Το να βλέπεις φωτογραφίες του εαυτού σου είναι σχεδόν τόσο σοκαριστικό, όσο να βλέπεις φωτογραφίες του Ζαχόπουλου ή τέλος πάντων οτιδήποτε από το ogrsih.
Το σοκαριστικό είναι πόσο η εικόνα που έχεις για τον ευατό σου απέχει από την εικόνα της φωτογραφίας. Η άποψη μου για τη φωτογραφία ήταν ανέκαθεν ότι κάποιοι άνθρωποι βγαίνουν πιο άσχημοι απ' ότι είναι στην πραγματικότητα, κάποιοι πιο όμορφοι (γνωστό και ως 'φωτογένεια' ) και κάποιοι όπως είναι πάνω-κάτω.
Όποια εκδοχή και να δεχτώ όμως, χαμένη βγαίνω. Δηλαδή εντάξει, όντως σε μερικούς δεν πάει η φωτογραφία, αλλά πόσο πιο άσχημος βγαίνεις; Δεν μπορεί να απέχει και τόσο πολύ από την αλήθεια η εικόνα. Και μια εικόνα εντάξει. Αλλά καμιά 50αριά; Ο φίλος μου στις τελευταίες μας διακοπές είχε πάθει μια ψύχωση με το κινητό και με έβγαζε συνέχεια φωτογραφίες. Μου έλεγε μάλιστα γεμάτος περηφάνια: "Κοίτα τι ωραία είσαι εδώ!" . Κοίταζα εγώ τη φωτογραφία και πάθαινα σοκ: "Σβήστη τώρα και μη με ξαναβγάλεις ποτέ φωτογραφία..ΠΟΤΕ ακούουους.... ΠΟΤΕΕΕΕΕΕΕ!!!!" Αλλά φευ, αυτός συνέχισε να φωτογραφίζει.
Μετά από αυτά τα session φωτογράφησης καταρρακώθηκε η εικόνα που είχα για τον ευατό μου. Πάντα πίστευα μπορεί να μην είμαι όμορφη, αλλά είμαι χαριτωμένη, γλυκιά, συμπαθητική, πως το λένε. Δεν ήξερα ότι μπορώ να φαίνομαι τόσο ατσούμπαλη και άχαρη, με τεράστια μάγουλα, με τη μύτη του Γκόντζο, με κατάμαυρους κύκλους κάτω από τα μάτια, με τα μαλλιά μονίμως ανάκατα... Ψέματα μου έλεγε δηλαδή η μαμά μου τόσα χρόνια ότι είμαι πανέμορφη και τρισχαριτωμένη;;; Γι' αυτό λοιπόν με φτύνανε πάντα οι ωραίοι γκόμενοι, όχι επειδή τους τρόμαζε η κοφτερή εξυπνάδα μου;; 'Οταν δηλαδή σου λένε ότι "έχεις τύπο" σημαίνει ουσιαστικά "είσαι μέτρια αλλά ας πω κάτι καλό";
Ο μόνος τελικά που είχε τολμήσει να μου πει την αλήθεια ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος όταν τον ρώτησα γύρω στα 14 αν είμαι ωραία, κόντεψε να πνιγεί ο άνθρωπος (τρώγαμε κιόλας) και ύστερα από κάποια ανησυχητικά δευτερόλεπτα σιωπής μου έβγαλε μετά ένα λόγο σχετικά με την ομορφιά που δεν είναι το παν γιατί χάνεται με τα χρόνια, ενώ το πνεύμα αντίθετα οξύνεται όσο μεγαλώνεις, κλπ κλπ και εγώ το μόνο που σκεφτόμουν είναι 'Χριστέ μου ο μπαμπάς μου δεν έχει καθόλου καλό γούστο'.
Σάββατο, Ιανουαρίου 19, 2008
Τρίτη, Ιανουαρίου 08, 2008
I love to hate you pt.2
Γράφοντας το προηγούμενο κείμενο συνειδητοποίησα ότι το θέμα για το οποίο έχω τα πιο αντικρουόμενα συναισθήματα είναι (αναμενόμενο) κάτι δικό μου: η γειτονιά μου. Σκέφτομαι να αγοράσω σπίτι, και οσο κι αν λέω στον εαυτό μου ότι τίποτα δεν είναι για πάντα, ότι μπορώ πάντα να το ξαναπουλήσω ή να το νοικιάσω, νιώθω ότι είναι μια απόφαση ζωής. Πού λοιπόν; Να μείνω στη πλατεία Βικτωρίας, ή μήπως τώρα είναι η ευκαιρια να μετακομίσω σε μια πιο αξιοπρεπή (με τα μικροαστικά κριτήρια πάντα) γειτονιά;
Η αλήθεια είναι ότι όπου και να πάω μου φαίνεται καλύτερα από τη Βικτώρια. Πιο τακτοποιημένα, πιό ήσυχα, πιο καθαρά, κοίτα εδώ οι άνθρωποι είναι ήρεμοι και καλοβαλμένοι, τα παιδάκια παίζουν στους δρόμους, όλα είναι περιποιημένα. Και με το ανοιγόκλεισμα του ματιού, παντού μου φαίνεται χειρότερα από τη Βικτώρια.
Παντού είναι πιο βαρετά, πιο μοναχικά, πιο αδιάφορα.
Εδώ έχει μια από τις λίγες αστικές πλατείες της Αθήνας που λειτουργούν πραγματικά -εννοώ που έχουν άπλα, δέντρα, παγκάκια και κόσμο που κάθεται, λιάζεται, βγάζει βόλτα τα παιδιά του, συζητάει, ζει το χώρο. Εδώ έχει κάποιες από τις πιο όμορφες πολυκατοικίες της Αθήνας. Εδώ στα καφέ βλέπεις μετανάστες, τουρίστες (η Βικτώρια είναι η στάση για το Αρχαιολογικό Μουσείο), ξέφρενα 15χρονα, φοιτητές από τις γύρω σχολές (ΑΣΟΟΕ και απειρα ΙΕΚ), κομψούς γηραλαίους κυρίους και κυρίες με τις εφημερίδες τους και τα γλυκά τους (απομεινάρια της εποχής που η Βικτώρια ήταν μια ακριβή μεσοαστική συνοικία) και την πιο ιδιαίτερη φυλή: 50ρηδες πρώην τζόβενους/gay (απομενειράρια και αυτοί μιας άλλης εποχής, στα τέλη 1970 με αρχές 1980, όταν η περιοχή είχε χάσει την παλιά της αίγλη, αλλά είχε αποκτήσει cult status, λόγω των διάφορων underground νυχτερινών μαγαζιών που είχαν ανοίξει τότε). Εδώ πιο πάνω είναι το μεγαλύτερο πάρκο της Αθήνας, το Πεδίο του Άρεως, το καλύτερο κομμάτι της Πατησιών (ακόμα ανταγωνιζεται επάξια την Ερμού ως αγορά) και στη Χέυδεν τεράστια πεζοδρόμια με πλανόδια βιβλιοπωλεία (σαν το Παρίσι είχε πει ένας φίλος που είχε ζήσει χρόνια εκεί). Τα Εξάρχεια είναι ένα βήμα. Τα πάντα είναι ένα βήμα γιατί είσαι κοντά σε όλες τις πιθανές συγκοινωνίες. Πάντα υπάρχει κόσμος και φως. Ποτέ δε θα φοβηθείς στην πλατεία Βικτωρίας. Κι αν καμιά φορά είναι μίζερα, νιώθω ότι είναι απλώς αληθινά.
Νιώθω ότι δε θέλω να βρεθώ σε μια αποστειρωμένη συνοικία, σε έναν άμορφο περιβάλλον, χωρίς ιστορία, χωρίς ένταση. Άλλες φορές πάλι νιώθω ότι θέλω κι εγώ να είμαι κανονική όπως όλοι οι άλλοι, να ζήσω σε ένα καθαρό προάστιο, μακριά από τα σκουπίδια και τους μετανάστες, να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματα μου, και άσε την αληθινή πόλη να βράζει κάπου μακριά.
Η αλήθεια είναι ότι όπου και να πάω μου φαίνεται καλύτερα από τη Βικτώρια. Πιο τακτοποιημένα, πιό ήσυχα, πιο καθαρά, κοίτα εδώ οι άνθρωποι είναι ήρεμοι και καλοβαλμένοι, τα παιδάκια παίζουν στους δρόμους, όλα είναι περιποιημένα. Και με το ανοιγόκλεισμα του ματιού, παντού μου φαίνεται χειρότερα από τη Βικτώρια.
Παντού είναι πιο βαρετά, πιο μοναχικά, πιο αδιάφορα.
Εδώ έχει μια από τις λίγες αστικές πλατείες της Αθήνας που λειτουργούν πραγματικά -εννοώ που έχουν άπλα, δέντρα, παγκάκια και κόσμο που κάθεται, λιάζεται, βγάζει βόλτα τα παιδιά του, συζητάει, ζει το χώρο. Εδώ έχει κάποιες από τις πιο όμορφες πολυκατοικίες της Αθήνας. Εδώ στα καφέ βλέπεις μετανάστες, τουρίστες (η Βικτώρια είναι η στάση για το Αρχαιολογικό Μουσείο), ξέφρενα 15χρονα, φοιτητές από τις γύρω σχολές (ΑΣΟΟΕ και απειρα ΙΕΚ), κομψούς γηραλαίους κυρίους και κυρίες με τις εφημερίδες τους και τα γλυκά τους (απομεινάρια της εποχής που η Βικτώρια ήταν μια ακριβή μεσοαστική συνοικία) και την πιο ιδιαίτερη φυλή: 50ρηδες πρώην τζόβενους/gay (απομενειράρια και αυτοί μιας άλλης εποχής, στα τέλη 1970 με αρχές 1980, όταν η περιοχή είχε χάσει την παλιά της αίγλη, αλλά είχε αποκτήσει cult status, λόγω των διάφορων underground νυχτερινών μαγαζιών που είχαν ανοίξει τότε). Εδώ πιο πάνω είναι το μεγαλύτερο πάρκο της Αθήνας, το Πεδίο του Άρεως, το καλύτερο κομμάτι της Πατησιών (ακόμα ανταγωνιζεται επάξια την Ερμού ως αγορά) και στη Χέυδεν τεράστια πεζοδρόμια με πλανόδια βιβλιοπωλεία (σαν το Παρίσι είχε πει ένας φίλος που είχε ζήσει χρόνια εκεί). Τα Εξάρχεια είναι ένα βήμα. Τα πάντα είναι ένα βήμα γιατί είσαι κοντά σε όλες τις πιθανές συγκοινωνίες. Πάντα υπάρχει κόσμος και φως. Ποτέ δε θα φοβηθείς στην πλατεία Βικτωρίας. Κι αν καμιά φορά είναι μίζερα, νιώθω ότι είναι απλώς αληθινά.
Νιώθω ότι δε θέλω να βρεθώ σε μια αποστειρωμένη συνοικία, σε έναν άμορφο περιβάλλον, χωρίς ιστορία, χωρίς ένταση. Άλλες φορές πάλι νιώθω ότι θέλω κι εγώ να είμαι κανονική όπως όλοι οι άλλοι, να ζήσω σε ένα καθαρό προάστιο, μακριά από τα σκουπίδια και τους μετανάστες, να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματα μου, και άσε την αληθινή πόλη να βράζει κάπου μακριά.
Τρίτη, Ιανουαρίου 01, 2008
I love to hate you
Σας έχει τύχει να αγαπάτε κάτι και να το μισείτε ταυτόχρονα; Κλασσική περίπτωση οξείας αμφιθυμίας... Ιδού πέντε τυχαία παραδείγματα:
1. Μου αρέσει που μπορώ να καπνίζω όταν βγαίνω έξω στην Ελλάδα. Αλλά καμιά φορά, όταν μόλις μπαίνω σε ένα μαγαζί, καταλαβαίνω ότι είναι τίγκα στην κάπνα και βλέπω τους πάντες, αλλά τους πάντες όμως, να καπνίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο, μου φαίνεται τόσο χαζό και μπανάλ το κάπνισμα.
2. Θαυμάζω το τσαγανό κάποιων γυναικών, που χωρίς να είναι ιδιαίτερα εμφανίσιμες, έχουν τον αέρα και την αυτοπεποίθηση μοιραίας γκόμενας. Μετά σκέφτομαι ότι αυτή η αναντιστοιχία είναι ενοχλητική και ότι πρόκειται για εγωπαθή, ανασφαλή άτομα, χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα.
3. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που προσέχουν το ντύσιμό τους. Αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι πρέπει να είσαι μεγάλος σπαζαρχίδης για να είσαι μονίμως στην τρίχα.
4. Οι Led Zeppelin είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Δεν αντέχω όμως τα βογκητά του Plant. Ούτε τα μισάωρα σόλα του Page.
5. Με χαροποιεί η συζήτηση με θετικούς ανθρώπους. Παράλληλα όμως μου σπάνε τα νεύρα με την αισιοδοξία και την υπομονή τους και σκέφτομαι ότι πρέπει να είναι ηλίθιοι ή ψεύτες.
1. Μου αρέσει που μπορώ να καπνίζω όταν βγαίνω έξω στην Ελλάδα. Αλλά καμιά φορά, όταν μόλις μπαίνω σε ένα μαγαζί, καταλαβαίνω ότι είναι τίγκα στην κάπνα και βλέπω τους πάντες, αλλά τους πάντες όμως, να καπνίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο, μου φαίνεται τόσο χαζό και μπανάλ το κάπνισμα.
2. Θαυμάζω το τσαγανό κάποιων γυναικών, που χωρίς να είναι ιδιαίτερα εμφανίσιμες, έχουν τον αέρα και την αυτοπεποίθηση μοιραίας γκόμενας. Μετά σκέφτομαι ότι αυτή η αναντιστοιχία είναι ενοχλητική και ότι πρόκειται για εγωπαθή, ανασφαλή άτομα, χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα.
3. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που προσέχουν το ντύσιμό τους. Αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι πρέπει να είσαι μεγάλος σπαζαρχίδης για να είσαι μονίμως στην τρίχα.
4. Οι Led Zeppelin είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Δεν αντέχω όμως τα βογκητά του Plant. Ούτε τα μισάωρα σόλα του Page.
5. Με χαροποιεί η συζήτηση με θετικούς ανθρώπους. Παράλληλα όμως μου σπάνε τα νεύρα με την αισιοδοξία και την υπομονή τους και σκέφτομαι ότι πρέπει να είναι ηλίθιοι ή ψεύτες.
Κυριακή, Δεκεμβρίου 23, 2007
Love actually
"Ίσως να μην είμαστε φτιαγμένοι για να έχουμε μια και μοναδική αγάπη στη ζωή μας, αλλά πολλές σημαντικές σχέσεις".
Αυτά λέει η 17χρονη ερωμένη του Isaac Davis στο Μανχάταν, αποστομώνοντάς τον και χαρίζοντας μας έναν συλλογικό αναστεναγμό ανακούφισης.
Είναι πολύ παρηγορητικό να μην νιώθεις ότι πρέπει να βρεις τον ένα και μοναδικό έρωτα. Πόσο πιό ξέγνοιαστος νιώθεις στη σκέψη ότι στη ζωή σου θα έχεις μια σειρά από αξιόλογες σχέσεις και ωραίες στιγμές, χωρίς αυτό το απόλυτο πρέπει του μεγάλου έρωτα. Πόσο βάρος αφαιρεί από τις προηγούμενες σχέσεις, από την παρούσα σχέση σου, ή την παρούσα μοναξιά σου.
Αλλά αυτή την αίσθηση ελευθερίας ακολουθεί ένα αίσθημα κενού. Και μια ίσως παιδική απαίτηση:
Δεν θέλω άλλες σημαντικές σχέσεις. Νιώθω πλήρης εμπειριών. Αγαπάω όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου, αλλά... αρκετά. Μπορώ να έχω τώρα τη μια και μοναδική μου αγάπη παρακαλώ;
Αυτά λέει η 17χρονη ερωμένη του Isaac Davis στο Μανχάταν, αποστομώνοντάς τον και χαρίζοντας μας έναν συλλογικό αναστεναγμό ανακούφισης.
Είναι πολύ παρηγορητικό να μην νιώθεις ότι πρέπει να βρεις τον ένα και μοναδικό έρωτα. Πόσο πιό ξέγνοιαστος νιώθεις στη σκέψη ότι στη ζωή σου θα έχεις μια σειρά από αξιόλογες σχέσεις και ωραίες στιγμές, χωρίς αυτό το απόλυτο πρέπει του μεγάλου έρωτα. Πόσο βάρος αφαιρεί από τις προηγούμενες σχέσεις, από την παρούσα σχέση σου, ή την παρούσα μοναξιά σου.
Αλλά αυτή την αίσθηση ελευθερίας ακολουθεί ένα αίσθημα κενού. Και μια ίσως παιδική απαίτηση:
Δεν θέλω άλλες σημαντικές σχέσεις. Νιώθω πλήρης εμπειριών. Αγαπάω όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου, αλλά... αρκετά. Μπορώ να έχω τώρα τη μια και μοναδική μου αγάπη παρακαλώ;
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 14, 2007
Απεργιακές ατάκες
...και το βαθύτερο νόημά τους:
"Συμφωνώ ιδεολογικά με τις απεργίες, αλλά συνήθως δεν απεργώ."
Ψηφίζω Αριστερά, βγάζω πύρινους λόγους κατά της ασυδοσίας των εργοδοτών/των τραπεζών/του καπιταλισμού, συγκινούμαι όταν ακούω αγωνιστικές ιστορίες, αλλά αν χρειαστεί πραγματικά να υψώσω το ανάστημά μου στην εξουσία, τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Το μόνο που θέλω στ'αλήθεια είναι να είμαι ένα καλό παιδί.
"Δε θα απεργήσω γιατί θέλω να δώσω άλλη μια ευκαιρία στην κυβέρνηση."
Είμαι κομματόσκυλο του χειρίστου είδους.
"Δεν πολυθέλω να απεργήσω, αλλά έχω να ψωνίσω κάτι απο το Πράκτικερ/να πάω κομμωτήριο και με βολεύει". (σημ. το έχει πει άντρας).
Όχι μόνο είμαι χέστης και θέλω να καλύψω τα νώτα μου λέγοντας ότι δε συμφωνώ με την απεργία, παρόλο που θα απεργήσω, αλλά είμαι και τεμπέλης. (Αντίστοιχη ατάκα: "Θέλω να έρθω αλλά θα έχει πολλή κίνηση" ).
"Για πείτε παιδιά, εδώ απεργείτε συνήθως";
Δεν έχω άποψη ούτε προσωπικότητα και δε θέλω να ξεχωρίσω από το κοπάδι.
"Εσύ γιατί απεργείς, για τα 'δίκαια αιτήματά μας'";
Είμαι ενοχλητικός εξυπνάκιας, θεωρώ ότι είμαι καλύτερος από όλο τον κόσμο, μόνο εγώ διαβάζω εφημερίδα και είμαι ενήμερος και θα σε πιάσω στα πράσα τώρα, κακομοίρη, άσχετε τεμπέλη που θέλεις να απεργήσεις κιόλας.
"Πότε έχει απεργία; Αύριο; Αλήθεια; Εσύ θα απεργήσεις; Ναι;;;; Έχεις πάρει την άδεια του Διευθυντή;"
Μόλις τώρα προσγειώθηκα στην Γη από το μικροαστικό μου Έντερπραιζ στην Κηφισιά, όπου η μαμά μου έφτιαχνε γλυκό κουταλιού, ο μπαμπάς μου σκότωνε μπεκάτσες και όταν σουρούπωνε καθόμασταν όλοι μαζί γύρω από το τζάκι και μου λέγανε παραμύθια.
Και τέλος, οι δύο κλασσικές ατάκες:
Αφεντικό: "Μην τολμήσεις να απεργήσεις"!!
Εδώ δε χρειάζεται μετάφραση. Είμαι απλώς μαλάκας.
Συνδικαλιστής/Εργατοπατέρας (με καχύποπτο ύφος): "Θα απεργήσεις;"
Χα, έτσι και δε απεργήσεις καπιταλιστικό γουρούνι, σε έχω σημειωμένο στη λίστα μου.
Εν κατακλείδι: ο μόνος λόγος να απεργήσεις ή να μην απεργήσεις είναι ο εξής:
Συμφωνείς ή όχι με τα αιτήματα της απεργίας;
Εντάξει, προσθέτω κι άλλον έναν: συμφωνείς, αλλά υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χάσεις τη δουλειά σου αν απεργήσεις, οπότε δεν απεργείς.
Όλα τ'άλλα είναι υποκριτικές σαχλαμάρες...αλλά μερικές φορές είναι αστείες. Η ιλαρότητα μπορεί να συγκριθεί μόνο με ατάκες που λέγονται όταν επίκειται αλλαγή κόμματος στην εξουσία και προσπαθούν όλοι να συμπλεύσουν, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου ποστ.
"Συμφωνώ ιδεολογικά με τις απεργίες, αλλά συνήθως δεν απεργώ."
Ψηφίζω Αριστερά, βγάζω πύρινους λόγους κατά της ασυδοσίας των εργοδοτών/των τραπεζών/του καπιταλισμού, συγκινούμαι όταν ακούω αγωνιστικές ιστορίες, αλλά αν χρειαστεί πραγματικά να υψώσω το ανάστημά μου στην εξουσία, τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Το μόνο που θέλω στ'αλήθεια είναι να είμαι ένα καλό παιδί.
"Δε θα απεργήσω γιατί θέλω να δώσω άλλη μια ευκαιρία στην κυβέρνηση."
Είμαι κομματόσκυλο του χειρίστου είδους.
"Δεν πολυθέλω να απεργήσω, αλλά έχω να ψωνίσω κάτι απο το Πράκτικερ/να πάω κομμωτήριο και με βολεύει". (σημ. το έχει πει άντρας).
Όχι μόνο είμαι χέστης και θέλω να καλύψω τα νώτα μου λέγοντας ότι δε συμφωνώ με την απεργία, παρόλο που θα απεργήσω, αλλά είμαι και τεμπέλης. (Αντίστοιχη ατάκα: "Θέλω να έρθω αλλά θα έχει πολλή κίνηση" ).
"Για πείτε παιδιά, εδώ απεργείτε συνήθως";
Δεν έχω άποψη ούτε προσωπικότητα και δε θέλω να ξεχωρίσω από το κοπάδι.
"Εσύ γιατί απεργείς, για τα 'δίκαια αιτήματά μας'";
Είμαι ενοχλητικός εξυπνάκιας, θεωρώ ότι είμαι καλύτερος από όλο τον κόσμο, μόνο εγώ διαβάζω εφημερίδα και είμαι ενήμερος και θα σε πιάσω στα πράσα τώρα, κακομοίρη, άσχετε τεμπέλη που θέλεις να απεργήσεις κιόλας.
"Πότε έχει απεργία; Αύριο; Αλήθεια; Εσύ θα απεργήσεις; Ναι;;;; Έχεις πάρει την άδεια του Διευθυντή;"
Μόλις τώρα προσγειώθηκα στην Γη από το μικροαστικό μου Έντερπραιζ στην Κηφισιά, όπου η μαμά μου έφτιαχνε γλυκό κουταλιού, ο μπαμπάς μου σκότωνε μπεκάτσες και όταν σουρούπωνε καθόμασταν όλοι μαζί γύρω από το τζάκι και μου λέγανε παραμύθια.
Και τέλος, οι δύο κλασσικές ατάκες:
Αφεντικό: "Μην τολμήσεις να απεργήσεις"!!
Εδώ δε χρειάζεται μετάφραση. Είμαι απλώς μαλάκας.
Συνδικαλιστής/Εργατοπατέρας (με καχύποπτο ύφος): "Θα απεργήσεις;"
Χα, έτσι και δε απεργήσεις καπιταλιστικό γουρούνι, σε έχω σημειωμένο στη λίστα μου.
Εν κατακλείδι: ο μόνος λόγος να απεργήσεις ή να μην απεργήσεις είναι ο εξής:
Συμφωνείς ή όχι με τα αιτήματα της απεργίας;
Εντάξει, προσθέτω κι άλλον έναν: συμφωνείς, αλλά υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χάσεις τη δουλειά σου αν απεργήσεις, οπότε δεν απεργείς.
Όλα τ'άλλα είναι υποκριτικές σαχλαμάρες...αλλά μερικές φορές είναι αστείες. Η ιλαρότητα μπορεί να συγκριθεί μόνο με ατάκες που λέγονται όταν επίκειται αλλαγή κόμματος στην εξουσία και προσπαθούν όλοι να συμπλεύσουν, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου ποστ.
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 10, 2007
Ώρες
Tώρα τρώω από τα έτοιμα... αλλά... δυστυχώς τελευταία δεν υπάρχει έμπνευση. Και όλα αυτά λόγω μιας γελοίας εμμονής που έχω πάθει με τη δουλειά μου.
Τι να γράψω λοιπόν, όχι πάλι τα ίδια. Κάτι παλιό, που είχα γράψει όταν έκανα την πρακτική μου. Τότε βαριόμουνα, τώρα τρέχω, αλλά το συναίσθημα είναι κάπως παρόμοιο.
Τι να γράψω λοιπόν, όχι πάλι τα ίδια. Κάτι παλιό, που είχα γράψει όταν έκανα την πρακτική μου. Τότε βαριόμουνα, τώρα τρέχω, αλλά το συναίσθημα είναι κάπως παρόμοιο.
Πως πέρασαν όλες
αυτές οι ώρες
Xάθηκαν
κοιτάζοντας τους διακόπτες
στους τοίχους
πίνοντας καφέ με γάλα
ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες
βγάζοντας φωτοτυπίες
μετρώντας κρέμες στα ράφια
κρατώντας σημειώσεις
γεμίζοντας ποτήρια με νερό
βάζοντας και βγάζοντας
το σακάκι σου
πλένοντας τα χέρια σου
σκουπίζοντας τα χέρια σου
γράφοντας αναφορές
που κανείς δε θα διαβάσει
Kανείς δε θα στις επιστρέψει
τόσες ώρες
Πέμπτη, Νοεμβρίου 29, 2007
Άβυσσος η ψυχή της blogger
Λοιπόν... χτες ήμουν σε ένα συνέδριο, στο οποίο μια κοπέλα, αφού συστήθηκε ως άνεργη φιλόλογος, κάτι άλλο που δε θυμάμαι τώρα και blogger, είπε το εξής κοφυφαίο: "ως blogger αναρωτιέμαι γιατί οι διευθυντές των εφημερίδων δεν προσλαμβάνουν εμάς τους bloggers να γράφουμε ώστε να δώσουν μια φωνή και στη νέα γενιά".
Ακόμα πιο κορυφαίο: όλο το ακροατήριο τη χειροκρότησε με ενθουσιασμό.
Μόνο εγώ στριφογύριζα στη θέση μου και έβριζα και με ρωτούσαν οι γύρω μου γιατί διαφωνώ...
Μα τι να πω; Ότι το blogging σου δίνει μια ελευθερία έκφρασης που δε θα είχες ΠΟΤΕ σε μια εφημερίδα; Με τα ίδια λεφτά κιόλας (βλέπε τίποτα).
Ότι τέλος πάντων, θεμιτό είναι να χρησιμοποιείς το blog σου όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως όχημα για κάτι άλλο (να εκδώσεις βιβλία, ποιήματα, να βρεις άντρα, να δουλέψεις στα ΜΜΕ, whatever), αλλά δεν μπορείς να απαιτείς να σε προσλάβει κάποιος επειδή είσαι blogger και εκπρόσωπος της νέας γενιάς.
Μόνο σύνταξη δε ζήτησε η κοπέλα να της δώσουν επειδή είναι blogger.
Ακόμα πιο κορυφαίο: όλο το ακροατήριο τη χειροκρότησε με ενθουσιασμό.
Μόνο εγώ στριφογύριζα στη θέση μου και έβριζα και με ρωτούσαν οι γύρω μου γιατί διαφωνώ...
Μα τι να πω; Ότι το blogging σου δίνει μια ελευθερία έκφρασης που δε θα είχες ΠΟΤΕ σε μια εφημερίδα; Με τα ίδια λεφτά κιόλας (βλέπε τίποτα).
Ότι τέλος πάντων, θεμιτό είναι να χρησιμοποιείς το blog σου όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως όχημα για κάτι άλλο (να εκδώσεις βιβλία, ποιήματα, να βρεις άντρα, να δουλέψεις στα ΜΜΕ, whatever), αλλά δεν μπορείς να απαιτείς να σε προσλάβει κάποιος επειδή είσαι blogger και εκπρόσωπος της νέας γενιάς.
Μόνο σύνταξη δε ζήτησε η κοπέλα να της δώσουν επειδή είναι blogger.
Τρίτη, Νοεμβρίου 20, 2007
Τα κοριτσάκια με τις κάρτες
Τα κοριτσάκια με τις κάρτες φτιάχνουν κάρτες. Είναι κάρτες διαπιστεύσεων και φτιάχνονται αρκετά απλά.
Έχεις μια λίστα με τα άτομα που θέλεις να διαπιστεύσεις. Μπορεί να έχεις μια βάση δεδομένων και μπορεί να έχεις και εκτυπωτή πλαστικών καρτών. Μπορεί όμως να έχεις ένα απλό αρχείο word, ένα πλαστικοποιητή και ένα ψαλίδι.
Αφού κατασκευάσεις την κάρτα πρέπει να την τρυπήσεις με ένα ειδικό διακορευτή και από την τρύπα να περάσεις το κορδονάκι. Μετά -προσοχή γιατί τα κορδονάκια μπλέκονται μεταξύ τους- πρέπει να μοιράσεις τις κάρτες που έφτιαξες με τα χεράκια σου στους διαπιστευμένους. Τους οποίους κυνηγάς για να πάρουν τις κάρτες τους και τους οποίους μετά σβήνεις από λίστες για να ξέρεις ότι έχουν πάρει τις κάρτες τους.
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή βέβαια. Τα κοριτσάκια αυτά όμως δεν είναι και τόσο κοριτσάκια. Είναι κοντά στα 30, έχουν τελειώσει Πανεπιστήμιο, κάποιες έχουν και μεταπτυχιακό, οι περισσότερες έχουν εργασιακή εμπειρία και όλες έχουν περάσει ένα πολύ δύσκολο και αδιάβλητο διαγωνισμό για βρεθούν στις θέσεις που είναι.
Θέσεις που υποτίθεται ότι προορίζονται για 'στελέχη του δημοσίου τομέα'. Στελέχη που κόβουν κάρτες, που κοιμούνται σε άθλια ξενοδοχεία όταν χρειαστεί, που κλείνουν εισιτήρια για δημοσιογράφους, που ανοίγουν πόρτες στα συνέδρια, που κάνουν αποκλειστικά διεκπεραιωτική, χειρωνακτική και γραμματειακή εργασία, η οποία όπως προείπα δεν είναι ντροπή, αλλά σίγουρα δε χρειάζεται να έχεις βγάλει τα μάτια σου στο διάβασμα για να την κάνεις.
Κι όμως τα κοριτσάκια με τις κάρτες υπομένουν αγόγγυστα. Σαν καλά ρομποτάκια κάνουν τη δουλειά που τους έχει ανατεθεί γιατί 'το είπε ο διευθυντής' και 'αυτή είναι η δουλειά μας'. Αυτή είναι η δουλειά μας, φυσικά, αφού κανείς δε διαμαρτύρεται. Κάποιες μάλιστα είναι και αρκετά ευχαριστημένες με τα σημαντικά αυτά καθήκοντα. Σε κοιτάνε με τεράστια μάτια και αν απεργείς η μοναδική τους απορία είναι αν έχεις πάρει την άδεια του διευθυντή.
Μόνο μερικές οργισμένες ψαλιδιές στην κάρτα διαπίστευσης προδίδουν κάποια εσωτερική αναταραχή.
Έχεις μια λίστα με τα άτομα που θέλεις να διαπιστεύσεις. Μπορεί να έχεις μια βάση δεδομένων και μπορεί να έχεις και εκτυπωτή πλαστικών καρτών. Μπορεί όμως να έχεις ένα απλό αρχείο word, ένα πλαστικοποιητή και ένα ψαλίδι.
Αφού κατασκευάσεις την κάρτα πρέπει να την τρυπήσεις με ένα ειδικό διακορευτή και από την τρύπα να περάσεις το κορδονάκι. Μετά -προσοχή γιατί τα κορδονάκια μπλέκονται μεταξύ τους- πρέπει να μοιράσεις τις κάρτες που έφτιαξες με τα χεράκια σου στους διαπιστευμένους. Τους οποίους κυνηγάς για να πάρουν τις κάρτες τους και τους οποίους μετά σβήνεις από λίστες για να ξέρεις ότι έχουν πάρει τις κάρτες τους.
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή βέβαια. Τα κοριτσάκια αυτά όμως δεν είναι και τόσο κοριτσάκια. Είναι κοντά στα 30, έχουν τελειώσει Πανεπιστήμιο, κάποιες έχουν και μεταπτυχιακό, οι περισσότερες έχουν εργασιακή εμπειρία και όλες έχουν περάσει ένα πολύ δύσκολο και αδιάβλητο διαγωνισμό για βρεθούν στις θέσεις που είναι.
Θέσεις που υποτίθεται ότι προορίζονται για 'στελέχη του δημοσίου τομέα'. Στελέχη που κόβουν κάρτες, που κοιμούνται σε άθλια ξενοδοχεία όταν χρειαστεί, που κλείνουν εισιτήρια για δημοσιογράφους, που ανοίγουν πόρτες στα συνέδρια, που κάνουν αποκλειστικά διεκπεραιωτική, χειρωνακτική και γραμματειακή εργασία, η οποία όπως προείπα δεν είναι ντροπή, αλλά σίγουρα δε χρειάζεται να έχεις βγάλει τα μάτια σου στο διάβασμα για να την κάνεις.
Κι όμως τα κοριτσάκια με τις κάρτες υπομένουν αγόγγυστα. Σαν καλά ρομποτάκια κάνουν τη δουλειά που τους έχει ανατεθεί γιατί 'το είπε ο διευθυντής' και 'αυτή είναι η δουλειά μας'. Αυτή είναι η δουλειά μας, φυσικά, αφού κανείς δε διαμαρτύρεται. Κάποιες μάλιστα είναι και αρκετά ευχαριστημένες με τα σημαντικά αυτά καθήκοντα. Σε κοιτάνε με τεράστια μάτια και αν απεργείς η μοναδική τους απορία είναι αν έχεις πάρει την άδεια του διευθυντή.
Μόνο μερικές οργισμένες ψαλιδιές στην κάρτα διαπίστευσης προδίδουν κάποια εσωτερική αναταραχή.
Σάββατο, Νοεμβρίου 10, 2007
κι αν δεν είμαι ροκ...
Αυτό το Σαββατοκύριακο συνέβησαν 3 πράγματα που με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι είμαι επισήμως πια too old to rock 'n' roll:
-Το τηλεφώνημα της φίλης μου που μου ανακοίνωσε ότι βαριέται να πάει στις Electralane μου προκάλεσε ένα τε-ρα-στιο-ο αίσθημα ανακούφισης... Ξαφνικά το βράδυ φαίνεται ωραίο, είμαι έτοιμη να κατακτήσω την πόλη, σκέφτομαι τα ωραιά ζεστά ποτά που θα πιώ στα αγαπημένα μου μαγαζιά, καθισμένη στην αναπαυτική μου καρέκλα, κουτσομπολεύοντας με τη φίλη μου. Καμία σύγκριση με την πορεία μέσα στην κρύα έρημο για να φτάσω στο Gagarin, την ορθοστασία, την κούραση και την απέλπιδα προσπάθεια να δω κάτι από τη σκηνή. Ουφ.
-Κατέβασα προτεινόμενο δίσκο, με 9.9999 βαθμολογία (σιγουράτζα μιλάμε) από το Pitchfork, και ακούγοντάς τον ήμουν σίγουρη ότι είχα κατεβάσει λάθος πράγμα. Τελείως σίγουρη όμως. Ότι ήταν σαν τα μούφα αρχεία που υπήρχαν παλιά στο AudioGalaxy και είχαν άλλα τραγούδια από αυτά που έλεγαν στον τίτλο. Ή ότι κάτι είχε συμβεί στο pc της τύπισσας από την οποία τα κατέβασα και είχε χαλάσει ο ήχος. Έτσι πίστευα, μέχρι που το ξανακατέβασα και κατάλαβα ότι δεν είχαν καταστραφεί τα mp3, ούτε έκανε κάποιος χρήστης πλάκα. Αυτή είναι η μουσική που παίρνει άριστα στο Pitchfork. Ηταν τόσο απίστευτο, που σκέφτηκα να το κατεβάσω και για τρίτη φορά για να βεβαιωθώ. Δε μου φαινόταν καν σαν μουσική (να, τέτοια έλεγε η γιαγιά μου και τσακωνόμασταν όταν έδειχνε Del Leppard το Μουσικόραμα).
-Τέλος, αυτό το Σαββατοκύριακο με πήραν τηλέφωνο από το υπερπέραν για να ψηφίσω τον Βενιζέλο, αν ενδιαφέρομαι για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ λέει. Γιατί είμαι εγώ στο target group του Βενιζέλου; Αν ήμουν έστω στου Γιωργάκη, που αγαπάει τη νεολαία και κάνει και τζόκινγκ, θα μπορούσα να θεωρώ ακόμα τον εαυτό μου rock 'n' roll material.
-Το τηλεφώνημα της φίλης μου που μου ανακοίνωσε ότι βαριέται να πάει στις Electralane μου προκάλεσε ένα τε-ρα-στιο-ο αίσθημα ανακούφισης... Ξαφνικά το βράδυ φαίνεται ωραίο, είμαι έτοιμη να κατακτήσω την πόλη, σκέφτομαι τα ωραιά ζεστά ποτά που θα πιώ στα αγαπημένα μου μαγαζιά, καθισμένη στην αναπαυτική μου καρέκλα, κουτσομπολεύοντας με τη φίλη μου. Καμία σύγκριση με την πορεία μέσα στην κρύα έρημο για να φτάσω στο Gagarin, την ορθοστασία, την κούραση και την απέλπιδα προσπάθεια να δω κάτι από τη σκηνή. Ουφ.
-Κατέβασα προτεινόμενο δίσκο, με 9.9999 βαθμολογία (σιγουράτζα μιλάμε) από το Pitchfork, και ακούγοντάς τον ήμουν σίγουρη ότι είχα κατεβάσει λάθος πράγμα. Τελείως σίγουρη όμως. Ότι ήταν σαν τα μούφα αρχεία που υπήρχαν παλιά στο AudioGalaxy και είχαν άλλα τραγούδια από αυτά που έλεγαν στον τίτλο. Ή ότι κάτι είχε συμβεί στο pc της τύπισσας από την οποία τα κατέβασα και είχε χαλάσει ο ήχος. Έτσι πίστευα, μέχρι που το ξανακατέβασα και κατάλαβα ότι δεν είχαν καταστραφεί τα mp3, ούτε έκανε κάποιος χρήστης πλάκα. Αυτή είναι η μουσική που παίρνει άριστα στο Pitchfork. Ηταν τόσο απίστευτο, που σκέφτηκα να το κατεβάσω και για τρίτη φορά για να βεβαιωθώ. Δε μου φαινόταν καν σαν μουσική (να, τέτοια έλεγε η γιαγιά μου και τσακωνόμασταν όταν έδειχνε Del Leppard το Μουσικόραμα).
-Τέλος, αυτό το Σαββατοκύριακο με πήραν τηλέφωνο από το υπερπέραν για να ψηφίσω τον Βενιζέλο, αν ενδιαφέρομαι για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ λέει. Γιατί είμαι εγώ στο target group του Βενιζέλου; Αν ήμουν έστω στου Γιωργάκη, που αγαπάει τη νεολαία και κάνει και τζόκινγκ, θα μπορούσα να θεωρώ ακόμα τον εαυτό μου rock 'n' roll material.
Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007
Ceausescu took my baby
Όσο σιχαίνομαι τη στρατευμένη τέχνη, άλλο τόσο σιχαίνομαι τη στρατευμένη κριτική τέχνης.
Ένα έργο τέχνης πρέπει να κρίνεται μόνο με ως προς την καλλιτεχνική του αρτιότητα. Για παράδειγμα, τα έργα της Riefenstahl είναι επιτεύγματα κινηματογράφησης, κι ας εμφορούνται από ναζιστικές αντιλήψεις.
Μιλώντας όμως τελείως συναισθηματικά, βλέποντας το 4 Μηνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες, το συμπέρασμά μου δεν ήταν ευτυχώς που δε ζω στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, αλλά ευτυχώς που δεν έχει χρειαστεί ποτέ να κάνω έκτρωση. Το έργο βασικά επικεντρώνεται στο πόσο απαίσια είναι μια έκτρωση. Νομίζω ότι οι χριστιανικοί οργανισμοί που είναι κατά της έκτρωσης θα βάλουν το έργο αυτό πρώτο στη λίστα τους με τα must-see. Μετά από κάτι φιλμάκια που δείχνουν το έμβρυο να κλαίει ή κάτι ανάλογο.
Αν ο σκοπός της ταινίας ήταν να δείξει ότι τα αυταρχικά καθεστώτα δημιουργούν τέρατα και οδηγούν τους ανθρώπους σε ακραίες αλλά απολύτως απαραίτητες για την επιβίωση τους επιλογές, απέτυχε να το κάνει πειστικά. Αν ο σκοπός ήταν να τρομοκρατήσει τον κόσμο για τις εκτρώσεις, το πέτυχε και με το παραπάνω.
Γιατί άσχετο με το υπό ποιες συνθήκες γίνεται η έκτρωση (οι συγκεκριμένες είχαν βέβαια να κάνουν με το καθεστώς απαγόρευσης), το αποτέλεσμα είναι ίδιο: ένα σκοτωμένο έμβρυο. Είτε στην κάνει ο τέλειος γιατρός στο αποστειρωμένο εργαστήριο με τον αγαπημένο σου να σου κρατάει το χεράκι, είτε στην κάνει ο γιατρός-κτήνος σε βρώμικο ξενοδοχείο. Το να ακούμε ανατριχιαστικές περιγραφές της διαδικασίας και να κάνει ζουμ η κάμερα στο σκοτωμένο έμβρυο, μου φαίνεται σαν κήρυγμα κατά της έκτρωσης.
Θα μου πεις, έτσι είναι όμως. Έτσι είναι, αλλά εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι φίλες και γνωστές μου που χρειάστηκε να κάνουν έκτρωση και πόσο φριχτά θα ένιωθαν αν τους πέταγε κανείς κάτι τέτοιο στα μούτρα.
Αυτά, κατά τ’άλλα η ταινία ήταν αρκετά καλή.
Ένα έργο τέχνης πρέπει να κρίνεται μόνο με ως προς την καλλιτεχνική του αρτιότητα. Για παράδειγμα, τα έργα της Riefenstahl είναι επιτεύγματα κινηματογράφησης, κι ας εμφορούνται από ναζιστικές αντιλήψεις.
Μιλώντας όμως τελείως συναισθηματικά, βλέποντας το 4 Μηνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες, το συμπέρασμά μου δεν ήταν ευτυχώς που δε ζω στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, αλλά ευτυχώς που δεν έχει χρειαστεί ποτέ να κάνω έκτρωση. Το έργο βασικά επικεντρώνεται στο πόσο απαίσια είναι μια έκτρωση. Νομίζω ότι οι χριστιανικοί οργανισμοί που είναι κατά της έκτρωσης θα βάλουν το έργο αυτό πρώτο στη λίστα τους με τα must-see. Μετά από κάτι φιλμάκια που δείχνουν το έμβρυο να κλαίει ή κάτι ανάλογο.
Αν ο σκοπός της ταινίας ήταν να δείξει ότι τα αυταρχικά καθεστώτα δημιουργούν τέρατα και οδηγούν τους ανθρώπους σε ακραίες αλλά απολύτως απαραίτητες για την επιβίωση τους επιλογές, απέτυχε να το κάνει πειστικά. Αν ο σκοπός ήταν να τρομοκρατήσει τον κόσμο για τις εκτρώσεις, το πέτυχε και με το παραπάνω.
Γιατί άσχετο με το υπό ποιες συνθήκες γίνεται η έκτρωση (οι συγκεκριμένες είχαν βέβαια να κάνουν με το καθεστώς απαγόρευσης), το αποτέλεσμα είναι ίδιο: ένα σκοτωμένο έμβρυο. Είτε στην κάνει ο τέλειος γιατρός στο αποστειρωμένο εργαστήριο με τον αγαπημένο σου να σου κρατάει το χεράκι, είτε στην κάνει ο γιατρός-κτήνος σε βρώμικο ξενοδοχείο. Το να ακούμε ανατριχιαστικές περιγραφές της διαδικασίας και να κάνει ζουμ η κάμερα στο σκοτωμένο έμβρυο, μου φαίνεται σαν κήρυγμα κατά της έκτρωσης.
Θα μου πεις, έτσι είναι όμως. Έτσι είναι, αλλά εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι φίλες και γνωστές μου που χρειάστηκε να κάνουν έκτρωση και πόσο φριχτά θα ένιωθαν αν τους πέταγε κανείς κάτι τέτοιο στα μούτρα.
Αυτά, κατά τ’άλλα η ταινία ήταν αρκετά καλή.
Σάββατο, Νοεμβρίου 03, 2007
ελληνικό υβρεολόγιο
Ξεσκονίζοντας κάποια λινκς για blogs που είχα αποθηκεύσει στους σελιδοδείκτες (Mozilla for ever), έπεσα πάνω σε αυτή τη συζήτηση.
Για όσους βαριούνται να μπουνε, να πω ότι ειναι μια λογομαχία μεταξύ κάποιων που υποστηρίζουν την έκθεση Destroy Athens και κάποιων άλλων που την κατακρίνουν. Προφανέστατα όλοι ανήκουν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο στον κόσμο της τέχνης.
Και εκεί που νόμιζα ότι κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει σε βρισίδι τα κομματόσκυλα και τους δημοσιογράφους που γράφουν σχόλια στο press-gr, ήθρε το artattackgr να με διαψεύσει.
Πραγματικά σοκάρομαι από το γεγονός ότι οι καλλιτέχνες βρίζουν ακριβώς όπως οι δημοσιογράφοι, που βρίζουν ακριβώς όπως οι φίλαθλοι.
Δηλαδή μιλάμε το χειρότερο που μπορεί να πει κάποιος για ένα άνδρα είναι ότι:
1. Είναι gay (ιουουουουουου)
2. Έχει γλύψει γυναίκα (άλλο σίχαμα από εκεί).
Για μια γυναίκα, το χειρότερο που μπορεί να ειπωθεί (φυσικά) είναι ότι έχει γαμηθεί (με διάφορους τρόπους και διάφορους ανθρώπους). Χριστέ μου... Πως μπορεί αλήθεια μια γυναίκα να κάνει τέτοια πράγματα; Δεν ντρέπεται; -σκέφτομαι. Και αν τα κάνει, πως μπορεί μετά να επιβιώσει κοινωνικά;
Α , ναι η άλλη κατηγορία ύβρεων είναι αυτή που λέγεται κάτι αντίστοιχο με τα παραπάνω, για συγγενικά σου πρόσωπα όμως...
Τόση πρωτοτυπία πια; Από τους καλλιτέχνες μας κιόλας; Αν δεν είναι αυτοί δημιουργικοί, ποιός θα είναι; Εγώ πάντως όχι, το δηλώνω αυτό.
Αναγνωρίζω ότι τα σχόλια για τις σεξουαλικές συνήθειες των άλλων έχουν μια αμεσότητα -και έναν ερωτισμό ίσως- αλλά ακόμα και το απλό "είσαι βλάκας", είναι πιο έξυπνο από αυτές τις χιλιοειπωμένες σεξιστικές σαχλαμάρες.
Για όσους βαριούνται να μπουνε, να πω ότι ειναι μια λογομαχία μεταξύ κάποιων που υποστηρίζουν την έκθεση Destroy Athens και κάποιων άλλων που την κατακρίνουν. Προφανέστατα όλοι ανήκουν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο στον κόσμο της τέχνης.
Και εκεί που νόμιζα ότι κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει σε βρισίδι τα κομματόσκυλα και τους δημοσιογράφους που γράφουν σχόλια στο press-gr, ήθρε το artattackgr να με διαψεύσει.
Πραγματικά σοκάρομαι από το γεγονός ότι οι καλλιτέχνες βρίζουν ακριβώς όπως οι δημοσιογράφοι, που βρίζουν ακριβώς όπως οι φίλαθλοι.
Δηλαδή μιλάμε το χειρότερο που μπορεί να πει κάποιος για ένα άνδρα είναι ότι:
1. Είναι gay (ιουουουουουου)
2. Έχει γλύψει γυναίκα (άλλο σίχαμα από εκεί).
Για μια γυναίκα, το χειρότερο που μπορεί να ειπωθεί (φυσικά) είναι ότι έχει γαμηθεί (με διάφορους τρόπους και διάφορους ανθρώπους). Χριστέ μου... Πως μπορεί αλήθεια μια γυναίκα να κάνει τέτοια πράγματα; Δεν ντρέπεται; -σκέφτομαι. Και αν τα κάνει, πως μπορεί μετά να επιβιώσει κοινωνικά;
Α , ναι η άλλη κατηγορία ύβρεων είναι αυτή που λέγεται κάτι αντίστοιχο με τα παραπάνω, για συγγενικά σου πρόσωπα όμως...
Τόση πρωτοτυπία πια; Από τους καλλιτέχνες μας κιόλας; Αν δεν είναι αυτοί δημιουργικοί, ποιός θα είναι; Εγώ πάντως όχι, το δηλώνω αυτό.
Αναγνωρίζω ότι τα σχόλια για τις σεξουαλικές συνήθειες των άλλων έχουν μια αμεσότητα -και έναν ερωτισμό ίσως- αλλά ακόμα και το απλό "είσαι βλάκας", είναι πιο έξυπνο από αυτές τις χιλιοειπωμένες σεξιστικές σαχλαμάρες.
Τετάρτη, Οκτωβρίου 24, 2007
Ένας φίλος ήρθε απόψε απ΄τα παλιά
Στο αποψινό επεισόδιο του Weeds εμφανίστηκε απρόσμενα ο Martin Donovan. Λίγο γερασμένος, φαινόταν να νιώθει άβολα στο ρόλο του ώριμου ζεν πρεμιέ σε τηλεοπτική σειρά, αλλά πάντα μελαγχολικά γοητευτικός. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που πρωταγωνιστούσε στα indie έπη του Hal Halrtey.Ένιωσα πραγματικά ήταν σαν να έβλεπα έναν φίλο από τα παλιά.
Και χάρηκα που είναι καλά, παρόλο που ούτε αυτός ούτε εγώ γίναμε αυτό που περιμέναμε.
Τρίτη, Οκτωβρίου 09, 2007
Σλουρπ
Το γλύψιμο πολλοί αγάπησαν, το γλύφτη κανείς. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το γλύφτη, ειδικά όταν είναι συνάδελφός σου στη δουλειά.
Καταρχάς πετάγεται συνέχεια, είτε επειδή περνάει ο γενικός (και "πρέπει να σηκωνόμαστε όταν περνάει ο γενικός" -άκουσον άκουσον) είτε επειδή χτυπάει το τηλέφωνο του προϊσταμένου και πρέπει αυτός να το σηκώσει πρώτος, με αποτέλεσμα να τον έχεις συνέχεια στο ακουστικό και στο οπτικό πεδίο και να σου χαλάει την αισθητική, υπενθυμίζοντάς σου τη γλοιώδη του ύπαρξη.
Δεύτερον είναι διπρόσωπος. Δεν ξέρω αν το κάνει συνειδητά, ή αν είναι μια έμφυτη τάση του να επικροτεί την εξουσία, αλλά όποτε βρει την ευκαιρία να κολακέψει κάποιον σημαντικό σε δημόσια συζήτηση, θα το κάνει, άσχετο αν σε διαπροσωπικές συζητήσεις τον έχει θάψει ασύστολα. Εντάξει, δεν είπαμε να θάβεις και τον προϊστάμενό σου σε όλον τον κόσμο, αλλά δεν μπορεί από εκεί που σε μένα τον περιγράφεις ως μηδενικό, σε άλλους να τον περιγράφεις ως ιδιαίτερα αξιόλογο στέλεχος... Μη πεις τίποτε βρε αδελφέ.
Τρίτον ιδρώνει και αγχώνεται. Είναι χαρακτηριστικό του γλύφτη αυτό, ειδικά όταν είναι παρόντες ανώτεροί του. Δεν μπορεί να κρύψει την λαχτάρα του να είναι αρεστός στην εξουσία. Αυτή η λαχτάρα μετατρέπεται σε κιλά ιδρώτα και σε αγωνιώδεις ερωτήσεις του τύπου "μείνατε ευχαριστημένος από την οργάνωση;". Ακόμα μια φάση που σου χαλάει την αισθητική.
Τέταρτον ο γλύφτης δεν έχει άποψη για τη δουλειά του. Αν είχε άποψη, θα συγκρουόταν με το αφεντικό του και αυτό είναι αντίθετο προς τη φύση του. Ότι είναι καλό για το αφεντικό είναι καλό και γι'αυτόν. Δεν πρόκειται να αντιδράσει σε τίποτα και δεν πρόκειται να διεκδικήσει τίποτα -άμεσα τουλάχιστον.
Πέμπτον και χειρότερο, πηγαίνει μπροστά. Αν είναι έστω και στοιχειωδώς ικανός, θα ανταμειφθεί για το γλύψιμό του. Μια μικρή ικανοποίηση για όσους πρέπει να υποστούν την παρουσία του -και ίσως την επαγγελματική άνοδό του, είναι ότι όλοι (εκτός από κάποιους λυκόφιλους που έχει -οι οποίοι αλλάζουν και ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων), ακόμα και αυτοί που τον έχουν προωθήσει, έχουν καταλάβει τι είναι.
Καταρχάς πετάγεται συνέχεια, είτε επειδή περνάει ο γενικός (και "πρέπει να σηκωνόμαστε όταν περνάει ο γενικός" -άκουσον άκουσον) είτε επειδή χτυπάει το τηλέφωνο του προϊσταμένου και πρέπει αυτός να το σηκώσει πρώτος, με αποτέλεσμα να τον έχεις συνέχεια στο ακουστικό και στο οπτικό πεδίο και να σου χαλάει την αισθητική, υπενθυμίζοντάς σου τη γλοιώδη του ύπαρξη.
Δεύτερον είναι διπρόσωπος. Δεν ξέρω αν το κάνει συνειδητά, ή αν είναι μια έμφυτη τάση του να επικροτεί την εξουσία, αλλά όποτε βρει την ευκαιρία να κολακέψει κάποιον σημαντικό σε δημόσια συζήτηση, θα το κάνει, άσχετο αν σε διαπροσωπικές συζητήσεις τον έχει θάψει ασύστολα. Εντάξει, δεν είπαμε να θάβεις και τον προϊστάμενό σου σε όλον τον κόσμο, αλλά δεν μπορεί από εκεί που σε μένα τον περιγράφεις ως μηδενικό, σε άλλους να τον περιγράφεις ως ιδιαίτερα αξιόλογο στέλεχος... Μη πεις τίποτε βρε αδελφέ.
Τρίτον ιδρώνει και αγχώνεται. Είναι χαρακτηριστικό του γλύφτη αυτό, ειδικά όταν είναι παρόντες ανώτεροί του. Δεν μπορεί να κρύψει την λαχτάρα του να είναι αρεστός στην εξουσία. Αυτή η λαχτάρα μετατρέπεται σε κιλά ιδρώτα και σε αγωνιώδεις ερωτήσεις του τύπου "μείνατε ευχαριστημένος από την οργάνωση;". Ακόμα μια φάση που σου χαλάει την αισθητική.
Τέταρτον ο γλύφτης δεν έχει άποψη για τη δουλειά του. Αν είχε άποψη, θα συγκρουόταν με το αφεντικό του και αυτό είναι αντίθετο προς τη φύση του. Ότι είναι καλό για το αφεντικό είναι καλό και γι'αυτόν. Δεν πρόκειται να αντιδράσει σε τίποτα και δεν πρόκειται να διεκδικήσει τίποτα -άμεσα τουλάχιστον.
Πέμπτον και χειρότερο, πηγαίνει μπροστά. Αν είναι έστω και στοιχειωδώς ικανός, θα ανταμειφθεί για το γλύψιμό του. Μια μικρή ικανοποίηση για όσους πρέπει να υποστούν την παρουσία του -και ίσως την επαγγελματική άνοδό του, είναι ότι όλοι (εκτός από κάποιους λυκόφιλους που έχει -οι οποίοι αλλάζουν και ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων), ακόμα και αυτοί που τον έχουν προωθήσει, έχουν καταλάβει τι είναι.
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 28, 2007
Your wedding my trial
Πως να πεις ότι βαριέσαι αφόρητα τους γάμους, χωρίς να σε κοιτάξει όλη η οικουμένη σαν ζηλιάρικο μίζερο σκουλήκι;
Είναι μια μέρα χαράς, γλεντιού και ποτού. Και όμως τη βαριέμαι. Ίσως επειδή για μένα, κάθε μέρα είναι μέρα χαράς, γλεντιού και ποτού... Χα!! Για το γλέντι και το ποτό πάντως μιλάω σοβαρά. Για το ποτό σίγουρα μιλάω σοβαρά.
Έχω την αίσθηση ότι στους γάμους, τηρείται μια ιδιότυπη ομερτά, οι όροι της οποίας είναι: καταξοδευτήκαμε για να σας τραπεζώσουμε, διασκεδάστε τώρα. Για κάποιο λόγο, αν δε δείχνεις ενθουσιασμένη, αν δεν χορεύεις και γελάς ασταμάτητα, γενικώς αν δε φέρεσαι σαν και είσαι στο στουντιο 54 αγκαλιά με τον Μικ Τζάγκερ, δεν είσαι καλός καλεσμένος. Όλοι σε παροτρύνουν να χορέψεις, "έτσι για το καλό" και αν σηκωθείς να φύγεις νωρίς ακούς φριχτά παράπονα από τη νύφη και τους γονείς της.
Το "νωρίς" βέβαια, μπορεί να είναι και κανά 5ωρο μετά την ώρα που ξεκίνησε ο γάμος στην εκκλησία. Το πλέον καθιερωμένο τελετουργικό του ζευγαριού που κάνει γύρα σε όλα τα τραπέζια, τσουγκρίζει και φωτογραφίζεται με όλους τους καλεσμένους έχει γίνει πιο καταπιεστικό και από το εκκλησιαστικό τελετουργικό. Πραγματικά, γιατί θέλουν φωτογραφίες με 200 άτομα; Ποτέ δεν το κατάλαβα.
Μέχρι να τελειώσει αυτή η γύρα, να σερβιριστούν τα φαγητά, τα γλυκά, να κοπεί η τούρτα κλπ., έχεις ήδη ξοδέψει αρκετές ώρες πίνοντας και καπνίζοντας, γιατί τι άλλο να κάνεις σε ένα τραπέζι που οι μισοί -αν όχι όλοι- σου είναι ημιάγνωστοι, οπότε όταν έρθει η ώρα της υποχρεωτικής διασκέδασης είσαι ήδη λιώμα και το μόνο που θέλεις είναι να πάρεις ένα ταξί και να πας σπίτι σου.
Το αστείο είναι ότι οι πιο κουρασμένοι και μεθυσμένοι απ'όλους είναι το ίδιο το ζευγάρι, το οποίο έχει περάσει το λιναριού τα πάθη για να οργανώσει την περιβόητη βραδιά και είναι τρομερά αγχωμένο κατά τη διάρκειά της. Γιατί; Κανείς δε ζήτησε το σούπερ νυφικό, το σούπερ βάψιμο, ούτε τα σούπερ εδέσματα. Ένα απλό πάρτι μετά το γάμο θα ήταν αρκετό και πιστεύω καλύτερο για όλους από αυτή την εξτραβαγκάντζα που έχουν γίνει οι γάμοι στις ημέρες μας.
Βέβαια, τώρα τελευταία βαριέμαι και τα πάρτι. Αν είναι μίζερος ο άνθρωπος παιδί μου...
Είναι μια μέρα χαράς, γλεντιού και ποτού. Και όμως τη βαριέμαι. Ίσως επειδή για μένα, κάθε μέρα είναι μέρα χαράς, γλεντιού και ποτού... Χα!! Για το γλέντι και το ποτό πάντως μιλάω σοβαρά. Για το ποτό σίγουρα μιλάω σοβαρά.
Έχω την αίσθηση ότι στους γάμους, τηρείται μια ιδιότυπη ομερτά, οι όροι της οποίας είναι: καταξοδευτήκαμε για να σας τραπεζώσουμε, διασκεδάστε τώρα. Για κάποιο λόγο, αν δε δείχνεις ενθουσιασμένη, αν δεν χορεύεις και γελάς ασταμάτητα, γενικώς αν δε φέρεσαι σαν και είσαι στο στουντιο 54 αγκαλιά με τον Μικ Τζάγκερ, δεν είσαι καλός καλεσμένος. Όλοι σε παροτρύνουν να χορέψεις, "έτσι για το καλό" και αν σηκωθείς να φύγεις νωρίς ακούς φριχτά παράπονα από τη νύφη και τους γονείς της.
Το "νωρίς" βέβαια, μπορεί να είναι και κανά 5ωρο μετά την ώρα που ξεκίνησε ο γάμος στην εκκλησία. Το πλέον καθιερωμένο τελετουργικό του ζευγαριού που κάνει γύρα σε όλα τα τραπέζια, τσουγκρίζει και φωτογραφίζεται με όλους τους καλεσμένους έχει γίνει πιο καταπιεστικό και από το εκκλησιαστικό τελετουργικό. Πραγματικά, γιατί θέλουν φωτογραφίες με 200 άτομα; Ποτέ δεν το κατάλαβα.
Μέχρι να τελειώσει αυτή η γύρα, να σερβιριστούν τα φαγητά, τα γλυκά, να κοπεί η τούρτα κλπ., έχεις ήδη ξοδέψει αρκετές ώρες πίνοντας και καπνίζοντας, γιατί τι άλλο να κάνεις σε ένα τραπέζι που οι μισοί -αν όχι όλοι- σου είναι ημιάγνωστοι, οπότε όταν έρθει η ώρα της υποχρεωτικής διασκέδασης είσαι ήδη λιώμα και το μόνο που θέλεις είναι να πάρεις ένα ταξί και να πας σπίτι σου.
Το αστείο είναι ότι οι πιο κουρασμένοι και μεθυσμένοι απ'όλους είναι το ίδιο το ζευγάρι, το οποίο έχει περάσει το λιναριού τα πάθη για να οργανώσει την περιβόητη βραδιά και είναι τρομερά αγχωμένο κατά τη διάρκειά της. Γιατί; Κανείς δε ζήτησε το σούπερ νυφικό, το σούπερ βάψιμο, ούτε τα σούπερ εδέσματα. Ένα απλό πάρτι μετά το γάμο θα ήταν αρκετό και πιστεύω καλύτερο για όλους από αυτή την εξτραβαγκάντζα που έχουν γίνει οι γάμοι στις ημέρες μας.
Βέβαια, τώρα τελευταία βαριέμαι και τα πάρτι. Αν είναι μίζερος ο άνθρωπος παιδί μου...
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007
Σκόρπιες εντυπώσεις από τις εκλογές
-Ο Βενιζέλος που κατέβηκε σα θύελλα στο Ζάππειο και έκανε γύρους σέρνοντας ένα τσούρμο δημοσιογράφους σαν ουρά από πίσω του, ψάχνοντας με λύσσα τον Γιωργάκη για να τον κάνει μια χαψιά, μαζί με τα κόκαλα. Αν άλλος χοντρός παλιά λεγότανε μπουλντόζας, αυτός πρέπει να λέγεται οδοστρωτήρας. Παναγίτσα μου. Μέχρι και οι ΟΝΝΕΔιτες που πανηγύριζαν απ' έξω τρόμαξαν.
-Όλοι αυτοί οι νεοδημοκράτες που ανέμιζαν ελληνικές σημαίες προς πανηγυρισμό. Χαλαρώστε παιδιά, δεν νικήσατε τον εμφύλιο, ούτε απελευθερώσατε την Αθήνα από τους Γερμανούς, ούτε διώξατε τους Τούρκους. Έλεος με τη σημαία.
-Τα καλαίσθητα σποτάκια της φιλελεύθερης συμμαχίας. Αν ο κόσμος ψήφιζε με βάση την αισθητική, θα είχαν βγει πρώτοι. Ή μάλλον τώρα που το σκέφτομαι, επειδή ζούμε στην Ελλάδα, θα είχαν ακριβώς την θέση που έχουν τώρα.
-Ωραία μας έπρηξαν όλοι με την πεντακομματική Βουλή, και τι καταφέραμε; Να μπει το ΛΑΟΣ μέσα. Ένα μεγάλο βήμα για τη δημοκρατία, δεν μπορείς να πεις. Και μην το ξανακούσω αυτό για "πολύχρωμη Βουλή", το μαύρο δεν είναι χρώμα.
-Πολλά κομματικά συνθήματα που φωνάζουν σε συγκεντρώσεις είναι -όχι ιδιαίτερα έξυπνες- παραλλαγές των ποδοσφαιρικών.
-Τι καλά που αυτή η υποκρίτρια, η Έλενα Κουντουρά, δεν ξαναμπήκε στη Βουλή. Για να σας υπενθυμίσω, είναι το πρώην μοντέλο που επειδή βγήκε Βουλευτής και έκανε 2 παιδιά -για τα οποία θα είχε μια στρατιά νταντάδες και αρκετό ελεύθερο χρόνο, εικάζω- νουθετούσε τις υπόλοιπες γυναίκες της Ελλάδας να είναι πάνω απ'όλα καλές νοικοκυρές και να κάνουν πολλά-πολλά παιδιά, για το καλό της πατρίδας μας. Πρέπει να είναι και πατριώτισσα η Ελληνίδα Μάνα, μη ξεχνιόμαστε... Ουστ.
-Όλοι αυτοί οι νεοδημοκράτες που ανέμιζαν ελληνικές σημαίες προς πανηγυρισμό. Χαλαρώστε παιδιά, δεν νικήσατε τον εμφύλιο, ούτε απελευθερώσατε την Αθήνα από τους Γερμανούς, ούτε διώξατε τους Τούρκους. Έλεος με τη σημαία.
-Τα καλαίσθητα σποτάκια της φιλελεύθερης συμμαχίας. Αν ο κόσμος ψήφιζε με βάση την αισθητική, θα είχαν βγει πρώτοι. Ή μάλλον τώρα που το σκέφτομαι, επειδή ζούμε στην Ελλάδα, θα είχαν ακριβώς την θέση που έχουν τώρα.
-Ωραία μας έπρηξαν όλοι με την πεντακομματική Βουλή, και τι καταφέραμε; Να μπει το ΛΑΟΣ μέσα. Ένα μεγάλο βήμα για τη δημοκρατία, δεν μπορείς να πεις. Και μην το ξανακούσω αυτό για "πολύχρωμη Βουλή", το μαύρο δεν είναι χρώμα.
-Πολλά κομματικά συνθήματα που φωνάζουν σε συγκεντρώσεις είναι -όχι ιδιαίτερα έξυπνες- παραλλαγές των ποδοσφαιρικών.
-Τι καλά που αυτή η υποκρίτρια, η Έλενα Κουντουρά, δεν ξαναμπήκε στη Βουλή. Για να σας υπενθυμίσω, είναι το πρώην μοντέλο που επειδή βγήκε Βουλευτής και έκανε 2 παιδιά -για τα οποία θα είχε μια στρατιά νταντάδες και αρκετό ελεύθερο χρόνο, εικάζω- νουθετούσε τις υπόλοιπες γυναίκες της Ελλάδας να είναι πάνω απ'όλα καλές νοικοκυρές και να κάνουν πολλά-πολλά παιδιά, για το καλό της πατρίδας μας. Πρέπει να είναι και πατριώτισσα η Ελληνίδα Μάνα, μη ξεχνιόμαστε... Ουστ.
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 10, 2007
Θα μείνω με τη μάνα μου
Διαβάζω σε εφημερίδες και περιοδικά για την γενιά των 700 ευρώ. Όπως προβάλλεται από τα ελληνικά media, το κύριο διαφοροποιητικό χαρακτηριστικό των παιδιών αυτών είναι ότι μένουν με τους γονείς τους ακόμα και αφού έχουν τελειώσει τις σπουδές τους.
Και εδώ φαίνεται για ακόμα μια φορά πόσο προχειρογραμμένα και κλεμμένα από το εξωτερικό είναι τα περισσότερα άρθρα στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πως το γεγονός ότι μένει κανείς με τους γονείς του και ως ενήλικας εκλαμβάνεται ως κάτι πρωτοφανές από τους Έλληνες δημοσιογράφους.
Οι περισσότεροι Έλληνες, από όλες τις κοινωνικές τάξεις και από καταβολής του ελληνικού κράτους έφευγαν από την πατρογονική εστία μόνο όταν παντρεύονταν. Ή όταν μετανάστευαν. Το μοντέλο της ανεξαρτητοποίησης από τους γονείς (μετά τα 18 ή και στον αιώνα τον άπαντα) δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην Ελλάδα, για διάφορους οικονομικούς και κυρίως κοινωνικούς λόγους. Τρανή απόδειξη, ότι ακόμα και παντρεμένοι, οι περισσότεροι μένουν σε απόσταση αναπνοής από τους γονείς τους.
Αν μη τι άλλο, το γεγονός ότι η αυτή η γενιά μένει με τους γονείς και μετά το σχολείο ή τις σπουδές, είναι από τα λίγα κοινά στοιχεία που έχει με όλες τις προηγούμενες γενιές. Στην Ελλάδα.
Τέλος πάντων. Τουλάχιστον οι δημοσιογράφοι προσάρμοσαν το ποσό στα ελληνικά δεδομένα, γιατί στην υπόλοιπη Ευρώπη ονομάζεται "η γενιά των 1000 ευρώ". Αλλά και αυτό από κάπου αλλού θα το πήραν, αποκλείεται να το σκέφτηκαν μόνοι τους οι φωστήρες.
Και εδώ φαίνεται για ακόμα μια φορά πόσο προχειρογραμμένα και κλεμμένα από το εξωτερικό είναι τα περισσότερα άρθρα στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πως το γεγονός ότι μένει κανείς με τους γονείς του και ως ενήλικας εκλαμβάνεται ως κάτι πρωτοφανές από τους Έλληνες δημοσιογράφους.
Οι περισσότεροι Έλληνες, από όλες τις κοινωνικές τάξεις και από καταβολής του ελληνικού κράτους έφευγαν από την πατρογονική εστία μόνο όταν παντρεύονταν. Ή όταν μετανάστευαν. Το μοντέλο της ανεξαρτητοποίησης από τους γονείς (μετά τα 18 ή και στον αιώνα τον άπαντα) δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην Ελλάδα, για διάφορους οικονομικούς και κυρίως κοινωνικούς λόγους. Τρανή απόδειξη, ότι ακόμα και παντρεμένοι, οι περισσότεροι μένουν σε απόσταση αναπνοής από τους γονείς τους.
Αν μη τι άλλο, το γεγονός ότι η αυτή η γενιά μένει με τους γονείς και μετά το σχολείο ή τις σπουδές, είναι από τα λίγα κοινά στοιχεία που έχει με όλες τις προηγούμενες γενιές. Στην Ελλάδα.
Τέλος πάντων. Τουλάχιστον οι δημοσιογράφοι προσάρμοσαν το ποσό στα ελληνικά δεδομένα, γιατί στην υπόλοιπη Ευρώπη ονομάζεται "η γενιά των 1000 ευρώ". Αλλά και αυτό από κάπου αλλού θα το πήραν, αποκλείεται να το σκέφτηκαν μόνοι τους οι φωστήρες.
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 04, 2007
Μια μικρή αθηναϊκή ιστορία
Από τη ζωή βγαλμένη:
Σταματάω ένα ταξί, μπαίνω μέσα, λέω στον ταξιτζή: «Γεια σας*, στην πλατεία Βούλας πηγαίνω». Κατά την προσφιλή μέθοδο των ταξιτζήδων, δεν μου απαντάει ούτε με ένα νεύμα ή μια ματιά. Ελπίζω λοιπόν ότι άκουσε τι του είπα και βολεύομαι στο πίσω κάθισμα.
Σκέφτομαι ότι το γεγονός ότι θα βγάλει τουλάχιστον ένα δεκάευρο από την κούρσα θα μετριάσει την προϊούσα τσατίλα του (όσοι επαγγελματίες μένουν εντελώς ανέκφραστοι και αμίλητοι όταν τους απευθύνεις το λόγο είναι ή τσατίλες, ή Κρητίκαροι). Λίγο πριν τον προορισμό μας, γυρνάει και μου λέει: «Κοπελιά, να στρίψω δεξιά;». Του απαντάω «Τι να σας πω, δεν ξέρω που είναι. Στην κεντρική πλατεία της Βούλας μου είπανε». Κάτι μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του και μετά αρκετούς γύρους –και μουρμούρα- φτάνουμε σε μια πλατεία.
Φρενάρει με νεύρα, μου δείχνει την πλατεία με το δεξί του χέρι και μου λέει: «Έλα, στη Βούλα είμαστε, πλατεία είναι εδώ, κατέβα». Εντωμεταξύ, είχα σαφείς οδηγίες από τη φίλη μου να μη κατέβω σε λάθος πλατεία. Αφού για ακόμη μια φορά καταράστηκα τα άτιμα προάστια με τις άγνωστες πλατείες τους και τους μπερδεμένους τους δρόμους, έκανα το λάθος να ρωτήσω τον ταξιτζή, όσο πιο γλυκά μπορούσα, κάτι το οποίο πυροδότησε τον παρακάτω σουρεαλιστικό διάλογο:
-Να κατέβω, αλλά είναι αυτή η κεντρική πλατεία της Βούλας;
-Που θες να ξέρω κοπελιά, εγώ δεν ξέρω τη διεύθυνση του σπιτιού που πάς (;;;).
-Δεν πάω σε σπίτι (βασικά πάω, φαντάσου να σου ζητούσα να με πήγαινες εκεί κιόλας). Στην κεντρική πλατεία της Βούλας πάω.
-Δεν ξέρεις όμως που είναι η κεντρική πλατεία.
-Όχι (ομολογουμένως).
-Γιατί δεν μου το είπες ότι δεν το ήξερες;
-Μα σας το είπα (αρχίζουν να χτυπάνε τα καμπανάκια).
-Έπρεπε να μου το έχεις πει αμέσως μόλις μπήκες ότι δεν ξέρεις που είναι. Θα είχα σταματήσει τότε να ρωτήσω κάποιον και δε θα είχαμε χαθεί.
-(Δεν άντεξα, έπρεπε να το πω): Συγγνώμη, εμένα δεν με πειράζει που χαθήκαμε, αλλά εσείς δεν είστε ο επαγγελματίας; Εσείς δε θα έπρεπε να γνωρίζετε που είναι η πλατεία Βούλας;
-Εγώ;;; Εγώ κοπέλα μου μπορεί να μην έχω πάει ποτέ μου στη Βούλα, γιατί είμαι υποχρεωμένος να ξέρω;
- Γιατί είστε επαγγελματίας (επιμένω εγώ).
-Άκου ρε τι λέει (τώρα αρχίζει και φορτώνει στ’ αλήθεια). Δηλαδή μπαίνουμε σε ένα ταξί, το νοικιάζουμε, και είμαστε άρχοντες, ε; (βασικά, ναι). Κάνουμε ότι γουστάρουμε τον ταξιτζή, ε; (το να ζητήσεις από έναν ταξιτζή να σε πάει σε έναν προορισμό επί πληρωμή είναι "ό,τι γουστάρουμε"). Γι’ αυτό δεν πάει μπροστά η Ελλάδα ρε, γιατί αυτή είναι οι νοοτροπία του νεοέλληνα. Κατάλαβες, γι’αυτό πάμε κατά διαόλου. Γιατί ο νεοέλληνας νομίζει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει τους άλλους.
-Συμφωνώ απόλυτα, γι’αυτό πάμε κατά διαόλου, μου δίνετε σας παρακαλώ τα ρέστα μου τώρα να φύγω;
-Συμφωνείς ε; Τι να σου πω τώρα. Αλλά τι είσαι, γυναίκα δεν είσαι; Δίκιο είχε ο πατέρας μου που έλεγε ότι αν η γυναίκα είχε μυαλό, θα ήταν άντρας.
-Και εσείς αν είχατε μυαλό θα κάνατε άλλη δουλειά (ρατσιστικό, αλλά δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο εκείνη τη στιγμή).
-Τιιι;;;
- Τίποτα, μου δίνετε επιτέλους τα ρέστα μου; (Είπα να μη διακινδυνεύσω τη σωματική μου ακεραιότητα).
Μου δίνει περιφρονητικά τα ρέστα, βγαίνω και πριν καλά καλά κλείσω την πόρτα του ταξί, στην ασφάλεια της πλατείας, αρχίζω να τον στολίζω με την ήπια εκδοχή του υβρεολογίου μου (ξέρετε, τα γιαγιαδίστικα: ζώον, ηλίθιε, βλάκα κ.α.).
Με κοιτάζει και νομίζω ότι διακρίνω καπνούς να βγαίνουν από τα αυτιά του, αλλά ευτυχώς δεν βγαίνει από το ταξί να με δείρει (μάλλον επειδή ήμασταν σε κόσμο και ήταν καταμεσήμερο). Εγώ την κοπανάω προς τις καφετερίες για να ρωτήσω κάποιον άνθρωπο μήπως και μάθω που ακριβώς βρίσκομαι.
Και αυτή ήταν η μικρή, συνηθισμένη Αθηναϊκή ιστορία.
*Είμαι και ευγενική -αυτό φυσικά ύστερα από μια προηγούμενη αντιπαράθεση με ταξιτζή, ο οποίος με μάλωσε αυστηρότατα γιατί δεν τον είχα χαιρέτισει μόλις μπήκα μες το ταξί.
Σταματάω ένα ταξί, μπαίνω μέσα, λέω στον ταξιτζή: «Γεια σας*, στην πλατεία Βούλας πηγαίνω». Κατά την προσφιλή μέθοδο των ταξιτζήδων, δεν μου απαντάει ούτε με ένα νεύμα ή μια ματιά. Ελπίζω λοιπόν ότι άκουσε τι του είπα και βολεύομαι στο πίσω κάθισμα.
Σκέφτομαι ότι το γεγονός ότι θα βγάλει τουλάχιστον ένα δεκάευρο από την κούρσα θα μετριάσει την προϊούσα τσατίλα του (όσοι επαγγελματίες μένουν εντελώς ανέκφραστοι και αμίλητοι όταν τους απευθύνεις το λόγο είναι ή τσατίλες, ή Κρητίκαροι). Λίγο πριν τον προορισμό μας, γυρνάει και μου λέει: «Κοπελιά, να στρίψω δεξιά;». Του απαντάω «Τι να σας πω, δεν ξέρω που είναι. Στην κεντρική πλατεία της Βούλας μου είπανε». Κάτι μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του και μετά αρκετούς γύρους –και μουρμούρα- φτάνουμε σε μια πλατεία.
Φρενάρει με νεύρα, μου δείχνει την πλατεία με το δεξί του χέρι και μου λέει: «Έλα, στη Βούλα είμαστε, πλατεία είναι εδώ, κατέβα». Εντωμεταξύ, είχα σαφείς οδηγίες από τη φίλη μου να μη κατέβω σε λάθος πλατεία. Αφού για ακόμη μια φορά καταράστηκα τα άτιμα προάστια με τις άγνωστες πλατείες τους και τους μπερδεμένους τους δρόμους, έκανα το λάθος να ρωτήσω τον ταξιτζή, όσο πιο γλυκά μπορούσα, κάτι το οποίο πυροδότησε τον παρακάτω σουρεαλιστικό διάλογο:
-Να κατέβω, αλλά είναι αυτή η κεντρική πλατεία της Βούλας;
-Που θες να ξέρω κοπελιά, εγώ δεν ξέρω τη διεύθυνση του σπιτιού που πάς (;;;).
-Δεν πάω σε σπίτι (βασικά πάω, φαντάσου να σου ζητούσα να με πήγαινες εκεί κιόλας). Στην κεντρική πλατεία της Βούλας πάω.
-Δεν ξέρεις όμως που είναι η κεντρική πλατεία.
-Όχι (ομολογουμένως).
-Γιατί δεν μου το είπες ότι δεν το ήξερες;
-Μα σας το είπα (αρχίζουν να χτυπάνε τα καμπανάκια).
-Έπρεπε να μου το έχεις πει αμέσως μόλις μπήκες ότι δεν ξέρεις που είναι. Θα είχα σταματήσει τότε να ρωτήσω κάποιον και δε θα είχαμε χαθεί.
-(Δεν άντεξα, έπρεπε να το πω): Συγγνώμη, εμένα δεν με πειράζει που χαθήκαμε, αλλά εσείς δεν είστε ο επαγγελματίας; Εσείς δε θα έπρεπε να γνωρίζετε που είναι η πλατεία Βούλας;
-Εγώ;;; Εγώ κοπέλα μου μπορεί να μην έχω πάει ποτέ μου στη Βούλα, γιατί είμαι υποχρεωμένος να ξέρω;
- Γιατί είστε επαγγελματίας (επιμένω εγώ).
-Άκου ρε τι λέει (τώρα αρχίζει και φορτώνει στ’ αλήθεια). Δηλαδή μπαίνουμε σε ένα ταξί, το νοικιάζουμε, και είμαστε άρχοντες, ε; (βασικά, ναι). Κάνουμε ότι γουστάρουμε τον ταξιτζή, ε; (το να ζητήσεις από έναν ταξιτζή να σε πάει σε έναν προορισμό επί πληρωμή είναι "ό,τι γουστάρουμε"). Γι’ αυτό δεν πάει μπροστά η Ελλάδα ρε, γιατί αυτή είναι οι νοοτροπία του νεοέλληνα. Κατάλαβες, γι’αυτό πάμε κατά διαόλου. Γιατί ο νεοέλληνας νομίζει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει τους άλλους.
-Συμφωνώ απόλυτα, γι’αυτό πάμε κατά διαόλου, μου δίνετε σας παρακαλώ τα ρέστα μου τώρα να φύγω;
-Συμφωνείς ε; Τι να σου πω τώρα. Αλλά τι είσαι, γυναίκα δεν είσαι; Δίκιο είχε ο πατέρας μου που έλεγε ότι αν η γυναίκα είχε μυαλό, θα ήταν άντρας.
-Και εσείς αν είχατε μυαλό θα κάνατε άλλη δουλειά (ρατσιστικό, αλλά δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο εκείνη τη στιγμή).
-Τιιι;;;
- Τίποτα, μου δίνετε επιτέλους τα ρέστα μου; (Είπα να μη διακινδυνεύσω τη σωματική μου ακεραιότητα).
Μου δίνει περιφρονητικά τα ρέστα, βγαίνω και πριν καλά καλά κλείσω την πόρτα του ταξί, στην ασφάλεια της πλατείας, αρχίζω να τον στολίζω με την ήπια εκδοχή του υβρεολογίου μου (ξέρετε, τα γιαγιαδίστικα: ζώον, ηλίθιε, βλάκα κ.α.).
Με κοιτάζει και νομίζω ότι διακρίνω καπνούς να βγαίνουν από τα αυτιά του, αλλά ευτυχώς δεν βγαίνει από το ταξί να με δείρει (μάλλον επειδή ήμασταν σε κόσμο και ήταν καταμεσήμερο). Εγώ την κοπανάω προς τις καφετερίες για να ρωτήσω κάποιον άνθρωπο μήπως και μάθω που ακριβώς βρίσκομαι.
Και αυτή ήταν η μικρή, συνηθισμένη Αθηναϊκή ιστορία.
*Είμαι και ευγενική -αυτό φυσικά ύστερα από μια προηγούμενη αντιπαράθεση με ταξιτζή, ο οποίος με μάλωσε αυστηρότατα γιατί δεν τον είχα χαιρέτισει μόλις μπήκα μες το ταξί.
Παρασκευή, Αυγούστου 24, 2007
Di mi la verita
Εξομογόγηση:
Η μεταφορά του προσωπικού βάρους σου στον άλλο.
Εξομολογούμενος:
Αυτός που με την πράξη της εξομολόγησης υποδηλώνει ότι η αλήθεια του είναι:
-σημαντική
-χρήσιμη
-απευλευθερωτική
-άγνωστη
για τον άλλον.
Στην πραγματικότητα, όλα αυτα ισχύουν για το πως βλέπει αυτός την αλήθεια του. Το τελευταίο που νοιάζει τον εξομολογούμενο είναι οι άλλοι. Αυτό που τον νοιάζει είναι να τα πει. Και μετά είναι όλα εντάξει. Αυτός τουλάχιστον, νιώθει κατά τι ελαφρύτερος.
Εξομολογητής:
-Όταν είναι επαγγελματίας νιώθει πολύ σημαντικός. Επίσης μπορεί να δώσει τζάμπα άφεση.
-Όταν είναι ερασιτέχνης, όταν δεν έχει ζητήσει κάποια εξομογόγηση, όταν αυτή η αλήθεια τον πληγώνει, όταν αυτή η αλήθεια δεν ακολουθείται από κάποια αντίστοιχη πράξη -εκτός από αζήτητη και άσχημη, είναι και άχρηστη δηλαδή- νιώθει ένα μετέωρο συναίσθημα μεταξύ αγανάκτησης, απορίας και στενοχώριας. Και φυσικά δεν μπορεί να κάνει τίποτα για τις αμαρτίες του άλλου, εκτός από το να τις υποστεί και να πει και ευχαριστώ για την ειλικρίνια.
Η αλήθεια δεν είναι κάποια υπέρτατη αξία. Δεν έχει κανένα νοήμα από μόνη της.
Κατά βάθος, όταν λέμε σκληρές αλήθειες είναι μόνο για να ικανοποιήσουμε δικές μας ανάγκες (σύγχωρεσης; αποδοχής; τακτοποιησης ψυχολογικών εκκρεμοτήτων;) και όχι επειδή νοιαζόμαστε για τον άλλον ή για τη σχέση του μαζί μας. Σίγουρα όχι επειδή μας ενδιαφέρει κάποια αφηρημένη έννοια όπως η αλήθεια.
Και αυτή είναι η αλήθεια.
Η μεταφορά του προσωπικού βάρους σου στον άλλο.
Εξομολογούμενος:
Αυτός που με την πράξη της εξομολόγησης υποδηλώνει ότι η αλήθεια του είναι:
-σημαντική
-χρήσιμη
-απευλευθερωτική
-άγνωστη
για τον άλλον.
Στην πραγματικότητα, όλα αυτα ισχύουν για το πως βλέπει αυτός την αλήθεια του. Το τελευταίο που νοιάζει τον εξομολογούμενο είναι οι άλλοι. Αυτό που τον νοιάζει είναι να τα πει. Και μετά είναι όλα εντάξει. Αυτός τουλάχιστον, νιώθει κατά τι ελαφρύτερος.
Εξομολογητής:
-Όταν είναι επαγγελματίας νιώθει πολύ σημαντικός. Επίσης μπορεί να δώσει τζάμπα άφεση.
-Όταν είναι ερασιτέχνης, όταν δεν έχει ζητήσει κάποια εξομογόγηση, όταν αυτή η αλήθεια τον πληγώνει, όταν αυτή η αλήθεια δεν ακολουθείται από κάποια αντίστοιχη πράξη -εκτός από αζήτητη και άσχημη, είναι και άχρηστη δηλαδή- νιώθει ένα μετέωρο συναίσθημα μεταξύ αγανάκτησης, απορίας και στενοχώριας. Και φυσικά δεν μπορεί να κάνει τίποτα για τις αμαρτίες του άλλου, εκτός από το να τις υποστεί και να πει και ευχαριστώ για την ειλικρίνια.
Η αλήθεια δεν είναι κάποια υπέρτατη αξία. Δεν έχει κανένα νοήμα από μόνη της.
Κατά βάθος, όταν λέμε σκληρές αλήθειες είναι μόνο για να ικανοποιήσουμε δικές μας ανάγκες (σύγχωρεσης; αποδοχής; τακτοποιησης ψυχολογικών εκκρεμοτήτων;) και όχι επειδή νοιαζόμαστε για τον άλλον ή για τη σχέση του μαζί μας. Σίγουρα όχι επειδή μας ενδιαφέρει κάποια αφηρημένη έννοια όπως η αλήθεια.
Και αυτή είναι η αλήθεια.
Δευτέρα, Αυγούστου 06, 2007
Μικρός Απολογισμός
Ένας απολογισμός της χρονιάς, αφού όλοι ξέρουμε ότι οι απολογισμοί γίνονται καλοκαίρι και όχι Χριστούγεννα, και ότι η νέα χρονιά ξεκινάει τον Σεπτέμβριο και όχι την Πρωτοχρονιά. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που διαφωνώ τόσο πολύ με κριτικούς μουσικής και ταινιών. Επιτέλους απέκτησα δικό μου γούστο ή απλώς το μυαλό μου άρχισε να φυραίνει; Ο καιρός θα δείξει…
Θα έπρεπε να μου αρέσουν, αλλά δεν:
Feist- The Reminder: To προσπάθησα, αλλά έχει και πολλά τραγούδια το άτιμο το cd. 13; Άντε μέχρι τα πρώτα 5-6 κάτι πάει κι έρχεται, αν και μου ακούγεται απλώς σαν μια αδιάφορη εκδοχή της Regina Spektor. Αλλά όχι και 13 βρε Feist μου, με το ζόρι έφτασα στα 8.
Από σειρές οι Sopranos (απίθανο τέλος, τι να πω), το Arrested Development (πανέξυπνη σειρά, εκπληκτικοί ηθοποιοί) και το αγγλικό Office (ανατριχιαστικά οικείο!). Από ταινίες το Half Nelson .
But for now we are young
Let us lay in the sun
And count everything we can see.
Καλό καλοκαίρι και ραντεβού το Σεπτέμβρη!
Θα έπρεπε να μου αρέσουν, αλλά δεν:
Feist- The Reminder: To προσπάθησα, αλλά έχει και πολλά τραγούδια το άτιμο το cd. 13; Άντε μέχρι τα πρώτα 5-6 κάτι πάει κι έρχεται, αν και μου ακούγεται απλώς σαν μια αδιάφορη εκδοχή της Regina Spektor. Αλλά όχι και 13 βρε Feist μου, με το ζόρι έφτασα στα 8.
Αυτή που παίζει την άρπα. H Joanna Newsom . Ούτε για μισό τραγούδι.
Το Deathproof : Ήθελα πολύ να μου αρέσει. Πίστεψα ότι θα μου αρέσει. Μετά από τις υποσχέσεις για ατέλειωτο χαβαλέ, πώρωση, αδρεναλίνη και απενοχοποιημένο fun, ήμουν έτοιμη να το λατρέψω. Μου αρέσει η βία, μου αρέσουν τα b-movies, μου αρέσουν οι γυναίκες που δίνουν ξύλο, μου αρέσει ο Ταραντίνο, το πόσο δηλαδή θετικά προκατειλημμένη ήμουν, μπορεί να το καταλάβει κάποιος και από την προέλευση του ψευδωνύμού μου. Αλλά δεν μου άρεσε. Το πρώτο μέρος ήταν ΟΚ, αλλά από το δεύτερο μόνο η καταδίωξη άξιζε.
Δημόσιοι φόβοι σε ιδιωτικούς χώρους: Μάλλον δεν το έχει δει και κανένας, αλλά ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα σοβαρά να φύγω από το σινεμά. Απορώ με τις εξαιρετικές κριτικές που πήρε, ακόμα και από εμπορικά ξένα περιοδικά (που μπορεί να κάνουν μαλακίες βάζοντας 5/5 αστέρια σε ταινίες όπως το Tranformers πχ. αλλά έχουν καλό bullshit detector σον αφορά καλλιτεχνικές ταινίες).
Τι μου άρεσε λοιπόν; Καλά, κατά βάθος είμαι μια επαγγελματίας γκρινιάρα και τίποτα δε μου αρέσει, αλλά κάποια πράγματα που μου έκαναν φέτος –μερικά είναι παλιότερα, αλλά τώρα τα ανακάλυψα:
Από σειρές οι Sopranos (απίθανο τέλος, τι να πω), το Arrested Development (πανέξυπνη σειρά, εκπληκτικοί ηθοποιοί) και το αγγλικό Office (ανατριχιαστικά οικείο!). Από ταινίες το Half Nelson .
Απόλυτο guilty pleasure (γιατί είμαστε και σκουπιδιάρηδες): Under my umbrella - Rihanna. Αυτό, μάλιστα, είναι απενοχοποιημένο fun. Απλοικό όσο δεν παίρνει αλλά απίστευτα κολλητικό. Μέχρι και η εισαγωγή του Jay-Z μoυ αρέσει. Μια εποχή το έπαιζα στο repeat σε όλη τη διαδρομή προς τη δουλειά. Κάνω μισή ώρα να φτάσω στη δουλειά μου. Δεν ξέρω τι θα μου σουρνε ο Adorno για τη μαζική κουλτούρα στην οποία έχω υποκύψει, αλλά συμπαθώ Rihanna.
But for now we are young
Let us lay in the sun
And count everything we can see.
Καλό καλοκαίρι και ραντεβού το Σεπτέμβρη!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)