Στο καλλιτεχνικό δίλημμα ‘style or substance’, o Douglas Sirk απαντάει ‘substance through style’ και μας αιχμαλωτίζει στον δραματικό τεχνικολόρ κόσμο του. Κάποιοι θεωρούν τις ταινίες του Sirk σαπουνόπερες, ιλουστρασιόν σκουπίδια ή στην καλύτερη περίπτωση, ιστορικό camp.
Αυτές που είδα το καλοκαίρι στην ΕΤ1 μου φάνηκε ότι πέραν των εικαστικών επιτευγμάτων διαθέτουν και ψυχή. Εντάξει, κάποιοι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι, υπάρχει μια δόση υπερβολής, αλλά ο Sirk προσεγγίζει με μεγάλη κατανόηση τους πρωταγωνιστές του και με κριτικό πνεύμα τις κοινωνικές δομές της Αμερικής του 1950.
Μου είχε κάνει εντύπωση στο All Τhat Heaven Allows (αυτό το είχα δει παλιότερα, δεν το έχει παίξει ακόμα στο αφιέρωμα) το πορτραίτο της χήρας μητέρας, τα παιδιά της οποίας θεωρούν ότι δεν πρέπει να έχει ερωτική ζωή, απλώς επειδή δεν την βλέπουν σαν γυναίκα, αλλά σαν γηραιά κυρία, η οποία πρέπει να είναι χαρούμενη με μια τηλεόραση, τις επιτυχίες των παιδιών της και να μην τους ενοχλεί και πολύ. Τέτοιες λεπτότερες πτυχές της οικογενειακής ζωής δε θυμάμαι να είχε αγγίξει ο Haynes στη διασκευή του, Far from Heaven, η οποία ήταν πιο απλοϊκό μελό κι από τον Κατήφορο.
Τέλος πάντων, το κυριακάτικο αφιέρωμα της ΕΤ1 συνεχίζεται (μετά το χουνέρι που μας έκανε με το Tarnished Angels το οποίο σταμάτησε δέκα λεπτά πριν το τέλος και για μιάμιση ώρα περίπου, δείχνοντάς μας ειδήσεις και -το χειρότερο- Φόρμουλα 1).
Αυτή την Κυριακή στις 20:50 (ο Θεός και η Δημόσια Τηλεόραση να βάλουν το χέρι τους) προβάλλεται το Imitation of Life με τη θεά Lana Turner. Θεωρείται το αριστούργημά του, οπότε μη το χάσετε!
Αν μη τι άλλο, θα είναι χάρμα οφθαλμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου