Η πρώτη κίνηση

Τι θα γίνει επιτέλους με αυτή την καταραμένη πρώτη κίνηση; Ποίος τη κάνει, ποιος δεν τη κάνει και γιατί;

Τα διάφορα περιοδικά -γυναικείων συμπεριλαμβανόμενων- μας κάνουν πλύση εγκεφάλου με τους άντρες που δεν υπάρχουν πια, που δεν φλερτάρουν πια. Και φυσικά ποιος φταίει για όλα αυτά; Φταίνε οι γυναίκες, που έχουν απελευθερωθεί, που βγαίνουν έξω, βγάζουν λεφτά, έχουν ευνουχίσει τους άντρες και δεν ξέρουν και αυτοί τι να κάνουν οι κακόμοιροι. Όλα αυτά στην Ελλάδα, που αρκετές γυναίκες δε δουλεύουν, όταν δουλεύουν έχουν χειρότερες και πιο χαμηλόμισθες δουλείες από τους άντρες, εκπροσωπούνται ελάχιστα στην πολιτική ζωή και η ενδο-οικογενειακή βία και το trafficking είναι σε υψηλότατα επίπεδα (δες και ΚΕΘΙ). Δεν εξετάζω ποιος φταίει, αλλά τέλος πάντων, αυτή είναι η χώρα που οι γυναίκες έχουν πάρει τα ηνία από τους άντρες και τους τρομοκρατούν με τη δύναμή τους; Που τους έχουν αφαιρέσει την αυτοπεποίθησή τους;

Πίσω από όλη αυτή την γκρίνια για τους άντρες που δεν υπάρχουν πια, μου φαίνεται ότι κρύβεται το γνωστό αξίωμα: η γυναίκα πρέπει να διαπρέπει στην ιδιωτική σφαίρα, ο άνδρας στη δημόσια. Και σου λένε μετά: μα αυτοί είναι οι φυσικοί ρόλοι. Εννοώντας αυτοί είναι οι παραδοσιακοί ρόλοι. Και βεβαίως, ότι είναι παραδοσιακό είναι τόσο καλό, πάντα. Αν η γυναίκα μείνει σπίτι, τι καλά: οι άντρες ως δια μαγείας θα ξαναγίνουν άντρες –whatever that means.

Γι’ αυτό και ανεξάρτητα από το ότι οι άντρες πλέον δεν κάνουν πια την πρώτη κίνηση, δεν πρέπει ούτε εμείς να την κάνουμε γιατί στην τελική ανάλυση, ο άντρας είναι ο κυνηγός. Μιλάμε για τον ορισμό του φαύλου κύκλου. Και νομίζω ότι συμβαίνει επειδή στην Ελλάδα υπάρχει μια επίφαση, ένα λούστρο ισότιμης μεταχείρισης, ενώ κατά βάθος Έλληνες και Ελληνίδες πιστεύουν ότι για τη γυναίκα το καλύτερο είναι να κάτσει σπίτι της, να κάνει πολλά παιδάκια και να γίνει μια χαρούμενη νοικοκυρά. Άντε να έχει και μια δουλίτσα να μη βαριέται. Και έχουμε καταλήξει να πάρουμε τα χειρότερα από τους δύο κόσμους: οι άντρες έχουν αφήσει την πρωτοβουλία στις γυναίκες (όπως ίσως γίνεται σε χώρες όπου έχουν σχεδόν απαλειφθεί οι ανισότητες), αλλά παράλληλα γυναίκες και άντρες είναι εγκλωβισμένοι στο πρότυπο άντρας=κυνηγός, γυναίκα=θήραμα, και κανείς δεν κάνει τίποτα.

Δεν έχω ζήσει πολύ στο εξωτερικό, αλλά εκεί μου φάνηκε ότι τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Όχι ότι τα έχουν λύσει όλα, αλλά στο θέμα του φλερτ νομίζω ότι είναι αρκετά άνετοι. Θέλει να την πέσει η γυναίκα; Την πέφτει και σχεδόν κανείς δεν τη σχολιάζει αρνητικά, δεν τρομάζει ούτε ξενερώνει. Θέλει να την πέσει ο άντρας; Το ίδιο. Δηλαδή δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε και ανατολικό ζήτημα ούτε να γυρίσουμε πίσω στην εποχή των σπηλαίων για να βρούμε τι είναι ωραίο και φυσικό και να πράξουμε αναλόγως. Ωραίο και φυσικό είναι αυτό που είναι λειτουργικό και προάγει τις ερωτικές σχέσεις στην κοινωνία που ζούμε σήμερα και όχι σε κάποιο εξιδανικευμένο παρελθόν.

Δε με ενδιαφέρει τίποτα

Δε με ενδιαφέρει το blog, δεν με ενδιαφέρουν οι υποχρεώσεις μου στη δουλειά, δεν με ενδιαφέρει η δουλειά γενικότερα. Δε με ενδιαφέρει να γίνω κάτι…

Δεν θέλω να μάθω τίποτα, να ακούσω τίποτα, να διαφωνήσω με τίποτα, να συμφωνήσω με τίποτα.

Δεν θέλω να ξαναδώ ειδήσεις, να ξαναδιαβάσω εφημερίδα, να κατεβάσω καινούρια μουσική.

Δε με ενδιαφέρει να γνωρίσω καινούριους ανθρώπους, να μάθω τι σκέφτονται οι άλλοι. Να ακούω με υπομονή όλες τις απόψεις. Να είμαι φιλική και συμπαθητική. Να ακούω βλακείες. Να ακούνε οι άλλοι βλακείες από μένα. Να πρέπει να μιλάω. Να μη μιλάω. Να λέω κάτι λάθος. Να λέω κάτι σωστό.

Να βλέπω κόσμο στα πλοία, κόσμο στις πλατείες, στο σούπερ-μαρκετ, κόσμος παντού. Μικροί και μεγάλοι, νέοι γέροι και παιδιά. Με τρίχες ή χωρίς. Πλούσιοι, φτωχοί, μικρομεσαίοι, οτιδήποτε, όλοι χάλια είναι, όμορφοι και άσχημοι. Μπαίνει ο κοιλαράς στο πλοίο χωρίς μπλούζα, γιατί; Γιατί να θέλω να βλέπω την κοιλιά του; Γιατί να βλέπω τα trendy χαϊμαλιά του δίπλα; Γιατί να περνάω από ολόκληρη πασαρέλα μεθυσμένων για να φτάσω σπίτι μου; Γιατί να ακούω τα σκυλάδικα που παίζουν στο αυτοκίνητο μπροστά στη διαπασών;

Γιατί να πρέπει να έχω καλές σχέσεις με τον προϊστάμενό μου; Με τους συναδέλφους μου; Γιατί δεν πρέπει να θυμώνω; Γιατί πρέπει να προσπαθώ να δω τα θετικά κάθε κατάστασης; Γιατί πρέπει να δικαιολογηθώ για το πώς νιώθω;

Γιατί να πρέπει να είμαι ευχαριστημένη με αυτά που έχω; Γιατί δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια; Γιατί δεν πρέπει να είμαι απαισιόδοξη; Επειδή ρίχνω τους άλλους; Και εμένα με ρίχνουν οι άλλοι.

Γιατί δεν πρέπει να μετανιώνω για τίποτα; Μετανιώνω για τα πάντα. Θέλω να μηρυκάσω στα λάθη του παρελθόντος. Θέλω να είμαι μίζερη. Θέλω να μη με ενδιαφέρει τίποτα στ'αλήθεια.

Hopelessly Devoted to You

Ας πούμε ότι κάποτε σας άρεσε κάποιος. Ας πούμε επίσης ότι είναι η περίπτωση που εσείς δεν του αρέσατε και τόσο πολύ. Το αν έχει γίνει κάτι η όχι είναι άνευ σημασίας, η ουσία είναι ότι σας άρεσε, είσασταν ερωτευμένοι και δεν υπήρξε η ανταπόκριση που επιθυμούσατε. Και το άλλο πρόσωπο γνώριζε τα αισθήματά σας.

Γιατί τα πρόσωπα αυτά υποθέτουν ότι επειδή κάποτε άρεσαν, θα αρέσουν και εις τον αιώνα τον άπαντα; Είναι απίστευτα ενοχλητικό να σε αντιμετωπίζουν σαν το αιώνιο θύμα, αλλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο νάρκισσοι που τους είναι αδιανόητο ότι δεν τους γουστάρει ο κόσμος ολοκληρός και πόσο μάλλον κάποιος που έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον στο παρελθόν -όσο μακρινό κι αν είναι αυτό. Και ό,τι και να κάνεις χάνεις. Τους μιλάς; Νομίζουν ότι το κάνεις για να τους προσεγγίσεις. Δεν τους μιλάς; Το κάνεις επειδή έχεις πικαριστεί που σε απέρριψαν.

Πόσοι και πόσοι από αυτούς που μας έχουν αρέσει στο παρελθόν δεν αποδείχτηκαν στην πορεία κάτι πολύ λιγότερο από αυτό που είχαμε φανταστεί; Πόσους και πόσους τους βαριόμαστε πλέον και μας φαίνεται απίστευτο ότι κάποτε μας άρεσαν; Όχι, αυτό δεν το σκέφτονται οι συνωμοσιολόγοι νάρκισοι... Πάντα υπάρχει μια κρυφή ατζέντα πίσω από ότιδήποτε κάνεις και η ατζέντα αυτή είναι ότι ακόμα τον θέλεις σαν κολασμένη.

Πραγματικά δεν ήξερα να γελάσω ή να θυμώσω όταν τις προάλλες ήμουν σε παρέα, και κάποιος που μου άρεσε κάποτε, όταν τον ρώτησα τι έλεγε με μια φίλη μου (είχα ψιλοακούσει, έλεγε για γκόμενες) απάντησε με υπεράνω και νευρικό ύφος: τίποτα, τίποτα, άστο καλύτερα. Σημειωτέον ότι ο συγκεκριμένος, όχι μόνο μου έλεγε, αλλά με ζάλιζε κιόλας με τις λεπτομέρειες της ερωτικής του ζωής. Και ξαφνικά, από το πουθενά, έγινα η ζηλιάρα γκόμενα. Όχι, μην ακούσει τίποτα, γιατι θα κάνει σκηνή -και καλά. Η σκηνή είναι στην φαντασία του εκάστοτε νάρκισσου, και πολύ θα ήθελε να του την έκανα. Αλλά αφού δεν την κάνω, ας την φαντάζεται αυτός. Ας φέρεται ωσάν να ήταν αλήθεια.

Adieu les enfants

Πριν φύγω για διακοπές έκανα μια εκκαθάριση στο mp3 player, δηλαδή στο κινητό μου..και από όσα είχα κατεβάσει πρόσφατα, αποφάσισα να κρατήσω μόνο τη Regina Spektor. Τη Regina μου τη σύστησε μια φίλη μου και μου έσωσε τη ζωή. Εντάξει, μην υπερβάλλουμε, πάντως μου άρεσε πολύ.

Η Regina είναι πιανίστρια/ τραγουδίστρια από τη Μόσχα -εξ' ου και κάποια ξεσπάσματα στα ρώσικα όταν τραγουδάει. Η οικογένεια της μετακόμισε στην Νέα Υόρκη όταν η Regina ήταν 9 χρονών. Δηλώνει επηρεασμένη από τη Bjork και έχει όντως ένα ιδιαίτερα ελεύθερο, ιδιοσυγκρασιακό τρόπο να τραγουδάει. Οι συνθέσεις της όμως είναι αρκετά πιο ποπ και εύκολες από της Bjork. Μοιάζει αρκετά με Fionna Apple σε πιο καμπαρέ εκδοχή. Διάβασα ότι είναι μέρος της anti-folk σκηνής της Νέας Υόρκης, θα σας γελάσω, δεν ξέρω τι είναι η anti-folk.

Η Regina πάντως είναι ό,τι πρέπει για καλοκαίρι -και όχι μόνο. Ο τελευταίος της δίσκος, το Begin to Hope, είναι πολύ πιο ώριμος από τον προηγούμενο και αν συνεχίσει έτσι θα βγάλει κάτι εξαιρετικό στο μέλλον.

Έχει τραγούδια για το November Rain (that solo's really long, but it's a pretty song), για το καλοκαίρι στην πόλη (summer in the city means cleavage, cleavage), για τον Λουδοβίκο XV (apres moi le deluge, after me comes the flood), για τα τσιγάρα (remember that time I used to smoke only camels), για τη Billie Holiday, ε, τι άλλο να ζητήσει ο άνθρωπος; Η Regina δεν είναι μόνο έξυπνοι στίχοι με ποπ αναφορές, είναι μια αλλόκοτη, καθαρά θηλυκή perfomer και μια ενδιαφέρουσα τραγουδοποιός.

Αυτά λοιπόν, φεύγω και αφήνω τη Regina στο πόδι μου μέχρι το Σεπτέμβριο!! Καλό καλοκαίρι!

Y.Γ. : Δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ με το yousendit τώρα για να ανεβάσω τραγούδι, αλλά αν πατήσετε το link στο όνομά της, θα σας πάει στο site της, που έχει 2 videos από τον προηγούμενό της δίσκο.

Ειδήσεις

Χτες το βράδυ έβλεπα ειδήσεις και παρατήρησα κάτι: οι εκφωνητές φαίνονταν σχεδόν στενοχώρημενοι που Ισραήλ και Χεσμπολάχ δέχτηκαν το ψήφισμα του ΟΗΕ για κατάπαυση του πυρός. Επίσης έκαναν τα πάντα να μας πείσουν ότι δεν πρόκειται, δεν υπάρχει περίπτωση να ισχύσει η εκεχειρία, "σύμφωνα και με τις απόψεις των ειδικών". Οι ειδικοί ήταν ο εξής ένας, ένας πρώην διοικητής ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στο Λίβανο, ο οποίος μάλιστα δεν έλεγε ακριβώς αυτό. Έλεγε το αυτονόητο ο άνθρωπος, ότι είναι πολύ ευαίσθητες οι ισορροπίες.

Τελοσπάντων ας πούμε ότι είναι επαγγελματικό (και ασφαλές βέβαια) να δηλώνεις δύσπιστος για τα πάντα. Μπορεί και να διαλυθεί η εκεχειρία, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι όταν μιλούσαν για "ανελέητους βομβαρδισμούς" και "συνεχιζόμενες επιθέσεις", έλαμπαν τα μάτια τους, είχε μια ζωηράδα η φωνή τους. Όταν μιλούσαν για εκεχειρία και κατάπαυση πυρός, σαν να ατονούσε η φωνή τους, σαν να θόλωνε το βλέμα τους. Πως εξηγείται αυτό; Μια εξήγηση είναι ότι τα ελληνικά ΜΜΕ καλύπτουν θανάτους και καταστροφές με τόση λύσσα και μανία, που νομίζω ότι βρίσκουν μια σαδιστική/μαζοχιστική ικανοποίηση σε αυτό. Και όταν τους στερείς αυτή την ικανοποίηση, υποσυνείδητα προφανώς, νιώθουν μια απογοήτευση. Hate is a fascinating feeling που έλεγε και κάποιος.

Δεν θέλω να γίνω κακιά, αλλά πραγματικά αυτή είναι η εικόνα που δώσανε χτες οι εκφωνητές.

Για τέλος ένα άλλο ευτράπελο από τις ειδήσεις μας: έλεγε η εκφωνήτρια με επικριτικό ύφός "επιμένουν τα βρετανικά ΜΜΕ σε απίστευτα σενάρια τρόμου". Ενώ τα ελληνικά ΜΜΕ, σε αντίστοιχη περίπτωση, θα κρατούσαν τη γνωστή τους ψύχραιμη και υπεύθυνη στάση. Ας γελάσω!

Ποιά είναι διαφορά μεταξύ του ψεύτη και του ασυνεπή;

Το αποτέλεσμα είναι σίγουρα το ίδιο: σου λέει κάποιος ότι θα κάνει το Α και τελικά κάνει το Β. Ίσως η μοναδική διαφορά να είναι στην πρόθεση, δηλαδή ο ψεύτης όταν λέει 'ναι' το ξέρει ότι εννοεί κατά βάθος 'όχι'.

Αλλά και ο χρόνια ασυνεπής, δεν έχει την αυτογνωσία να ξέρει ότι όταν λέει 'ναι', ουσιαστικά εννοεί 'ίσως'; Και αφού την έχει -γιατί πιστεύω ότι από μια ηλικία και μετά, όλοι ξέρουμε τα όριά μας- γιατί επιμένει να εξαπατά τους άλλους και τον ευατό του και να δίνει υποσχέσεις;

Οι ασυνεπείς άνθρωποι έχουν ένα μοναδικό τρόπο να διαλύουν τις ψευδαισθήσεις των άλλων. Κάθε φορά. Με τρομακτική συνέπεια.

Τα καλοκαιρινά διλήμματα

Summertime and the living is easy σου λέει ο άλλος. Στην πραγματικότητα, βασανιστικά, βαθύτατα υπαρξιακά διλήμματα μας ταλανίζουν κάθε καλοκαίρι. Ιδού τα βασικότερα, χωρίς αξιολογική κατάταξη:

• Να βάλω τον κλιματισμό και να δροσιστώ πραγματικά, ή να ακούσω την οικολογική μου συνείδηση και να βάλω τον ανεμιστήρα προσποιούμενη ότι δεν ζεσταίνομαι;

• Να ακούσω Πετρίδη ή να κοιμηθώ; Βλάσφημο το δίλημμα…

• Να πάρω γρήγορο ή συμβατικό πλοίο; Αυτό θα μπορούσε να είναι και αυτό που λέμε ρητορικό ερώτημα, μιας και σύμφωνα με τον νόμο της προς τα κάτω ισοπέδωσης, τα γρήγορα γίνονται όλο και πιο αργά, χαλάνε, αργούν και είναι απίστευτα στριμωγμένα. Που θα πάει, σε λίγο θα είναι εντελώς ίδια με τα συμβατικά –εκτός από την τιμή τους φυσικά. Οπότε ό,τι και να πάρεις, χάλια θα είναι. Μάλλον το θέμα είναι αν θέλεις να χτυπήσει το αεράκι στο κατάστρωμα ή όχι…

• Να πάω σε ξερονήσι ή σε νησί με πράσινο; By the way και όχι επειδή είμαι από τις Κυκλάδες, αλλά γιατί το πράσινο θεωρείται αξιωματικά πιο όμορφο από την ξεραΐλα; Όχι, πείτε μου, γιατί;; Ποιος είπε πρώτος ότι τα δέντρα είναι πιο ωραία από τα βράχια και τον πιστέψανε όλοι;

• Να πάρω μπύρα ή να συνεχίσω με καφέ; Το δίλημμα αυτό πάντα εμφανίζεται γύρω στις 8 το απόγευμα. Καλά, σε κάποιους εμφανίζεται και από τις 12 το μεσημέρι και φυσικά κάποιοι δεν μπαίνουν καν στο δίλημμα και ξυπνάνε με μια ωραιότατη μπύρα, δεν τίθεται θέμα.

• Να βουτήξω στη θάλασσα κάνοντας έτσι το κολυμβητικό μου καθήκον ή να κάτσω κι άλλο ξαπλωμένη στην αμμουδιά όπως προστάζει η φυσική ροπή μου στην αδράνεια;

• Να πάρω cd μαζί μου ή να αφεθώ στις ωραίες, γραφικές επιλογές του τοπικού ραδιοφώνου; Οι οποίες εντάξει, μπορεί καμιά φορά να σε εκπλήξουν ευχάριστα, παίζοντας ας πούμε το «Κιθαρίστας ή Ντράμερ» και βυθίζοντας σε έτσι σε ένα άλλο από τα άλυτα διλήμματα της ζωής σου…

Oh master, my master

Σήμερα κατά τύχη είδα μια ταινία της οποίας δεν γνώριζα καν την ύπαρξη. Λεγόταν «The Prime of Miss Jean Brodie» και πρωταγωνιστούσε η Maggie Smith, η οποία κέρδισε και το Όσκαρ εκείνη τη χρονιά (το 1969) για το ρόλο της. Δεν την είδα καν από την αρχή, αλλά ο διάλογος ήταν τόσο καλογραμμένος και οξυδερκής που δεν μπόρεσα καν να σηκωθώ από τη θέση μου για να ψάξω να δω στο πρόγραμμα ποια στο καλό ήταν αυτή ταινία -το Filmnet δεν έχει και διαφημίσεις.

Την είδα λοιπόν χωρίς να ξέρω απολύτως τίποτα για αυτή, πράγμα σπάνιο τη σήμερον ημέρα και τολμώ να πω πως εντυπωσιάστηκα. Χωρίς να είναι κανένα αριστούργημα η ταινία είναι μια εξαιρετική σπουδή χαρακτήρων και θίγει πάρα πολλά θέματα, όπως η σχέση μαθητή-δασκάλου, η σεξουαλική και πνευματική ελευθερία, η εξουσία και η αμφισβήτησή της. Η ιστορία είναι ότι η Jean Brodie είναι μια φιλελεύθερη δασκάλα σε ένα συντηρητικό σχολείο θηλέων στη Σκοτία του 1930. Από την αρχή της ταινίας βλέπουμε ότι η Brodie είναι φανατικά αφιερωμένη στον στόχο της διδασκαλίας, της διάπλασης του πνεύματος αν θέλετε. Πρόκειται για μια από αυτές τις δασκάλες που εντυπώνονται για πάντα στο μυαλό των εφήβων μαθητών τους: έξυπνη, αστεία, καλλιεργημένη, γοητευτική και εντελώς αντικονφορμίστρια, τόσο όσον αφορά τις μεθόδους της, όσο και σε σχέση με τα ήθη της εποχής. Ο δηλωμένος σκοπός της είναι να διδάξει στα παιδιά την καλοσύνη, την ομορφιά και την αλήθεια. Από την αρχή βέβαια φαίνονται κάποιες ρωγμές στην πανοπλία της, όπως μια σχετική αλαζονεία και η τάση της να τις πατρονάρει τις μαθήτριές της.

Στην πορεία η δεσποινίς Brodie γίνεται οπαδός του Φράνκο και της φασιστικής ιδεολογίας, την οποία θέλει να ενσταλάξει και στην τάξη της... Η αλήθεια είναι ότι πολλοί άνθρωποι της διανόησης της εποχής (κλασσικό παράδειγμα ο Ezra Pound) είχαν ενθουσιαστεί με μια ρομαντική ιδέα της δύναμης του φασισμού να αλλάξει τον κόσμο. Όπως και τώρα νομίζω πολλοί διανοούμενοι εκστασιάζονται με αντιδραστικά, αυταρχικά κινήματα επειδή θεωρούν ότι θα μας λυτρώσουν από την παρακμή του δυτικού πολιτισμού, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Το θέμα είναι ότι μετά από αυτή την αποκάλυψη και όλα όσα τραγικά επακολουθούν, έρχονται στο φως όλες οι σκοτεινές πλευρές του χαρακτήρα της δεσποινίδος Brodie: είναι ματαιόδοξη (τρομερή η έκφραση της Maggie Smith όταν καταλαβαίνει ότι έχασε το τρένο του γάμου, παρά τη αιώνια δύναμη που θεωρεί ότι ασκεί στους άντρες), αυταρχική, χειριστική και απίστευτα εγωπαθής. Παρόλα αυτά, παραμένει ένας συναρπαστικός χαρακτήρας.

Η μαθήτρια που όρθωσε το ανάστημά της εναντίον της ήταν και η καλύτερη της μαθήτρια: ήταν αυτή που είχε αφομοιώσει τα διδάγματα της Brodie για αυτονομία, δυναμισμό και ανεξάρτητο τρόπο σκέψης.

Και αυτό νομίζω ότι είναι το μεγάλο προτέρημα αυτής ταινίας: ότι δείχνει έναν πραγματικά ανθρώπινο, τρισδιάστατο χαρακτήρα, με όλες τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις που μπορεί να εμπεριέχει. Σχεδόν σε όλη την ταινία ο θεατής είναι διχασμένος σχετικά με την miss Brodie, την αντιπαθεί και την θαυμάζει ταυτόχρονα. Ακόμα και μετά το τέλος, δεν μπορείς να την αποφασίσεις εάν είναι καλή ή κακή. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, είναι και τα δύο ταυτόχρονα, αλλά ποιος θα τολμούσε τώρα να παρουσιάσει ως πρωταγωνιστή έναν τόσο πολιτικά αμφιλεγόμενο χαρακτήρα; Θα έπεφταν όλοι να τον φάνε ζωντανό στο όνομα της πολιτικής ορθότητας (που πολλά καλά έκανε, ειδικά για τις γυναίκες, αλλά αρκετά πια).

Νομίζω ότι οι μοναδικοί αμφιλεγόμενοι χαρακτήρες που δεχόμαστε πια στο σινεμά είναι οι πληρωμένοι δολοφόνοι του Ταραντίνο και αυτό γιατί δεν είναι άνθρωποι, είναι καρικατούρες ανθρώπων.

Καινούριοι φίλοι

Οι καινούριοι φίλοι είναι δύσκολοι. Και οι παλιοί φίλοι κάποτε ήταν καινούριοι, πως τους κάναμε παλιούς; Αλλά οι πρώτες ημέρες της φιλίας μας χάνονται στα βάθη του χρόνου και εξάλλου ήμασταν πολύ μικρότεροι τότε.

Και ενώ είσαι με την ολοκαίνουρια γυαλιστερή σου φίλη και όλα πάνε τέλεια, ξαφνικά έρχεται η ρήξη. Δεν είναι απαραίτητα διαφωνία ή λογομαχία, είναι όμως το σημείο καμπής, όπου βλέπεις ότι δεν είναι και τόσο φοβερή η καινούρια σου φίλη. Ούτε κι εσύ είσαι τόσο φοβερή για αυτήν. Μέσα σε μια στιγμή σε κουράζει τόσο αφόρητα. Ως εκ θαύματος συνειδητοποιείς τον άλλον για αυτό ακριβώς που είναι και για όλα αυτά τα άπειρα εκνευριστικά χαρακτηριστικά που έχει. Τότε όλα τα σκόρπια κομμάτια συνδέονται, ναι, αυτό που σε είχε πειράξει την άλλη φορά και το είχες ξεχάσει, δεν ήταν ιδέα σου. Ήταν ένα δείγμα κάποιου μεγαλύτερου πράγματος. Σαν σε αποκαλυπτήρια αγάλματος βλέπεις πως είναι και πως θα είναι ο άλλος. Και ξέρεις ότι αυτό δεν θα αλλάξει. Το θες ή δεν το θες λοιπόν;

Τότε εμένα με πιάνει πανικός, γιατί σκέφτομαι, πως δεν το είχα καταλάβει αυτό; Μου φαίνεται απαίσιος ο άλλος και απαίσια και εγώ που τον έκανα φίλο μου. Τώρα δεν ξέρω αν θέλω να είμαστε φίλοι. Τώρα μου φαίνονται όλα, οι εξομολογήσεις, οι βόλτες, τα ξενύχτια, όλα ένα τεράστιο λάθος. Όχι, δεν ξέρω ακόμα αν τον θέλω μαζί μου και αυτή η απρόσμενη αβεβαιότητα με θλίβει.

Μα είναι τόσο δύσκολοι οι καινούριοι φίλοι.

Induction of Psychoneuroses by Conditioned Reflex Under Stress

My name is Harry Palmer, my name is Harry Palmer, my name is Harry Palmer …επαναλαμβάνει πυρετωδώς ο Michael Caine προκειμένου να αντισταθεί στην πλύση εγκεφάλου που υφίσταται από κακούς κομμουνιστές στο ψυχροπολεμικό θρίλερ The IPCRESS File.

Πέρα από την ψυχροπολεμική και κάπως απλοϊκή πλοκή της, η ταινία παραμένει από τις καλύτερες κατασκοπικές ταινίες που έχουν γυριστεί, κυρίως χάρη στην ατμόσφαιρά της. Ευτυχώς το φιλμ δεν εμμένει σε κάποια αντικουμμουνιστική προπαγάνδα, αφού ουσιαστικά το μοναδικό ψυχροπολεμικό στοιχείο είναι ότι οι μερικοί από τους κακούς προέρχονται από το Σιδηρούν Παραπέτασμα (ο Αρχικακός μάλιστα είναι Αλβανός, οποία πρωτοτυπία!).

Εκτός από το εθιστικό score του John Barry και τις υποβλητικές γωνίες λήψης, η ταινία διαθέτει στον ρόλο του διοπτροφόρου γκουρμέ πράκτορα και τον πιο γοητευτικό Michael Caine που έχω δει στη ζωή μου. Καμία σχέση με James Bond, ο δικός μας πράκτορας προέρχεται από τη λαική τάξη, πηγαίνει στο σούπερ-μάρκετ σαν κανονικός άνθρωπος, ζει σε μια γκαρσονιέρα και η δουλειά του εναλλάσσεται μεταξύ της βαρετής συμπλήρωσης αναφορών σε δημόσια υπηρεσία και το ελάχιστα πιο συναρπαστικό κυνήγι των υπόπτων στους δρόμους του Λονδίνου. Τίποτα ιδιαίτερα glamorous λοιπόν, ο Harry Palmer τσαλακώνεται αρκετά στην ταινία αλλά καταφέρνει να αντιμετωπίζει τα πάντα με ψυχραιμία, εξυπνάδα, μια δόση αναίδειας και καλό γούστο -πάντα. Ο Michael Caine έχει ξαναϋπάρξει ωραίος (στο Alfie) έχει ξαναϋπάρξει σκληρός (στο Get Carter φυσικά) αλλά ποτέ τόσο τρωτά cool.

Δεν μαύρισες! (τεθλιμμένο βλέμα)

Αν ξανακούσω αυτή την ατάκα άλλη μια φορά, το ορκίζομαι ότι θα εκραγώ. Οι εξυπνάκηδες που μου το λένε προϋποθέτουν (λανθασμένα):

1.Ότι θέλω να μαυρίσω. Πραγματικά, δεν θέλω καθόλου. Το μαύρισμά μου είναι αδιάφορο, έως και απωθητικό, ειδικά σε ανθρώπους που το έχουν παρακάνει και παίρνουν ένα πορτοκαλο-καφέ καμένο χρώμα. Φαίνεται ότι το δέρμα τους έχει υποφέρει, είναι αφυδατωμένο, ζαρωμένο και στεγνό. Επίσης δεν μου αρέσει καθόλου να κάθομαι κάτω από τον ήλιο. Δεν είναι μόνο λόγω των βλαβερών ακτίνων, απλώς ποτέ δεν μου άρεσε η ηλιοθεραπεία. Και μια είδηση για όσους θέλουν να μαυρίσουν: όσο και να προσπαθήσουν, το δέρμα τους δε θα πάρει ποτέ τη γλυκιά, στιλπνή απόχρωση που έχει το φυσικά σκούρο δέρμα.

2.Ότι μπορώ να μαυρίσω. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη νοημοσύνη ή εμπειρία για να γνωρίζεις ότι όσοι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα λευκοί, δεν μαυρίζουν. Στην καλύτερη περίπτωση και αν είναι πολύ προσεκτικοί, παίρνουν λίγο χρώμα, στη χειρότερη παθαίνουν εγκαύματα.

Μια τελευταία απορία: έστω οι άνθρωποι που με βλέπουν για πρώτη φορά στη ζωή τους το καλοκαίρι να έχουν αυτή την απορία. Οι άνθρωποι που με ξέρουν χρόνια και δεν με έχουν δει ποτέ των ποτών να μαυρίζω, γιατί επιμένουν να επαναλαμβάνουν αυτή την ερώτηση σαν κακοπρογραμματισμένα αυτόματα;

To concert or not to concert?

Δεν είμαι φανατική οπαδός των Depeche Mode, αλλά το Violator είναι από τους αγαπημένους μου δίσκους -και ένας από τους καλύτερους των 90’s κατά τη γνώμη μου- οπότε όδευσα και εγώ προς το Terra Vibe χτες για να κάνω και το καθήκον μου ως μουσικόφιλος.

Στο φιλοσοφικό ερώτημα αν αξίζει τον κόπο να πηγαίνεις σε τόσο μεγάλες συναυλίες, όπου ξέρεις ότι θα ταλαιπωρηθείς αφάνταστα και μάλλον δεν θα δεις τίποτα, η απάντηση είναι ναι. Οι Depeche Mode έκαναν μια φοβερή εμφάνιση με αέρα και απόδοση μεγάλου συγκροτήματος. Ήταν πραγματικά πολύ καλύτεροι απ’ότι περίμενα, ο ήχος τους ήταν καταπληκτικός και η φωνή του τραγουδιστή σε άψογη φόρμα. Τολμώ να πω ότι στα παλιά τους μου άρεσαν περισσότερο, αλλά πάλι δεν ξέρω και καλά τα καινούρια.

Έφτασα κάπως αργά, τι κάπως δηλαδή, ακριβώς όταν βγήκαν. Γινόταν της κακομοίρας από κόσμο και επικρατούσε ένας γενικότερος εκνευρισμός καθώς διάφοροι μετακινούνταν προσπαθώντας να φτάσουν λίγο πιο μπροστά -ναι και εγώ μαζί τους, ξέρετε με την κλασσική μέθοδο: προσκολλούμαστε σε παρέα που ανοίγει δρόμο και πάμε και εμείς σαν τους κολαούζους από πίσω… Είναι κάτι που με εκνευρίζει όταν το κάνουν οι άλλοι, από την άλλη δεν μπορούσα να πιστέψω ότι δεν θα έβλεπα απολύτως τίποτα. Μη νομίζετε ότι είχα την απαίτηση να πάω μπροστά, απλώς λίγο λιγότερο πίσω..

Είναι και αυτό ένα άλλο βασανιστικό ερώτημα: μπορείς να ευχαριστηθείς μια συναυλία όταν δεν βλέπεις τίποτα; Δηλαδή σε πολλά βίντεο από τεράστια live βλέπεις τη λαοθάλασσα να χορεύει και να εκστασιάζεται και σκέφτεσαι: γιατί χαίρονται τώρα αυτοί;; θα μπορούσαν να είναι και σπίτι τους και να βλέπουν το συγκρότημα σε live στην τηλεόραση… Ξέρω, δεν είναι έτσι ακριβώς, η ατμόσφαιρα της ζωντανής παράστασης, η εμπειρία που μοιράζεσαι με χιλιάδες την ίδια στιγμή, κλπ…Still…κάτι λείπει όταν δεν βλέπεις όχι μόνο το συγκρότημα, αλλά ούτε καν τις οθόνες ή τα φώτα της σκηνής. Σε κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε τέτοιο πήξιμο που αποφάσισα ότι δεν είχε νόημα πλέον, εφόσον δεν μπορούσα να αναπνεύσω και εξακολουθούσα να μη βλέπω. Φευ! Ο χοντρός γίγαντας πίσω μου είχε τόσο εκνευριστεί με τον κόσμο που πηγαινοερχόταν, που αφού μας έχωσε μία στα πλευρά με το κράνος που κρατούσε, δήλωσε ότι ο επόμενος που θα επιχειρήσει να κουνηθεί θα φάει κλωτσιά. Nobody moves, nobody gets hurt που λέμε. Καλά να μιλάμε εμείς οι κοντοί, να ενοχλείται ο ψηλός των 100 κιλών με τον κόσμο…Τι να κάνουμε, λουφάξαμε εκεί για λίγο, αναλογιζόμενοι το γνωστό γνωμικό, 'όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα' και μετά από κανά μισάωρο κάναμε τη μεγάλη έξοδο. Είναι τραγικό να μη σε αφήνουν ούτε καν να πας προς τα πίσω..μια κοπέλα έλεγε στη φίλη της να κάνει πως λιποθυμάει για να μπορέσουν να βγουν!! Αλλά τι θα ήταν οι συναυλίες χωρίς αυτές τις εμπειρίες;

Αφού πήγα λοιπόν τελείως πίσω και αφέθηκα στη μοίρα μου, χρησιμοποιώντας κατά καιρούς τα γνωστά τρικ, όπως στηρίζουμε τις φτέρνες μας σε πεταμένα μπουκάλια νερού για να ψηλώσουμε (λέγεται και νερόσολα) και βλέπουμε τη συναυλία από την κάμερα του μπροστινού, μπόρεσα να απολαύσω τη συναυλία. Η οποία ήταν πολύ καλή, δεν ξέρω αν σας το είπα!!

Υ.Γ. Δεν πολυέβλεπα τις οθόνες αλλά νομίζω ότι κυρίως προέβαλλαν διάφορες άλλες εικόνες, και αυτές που έδειχναν από τη συναυλία δεν ήταν πάντα κατατοπιστικές, π.χ. για ένα σχεδόν ολόκληρο ένα τραγούδι η κάμερα είχε κάνει ζουμ στην κιθάρα. Έλεος!! Νομίζω ότι οι οθόνες αυτές μπορεί να αποδειχθούν σωτήριες σε τέτοιες καταστάσεις και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να εκφραστεί καλλιτεχνικά εκείνη τη στιγμή ο σκηνοθέτης (;) της συναυλίας.