Βιταμίνες

Τις προάλλες ήμουν στον οφθαλμίατρο, ο οποίος κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια μου και δεν είδε τη ψυχή μου, αλλά ότι μου λείπουν βιταμίνες (από κάποιον ιστό στα μάτια που ήταν χαλαρός ή κίτρινος ή κάτι τέτοιο αηδιαστικό). Με ρωτάει λοιπόν ο γιατρός: -Παίρνεις βιταμίνες; -Ναι, λέω αθώα εγώ, τις Centrum. -Όχι παιδί μου λέει αυτός, εννοώ βιταμίνες από φρούτα και λαχανικά. -Α, τέτοιες, όχι δεν παίρνω. -Να παίρνεις και να τρως καρότα που είναι καλά για τα μάτια. -Μάλιστα γιατρέ μου.

Γιατί μισώ τα φρούτα και τα λαχανικά; Θα μπορούσα να ζήσω μια ευτυχισμένη ζωή με μπιφτέκια, μακαρόνια, τηγανητές πατάτες και παγωτά. Δεν οφείλεται στην διατροφική μου εκπαίδευση, σπίτι μου τρώγαμε εκνευριστικά σωστά. Πάντα σαλάτα με το φαγητό, πάντα φρούτο στο τέλος και μη ξεχάσω και το γαλατάκι μου -πρωί και απόγευμα. Αναψυκτικά και γλυκά, ξεχάστε τα, ήταν εξωτικά προϊόντα. Τις πταίει λοιπόν;

Επιστημονικώς πταίει το ότι οι διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων διαμορφώθηκαν μετά από εκατομμύρια χρόνια διαβίωσης στην αφρικανική σαβάνα. Υπό τις συνθήκες αυτές, ο άνθρωπος χρειαζόταν για να επιβιώσει ό,τι θεωρείται σήμερα ανθυγιεινό. Πολύ απλά, το σώμα μας ζητάει πράγματα που δεν έχει πλέον τόσο ανάγκη. Πρέπει μάλλον να περάσουν άλλα τόσα εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης για να προσαρμοστεί ανάλογα. Εντωμεταξύ, την πληρώνω εγώ.

Έχω κάνει άπειρες ανόρεχτες προσπάθειες να εντάξω τα φρούτα και τα λαχανικά στη διατροφή μου, και καταλήγω πάντα με ένα ψυγείο γεμάτο σάπια μαρούλια, αχλάδια, καρότα και άλλα συμπαθή εδώδιμα αποικιακά. Γιατί να μην φτάνει το χαπάκι με τις βιταμίνες; Και μετά σου λέει επιστήμη. Η επιστήμη με απογοήτευσε ως επιταχυντής της εξέλιξης. Και μετά σου λέει ο άνθρωπος έχει χάσει την επαφή του με το σώμα του. Μα και να θέλει να τη χάσει, δεν μπορεί...