just a thousand miles and i'll be there

t>

Είμαστε πολύ πίσω τελικά...

Πριν από αρκετά χρόνια είχα δει μία εκπομπή στην τηλεόραση με φιλοξενούμενο τον συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη, ο οποίος υποστήριζε με κάθε σοβαρότητα ότι δεν διαβάζει ποτέ γυναίκες, γιατί οι γυναίκες δεν μπορούν να γράψουν. Απέδωσα την ατάκα στον εξυπνακισμό που χαρακτηρίζει και τα γραπτά του κειμενα, καθώς σε μια 70'ς τύπου προσπάθεια να 'σοκάρει το κοινό'.

Όμως όσο μεγαλώνω, παρατηρώ ότι τα κρούσματα αυτά δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις που χαρακτηρίζουν ιδιόμορφους ανθρώπους. Είναι η mainstream άποψη, ειδικά μεταξύ μορφωμένων ανδρών ηλικίας 35-40 και άνω. Τα δικαιώματα των γυναικών και η θέση τους στην κοινωνία ήταν πάντα ένα θέμα που στην καθυστερημένη Ελλάδα προκαλεί στην καλύτερη περίπτωση θυμηδία, και αυτοί οι άνθρωποι μεγάλωσαν (ανδρώθηκαν να το πω;;) σε μια εποχή που η συζήτηση (ακαδημαϊκή και δημόσια) για τα θέματα αυτά στην Ελλάδα μόλις ξεκινούσε. Οι ανθρωποι αυτοί μεγάλωσαν ακούγοντας τις οργισμένες, υποτιμήτικές και ειρωνικές απόψεις των πατεράδων τους και άλλων φορέων εξουσίας για το θέμα της ισότητας των γυναικών.

Αυτό είναι και το αστείο με αυτούς: νομίζουν ακόμα ότι μπορούν να σοκάρουν, ή να εκνευρίσουν τις γυναίκες με επιχειρήματα που έχουν απορριφθεί ακαδημαϊκά και επιστημονικά στον υπόλοιπο κόσμο, από το 1980 τουλάχιστον. Είναι τόσο τετριμμένα αυτά που λένε, που βαριέσαι να ασχοληθείς μαζί τους. Τέτοια περίπτωση είναι και ο Κωστής Παπαγιώργης, που είναι αρκετα ενδιαφέρων κατα τ'αλλα, αλλά οι σοφίες του για τις γυναίκες, μόνο ένα συγκαταβατικό χαμόγελο μπορούν να προκαλέσουν.

Το θέμα είναι, ότι στην καθυστερημένη Ελλάδα, αυτοί οι άνθρωποι είναι ηγέτες, είναι οικογενειάρχες, είναι καθηγητές, είναι διαμορφωτές κοινής γνώμης. Και αν ίσως, ντρέπονται να βγουν και να διαλαλήσουν τον μισογυνισμό τους δημόσια (κακώς, θα έπρεπε), τον επιβάλλουν με έναν έμμεσο καθημερινό τρόπο στις φοιτήτριες τους, τις υπαλλήλους τους, τις κόρες τους. Στην δουλειά, περιμένουν ότι οι γυναίκες είναι ικανές μόνο σε ορισμένου τύπου εργασίες, και αυτές τους δίνουν. Στην οικογένεια, περιμένουν ότι τα κοριτσάκια θα κάνουν μαλαγανιές, ότι θα είναι κοκέτες, ότι θα τους αρέσει να βοηθάνε στο σπίτι, και αυτά τα μαθαίνουν να κάνουν. Στο πανεπιστήμιο και στο σχολείο τους περνάνε την ιδέα ότι είναι ικανές για συγκεκριμένου τύπου σπουδές και μαθήματα ή και ακόμα ότι δεν αξίζει να ασχοληθούν πολύ με σπουδές, γιατί στην καλύτερη περιπτωση θα έχουν μια ήσσονος σημασίας δουλειά, συμπληρωματική του κύριου εισοδήματος, που θα είναι αυτό του άντρα τους.

Και μετά είναι τόσο τυφλοί, που μιλάνε για κάποια βιολογικής προέλευσης διαφορά στις ικανότητες και τη συμπεριφορά, ή για ελεύθερη επιλογή.

Athens Burning

Ο,τι πρέπει.

megalomaniac

Αν ονειρευτείς ότι, σε κάποια εκσυγχρονισμένη εκδοχή της Παλαιάς Διαθήκης, εσύ και ο Μωυσής (που φέρνει λίγο σε Charlton Heston) είστε επιφορτιμένοι με το καθήκον να παραλάβετε τις 10 Εντολές, είσαι μεγαλομανής; Μήπως κάποιοι που σε έχουν χαρακτηρίσει 'αυταρχική' έχουν κάπου δίκιο;;

Επίσης, αν τελικά στο όνειρο όλο κάτι συμβαίνει και δεν καταφέρνεις να πάρεις τις 10 Εντολές (έχασες τους φακούς επαφής σου, σε παίρνουν συνέχεια τηλέφωνο κάποιοι άσχετοι και σε ενοχλούν, δεν βρίσκεις το Σινά στον χάρτη κλπ) αυτό σημαίνει τελικά ότι δεν είσαι και τόσο μεγαλομανής, ή απλώς ότι είσαι ένας αγχωμένος μεγαλομανής;

Pretty on the inside?

Οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται για την ομορφιά, ή έτσι λέγεται. Οι άνδρες είναι αυτοί που παρασύρονται από τα γυναικεία φυσικά θέλγητρα, ενώ οι γυναίκες υποτίθεται ότι έλκονται από τη δύναμη, την εξουσία, την εξυπνάδα, ή την καλοσύνη του άλλου. Κι όμως, η ομορφιά μας σκλαβώνει όλους.

Θεωρείται ένδειξη επιφανειακότητας να διαλέγει κανείς ερωτικούς συντρόφους με βάση το πόσο τον τραβάει η εξωτερική τους εμφάνιση. Υπάρχει και η άλλη εκδοχή, ότι όταν λέμε ότι θεωρούμε κάποιον ωραίο, δεν αναφερόμαστε σε κάποιου τύπου φωτογραφική ομορφιά, αλλά στο σύνολο της παρουσίας του, τις κινήσεις του, τις εκφράσεις του, το πως φέρει τον ευατό του στον χώρο. Ίσως, αλλά κλίνω προς την άποψη ότι αυτό που μας αρέσει είναι το πρόσωπο και το σώμα του άλλου, και πρέπει πραγματικά να είναι πολύ ηλίθιος ή αντιπαθητικός κάποιος για να μπορέσουμε να δούμε πέρα από αυτό. Ίσως να είναι τελικά απλώς ανθρώπινη αδυναμία, αλλά η έλξη που μας ασκεί κάποιος που βρίσκουμε όμορφο είναι σχεδόν ακαταμάχητη. Ακόμα και αν μας νευριάζει, ακόμα και αν τον έχουμε βαρεθεί, ακόμα και αν τον αντιπαθούμε, το μούδιασμα που νιώθουμε όταν τον ενατενίζουμε, είναι κάθε φορά το ίδιο.

Και αντίστροφα. Η ασχήμια, μπορεί να σε κάνει να αντιπαθήσεις ανθρώπους που ίσως αλλιώς θα σου ήταν αδιάφοροι, ή και συμπαθητικοί. Για παράδειγμα, ένας τύπος που είναι στο μεταπτυχιακό μαζί μου. Όλως τυχαίως, τον γνώριζα και από παλιά. Είχα να τον δω γύρω στα πέντε-έξι χρόνια, και όταν ξανασυναντηθήκαμε τρόμαξα να τον γνωρίσω. Τότε, ηταν ένα εμφανίσιμο παιδί, μελαχροινός, πολύ ψηλός και αδύνατος. Θυμάμαι ότι τον είχα θεωρήσει καλή περίπτωση. Τώρα πρέπει να έχει πάρει γύρω στα 80 κιλά. Δεν είναι μόνο του σώμα του, αλλά κυρίως το πρόσωπο του, είναι σχεδόν ένα άλλο πρόσωπο. Το να είσαι χοντρός δεν σημαίνει ότι είσαι άσχήμος, αλλά ο συγκεκριμένος ασχήμυνε πολύ. Και επίσης είναι πολύ κουραστικός ως συμφοιτητής. Έχει εμμονές με συγκεκριμένα θέματα, μιλάει πάντα κρυπτικά, και γενικώς αυτά που λέει δεν βγάζουν νόημα. Σε ένα μάθημα, καθώς τον κοίταζα, ενώ έκανε μια από τις ακατανόητες παρεμβάσεις του, και μετά βίας συγκρατόμουν να μην τον διακόψω, μου ήρθε στο μυαλό η παλιά του εικόνα. Άραγε αν ήταν ο παλιός, ψηλός και αδύνατος ευατός του, που είχε και αδυναμία στο ποτό, θα τον έβλεπα αλλιώς; Θα θεωρούσα την παραξενιά του γοητευτική; Το ότι μιλάει μονίμως με μισόλογα ως δείγμα μιας ρομαντικής, βασανισμένης προσωπικότητας; Την διαφορά των απόψεων μας έναυσμα για παθιασμένες συζητήσεις; Κατέληξα ότι πιθανώς, ναι, έστω και φευγαλέα. Ενώ με την τώρινη του εμφάνιση, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν 'δε μας παρατάς με τις βλακείες σου ρε φίλε'.

Μόδα είναι

Είχα πάντα προβληματική σχέση με τη μόδα. Κοινώς ήμουν άσχετη. Πέραν τούτου, στόχος μου ήταν πάντα να περάσω όσο πιο απαρατήρητη γίνεται, οπότε προσπαθούσα να φοράω ότι πιο ουδέτερο και άχρωμο έβρισκα.

Πρόσφατα κατάλαβα ότι ο ασφαλέστερος τρόπος περάσεις απαρατήρητος είναι η μόδα. Όσο πιο μέσα στη μόδα είσαι, τόσο λιγότερο ξεχωρίζεις από το πλήθος. Και αν τυχόν και διαφέρεις, διαφέρεις μόνο ως μέλος μιας ομάδας, δηλαδή ως μέλος μιας ομοιότητας.

Είναι πολύ ενδιαφέρον, το πως πράγματα που είναι (ήταν) αισθητικά ή εικαστικά ουδέτερα αποκτούν σχεδόν ηθικές συνδηλώσεις, ανάλογα με το αν είναι στη μόδα. Π.χ. τα νυχάκια των ποδιών είναι 'απερποίητα' αν δεν είναι βαμμένα. Δεν είναι απλά άβαφτα, καταλαβαίνετε, πρόκειται για περίπτωση σχεδόν βρωμιάς. Τα κατσαρά (μη ισιωμένα) μαλλιά, είναι αχτένιστα, ή 'ethnic'. Δεν έχεις βαφτεί; Αποτελείς προσβολή για αυτούς που σε βλέπουν να κυκλοφορείς έτσι. Αν σέβεσαι τον εαυτό σου, ως γυναίκα, ως άνθρωπος, ως επαγγελματίας, πρέπει να έχεις ίσια μαλλιά, να είσαι βαμμένη, να φοράς τακούνια και έχεις κάνει πεντικιούρ/μανικιούρ. Και αναφέρομαι στα minimum της mainstream μόδας, δεν πάω καν στα ρούχα.

Αντίστοιχοι και χειρότεροι κανόνες ισχύουν για την alternative μόδα, εκεί βέβαια μπορείς να παίξεις λίγο παραπάνω με τα στυλ, αρκεί να το κάνεις με παιγνιώδη στόχο. Δηλαδή μπορείς να έχεις ειρωνικά τεράστια μπλε ελεκτρικ νύχια, ή να καλλιεργήσεις ένα ειρωνικό μουστάκι, να φοράς ένα ειρωνικό κολάν κλπ.

Το κρίμα είναι ότι βλέπεις ωραίες, ξεχωριστές κοπέλες, όσο μεγαλώνουν, να αφομοιώνουν μόδα και να γίνονται κλώνοι της εικόνας που έχουν εσωτερικεύσει για τη μοντέρνα μαμά/την κυρία/την καλλιτέχνη/το στέλεχος επιχειρήσεων/την γκόμενα/ κοκ.

το κέρασμα

Τώρα τελευταία έχω ένα πρόβλημα με το κέρασμα. 'Εχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κερνάνε συνέχεια -δε μιλάω για άντρες, μάλιστα δύο από τους τέσσερις ανθρώπους που έχω στο μυαλό μου είναι γυναίκες... Δηλαδή θα βγείτε και θα σπέυσουν να πληρώσουν. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος: έχουν τα γενέθλιά τους, έχουν καιρό να σε δούνε, έχεις έρθει στη γειτονιά τους (!), πρώτη φορά βγαίνετε, τελευταία φορά βγαίνετε, έχουν κάτι ευχάριστο να γιορτάσουν, είναι λυπημένοι και θέλουν να το ρίξουν έξω, ξέρουν ότι έχεις οικονομικές δυσκολίες και θέλουν να σε βοηθήσουν, τους είχες εξυπηρετήσει σε κάτι πρόσφατα, παντρεύτηκε η κουμπάρα τους, κοκ.

Ποιό είναι το πρόβλημά τους; Πιστεύω ότι είναι τρομερά πατερναλιστικό και πατροναριστικό να σε κερνάνε χωρίς λόγο. Θέλουν να σου δείξουν ότι έχουν λεφτά; Οτι είναι large; Ότι αυτοί 'δεν είναι γύφτοι'; Θέλουν να δείξουν ότι έχουν κάποια επιφάνεια; Γιατί δηλαδή πρέπει να σου πετάνε μονίμως τα λεφτά τους στη μούρη; Σίγουρα πάντως θέλουν να επιβεβαιώσουν ένα είδος ανωτερότητας (οικονομικής, συναισθηματικής, ηθικής) σε σχέση με τους άλλους, αλλά κυρίως με εσένα που κερνάνε. Αυτή επιβολή βασίζεται στη βεβαιότητά τους ότι δε θα κάνεις μεγάλη φασαρία να μην σε κεράσουν. Δηλαδή θα επιμείνεις ότι δεν θέλεις, αλλά γελοιότητες τύπου σου χώνω λεφτά στην τσέπη δε θα κάνεις μάλλον. Οπότε ουσιαστικά σου επιβάλλουν το δικό τους, τo ευγενικό, γαλαντόμο, υποκριτικό κέρασμα τους.

Εκεί που τρελαινεται ο κεραστής είναι αν του έχει προσφέρεις εσύ κάτι πριν. Δηλαδή του έχεις κάνει ένα δώρο, ή τον έχεις βοηθήσει σε κάτι, ή (ακόμα-ακόμα) τον έχεις κεράσει γιατί γίορταζες. Εκεί θα πάθει ντελίριο μέχρι να υπεραναπληρώσει, μη και βγεις εσύ από πάνω, πρέπει πάση θυσία να ισοσκελίσει τον λογαριασμό. Θα περνάτε από μαγαζιά στο δρόμο και αν τυχόν δεις κάτι που σου αρέσει στη βιτρίνα είναι ικανός να μπουκάρει μέσα να στο αγοράσει. Πρόσεξε, μπορεί να σε παγιδεύσει -under false pretenses- να μπείτε σε κάποιο μαγαζί και καλά για να ψωνίσει αυτός. Για πότε θα σου φορτώσει οτιδήποτε έχεις τολμήσει να κοιτάξεις για πάνω από δύο δευτερόλεπτα και θα τρέξει στο ταμείο να τα πληρώσει, ούτε που θα καταλάβεις.

Τελικά αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να δέχονται, γι'αυτό και προσφέρουν τόσο άγαρμπα.

Permanently Blue

Δεν είναι τέλειο αυτό που όταν δεν υπάρχει βίντεο για ένα τραγούδι οι fans φτιάχνουν δικά τους; Που είναι διάφορα ό,τι να ναι, από το εξώφυλλο του δίσκου στατικό χωρίς καμία άλλη εικόνα, μέχρι τους στίχους απλώς να τρέχουν σε στυλ καραόκι, μέχρι το σκύλο τους να τρέχει στην αυλή, μέχρι αυτούς τους ίδιους να ερμηνεύουν lip-syncing το τραγούδι; Δε θα βάλω όμως κάτι τέτοιο, θα βάλω ένα live. Tους Chairlift τους κατέβασα μετά από μια κριτική του Ζήλου στο Αθηνόραμα (ο Ζήλος είναι πιστεύω ο στυλιστικός πατέρας των κριτικών του Φραγκούλη, αλλά στο πιο εκλεκτικο).
Oi Chairlift βγήκαν αρκετά καλοί και τo Bruises είναι το πιο κολλητικό τραγούδι του δίσκου (ή μάλλον του folder), χαρούμενο αλλά και κάπως μελαγχολικούλιιιιιιι.

I was me but now he's gone

Πρέπει να εξομολογηθώ ότι έχω εμμονή με αυτό το τραγούδι. Και ότι έχω μαζέψει περί τις 15 live εκτελέσεις του από το youtube και αλλού. Το σόλο της αρχής είναι από αυτά που σε κάνουν να θέλεις να μάθεις κιθάρα. Είναι από αυτά που λέω αιώνια σόλο: δηλαδή το φαντάζεσαι να αντηχεί κάπου στην αιωνιότητα.

Αυτή είναι μια από τις καλύτερες εκτελέσεις, όχι μόνο μουσικά -η φωνή του James είναι πολύ καλή εδώ- αλλά σαν σκηνοθεσία και σκηνικό. Το εντελώς μωβ σούρουπο, οι ασιάτες αστυνομικοί, οι διάφορες σημαίες, η φυλετικά απροσδιόριστη σύνθεση του πλήθους, οι μαντράχαλοι με τα κεράκια, όλα είναι κάπως εξωπραγματικά. Anyway, enjoy.

Άνω Πατήσια / Κάτω Πατήσια (;)

Συζήτηση μεταξύ δύο ανρθώπων: εμού και μίας... ανωπατησιώτισσας. Σε αγκύλη οι σκέψεις μου και η περιγραφή του σκηνικού..

Εγώ: Που μένεις;

Αυτή: Άνω Πατήσια. Καμία σχέση με τα Κάτω Πατήσια, βασικά είμαι πολύ ψηλά, είμαι πολύ πιο πάνω και από το κάτω μέρος των Άνω Πατησιών.

Εγώ: Μάλιστα... [whatever].

Αυτή: Εσύ;

Εγώ: Πλατεία Αμερικής.

Αυτή: [γελάει δήθεν ένοχα με το χεράκι μπροστά στο στόμα] Ωχ... συγγνώμη ρε συ... [παρατεταμένο χαρούμενο βλέμμα πάνω από το χεράκι].

Εγώ: Γιατί, τι έγινε;

Αυτή: Ε, ξέρεις, Πλατεία Αμερικής, Κάτω Πατήσια δεν είναι; Επειδή τόνισα πριν ότι δεν μένω Κάτω Πατήσια.

Εγώ: Ε, δεν είναι και πολύ ωραία τα Κάτω Πατήσια εδώ που τα λέμε. Αλλά, όχι ότι με πειράζει, η Πλατεία Αμερικής δεν είναι Κάτω Πατήσια. Η δικιά σου γειτονιά είναι όντως πολύ όμορφη [ας κάνω την καλή για να ηρεμήσει].

Αυτή: Χμμ... ναι μάλλον έχεις δίκιο, τα Κάτω Πατήσια ξεκινάνε από την Κολιάτσου, έτσι δεν είναι;

Εγώ: [όχι ακριβώς, βασικά τα Κάτω Πατήσια ορίζονται περισσότερο σε σχέση με την Αχαρνών, αλλά βαριέμαι τώρα]. Ναι, ας πούμε.

Αυτή: Δίπλα στη Φυλής δεν είσαι;

Εγώ: ??? Η Φυλής είναι πέντε-έξι δρόμους πιο κάτω από μένα.

Αυτή: [παιχνιδιάρικα] Έλα τώρα, άστα αυτά. Έχω φίλη που μένει Κάτω Πατήσια [άντε πάλι] και ξέρω που είναι η Φυλής, ακριβώς κάτω από εκεί που μένεις είναι.

Εγώ: Καλά, δεν πρέπει να πάρω και λεωφορείο για να πάω, αλλά δεν είναι και ακριβώς από κάτω. Τέλος πάντων, ούτως ή άλλως το κακόφημο κομμάτι της Φυλής είναι προς τη Βικτώρια.

Αυτή: Ναι το ξέρω [γιατί ξεκίνησες τότε αυτή την κουβέντα μαλακισμένη;].

Εγώ: Και να σου πω την αλήθεια, είναι και κάπως παρεξηγημένη η Φυλής, είναι συμπαθητικός δρόμος.

Αυτή [ανθυποκαγχασμός]: 'Συμπαθητικός' δρόμος;; Τι πάει να πει αυτό;

Εγώ: Εννοώ έχει δέντρα, είναι αρκετά φαρδύς αλλά και ήσυχος, δεν έχει άσχημες πολυκατοικίες.

Αυτή [εντονότερος καγχασμός]: Α, ναι και είναι ο μοναδικός δρόμος στην Αθήνα που έχει ψωρο-νερατζιές... Ησυχος τι εννοείς; Πιό ήσυχος από την Πατησίων;

Εγώ: Να σου πω δεν ξέρω καν αν είναι νερατζιές, πάντως δεν έχουν και όλοι οι δρόμοι στην Αθήνα δέντρα, μακάρι να είχαν.

Αυτή: Ναι, στον δρόμο που μένω δεν έχει καθόλου δέντρα [μπα, υπάρχει δρόμος στα παραδεισένια Άνω Πατήσια που δεν έχει δέντρα;]. Είναι πολύ όμορφα στη γειτονιά μου πάντως, όλο καινούριες πολυκατοικίες. Εσύ γιατί μένεις εκεί, μένουν οι γονείς σου;

Εγώ: Όχι, οι γονείς μου μένουν πιο πέρα. Εντάξει, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πρόβλημα με αυτές τις περιοχές γιατί έχουν πολλούς μετανάστες.

Αυτή [προσβεβλημένο/σοκαρισμένο ύφος]: Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες. Εγώ μεγάλωσα με μετανάστες. Δίπλα μας έμεναν κάτι Πακιστανοί και είχαμε πολύ καλές σχέσεις, τους δίναμε το αλάτι, μαχαιροπίρουνα. Μια χαρά είναι οι ξένοι, δεν το λέω για αυτό.

Εγώ: Στην Πλατεία Αμερικής οι περισσότεροι είναι μαύροι.

Αυτή: Είδες; [συγκαταβατικό/ενθαρρυντικό ύφος]. Βλέπεις και ωραία παλληκάρια, είναι ωραίοι οι μαύροι. Αυτο που δεν μου αρέσει εμένα είναι όταν δημιουργούνται γκέτα.

Εγώ: [πως να μην δημιουργούνται 'γκέτα' όταν όλοι οι Έλληνες είναι ευατούληδες, συμπεγματικοί αρχοντοχωριάτες σαν κι εσένα;] Ναι. Τι να σου πω, πάντως η περιοχή που μένω εμένα μου αρέσει. Έχει ωραίες πολυκατοικίες, πολλά νεοκλασσικά, σπίτια της δεκαετίας του 30... Εντάξει της λείπει το πράσινο, και είναι κάπως στριμωγμένα, αλλά έτσι είναι όλη η Αθήνα. Αρχιτεκτονικά πάντως, είναι από τις περιοχές που έχουν πολύ ενδιαφέρον, δε θα μπορούσα να μένω σε μια γειτονιά χωρίς προσωπικότητα, με αυτές τις κιτς καινούριες πολυκατοικίες [αρχίζω και εγώ να γίνομαι κακούλα].

Αυτή: Τι;; Το 60 δεν χτίστηκε όλη αυτή η περιοχή; Με τις απαίσιες πολυκατοικίες χωρίς μπαλκόνια;

Εγω: [εντάξει δεν αντέχω άλλο]. ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΚΟΠΕΛΙΑ#$%$&^$^$Η&>$%&$&^$#%^$%^&$^&^#$ [της χώνω δύο ξανάστροφές και φεύγω]

Δυστυχώς δεν τελείωσε έτσι το σκηνικό... Συνεχίστηκε βασανιστικά με αντεγκλήσεις εκατέρωθεν. Και αυτή η συζήτηση έχει επαναλφεί με διάφορες παραλλαγές και διάφορα άτομα -αν και η συγκεκριμένη τύπισσα παίρνει βραβείο μαλακιας.

Η δικιά μου απορία είναι: Τι ζόρι τραβάνε αυτοι με εμάς; Εγώ αν είχα επιλέξει τη γειτονιά μου και ήμουν ευχαριστημένη με την ποιότητα ζωής εκει, ούτε που θα με ένοιαζε αν κάποιος έμενε σε 'υποβαθμισμένη' -my ass- γειτονιά. Θα τον λυπόμουν κιόλας και από καλοσύνη θα ήμουν έξτρα ευγενική μαζί του.

Δηλαδή, είμαστε πολύ γελοίοι εμείς οι Έλληνες. Βρίζουμε, λοιδωρούμε και υποτιμάμε ασταματάστητα -όχι μόνο στις παρέες, αλλά και απο τα ΜΜΕ- όσους έχουν μείνει στο κέντρο, και μετά κλαψουρίζουμε ότι το κέντρο έχει εγκαταλειφθεί, ότι έχει γίνει γκέτο, ότι είναι βρώμικο κλπ κλπ. Αλλά τέτοιοι υποκριτές είμαστε.

Make you up

Παρατήρησα ότι τώρα τελευταία το makeup είναι της μόδας. Και δεν μιλάμε για το κλασσικό βάψιμο τύπου μάσκαρα-ρουζ-λιπ γκλος αλλά για εξτραβαγκάντζες με πράσινες σκιές στο μέτωπο, βλεφαρίδες-νυχτερίδα, μπλέ ρουζ στα μάγουλα, πράσινο λιπ γκλος στο πηγούνι, χρυσόσκονη στον λαιμό και γενικώς ένα βάψιμο που θυμίζει περισσότερο κλόουν, ντραγκ κουίν, αναγεννησιακό πίνακα, θέατρο καμπούκι, κινέζικη όπερα, πατρινό καρναβάλι, πείτε το όπως θέλετε.

Ευτυχώς δε, βλέπω ότι το κάνουν και κοπελίτσες πιά. Γιατί όπως θα δείτε παρακάτω, οι πιο παράτολμοι του extreme makeup ήταν πάντα οι άντρες. Κάτι σαν τους σεφ: οι γυναίκες το κάνουν κάθε μέρα, αλλά οι άντρες μεγαλουργούν. Όλα αυτά βέβαια στην ανδροκρατική κοινωνία του παρελθόντος, που ήθελε την κοπελίτσα να βάφεται καθως πρέπει μανταμίτσα για να είναι ομορφούλα και βρει γαμβρό, ένω τώρα βάφεται σαν την μεθυσμένη ξαδέλφη της Divine σε αποκριάτικο πάρτι για να δείξει ότι είναι εναλλάκτικ. Και αυτό είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Πιο δημιουργικό.

Ποιοί όμως ήταν οι πρώτοι διδάξαντες; Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα αγόρια με makeup, και γνωρίζω ότι με ρίμελ έχουν εμφανιστεί διάφοροι ήδη από τη δεκαετία του εξήντα, όπως ο Mick Jagger (κυρίως στο Performance) και ο Marc Bolan, αλλά αυτοί έκαναν ελαφριά χρήση της μπογιάς και του πινέλου. Εδώ μιλάμε για afficionados του makeup, για ανρθώπους που έκαναν το makeup τέχνη, κεντρικό κομμάτι της σκηνικής τους παρουσίας και της καλλιτεχνικής τους περσόνας. Δηλαδή μιλάμε για τον Bowie... Δεν είναι πανέμορφος;

Διορώθστε με αν κάνω λάθος, αλλά πιστεύω ότι κανείς τραγουδιστής μετά τον Bowie δε δούλεψε τόσο επιτυχημένα το makeup -και τα κουστούμια, και τις περσόνες και την όλη δραματικότητα/θεατρικότητα του πράγματος.

Επάξιος ακόλουθος -στον τομέα του makeup- μέχρι τώρα, μόνο ο Adam Ant, τον οποίον όσοι πέρασαν ροκ εφηβεία στην Ελλάδα τέλη '80 έχουν μάθει να περιφρονούν (πολύ pop και gay) αλλά η αλήθεια είναι ότι πέρα από πολύ όμορφος, εφευρετικός στο ψιμμύθιο και τα ενδύματα (ήταν ο πρώτος που λάνσαρε τον συνδυασμό δανδή/πειρατή -βλ. Jack Sparrow) έχει βγάλει και καναδυό καλούς δίσκους. Ω, ναι.

Είναι τρομέρο πόσο σύγχρονη φαίνεται αυτή η φωτογραφία. Και πόσο τον έχουν αντιγράψει οι Empire of the Sun.

Και φυσικά, η γυναίκα που έχει γίνει icon για όλες τις rock/alternative/indie τραγουδίστριες όσον αφορά βάψιμο, ντύσιμο, στυλ και ερμηνεία. Θεά η Siouxie, η πρώτη που δεν βγήκε να τραγουδήσει σαν κοριτσάκι ή σαν γκόμενα , αλλά 'σαν πολεμιστής'.

Λείπει ο Μάης από τη Σαρακοστή; Λείπει ο Robert Smith από ποστ για το μακιγιάζ; Δε θεωρώ ότι έκανε και κάτι σπουδαίο σε αυτόν τον τομέα, απλά φόραγε πολύ μολύβι. Και έξασε και το μαλλί. Και έβαζε το κραγιόν έξω από τη γραμμή των χειλιών. Όπως και να έχει, με αυτές τις τρεις απλες κινήσεις έφτιαξε ένα αθάνατο look, που έχει επηράσει και επηρεάζει ακόμα πολύ κόσμο.

Honorable mention στον Nick Rhodes των Duran Duran o οποίος δεν έκανε κάτι ιδιαίτερα πρωτοπόρο, βαφόταν απλά ακριβώς όπως όλες οι γυναίκες στα 80's.

Και τώρα ας μεταφερθούμε στην Αμερική. Ξέρω ότι κάποιοι σκεφτήκατε ήδη κάποιους βαψομανείς που δεν έχουν αναφερθεί μέχρι τώρα. Είχα αισθητικό δίλημμα αν έπρεπε να τους αναφέρω, γιατι αν πάρω αυτό τον δρόμο (του μέταλ, τον αγύριστο) θα πρέπει να μιλήσω για κάθε καραγκιόζη που βάζει αλεύρι 100 στο πρόσωπο και krayola no.0 στο μάτι για να τρομάξει τον κόσμο. Η θεωρία μου είναι ότι οι Αμερικάνοι δεν καταλαβαίνουν το makeup στους άντρες. Η μάλλον τον συνδυασμό makeup/κιθάρες/άντρες. Συνήθως παρουσιάζεται ως κάτι απλά τρομακτικό/αλλόκοτο και πολύ σπάνια ως σέξι (εγώ το βρίσκω πολύ σέξι). Μάλλον δεν αισθάνονται άνετα με τη γυναικεία τους πλευρά; Ή με τις πιο περίπλοκες ερμηνείες/αποχρώσες των πραγματών; Ή με το παιγνίδι;

Τελοσπάντων (αναστεναγμός) αρχίζω με μια συμπάθεια μου, τον Alice Cooper. O Alice έχει βγάλει ωραία τραγούδια τη δεκατία του 70, αγοράστε ένα best (προτείνω το Mascara and Monsters) και σλιζ-ροκάρετε (ή σοκ-ροκάρετε αν προτιμάτε) χωρίς ενοχές. Μιας και το είπα, πάω να βάλω στο Muscle of Love να παίζει...

Πιστέψτε με, προσπάθησα πάρα μα πάρα πολύ να βρω μια μη-σιχαμένη φωτογραφία των Κiss. Και ναι, αυτή ήταν η λιγότερη σιχαμένη που βρήκα. Δε ξέρω τι να πω, έχω διαβάσει ότι έχουν πατεντάρει το μακιγιάζ τους και ο Billy Corgan τους αναφέρει ως μεγάλη επιρροή.

Άλλος ασχημάντρας ο Μarylin. Και εδώ καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια για να βρεθεί μια αξιοπρεπής φωτογραφία. Αγάπη μου, άκου να σου πω κάτι: ο Bowie ήταν αστεράνθρωπος από έναν μακρινό πλανήτη και η μια κόρη του ενός ματιού του ήταν μεγαλύτερη από την άλλη εκ γεννετής, εσύ είσαι ένα σπασικλάκι από το Οχάιο που πρέπει να βάλει φακό επαφής για να κάνει το ένα μάτι να φαίνεται αλλιώτικό από το άλλο. So sad. Παίρνεις πόντους για την προσπάθεια πάντως.

Και τέλος, η νέα γενιά.... Χωρίς σειρά προτίμησης, οι Empire of the Sun, η Lady Gaga και η Bat for Lashes. Δεν ξέρω τι θέλουν να μας πουν τα παιδιά αυτά. Το makeup είναι απλά ένα gimmick για να πουλήσουν δίσκους ή το εννοούν; Πιο πολύ απ'όλους με πείθει η Lady Gaga, γιατί έχει δουλέψει σε καμπαρέ και γιατί πρέπει να είναι πραγματικά θεόμουρλη.

Υστερόγραφο/Honorable Mention 2 : Τα σακάκια του Brandon Flowers. Δεν είναι μακιγιάζ, το ξέρω, αλλά είναι αρκετά θεατρικό. Go Brandon. Είσαι σε καλό δρόμο, αλλά μην περιμένεις να γεράσεις για να αρχίζεις να βάφεσαι. Δεν γίνεται να φοράς τέτοια σακκάκια χωρίς makeup, είναι σαν να αφήνεις μισοτελειωμένη τη δουλειά.

Τα ύπουλα greeklish είναι τα καλύτερα

Δεν είμαι γλωσσοαμύντορας, ούτε πιουρίστας της ελληνικής γλώσσας (εξού και η λέξη πιουρίστας...). Πιστεύω ότι οι γλώσσες είναι ζωντανές, κινούνται, εξελίσσονται και στη διαδικασία αυτή νέες λέξεις, αλλά και νέοι τρόποι ομιλίας γεννιούνται και πεθαίνουν. Όλα είναι θεμιτά...κατά κάποιο τρόπο.

Ούτε εγώ γνωρίζω που ακριβώς πρέπει να βάλουμε τα όρια, αλλά κάπου πρέπει να μπουν. Δεν υπάρχει άλλο κριτήριο πέρα από το αισθητήριο της γλώσσας του καθενος. Καποια πράγματα ακούγονται άσχημα. Σε σένα θα μου πεις. ΟΚ, σε μένα.

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο δεν είναι ούτε η ασυνταξία ούτε τα λάθη, αλλά η τεμπελιά των γράφοντων. Εξηγούμαι: τα ατοπήματα στα οποία θα αναφερθώ αφορούν κακομεταφρασμένα αγγλικά. Όχι απαραίτητα από κείμενα, κυρίως -υποθέτω- από το κεφάλι των γραφόντων. Όταν τα περισσότερα κείμενα που διαβάζεις είναι στα αγγλικά, είναι φυσιολογικό να σου έρχεται πιο εύκολα η αγγλική εκφραση, παρά η ελληνική.

Δεν βλάπτει όμως να σκεφτόμαστε και λίγο αν αυτό που γράφουμε έχει νόημα στα ελληνικά, ετσί όπως μιλιούνται τώρα τουλάχιστον... Και να προσπαθούμε να μεταφράσουμε κάτι δημιουργικά. Για ακραίες λεκτικές ακροβασίες γράψτε ποίημα παιδιά, όχι κριτική κινηματογράφου. Όλα τα παραδείγματα είναι από το περιοδικό Σινεμά, το οποίο και συμπαθώ -αρκετά, αλλά μάλλον πρέπει να προσλάβει καλύτερους διορθωτές, ή να περνάει μερικά κείμενα από κάποιο ειδικο πρόγραμμα "αποαγγλοποίησης".

Να πω βέβαια, ότι μερικές φορές η απευθείας μετάφραση είναι πετυχημένη, αλλά αυτό συμβαίνει όταν η ίδια η αγγλική λέξη έχει ελληνικές ρίζες: π.χ. emblematic (εμβληματικός), dystopia (δυστοπία). Ακόμα βέβαια να βρεθεί ο μάγκας που θα μεταφράσει έξυπνα το iconic. Πάμε λοιπόν να δούμε κάποια κλασικά δείγματα αγγλοελληνικούρας:

-"δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όσο ακούγεται"
πως λέμε "as good as it gets"... είναι τόσο ασύντακτο όσο ακούγεται!

-"με περισσότερο αίμα απ'όσο μπορεί να αντέξει"
ό,τι πάρεις όσο-όσο τελικά.

-"τα μεγάλα 'κοχόνες' του σκηνοθέτη του"
πες αρχίδια, δεν πειράζει. καταλαβαίνουμε.

-"χρειάστηκε διπλή θέαση"
όλοι μαζί:
science fiction/double feature/doctor x/will build a creature,
βρε Μανώλη Τραμπαρίφα/βάλε τη διπλή ταρίφα

-"σαγηνευτικά κατεστραμένος χαρακτήρας" "εξωγήινων διαστάσεων μελόδραμα" "υπέροχα νατουραλιστική ταινία"
δε θέλω να είμαι πολύ αυστηρή, δεν είναι ακριβώς λάθος. απλώς το όλο σύστημα "επίρρημα/επίθετο + μετοχή/επίθετο + ουσιαστικό " είναι άκομψο. wonderfully broken...greek.

-"το κυνήγι που εξαπέλυσε το FBI απέναντι σε..."
το κυνήγι εξαπολύεται εναντίον κάποιου και όχι απέναντι σε κάποιον

-"στο επεισόδιο όπου η σειρά σπάει τον τέταρτο τοίχο"
παιδιά πότε έσπασαν οι άλλοι τρεις; ζούμε αλήθεια ακόμα στις εποχές που πρέπει να χρησιμοποιείς κακοχωνεμένες αγγλικές/αμερικάνικες εκφράσεις για να δείξεις ότι είσαι au courrant; γιατί να σταματήσουμε στον τέταρτο τοίχο; γιατί όχι "στο επεισόδιο που η σειρά πήδηξε τον καρχαρία";;

-"ο κοινωνικά άβολος πιτσιρικάς"
υποθέτω μετάφραση του socially akward/ self-conscious/ inept; άβολα είναι τα καθίσματα, οι καταστάσεις... ενίοτε και οι εκφράσεις...

-"βομβαστικό σάουντρακ"
το σάουντρακ το λέμε, το βομβαστικό... χμμ.... όχι ακόμα. αλλά χάρη στο Σινεμά, ποτέ δεν ξέρεις:) στην τελική γράψε "μπομπάστικ σάουντρακ", να υπάρχει και συνοχή στην απόδοση.

-"υπνωτική φωνή"
μετάφραση του hypnotic, μόνο που το υπνωτικό στα ελληνικά είναι χάπι. υπνωτιστική φωνή, καλύτερα.

-"εξήγηση στο φονικό μένος...δε δίνεται"
εξήγηση για... ΓΙΑ το φονικό μένος.

-"πιστεύοντας ότι είχα εξανλήσει το συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος από τις πιο σημαντικές του προσθήκες"
;;; τι είναι το συγκεκριμένο είδος, στοκ;; γιατί, οι προσθήκες τι σας λένε;; το 'εξαντλώ από';; άστο, κάψτο, σε καμιά γλώσσα δε βγάζει νόημα.

-"να γελάσεις, να προκληθείς, να ανοίξεις διάλογο με την ταινία"
να προκληθείς; ασε προκλήθηκα χτες σε μονομαχία και είμαι λίγο αγχωμένη.

Υπάρχουν κι άλλα, αλλά ας μη διυλίζουμε τον κώνωπα. Άσε που δε τη θέλω τη θέση της διορθώτριας στο Σινεμά. Δε τη θέλω σου ΛΕΩΩΩΩΩΩ.........................

Εν κατακλείδι: Το ξέρω ότι όλοι χρησιμοποιούμε αγγλικούρες όταν μιλάμε, αλλά λίγο γούστο και φαντασία δε βλάπτουν, ειδικά στον γραπτό λόγο.

Μια νύχτα στα μπουζούκια

Παγάκια στο ποτήρι που φτάνουν μέχρι τα χείλη για να ξανακυλίσουν πίσω
Στάχτες παντού, τσιγάρα παντού
Ντεκολτέ πολλά ντεκολτέ και βυζιά
Εικοσάρες κάνουν ερωτικές πρόβες με άγαρμπους αλλά αποφασισμένους εικοσάρηδες
Πηγαίνοντας προς τις τουαλέτες τα παρασκήνια ανοιχτά για τα δει ο καθένας
Ένας πενηντάρης με τσιγκελωτό μουστάκι μόνος μπροστα σε μια ταμειακή μηχανή
Ένας πιτσιρικάς γεμίζει βιαστικά τα ταψάκια με λουλούδια από καφάσια
Το δωμάτιο είναι γεμάτο με καφάσια και λουλούδια
Και αυτός γεμίζει, γεμίζει πυρετωδώς
Κιθάρες και μπουζούκια αφημένα σε θήκες σε έναν προθάλαμο
Ο Αδαμαντίδης γυρίζει ισιώνοντας την κόκκινη γραβάτα του
Είναι πιο κοντός από μένα με τακούνια
Η Στανίση βγαίνει με φούξια φόρεμα φλαμένκο κάποιος της ισώνει την ουρά
Ζευγάρια μεσήλικων παρακολουθούν αμίλητα με μια μπουκάλα ουίσκι στη μέση
Βιαστικοί σερβιτόροι περνάνε με δίσκους και σαμπανιέρες πάνω από το κεφάλι σου
Στην πίστα κόσμος και οι τραγουδιστές πίσω, σχεδόν κρυμμένοι
Μόνοι στην σκηνή συννεοούνται σε κώδικα με τις λουλουλούδες
μαζεύουν γαρύφαλλα, πετάνε γαρύφαλλα,
χαιρετάνε, μιλάνε τσουγκρίζουν ποτήρια
'Για να περάσει καλά ο κόσμος
που ήρθε να πετάξει λουλούδια και να χορέψει
Ήσυχες τριαντάρες κατεβάζουν δύο μπουκάλες κρασί
'Ο,τι και να κάνεις κάποια πέταλα θα καταλήξουν στο τραπέζι σου

Βαριέμαι τα παιδιά των φίλων μου

Θα μπορούσα να είχα σταματήσει στον τίτλο, και θα τα είχα πει όλα. Πως αλήθεια να πεις σε μια φίλη σου ότι δε σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα να γνωρίσεις το παιδί της;  Η μάλλον, εντάξει να το γνωρίσω, αλλά δεν το γέννησα εγώ αγάπη μου -μη μου το φορτώνεις;

Πάντα απορούσα με τις -άτεκνες- κοπέλες που ασχολούνται με τα παιδιά των φιλενάδων τους. Σκεφτόμουν πάντα: είναι γιατί δεν έχουν ανήψια… Ακούγεται λίγο απλοϊκό, αλλά πραγματικά πως βρίσκεις την ενεργητικότητα και το κουράγιο να χαλάς ώρες της ζωής σου για ένα παιδάκι με το οποίο (έλα, μεταξύ μας είμαστε τώρα) δεν έχεις καμία πραγματική σχέση;  Βασικά τζάμπα είναι, κάνεις  τη μανούλα για ένα απόγευμα, κάνεις και καλή εντύπωση -κοιτάχτε πόσο supportive είμαι με τις μαμάδες φίλες μου, πόσο καλή είμαι με τα μωράκια -και παίρνεις πόντους μητερούλας (άρα και ΄γυναικοσύνης’, γιατί ως γνωστόν όλες οι σωστές γυναίκες είναι και  μητέρες).

Δεν υποστηρίζω ότι δε θα βοηθούσα μια φίλη μου με παιδί σε δύσκολη στιγμή, αλλά εδώ δε μιλάμε για δύσκολες στιγμές. Μιλάμε για ένα καφέ, μια βόλτα με τη φίλη σου.  Ή ακόμα λιγότερο, ένα τηλεφώνημα.  Γιατί πρέπει να είναι παρόν στο υπόβαθρο ΠΑΝΤΑ ένα μωρό; Γιατί πρέπει να δέχομαι ότι οι συζητήσεις μας θα διακόπτονται κάθε 2 λεπτά επειδή το μωρό στραβομουτσούνιασε; Γιατί πρέπει να υποστώ τα κλάματα και τις γκρίνιες του; Γιατί πρέπει να βρίσκω χαριτωμένα τα μωρά; Και η σχέση μάνας-παιδιού δεν είναι προσωπική και ιδιαίτερη; Ειλικρινά, αισθάνομαι αμηχανία όταν είμαι παρούσα στις γλύκες που κάνουν οι γονείς στα μωρά τους…  Ειδικά όταν αυτές οι γλύκες κρατάνε ώρα. Συγγνώμη για τον παραλληλισμό, αλλά μου θυμίζουν ζευγάρια που ανταλλάσσουν γλωσσόφιλα όταν είναι σε παρέα. There is a time and a place που έλεγε και μια ψυχή…

Ξέρω, ότι σε πρώτη ανάγνωση ίσως ακούγεται κακομαθημένο αυτό που λέω.  Να κάνω λοιπόν μια διευκρίνιση. Δε μιλάω για τους πρώτους 6-8 μήνες μετά τη γέννα, όπου το παιδί είναι ‘συγκύτιο’ -που λένε-  με τη μητέρα. Ούτε μιλάω για ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να αφήσουν για 1-2 ώρες το παιδί τους κάπου.  Νομίζω ότι πολλές φορές φταίνε η ίδιες οι γυναίκες. Παγιδεύονται σε ένα ρόλο και δε θέλουν (ενώ θα μπορούσαν) να επιφορτίζονται λιγότερο με το παιδί. Μάλλον το θέλουν, αλλά δεν τολμούν να το ομολογήσουν, ούτε στον εαυτό τους. Είπαμε, είναι σοκαριστικό, είναι ενάντια σε όλα τα αγνά στερεότυπα με τα οποία έχουμε μεγαλώσει,  να παραδέχεσαι ότι το παιδί σου σε έχει κουράσει και ότι θα ήθελες ένα διάλειμμα. Είσαι κακιά, κακιά μανούλα. Οι περισσότερες επίσης, δε διεκδικούν καν να κάνουν λιγότερες δουλειές στο σπίτι (λιγότερες = και πάλι διπλάσιες από όσες κάνει ένας άντρας) ώστε να έχουν περισσότερο χρόνο. Θα μου πεις, επιλογή τους.

Αυτό ακριβώς. Είναι επιλογή να μην θέλεις να ξεκολλήσεις από το παιδί σου. Είναι επιλογή, ακόμα και όταν ξεκολλάς, να φέρνεις την παρέα σου σε δύσκολη θέση λέγοντας ότι νιώθεις τύψεις που είναι μόνο του (δηλαδή με τη γιαγιά, ή ακόμα χειρότερα, με τον μπαμπά, που ο κακομοίρης δεν έχει ιδέα τι να κάνει με ένα παιδί). Έτσι ακριβώς, και εμένα είναι επιλογή μου να προτιμώ από το να έχω μια ανούσια συνάντηση με μια φίλη μου, όπου θα σπαταλήσουμε 80% του χρόνου ασχολούμενες με το μωρό, και δε θα μπορέσουμε να σταυρώσουμε κανονική κουβέντα, να μην συναντηθούμε καθόλου.  Είναι αν μη τι άλλο πιο ειλικρινές, και από  τις δύο πλευρές.

Υ.Γ.  Μη μου αρχίσετε τώρα με τις μαμάδες που παρατάνε τα παιδιά και τρέχουν για την καριέρα τους, δεν παίζει αυτό το πράγμα, τουλάχιστον όχι στις διαστάσεις που του έχουν δώσει. Και τελοσπάντων, από πού συνάγεται ότι η μητέρα πρέπει να είναι ο βασικός πάροχος φροντίδας των παιδιών, ποτέ μου δεν κατάλαβα. Να βοηθήσουν και οι άντρες αν θεωρούν τόσο σημαντική τη συνεχή παρουσία των γονιών στο σπίτι.

λένε για μας...

Όπως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι σημαντικό, θετικό ή αρνητικό, ένα από τα πρώτα μελήματά μας είναι να μάθουμε ‘πως το είδαν οι ξένοι’. ‘Εγκωμιαστικά τα ξένα ΜΜΕ για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων’ ‘Πρωτοσέλιδο σε όλα τα ξένα ΜΜΕ οι καταστροφές στην Αθήνα’. Και αντίστοιχα, ‘δικαιωθήκαμε’ ή ‘γίναμε ρεζίλι’.

Η εικόνα της Ελλάδας στα ξένα ΜΜΕ είναι σημαντική, σίγουρα, αλλά είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολεί κυρίως τους επαγγελματίες της διπλωματίας και όχι όλο τον κόσμο, ούτε καν τα ελληνικά media.

Γιατί βιώνουμε τόσο αγχωτικά/τραυματικά την εικόνα μας στα ξένα ΜΜΕ; Στις ταραχές του 1992 στο Λος Άντζελες έγινε σμπαράλια το σύμπαν για έξι ημέρες, σκοτώθηκαν 53 άτομα, είπε κανείς ότι έγινε ρεζίλι η Αμερική; Ή ότι ξαφνικά η Αμερική έγινε αναξιόπιστος συνομιλητής, μια χώρα στην οποία δε θα πατήσει κανείς τουρίστας ή επενδυτής το πόδι του; Το ίδιο και με το Παρίσι το 2005. Άλλα είναι αυτά που κάνουν μια χώρα να κερδίζει ή να χάνει στο διεθνές στερέωμα. Και δε μιλάω για τις προσφιλείς σε όλους τους Έλληνες θεωρίες συνωμοσίας, αλλά πολύ απλά για άλλου τύπου επιδόσεις (οικονομικές, διπλωματικές, κοινωνικές, κλπ.)

Μου φαίνεται τουλάχιστον γελοίο ότι οι αναφορές των ξένων ΜΜΕ στην Ελλάδα αποτελούν με τη σειρά τους ειδήσεις στα ελληνικά ΜΜΕ και αντικείμενο συζήτησης μεταξύ παρεών. Δείχνει ένα τεράστιο σύμπλεγμα κατωτερότητας (η άλλη όψη του συμπλέγματος ανωτερότητάς μας), είναι ετεροπροσδιορισμός και φανερώνει για άλλη μια φορά την αδυναμία μας να αρθρώσουμε εμείς, ψύχραιμα, λόγο για τον εαυτό μας και τη χώρα μας.

all work and no play

Αφού υποτίθεται ότι ο κάθε πονεμένος κάνει την ψυχανάλυσή του στο μπλογκ του, ας πω και εγώ τον πόνο μου... Γιατί μισώ τους πάντες στη δουλειά μου; Δεν μισώ κάποιον συγκεκριμένο, απλά την όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Με ενοχλούν οι κοπέλες που στα 28 τους μιλάνε σαν 40αρες νοικοκυρές και το μόνο τους νέο είναι ότι ο Γιάννης γυρνάει αργά από τη δουλειά και ότι θέλουν να πάνε σε κάνα θέατρο βρε παιδί μου, αλλά που να βρουν καιρό με τα ψώνια και το μαγείρεμα.

Και οι άντρες ξέρεις ότι μεταξύ τους αναφέρονται σε εσένα ως μουνί ή γκομενάκι ή οτιδήποτε και μιλάνε μόνο για ποδόσφαιρο και παραπολιτικά και χαζά office politics, άντε χρηματιστήριο στην καλύτερη περίπτωση…

Και το άλλο που όλοι αγαπιόμαστε μεταξύ μας; Που κανένας δε λέει στα ίσια τη γνώμη του για τον άλλον; Που ο κάθε σιχαμένος κωλογλύφτης «είναι καλό παιδί»; Που όταν ειπωθεί κάποιο ανανεωτικό κουτσομπολιό ξέρεις ότι δεν είναι από την pure undiluted κακία που τόσο αγαπάς, αλλά ότι είναι πάλι office politics και ποιος συμπαθεί ποιόν και ο εχθρός του φίλου μου είναι και δικός μου εχθρός και τέτοια χαμερπή…

Και που κανείς δεν έχει άποψη για την δουλειά του, όλοι θέλουν απλά να τελειώσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται και να πάνε σπίτι τους; Που ποτέ δε λένε όχι, όσο ηλίθιο/ ταπεινωτικό κι αν είναι αυτό που τους ζητάνε; Να μου πεις απογοητευμένοι και αυτοί, ίσως κάποιοι να θέλανε κάτι παραπάνω κάποτε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ένα μάτσο δουλάκια χωρίς βούληση.

Γιατί οι άλλοι που λουφάρουν και ως εκ τούτου είναι μονίμως χαζοχαρούμενοι, οπότε τη σπάνε σε εσένα που δουλεύεις εκτοξεύοντας ηλίθιες ατάκες, όπως ότι ότι αγαπάνε τη δουλειά τους; Και εγώ αν ήταν ανύπαρκτη θα την αγαπούσα τρελά.

Όταν είπα σε κάποιον συνάδελφο ότι οι άνθρωποι στη δουλειά είναι απογοήτευση μου απάντησε: « Ο κόσμος όλος είναι μια απογοήτευση . Η δουλειά είναι μια μικρογραφία του κόσμου.»

but she's madonna...

Λοιπόν, πήγα κι εγώ στη Madonna. Οι παρατηρήσεις που θα κάνω είναι κυρίως κοινωνιολογικού περιεχομένου και κάπως σκόρπιες. Καταρχάς, έχω βαρεθεί αυτό που όλοι την θαυμάζουν επειδή είναι 50 και χοροπηδάει. Τι είναι, αθλήτρια είναι και πρέπει να την προσκυνάμε για τις σωματικές τις επιδόσεις; Όλοι κοιτάζουν με ένα μείγμα φρίκης και θαυμασμού τους υπεράνθρωπα τεντωμένoυς μύες της, που τέτοιους μόνο ο Bruce Lee είχε -ο οποίος έδερνε και κόσμο, for a living. Φαντάζομαι όλο αυτό το fascination έχει να κάνει με κάποιον προτεσταντικού τύπου θαυμασμό για την ατομική προσπάθεια και τη πειθαρχία, αλλά τι σχέση έχει αυτό με τη -έστω και καθαρά χορευτική- μουσική;

Δεύτερον έχω βαρεθεί να ακούω πόσο πλούσιο ήταν το show. Και εδώ πάλι από τον κόσμο μια παιδιάστικη αντίδραση: είχε και αυτοκίνητο, είχε και τροχόσπιτο, είχε και τσιγγάνους με βιολιά, άλλαξε τόσα κουστούμια, άρα τα άξιζε τα λεφτά της. Είχε πολύ πράγμα. Αν έβγαζε και ελέφαντα, και αρκούδα να κάνει τη Βουγιουκλάκη στον καθρέφτη, ακόμα πιο καλό θα ήταν. Και εμένα μου άρεσε το shοw, σκέφτηκα ότι θα μπορεί να το παίζει και στο Vegas όταν γίνει 60.

Τρίτη και τελευταία σκόρπια παρατήρηση: στην συναυλία αυτή πήγε κόσμος που δεν πηγαίνει ποτέ σε συναυλίες. Και φάνηκε από το πόσο σφιγμένοι, ακούνητοι και άφωνοι ήταν όλοι. Και μην ακούσω τώρα ότι ήταν καινούρια τραγούδια, το get into the groove και το express yourslelf τους έβαλε να τραγουδήσουν και οι άσχετοι που είχαν πάει ντυμένοι για βαφτίσια στην Ηλιούπολη, ούτε αυτά δεν ήξεραν. Που τους έδειχνε και τους στίχους σε γιγαντοθόνες, karaoke style. Πράγμα που δείχνει ότι οι περισσότεροι είχαν πάει εκεί απλά για δούνε το τσίρκο και να χάσκουν.

Θα μου πεις, ποιος φταίει, το Madonnaκι φταίει, αυτό πουλάει η γυναίκα. Δεν λέω όχι, επειδή όμως έχω διαβάσει σε συνέντευξή της ότι έχει επηρεαστεί πολύ ως προς τη θεατρικότητα των live της από τον Bowie, τον οποίο είχε δει στο Diamond Dogs Tour όταν ήταν έφηβη και ξετρελάθηκε, αυτό που περίμενα ήταν μια θεατρικότητα που να φτιάχνει ατμόσφαιρα και να εμπλουτίζει το mood των τραγουδιών, και όχι μια σκέτη επιδειξη χορευτικών και λοιπών ικανοτήτων.

Νομίζω ότι σε μερικά τραγούδια, όπως το Devil wouldn't recognize you, You must love me και το Give it to me, ή όταν έπαιξε σε rock εκτέλεση το Borderline και άλλα, το κατάφερε αυτό, δηλαδή κατάφερε να εγκαθιδρύσει κάποιου είδους ουσιαστική επαφή με το κοινό, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του show ήταν ψυχρό, μηχανιστικό και κάπως... απόμακρο.

Duch of the terrace never grew old / I hope she never will

Αν διαβάζετε αυτό το blog και είστε γυναίκες, τότε μάλλον είστε Ελληνίδες... Οπότε να κάνω αυτή την ερώτηση: δεν έχετε μεγαλώσει με την ιδέα ότι πρέπει να παντρευτείτε και να κάνετε παιδιά; Ότι όποια έχει αποτύχει σε ένα από τους δύο στόχους είναι αξιολύπητη; Μήπως αυτή η άρρητη επιταγη καθοδηγεί πολλές από τις επιλογές μας; Πόσες αλήθεια θα επιλέγαμε να παντρευτούμε ή να κάνουμε παιδιά χωρίς το φόβητρο της κοινωνικής αποδοκιμασίας; Χωρίς το άγχος ότι αν δεν παντρευτούμε πριν τα 30 και κάτι (αν είσαι από την επαρχία κάντο 30 παρά κάτι), θα γίνουμε στην καλύτερη περίπτωση τρελές βρώμικες γριές;

Για όσους φοβούνται τη μοναξιά, όπως κάποια που μου είχε πει ότι η εικόνα της γεροντοκόρης γηραλέας δασκάλας του πιάνου της σε ένα ετοιμόρροπο διαμέρισμα στην Κυψέλη την είχε τρομάξει τόσο, που αποφάσισε επί τόπου -στα δεκατέσσερα- να παντρευτεί και θα κάνει παιδιά, έχω να αποκαλύψω ένα μυστικό: Τίποτα, ούτε ο γάμος, ούτε τα παιδιά, δε σε προφυλάσσει από τη μοναξιά και το ετοιμόρροπο διαμέρισμα. Από το να βρεθείς φτωχός, μόνος και έρημος στα 60, και να κοιτάς τους τοίχους. Υπάρχει πάντα ο θάνατος, η άρρωστια, ο χωρισμός, η ασυμφωνία χαρακτήρων (αυτή -δεν κάνει να το λέμε, αλλά έτσι είναι- μπορεί να υπάρχει και μεταξύ γονιών και παιδιών), υπάρχουν άπειροι λόγοι και τρόποι να μείνει κανείς μόνος.

Ο γάμος και τα παιδιά δεν είναι σκοπός ζωής. Δε σε ολοκληρώνει, δε σε γεμίζει, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να προσθέτει και άλλους ανθρώπους στη ζωή σου. Με τους οποίους η σχέση μπορεί να είναι καλή, μπορεί να είναι και πολύ κακή όμως. Σίγουρα πάντως, μια επιλογή που γίνεται από φόβο ή από ανία δεν είναι πραγματική επιλογή. Καμία γυναίκα δε γεννιέται με κάποιο μαγικό μητρικό φίλτρο. Κάμια βιο-ψυχο-οτιδήποτε μελέτη δεν έχει καταφέρει να αποδείξει ότι οι γυναίκες αγαπάνε/θέλουν περισσότερο τα παιδιά από τους άνδρες. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι τα γεννάνε, απ'εκεί και πέρα, σκοτάδι καλύπτει την υπόθεση. Το έχω ψάξει, δεν το λέω έτσι: όσο και να λυσσάνε όλοι, κανένας δε έχει καταφέρει να αποδείξει ότι ο γάμος και η ανατροφή παιδιών είναι βιολογική και όχι κοινωνική προτίμηση των γυναικών. Γι'αυτό να μη νιώθετε περιέργα αν είστε γυναίκες και δεν θέλετε να κάνετε παιδιά, ή να παντρευτείτε, είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Όλη αυτή η ελληνική κακομοιριά πρέπει κάποτε να σταματήσει. Όλες αυτές οι μαλακίες, που η πρώτη ερώτηση που γίνεται για μια γυναίκα 40 χρονών είναι αν είναι παντρεμένη με παιδιά -για να δούμε αν είναι καλά στα μυαλά της- πρέπει να σταματήσουν. Όλες αυτές οι ανταγωνιστικές μαλακίες περί αγάμητων (αντρών και γυναικών) πρέπει να σταματήσουν. Αν το να είναι κάποιος αγάμητος αποτελεί πηγή δυστυχίας, τότε οι πόρνες είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο.

Η ερωτική ζωή μας είναι προσωπική ιστορία, και όχι μια στατιστική που θα πρέπει να εξεταστεί σύμφωνα με κάποια αυθαίρετα κριτήρια. Αυτό.

Female Bonding...

Τι κοινά υποτίθεται ότι έχουν οι όλες γυναίκες μεταξύ τους (εκτός από την ανθρώπινή τους ιδιότητα): τα ζητήματα beaute, νοικοκυριού και τους άντρες.
Όλα είναι θεμιτό να τα συζητάς. Το πιο ενδιαφέρον απ’όλα αυτά είναι βέβαια οι άντρες, η συζήτηση για τους οποίους είναι σχεδόν αδύνατον να γίνει βαρετή. Μαθαίνεις πράγματα και εμπλουτίζεις τις γνώσεις σου για το άλλο φύλο (και για το δικό σου...). Όμως το νοικοκυριό και το beaute, τα θεωρώ αποδεκτά μόνο για ιδιαίτερα περιορισμένο χρονικό διάστημα και μόνο μεταξύ φίλων. Δεv είναι ότι τους άντρες τους θάβουμε μπροστά σε όλους, no problem, αλλά καταλαβαίνω ότι είναι ένα σοβαρό θέμα και αν σε καίει πολύ, μπορεί να θες να το μοιραστείς με πολύ κόσμο, ακόμα και στη δουλειά.

Αλλά δεν είναι απίστευτα αντιαισθητικό να συζητάνε γυναίκες στη δουλειά για την αισθητικό τους ή για το πως φτιάχνουμε το τέλειο σουφλέ; Δεν ξέρω, μπορεί να είναι θέμα προκαταλήψης, αλλά τέτοιες συζητήσεις είναι η προσωποποίηση των χειρότερών μου φόβων. Θα είμαι αέναα αναγκασμένη να συμμετέχω για να μην κακοχαρακτηριστώ ως ανοικοκύρευτη, άσχετη ή γενικώς ακοινώνητη; Και όσο περνάνε τα χρόνια, θα περιστοιχίζομαι πλέον μόνο από άτομα σαν την πρώτη διευθύντρια μου, η οποία για να επιβεβαιώσει τη νοικοκυροσύνη της μας ενημέρωνε κάθε πότε και με πόσο πάθος έπλενε όλους τους τοίχους του σπιτιού της; Ή σαν τις κυρίες της γραμματείας που αντάλλαζαν συνταγές και ξεματιάσματα σαν να μην υπήρχε αύριο;

Τελικά, οι γυναίκες που ξεκινούν τέτοιες συζητήσεις, και μάλλον τις απασχολούν σοβαρά αυτά τα θέματα, είναι κατίνες; Ή κάνουν απλώς ειλικρινείς κουβέντες για καθημερινά προβλήματα; Όντως οι γυναίκες πιέζονται κοινωνικά να είναι εμφανίσιμες. Και όντως οι γυναίκες είναι που ασχολούνται σε κάθε σπίτι με το μαγείρεμα και το νοικοκυριό και τα παιδιά. Μήπως είναι άδικα να τις κατακρίνω τους απασχολούν τα ζητήματα κοινωνικής αναπαραγωγής που εν μέρει τους έχει φορτώσει η κοινωνία;

Αρκεί να μου υποσχεθεί κάποιος ότι από Σεπτέμβριο δε θα ξανακούσω κουβέντα για το το πόση σκόνη μαζεύουν τα σκούρα έπιπλα, ή για το ποιά είναι τα κατάλληλα αξεσουάρ αν είσαι κοντή...

back in black

Αλο! Σίστερ προς γη... Γύρισα!! Είμαι σε ένα ίντερνετ καφέ και ένα σκυλάκι γρυλλίζει δίπλα μου. Με έχει αγχώσει λίγο, αν και φαίνεται αρκούντως χαρούμενο.

Ουφ... Έφυγε.

Νομίζω ότι κατά το διάστημα της απουσίας μου (ένα μήνας ήταν καλέ σιγά) κατάφερα να σκοτώσω το μπλογκ μου (το οποίο αργοπέθαινε ούτως ή άλλως). Κοίταξα τους returning visitors και το average ήταν επισήμως πλέον 0. Οπότε τουλάχιστον μου έφυγε και αυτό το άγχος.

Μια και πριν από κάποιες μέρες έκλεισα δύο χρόνια στο μπλογκ, νιώθω ότι είναι καιρός για έναν (ω, ναι) απολογισμό. Καταρχάς μια διευκρίνιση: τα profile views μου δεν είναι 121, απλώς κατάφερα σε κάποια φάση να τα σβήσω όλα και ήταν 10.000 σας πληροφορώ. Όχι ένταξει, γύρω στα 900 ήταν. Το λέω απλά γιατί εγώ όταν βλέπω ότι ένα μπλογκ υπάρχει χρόνια και έχει γύρω στα 100 profile views, το θεωρώ λίγο αποτυχημένο. Και το δικό μου μπλογκ δεν είναι καθόλου μα καθόλου αποτυχημένο.

Σχεδιάζα να πω αυτα και άλλα σε μια φανταστική συνέντευξη που θα έπαιρνα από τον ευατό μου και θα τη δημοσιεύα στα γενέθλια του μπλογκ. Αλλά μετά διάβασα ότι είχε δώσει συνέντευξη στον ευατό του και ο Tom Waits, και, καταλαβαίνετε. Άλλη μια καλή ιδέα που μου έκλεψε ο Τom.

Και αυτό νομίζω συνοψίζει το κλίμα αυτού του μπλογκ: Καλές ιδέες που χαθήκαν κάπου στο δρόμο. Γιατί βαρέθηκα, γιατί δεν υπήρχε η ανταπόκριση που περίμενα, γιατί εγώ η ίδια δεν προσπάθησα αρκετά... Πάντως στην αρχή είχα αρχίσει με τρομερό ενθουσιασμό, μου είχε φανεί καταπλητικό το γεγονός ότι ξαφνικά με διάβαζαν κάποιοι άγνωστοι και ότι έβρισκα τόσους καλούς γραφείς στο internet -βασικά πιο πολύ τρελάθηκα με την πάρτη μου, και καλά λέω τώρα ότι υπήρχε και κάτι μη εγωιστικό στη φάση.

Αστείο ήταν επίσης και πως άλλαξε η σχέση μου με φίλους μου που διαβάζαν το μπλογκ: κάποιοι με συμπαθήσανε περισσότερο μετά το μπλογκ (μα καλά, είστε σοβαροί;) και με κάποιους άλλους δεν είχα πια τι να πω, γιατί ότι συζήτηση κι αν ξεκινούσα μου έλεγαν: ναι, ναι, ξέρω, το διάβασα στο μπλογκ σου.

Δεν κλείνω το μπλογκ, απλά είχα καιρό να γράψω και πολυλογώ λίγο. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καταλάβει ακριβώς γιατί το κρατάω ακόμα, αφού δεν πρόκειται (τελικά) να γίνω διάσημη από αυτό, αλλά δεν πειράζει.

Και σε κάτι πιο σοβαρό: Την Τρίτη έχουν συναυλία οι Def Leppard. Αρνούμαι να αναφερθώ στους Whitesnake, τους οποίους δε θεωρώ σοβαρό συγκρότημα. Αλλά και πάλι, οι περισσότεροι δε θεωρούν σοβαρό συγκρότημα τους Def Leppard (και μάλλον έχουν δίκιο, χα). Τους λες pop metal, τους λες και "the ultimate feelgood rock band" (το διάβασα στο εξώφυλλο ενός περιοδικού που λέγεται "soft rock", τι άλλο να πεις). Νομίζω όμως ότι η καλύτερη περιγραφή είναι working class rock n' roll, ό,τι πρέπει δηλαδή για να παίξεις ξύλο/ να τραγουδήσεις με τους κολλητούς σου στο παμπ όπως κάνω κι εγώ κάθε βράδυ). Και για του λόγου το αληθές here you are:



Όχι, πείτε μου, έχουν οι Whitesnake τέτοια τραγούδια; Έλα blue, come with me :))