός λόγος (σε αντίθεση με τον γραπτό, που είναι πιο επεξεργασμένος) είναι τόσο πηγαίος και αυθόρμητος, που όταν καταφέρνεις να μιλήσεις με κάποια ροή σε κάποια ξένη γλώσσα, και ο άλλος σε διακόπτει, απλά σου βάζει ακόμα ένα (μεγάλο) εμποδιο στην ήδη δύσκολη διαδικασία του να μεταδώσεις συναισθήματα και σκέψεις σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική σου.

Ο μόνος τρόπος να διορθώσεις κάποιον όταν μιλάει (αν τελοσπάντων νιώθεις την ακατανίκητη ανάγκη να το κάνεις, δεν αντέχεις να ακούς λάθος ελληνικά, σε πληγώνει) είναι να περιμένεις να ολοκληρώσει κάποιος αυτό που έλεγε και μετά να προσπαθήσεις να εντάξεις αρμονικά, χωρίς να την τονίσεις υπερβολικά, τη σωστή εκδοχή αυτών που είπε, σε μια δική σου φράση. Π.χ. λέει ο αυτός (ο ξένος): "και μετά τσαντίστηκε τόσο πολύ, που του έφερε τον καρέκλο στο κεφάλι". Απαντάς εσύ: "τι λες, βρε παιδί μου, του έφερε την καρέκλα στο κεφάλι,ε;". Μονο έτσι υπάρχει περίπτωση, αν θες πραγματικά να βοηθήσεις κάποιον να μιλήσει πιο σωστά να το καταφέρεις και να μην τον κομπλάρεις. Επίσης, εννοειται πως αν ο άλλος μιλάει τόσο αλαμπουρνέζικα που δεν καταλαβαίνεις  χριστό από ότι είπε, μπορεις (ευγένικα και όχι με ύφος) να του πεις ότι δεν τον κατάλαβες.

Μοναδικές εξαίρεσεις στον κανόνα του να μη διορθώνεις τον άλλον όταν κάνει λάθη την ώρα που μιλάει είναι: να είσαι ο δάσκαλος ελληνικών του άλλου, χο χο. Ακόμα και εκεί βέβαια δεν ξέρω τι λέει η παιδαγωγική σχετικά με αυτό. Επίσης, άλλη εξαίρεση: ο άλλος σου έχει ρητά ζητήσει να τον διορθώνεις όποτε κάνει λάθη. Τελευταία εξαίρεση: ο άλλος δεν σου έχει δώσει την άδεια να τον διοθρώνεις όποτε κάνει λάθη, αλλά την ώρα που μιλάει, σταματάει και σε ρωτάει (προσοχή σε ρωτάει, δεν σταματάει απλά ώστε να πεταχτεις εσύ σαν την πούτσα μες τη μέση και να ολοκληρώσεις την πρότασή του): "το λέω σωστά;"/ "πως λέμε το...;". Τέλος: το ότι κάποιος σου έχει δώσει μια φορά το ΟΚ να τον διορθώσεις, δεν σημαίνει ότι έχεις λευκή επιταγή να τον διοθρώνεις από εδώ και πέρα, εις τον αιώνα τον άπαντα αμήν.


Σημείωση: Το κείμενο αυτό έχει υποστεί αλλαγή προκειμένου να διορθωθεί γλωσσικό λάθος :)
 

Kindness of Strangers

Σας έχει τύχει ποτέ να νιώσετε σαν ξένος; Δεν λέω θεωρητικά, όπως ο ξένος του Καμύ, δηλαδή αποξενωμένος. Εννοώ ξένος, μετανάστης, τριτοκοσμικός, ο μαλάκας της υπόθεσης; Αυτός που πρέπει να του μιλάνε σαν βλάκα για να καταλάβει; Που τον αντιμετωπίζουν σαν κάτι λιγότερο από τους υπόλοιπους; Που είναι "ενδιαφέρων" αλλά θέλει "ειδική μεταχείριση"; Δε θα το πίστευα ποτέ ότι θα μου συνέβαινε σε μια μεσογειακή χώρα, αλλά έτσι με έκανε να νιώσω μια κοπέλα εδώ στην Ισπανία. Δεν κάνουμε παρέα πιά, αλλά δυστυχώς βλέπω την φάτσα της στο facebook. Εγω πει ότι είναι παιδιάστικο να σβήνεις κάποιον απο το facebook επειδή σε έχει νευριάσει, αλλά πραγματικά θέλω πολύ να το κάνω. Απλά γιατί δεν μπορώ να την βλέπω, όχι για να την πικάρω. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Θα προσπαθήσω να είμαι αντικειμενική, αλλά όχι πολύ, γιατί είπαμε, αυτή τη στιγμή  νιώθω ιδιαίτερα έντονα συναισθήματα αντιπάθειας απέναντί της, μόλις είδα την ηλίθια φάτσα της στο facebook και συγχύστηκα.

Αυτή τη κοπέλα, περιέργως πως, ήταν από τα άτομα που με προσέγγισαν αμέσως όταν μετακόμισα εδώ. Λοιπόν αυτή η κοπέλα, όχι αμέσως βέβαια, αλλά μετά από μερικούς μήνες γνωριμίας με κάλεσε σπίτι της στα γενέθλιά της. Οπου όλες οι άλλες κοπέλες (γιατί ήταν girls night, με υποχρέωσες κοπελιά!) ήταν όχι απλά φίλες της, κολλητές της. Ισπανίδες από τη Μαδρίτη, με αυτά τα μαδριλένικα, που μόνο αν έχεις ζήσει εδώ δυο τρία χρόνια τα πιάνεις όλα. Δεν μιλάω μόνο για ταχύτητα, αλλά και για απίστευτη αργκώ. Τελοσπάντων, εγώ τότε (σαν αφελής χαζή ξένη) ένιωθα σχεδόν ευγνωμοσύνη που κάποιος με κάλεσε σε ένα λοκάλ πάρτι. Κακώς, αλλά έτσι ένιωθα. Και βάζω και αυτό στην εξίσωση, γιατί αυτό ήταν το πρόβλημα. Αυτή η κοπέλα νόμιζε ότι μου έκανε χάρη που με έκανε παρέα. Και γιατί το έκανε; Δεν θέλω να παρατείνω άλλο το σασπενς, αλλά το έκανε (όπως το ανέλυσα μετα, με τις αλάθητες μεθόδους μου) για δύο λόγους:

-Μπορεί να φαίνεται ανόητο, αλλά για τους Ισπανούς είμαστε κάτι εξωτικό. Οπως ίσως και αυτοί για εμάς; Για αυτό και εμενα μου ανάβουν τα λαμπάκια όταν ακούω ανθρώπους να θέλουν να γνωρίσουν "εξωτικούς πολιτισμούς" και "ιθαγενείς". Ολοι άνθρωποι είμαστε, σε κανέναν δεν αρέσει να αντικειμενοποιείται, έστω και με θετικό τρόπο. Λοιπόν αυτή η κοπέλα, η Λάουρα (έτσι τη λέγανε, μια φορά που γράφω και για κάποιον που σίγουρα δεν διαβάζει το μπλογκ και δεν είναι ανάγκη να αλλάξω/να μην αναφέρω ονόματα!) ήθελε να έχει στη συλλογή της, στο book της, πως να τω, μια εξωτική φίλη από την γοητευτική Ελλάδα. Ενα token του πόσο ενδιαφέρων και ανοικτός χαρακτήρας είναι η ίδια.

-Δεύτερον, και χειρότερο: πέρα από το εξωτικό της υπόθεσης, η Λάουρα θεωρούσε ότι έκανε ένα είδος φιλανθρωπίας. Μάζεψε που λέει ο λόγος την ξένη που δεν είχε παρέες, που δεν καταλάβαινε πολυ καλά τη γλώσσα, και την έκανε φίλη της. Τοοοοσο καλή. Οι Ισπανοί γενικά έιναι ψυχοπονιάρηδες, και δεν ξέρω, ίσως αν ήμουν χωρίς τον ήλιο μοίρα (οικονομικά ή ψυχολογικά) να ένιωθα ευγνωμοσύνη για την υποκριτική φιλοξενία της Λάουρας. Αλλά δεν είχα τόση ανάγκη. Και μετά από την εμπειρία αυτή, απόρώ και αν οι άνθρωποι που έχουν πραγματικά ανάγκη δεν αγανακτούν κατά βάθος με τους φιλάνθρωπους, ακόμα και τους πιο ειλικρινείς.

Το παζλ το συνέδεσα μετά, αλλά το πρώτο δείγμα ήταν το πάρτι. Αν καλείς κάποιον που δεν μιλάει καλά τη γλώσσα στο πάρτι σου ή μάλλον στη συγκέντρωσή σου, γιατί είμασταν έξι-εφτά άτομα, φαντάζομαι προσπαθείς να τον γνωρίσεις σε κόσμο, να τον βάλεις στην κουβέντα, να τον κάνεις να νιώσει άνετα κλπ. Οχι όμως αν είσαι  "φιλάνθρωπος". Τότε και μόνο το γεγονός ότι καταδέχτηκες να καλέσεις τον ξένο αρκεί, οπότε μετά, να πάει να κουρεύεται. Και κάθεσαι και μιλάτε με τις φίλες σου για θέματα εντελώς προσωπικά και ιδιαίτερα, τα οποία και να μίλαγα τότε τα γαμάτα ισπανικά του δρόμου, δεν θα τα καταλάβαινα. Οταν όμως είμασταν μόνες, η Λάουρα έκανε κάθε προσπάθεια να μου ε-ξη-γη-σει τις δύσκολες λέξεις που χρησιμοποιούσε. Mi-so-gi-n-ismo, di-a-rre-a, di-sco-lo. Οταν της έλεγα ότι αυτές οι λέξεις ήταν ελληνικές, γινόμουν αποδέκτης ενός συγκαταβατικού, σχεδόν λυπημένου βλέμματος. Δεν το πίστευε. Οταν ξεκίνησε η κρίση, με ρώτησε αν χρειαζόμουν λεφτά. Δεν ξέρω αν αυτό θεωρείται καλό, εγώ το θεώρησα υπεροπτικό πάντως. Και για μια άλλη φορά υποκριτικό: δηλαδή αν της έλεγα ότι θέλω 300 ευρώ, θα μου τα έδινε; Επρεπε να το είχα ζητήσει, ως κοινωνιολογικό πείραμα. Οταν της είπα ότι έχουμε βουνά με χιόνι (ω, ναι!) και στην Ελλάδα, με κοίταξε με δυσπιστία και ρώτησε: Εννοείς με ψεύτικο χιόνι, όπως στο Ντουμπάι; (έτσι για να συνέρχομαστε λίγο και να βλέπουμε τι εικόνα έχουν οι άλλοι για εμάς, όχι ότι ήταν φωστήρας η Λάουρα, αλλά εντελώς ηλίθια δεν ήταν. Απλά λίγο ρατσίστρια, χωρίς να το ξέρει κιόλας). Αλλες φορές, όταν γυρίζαμε με το αμάξι από το πιλάτες μου έλεγε πως κάνει προσπάθεια να μου μιλάει πιο αργά, γιατί ξέρει ότι δυσκολεύομαι να την καταλάβω. Αυτό όταν πλέον είχα κλείσει δυο χρόνια στην Ισπανία, και μπορούσα όχι μόνο να μιλάω, αλλά και να τσακώνομαι στα ισπανικά (η ικανότητα να τσακωθείς είναι το πρώτο δείγμα ότι ξεκινάς να νιώθεις άνετα με μια γλώσσα).

Τα πράγματα συνεχίστηκαν κάπως έτσι. Η Λάουρα δεν έκανε καμία προσπάθεια να με γνωρίσει καλύτερα, απλά με έβγαζε έξω για βόλτα και show and tell όποτε ήταν με άλλους, δηλαδή με τον γκόμενό της ή μια-δυο φίλες της. Πάντα στο μπαρ που ήταν κάτω από το σπίτι της, και μισή ώρα μακριά από το δικό μου. Δεν με πείραζε, γιατί κατά βάθος την βαριόμουν λίγο και έλεγα όχι με λιγότερες τύψεις. Αρχισα όμως να ενοχλούμαι από τον τρόπο που το έλεγε και το ζητούσε. Ηταν πάντα κάτι σαν: άντε, έλα και εσύ βρε, αφού θα βγω που θα βγω. Δεν έχει σημασία γιατί τελικά τσακωθήκαμε και δεν ξαναμιλήσαμε, και τώρα με νευριάζει η φάτσα της στο facebook, είχε πάντως σχέση με την αντίληψή της ότι μου έκανε χάρη όταν με συναναστρεφόταν. Τώρα θα σας πω το σκηνικό που με έκανε, εκ των υστέρων, να καταλάβω πώς σκεφτόταν.

Ημουν σε ένα μπαρ που συχνάζαμε. Εγώ, επειδή ήμουν σχεδόν μέρος του προσωπικού εκεί, είχα γνωρίσει πλέον και αυτούς που πουλάνε λουλούδια, αναπτήρες, γυαλιά με φωτάκια κλπ, και τους χαιρετούσα. Σε κάποια φάση, ούσα χωρίς τη Λάουρα στο μπαρ, μπηκε ενας τύπος χαμογελαστός και άρχισε να δέχεται συγχαρητήρια και ποτά στο μπαρ. Κατάλαβα από τα συμφραζόμενα ότι ήταν κάποιος μετανάστης που έβγαλε άδεια παραμονής και εργασίας στην Ισπανία και ήθελε να το γιορτάσει. Μου φάνηκε ότι από κάπου τον ήξερα, αλλά δεν ήμουν σίγουρη. Μετά από λίγη ώρα τον αναγνώρισα ως έναν από τους πλανόδιους, απλά ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα χωρίς τα γυαλιά με φωτάκια στο πρόσωπο του, και γενικότερα χωρίς να είναι φορτωμένος από την κορφή ως τα νύχια με διαφόρα μπιχλιμπίδια. Μπράβο συγχαρητήρια, που θα δουλεύεις τώρα; Σε ένα εστιατόριο, τέλος τα πλανόδια, θα στέλνω λεφτά στην Ινδία, μπορεί να έρθει και η γυναίκα μου το παιδί κλπ. Ο άνθρωπος δεν έκατσε πολυ, μια μπύρα ήπιε και έφυγε. Δεν σκέφτηκα να τον ρωτήσω τίποτε άλλο, ούτε να γίνω φίλη του. Αυτό που σκεφτήκα ήταν πόσο διαφορετικός ήταν χωρίς την "φόρμα εργασίας" και πως τείνουμε να μην βλέπουμε ακριβώς ως συν-ανθρώπους, ως ομοίους μας, ως ίδιους με εμάς, τους ανθρώπους που δουλεύουν στο δρόμο.

Δεύτερη λήψη τώρα, με τη Λάουρα με εμένα στο ίδιο μπαρ, μετά από μερικούς μήνες. Μπαίνει μέσα ο ίδιος Ινδός, για να πιεί μια μπυρίτσα πάλι. Λέω στη Λάουρα (γιατί και αυτή πέρναγε αρκετές ώρες εκεί, και σίγουρα τον είχε δει): ποιός είναι αυτός; Δεν ξέρω, μου λέει. Τον ξέρεις, της λέω, έρχεται εδώ, απλά παλιά ήταν λίγο διαφορετικός. Με τίποτα δεν μπορούσε να τον θυμηθεί η Λάουρα. Της το ξεφουρνίζω στο τέλος, είναι ο τύπος με τα γυαλιά με τα φωτάκια και τους αναπτήρες. Α, ναι!! Ε, ναι, έβγαλε τα χαρτιά του και δεν κάνει πια αυτή τη δουλειά, είχε ξαναπεράσει μαι φορά από εδώ. Η Λάουρα λοιπόν, σηκώνεται, αυτός καθόταν σε ένα τραπέζι δίπλα μας, μόνος και σχετικά ντροπαλός. Πάει λοιπόν και τον αγκαλιάζει, σχεδόν με δάκρυα στα μάτια. Πόσο χαίρομαι για σένα, πως σε λένε; Τζον. Τζον, πόσο χαίρομαι για σένα. Αγκαλιές, σταυρωτά φιλιά. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να βγάλεις τα χαρτιά σου (τίποτα δεν ξέρεις). Τελευταία αγκαλιά, συγκαταβατικό σφίξιμο γύρω από τους ώμους του Τζον. Χαίρομαι πολύ για σένα, αλήθεια. Θες να κάτσεις μαζί μας; Δεν φάνηκε να πολυήθελε, αλλά στην φιλανθρωπία δύσκολα λες όχι. Η Λάουρα με μάτια που λάμπουν πλέον, από δάκρυα ή από ενθουσιασμό δεν ξέρω, ξεκινάει την συζήτηση, μιλώντας αργά. Μπρα-α-αβο...μιιλα-ας πο-ολυ-υ καλα-α-α ισπανικα-α-α. Πως τα έ-ε-μαθες;; Μπρα-α-αβο! Και δεν μου λε-ε-ες: πω-ως σου φαινονται-αι-αι-αι οι γυναικε-ε-ες ε-δώ; Ει-μαστεε-ε πο-ο-ολυ-υ-υ σέ-ε-εξιιι, ε-ε-ε-ε-ε; Καμι-ι-α σχέ-εση με την Ινδίιι-α, εεεε; Κα-τα-λα-βαι-αι-νεις τι ση-μαι-αι-νει σεε-εξι-ι, έ-τσ-ιι;;

Γιατί έχασες το αεροπλάνο;

Πραγματικά, η έκπληξη που προκαλεί σε μερικούς ανθρώπους το γεγονός ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που χάνουν αεροπλάνα, τρένα και βαπόρια, δεν σταματάει να με εντυπωσιάζει.

Μα γιατί έχασες το αεροπλάνο;;;; Είναι η πιο συνηθισμένη αντίδραση. Γιατί, πώς, δηλαδή τι σου έτυχε; Σίγουρα κάτι πολύ σοβαρό σου συνέβη για να χάσεις το αεροπλάνο. Δηλαδή στο νου μερικών ανθρώπων απλά δε υπάρχει χώρος για λάθη, ανακρίβιες, μπερδέματα, αφηρημάδα, ή κακή οργάνωση χρόνου. Δεν είναι δυνατόν, πως το λένε, να έχεις ξυπνήσει στην ώρα σου, και όμως να χάσεις το αεροπλάνο. Πολύ απλά, απίστευτο.

Είναι σχεδόν αξιαγάπητη αυτή η αντίδραση στην αφέλεια της και στην άκρατη εμπιστοσύνη της στην εύρυθμη λειτουργία του κόσμου. Βέβαια υπάρχουν και οι λιγότερο γλυκούληδες, που θα σε αντιμετωπίσουν σαν υπάνθρωπο επειδή δεν συμβαδίζεις με την αντίληψή τους για την ευταξία και το ορθόν..

Από την άλλοι, υπάρχουν και άνθρωποι που από την επαφή τους με ανθρώπους που χάνουν αεροπλάνα (με ανθρώπους σαν εμένα δηλαδή) δεν εκπλήσσονται, δεν απορούν,  και χωρίς παρατηρήσεις ή απέλπιδες προσπάθειες συνετισμού, η μόνη ερώτηση τους είναι: εντάξει, τελικά, για πότε βρήκες εισιτήριο;

Και γιατί όχι;

Πολλές φορές όταν τελειώνει, η διαφαίνεται έντονα η δυνατότητα ότι πάει να τελειώσει μια φιλική σχέση, έστω και όχι ιδιαίτερα μακροχρόνια πολλοί συγκινούμαστε, και λέμε, όχι δεν πρέπει! Στο όνομα όσων ζήσαμε μαζί, του ότι έχουμε περάσει ωραίες στιγμές, ή κάποιες απλά στιγμές μαζί, δεν πρέπει να χαλάσουμε τη φιλία μας. Πρέπει να είμαστε πολιτισμένοι, είναι κρίμα να τελειώσει όλο το πράγμα με έναν καβγά. Πρέπει να συνεχίσουμε να κρατάμε μια επαφή και να βλεπόμαστε.

Τα λεω γιατί και εγώ τα σκέφτομαι, βασικά τα σκεφτόμουν τις τελευταίες ημέρες που ήρθε (έρχεται;) το τέλος μιας (χαλαρής σε συχνότητα, αλλά έντονης σε στιγμές) φιλίας που είχα δημιουργήσει στην Μαδρίτη. Μα τι κρίμα, σκεφτόμουν, να λήξει έτσι αυτή η γνωριμία των δύο χρόνων, για έναν καβγά, ας κάνω την προσπάθεια να μείνουμε φίλες, έστω και αν δεν θα έχει κάποια ιδιαίτερη συνέχεια αυτή η φιλία.

Και μετά σκέφτηκα: εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν. Δηλαδή όχι με την έννοια: υπάρχουν σημαντικότητερα προβλήματα στον κόσμο (εννοείται, πάντα υπάρχουν σημαντικότερα προβλήματα στον κόσμο) αλλά ότι, εδώ έχουν χαθεί μακροχρόνιες και έντονες φιλίες εξαιτίας  καβγάδων, απόστασης, ή ακόμα και θανάτου, εδώ έχεις χωρίσει από ανθρώπους που θεωρούσες ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτούς (γιατί  και η ερωτική σχέση ουσιαστικά μια πολύ δυνατή φιλία είναι) και θα προσπαθήσεις να διατηρήσεις επαφή με μια κοπέλα που ξέρεις ούτε καν δύο χρόνια και που ποτέ δεν ήρθατε πολύ κοντά; Και ένας λόγος παραπάνω να μην προσπαθήσω να διασώσω τη σχέση είναι ότι νομίζω πως ενας καβγάς δεν έρχεται ποτέ από το πουθενά, επειδή έγινε μια παρεξήγηση, ένα τραγικό λάθος. Δείχνει ότι κάπου στη σχέση αυτή υπάρχει μια ρωγμή. Και ίσως είναι μια ρωγμή επιφανειακή, αλλά ίσως και να δείχνει βαθύτερα ρήγματα.

Είναι εντυπωσιακό, πώς παρά το ότι ζούμε -υποτίθεται- σε μια εποχή που φίλοι, γνωστοί, και εραστές έρχονται και φεύγουν με σχετική ευκολία, ταχύτητα και ελαφρότητα, τελικά  επιθυμούμε να διατηρήσουμε στο διηνεκές οποιαδήποτε σχέση είχαμε, έστω και ως βαλσαμωμένο ζώο, για να μην παραδεχθούμε ότι αποτύχαμε. Αποτύχαμε να διατηρήσουμε έναν δεσμό, έναν γάμο, μια φιλία, οτιδήποτε. Αποτύχαμε να αρέσουμε, να είμαστε αγαπητοί, να συγχωρήσουμε, να κάνουμε χρόνο και χώρο στη ζωή μας, να βρούμε τη χρυσή τομή μεταξύ των εγώ μας. Γιατί όμως είναι αποτυχία, και δεν είναι απλά αναγνώριση κάποιων ασυμφιλίωτων διαφορών; Γιατί είναι περισσότερο πολιτισμένο να βγαίνουμε μια φορά το εξάμηνο για έναν καφέ και να προσποιούμαστε ότι νιώθουμε άνετα, από το να παραδεχθούμε ότι βασικά, δεν θέλουμε αυτό το άτομο στη ζωή μας πια. Ισως η παραδοχή του εφήμερου των σχέσεων μας τρομάζει γιατί μας παραπέμπει στο εφήμερο της ίδιας μας της ύπαρξης; Τι είπα τώρα, το ξέρω... είδα και την ταινια με τον Φρουντ και τον Γιουνγκ και επηρεάστηκα.

Πραμγατικά δεν ξέρω τι είναι αυτη η ανάγκη να μην απομακρύνουμε έστω και τους πιο δευτερεύοντες φίλους μας, αν πρόκειται για μια βαθύτερη ανάγκη για σταθερότητα και συνέχεια, αν πρόκειται απλά για καλούς τρόπους και κοινωνικές συνήθειες που έχουμε μάθει -δεν είναι καλό να τσακώνεσαι, δεν είναι καλό να χωρίζεις από φίλους. Εγώ νομίζω ότι με έναν ιδιαίτερα μανιχαιστικό τρόπο, κάθε φορά που τσακώνομαι και χάνομαι με κάποιον, αυτό που με πειράζει τελικά είναι, ότι είναι ακόμα ένας άλλος άνθρωπος με τον οποίο δεν μπορώ να συνεννοηθώ, ακόμα ένας βλάκας, ακόμα ένας εχθρός. Και σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνονται κακοί ή αδιάφοροι, νιώθω ότι δεν μπορώ να χάσω ακόμα και τους λιγότερο ενθουσιώδεις συμμάχους μου.

Μα, τι θέλουν οι άντρες επιτέλους;

Απάντηση: δεν ξέρω, δεν πιστεύω ότι όλοι άντρες θέλουν τα ίδια πράγματα ούτως ή άλλως, αλλά βασικότερα: με εκνευρίζει η ερώτηση, και οι χιλιάδες απαντήσεις που δίνονται σε βιβλία αυτοβοήθειας, γυναικεία περιοδικά, ταινίες, μεσημεριανές εκπομπές και συζητήσεις με φίλους.

Πρέπει να είσαι αδιάφορη και σκληρή. Οχι, πρέπει να είσαι γλυκιά και υποχωρητική. Πρέπει να είσαι μια το ένα και μια το άλλο για τους τρελάνεις τελείως. Δεν πρέπει να τσακώνεσαι, στους άντρες δεν αρέσουν οι νευρικές γυναίκες. Πρέπει να είσαι διεκδικητική, οι άντρες γουστάρουν τις δυναμικές γυναίκες. Αλλά όχι τόσο ώστε να θίξεις τον ανδρισμό του. Να κάνεις την χαζή για να νιώθει ανωτερός σου. Μη σε περάσει και για βούρλο όμως. Να μην γκρινιάζεις. Αλλά να το λες αν κάτι σε ενοχλεί. Να είσαι ερωτική αλλά όχι λυσσάρα. Να μην το κάνεις αμέσως μαζί του, αλλά μην αργήσεις και πολύ και βαρεθεί να περιμένει. Να μην έχεις απαιτήσεις να είναι ωραίος, ούτε να έχει καλό σώμα, αυτό είναι επιφανειακό. Εσύ όμως, πρέπει να διατηρείσαι, μην αφεθείς. Αν σε κερατώσει, δεν πειράζει, αν τον κερατώσεις εσύ όμως, μαύρο φίδι που σ'εφαγε. Τελικά όμως "οι τσούλες και οι τρελές έχουν τις τύχες τις καλές".

Με λίγα λόγια, πάρτο αυγό και κούρευτο. Το ενοχλητικό σε όλα αυτά, είναι ότι η ευθύνη για το ξεκίνημα και τη διατήρηση της σχέσης, μετατίθεται τελικά,  και αντίθετα με την κυριαρχη άποψη που θέλει τους άντρες να είναι οι αρχηγοί γενικώς, στις γυναίκες. Εμείς πρέπει να μάθουμε τι να κάνουμε για να αρέσουμε στους άντρες. Δεν υπάρχουν αντίστοιχα "πρέπει" και στερεότυπα για τους άντρες θα μου πείτε; Ναι, αλλά είναι πολύ λίγα, και συγκεκριμένα, έχουν να κάνουν κυρίως με το πως θα πηδηχτείς, όχι με το πως θα αρχίσεις και θα συνεχίσεις μια συντροφική σχέση, που είναι και μάλλον πιο σημαντικό, μακροπρόθεσμα, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδ..

Γιατί αυτό; Πρώτον εξαιτίας της αντίληψης, που θεωρώ εξίσου άδικη για γυναίκες και άντρες, ότι τους άντρες ενδιαφέρει μόνο το σεξ, ενώ τις γυναίκες η σχέση, ο γάμος και τα μωρά. Εξου και όλες οι στεροτυπικες αναπαραστάσεις σε ανέκδοτα, ταινίες κλπ. της γυναίκας που προσπαθεί να "τον τυλίξει" και του άντρα που προσπαθεί "να την ρίξει στο κρεβάτι". Υπάρχει κάποια αλήθεια πίσω από αυτά τα στερεότυπα; Κατά τη γνώμη μου, η αλήθεια είναι ότι ιστορικά και από τότε που υπάρχει ο θεσμός του γάμου, οι γυναίκες, εφόσον δεν είχαν καμία θεσμική ή οικονομική εξουσία και δεν μπορούσαν καν να δουλέψουν, φυσικά και αναζητούσαν τον γάμο, μιας και πραγματικά δεν υπήρχε άλλος τρόπος, όχι μόνο να έχουν κάποια κοινωνική υπόσταση, αλλά βασικά, να έχουν να φάνε! Υπάρχουν και κάποιες θεωρίες εξελικτικής ψυχολογίας για το ότι οι γυναίκες θέλουν κάποιον προστάτη για τα παιδιά τους, και οι άντρες θέλουν να μοιράσουν τον σπόρο τους, αλλά βασικά, και επιστημονικά, δεν έχουν αποδειχθεί ποτέ.


Οπως και να έχει, ζούμε σε μια κοινωνία, ευτυχώς, που μια γυναίκα μπορεί να ζήσει μια καλή ζωή, και χωρίς να παντρευτεί, αν αυτό θέλει, και δεν χρειάζεται ούτε οικονομικό τροφοδότη ούτε προστάτη. Παρόλα αυτά, εννοείται ότι συνήθειες και αντιλήψεις αιώνων, δεν άλλάζουν επειδή τα τελευταία 30 χρόνια, σε μια γωνιά του πλανήτη, οι γυναίκες της μεσαίας και ανώτερης τάξης έχουν κι άλλες επιλογές εκτός του γάμου. Μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα, θα συνεχίσουν να μας ζαλίζουν με όλα αυτά τα εκατομμύρια, καταπιεστικά, άδικα και αντιφατικά πράγματα που πρέπει να κάνουμε για να κρατήσουμε τον άντρα μας,  και θεός φυλάξει, να μη μείνουμε μόνες ή ανύπαντρες.

Γράμματα στον κανέναν

Παλιότερα, όταν έγραφα μέηλ στους φίλους μου και δε μου απαντούσαν, έκανα τη δύσκολη, και δεν του ξαναέστελνα και εγώ, μέχρι να απαντήσουν. Τώρα, δεν ξέρω τι συμβαίνει, ή η δική μου ζωή είναι πολύ βαρετή, ή απλά είμαι μακριά, αλλά έχω χάσει κάθε ίχνος αυτοσυγκράτησης. Απλά θέλω να μιλήσω με κάποιον παλιό καλό φίλο, δεν υπάρχει κανένας εδώ, οπότε ακόμα και αν δεν μου έχουν απαντήσει ακόμα στο προηγούμενο μέηλ, γράφω και άλλο. Κατευθείαν, χωρίς εισαγωγές, συνεχίζω, λες και έχει υπάρξει κάποιος διάλογος, ενώ στην ουσιά είναι ένας  μονόλογος. Εγώ τα γράφω, εγώ τα διαβάζω, και μετά ξαναγράφω στον εαυτό μου πάλι, για να του πω τις εξελίξεις από την προηγούμενη φορά που τα είπαμε.
Τι σκέφτονται οι φίλοι μου για τα γράμματα αυτά δεν ξέρω, και απόδειξη του ότι μάλλον για τον ευατό μου τα γράφω, είναι ότι δε με νοιάζει. Συνεχίζω, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς αναμονή απάντησης, να γράφω.

Gary, θυμήσου, είμαστε μαζί σου

Καλά είναι λίγο παθέτικ το γεγονός ότι το μόνο πράγμα που με ενθουσιασε να γράψω κάτι στο  μπλογκ είναι η είδηση ότι ο πρώην αγαπημένος Gary Oldman σκίζει με την ταινία Tinker, Tailor, Soldier, Spy, βασισμένη σε κατασκοπικό μυθιστόρημα του John le Carré, αλλά εντάξει, ο καθένας όπως τη βρίσκει.

Ακούγεται ότι μπορεί και να πάρει Όσκαρ, όχι ότι τα Όσκαρ είναι η απόδειξη ότι κάποιος είναι καλός ηθόποιος, αλλά είναι μια καταξίωση, και για να είμαι ειλικρινής... δεν ξέρω αν ο Gary την αξίζει... Χα! Πως σας φαίνεται αυτό; Ο Oldman (τώρα σοβαρεύομαι) είναι ένας απίστευτα ταλαντούχος ηθοποιός, ο οποίος στα ξεκινήματα του είχε χαρακτηριστεί και ως ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του. Για να θυμηθούμε οι παλιοί (και να μαθαίνουμε οι νεώτεροι) ο Gary ξεκίνησε από την Αγγλία, με καταπληκτικές ερμηνείες στο Sid and Nancy (1986),  το Prick Up Your Ears (1987) και το Rosencrantz & Guildenstern Are Dead (1990).

Ο Gary στις δόξες του

Υστερα πήγε στην Αμερική (το οποίο ήταν και μάλλον η καλλιτεχνική καταστροφή του τελικά, αλλά ας μη προτρέχουμε) και έπαιξε στο State of Grace (1990), όπου εκεί τον είχα δει και εγώ παιδόυλα και είχα πάθει αυτό που λέμε ντου-βρου-τζά. Για να καταλάβετε, είδα την ταινία άλλες τρεις φορές στο σινεμά, με τρεις διαφορετικές φίλες, στις οποίες έλεγα κάθε φορά ότι την έβλεπα για πρώτη φορά γιατί ντρεπόμουν να πω την αλήθεια, και άπειρες φορές σε βίντεο. Ακόμα θυμάμαι όλες τις ατάκες του, και ο Gary είχε δεύτεροτριτο ρόλο εκεί. Οχι, δεν είμαι ψυχάκιας. Αλλά η ταινία ήταν καλή και αυτός ήταν καταπληκτικός. Εχω και αδυναμία σε αλκοολικούς με λαδωμένο μαλλί που φοράνε φόρμα και περφέκτο χωρίς μπλουζάκι, και συνδυάζουν με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο την ηλιθιότητα με την παράνοια. Μάλλον και ο Κόπολα έχει ίδια γούστα με μένα, γιατί είδε τον Gary εκεί, και που τον πήρε λέτε; Ναι, στο Dracula (1992), όπου πάλι ο Gary είναι θεός, και μάλλον είναι και η πρώτη και τελευταία φορά (μέχρι τώρα τουλάχιστον) όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία με εμπορική επιτυχία και κριτική αποδοχή. Παρά τα ελλατωματάκια της ταινίας, αγαπώ και επίσης ξέρω όλες τις ατάκες απ'έξω. I... have crossed...oceans of time... to find you... Επίσης αυτή η ταινία ήταν η πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος, που ο Δράκουλας είναι ερωτευμένος με την Μίνα, δεν είναι δηλαδή απλά ένα σεξομανές τέρας. Νομίζω ότι από εκεί ξεκίνησε και ο νέος τύπος των ευαίσθητων/βασανισμένων βρυκολάκων, με πρώτο μιμητή την εκπληκτική σειρά Buffy the Vampire Slayer, και μετά (μακριά από εμάς) τις ταινίες Λυκόφως, και ένα σωρό άλλες τηλεοπτικές σειρές.

Για να γυρίσω όμως στο θέμα μου. Μετά τον Δράκουλα αγαπητοί φίλοι... το χάος. Και μην ακούσω τίποτα για τα καραγκιοζιλίκια του Gary στο True Romance (1993), το Léon (1994) και το The Fifth Element (1997). Ταινίες που είχαν σχετική επιτυχία, αλλά ο Gary είχε τυποποιηθεί πλέον σε ρόλους του sidekick ψυχάκια, που καμία σχέση δεν είχαν με το βάθος (τι είπα τώρα...) των παλιότερων ερμηνειών του. Μόνη φωτεινή εξαίρεση, αν και δεν το είδε κανένας, το The Contender (2000). Μετα, ακόμα χειρότερα. Την δεκαετία του 2000 είχε εξαφανιστεί σχεδόν τελείως, για να καταλάβετε τον είχα δει σε μια δευτεράντζα straight-to-video ημι-τσόνα, δεν έχω λόγια. Και δεν έπαιζε καν στις σκηνές πορνό, δηλαδή πλήρης αποτυχία. Εκεί πραγματικά είχα σκεφτεί ότι η κάριέρα του έχει πάει εντελώς για φούντο, κρίμα το παιδί. Τι παιδί δηλαδή, που τα είχε τα χρονάκια πλέον. Κάπου πρέπει να έκανε και αυτός κάτι λάθος, δεν μπορεί δηλαδή να είναι τόσο χάλια το σύστημα του Χόλιγουντ που να χαράμισε έναν τέτοιον ηθοποιό.

Ενιγουεειιιι. Τελευταία οι ελπίδες μου είχαν αναπτερωθεί, γιατί  τον έβλεπα σε δεύτερους ρόλους, μεν, μη τυποποιημένους δε.. Κάτι το Μπατμαν (βαριέμαι να βάλω λινκ, χα, αυτό το ξέρουμε όλοι εντάξει) κάτι ο Χάρι Πότερ, λες να ίσιωσε το πράγμα σκέφτηκα; Γιατί τον σκεφτόμουν εγώ τον Gary, δεν τον είχα ξεγράψει, παρά τις άθλιες ταινίες του. Και να τα μας λοιπόν στην Βενετία, σε πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ταινία που έχει πάρει καλές κριτικές. Ποτέ δεν κατάλαβα τι πήγε ακριβώς στραβά την σταδιοδρομία του, και όπως και είπα παραπάνω, δεν ξέρω αν του αξίζει κάποια αναγνώριση τύπου Όσκαρ, δεδομένου ότι πλάκα πλάκα μόνο σε πέντε-έξι καλές ταινίες έχει παίξει  στη ζωή του. Αλλά δεν ξέρεις ποτέ, μπορεί να ξεκινάει μια νέα καριέρα για τον Gary τώρα, μακάρι.
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Ο Gary τώρα

τότε και τώρα

Τώρα
Με μπερδεύεις τώρα
Όπως με μπέρδευες πάντα
Είσαι όμορφος τώρα
Όπως ήσουν πάντα
Είσαι μακριά τώρα
Πιό μακριά απ' όλους
Σε σκέφτομαι τώρα
Τόσο όσο δε σε σκέφτηκα ποτέ
Τώρα
Που δεν υπάρχεις

father figure

Τι είναι αυτό το φρούτο που λέγεται "άδεια πατρότητας"; Κάτσε, το βρήκα, είναι αυτό που παίρνουν ενίοτε άντρες δημόσιοι υπάλληλοι -που ως γνωστόν, δεν έχουν ντροπή γενικότερα- για να πάνε στα χωράφια να μαζέψουν ελιές, να σοβατίσουν το σπίτι στο χωριό, να παίξουν μπάσκετ, βιολί, κομπολόι ή να κάνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από το να προσέξουν τα παιδια; Μα βέβαια, αυτό είναι γυναικεία δουλειά. Που ακούστηκε τώρα, να παίρνει ο πατέρας άδεια για να μεγαλώσει τα παιδιά του;; Καταρχάς, ο πατέρας έχει τη δουλειά του. Η οποία φυσικά είναι πιο σημαντική από τη δουλειά της μαμάς (το ότι αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή η μαμά πρέπει να μείνει σπίτι για να μεγαλώσει τα παιδιά, είναι παντελώς άσχετο).

Κυρίως βέβαια, οποιαδήποτε γυναίκα πρέπει όχι μόνο να μην ενοχλείται, αλλά και να είναι περήφανη που αυτή είναι επιφορτισμένη με το 90% - 95% της ανατροφής των παιδιών. Αυτή άλλωστε είναι η φύση, όλοι το γνωρίζουμε από τις επισταμένες μελέτες που έχουν γίνει σχετικά με την ανατροφή των παιδιών από τα προϊστορικά χρόνια (not).

Το αστείο είναι, ότι εκτός από τις φεμινιστικές και συνδικαλιστκές οργανώσεις (ηρεμείστε, στο εξωτερικό, δε μιλάμε για την Ελλάδα) οι μόνοι άλλοι που ζητούν άδειες πατρότητας ίσες σε διάρκεια με τις άδειες μητρότητας είναι κάτι μισογύνηδες, με το σκεπτικό ότι υπάρχει πρόβλημα "εκθύληνσης"  της εκπαίδευσης των παιδιών (δεδομένου ότι περα από τις μητέρες, και οι επαγγελματίες που ασχολούνται με την ανατροφή των παιδιών -νταντάδες, νηπιαγωγοί, δασκάλες- είναι γυναίκες), δηλαδή τα παιδιά (βλέπε: τα αγόρια) δεν μαθαίνουν "αντρικές" αξίες, όπως θάρρος, τόλμη και δυναμισμό, αλλά γυναικείες, όπως δειλία, υποταγή και πονηριά.

gender trouble

Λοιπόν, είμαι σε ένα δημοτικό ιατρικό κέντρο στη Μαδρίτη, όπου ένας κοινωνικός λειτουργός σημειώνει τα στοιχεία μου. Φαντάζομαι πως θα ήταν να υπήρχαν κοινωνικοί λειτουργοί στα ιατρικά κέντρα της Αθήνας. Επειδή η συγκεκριμένη υπηρεσία απευθύνεται σε μετανάστες (ας πούμε ότι υπάγομαι σε αυτή την κατηγορία) ο κοινωνικός λειοτρουργός που μου παίρνει τη συνέντευξη είναι ένας νεαρός Αφρικάνος. Όχι μαύρος Ισπανός, Αφρικάνος. Φαντάζομαι πως θα ήταν να υπήρχαν σε δημόσια ιατρεία στην Αθήνα μετανάστες κοινωνικοί λειτουργοί, για να κάνουν τους άλλους μετανάστες να νίωθουν πιο άνετα. Μπα, δεν μπορώ να το φανταστώ.

Αφου λοιπόν ο υπάλληλος μου εξηγεί ότι θα σημειώσει κάποια στοιχεία για μένα, αλλά να μην ανησυχώ είναι εμπιστευτικά, με ρωτάει ημερομηνία γέννησης (όχι δε σχολιάζει ότι δε μου φαίνεται ότι είμαι 34), ονοματεπώνυμο, το στυλό τρέχει πάνω στη φόρμα, ξαφνικά σε κάποια στιγμή μένει μετέωρο. Ο υπάλληλος μένει με το στυλό στο χέρι, σηκώνει το βλέμμα του, και όσο πιο ανέκφραστα μπορεί, με ρωτάει: "Φύλο;"

Επειδη αυτή η λέξη στα ισπανικά είναι sexo, για μια στιγμή δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα. Για αρκετές στιγμές μάλλον, γιατί και όταν κατάλαβα, δεν μπορούσα να συνειδοποιήσω ότι κάποιος με ρώτούσε εντελώς σοβαρά ποιό είναι το φύλο μου. Το κενό βλέμμα μου μάλλον ήταν ιδιαίτερα εκφραστικό, γιατί ο υπάλληλος διευκρίνισε, πάλι όσο πιο ουδέτερα μπορούσε: "'Αντρας ή γυναίκα;".

Μαλιστα. Τώρα που μου το σιγουρέψαμε, δεν ήξερα αν έπρεπε να παρεξηγηθώ, ή να χαρώ, που επιτέλους το όνειρό μου πραγματοποιήθηκε, και οι διαχωρισμοί μεταξύ των φύλων έχουν ξεπεραστεί σε τέτοιο βαθμό, που δεν υπάρχουν καν. Ή και να χαρώ που με περνάνε για άνδρα, αυτό, μη γελάσετε, είναι πηγή ικανοποίησης για αρκετές γυναίκες. Συνήθως βέβαια όταν αναφέρεται στις γνώσεις σου: π.χ. "έχεις τόσους δίσκους όσους και ένας άντρας", ή σε ικανότητες: "αλλάζεις λάστιχο σαν άντρας", "έχεις πλάκα, ούτε άντρας να ήσουνα". Οχι τόσο οταν αναφέρεται στην εξωτερική σου εμφάνιση.

"Γυναίκα;" απάντησα με αβέβαιη τρεμάμενη φωνή, παρακολουθώντας την αντίδραση του υπαλλήλου, και εξακόλουθώντας να πιστεύω ότι κάτι, κάπου, κάπως δεν είχα καταλάβει στην ερώτηση, και μπορεί να την είχα απαντήσει λάθος...  Είναι και το σύνδρομο της καλής μαθήτριας που με κατατρέχει. Ο υπάλληλος αφού έκανε τικ στο σωστό κουτάκι, και επειδή μάλλον το βλέμμα μου εξακολουθούσε να ειναι σχετικά κενό, ένιωσε την ανάγκη να μου εξηγήσει: "Ξέρεις το ρωτάμε, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είναι transgender"... Τι προχωρημένο σκέφτηκα. Και είναι όντως πολύ προχωρημένο, να κάτι άλλο που δε φανταζόμουν το ελληνικό κράτος θα είχε την ευαισθησία να εφαρμόσει.

Ομως, αν ήμουν στο παρελθόν άνδρας, που είχε ολοκληρώσει πλήρως χειρουργικά και ψυχολογικά την μεταβασή του στο άλλο φύλο, δε θα είχα αλλάξει και το ονομά μου, και την ταυτότητά μου, και άρα την αναφορά στο φύλο μου; Θα ήμουν επισήμως πλέον, και για κάθε συναλλαγή μου με το κράτος, γυναίκα. Ορίζω τον ευατό ως γυναίκα, αυτό είμαι, και αυτό το κουτάκι θέλω να τικάρω στη φόρμα. Αρα πάλι υπάρχει θέμα.

Ισπανοί κοινωνικοί λειτουργοι, αρχίστε να σημειώνετε και να σκεφτείτε αν το φύλο ορίζεται σταθερά, ή αν θα πρέπει να υπάρχει και κατηγορία in transition.Φαίνεται αστείο, αλλά δεν κάνω πλάκα. Στην Ισπανία, η κοινωνική ασφάλιση καλύπτει τις επεμβάσεις αλλαγής φύλου. Καταστάσεις που δυστυχώς θα αργήσουμε πολύ να δουμε στην Ελλάδα..

Γενέθλια

Λοιπόν αυτόν τον μήνα πέσανε πολλά γενέθλια μαζί και ήταν όλα Αύγουστο. Πρώτα ήσουν εσύ, ή πρώτα θυμάμαι εσένα, που ήσουν ασυνήθιστα φιλικός, ήδη μεθυσμένος γαρ, και με ρώτησες με νόημα αν ήθελα σου κάνω ένα δώρο, εγώ είπα ναι χωρίς να το πιστεύω, τελικά με ευχαρίστησες για το δώρο μου, που μάλλον άρεσε πιο πολύ σε εσένα παρά σε μένα, και μετά ήταν τα γενέθλια μιας φίλης μου που φιλοξενούσα και ήθελε να δει την πόλη του Δον Κιχώτη, ή μάλλον την πόλη του Θερβάντες, στην οποία πήγαμε και δεν υπήρχε ψυχή ζώσα, Αύγουστος στη Μεσόγειο γαρ, όλοι στις παραλίες και κάπου ανάμεσα ήταν τα γενέθλια μιας Αμαζόνας, που γεννήθηκε σε μια σχεδία στον Αμαζόνιο, που αλλού; Αλλά είχε και τα γενέθλιά του αυτός που μου διηγήθηκε την ιστορία της Αμαζόνας που γεννήθηκε στη σχεδία στη ζούγκλα, και που μετά κάποιος Ελβετός τη γνώρισε στη Βραζιλία, την ερωτεύτηκε και την πήρε 17 χρονών στη χώρα του – την Ελβετία. Τώρα αυτή ζει στη Μαδρίτη και μιλάει γαλλικά έχει ένα εκπληκτικό σώμα και ψάχνει για δουλειά. Αλλά δεν ανησυχώ γι’ αυτήν, αν και ίσως θα έπρεπε. Ανησυχώ για μένα, δεν ξέρω ποτέ τι να ευχηθώ στα γενέθλια.


Και ξέρεις, σε λυπήθηκα όταν ήρθαν τα γενέθλιά σου, για τις πληγές του Οιδίποδα που έχεις, για το ότι έχεις ένα χαρτί κολλημένο στον τοίχο του δωματίου σου που γράφει απλά «Εύα», για το σπίτι σου που αποκαλείς κόλαση και είναι όντως μια κόλαση, για το ότι έχεις να πας στην πατρίδα σου 20 χρόνια, για το ότι στα γενέθλια σου σε πήρε μόνο η μια από τις τέσσερις αδελφές σου, ούτε καν η μάνα σου που δεν θυμάται ποιος είσαι, για τον χρόνο που περνάει για σένα και προσπαθείς να τον καθυστερήσεις παριστάνοντας μια παρωχημένη εκδοχή του εαυτού σου. Και αρκετές φορές το πετυχαίνεις. Αλλά ούτε εσένα σε φοβάμαι, ξέρεις εσύ. Και είσαι και άντρας. Πάντα θα βρίσκεται μια χαζή να ερωτευτεί. Εμένα ναι, με φοβάμαι. Εμένα με νοιάζει ακόμα. Και δεν ξέρω τόσα πολλά. Ούτε είμαι ηθοποιός. Ούτε καν κυνική. Επιπλέον, έρχονται και άλλα γενέθλια σε λίγο. Έρχονται γενέθλια που δεν θυμάμαι ακριβώς πότε πέφτουν, όπως του πατέρα μου. Και μιας φίλης μου από το σχολείο που μετακόμισε στα 18 στην Αμερική. Όχι, δεν πλένει πιάτα στην Αστόρια, σπούδασε σε ακριβό πανεπιστήμιο. Από το σύνδρομο του μετανάστη δε γλύτωσε όμως, πάντα θέλει να βρίσκεται κοντά σε Έλληνες. Φυσικά παντρεύτηκε ‘Έλληνα. Ξέρω ότι είναι Αύγουστο τα γενέθλια της, όπως και του πατέρα μου, αλλά ποτέ δεν θυμάμαι πότε.

Ο αδελφός μου θυμάμαι πειραζόταν που ο πατέρας μου δεν θυμόταν τα γενέθλιά μας, αλλά εγώ όχι, γιατί ούτε εγώ θυμόμουν τα δικά του –του πατέρα μου. It takes one to know one, που λένε. Εγώ ξέρω λοιπόν κάποιον, ποιος είναι αυτός που με ξέρει εμένα δεν ξέρω. Και πότε είναι τα γενέθλιά του.

sorry seems to be

...the hardest word, έτσι λέει η λαϊκή σοφία -και ο Elton Johnn. Εγώ αν μπορούσα να προσθέσω κάτι, θα έλεγα ότι "βοήθεια" είναι η πιο δύσκολη λέξη. Και να την πεις, και να την καταλάβουν οι άλλοι. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμα και οι φίλοι σου, απλώς δεν θέλουν να ξέρουν. Και είναι κατανοητό. Αλλά δεν παύει να είναι σκληρό.

Οι αμερικάνικες ταινίες είναι γεμάτες με ιστορίες για ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, και όλοι γύρω τους είναι πρόθυμοι να τους τη δώσουν, αλλά αυτοί το αρνούνται. Σας προκαλώ να κάνετε ένα τεστ, και να πείτε στους γύρω σας ότι είστε αλκοολικοί, ναρκομανείς, καταθλιπτικοί ή οτιδήποτε αντίστοιχο. Δε θα τρέξουν να σε βοηθήσουν, όχι, το πιθανότερο είνα να σου πουν ότι είναι ιδέα σου. Βλέπετε, οι περισσότεροι άνρωθποι δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν τέτοιες δυστυχίες, ακόμα και όταν αφορούν τον καλύτερό τους φίλο, ή τον εραστή τους.

Φωνάζεις βοήθεια, με όποιο τρόπο μπορείς εσύ, και οι απαντήσεις που παίρνεις κυμαίνονται από το 'γράψτους όλους' στο 'τι θα φάμε αύριο' -αλλιώς γνωστό και ως κουκουρούκου. Ο κόσμος δεν θέλει να ξέρει ότι δεν τα βγάζεις πέρα. Και εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση τους. Θυμάμαι μια φίλη που πέρναγε μια αντίστοιχη κατάσταση, και αλήθεια, ήθελα να τη βοηθήσω, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Μου φαινόταν ότι ό,τι και να έκανα, δεν είχε κανένα νόημα. Ακόμα και αν μπορούσα να είμα 24 ώρες το 24ωρο μαζί της, αυτή πάλι θα ήταν χάλια... Με θύμωνε κιόλας, γιατί σκεφτόμουν ότι δεν εκτιμάει καν την προσπάθειά μου, να είμαι μαζί της 24 ώρες το 24ώρο -σχεδόν. Και φυσικά σκεφτόμουν ότι παραπονιέται πολύ, ότι είναι αδύναμος χαρακτήρας, ότι ομφαλοσκοπεί κλπ...

Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα τελικά. Το δυστύχημα είναι ότι όταν νιώθεις αβοήθητος, όταν νιώθεις ότι θα χαθείς, ότι αν σε αφήσουν ελεύθερο θα κάνεις την μεγαλύτερη τρέλα, πραγματικά δεν μπορεί κανένας να σε βοηθήσει. Ούτε ο ευατός σου. Νιώθεις όμως ότι θα ήθελες κάποιος να σε σταματήσει. Και ίσως να γίνεσαι ο πιο ενοχλητικός άνρθωπος στον κόσμο για όσους έχουν έστω και την ελάχιστη διάθεση να σε ακούσουν, Ακόμα χειρότερα, γίνεσαι κακός και είρων. Και τελικά είναι θέμα τύχης και ίσως ενός καλόυ γιατρού (δηλαδή επίσης τύχη), τι θα γίνει με τη ζωή σου.

Οταν είχα δει την ταινία Σώσε με, μου είχε φανεί pathetic, και ακόμα μου φαίνεται, ότι  μια γυναίκα ζητάει από κάποιον εραστή του απώτατου παρελθόντος να τη 'σώσει'. Μερικές φορές βέβαια, αυτό ακριβώς χρειάζεσαι, έστω για ένα βράδυ.Και αν αυτό το κάτι ή ο κάποιος δεν έρθει, πολεμάς, πολεμάς να φύγεις από εκεί...

these are the days of our lives

Μερικές μέρες απλά δε σε θέλει... Θυμάμαι μια φίλη μου, που μου έλεγε: πήρα τους πάντες τηλέφωνο, κανείς δεν ήθελε να βγεί, βγήκα μόνη μου και πέρασα χάλια... έπερεπε να είχα μείνει μέσα... Παρόλο που τέτοια μοιρολατρία μου φαινόταν πάντα υπερβολική, μπορώ να πω ότι τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να αλλαξοπιστώ.

Δηαλδή μπαίνεις στο μετρό και ο συρμός σταματάει κάθε πέντε λεπτά στο τούνελ (είσαι και λίγο κλειστοφοβική), φτάνεις (ακόμα πιο) καθυστερημένη στη δουλειά, το φωτοτυπικό δεν δουλεύει, ο μαλάκας του γραφείου σήμερα σε εκνευρίζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δυσκολεύοντας τη συντήρηση του προφίλ καλού κοριτσιού που έχεις με κόπο καλλιεργήσει, καθώς ανακγάζεσαι να του πεις ότι είναι ένας  βλάκας χωρίς ίχνος χιούμορ, δήλωση που για κάποιο λόγο αυτός παίρνει κατάκαρδα.

Μετά , γυρίζοντας σπίτι, μαζί με έναν τόνο χαρτιά που δεν πρόλαβες να δεις στην δουλειά, κουβαλάς, για είκοσι λεπτά και  έναν καθρέφτη 1,40 ύψος στα χέρια, γιατί το μαγαζί απ'οπου τον αγόρασες, τελικά δεν κάνει παράδοση στο σπίτι, κινδυνεύοντας, όπως περπατάς με τον καθφέφτη στο πλάι, να αποκεφαλίσεις διάφορα παιδάκια, σε ένα συμβάν που θα ήταν και λίγο αστείο αν δεν ήταν τόσο οδυνηρά πιθανό. Φτάνεις σπίτι για να ανακαλύψεις ότι το ιντερνετ δε δουλεύει και ότι για κάποιο μυστήριο λόγο τα απελπισμένα τηλεφωνήματα που κάνεις -ακόμα και στους γονείς σου-  μένουν αναπάντητα.

Αποφασίζεις να τελειώσεις τη νύχτα σου στο αγαπημένο σου μπαρ, μόνο για ανακαλύψεις ότι το μοναδικό ερωτικό ενδιαφέρον στη ζωή σου χαριεντίζεται με άλλη, που του κρατάει και το χέρι, δηλαδή μιλάμε για έρωτα. Φεύγεις οργισμένη, αλλά κοιτώντας το κινητό σου, συνειδητοποιείς ότι κανεις δε συγκινηθκε με τη δραματική έξοδό σου. Φτάνεις σπίτι, κοιτάς το μέιλ, και ούτε καν ο αόρατος άνθρωπος δεν σου έχει στείλει τίποτα. (αόρατος άνθρωπος= υπαρκτός άνθρωπος με τον οποίο φανταζόμαστε ότι έχουμε/θα μπορούσαμε να είχαμε σχέση).

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή αποφασίζεις ότι θέλεις να ακούσεις το τραγούδι του Βοσκόπουλου "Και λέω, σε τι κόσμο βρέθηκα; Δεν τον αντέχω πια, βαρέθηκα" αλλα ακόμα και το you tube αρνείται να λειτουργήσει.

Μερικές μέρες, είναι καλύτερα να μη βγαίνεις, όχι μόνο από το σπίτι, αλλά ούτε καν από το κρεββάτι σου.

Ομάδα Απο Ποιηση

Βγήκε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη ο συλλογικός ποιητικός τόμος της ομάδας Απο Ποιηση.
Τα ποιήματα θα παρουσιαστούν σε ευρηματικό happening στην οδό Μαυρομιχάλη 18, τη Δευτέρα 31 Μαίου και ώρα 21:00.

Μερικά ποιήματα από τη συλλογή:

Αντιόπη Αθανασιάδου / SPLEEN

«Το χλωροφορμισμένο δειλινό»
Κυρία με πάστα στην πλατεία Κολωνακίου
Να ‘σαι νάνος
Ο Σηκουάνας όχι ο Σεν
Να σε λένε Εντίτ, Γκιλί, Νταλιντά
Να σε αποκληρώνουν
Να έχεις δικό σου τάφο
Να μην είσαι καλά στα μυαλά σου
Ένας χυμένος καφές
Ο Τσάρλι Πάρκερ
Η Οριάν Δούκισσα του Γκερμάντ
Οι αυτοπροσωπογραφίες του Ρέμπραντ
Οι τρανσέξουαλ
Η Βαρβάκειος ξημέρωμα
Η «υπό τας φιλύρας»
Η κοκαΐνη
Το αυτί του Βαν Γκογκ
Η ρωμαϊκή άνοιξη της κ. Στόουν
Να αποχαιρετάς μέρη που δεν πήγες
Να μη σε νοιάζει

Όχι ο Άντι Γουόρχολ, όχι τα σίξτις
Όχι το Μανχάταν

Ησυχία στο δρόμο
Ένα ξεχασμένο ραδιόφωνο
Ο ήλιος που λευκαίνει τον ουρανό


Λένα Καλλέργη / ΡΥΖΙ ΜΕ ΨΑΡΙΑ

Πίσω από το νηφάλιο βλέμμα σου

Βλέπω αλμυρές σταγόνες να εκτοξεύονται
Ολονυχτίες θάλασσας στα βράχια
Γενιές ψαράδων να ακμάζουν και να χάνονται
Ενώ κοπάδια μέδουσες πλέουν ακάθεκτες
Αφήνοντας νεκρούς στο βούρκο του πυθμένα.



Κι όπως μασάς αργά και καταπίνεις
Ρύζι καθησυχαστικό
Βλέπω την αγωνία του νερού
Πόσες φορές πλημμύρισε το σπίτι σου
Πόσους κουβάδες κουβαλήσατε λασπόνερα
Και νιώθω να κυλούν κάτω από την πλάτη σου
Τ' ανώφελα ποτίσματα του θερινού μεσημεριού
Και μια υγρασία επίμονη, απ'τη βαθιά σου παιδική ηλικία
Να στάζει μες στα κόκαλα.

Βρώμικο, ζωντανό νερό
Μες στο νερό μεγάλωσε το ρύζι
Μες στο νερό σκοτώθηκαν τα ψάρια.

Δεν κλαις, μα το νερό χτυπάει να φύγει
Κανένα φράγμα δεν το κράτησε για πάντα
Πού να τον πνίξει το θυμό
Που να πλυθεί και πως να ξεδιψάσει
Τρέχει απ'την αλλαγή στη μεταμόρφωση, κι εσύ
Χαμογελάς στεγνά
Και την ανάσα σου κρατάς μην ξεχειλίσεις.

Ιουλία Λειβαδίτη / ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ

Η μούσα μου με επισκέπτεται
μόνο στον ύπνο μου
και όλο σπανιότερα
τώρα τελευταία

Όταν έρχεται φέρνει
λειψά παιδικά παιγνίδια
ξέφτια περίφημων ποιημάτων
σαλιωμένα χαλίκια
από το στόμα βαριεστημένου σοφιστή
δάκτυλα που δε γίνονται άγγιγμα
μάτια που δε γίνονται βλέμμα

γκρεμίσματα και κουφάρια ποδοπαταέι
ανέμελα με τον ερχομό της
η νέα ημέρα



Πέννυ Μηλιά / ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Θάλασσα ήσυχη σα ψέμα
Δρόμοι της ειρήνης
Ξεχασμένοι απ’ τον άνθρωπο

Η θάλασσα μια γλώσσα ατόφια ελληνική
Μέλι και κοφτερό γυαλί

Εκεί που τα τρένα πηγαίνουν ακόμα
Χαλίκια, χαλίκια και βότσαλα

Σήραγγες και πορθμοί
μάτια που ανοίγουν στο χθες
πλάστιγγες της μνήμης

Δέντρα με μαύρα κορμιά
Φυλλωσιές που λιμνάζει το μάτι
Θλιμμένες κι άχρηστες πια Ακροπόλεις

Όλα ωραία, σαν Ανάσταση
Μαζί
κι είναι σα ψέμα

Κι άσε τους έλληνες περήφανους
Να κείτονται στα ρείθρα των καινούργιων αυτοκινητοδρόμων τους

Χρωστούμενοι και διαμελισμένοι
Ως αμνοί
Ποτίζουν την άνοιξη
Φρέσκιες κραυγές
Σκυροδεμένες παπαρούνες
Στην αιχμή του μεσημεριού

Other Switchblades no. 2: Strawberry Switchblades

Αρκετά πιό γλυκές από τις Switchblade Symphony, όπως φαίνεται και από το ονομά τους. Αυτές τις έμαθα όταν κάποιος μουσικοφιλος μπλόγκερ με ρώτησε αν τις έχω ακούσει, λόγω ονόματος. Pop-punk, ιδιότροπο, χαρούμενο και έξυπνο. Κρίμα που έβγαλαν μόνο έναν δίσκο δεν είχαν συνέχεια, αν και φαίνεται να γνωρίζουν δόξες στο youtube.

Strawberry Switchblade was a female pop rock band formed in Scotland in 1981 by Jill Bryson and Rose McDowall, best known for their song "Since Yesterday" in 1985.



Τhey attained little more than the unenviable title of one-hit wonders, when all subsequent releases to "Since Yesterday" failed to reach the Top 50 in the UK Singles Chart. In order to pay their tax bills, the band recorded two singles solely for the Japanese market. By early 1986, the group disbanded.



Μου αρέσει πολύ η εμφάνισή τους, κάτι σαν Kate Bush meets Madonna meets Susie. Τρελοβρετανίδες όπως θα λέγαμε παλιότερα (ή ίσως λέμε ακόμα).

Gaggle / Κοπάδι (χηνών)

Εικοσιδυομελής γυναικεία "art choir". 'Ονειρο ή εφιάλτης; Κάτι και από τα δύο, όπως φαίνεται.



Μόνο με φωνητικά και ντραμς (και ακόμα καλύτερα):

Big City

100 χρόνια Gran Vía

Tα σχέδια για τη δημιουργία της Gran Vía, ενός δρόμου που θα ένωνε διαφορετικούς αστικούς πυρήνες που ήταν διασκορπισμένοι στην Μαδρίτη, και θα αποσυμφορούσε το παραδοσιακό κέντρο της Puerta del Sol, υπήρχαν ήδη από το 1880, ενώ τα έργα τελικά ξεκίνησαν το 1910. Φέτος είναι η επέτειος 100 χρόνων από τη δημιουργία της Gran Vía, ενός δρόμου που αξιώνει νεουορκέζικο μεγαλείο, και όχι μόνο λόγω του ονόματος (gran via= μεγάλος δρόμος - αν και το όνομα λέγεται ότι είχε δοθεί ειρωνικά λόγω της μεγάλης καθυστέρης των έργων). O Δήμος της Μαδρίτης αποφάσισε να γιορτάσει τα 100 χρόνια της Gran Vía, μια ιδέα που μου φαίνεται πολύ καλή, δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι μπορείς να γιορτάσεις τα γενέθλια ενός δρόμου.

Στο πλαίσιο των διάφορων εορτασμών και εκδηλώσεων, όλα τα περιοδικά για τη Μαδρίτη (που εδώ κυκλοφορούν ως ένθετα των εφημερίδων κάθε Παρασκευή) είχαν αφιερώματα στον δρόμο, τα κτίρια του και τους ανθρώπους που ζουν εκεί.

Το εξώφυλο του Madrid 360, της ΑΒC

Το εξώφυλλο του On Madrid της El País

H Gran Vía είναι γεμάτη καταστήματα, εστιατόρια, ξενοδοχεία, κινηματογράφους και θέατρα, διασχίζοντας σχεδόν όλο το κέντρο της Μαδρίτης. Αν μπορούσα να την συγκρίνω με έναν αθηναικό δρόμο, θα έλεγα ότι ο χαρακτήρας της μου θυμίζει κάτι από Πατησίων (το κομμάτι από την Αγ. Μελετίου ως την Ομόνοια), αλλά η θέση της και τα επιβλητικά κτίρια της μάλλον την φέρνουν πιο κοντά στην Πανεπιστημιου.

Αρχιτεκτονικά η Gran Vía θεωρείται μια δημόσια έκθεση των περισσότερων των στυλ των αρχών 20ου αιώνα, από τα διεθνή στυλ αρτ ντεκό, σετσεσιονισμό, ιστορικισμό και ρασιοναλισμό, μέχρι τα σχεδόν αποκλειστικά ισπανικα plateresque και neo-mudéjar. Ενα πολύ ωραίο βίντεο του δήμου της Μαδρίτης επισημαίνει κάποια από τα πιο σημαντικά κτίρια και δίνει μια συνολική εικόνα του δρόμου:

Το Εdificio Telefónica που δείχνει και ξαναδείχνει το βίντεο, ολοκληρώθηκε το 1929 και είναι ο πρώτος ουρανοξύστης της Ευρώπης, ύψους 88 μέτρων. Φαίνεται ότι ο αρχιστέκτονάς ήταν Αμερικάνος;

Και τέλος, το κερασάκι στην τούρτα, μια σκηνή που θεωρείται εμβληματική για την Ισπανία των 1990'ς: ο πρωταγωνιστής του Abre los Ojos, σε ονειρική σεκάνς της ταινίας, βρίσκεται να περπατάει μόνος του σε μια εγκατελειμενη Gran Vía:

Δυστυχώς το βίντεο της σκηνής αυτή δεν υπάρχει πουθενά για να το ανεβάσω... Μπορείτε όμως εδώ να δείτε ένα πολύ καλό μονταζ από όλες τις εμφανίσεις της Gran Vía στο ισπανικό σινεμά:
http://www.elmundo.es/especiales/gran_via/ocio/cultura/cine.html

Γιατί να μην γίνει κάτι αντίστοιχο και για έναν αθηναϊκό δρόμο; Επίσης ποιά κτίρια, ή δρόμοι της Αθήνας έχουν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ελληνικές ταινίες; Εγώ μπορώ να σκεφτώ μόνο το μέγαρο του ΟΤΕ στη Βικτώρια, στο Bios+Πολιτεία του Περάκη. Αν θυμάμαι καλά ο Κιμούλης απειλεί να ανατινάξει το κτίριο αν δεν του επιτραπεί να βγάλει διάγγελμα στη δημόσια τηλεόραση. Δεν θυμάμαι βέβαια κατά πόσο ίδιο το κτίριο απεικονίζεται στην ταινία, έχω την αίσθηση ότι ελληνικό κράτος το 1987 (ούτε τώρα μάλλον) θα έδεινε τέτοια άδεια.

Πίσω στην Gran Vía, αν είστε fríkis de arquitectura, δείτε και αυτά τα λινκς

• http://www.elmundo.es/especiales/gran_via/arquitectura/construccion.html
• http://www.esmadrid.com/en/portal.do?IDM=310&NM=3&TR=C&IDR=1431
  

Mad world

Το θέμα της μπούργκα, ή του νικάμπ, ή γενικότερα της καθολικής κάλυψης του προσώπου παίζει αρκετά στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, ειδικά με την προσπάθεια της Γαλλίας να απαγορεύσει τη χρήση αυτών των ενδυμασιών σε δημόσιους χόρους, ή την πρόσφατη σχετική απόφαση της Βελγικής Βουλής.

Αυτή η απαγόρευση προβάλλεται ως κάτι που θα είναι καλό για τις γυναίκες αυτές, θα τις απελευθερώσει, θα βελτιώσει τη θέση τους στην κοινότητά τους, αλλά και την ένταξή τους στην ευρύτερη κοινωνία γενικότερα. Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω τις ίσως καλές προθέσεις όσων κάνουν αυτές τις προτάσεις, θεωρώ ανησυχητική την υφαρπαγή και την επεκείμενη διαστέβλωση φεμινστιστικών αιτημάτων και την ένταξή τους σε μια βασικά εθνικιστική ατζέντα. Ξαφνικά εθνικιστές, ρατσιστές και διάφοροι τέτοιοι κόπτωνται για τα δικαιώματα των γυναικών, ενώ οι ίδιοι πιθανότατα θεωρούν ότι η δουλειά της γυναίκας είναι καταρχάς να φροντίζει την οικογενειά της, το σπίτι της, και την αναπαραγωγή του έθνους.

Οχι ότι οι μουσουλμάνες δεν έχουν σοβαρά προβλήματα, μην κοροιδεύομαστε, γιατί εδώ έρχεται η αριστερή υποκρισία, ότι "αυτοί έχουν διαφορετικά έθιμα", δεν μπορούμε να κριτικάρουμε τον πολιτισμό τους γιατί γινόμαστε ιμπεριαλιστικά γουρούνια, αποικιοράτες και άλλα τέτοια ωραία. Φυσικά και μπορούμε να κριτικάρουμε τον πολιτισμό τους, και τον πολιτισμό μας, και οποιονδήποτε πολιτισμό θέλουμε, εφόσον είμαστε σκεπτόμενοι άνθρωποι. Και εφόσον αναγνωρίζουμε, όπως είχε πει και κάποιος "το ημαρτημένο της σκοπιάς μας".  Πρέπει να αναρωτηθούμε όμως, πραγματικά το πρόβλημα αυτών των γυναικών είναι ότι καλύπτουν το πρόσωπό τους;;;

Εχουμε αναγάγει κάτι τόσο δευτερεύον όπως η ενδυμασία σε σημαία μεταναστευτικής πολιτικής. Τα προβλήματα όλων των γυναικών του κόσμου, και περισσότερο όσων ζουν σε  ιδιαίτερα παραδοσιακές/πατριαρχικές κοινωνίες*, είναι η ανισότητα, ο καταναγκαστικός γάμος, η άσκηση βίας, η έλλειψη πρόσβασης στην εκπαίδευση και στην αγορά εργασίας, ακόμα και η στέρηση βασικών δικαιωμάτων, όπως είναι τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, τα δικαιώματα κληρονομίας, η το δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα. Ισως η μπούρκα και το νικάμπ να συμπυκώνουν ή να συμβολίζουν την υποταγή της γυναίκας για κάποιον δυτικό, αλλά πιστεύω ότι είναι το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί. Το θέμα είναι αλλού. Είναι ότι αυτές οι γυναίκες, για να ντύνονται έτσι, ο λόγος είναι ότι θεωρούν (αυτές ή/και οι άντρες τους) ότι είναι ντροπή να κυκλοφορείς με το πρόσωπο ακάλυπτο σε δημόσιους χώρους.

Εχουμε σκεφτεί, αν εφαρμοστεί ποτέ αυτή η γελοία απαγόρευση, που θα κυκλοφορούν ακριβώς αυτές οι γυναίκες; Εχουμε σκεφτεί ότι τελικά, ουσιαστικά τους στερούμε την πρόσβαση τους στο δημόσιο χώρο; Εστω (με τεράστιο ερωτηματικό) ότι τους αναγκάζουν οι άντρες τους να καλύψουν το πρόσωπό τους, τι πιστεύουμε, ότι ξαφνικά αυτοί οι άνθρωποι θα αλλάξουν την κοσμοαντίληψή τους και θα τις αφήσουν να βγαίνουν ακάλυπτες έξω; Το πιθανότερο είναι ότι θα τις κλείσουν στα σπίτια τους, και θα τους απαγορεύσουν τις πολλές επαφές με τον έξω κόσμο. Παρόμοια είναι η θέση και των γυναικών που αυτοβούλως καλύπτουν το προσωπό τους, και νιώθουν άβολα να βγουν αλλιώς έξω, πως ξαφνικά θα αλλάξουν τις πεποιθήσεις τους και θα κυκλοφορήσουν ακάλυπτες; Πιθανώς να αυτοπεριοριστούν όσον αφορά τις μετακινήσεις τους.

Δηλαδή δεν μας πειράζει που αρκετές από αυτές τις γυναίκες, ειδικά οι φτωχότερες, μένουν αγράμματες, άνεργες, έχουν ως μοναδική προοπτική επιβίωσης τον γάμο, χωρίς επιλογή ούτε καν πόσα παιδιά θα κάνουν, ή αν θα παραμείνουν παντρεμένες ακόμα και όταν ο γάμος τους είναι κακός, και σε γενικές γραμμές, η ποιότητα της ζωής τους εξαρτάται σχεδόν απόλυτα από τους άνδρες συγγενείς τους, και μας πειράζει που καλύπτουν το προσωπό τους; Τρομερή υποκρισία.

Τελικα πάλι οι γυναίκες γίνονται ερήμην τους, πεδίο μιας πολιτιστικής διαμάχης, η οποία μόνο σε ένα πολύ επιφανειακό επίπεδο αφορά τα δικαιώματα, τα προβλήματα και τη ζωή πραγματικών γυναικών, που ζουν και αναπνέουν αναμεσά μας.

* Όλες οι κοινωνίες που γνωρίζουμε είναι πατριαρχικές. Σε κάποιες από τις σύγχονες κοινωνίες υπάρχει μια επίσημη/νομοθετική αναγνώριση της ισότητας των φύλων, αλλά σε καμία δεν έχει επιτευθχεί στην πράξη αυτή η ισότητα. Αυτό ως παρατήρηση και χωρίς να παραγνωρίζω ότι τα προβλήματα/οι περιορισμοί που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες σε ιδιαίτερα παρασοδιακές/πατριαρχικές κοινωνίες/κοινότητες είναι σαφώς σοβαρότερα.

Other Switchblades no.1: Switchblade Symphony

Δεν τις ήξερα καθόλου. Τις ανακάλυψα τελείως τυχαία, από κάποιον φίλο που είχε ανεβάσει το βίντεο στο facebook. Νομίζω είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που μου έχει συμβεί ποτέ στο facebook, και ένας από τους λόγους που τελικά δεν
έσβησα τον λογαριασμό μου. Συνεχίστε να ανεβάζετε βίντεο παιδιά.
Λίγο disturbing, αλλά καλο τραγούδι το Clown. Ωραίος ο ρυθμός στο συνθεσάιζερ. Αν ήμουν goth, θα ήταν ύμνος -φαντάζομαι.



Κι άλλο ένα για να φτιάξουμε ατμόσφαιρα...



Σύμφωνα με τη Wikipedia, "the band's name refers to the result of cutting up elements of classical music to mix them with harder sounds".