Με τρελαίνεις...

με τα κόμματα που βάζεις στα κείμενά μου. Είσαι τόσο συντακτικά σωστός! Κάνεις τις προτάσεις μου τόσο στογγυλές και ισορροπημένες, που δε γίνεται να μη σε ερωτευτώ.

Χαμένοι στη μετάφραση

Μεταφραστική δυστοκία παρουσιάστηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας! Ήταν μάλιστα δύο τύπων: γλωσσική και διανοητική. Για να εξηγούμαι: πήγα να δω τη γιαπωνέζικη ταινία 9 Ψυχές του Τοσιάκι Τογιόντα (έτσι λέγονταν και τα αυτοκίνητα, απλώς το άλλαξαν σε Τογιότα γιατί θεωρήθηκε πιο εύηχο για τους δυτικούς καταναλωτές -δεν το ήξερα φυσικά εγώ, μου το είπε ένας φίλος μου).

Πρώτη μεταφραστική δυστοκία: υπήρξαν κάποια αστεία λάθη στους υπότιτλους… Δεν γνωρίζω γιαπωνέζικα, αλλά η ταινία είχε και αγγλικούς και ελληνικούς υπότιτλους. Το «is this your 'hood?», μεταφράστηκε «αυτή είναι η κουκούλα σου;» -καλό, δεν μπορώ να πω. Το «some people turn on you» μεταφράστηκε «μερικοί άνθρωποι σε ανάβουν», όχι τόσο αστείο όσο το άλλο, απλώς λάθος. Εντάξει, δεν θέλω να διυλίζω τον κώνωπα, αλλά είναι δυνατόν να είναι τόσο άσχετοι οι μεταφραστές;

Δεύτερη μεταφραστική δυστοκία: μετά την προβολή ο Τογιόντα θα απαντούσε σε ερωτήσεις του κοινού. Άργησε λίγο και όταν κατέφτασε η αίθουσα είχε σχεδόν αδειάσει. Βασικά χάρηκα που δεν ήταν μέσα στην προβολή γιατί η ταινία έλαβε ένα πολύ χλιαρό χειροκρότημα, ενώ ήταν πολύ καλή. Ίσως να ήταν μουδιασμένος ο κόσμος γιατί οι σκηνές του τέλους ήταν ιδιαίτερα φορτισμένες. Πάντως, όπως προείπα, ο Τογιόντα δεν ήταν μέσα στην προβολή, οπότε μου πέρασε και εμένα η στενοχώρια. Έρχεται λοιπόν ο σκηνοθέτης και όπως πάντα, στην αρχή δεν έκανε κανείς ερωτήσεις. Επικρατούσε μια απίστευτη αμηχανία, με τα 20 άτομα που είχαν μείνει στην αίθουσα να αλληλοκοιτάζονται και ο ένας να λέει στον άλλον «ρωτήστε κάτι ρε παιδία». Έχω παρατηρήσει ότι σε τέτοιες καταστάσεις, αρκεί να γίνουν οι 2-3 πρώτες ερωτήσεις και μετά ο κόσμος δεν σταματάει να ρωτάει. Το αστείο ήταν ότι όταν ξεκίνησαν οι πολύ σινεφίλ/ φιλοσοφικές ερωτήσεις, ο κακομοίρης ο διερμηνέας δεν τις καταλάβαινε καθόλου, οπότε δεν μπορούσε να τις εξηγήσει στον σκηνοθέτη. Δεν ήταν γλωσσικό το πρόβλημα, ο διερμηνέας ήταν Έλληνας. Αλλά κάποιες ερωτήσεις ήταν πολύ εξειδικευμένες. Αυτό που έγινε ήταν ότι ο δημοσιογράφος που ήταν εκεί, μετέφραζε τις ερωτήσεις σε πιο απλά νοήματα για τον διερμηνέα και ο διερμηνέας με τη σειρά του τις μετέφραζε στα γιαπωνέζικα για τον Τογιόντα. Τι κατάλαβε τώρα ο άνθρωπος από αυτά που ρωτούσαμε, ο Θεός κι η ψυχή του.

Έκανα και εγώ ερώτηση, η οποία μου βγήκε και τελείως διαφορετική από αυτό που είχα στο μυαλό μου! Σκεφτόμουν να ρωτήσω κάτι πολύ φιλοσοφημένο, όπως «τελικά δεν υπάρχει διέξοδος από τη φυλακή της ζωής μας;» και κατέληξα να ρωτήσω «τελικά αυτοί απέδρασαν ή όχι;».

Άλλη μια σκέψη χαμένη στη μετάφραση…

Fear and Loathing in Victoria

Τις προάλλες είχα πάει για καφέ με μία φίλη μου στην πλατεία Βικτωρίας, κάτω από το σπίτι μου δηλαδή. Δεν ξέρω γιατί ενώ υποτίθεται ότι μετακόμισα -εν μέρει- για να φέρνω φίλους και φίλες σπίτι, τελικά καταλήγω να τους βλέπω όλους έξω. Σχεδόν ακριβώς έξω από το σπίτι μου. Θα μπορούσα να βγω στο μπαλκόνι και να με κοιτάζω από πάνω. Κοιτά τη χαζή που χαλάει λεφτά για να πιει καφέ κάτω από το σπίτι της..

Τέλος πάντων, όταν καθίσαμε στην καφετέρια πρόσεξα έναν ηλικιωμένο κύριο που καθόταν στο βάθος. Μερικοί άνθρωποι έχουν κάτι αλλόκοτο που τραβάει το βλέμμα σου, πριν τους δεις καν. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που εκπέμπουν, πως το συλλαμβάνεις και χωρίς να το συνειδητοποιείς, γυρνάς και τους κοιτάζεις. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που είναι ακριβώς στο όριο: άπλυτος, γένια μέχρι το στέρνο, βαθουλωμένα μάγουλα, αλλά αρκετά περιποιημένα ρούχα, στητή στάση και καθαρή ματιά.

Άρχισα να μιλάω με τη φίλη μου και ήμουν εντελώς απορροφημένη στη συζήτηση, όταν ένιωσα ένα χέρι στο σβέρκο μου, γύρισα τρομαγμένη και είδα τον εν λόγω κύριο να στέκεται ακριβώς από πάνω μου. «Θα μου δώσεις ένα τσιγάρο;». Σημειωτέον ότι είχε ήδη ένα πακέτο τσιγάρα στο τραπέζι του. Του εξηγώ ότι δεν έχω έτοιμο τσιγάρο, γιατί καπνίζω στριφτά. Του πρόσφερα να στρίψει αν ήθελε, αλλά αυτός ήθελε να του στρίψω εγώ ένα τσιγάρο. Τελικά συμβιβαστήκαμε με το να του δώσω μερικά χαρτάκια. Πριν φύγει με διέταξε να στρίψω ένα τσιγάρο για μένα. Γενικά έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους που εισβάλλουν απρόσκλητοι χώρο μου και μου δίνουν και διαταγές, αλλά έκρινα ότι δεν είχε νόημα να τσακωθώ, οπότε αρνήθηκα ευγενικά. Ο καφές συνεχίστηκε με διάφορες παρεμβάσεις από τον κύριο. Πεταγόταν να μας ανάψει τα τσιγάρα, ακουμπούσε το δικό του τσιγάρο στο τραπέζι μας, παρεμβαλλόταν στη συζήτησή μας. Θυμήθηκα μια άλλη φίλη μου, η οποία πάντα έπιανε κουβέντα με όποιον περαστικό ήθελε παρέα. Έλεγε ότι δεν ήθελε να έχει φοβικές αντιδράσεις απέναντι σε αγνώστους, απλώς επειδή είναι διαφορετικοί από το μέσο όρο. Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς φοβική αντίδραση, η αλήθεια είναι ότι εγώ ήθελα μόνο να συζητήσω με τη φίλη μου.

Κάποια στιγμή ο κύριος μας είπε ότι το μόνο τηλέφωνο που ξέρει απέξω είναι αυτό της κόρης του. Φαντάστηκα την κόρη του να σηκώνει το τηλέφωνο και να πηγαίνει να τον μαζέψει από διάφορα μέρη, να τον νοικοκυρεύει, μέχρι την επόμενη φορά. Μας είπε και για τον αδελφό του, με τον οποίο τσακώνονται γιατί του λέει ότι δεν πρέπει να ενοχλεί τους άλλους ανθρώπους όταν συζητάνε. Φαντάστηκα τους καυγάδες με τον αδελφό του, ‘γιατί δεν μπορείς να φερθείς φυσιολογικά;’. Ήταν προφανές ότι ο κύριος ήθελε κάποιον να μιλήσει μαζί του, κάποιον που δεν θα είχε κουραστεί από αυτόν. Δοκιμάσαμε λοιπόν να συζητήσουμε, αλλά με λίγη επιτυχία. Δεν ήταν και πολύ εύκολος χαρακτήρας. Μου έδωσε την εντύπωση ενός ιδιαίτερα αυταρχικού ανθρώπου, αλλά ίσως να τον είχε κάνει αυταρχικό η κατάστασή του. Ή ίσως να περιήλθε στην κατάσταση αυτή επειδή ήταν τόσο αυταρχικός. Το σίγουρο ήταν πως ήταν αλκοολικός, αφού είχε κατεβάσει 3 νεροπότηρα ουίσκι στη μιάμιση ώρα που καθίσαμε εκεί. Αλλά ούτε ο αλκοολισμός γνωρίζω αν ήταν η αιτία ή το αποτέλεσμα της κατάστασής του.

Φύγαμε και μου έμεινε η απορία. Τελικά τι έγινε εδώ; Ήμουν ο καλός άνθρωπος που κατανοεί τα προβλήματα του άλλου και του προσφέρει κάποιες στιγμές επικοινωνίας; Ήμουν ο υποχωρητικός άνθρωπος που δεν μπορεί να διεκδικήσει το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, έναν καφέ με τη φίλη του; Το να συζητήσεις με κάποιον διαφορετικό άνθρωπο χωρίς να το θέλεις πραγματικά, είναι απόδειξη μη φοβικής στάσης, ή μήπως είναι η απόλυτα φοβική στάση;

Τι μάθαμε στον Jay-Z:

• Ότι το καλό πράγμα αργεί….και ότι κάποιοι καλλιτέχνες, όσο και να έχουν αργήσει, όταν βγαίνουν στη σκηνή, τα ξεχνάς όλα.
• Ότι υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα (οι πρώτες 6-7 σειρές -και κάποιοι πίσω μας) που ξέρουν όλους τους στίχους του Jay-Z και όχι μόνο. Τα παιδιά ήξεραν και όλους τους στίχους των Grandmaster Flash, του B.I.G. και δε συμμαζεύεται. Μας ξελάσπωσαν ουκ ολίγες φορές που ο Jay-Z έδινε το μικρόφωνο στο κοινό να τραγουδήσει. Μπράβο παιδιά!
• Ότι κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ καλοί επαγγελματίες, όπως πρέπει δηλαδή. Όταν χάλασε ο ήχος στη μέση ενός τραγουδιού και ο Jay-Z (μαζί με όλο το υπόλοιπο, πώς να το πω; συγκρότημα; crew?) κατέβηκε από τη σκηνή, μου ήρθε ένα flash-back από τους White Stripes. Πάει και αυτή η συναυλία σκέφτηκα, αυτοί οι stars είναι πριμαντόνες, προφανώς άργησε τόσο να βγει επειδή υπήρχε ήδη πρόβλημα με τον ήχο, δεν πρόκειται να ξαναεμφανιστεί τώρα. Τελικά ο άνθρωπος βγήκε και ήταν και πάρα πολύ καλός. Τώρα μη μου πείτε ότι είχε συμβόλαιο και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα ούτως ή άλλως. Τα συμβόλαια αυτά έχουν κάτι όρους του τύπου «να παίξεις 45 λεπτά τουλάχιστον». Θα μπορούσε να είχε παίξει το μίνιμουμ και να φύγει, ή να παίξει με μισή καρδία.. Αντίθετα έπαιξε μιάμιση ώρα (κανονικά δηλαδή), απτόητος και δυναμικός, παρά το γεγονός ότι ο ήχος παραλίγο να χαλάσει ξανά.
• Να κάνουμε αυτό το σηματάκι με τα χέρια (δες φώτο), να κάνουμε bounce, να wave our hands in the air με διάφορους τρόπους, να φωνάζουμε (οι κοπέλες versus τα αγόρια, οι αριστεροί vs των δεξιών κ.α.), να χορεύουμε ασταμάτητα και να συγκινούμαστε με tributes σε αποθανόντες καλλιτέχνες (δεν το περίμενα, αλλά μου συνέβη και αυτό).
• Ότι αν ο άλλος ραπάρει (ε, πώς να το πω τώρα – πολύ ορολογία το ραπ βρε παιδί μου) σωστά, μπορείς να καταλάβεις τι λέει. Φοβερή άρθρωση ο Jay..!
• Ότι υπάρχουν και σοβαροί rappers...
  

Πόρκα Μιζέρια

Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι συνέχεια τόσο μίζεροι; Και γιατί πρέπει να περιφέρουν τη μιζέρια τους;

Κάθονται με στραβωμένα μούτρα στη γωνία και έχουν συνέχεια πονοκέφαλο, αϋπνίες, γκρίνια, πονόκοιλο, ζαλάδες, αδιαθεσία, στενοχώρια, βαρεμάρα, ημικρανίες, μουροχαβλίαση.

Δεν τους αρέσει το μαγαζί που πήγατε, θα ήθελαν να είναι σε ένα άλλο. Αν πάτε στο άλλο, έπρεπε τελικά να είχατε μείνει στο προηγούμενο. Ό,τι και να έχουν κάνει, θα ήταν καλύτερο να είχαν κάνει κάτι άλλο. Αυτό που κάνουν τώρα -που δεν τους αρέσει- το κάνουν επειδή κάποιος άλλους τους το ζήτησε/ τους έπεισε/ τους παρέσυρε / τους μπέρδεψε.

Οι άλλοι περνάνε πάντα καλύτερα από αυτούς. Θα ήθελαν να γνωρίσουν αυτή την ωραία παρέα που περνάει τόσο καλά. Θα ήθελαν να είναι αυτή η παρέα. Να είναι κάποιοι άλλοι, κάπου αλλού. Στη χώρα που όλοι περνάνε τέλεια.

Γιατί όμως, όπου και να πάνε, όλα είναι τόσο χάλια; Γιατί υποφέρουν πάντα από διάφορες ενοχλήσεις; Γιατί όλοι τους καταπιέζουν; Γιατί όλοι τους κουράζουν; Είναι θύματα παντού: στις σχέσεις τους, στη δουλειά τους, στις φιλίες τους, στην οικογένειά τους. Όλοι τους βασανίζουν αλύπητα. Και αυτοί είναι τόσο, μα τόσο καλοί.

Μέσα στην τόση καλοσύνη τους, βέβαια, έχουν ουσιαστικά θάψει όσους ξέρουν και δεν ξέρουν. Από τη μάνα τους, μέχρι τον γκόμενό τους, τη ξαδέλφη της φίλης τους, τον λογιστή τους και τον μπακάλη της γειτονιάς τους. Όλοι αυτοί είναι κακοί, αγνώμονες άνθρωποι.

Πάνω που τους λυπάσαι, αναλογίζεσαι με τρόμο, τι θα λένε για σένα πίσω από την πλάτη σου. Το κάθε σχόλιό σου, το κάθε βλέμμα σου, είναι απλώς ένας τρόπος να τους υποτιμήσεις, να τους υποσκάψεις, να βάλεις το λιθαράκι σου στο τοίχος της δυστυχίας τους.

Καταλαβαίνεις ότι για τους μίζερους, πάντα φταίει κάποιος άλλος, και αυτός ο άλλος είσαι και εσύ. Ότι δεν είναι θύματα, αλλά ύπουλοι θύτες. Ότι είναι δεξιοτέχνες της ενοχής.

Και τότε αρχίζεις να τρέχεις μακριά και δεν ξανακοιτάς ποτέ πίσω σου.

Το Τέλος

I'm climbing through the wreckage
Of all my twisted dreams
But this cheap investigation
just can't stifle all my screams

Guns and Roses - Coma

Η Αρχή

Did I dream you dreamed about me?
Were you hare when I was fox?

Tim Buckley - Song to the Siren

Στο μεταξύ

Τι γίνεται στο μεταξύ; Μετά το πριν και πριν το μετά; Περιμένεις να αρχίσει η καινούρια σου ζωή και όλα είναι μετέωρα. Για κάποιο λόγο ζεις την ημέρα σου αποσπασματικά, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα με αρχή και τέλος. Βρίσκεσαι σε ένα αέναο ενδιάμεσο που σε παραλύει.

The suspense is killing me. Αλλά όχι ακριβώς. Γιατί ακόμα και το suspense έχει μείνει ακίνητο, ένας πίνακας στον τοίχο που δεν προσέχεις πια. Η ζωή σου έχει μεταβληθεί σε αίθουσα αναμονής με εσένα καθισμένο ήσυχα να κοιτάς το ρολόι. Να φύγω; Όχι ακόμα. Να πάω μια βόλτα, ή θα χάσω το τρένο; Νομίζω ότι θα έρθει όπου να είναι, αλλά δεν είμαι σίγουρη. Δεν είμαι καν σίγουρη αν θέλω να ανέβω. Αλλά μέχρι να έρθει, δεν μπορώ να ξέρω. Τι μπορείς να κάνεις σε μια αίθουσα αναμονής;

Μόνο να αναβάλλεις. Όλα θα γίνουν μετά. Μόλις ξεκινήσει η καινούρια σου ζωή, θα τα κάνεις όλα. Αλλά όχι τώρα. Τώρα περιμένεις.

Προσοχή: Τυποποίηση!!

Δύο ηθοποιοί, άσχετοι μεταξύ τους, εκτός από το γεγονός ότι είναι Άγγλοι, καλοί ηθοποιοί και έχουν μεταναστεύσει στην Αμερική. Ο ένας την πάτησε, ο άλλος πάει να την πατήσει. Για να δούμε τι θα γίνει...

Gary Oldman: Αυτός νομίζω έχει το φαν κλαμπ του στην Ελλάδα (όλοι οι τρελοί εδώ προκόβουν). Είχα εντυπωσιαστεί όταν τον είχα δει στο State of Grace, από τις πρώτες ταινίες που γύρισε όταν πήγε στην Αμερική, τότε που ήταν the next big thing. Στην ταινία αυτή έπαιζε τον αγαθό, λεριάρη, κακομοίρη ανθυποκακοποιό και νομίζω μόνο αυτός θα μπορούσε να κάνει έναν τέτοιο χαρακτήρα ενδιαφέρων -για να μην πω sexy. Αφού είδα το State of Grace τρεις φορές -τέτοιο σοκ είχα πάθει- είδα σχεδόν όλα τα έργα που είχε γυρίσει παλιότερα στην Αγγλία, αγαπημένα το Prick Up Your Ears και το Rozencrantz and Guilderstern Are Dead. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Μετά ήρθε ο Δράκουλας, όπου τι να πούμε…Την αγαπάμε, αλλά κρίμα που η ταινία δεν ήταν τόσο καλή και πήγε χαμένη η εκπληκτική ερμηνεία του Gary. Kαι πιο μετά, τον έφαγε η παροιμοιώδης μαρμάγκα. O μόνος του πρωταγωνιστικός ρόλος σε ταινία που βλεπόταν ήταν στο Romeo is Bleeding, άντε και στο Immortal Beloved. Δεν χάθηκε, αλλά καλύτερα να χανόταν με τις αηδίες που παίζει, στις οποίες σχεδόν πάντα κάνει τον παρανοϊκό εγκληματία. Στις κάπως σοβαρές ταινίες που εμφανίζεται, αν καταφέρετε να τον αναγνωρίσετε παίρνετε βραβείο γιατί είναι πάντα παραμορφωμένος ή απίστευτα αλλαγμένος. Δηλαδή είδα και Harry Potter για χάρη του και πάλι δεν φαινόταν το πρόσωπό του. Τελευταία διαβάζω ότι είναι ρεπουμπλικάνος και υποστηρικτής του Bush.…αλλά δεν πιστεύω τις κακές γλώσσες! Υπήρξε και παντρεμένος με την Uma Therman, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται αυτό τώρα -και τότε απίστευτο ήταν μάλλον. Ή που θα παραμείνει για πάντα ο καραγκιόζης που έγινε ή που στα 60 του θα επανακάμψει με κάποιον σοβαρό ρόλο. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Clive Owen: ε, αυτός είναι ο ΘΕΟΣ. Πρέπει να είναι ότι πιο αρρενωπό έχει εμφανιστεί στον κινηματογράφο εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και ωραίος και καλός ηθοποιός, είναι δυνατόν; Δεν ξέρω αν είναι της κλάσης του Gary, σίγουρα πάντως στο Closer και στον Κρουπιέρη έδωσε πολύ καλές ερμηνείες. Κινδυνεύει όμως να τυποποιηθεί σε ρόλους σκληρού, μυστηριώδους και αμίλητου άντρα. Δεν αναφέρω ταινίες για να μην κουράσω, αλλά όλες μετά το Closer τον χρησιμοποιούν με τον ίδιο τρόπο. Γι’ αυτό και κάποιοι -ζηλιάρηδες άνθρωποι- λένε ότι παίζει μονότονα, βαρετά, ότι είναι κρύος και άκαμπτος. Δεν είναι, αλλά αν συνεχίζει να παίζει τέτοιους ρόλους, θα γίνει. Ας ελπίσουμε στο Childen of Man να μας δείξει κάτι διαφορετικό.

Πρόσεξε παιδί μου Clive…Δες τι έπαθε ο συμπατριώτης σου ο Gary που έπαιζε συνέχεια τον ψυχοπαθή.

Α, βρήκα έναν συνδετικό κρίκο μεταξύ των δύο: Έχουν παίξει μαζί στο επεισόδιο Beat the Devil, της σειράς The Hire που γύριζαν γνωστοί σκηνοθέτες για την BMW.

Βιταμίνες

Τις προάλλες ήμουν στον οφθαλμίατρο, ο οποίος κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια μου και δεν είδε τη ψυχή μου, αλλά ότι μου λείπουν βιταμίνες (από κάποιον ιστό στα μάτια που ήταν χαλαρός ή κίτρινος ή κάτι τέτοιο αηδιαστικό). Με ρωτάει λοιπόν ο γιατρός: -Παίρνεις βιταμίνες; -Ναι, λέω αθώα εγώ, τις Centrum. -Όχι παιδί μου λέει αυτός, εννοώ βιταμίνες από φρούτα και λαχανικά. -Α, τέτοιες, όχι δεν παίρνω. -Να παίρνεις και να τρως καρότα που είναι καλά για τα μάτια. -Μάλιστα γιατρέ μου.

Γιατί μισώ τα φρούτα και τα λαχανικά; Θα μπορούσα να ζήσω μια ευτυχισμένη ζωή με μπιφτέκια, μακαρόνια, τηγανητές πατάτες και παγωτά. Δεν οφείλεται στην διατροφική μου εκπαίδευση, σπίτι μου τρώγαμε εκνευριστικά σωστά. Πάντα σαλάτα με το φαγητό, πάντα φρούτο στο τέλος και μη ξεχάσω και το γαλατάκι μου -πρωί και απόγευμα. Αναψυκτικά και γλυκά, ξεχάστε τα, ήταν εξωτικά προϊόντα. Τις πταίει λοιπόν;

Επιστημονικώς πταίει το ότι οι διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων διαμορφώθηκαν μετά από εκατομμύρια χρόνια διαβίωσης στην αφρικανική σαβάνα. Υπό τις συνθήκες αυτές, ο άνθρωπος χρειαζόταν για να επιβιώσει ό,τι θεωρείται σήμερα ανθυγιεινό. Πολύ απλά, το σώμα μας ζητάει πράγματα που δεν έχει πλέον τόσο ανάγκη. Πρέπει μάλλον να περάσουν άλλα τόσα εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης για να προσαρμοστεί ανάλογα. Εντωμεταξύ, την πληρώνω εγώ.

Έχω κάνει άπειρες ανόρεχτες προσπάθειες να εντάξω τα φρούτα και τα λαχανικά στη διατροφή μου, και καταλήγω πάντα με ένα ψυγείο γεμάτο σάπια μαρούλια, αχλάδια, καρότα και άλλα συμπαθή εδώδιμα αποικιακά. Γιατί να μην φτάνει το χαπάκι με τις βιταμίνες; Και μετά σου λέει επιστήμη. Η επιστήμη με απογοήτευσε ως επιταχυντής της εξέλιξης. Και μετά σου λέει ο άνθρωπος έχει χάσει την επαφή του με το σώμα του. Μα και να θέλει να τη χάσει, δεν μπορεί...

Closing Time

Μένω στην πλατεία Βικτωρίας. Στην πλατεία Βικτωρίας υπάρχουν πολλά μαγαζιά, Συγκεκριμένα καφετέριες και φαγάδικα, τίποτα το ιδιαίτερα συναρπαστικό δηλαδή.

Ούτε το διεφθαρμένο ή επικίνδυνο, μιλάω πάντα για πάνω στην πλατεία.

Όταν γυρίζω από την έξοδό μου, είναι συνήθως η ώρα που κλείνουν τα μαγαζιά, ή που έχουν μόλις κλείσει.

Μου αρέσει πολύ όταν βλέπω τις σκιές δύο κοριτσιών, μάλλον σερβιτόρες, που έχουν μείνει μόνες στην καφετέρια και μιλάνε με κλειστές τις πόρτες. Διακρίνω μόνο τα μαύρα προφίλ τους. Ή τα ζευγάρια που κάθονται στα άδεια τραπέζια. Ή την κυρία με στο αναπηρικό καροτσάκι, που πίνει την τελευταία της μπύρα, πάντα με έναν συνοδό.

Όσο κι αν με στενοχωρεί τα πρωινά η παρακμή της πλατείας, γεμάτη με γόπες, περιστέρια και καπάκια μπύρας, τόσο γλυκεία μου φαίνεται αυτή η τελευταία ευκαιρία για λύτρωση που δίνει κάθε βράδυ, την ώρα που κλείνουν τα μαγαζιά.

I want my Woody back

Ο Woody Allen είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτης, να μην πω ο αγαπημένος μου. Τις προάλλες ξαναείδα το "Love and Death", παρωδία του μυθιστορήματος "Πόλεμος και Ειρήνη". Έχει απίστευτη πλάκα αυτή η ταινία, σε μερικά σημεία τραβάει λίγο, αλλά δεν πειράζει... Τα αστεία δεν είναι μόνο έξυπνα, είναι σουρεαλιστικά, θυμίζουν λίγο αδελφούς Μαρξ.
Τελος πάντων, γιατί να μιλάω εγώ, αφού ο Woody τα λέει τόσο ωραία; Κάποιες από τις αγαπημένες μου ατάκες:

Countess Alexandrovna: My bedroom at midnight?
Boris: Perfect. Will you be there too?

Countess Alexandrovna: Would you like some wine? Something to put you in the mood?
Boris: I've been in the mood since the late 1700's.

Countess Alexandrovna: You are the greatest lover I've ever had.
Boris: Well, I practice a lot when I'm alone.

Drill Sergeant: One, two, one, two, one, two.
Boris: Three is next, if you're having any trouble.

Sonja: There are many different kinds of love, Boris. There's love between a man and a woman; between a mother and son...
Boris: Two women. Let's not forget my favorite.

Boris: Nothingness... non-existence... black emptiness...
Sonja: What did you say?
Boris: Oh, I was just planning my future.

Το καλύτερο:
Sonja: Oh don't, Boris, please. Sex without love is an empty experience.
Boris: Yes, but as empty experiences go, it's one of the best.

Και ο μονόλογος στο τέλος:
Boris: The question is have I learned anything about life. Only that human beings are divided into mind and body. The mind embraces all the nobler aspirations, like poetry and philosophy, but the body has all the fun. The important thing, I think, is not to be bitter... if it turns out that there IS a God, I don't think that he's evil. I think that the worst you can say about him is that basically he's an underachiever. After all, there are worse things in life than death. If you've ever spent an evening with an insurance salesman, you know what I'm talking about. The key is, to not think of death as an end, but as more of a very effective way to cut down on your expenses. Regarding love, heh, what can you say? It's not the quantity of your sexual relations that counts. It's the quality. On the other hand if the quantity drops below once every eight months, I would definitely look into. Well, that's about it for me folks. Goodbye

Μα καλά, μάντης είμαι;

Φυσικά και η ΕΤ τελικά δεν έδειξε το Imitation of Life, για το οποίο γράφω στο προηγούμενο post. Γιατί να το δείξει άλλωστε; Μήπως επειδή το είχε προγραμματίσει; Αλλά ποιός ασχολείται με τον προγραμματισμό, αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Γιατί να ειδοποιήσει έστω ότι δεν θα το δείξει; Γιατί και να μιλήσει ευγενικά ο κύριος στο τηλεφωνικό κέντρο όταν παίρνεις τηλέφωνο να ρωτήσεις τι έγινε με την ταινία; Γιατί να μη σου απαντήσει "και που θες να ξέρω 'γω κυρά μου;" Μήπως επειδή πέρα από τα λεφτά που παίρνουν από τη διαφήμιση, παίρνουν και τα ωραία μας λεφτάκια από τον λογαριασμό της ΔΕΗ; Λέω τώρα, μήπως...
Σίγουρα δεν είναι το φλέγον ζήτημα της ανθρωπότητας, απλώς είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στο ελληνκό κράτος. Η οποία κατάσταση συνοψίζεται ως εξής: μπουρδέλο. Συγγνώμη και για τη γλώσσα μου.

Melomane

Στο καλλιτεχνικό δίλημμα ‘style or substance’, o Douglas Sirk απαντάει ‘substance through style’ και μας αιχμαλωτίζει στον δραματικό τεχνικολόρ κόσμο του.

Κάποιοι θεωρούν τις ταινίες του Sirk σαπουνόπερες, ιλουστρασιόν σκουπίδια ή στην καλύτερη περίπτωση, ιστορικό camp.

Αυτές που είδα το καλοκαίρι στην ΕΤ1 μου φάνηκε ότι πέραν των εικαστικών επιτευγμάτων διαθέτουν και ψυχή. Εντάξει, κάποιοι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι, υπάρχει μια δόση υπερβολής, αλλά ο Sirk προσεγγίζει με μεγάλη κατανόηση τους πρωταγωνιστές του και με κριτικό πνεύμα τις κοινωνικές δομές της Αμερικής του 1950.

Μου είχε κάνει εντύπωση στο All Τhat Heaven Allows (αυτό το είχα δει παλιότερα, δεν το έχει παίξει ακόμα στο αφιέρωμα) το πορτραίτο της χήρας μητέρας, τα παιδιά της οποίας θεωρούν ότι δεν πρέπει να έχει ερωτική ζωή, απλώς επειδή δεν την βλέπουν σαν γυναίκα, αλλά σαν γηραιά κυρία, η οποία πρέπει να είναι χαρούμενη με μια τηλεόραση, τις επιτυχίες των παιδιών της και να μην τους ενοχλεί και πολύ. Τέτοιες λεπτότερες πτυχές της οικογενειακής ζωής δε θυμάμαι να είχε αγγίξει ο Haynes στη διασκευή του, Far from Heaven, η οποία ήταν πιο απλοϊκό μελό κι από τον Κατήφορο.

Τέλος πάντων, το κυριακάτικο αφιέρωμα της ΕΤ1 συνεχίζεται (μετά το χουνέρι που μας έκανε με το Tarnished Angels το οποίο σταμάτησε δέκα λεπτά πριν το τέλος και για μιάμιση ώρα περίπου, δείχνοντάς μας ειδήσεις και -το χειρότερο- Φόρμουλα 1).

Αυτή την Κυριακή στις 20:50 (ο Θεός και η Δημόσια Τηλεόραση να βάλουν το χέρι τους) προβάλλεται το Imitation of Life με τη θεά Lana Turner. Θεωρείται το αριστούργημά του, οπότε μη το χάσετε!

Αν μη τι άλλο, θα είναι χάρμα οφθαλμών.

Νικήσαμε την Αμερική!

Με κάτι τέτοια με πιάνουν κρίσεις αισιοδοξίας και νομίζω ότι μπορώ κι εγω να πραγματοποιήσω τα ονειρά μου, αρκεί το θέλω πραγματικα!
Μετά σκέφτομαι τι θέλω πραγματικά και εκεί αρχίζω να μπερδεύομαι παλι...