Mαύρα Mεσάνυχτα

Καλύτερο bitch fight ever στην ελληνική τηλεόραση: τραγουδιάρα-νυχτόβια Σιλβί (Παναγιώτα Βλαντή) εναντίον κατίνας-νεόπλουτης νοικοκυράς Λένας (Μπέσυ Μάλφα).

Ζω για το επόμενο χαστούκι!!

ΥΓ. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω καλύτερο φωτό.... Και εννοείται πως τα bitch fights, είναι ένα μόνο από τα ενδιαφέροντα στοιχεία της σειράς. Αν το χειριστούν καλά μπορεί να γίνει και ένα ελληνικό Sopranos (τηρουμένων των αναλογιών κλπ κλπ).

Παλιά Συνάδελφος/ Νέα Συνάδελφος

Πόσο ωραία είναι στη δουλειά τώρα που έχω μια νέα συνάδελφο. Ένας λευκός καμβάς στον οποίο μπορώ να ζωγραφίσω. Θα της τα δείξω όλα εγώ εγώ και θα δείξω και στους άλλους στο γραφείο πόσο καλή είμαι με τους νέους. Πόσο μόνο εγώ τα ξέρω όλα στην εντέλεια. Γιατί είμαι η παλιότερη. Αλλά κυρίως γιατί δεν ξεχνάω ποτέ τίποτα. Νιώθω να με κατακλύζει μια υπερηφάνια όταν όλοι μου λένε ότι είμαι η μνήμη της Εταιρίας. Έχω και χιούμορ, μπορώ αστειεύομαι με το γεγονός ότι είμαι τόσο σχολαστική. Πάντα θέλω κι άλλες αρμοδιότητες, ακόμα και αν αυτές είναι άσχετες με το αντικείμενο μου. Γιατί δεν είναι σωστό να λες όχι. Γιατί όλοι συνάδελφοι είμαστε, στο κάτω κάτω. Αλλά, ας επιστρέψουμε στο αγαπημένο μου θέμα, τη νέα μου συνάδελφο.

Θα την πάρω κάτω από τη φτερούγα μου, θα της δείξω ποίος είναι ο σωστός τρόπος να κάνουμε τα πράγματα. Εγώ πάντα λέω: καλύτερα περισσότερα, παρά λιγότερα. Δηλαδή όσο περισσότερα έγγραφα, περισσότερες σφραγίδες και όσο περισσότερες υπογραφές γίνεται. Να είσαι καλυμμένος. Εγώ δεν είμαι φυγόπονη και τσαπατσούλα σα μερικούς μερικούς. Ελπίζω ότι υπό την καθοδήγησή μου η μικρή δε θα γίνει ποτέ έτσι. Βέβαια με έχει πάντα δίπλα της να τη διορθώνω ή ακόμα και να αναλαμβάνω της δικές της υποθέσεις όταν βλέπω ότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει.

Θα της υποδείξω και ποιους πρέπει να αντιπαθούμε στη δουλειά. Όχι ευθέως, αλλά σιγά-σιγά, με μικρά αόριστα σχολιάκια. Θα καταλάβει αυτή. Εμείς εδώ κάνουμε τη δουλειά μας όσο πιο σεμνά και ταπεινά γίνεται. Και εγώ διαφωνώ με κάποια πράγματα, αλλά δεν είναι σωστό να φέρνεις αντιρρήσεις στους ανωτέρους σου, όπως κάνουν κάποιοι που το παίζουν έξυπνοι εδώ μέσα.

Πιστεύω πως η νέα θα γίνει "δικό μας παιδί" και θα κάνει τα πράγματα όπως "εμείς". Ήδη με συμπαθεί πολύ. Πήρα το θάρρος να τη φωνάζω "μωρό μου" τώρα τελευταία, μια έκφραση που δε χρησιμοποιούσα ποτέ πριν, αλλά την έχω ακούσει να φωνάζει έτσι τις φίλες της στο τηλέφωνο, και εγώ θέλω τόσο πολύ να είμαι φίλη της. Σφυρηλατούμε το δεσμό μας αργά αλλά σταθερά, τις προάλλες μάλιστα μιλάγαμε γαλλικά στο γραφείο, και δεν καταλάβαινε κανείς τι λέγαμε. Έτσι για πλάκα το κάναμε, αλλά νομίζω ότι φάνηκε πως εμείς οι δύό μοιραζόμαστε κάτι ξεχωριστό. Τώρα, με τη νέα στο γραφείο, μπορώ να είμαι και αποτελεσματική και σκανδαλιάρα, κάτι που ονειρευόμουν από τότε που ήμουν μαθήτρια στο σχολείο.

To σπίτι των ονείρων σου

Ψάχνω για σπίτι εδώ και 7-8 μήνες (με αυξομειούμενη ένταση, ομολογουμένως) και έχω φτάσει σε αδιέξοδο. Δεν υπάρχει τίποτα.

Ιστορίες που έχω ακόυσει για τρομερές αγορές όπως για τύπους που χρωστούσαν στο καζίνο και πουλησαν το σπίτι τους όσο-όσο, ή για την αχτύπητη ευκαιρία που βρήκε κάποιος στρίβοντας τυχαία σε ένα στενάκι, ή για το τιπ που έδωσε ο περιπτεράς για το καταπληκτικό ρετιρέ που πουλούσε πάμθηνα πάμπλουτη γιαγιά, δεν έχουν συμβεί ακόμα σε μένα.

Αντίθετα τα περισσότερα σπίτια που βρίσκω και ακριβά είναι και έλλατώματα έχουν. Το περίφημο σπίτι που μόλις πατήσεις το πόδι σου μέσα νιώθεις ότι "ναι, αυτό είναι" δε μου έχει τύχει ακόμα.

Και αυτός είναι και ένας ακόμα λόγος για τον οποίο το να ψάχνεις σπίτι μοιάζει πολύ με το να σκέφτεσαι το γάμο. Δεν είναι τυχαίο, ότι για πολλούς σπίτι και γάμος πάνε μαζί.

Μια ζωή σου πιπιλάνε όλοι το μυαλό με το πόσο σημαντικό είναι, με το πόσο η ζωή σου θα αλλάξει αν το αποκτήσεις και με το πόσο προσεκτικά πρέπει να εξετάσεις όλους τους παράγοντες πριν κάνεις το μεγάλο βήμα.

Όταν (φυσικά με τέτοιες απαιτήσεις) δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις, αρχίζει να περνάει ο χρόνος -και να αυξάνεται το πρήξιμο, οπότε σου λένε πλέον τα αντίθετα:

• Τέλειο σπίτι δεν υπάρχει (τέλειος άντρας δεν υπάρχει).

• Έλα μωρέ, μια επένδυση είναι, δεν είναι για πάντα (μπορείς πάντα να πάρεις διαζύγιο)

• Αγόρασέ το να ξεμπερδεύεις, μην τα ψειρίζεις τώρα (παντρέψου παιδάκι μου να ησυχάσουμε).

• Ακόμα και αν δε σου πολυαρέσει, είναι πιο συμφέρον από το να μένεις σε νοίκι (δύσκολο πράγμα η αγαμία).

• Αν δυσκολευτείς πολύ με τη δόση θα σε βοηθήσουμε εμείς (θα σου κρατάμε τα παιδιά).

• Πάρε ένα τώρα και στη χειρότερη το νοικιάζεις (άστον να σου ρίξει και λίγο κέρατο).

Τελικά η μεγαλύτερη αλήθεια πρέπει να είναι κάτι που είχα ακούσει κάποτε για τα διδακτορικά: Τα τελειώνεις μόνο όταν τα έχεις πλέον σιχαθεί... Και μη με ρωτήσετε αν αυτό έχει κάποια αντιστοιχία με το γάμο!

άσλδκξ΄λκδσσ΄δφγδ΄κγηςγξ7πςα

Τις προάλλες έλεγα σε φίλη μου και συν-blogger ότι θα ανοίξω ένα καινούριο μπλογκ και θα γράφω εκεί ο,τι μου κατεβαίνει. Αυτό μπορείς να το κάνεις και τώρα μου λέει.

Έλα όμως που δεν μπορώ. Θέλω να γράψω για το Μόναχο και τη Βενετία αλλά σκέφτομαι ότι πρέπει να ψάξω να βρω κάποιες ιστορικές πληροφορίες και να ελέγξω την ακρίβεια των γραφόμενών μου και δεν έχω καμία όρεξη. Άλλες φορές σκέφτομαι αν αυτά που θα γράψω έχουν συνοχή με παλιότερα κείμενα. Αν θα παρεξηγηθεί κάποιος. Αν είναι τελείως βλακείες ή βαρετά. Αν όμως το μπλόγκινκ φέρνει κάτι καινούριο, αυτό δεν είναι η υπόσχεση -και η απειλή- ενός αυθόρμητου, αδιαμεσολάβητου λόγου; Η τελικά αυτό είναι αδύνατον/ανεπιθύμητο;

Κατά καιρούς έχω διάφορες ιδέες για μπλογκς, ένα που θα γράφω τα όνειρα που βλέπω κάθε βράδυ, ένα που θα δημοσιεύω ερωτικές επιστολές (που έχω γράψει εγώ), ένα που θα γράφω μόνο λίστες με πράγματα που με ενοχλούν, ένα που θα γράφω πράγματα που ακούω στο δρόμο, ένα για τα ποιήματά μου. Η σκέψη βέβαια ότι θα πρέπει να κάνω λογκ ιν και λογκ αουτ πέντε-έξι φορές την ημέρα για να συντηρώ όλα αυτά τα μπλογκς (φυσικά δε θα είναι όλα στο ίδιο όνομα) με αποθαρρύνει. Μου αρέσει όμως η σκέψη ότι επιτέλους πια θα κάνω ό,τι θέλω.

Ότι θα με κυνηγούσε η ακατανίκητη επιθυμία μου να είμαι αρεστή ακόμα και όταν γράφω ανώνυμα, δεν το περίμενα.

Πάντως (και μέχρι να διασπαστώ σε 15 μπλογκς) χτες το βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι κατέβρεχα περιστέρια με το τηλέφωνο του ντους μέσα σε ένα art installation, μέρος της έκθεσης που έκανε μια ομάδα από συναδέλφους που ήταν παράλληλα καλλιτέχνες. Το αρτ ινσταλέισιον ήταν ένα μπάνιο και από μια τρύπα σε ένα μεγάλο κουτί έπεφτε συνέχεια καναβούρι. Εκεί μαζεύονταν τα βρώμικα απαίσια περιστέρια -πριν καραδοκούσαν πάνω στα ντουλάπια και τα παράθυρα- εγώ ήμουν κλεισμένη στο μπάνιο και προσπαθούσα να τα διώξω καταβρέχοντάς τα, ή και καμιά φορά σπρώχνοντας τα με τα χέρια. Αυτά όμως στέκονταν ακίνητα, βρώμικα και βρεγμένα, πάνω στο καλοριφέρερ, το νεροχύτη, τα ντουλάπια, το μπάνιο, σχεδιάζοντας, κοιτώντας με λαχτάρα και υπομονή το καναβούρι να πέφτει.

Berlin (ale)

Ομολογουμένως δεν είδα πολλές ταινίες στην Berlinale (μόνο τρεις), αλλά όταν είσαι σε μια ξένη πόλη, ακόμα κι αν έχει διεθνές Φεστιβάλ, ακόμα κι αν έχεις ξαναπάει, προτιμάς απλώς να τριγυρνάς παρά να τρέχεις πανικόβλητος από ταινία σε ταινία. Συν ότι ο καιρός ήταν καταπληκτικός και όλος ο κόσμος ήταν έξω για καφέ και βόλτα.

Πριν ξεκινήσω για την Berlinale, δύο πράγματα καινούρια (για μένα) στο Βερολίνο: Όλοι πηγαίνουν τα Σαββατοκύριακα έξω για brunch. Μην το παραλείψετε αν βρεθείτε εκεί Σ/Κ, σε πολλές καφετέριες έχει μπουφέ all you can eat με 8 ευρώ. Και είναι όλα πεντανόστιμα. Συν ότι την πέφτεις με τις ώρες εκεί και κανένας δε σε ενοχλεί. Το μόνο πρόβλημα είναι αν θα βρεις θέση. Πιο ωραίο μέρος για branch τα καφέ γύρω από την KollwitzPlatz.

Δεύτερο καινούριο πράγμα: απαγορεύεται πλέον το κάπνισμα παντού. Ακόμα και σε καφέ καταλήψεων (είναι δημοφιλείς και ωραίες οι καταλήψεις εκεί, όχι μίζερες και φοβικές σας τις δικές μας), όπως το Morgen Rot στην Kastanienallee, δεν καπνίζει κανείς. Αν θες να κόψεις το κάπνισμα, υπάρχει κάτι θετικό σε αυτό: σου αφαιρείται η επιλογή, οπότε σταματάς να βασανίζεσαι εσωτερικά σχετικά με το αν πρέπει/δεν πρέπει, αν θες/δε θες να καπνίσεις.

Κάτι που έχει μείνει ίδιο με την τελευταία φορά που πήγα –πριν τρία χρόνια- ήταν η AlexanderPlatz. Η πλατεία κόβεται στη μέση από τον υπέργειο σταθμό του S-Bahn. Η μισή (εκεί που είναι και η το περίφημο Fernsehturm) είναι συμπαθητική, στην υπόλοιπη μισή γίνονται ακόμα έργα, και εξακολουθεί να είναι ένα εγκαταλειμμένο, αχανές, κενό ερείπιο της αισθητικής του σοσιαλιστικού ρεαλισμόυ. Από όση ostalgie κι αν πάσχεις, ωραία δεν τη λες.

Πάμε στη Berlinale τώρα, ή μάλλον σε ότι πήρα εγώ χαμπάρι από την Berlinale. Οι ταινίες είναι διασκορπισμένες σε πολλά σινεμά σε όλο το Βερολίνο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν δημιουργείται συνωστισμός ούτε τεράστιες ουρές. Τα εισιτήρια βέβαια, βγαίνουν από ενιαίο ταμείο, αλλά προσέξτε αυτό: μπορείς να κλείσεις εισιτήρια μόνο για τις επόμενες τρεις ημέρες, και για όλες τις προβολές κρατούνται περίπου καμιά 50αριά εισιτήρια διαθέσιμα, τα οποία μπορείς να αγοράσεις πηγαίνοντας στο σινεμά μια ώρα περίπου πριν την έναρξη της ταινίας. Νομίζω ότι αυτό είναι μια πολύ καλή λύση, γιατί σχεδόν πάντα βρίσκεις θέση έστω και την τελευταία στιγμή, και δεν είναι ανάγκη να φτιάξεις κάποιο ιδιαίτερα μακροπρόθεσμο και περιοριστικό πρόγραμμα για τις ταινίες που θα δεις κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ (όπως πρέπει να κάνεις εδώ για τις Νύχτες Πρεμιέρας). Βέβαια, αν εφάρμοζόταν αυτό στην Αθήνα, ίσως να πήγαιναν ΟΛΟΙ την τελευταία ώρα πριν την ταινία, δεν ξέρω.

Το θέμα είναι ότι όλα κυλάνε χαλαρά και ήρεμα, χωρίς ιδιαίτερη ταλαιπωρία και υστερίες, παρόλο που πρόκειται για ένα πραγματικά μεγάλο διεθνές φεστιβάλ. Ακόμα και στο red carpet, έξω από το Berlinale Palast που είναι η «καρδιά» του Φεστιβάλ δε μαζεύεται πολύς κόσμος – γεγονός που νομίζω οφείλεται και σε μια σχετική αποστασιοποίηση των Γερμανών από μαζικές εκδηλώσεις λατρείας (τα τελευταία 60 χρόνια δηλαδή, αχέμ). ΄Ηταν αρκετά εύκολο να στηθείς εκεί και να περιμένεις να περάσουν οι σταρ, μια μέρα κάθισα για πέντε λεπτά και έπεσα στην είσοδο της Tilda Swindon. Βέβαια την ημέρα της Madonna δεν ξέρω τι γινόταν εκεί, αλλά δεν επιχείρησα και να πάω (η Blu σίγουρα θα την πετύχαινε, εδώ είδε τον Daniel Day Lewis τυχαία στην Αθήνα, τι να λέμε τώρα).

Καμία από τις ταινίες που είδα δεν ήταν κάτι το σπουδαίο, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν εορταστική, πολύ-πολιτισμική και τα σινεμά τα ίδια ήταν εκπληκτικά. Μου άρεσε πολύ το Kino International, στην Karl Marx Allee -στο πρώην Ανατολικό βεβαίως- μου θύμισε τα δικά μας Ράδιο Σίτυ (γκρεμίστηκε είναι τώρα σούπερ μάρκετ) και Μπροντγουαίη (έκλεισε, δεν ξέρω τι θα απογίνει), αμφότερα στην Πατησίων. Αλήθεια, σκοπεύουμε να γκρεμίσουμε όλα τα συνοικιακά σινεμά (ακόμα και τα μεγάλα και τα εικαστικά ενδιαφέροντα από αυτά, όπως τα προαναφερόμενα) και να τα κάνουμε multiplex; Δεν είμαι της άποψης με το γιασεμί στα θερινά σινεμά, αλλά κάτι ξέρουν οι Γερμανοί που κρατάνε και τα παλιά τους και όμορφα σκονισμένα σινεμά μαζί με τα καινούρια.

Μετακινήσεις

Ο Υπουργός Εσωτερικών είπε να αποφεύγουμε τις άσκοπες μετακινήσεις.
Λέω λοιπόν να μην πάω στη δουλειά μου.

A bigger HoL - but all roads lead to Rome

Ένα update του προηγούμενου ποστ: Κατόπιν και άλλου απειλητικού μηνύματος με καταγγελείες, η HoL έκοψε τη σύνδεσή μου... Αλλά την έκοψε τελείως, ακόμα και για τον Μάρτιο, που την είχα πληρώσει.

Τελος πάντων, η επιστήμη και εγώ προσωπικά, σηκώνουμε ψηλά τα χέρια. Ας είναι.

Δεν έχω internet λοιπόν, τι πιο τέλεια δικαιολογία για να μη γράψω τίποτα για κανά μήνα.

Αλήθεια όμως, δεν έχω, τώρα γράφω από τη δουλειά (μπρρρ...).

Φεύγω και ταξίδι, που να σας τα λέω.

Σας αφήνω προς το παρόν, με την επισήμανση ότι στο ΣΚΑΙ σήμερα (δηλαδή τις Παρασκευές, ώρα 00:15 - λίγο δυστυχία να είσαι αυτή την ημέρα και αυτή την ώρα σπίτι, αλλά δεν πειράζει) δείχνει το Ρώμη, που μου άρεσε πάααρα πολύ όταν το είχα δει σε DVD. Δεν είναι ακριβώς ντοκιμαντέρ, αλλά είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα, όσον αφορά τα βασικά ιστορικά πρόσωπα (Καίσαρας, Βρούτος, Κικέρωνας, Κλεοπάτρα κλπ κλπ) καθώς και τα ήθη και τα έθιμα της εποχής (το ξέρω, I was there).

Όλοι οι πρωταγωνιστές είναι Βρετανοί*, εξού και η sexy προφορά και η φοβερή ηθοποιία. Highlight της σειράς η διαμάχη μεταξύ της Άτιας των Ιουλίων και της Σερβρίλιας των Ιουνίων, υπαρκτά πρόσωπα, αλλά δυστυχώς όχι τόσο σατανικές όσο απεικονίζονται στη σειρά. Όπως και να έχει, η σειρά είναι εκπληκτική, μαθαίνεις πράγματα για την μετατροπή της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας σε Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, έχει δράμα, πολιτική, sex, βία, τι άλλον να ζητήσει ο άνθρωπος.


*H σειρά είναι συμπαραγωγή BBC και ΗΒΟ.

Υ.Γ. Αν η σειρά έχει αρχίσει εδώ και κανά μήνα και τώρα τελειώνει, συγγνώμη. Μπορείτε πάντα να την νοικιάσετε σε DVD. Είπαμε, δεν έχω ιντερνετ (αυτό θα είναι η δικαιολογία μου για τα πάντα από εδώ καί πέρα).

A HoL in my heart

Όταν πριν από 2 χρόνια έτρεχα από μαγαζί σε μαγαζί κυνηγώντας το πιθανότατα τελευταίο κουτί στην Αθήνα με την υπερπροσφορά της Hellas on Line για γρήγορο internet, δεν φανταζόμουν τι με περίμενε… Συγκεκριμένα δε φανταζόμουν ότι τώρα θα προσπαθούσα εξίσου απεγνωσμένα να ξεφορτωθώ τη HοL.

Μη με ρωτήσετε για την ποιότητα της υπηρεσίας… δεν έχω ασχοληθεί με μετρήσεις, αλλά έχω την αίσθηση ότι ήταν ικανοποιητική η ταχύτητα. Το θέμα είναι η εξυπηρέτηση πελατών, ένας άγνωστος συνδυασμός λέξεων για πολλές εταιρίες στην Ελλάδα. Αλλά μόνο για το Δημόσιο ξέρουμε να γκρινιάζουμε. Τέλος πάντων, πίσω στην ιστορία μας...

Πέρσι τέτοια εποχή λοιπόν, έληγε η συνδρομή μου στη HoL και αφελώς πίστευα ήμουν ελεύθερη σα χελιδόνι να πετάξω σε πιο χλοερές εταιρίες. Αμ δε... Η συνδρομή μου είχε ως δια μαγείας ανανεωθεί αυτόματα για άλλο ένα χρόνο και φυσικά είχα χρεωθεί με το ποσο.

Μετά από 1000000 τηλέφωνα, 234877587326238746 ώρες αναμονής και την αποστολή ενός άκρως απειλητικού email (ξέρετε, θα σας καταγγείλω κλπ. - μόνο αυτό καταλαβαίνουν) εδέησαν να μου εξηγήσουν ότι για να μην ανανεωθεί η σύνδεσή σου, πρέπει 2 μήνες πριν (προσοχή 2 μήνες… όχι ένα μήνα…. όχι μια εβδομάδα) να έχεις κάνει αίτηση ότι επιθυμείς διακοπή. Αν περάσει αυτή η ημερομηνία, ανανεώνεται αυτόματα η σύνδεση. Ναι, ισχύει, ναι είναι γραμμένο στο συμβόλαιο. Όχι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να το αλλάξουν. Δεν ξεσυνδέεται αυτή η σύνδεση, δεν γίνεται, sorry, excusez nous.

ΟΚ, είμαι και ανοργάνωτη, ίσως θα έπρεπε να το είχα προσέξει, δέχτηκα στωικά τη μοίρα μου. Πλήρωσα μάλιστα και in advance όλη τη χρονιά για να έχω έκπτωση. Η HοL μου έστειλε αποδεικτικό ότι είχα εξοφλήσει. Εντάξει.

Λοιπόν, μέσα στη χρονιά αυτή με έχουν πάρει 4 φορές για να με ρωτήσουν γιατί δεν έχω πληρώσει. Μα, έχω πληρώσει. Μου έχετε στείλει εσείς οι ίδιοι (ηλίθιοι) το αποδεικτικό της εξόφλησης. Α, ναι; Εντάξει κυρία μου συγγνώμη δε θα σας ξαναενοχλήσουμε. Ένα μήνα μετά, η ίδια ιστορία. Ένα μήνα μετά, η ίδια ιστορία. Ένα μήνα μετά, η ίδια ιστορία.

Μετά από αυτή την επίδειξη ανικανότητας αποφάσισα μην ανανεώσω τη σύνδεσή μου. Μια φωνούλα μέσα μου μου έλεγε, άστο να πάει, που να μπλέκεις, που να τρέχεις τώρα. Θα έχεις HοL για πάντα, απλά αποδέξου το. Και αυτή φωνούλα είχε δίκαιο. Γιατί μαντέψτε τι; Παρόλο που φέτος ήμουν ένα καλό και οργανωμένο κορίτσι, και έστειλα το φαξ που ζητάω να μου διακόψουν την σύνδεση 2 μήνες πριν, το φαξ δεν πηγαίνει. That’s right, δεν φτάνει ποτέ στη HοL. Γιατί οι γραμμές είναι απασχολημένες. Δοκιμάστε αργότερα. Δοκιμάστε πάλι. Όχι δεν υπάρχει άλλο φαξ. Υπάρχει άλλο φαξ αλλά δε δουλεύει ούτε αυτό.

Ε λοιπόν και εγώ θα κρατήσω τη σύνδεσή μου. Και πολύ απλά δε θα τους πληρώσω ποτέ. Και όταν παίρνουν τηλέφωνο θα λέω μα σας έχω πληρώσει. Και θα λένε κι αυτοί εντάξει κυρία μου, συγγνώμη. Και θα ξαναπαίρνουν μετά. Και θα ξαναλέω τα ίδια. Και θα ζήσουμε μαζί για πάντα ευτυχισμένοι. Εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Κάποιος να με κερνάει

Με έκπληξη ανακαλύπτω ότι πολλές γυναίκες σήμερα έχουν την απαίτηση να τους κερνάνε οι άντρες στα ραντεβού. Και κατ' αναλογία, πολλοί άντρες νιώθουν την υποχρέωση να κερνάνε. Ακόμα και για διακοπές έχω ακούσει την απαίτηση να πληρώνει ο άντρας τα εισιτήρια.

Για να ξεκαθαρίσω κάτι: το κέρασμα είναι κάτι ωραίο όταν γίνεται σαν κίνηση αβροφροσύνης. Ας πούμε στο πρώτο ραντεβού, και κάποιες άλλες φορές, είτε επειδή γιορτάζεις κάτι, είτε απλώς όταν θέλεις να ευχαριστήσεις τον άλλον γιατί τον εκτιμάς, τον αγαπάς κλπ.

Αλλά το κέρασμα ως μόνιμη υποχρέωση ενός άντρα απέναντι σε μια γυναίκα, πολύ απλά, δεν το καταλαβαίνω. Γιατί δηλαδή; Ειδικά αν βγάζετε και οι δύο τα ίδια τα ίδια λεφτά και αν το μέρος που θα πάτε είναι επιλογή και των δύο (δεν θέλει δηλαδή ο άλλος να σε πάει οπωσδήποτε σε ένα ακριβό εστιατόριο), ποιό ακριβώς είναι το νόημα; Το μόνιμο κέρασμα είναι ένα είδος πληρωμής, για ποιές υπηρεσίες αναρωτιέμαι;

Ένα επιχείρημα είναι ότι οι γυναίκες χαλάνε τόσα λεφτά σε κομμωτήρια και ινστιτούτα αισθητικής, οπότε με το κέρασμα αποκαθίσταται κάποια οικονομική ισορροπία. Καταρχάς ποιόν κοροϊδεύετε βρε κορίτσια; Θα πηγαίνατε στα κομμωτήρια και στα ινστιτούτα είτε υπήρχε αυτός ο άντρας είτε όχι, γιατί θέλετε να είστε όμορφες και περιποιημένες για τον ευατό σας πάνω από όλα (και για όλους τους υπόλοιπους άντρες βεβαίως βεβαίως). Επίσης, τώρα τελευταία οι άντρες χαλάνε πάνω κάτω τα ίδια λεφτά για την εμφάνισή τους, οπότε άκυρο το επιχείρημα.

Το άλλο ακόμα πιο ηλίθιο επιχείρημα έχει να κάνει με την εγκυμοσύνη... Ναι, το έχω ακούσει και αυτό. Εμείς μένουμε έγκυες και μεγαλώνουμε τα παιδιά, αυτοί πρέπει να πληρώσουν. Κοίτα, αν θες να βγάλεις λεφτά ως ανταμοιβή επειδή μένεις έγκυος, γίνε παρένθετη μητέρα. Επίσης αν ο άλλος δε βοηθάει στην ανατροφή των παιδιών σας, είναι πρώτον δικό σου λάθος που μένεις μαζί του, αλλά αν επιμένεις, τότε καλύτερα να σου δώσει λεφτά για baby-sitter και όχι να σου πληρώνει τις εξόδους και τις διακοπές.

Το άλλο, πιο ψυχολογικό επιχείρημα, πάει κάπως έτσι: αν νιώθεις αρκετά σίγουρη για τον ευατό σου ως γυναίκα, δέχεσαι τα κεράσματα. Όποια αρνείται να την κεράσουν το κάνει επειδή είναι ανασφαλής και νιώθει ότι "δεν αξίζει" να την κεράσει κάποιος. Εντάξει, το να αρνείσαι πεισματικά να σε κεράσει οποιοσδήποτε οτιδήποτε μπορεί να δείχνει μια ψυχαναγκαστική ανάγκη για επιβεβαίωση της ανεξαρτησίας σου. Αλλά το να δέχεσαι κάποιες φορές το κέρασμα, πόρρω απέχει από το να το απαιτείς σε μόνιμη βάση.

Και πρέπει να σκεφτούμε: θα δεχόμασταν να μας κερνάει συνέχεια μια γυναίκα φίλη μας; Μπορεί να το κάνει γιατί μας αγαπάει, ή γιατί έχει περισσότερα λεφτά από μας, αλλά δε θα μας ενοχλούσε από ένα σημείο και μετά; Εγώ ξέρω ότι μια φίλη μου, που με κερνούσε συνέχεια, μου είχε σπάσει τα νεύρα. Όντως είχε περισσότερα λεφτά από μένα, αλλά έλεος, μπορούσα να πληρώσω τον καφέ μου. Από ένα σημείο και μετά ένιωθα σαν τον φτωχό συγγενή και έτσι νιώθω και με τους άντρες που επιμένουν να με κερνάνε. Και πραγματικά αδυνατώ να δω την διαφορά.

Τέλος, υπάρχει το επιχείρημα ότι αν αρνείσαι τα κεράσματα, στερείς από τον άντρα την δυνατότητα να σου δείξει πόσο σε εκτιμάει και φυσικά, τον ευνουχίζεις (άντε πάλι με αυτόν τον φανταστικό ευνουχισμό). Και εδώ θα σταματήσω και θα ήθελα να ρωτήσω όσους άντρες διαβάζουν το μπλογκ (και τους τρεις σας!) να μου απαντήσουν, γιατί κερνάνε;; Επειδή "έτσι είθισται" ή επειδή πραγματικά θέλουν να ευχαριστήσουν τη συνοδό τους; Και νιώθουν πραγματικά ότι χάνουν τον ανδρισμό τους αν κάποια κοπέλα αρνηθεί ένα κέρασμα; Gentlemen, the floor is yours...

Pictures of me

Το να βλέπεις φωτογραφίες του εαυτού σου είναι σχεδόν τόσο σοκαριστικό, όσο να βλέπεις φωτογραφίες του Ζαχόπουλου ή τέλος πάντων οτιδήποτε από το ogrsih.

Το σοκαριστικό είναι πόσο η εικόνα που έχεις για τον ευατό σου απέχει από την εικόνα της φωτογραφίας. Η άποψη μου για τη φωτογραφία ήταν ανέκαθεν ότι κάποιοι άνθρωποι βγαίνουν πιο άσχημοι απ' ότι είναι στην πραγματικότητα, κάποιοι πιο όμορφοι (γνωστό και ως 'φωτογένεια' ) και κάποιοι όπως είναι πάνω-κάτω.

Όποια εκδοχή και να δεχτώ όμως, χαμένη βγαίνω. Δηλαδή εντάξει, όντως σε μερικούς δεν πάει η φωτογραφία, αλλά πόσο πιο άσχημος βγαίνεις; Δεν μπορεί να απέχει και τόσο πολύ από την αλήθεια η εικόνα. Και μια εικόνα εντάξει. Αλλά καμιά 50αριά; Ο φίλος μου στις τελευταίες μας διακοπές είχε πάθει μια ψύχωση με το κινητό και με έβγαζε συνέχεια φωτογραφίες. Μου έλεγε μάλιστα γεμάτος περηφάνια: "Κοίτα τι ωραία είσαι εδώ!" . Κοίταζα εγώ τη φωτογραφία και πάθαινα σοκ: "Σβήστη τώρα και μη με ξαναβγάλεις ποτέ φωτογραφία..ΠΟΤΕ ακούουους.... ΠΟΤΕΕΕΕΕΕΕ!!!!" Αλλά φευ, αυτός συνέχισε να φωτογραφίζει.

Μετά από αυτά τα session φωτογράφησης καταρρακώθηκε η εικόνα που είχα για τον ευατό μου. Πάντα πίστευα μπορεί να μην είμαι όμορφη, αλλά είμαι χαριτωμένη, γλυκιά, συμπαθητική, πως το λένε. Δεν ήξερα ότι μπορώ να φαίνομαι τόσο ατσούμπαλη και άχαρη, με τεράστια μάγουλα, με τη μύτη του Γκόντζο, με κατάμαυρους κύκλους κάτω από τα μάτια, με τα μαλλιά μονίμως ανάκατα... Ψέματα μου έλεγε δηλαδή η μαμά μου τόσα χρόνια ότι είμαι πανέμορφη και τρισχαριτωμένη;;; Γι' αυτό λοιπόν με φτύνανε πάντα οι ωραίοι γκόμενοι, όχι επειδή τους τρόμαζε η κοφτερή εξυπνάδα μου;; 'Οταν δηλαδή σου λένε ότι "έχεις τύπο" σημαίνει ουσιαστικά "είσαι μέτρια αλλά ας πω κάτι καλό";

Ο μόνος τελικά που είχε τολμήσει να μου πει την αλήθεια ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος όταν τον ρώτησα γύρω στα 14 αν είμαι ωραία, κόντεψε να πνιγεί ο άνθρωπος (τρώγαμε κιόλας) και ύστερα από κάποια ανησυχητικά δευτερόλεπτα σιωπής μου έβγαλε μετά ένα λόγο σχετικά με την ομορφιά που δεν είναι το παν γιατί χάνεται με τα χρόνια, ενώ το πνεύμα αντίθετα οξύνεται όσο μεγαλώνεις, κλπ κλπ και εγώ το μόνο που σκεφτόμουν είναι 'Χριστέ μου ο μπαμπάς μου δεν έχει καθόλου καλό γούστο'.

Χειμώνας

I love to hate you pt.2

Γράφοντας το προηγούμενο κείμενο συνειδητοποίησα ότι το θέμα για το οποίο έχω τα πιο αντικρουόμενα συναισθήματα είναι (αναμενόμενο) κάτι δικό μου: η γειτονιά μου. Σκέφτομαι να αγοράσω σπίτι, και οσο κι αν λέω στον εαυτό μου ότι τίποτα δεν είναι για πάντα, ότι μπορώ πάντα να το ξαναπουλήσω ή να το νοικιάσω, νιώθω ότι είναι μια απόφαση ζωής. Πού λοιπόν; Να μείνω στη πλατεία Βικτωρίας, ή μήπως τώρα είναι η ευκαιρια να μετακομίσω σε μια πιο αξιοπρεπή (με τα μικροαστικά κριτήρια πάντα) γειτονιά;
Η αλήθεια είναι ότι όπου και να πάω μου φαίνεται καλύτερα από τη Βικτώρια. Πιο τακτοποιημένα, πιό ήσυχα, πιο καθαρά, κοίτα εδώ οι άνθρωποι είναι ήρεμοι και καλοβαλμένοι, τα παιδάκια παίζουν στους δρόμους, όλα είναι περιποιημένα. Και με το ανοιγόκλεισμα του ματιού, παντού μου φαίνεται χειρότερα από τη Βικτώρια.
Παντού είναι πιο βαρετά, πιο μοναχικά, πιο αδιάφορα.
Εδώ έχει μια από τις λίγες αστικές πλατείες της Αθήνας που λειτουργούν πραγματικά -εννοώ που έχουν άπλα, δέντρα, παγκάκια και κόσμο που κάθεται, λιάζεται, βγάζει βόλτα τα παιδιά του, συζητάει, ζει το χώρο. Εδώ έχει κάποιες από τις πιο όμορφες πολυκατοικίες της Αθήνας. Εδώ στα καφέ βλέπεις μετανάστες, τουρίστες (η Βικτώρια είναι η στάση για το Αρχαιολογικό Μουσείο), ξέφρενα 15χρονα, φοιτητές από τις γύρω σχολές (ΑΣΟΟΕ και απειρα ΙΕΚ), κομψούς γηραλαίους κυρίους και κυρίες με τις εφημερίδες τους και τα γλυκά τους (απομεινάρια της εποχής που η Βικτώρια ήταν μια ακριβή μεσοαστική συνοικία) και την πιο ιδιαίτερη φυλή: 50ρηδες πρώην τζόβενους/gay (απομενειράρια και αυτοί μιας άλλης εποχής, στα τέλη 1970 με αρχές 1980, όταν η περιοχή είχε χάσει την παλιά της αίγλη, αλλά είχε αποκτήσει cult status, λόγω των διάφορων underground νυχτερινών μαγαζιών που είχαν ανοίξει τότε). Εδώ πιο πάνω είναι το μεγαλύτερο πάρκο της Αθήνας, το Πεδίο του Άρεως, το καλύτερο κομμάτι της Πατησιών (ακόμα ανταγωνιζεται επάξια την Ερμού ως αγορά) και στη Χέυδεν τεράστια πεζοδρόμια με πλανόδια βιβλιοπωλεία (σαν το Παρίσι είχε πει ένας φίλος που είχε ζήσει χρόνια εκεί). Τα Εξάρχεια είναι ένα βήμα. Τα πάντα είναι ένα βήμα γιατί είσαι κοντά σε όλες τις πιθανές συγκοινωνίες. Πάντα υπάρχει κόσμος και φως. Ποτέ δε θα φοβηθείς στην πλατεία Βικτωρίας. Κι αν καμιά φορά είναι μίζερα, νιώθω ότι είναι απλώς αληθινά.
Νιώθω ότι δε θέλω να βρεθώ σε μια αποστειρωμένη συνοικία, σε έναν άμορφο περιβάλλον, χωρίς ιστορία, χωρίς ένταση. Άλλες φορές πάλι νιώθω ότι θέλω κι εγώ να είμαι κανονική όπως όλοι οι άλλοι, να ζήσω σε ένα καθαρό προάστιο, μακριά από τα σκουπίδια και τους μετανάστες, να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματα μου, και άσε την αληθινή πόλη να βράζει κάπου μακριά.

I love to hate you

Σας έχει τύχει να αγαπάτε κάτι και να το μισείτε ταυτόχρονα; Κλασσική περίπτωση οξείας αμφιθυμίας... Ιδού πέντε τυχαία παραδείγματα:

1. Μου αρέσει που μπορώ να καπνίζω όταν βγαίνω έξω στην Ελλάδα. Αλλά καμιά φορά, όταν μόλις μπαίνω σε ένα μαγαζί, καταλαβαίνω ότι είναι τίγκα στην κάπνα και βλέπω τους πάντες, αλλά τους πάντες όμως, να καπνίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο, μου φαίνεται τόσο χαζό και μπανάλ το κάπνισμα.

2. Θαυμάζω το τσαγανό κάποιων γυναικών, που χωρίς να είναι ιδιαίτερα εμφανίσιμες, έχουν τον αέρα και την αυτοπεποίθηση μοιραίας γκόμενας. Μετά σκέφτομαι ότι αυτή η αναντιστοιχία είναι ενοχλητική και ότι πρόκειται για εγωπαθή, ανασφαλή άτομα, χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα.

3. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που προσέχουν το ντύσιμό τους. Αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι πρέπει να είσαι μεγάλος σπαζαρχίδης για να είσαι μονίμως στην τρίχα.

4. Οι Led Zeppelin είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Δεν αντέχω όμως τα βογκητά του Plant. Ούτε τα μισάωρα σόλα του Page.

5. Με χαροποιεί η συζήτηση με θετικούς ανθρώπους. Παράλληλα όμως μου σπάνε τα νεύρα με την αισιοδοξία και την υπομονή τους και σκέφτομαι ότι πρέπει να είναι ηλίθιοι ή ψεύτες.

Love actually

"Ίσως να μην είμαστε φτιαγμένοι για να έχουμε μια και μοναδική αγάπη στη ζωή μας, αλλά πολλές σημαντικές σχέσεις".
Αυτά λέει η 17χρονη ερωμένη του Isaac Davis στο Μανχάταν, αποστομώνοντάς τον και χαρίζοντας μας έναν συλλογικό αναστεναγμό ανακούφισης.
Είναι πολύ παρηγορητικό να μην νιώθεις ότι πρέπει να βρεις τον ένα και μοναδικό έρωτα. Πόσο πιό ξέγνοιαστος νιώθεις στη σκέψη ότι στη ζωή σου θα έχεις μια σειρά από αξιόλογες σχέσεις και ωραίες στιγμές, χωρίς αυτό το απόλυτο πρέπει του μεγάλου έρωτα. Πόσο βάρος αφαιρεί από τις προηγούμενες σχέσεις, από την παρούσα σχέση σου, ή την παρούσα μοναξιά σου.
Αλλά αυτή την αίσθηση ελευθερίας ακολουθεί ένα αίσθημα κενού. Και μια ίσως παιδική απαίτηση:
Δεν θέλω άλλες σημαντικές σχέσεις. Νιώθω πλήρης εμπειριών. Αγαπάω όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου, αλλά... αρκετά. Μπορώ να έχω τώρα τη μια και μοναδική μου αγάπη παρακαλώ;

Απεργιακές ατάκες

...και το βαθύτερο νόημά τους:

"Συμφωνώ ιδεολογικά με τις απεργίες, αλλά συνήθως δεν απεργώ."
Ψηφίζω Αριστερά, βγάζω πύρινους λόγους κατά της ασυδοσίας των εργοδοτών/των τραπεζών/του καπιταλισμού, συγκινούμαι όταν ακούω αγωνιστικές ιστορίες, αλλά αν χρειαστεί πραγματικά να υψώσω το ανάστημά μου στην εξουσία, τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Το μόνο που θέλω στ'αλήθεια είναι να είμαι ένα καλό παιδί.

"Δε θα απεργήσω γιατί θέλω να δώσω άλλη μια ευκαιρία στην κυβέρνηση."
Είμαι κομματόσκυλο του χειρίστου είδους.

"Δεν πολυθέλω να απεργήσω, αλλά έχω να ψωνίσω κάτι απο το Πράκτικερ/να πάω κομμωτήριο και με βολεύει". (σημ. το έχει πει άντρας).
Όχι μόνο είμαι χέστης και θέλω να καλύψω τα νώτα μου λέγοντας ότι δε συμφωνώ με την απεργία, παρόλο που θα απεργήσω, αλλά είμαι και τεμπέλης. (Αντίστοιχη ατάκα: "Θέλω να έρθω αλλά θα έχει πολλή κίνηση" ).

"Για πείτε παιδιά, εδώ απεργείτε συνήθως";
Δεν έχω άποψη ούτε προσωπικότητα και δε θέλω να ξεχωρίσω από το κοπάδι.

"Εσύ γιατί απεργείς, για τα 'δίκαια αιτήματά μας'";
Είμαι ενοχλητικός εξυπνάκιας, θεωρώ ότι είμαι καλύτερος από όλο τον κόσμο, μόνο εγώ διαβάζω εφημερίδα και είμαι ενήμερος και θα σε πιάσω στα πράσα τώρα, κακομοίρη, άσχετε τεμπέλη που θέλεις να απεργήσεις κιόλας.

"Πότε έχει απεργία; Αύριο; Αλήθεια; Εσύ θα απεργήσεις; Ναι;;;; Έχεις πάρει την άδεια του Διευθυντή;"
Μόλις τώρα προσγειώθηκα στην Γη από το μικροαστικό μου Έντερπραιζ στην Κηφισιά, όπου η μαμά μου έφτιαχνε γλυκό κουταλιού, ο μπαμπάς μου σκότωνε μπεκάτσες και όταν σουρούπωνε καθόμασταν όλοι μαζί γύρω από το τζάκι και μου λέγανε παραμύθια.

Και τέλος, οι δύο κλασσικές ατάκες:

Αφεντικό: "Μην τολμήσεις να απεργήσεις"!!
Εδώ δε χρειάζεται μετάφραση. Είμαι απλώς μαλάκας.

Συνδικαλιστής/Εργατοπατέρας (με καχύποπτο ύφος): "Θα απεργήσεις;"
Χα, έτσι και δε απεργήσεις καπιταλιστικό γουρούνι, σε έχω σημειωμένο στη λίστα μου.

Εν κατακλείδι: ο μόνος λόγος να απεργήσεις ή να μην απεργήσεις είναι ο εξής:
Συμφωνείς ή όχι με τα αιτήματα της απεργίας;

Εντάξει, προσθέτω κι άλλον έναν: συμφωνείς, αλλά υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χάσεις τη δουλειά σου αν απεργήσεις, οπότε δεν απεργείς.

Όλα τ'άλλα είναι υποκριτικές σαχλαμάρες...αλλά μερικές φορές είναι αστείες. Η ιλαρότητα μπορεί να συγκριθεί μόνο με ατάκες που λέγονται όταν επίκειται αλλαγή κόμματος στην εξουσία και προσπαθούν όλοι να συμπλεύσουν, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου ποστ.

Ώρες

Tώρα τρώω από τα έτοιμα... αλλά... δυστυχώς τελευταία δεν υπάρχει έμπνευση. Και όλα αυτά λόγω μιας γελοίας εμμονής που έχω πάθει με τη δουλειά μου.
Τι να γράψω λοιπόν, όχι πάλι τα ίδια. Κάτι παλιό, που είχα γράψει όταν έκανα την πρακτική μου. Τότε βαριόμουνα, τώρα τρέχω, αλλά το συναίσθημα είναι κάπως παρόμοιο.

Πως πέρασαν όλες

αυτές οι ώρες

Xάθηκαν

κοιτάζοντας τους διακόπτες

στους τοίχους

πίνοντας καφέ με γάλα

ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες

βγάζοντας φωτοτυπίες

μετρώντας κρέμες στα ράφια

κρατώντας σημειώσεις

γεμίζοντας ποτήρια με νερό

βάζοντας και βγάζοντας

το σακάκι σου

πλένοντας τα χέρια σου

σκουπίζοντας τα χέρια σου

γράφοντας αναφορές

που κανείς δε θα διαβάσει

Kανείς δε θα στις επιστρέψει

τόσες ώρες

Άβυσσος η ψυχή της blogger

Λοιπόν... χτες ήμουν σε ένα συνέδριο, στο οποίο μια κοπέλα, αφού συστήθηκε ως άνεργη φιλόλογος, κάτι άλλο που δε θυμάμαι τώρα και blogger, είπε το εξής κοφυφαίο: "ως blogger αναρωτιέμαι γιατί οι διευθυντές των εφημερίδων δεν προσλαμβάνουν εμάς τους bloggers να γράφουμε ώστε να δώσουν μια φωνή και στη νέα γενιά".

Ακόμα πιο κορυφαίο: όλο το ακροατήριο τη χειροκρότησε με ενθουσιασμό.

Μόνο εγώ στριφογύριζα στη θέση μου και έβριζα και με ρωτούσαν οι γύρω μου γιατί διαφωνώ...
Μα τι να πω; Ότι το blogging σου δίνει μια ελευθερία έκφρασης που δε θα είχες ΠΟΤΕ σε μια εφημερίδα; Με τα ίδια λεφτά κιόλας (βλέπε τίποτα).

Ότι τέλος πάντων, θεμιτό είναι να χρησιμοποιείς το blog σου όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως όχημα για κάτι άλλο (να εκδώσεις βιβλία, ποιήματα, να βρεις άντρα, να δουλέψεις στα ΜΜΕ, whatever), αλλά δεν μπορείς να απαιτείς να σε προσλάβει κάποιος επειδή είσαι blogger και εκπρόσωπος της νέας γενιάς.

Μόνο σύνταξη δε ζήτησε η κοπέλα να της δώσουν επειδή είναι blogger.

Τα κοριτσάκια με τις κάρτες

Τα κοριτσάκια με τις κάρτες φτιάχνουν κάρτες. Είναι κάρτες διαπιστεύσεων και φτιάχνονται αρκετά απλά.
Έχεις μια λίστα με τα άτομα που θέλεις να διαπιστεύσεις. Μπορεί να έχεις μια βάση δεδομένων και μπορεί να έχεις και εκτυπωτή πλαστικών καρτών. Μπορεί όμως να έχεις ένα απλό αρχείο word, ένα πλαστικοποιητή και ένα ψαλίδι.
Αφού κατασκευάσεις την κάρτα πρέπει να την τρυπήσεις με ένα ειδικό διακορευτή και από την τρύπα να περάσεις το κορδονάκι. Μετά -προσοχή γιατί τα κορδονάκια μπλέκονται μεταξύ τους- πρέπει να μοιράσεις τις κάρτες που έφτιαξες με τα χεράκια σου στους διαπιστευμένους. Τους οποίους κυνηγάς για να πάρουν τις κάρτες τους και τους οποίους μετά σβήνεις από λίστες για να ξέρεις ότι έχουν πάρει τις κάρτες τους.
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή βέβαια. Τα κοριτσάκια αυτά όμως δεν είναι και τόσο κοριτσάκια. Είναι κοντά στα 30, έχουν τελειώσει Πανεπιστήμιο, κάποιες έχουν και μεταπτυχιακό, οι περισσότερες έχουν εργασιακή εμπειρία και όλες έχουν περάσει ένα πολύ δύσκολο και αδιάβλητο διαγωνισμό για βρεθούν στις θέσεις που είναι.
Θέσεις που υποτίθεται ότι προορίζονται για 'στελέχη του δημοσίου τομέα'. Στελέχη που κόβουν κάρτες, που κοιμούνται σε άθλια ξενοδοχεία όταν χρειαστεί, που κλείνουν εισιτήρια για δημοσιογράφους, που ανοίγουν πόρτες στα συνέδρια, που κάνουν αποκλειστικά διεκπεραιωτική, χειρωνακτική και γραμματειακή εργασία, η οποία όπως προείπα δεν είναι ντροπή, αλλά σίγουρα δε χρειάζεται να έχεις βγάλει τα μάτια σου στο διάβασμα για να την κάνεις.
Κι όμως τα κοριτσάκια με τις κάρτες υπομένουν αγόγγυστα. Σαν καλά ρομποτάκια κάνουν τη δουλειά που τους έχει ανατεθεί γιατί 'το είπε ο διευθυντής' και 'αυτή είναι η δουλειά μας'. Αυτή είναι η δουλειά μας, φυσικά, αφού κανείς δε διαμαρτύρεται. Κάποιες μάλιστα είναι και αρκετά ευχαριστημένες με τα σημαντικά αυτά καθήκοντα. Σε κοιτάνε με τεράστια μάτια και αν απεργείς η μοναδική τους απορία είναι αν έχεις πάρει την άδεια του διευθυντή.
Μόνο μερικές οργισμένες ψαλιδιές στην κάρτα διαπίστευσης προδίδουν κάποια εσωτερική αναταραχή.

κι αν δεν είμαι ροκ...

Αυτό το Σαββατοκύριακο συνέβησαν 3 πράγματα που με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι είμαι επισήμως πια too old to rock 'n' roll:

-Το τηλεφώνημα της φίλης μου που μου ανακοίνωσε ότι βαριέται να πάει στις Electralane μου προκάλεσε ένα τε-ρα-στιο-ο αίσθημα ανακούφισης... Ξαφνικά το βράδυ φαίνεται ωραίο, είμαι έτοιμη να κατακτήσω την πόλη, σκέφτομαι τα ωραιά ζεστά ποτά που θα πιώ στα αγαπημένα μου μαγαζιά, καθισμένη στην αναπαυτική μου καρέκλα, κουτσομπολεύοντας με τη φίλη μου. Καμία σύγκριση με την πορεία μέσα στην κρύα έρημο για να φτάσω στο Gagarin, την ορθοστασία, την κούραση και την απέλπιδα προσπάθεια να δω κάτι από τη σκηνή. Ουφ.

-Κατέβασα προτεινόμενο δίσκο, με 9.9999 βαθμολογία (σιγουράτζα μιλάμε) από το Pitchfork, και ακούγοντάς τον ήμουν σίγουρη ότι είχα κατεβάσει λάθος πράγμα. Τελείως σίγουρη όμως. Ότι ήταν σαν τα μούφα αρχεία που υπήρχαν παλιά στο AudioGalaxy και είχαν άλλα τραγούδια από αυτά που έλεγαν στον τίτλο. Ή ότι κάτι είχε συμβεί στο pc της τύπισσας από την οποία τα κατέβασα και είχε χαλάσει ο ήχος. Έτσι πίστευα, μέχρι που το ξανακατέβασα και κατάλαβα ότι δεν είχαν καταστραφεί τα mp3, ούτε έκανε κάποιος χρήστης πλάκα. Αυτή είναι η μουσική που παίρνει άριστα στο Pitchfork. Ηταν τόσο απίστευτο, που σκέφτηκα να το κατεβάσω και για τρίτη φορά για να βεβαιωθώ. Δε μου φαινόταν καν σαν μουσική (να, τέτοια έλεγε η γιαγιά μου και τσακωνόμασταν όταν έδειχνε Del Leppard το Μουσικόραμα).

-Τέλος, αυτό το Σαββατοκύριακο με πήραν τηλέφωνο από το υπερπέραν για να ψηφίσω τον Βενιζέλο, αν ενδιαφέρομαι για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ λέει. Γιατί είμαι εγώ στο target group του Βενιζέλου; Αν ήμουν έστω στου Γιωργάκη, που αγαπάει τη νεολαία και κάνει και τζόκινγκ, θα μπορούσα να θεωρώ ακόμα τον εαυτό μου rock 'n' roll material.

Ceausescu took my baby

Όσο σιχαίνομαι τη στρατευμένη τέχνη, άλλο τόσο σιχαίνομαι τη στρατευμένη κριτική τέχνης.

Ένα έργο τέχνης πρέπει να κρίνεται μόνο με ως προς την καλλιτεχνική του αρτιότητα. Για παράδειγμα, τα έργα της Riefenstahl είναι επιτεύγματα κινηματογράφησης, κι ας εμφορούνται από ναζιστικές αντιλήψεις.

Μιλώντας όμως τελείως συναισθηματικά, βλέποντας το 4 Μηνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες, το συμπέρασμά μου δεν ήταν ευτυχώς που δε ζω στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, αλλά ευτυχώς που δεν έχει χρειαστεί ποτέ να κάνω έκτρωση. Το έργο βασικά επικεντρώνεται στο πόσο απαίσια είναι μια έκτρωση. Νομίζω ότι οι χριστιανικοί οργανισμοί που είναι κατά της έκτρωσης θα βάλουν το έργο αυτό πρώτο στη λίστα τους με τα must-see. Μετά από κάτι φιλμάκια που δείχνουν το έμβρυο να κλαίει ή κάτι ανάλογο.

Αν ο σκοπός της ταινίας ήταν να δείξει ότι τα αυταρχικά καθεστώτα δημιουργούν τέρατα και οδηγούν τους ανθρώπους σε ακραίες αλλά απολύτως απαραίτητες για την επιβίωση τους επιλογές, απέτυχε να το κάνει πειστικά. Αν ο σκοπός ήταν να τρομοκρατήσει τον κόσμο για τις εκτρώσεις, το πέτυχε και με το παραπάνω.

Γιατί άσχετο με το υπό ποιες συνθήκες γίνεται η έκτρωση (οι συγκεκριμένες είχαν βέβαια να κάνουν με το καθεστώς απαγόρευσης), το αποτέλεσμα είναι ίδιο: ένα σκοτωμένο έμβρυο. Είτε στην κάνει ο τέλειος γιατρός στο αποστειρωμένο εργαστήριο με τον αγαπημένο σου να σου κρατάει το χεράκι, είτε στην κάνει ο γιατρός-κτήνος σε βρώμικο ξενοδοχείο. Το να ακούμε ανατριχιαστικές περιγραφές της διαδικασίας και να κάνει ζουμ η κάμερα στο σκοτωμένο έμβρυο, μου φαίνεται σαν κήρυγμα κατά της έκτρωσης.

Θα μου πεις, έτσι είναι όμως. Έτσι είναι, αλλά εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι φίλες και γνωστές μου που χρειάστηκε να κάνουν έκτρωση και πόσο φριχτά θα ένιωθαν αν τους πέταγε κανείς κάτι τέτοιο στα μούτρα.

Αυτά, κατά τ’άλλα η ταινία ήταν αρκετά καλή.