Τι μάθαμε στον Jay-Z:

• Ότι το καλό πράγμα αργεί….και ότι κάποιοι καλλιτέχνες, όσο και να έχουν αργήσει, όταν βγαίνουν στη σκηνή, τα ξεχνάς όλα.
• Ότι υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα (οι πρώτες 6-7 σειρές -και κάποιοι πίσω μας) που ξέρουν όλους τους στίχους του Jay-Z και όχι μόνο. Τα παιδιά ήξεραν και όλους τους στίχους των Grandmaster Flash, του B.I.G. και δε συμμαζεύεται. Μας ξελάσπωσαν ουκ ολίγες φορές που ο Jay-Z έδινε το μικρόφωνο στο κοινό να τραγουδήσει. Μπράβο παιδιά!
• Ότι κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ καλοί επαγγελματίες, όπως πρέπει δηλαδή. Όταν χάλασε ο ήχος στη μέση ενός τραγουδιού και ο Jay-Z (μαζί με όλο το υπόλοιπο, πώς να το πω; συγκρότημα; crew?) κατέβηκε από τη σκηνή, μου ήρθε ένα flash-back από τους White Stripes. Πάει και αυτή η συναυλία σκέφτηκα, αυτοί οι stars είναι πριμαντόνες, προφανώς άργησε τόσο να βγει επειδή υπήρχε ήδη πρόβλημα με τον ήχο, δεν πρόκειται να ξαναεμφανιστεί τώρα. Τελικά ο άνθρωπος βγήκε και ήταν και πάρα πολύ καλός. Τώρα μη μου πείτε ότι είχε συμβόλαιο και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα ούτως ή άλλως. Τα συμβόλαια αυτά έχουν κάτι όρους του τύπου «να παίξεις 45 λεπτά τουλάχιστον». Θα μπορούσε να είχε παίξει το μίνιμουμ και να φύγει, ή να παίξει με μισή καρδία.. Αντίθετα έπαιξε μιάμιση ώρα (κανονικά δηλαδή), απτόητος και δυναμικός, παρά το γεγονός ότι ο ήχος παραλίγο να χαλάσει ξανά.
• Να κάνουμε αυτό το σηματάκι με τα χέρια (δες φώτο), να κάνουμε bounce, να wave our hands in the air με διάφορους τρόπους, να φωνάζουμε (οι κοπέλες versus τα αγόρια, οι αριστεροί vs των δεξιών κ.α.), να χορεύουμε ασταμάτητα και να συγκινούμαστε με tributes σε αποθανόντες καλλιτέχνες (δεν το περίμενα, αλλά μου συνέβη και αυτό).
• Ότι αν ο άλλος ραπάρει (ε, πώς να το πω τώρα – πολύ ορολογία το ραπ βρε παιδί μου) σωστά, μπορείς να καταλάβεις τι λέει. Φοβερή άρθρωση ο Jay..!
• Ότι υπάρχουν και σοβαροί rappers...