Κυριακή, Ιουλίου 29, 2007

The past is not what it used to be

Το χρόνο πολλές φορές τον μετράς με ταινίες -και με τραγούδια. Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που έδινα Πανελλήνιες; Όσος έχει περάσει από τότε που βγήκε το Creep. Πότε ήμουν στην Γλασκώβη; Όταν βγήκε το Midnight Vultures. Το σύστημα λειτουργεί και αντίστροφα βέβαια, είναι θέμα τι σου έχει εντυπωθεί περισσότερο, τα γεγονότα της ζωής σου ή τα τραγούδια και οι ταινίες.

Με τις ταινίες ειδικά, υπάρχουν και διαβαθμίσεις στη μέτρηση του χρόνου: Πότε βγήκε η ταινία στο σινεμά, πότε στο βίντεο, πότε στην τηλεόραση; Παλιότερα ήταν αρκετά μεγάλα τα διαστήματα αυτά, περνούσε στάνταρ ένας χρόνος μέχρι να βγει η ταινία στο βίντεο και μπορεί 2-3 μέχρι να παιχτεί στην τηλεόραση. Θυμάμαι ότι συνειδητοποιήσαμε με τον τότε φίλο μου ότι είμασταν καιρό μαζί, όταν διαβάσαμε ότι θα παιχτεί στην τηλεόραση το L.A. Confidential. Κοιταχτήκαμε με τρόμο και δέος και ψελλίσαμε: αυτή τη ταινία την είχαμε δει στα πρώτα μας ραντεβού, και τώρα παίζεται στην τηλεόραση; Στην τηλεόραση παίζουν ΠΑΛΙΕΣ ταινίες. Τότε τουλάχιστον.

Μια σειρά από τέτοια τυφλά χτυπήματα της μοίρας με έκαναν να καταλάβω ότι έχω μεγαλώσει πια. Αλλά δε θα φανταζόμουν ποτέ, μα ποτέ, ότι θα έβγαινε τόσο σύντομα σε επανέκδοση ταινία που έχω δει, όχι στα μικράτα μου με γονείς, ούτε σε φάση άγουρης εφηβείας, αλλά εντελώς ενήλικας και συνειδητοποιημένη. Μιλάω φυσικά για το Νεκρό που παίζεται αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες.


Το σοκ είναι ακόμα φρέσκο και δεν μπορώ να το επεξεργαστώ, αλλά πείτε μου ότι οι διανομείς τρελάθηκαν, ότι θέλουν να εκμεταλλευτούν την επιτυχία του Johnny Depp με τους Πειρατές, πείτε μου ότι σήμερα οι ταινίες παλιώνουν γρηγορότερα, πείτε μου οτιδήποτε τελος πάντων εκτός από το ότι θα αρχίσουν από τώρα να βγαίνουν σε επανέκδοση ταινίες που είχα δει ως φοιτήτρια. Δεν είμαι ακόμα έτοιμη να νιώσω τόσο μεγάλη. Χριστέ μου, σε λίγο θα θεωρούνται oldies but goodies οι White Stripes και οι Strokes και θα τους προλογίζει ο Μαστοράκης στο Radio Gold. Ή αυτό έχει γίνει ήδη;

Τρίτη, Ιουλίου 17, 2007

Lost

Όταν γυρνάς από τις διακοπές, πάντα έχεις χάσει κάτι. Μια αποτίμηση όσων χάθηκαν στις καλοκαιρινές διακοπές του 2007, μέχρι τώρα τουλάχιστον:

Χαμένα αντικείμενα
  • Η αγαπημένη μου πετσέτα θαλάσσης, ήταν κοραλί, είχε πάνω τον γλυκύτατο Tigrou, την είχα αγοράσει από τη Disneyland στο Παρίσι και την είχα για 6 χρόνια. Ξεχάστηκε να στεγνώσει σε καρέκλα σε ταβέρνα της Φολεγάνδρου, όποιος βρει τον Tigrοu να τον προσέχει. Tigrou μου, σε αγαπούσα πολύ, αλλά είμαι αφηρημένη!
  • Το cd με τα τελευταία πράγματα που είχα κατεβάσει από το soulseek, 15 folders με 20 τραγούδια το καθένα, ξέμεινε στο cd player του νοικιασμένου αυτοκινήτου, καλύτερα, έχει γίνει λίγο βραχνάς αυτό το τζάμπα. Ελπίζω να αρέσει στον επόμενο που θα νοικιάσει το αμάξι (για να αλλάξεις folder στο cd πατάς τα κουμπιά up/down, μου πήρε τρεις μέρες να το βρω).
  • Ο φορτιστής του κινητού μου. Τον οποίο δεν έχασα τελικά, αλλά έτσι νόμιζα, οπότε μετράει. Έμεινα μια μέρα χωρίς κινητό, για να ανακαλύψω φυσικά μετά ότι παρά τον πανικό μου για τα άπειρα σημαντικά τηλέφωνα που είχα χάσει, κανείς δεν με είχε πάρει τηλέφωνο.
  • Οι δρόμοι και οι προορισμοί. Ηθελημένα και αθέλητα.

Χαμένες ψευδαισθήσεις
  • Ότι η πρώτη βουτιά κάθε μπάνιου θα σταματήσει να μου προκαλεί μίνι καρδιακό.
  • Ότι θα υπάρξει κάποτε καράβι με το οποίο θα μπορείς να ταξιδεύεις σαν άνθρωπος. Δηλαδή σχετικά γρήγορα και σχετικά άνετα.
  • Ότι κάποτε θα σταματήσει να χτίζεται η Σαντορίνη.

Τετάρτη, Ιουλίου 04, 2007

Το δάσος που εξαφανίστηκε

Στο εκπληκτικό παραμύθι του Νόρτον Τζάστερ, "Τα διόδια της Φαντασίας" (The Phantom Tollbooth), ο Μίλο, ο ήρωας της ιστορίας, μεταξύ άλλων σουρεαλιστικών περιπετειών, επισκέπτεται και μια πόλη που δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι περπατούν στον δρόμο για να πάνε στη δουλειά τους, κοιτάνε τα ρολόγια τους, μπαινοβγαίνουν στα λεωφορεία, αλλά ο χώρος γύρω τους είναι κενός. Δρόμος δεν υπάρχει. Ούτε κτίρια, ούτε δέντρα. Δεν υπάρχει τίποτα, επειδή οι άνθρωποι είχαν πάψει να προσέχουν την πόλη γύρω τους. Η πόλη λέγεται Πραγματικότητα και παλιότερα ήταν όμορφη. Τόσο όμορφη όσο η δίδυμή της πόλη, οι Ψευδαισθήσεις. Οι κάτοικοι της Πραγματικότητας αποφάσισαν όμως ότι όλα θα λειτουργούσαν πιο αποτελεσματικά, αν πηγαίναν παντού όσο το δυνατόν γρηγορότερα και δεν σταματούσαν να κοιτάξουν όσα βρίσκονταν στο δρόμο τους. Έτσι η πόλη σιγά-σιγά εξαφανίστηκε. Χωρίς να το καταλάβει κανείς.
Ήξερα ότι υπήρχε ένα δάσος στην Πάρνηθα, αλλά δεν ήξερα ότι είναι Εθνικός Δρυμός. Δεν είχα ιδέα για τον φυσικό και ζωικό πλούτο του. Δεν το είχα δει ποτέ, και τώρα δεν πρόκειται να το δω ποτέ. Το πιθανότερο είναι ότι αν κάποιος φυσιολάτρης φίλος μου πρότεινε βόλτα εκεί, θα του αντιπρότεινα μια μπύρα στα Εξάρχεια.

Τελικά το δάσος που είχαν σταματήσει να βλέπουν οι άνθρωποι, εξαφανίστηκε, ακριβώς όπως η πόλη στο παραμύθι του Τζάστερ.

Γιατί εμείς οι Αθηναίοι περιφρονούμε με τόσο πάθος τα δάση, τα πάρκα και τις πλατείες μας;

Πέμπτη, Ιουνίου 28, 2007

Να σου πω ένα μυστικό;

Όχι να μη μου πεις και επίσης σε παρακαλώ να μη με αφήσεις να σου πω και εγώ, αν ποτέ με καταλάβει η παράλογη επιθυμία να προβώ σε αυτό το απονενοημένο διάβημα..

Τα μυστικά είναι ζουμερά, είναι νόστιμα, είναι πιπεράτα! Σε τρώνε στη γλώσσα να τα μοιραστείς με τους άλλους, με το χύδην όχλο, με τους απ’έξω. Οι απ’έξω είναι όσοι δεν έχουν σχέση με το μυστικό, όσοι δεν έχουν περάσει από το τελετουργικό μύησης, από τη στιγμή δημιουργίας του μυστικού. Δηλαδή, είσαι με τη συνάδελφό σου και βλέπετε την προϊστάμενη με εραστή. Από αυτή τη στιγμή είστε ενωμένες με έναν άρρηκτο δεσμό που σας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους -ακόμα κι αν αντιπαθιέστε, όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα, είστε πιο κοντά κι από σταυραδέλφια. Όλοι οι άλλοι είναι παρείσακτοι. Και τι συμβαίνει όταν προσκαλείς παρείσακτους στο σπίτι σου: τα κάνουν μπάχαλο.

Από τη στιγμή που θα αποκαλύψεις το μυστικό σε έναν τρίτο ξεκινάει μια χιονοστιβάδα που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα της: σε χρόνο μηδέν το έχουν μάθει όλοι, ενδιαφερόμενοι και μη. Όσο και να ορκίσεις τον άλλον «μην το πεις», το ξέρεις ότι θα τα ξεράσει όλα με την πρώτη ευκαιρία. Όπως το έκανες κι εσύ άλλωστε, όταν ο κάποιος άλλος σου είχε πει «θα σου πω κάτι, αλλά μην το πεις σε κανένα». Το ήξερες ότι θα σου ήταν ένα βάρος αυτή η αποκάλυψη, αλλά επειδή ήσουν περίεργος και ένιωσες και λίγο εκλεκτός, δέχτηκες να το ακούσεις. Απλώς και μόνο για να νιώσεις το τσίμπημα της ενοχής, όταν μερικές μέρες μετά, το διέδιδες.

Κατά βάθος, όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό που εκμυστηρευόμαστε θα μαθευτεί, κι όμως δεν παύουμε να νιώθουμε πληγωμένοι και σοκαρισμένοι όταν συμβαίνει το αναπόφευκτο.

Αλλά ίσως όλα αυτά να είναι δήθεν μυστικά. Και πραγματικό μυστικό να είναι αυτό που όσο κι αν το θες, δεν αντέχεις να το πεις σε κανέναν.

Κυριακή, Ιουνίου 17, 2007

Με ή χωρίς;

Το μεγαλύτερο δίλημμα που αντιμετωπίζει μια γυναίκα πριν βγει το βράδυ είναι το εξής: με τακούνι ή χωρίς;

Όταν η έξοδος είναι ανεπίσημη και χαλαρή, οι περισσότερες προτιμάν χαμηλό ή καθόλου τακούνι, που εδώ που τα λέμε είναι απείρως πιο άνετο. Εξαίρεση φυσικά αποτελούν οι αδιόρθωτες κοκέτες, οι οποίες θα βάλουν τακούνι και για να πάνε στη λαϊκή, όπως η συγκάτοικος μου στη Γλασκώβη, η οποία επέμενε να αναφέρεται στις δεκάποντες πλατφόρμες που φορούσε στο σπίτι ως «παντόφλες».

Επίσης δίλημμα δεν τίθεται και για τα στρατευμένα αγοροκόριτσα, οι οποίες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: από τη μία αυτές που εννοείται πως θα βάλουν σπορτέξ με φούστα για να είναι τρέντι εναλλακτικές και όχι μικροαστές κυράτσες και από την άλλη αυτές που είναι ιδεολογικά εναντίον του τακουνιού ως σύμβολο τις γυναικείας καταπίεσης ανά τους αιώνες. Τείνω να ταυτίζομαι με τις τελευταίες: δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το γυναικείο ντύσιμο υπόκειται σε περισσότερους, πιο περίπλοκους και αυστηρότερους κανόνες από ότι το αντρικό (το ίδιο ισχύει και για το σώμα) και ότι αυτή η σφιχτότερη επιβολή ενδυματολογικών κανόνων στις γυναίκες -είτε αυτό είναι να ντύνονται συντηρητικά, είτε αυτό είναι να ντύνονται σέξι, δεν έχει καμία ουσιαστική διαφορά- αντικατοπτρίζει την υπάρχουσα κατανομή ισχύος υπέρ των ανδρών. Δεν μπορώ όμως και αυτή την ψυχαναγκαστική αναγωγή των προσωπικών επιλογών σε πολιτικό ζήτημα.

Κάποιες μπορεί να θέλουν να φοράνε τακούνια και να είναι και φεμινίστριες, ποιος είναι αυτός που θα τους επιβάλλει πως πρέπει να ντύνονται;

Αυτό λέω στον εαυτό μου όποτε σκέφτομαι αν πρέπει να φορέσω τακούνι ή όχι… Η αλήθεια είναι ότι δε διχάζομαι ιδεολογικά, το πρόβλημα είναι βασικά ότι πρέπει να επιλέξω μεταξύ του σέξι και του βολικού. Οι γάμπες είναι πιο ερωτικές πάνω σε τακούνια, αλλά τα τακούνια με κουράζουν. Γιατί όμως οι άνδρες μπορούν να είναι σέξι χωρίς να ξεβολευτούν; Και πάμε πάλι στα ιδεολογικά…

Τρίτη, Ιουνίου 12, 2007

Stop me if you think you've heard this one before

Ένα μικρό αστείο, μιας και το blog ήταν όλο doom and gloom τώρα τελευταία. Τα πράγματα δεν ήταν και τόσο άσχημα για μένα, αλλά έξις δεύτερη φύσις -που λένε... Το αστείο το διάβασα στην uncyclopedia, μια χιουμοριστική έκδοση της wikipedia. Έχει αρκετά έξυπνα λήμματα, υπάρχει μάλιστα και πολύ καλή (αν και ολίγον πτωχή) ελληνική εκδοχή της, η Φρηκιπέδια, με κορυφαίο άρθρο την ανάλυση για τα μαλλιά του Slash και του Axl (θέμα που δεν το κρύβω, με είχε απασχολήσει έντονα ως μαθήτρια).
Νάτο λοιπόν το ανέκδοτο(;), λακωνικό και αρκετά αγγλοσαξονικό:
  • 6000 BC - Wheel invented.
  • 5000 BC - Wheel reinvented. Saying "no need to reinvent the wheel" coined.
Μου θύμισε παλιές καλές ημέρες -και λεζάντες- του Q.

Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007

(no) Revenge

Κάποιος φιλόσοφος είχε πει "η μοναχική στιγμή της τελικής ανάλυσης δεν έρχεται ποτέ".

Βαδίζοντας στον τόπο της τελικής αναμέτρησης, της στιγμής που θα πάρεις την εκδίκησή σου, νιώθεις έξαψη. Πας οπλισμένος σαν αστακός και έχεις ακονίσει πολύ καλά όλα τα όπλα σου. Αυτή τη φορά θα βγεις νικητής, σε φαντάζεσαι να προβάλεις θριαμβευτής μέσα από αόριστα σύννεφα. Νιώθεις κούραση, ένα αναψοκοκκινισμα πίσω από τα αυτιά σου και ένα τρέμουλο στα χέρια σου. Είσαι όμως αποφασισμένος. Τα έχεις προβάρει όλα άπειρες φορές στο μυαλό σου. Αυτά που θα πεις τώρα που είσαι δυνατός, τα φαρμακερά σχόλια που μπορείς πια να αντιγυρίσεις. Πως θα πάρεις πίσω δύο χρόνια υποτίμησης μέσα σε μια βραδιά; Μπορείς να το κάνεις, τώρα είναι η ευκαιρία σου. Ελπίζεις και φοβάσαι ότι θα σου δοθεί η ευκαιρία να αποδείξεις ότι δεν είσαι πια το θύμα που ήσουν τότε.

Και τι γίνεται; Η ευκαιρία δεν έρχεται ποτέ. Ο πρώην εχθρός είναι εκεί. Δεν έγινε ξαφνικά καλός, είναι το ίδιο εξουσιομανές σαδιστικό ανθρωπάκι που ήταν πάντα. Αλλά για κάποιο λόγο δε σου επιτίθεται. Ούτε εσύ τον προκαλείς. Είναι όλα πολιτισμένα, δύο παλιοί συνάδελφοι. Είναι παρανοϊκό: σχεδόν αναπολείτε στιγμές από το παρελθόν. Παίζεις με ψυχραιμία το ρόλο σου στην κωμωδία. Δεν έχεις όρεξη πιά. Η συνάντηση που έτρεμες, συμβαίνει και είναι απολύτως βαρετή. Καμία δικαίωση, καμία κάθαρση, καμία εκδίκηση. Ένα τίποτα, όπως τα δύο εκείνα χρόνια που σαπίζουν κάπου στο μυαλό σου.

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

Για την Αμαλία

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992:
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα.

Περισσότερα για την ιστορία της Αμαλίας εδώ.

Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007

Bird Boy

Τώρα αν πω ότι πάλι φεύγω για εκδρομή και γι'αυτό αφήνω πίσω ένα τραγούδι, θα φανεί ολοκάθαρα ότι αυτό είναι ακόμα μια φτηνή δικαιολογία για το ότι έχω ψιλοβαρεθεί* το blogging. Ευτυχώς που αυτή η καλή μου φίλη την προηγούμενη εβδομάδα μου γάμησε τον ψυχικό κόσμο και έδωσε την τελειωτική κλωτσιά στην ήδη κλονισμένη εμπιστοσύνη μου στο ανθρώπινο είδος, γιατί δεν θα είχα και τίποτα άλλο να γράψω.

Τέλος πάντων... Για να πω και μια ιστορία, πέρσι το Πάσχα που τα πίναμε με κάτι φίλους στη Ρεβέκκα, κάποιος τρέντι άνθρωπος είπε ότι έρχεται ο Antony and the Johnsons στην Αθήνα και εγώ άρχισα να χοροπηδάω στην καρέκλα, γιατί νόμιζα ότι έρχεται ο Andrew Bird. Τώρα γιατί το νόμιζα αυτό, το έχω αναλύσει και πιστεύω ότι είναι επειδή ο δίσκος του Antony λεγόταν "I am a bird now". Ήταν δηλαδή ο Bird (τότε), οπότε λογική η αντίδρασή μου. Επίσης, ο Bird είναι ωραίος γκόμενος. Όπως βλέπετε και ακριβώς παρακάτω:




Τώρα τελευταία λοιπόν κατάλαβα ότι κατέβασε-κατέβασε, έχω όλους τους δίσκους του Andrew. Είμαι δηλαδή πλέον πιστοποιημένη οπαδός. Πώς έγινε αυτό; Δεν ξέρω και ούτε θα κάτσω να το εξηγήσω, γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν κάνω για μουσικοκριτικός. Ο Andrew ξεκίνησε ως jazz βιολονίστας και στην πορεία άρχισε να πειραματίζεται με το ροκ. Το αποτέλεσμα είναι δίσκοι οι οποίοι περιέχουν τουλάχιστον 4-5 καταπληκτικά τραγούδια. Στον καινούριο του, το Armchair Apocrypha, μου αρέσουν πολύ τα Plasticities, Scythian Empires και το Heretics. Κανένα όμως δε μου αρέσει όσο το Fake Palindromes, από τον προηγούμενό του δίσκο, το οποίο είναι και το τραγούδι που ανεβάζω εδώ.

Και επειδή ξέρω ότι κανείς δε θα κάνει το κόπο να το κατεβάσει, γιατί είστε όλοι τεμπελόσκυλα σαν εμένα (ανάθεμα και αν έχω κατεβάσει ένα τραγούδι από blog) σας αφήνω τους τριπαρισμένους, πιο εγκεφαλικούς κι απ΄τον Χάμπερμας (λέμε τώρα) στίχους του Andrew. Φιλάκια.

My dewy-eyed disney bride, what has tried
swapping your blood with formaldehyde?
monsters?
whiskey-plied voices cried fratricide!
jesus don't you know that you could've died
(you should've died)
with the monsters that talk, monsters that walk the earth

and she's got red lipstick and a bright pair of shoes
and she's got knee high socks, what to cover a bruise
she's got an old death kit she's been meaning to use
she's got blood in her eyes, in her eyes for you
she's got blood in her eyes for you

certain fads, stripes and plaids, singles ads
they run you hot and cold like a rheostat, I mean a thermostat
so you bite on a towel
hope it won't hurt too bad

my dewy-eyed disney bride, what has tried
swapping your blood with formaldehyde?
what monsters that talk, monsters that walk the earth?

and she says I like long walks and sci-fi movies
if you're six foot tall and east coast bred
some lonely night we can get together
and i'm gonna tie your wrists with leather
and drill a tiny hole into your head
I wanna drill a tiny hole
into your


*(ψιλο)βαριέμαι: cool τρόπος να πεις: δεν έχω έμπνευση, δε μου βγαίνει, δεν τα καταφέρνω όπως θα ήθελα.

**επειδή είμαι πολύ πωρωμένη, έχω κάνει bold τους αγαπημένους μου στίχους...

***πλάκα-πλάκα, ούτε στίχους έχω κάτσει ποτέ να διαβάσω από blog.

Πέμπτη, Μαΐου 17, 2007

La vipora

Η έχιδνα κουλουριάζεται έντεχνα γύρω από την καρδιά σου. Η έχιδνα ζει ρουφώντας ζωή από ζωή σου. Αλλά δεν το καταλαβαίνεις. Η έχιδνα δεν ακούει τη φωνή σου, μαγεύεται μόνο από το σφύριγμα της δικής της φωνής. Η έχιδνα με διχαλωτή γλώσσα στο αυτί σου, ψιθυρίζει γλυκιές κακίες. Σηκώνει το κεφάλι της με θλιμμένα μάτια λέει πως σε αγαπάει θέλει να είστε φίλες. Δυσφορεί αν δεν πιεις το δηλητήριο της -στο προσφέρει τόσο απλόχερα. Η έχιδνα φυλάει το πιο φαρμακερό της δάγκωμα για το τέλος. Τώρα κατάλαβες.

Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007

Kate Bush - Wuthering Heights



Θα λείψω για λίγες μέρες, σας αφήνω με τη folie divine της Kate, σε ένα από τα πιο μαγικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ.

Δευτέρα, Μαΐου 07, 2007

Refer(rer) Maddness

Όπως όλα τα χαφιεδοσυστήματα (βλέπε «Η ζωή των άλλων») έτσι και οι τα διάφορα μηχανάκια με hit counters, σου δίνουν την ευκαιρία να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στην…ε…ζωή των άλλων.

Πέρα από τα στοιχεία για το τι browser χρησιμοποιεί ο καθένας, μπορείς να δεις διάφορα άλλα ενδιαφέροντα, όπως από ποιο μέρος έρχεται (κάποιος μπαίνει από την Ηλεία, αν ξέρει τον Κώστα, τον πρώτο μου έρωτα, να του στείλει χαιρετίσματα. Όχι Κώστα δεν είμαι ψυχάκιας. Όχι σου λέω. Κάτσε να βγάλω το κουνέλι από την κατσαρόλα και θα στα εξηγήσω όλα).

Το πιο καλό όμως, είναι ότι μπορείς να δεις και με ποια keywords έχει έρθει ένας χρήστης στο blog σου. Τι ψάχνει λοιπόν ο έλληνας χρήστης του internet…Αυτός δηλαδή που η ατυχία τον ξεβράζει στο blog μου –μιλάμε για μεγάλη ατυχία τώρα. Επειδή είμαι λίγο category freak, τους έχω χωρίσει σε κατηγορίες.


-Οι σεξομανείς

Μιλάμε για την πολυπληθέστερη φυλή του internet παγκοσμίως. Δεν μου έχει τύχει ‘ελένη φιλίνη γυμνή’ -μέχρι τώρα that is- αλλά μου έχουν τύχει πολλά μπουρδέλα, τσονοκάναλα, τσόντες, αιμομιξία, ελληνικό sex κ.α. Νομίζω ότι για τα μπουρδέλα δεν απογοητεύω, καθώς στο σχετικό ποστ, το λέω ξεκάθαρα. Μπουρδέλα έχει στην πλατεία Βικτωρίας παιδιά. Στη Φυλής συγκεκριμένα, αν δυσκολεύεστε να τα βρείτε.

Κάποιος αναγνώστης, που πρέπει να βαριόταν παααραααα πολύ, έψαχνε για «μηχανές αυνανισμού». Βρε άνθρωπε, τόση κούραση είναι να αυνανιστείς χειροκίνητα; Τς, τς, ούτε να αυνανιστούν μόνοι τους δεν μπορούν οι άνθρωποι πια, που μας οδηγεί η αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας;

Κάποιος έψαχνε για «χέρι στο λεωφορείο». Αν είναι γυναίκα, της λέω ότι η απάντηση είναι «χαστούκι». Αν είναι άντρας, του λέω το ίδιο.


-Οι χαρτοπαίκτες / μπαρμπουτιάρηδες

Γεια σου Lemmy με τα ωραία σου. Χαρτομαντεία, μπαρμπούτι snake (;), πως λέγονται οι άσσοι στο μπαρμπούτι (άσσοι ίσως;), μπαρμπούτι ζάρια και δε συμμαζεύεται.


-Οι φανς της Μαρίας της Άσχημης

Χωρίς υπερβολή, είναι η δεύτερη πολυπληθέστερη φυλή του ίντερνετ, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Κάθε μέρα, καμιά δεκαριά άτομα ψάχνουν για την Μαρία την Άσχημη. Μεγάλο σουξέ. Κάποιος έψαχνε για το «τέλος της Μαρίας της Άσχημης». Θέλει να τη δει νεκρή ελπίζω.


-Οι απογοητευμένοι

Οι άντρες δεν υπάρχουν πια, η πρώτη κίνηση, πραγματική φιλία, χυλόπιτα, γιατί τα ζευγάρια τσακώνονται και άλλες τέτοιες απορίες. Και εδώ νομίζω ότι πραγματικά ο χρήστης θα βρει τις απαντήσεις που ψάχνει, γιατί είμαι άτομο με εκτενή εμπειρία σε όλα τα παρακάτω θέματα (για του λόγου το αληθές, δείτε το tag relationships). Για τη χυλόπιτα δεν μπορώ να πω αν είμαι πεπειραμένη στο να την προσφέρω ή να τη δέχομαι, ο νοών νοήτω. Πάντως μου έχει κάνει εντύπωση πόσοι πολλοί ψάχνουν για έναν ορισμό της «πραγματικής φιλίας» στο internet. Για να το πω σύντομα πάλι: δεν υπάρχει μεταξύ άντρα και γυναίκας, όλα τα υπόλοιπα βρείτε μόνοι σας. Αμάν πια. Όλα έτοιμα τα θέλουν τα παιδιά σήμερα.


-Ανεξήγητα φαινόμενα

Τι να πω για αυτούς που ψάχνουν, έτσι απλά, για «φρύδια»; Ή για «χαστούκια»; Ή για «μπλουζάκια Βέρντι»; Ή για «χοντρός κοιλαράς φώτο»; Εντάξει, το τελευταίο το καταλαβαίνω, είχα ένα φίλο που έψαχνε τέτοιες φωτογραφίες για να κάνει πλάκα σε έναν άλλον φίλο μας (χοντρό κοιλαρά εννοείται). Αλλά τα φρύδια, τι σας λένε; Το καλύτερο από τα περίεργα: «πυραμίδα ξυραφάκια».


-Οι απαιτητικοί

«Κατέβασε τραγούδια» γράφει ο άλλος στο Google. Υes master! Δεν μπορώ να πω πάντως, τέτοια αιτήματα δείχνουν ότι οι επιστήμονες που ασχολούνται με το artificial intelligence δεν χάνουν το χρόνο τους. Οι άνθρωποι θέλουν όντως μηχανήματα που να τους καταλαβαίνουν όταν μιλάνε.


-Tα δύο αγαπημένα μου

«Ευρυδίκη στίχοι I love rock and roll». Δεν το ήξερα ότι το είχε πει και η Ευριδίκη αυτό, συγκινούμαι που δύο αγάπες μου συναντιούνται (η Ευρυδίκη και το rock and roll).

Και ο τέλειος άνθρωπος, που θέλω να πιστεύω ότι δεν έψαχνε τους στίχους, ούτε το τραγούδι, αλλά μια απάντηση από ψηλά, όταν διατύπωνε το αιώνιο ερώτημα: «Κιθαρίστας ή ντράμερ;». Φίλε μου δεν ξέρω, εγώ κιθάρα έμαθα και δεν μου πήγε καλά, οπότε μάλλον έπρεπε να μάθω ντραμς. Δεν ξέρω αν σε βοήθησα τώρα… Ακολούθησε την καρδιά σου, τι άλλο να πω;

Παρασκευή, Απριλίου 27, 2007

Oh You Pretty Things

Μόλις συνειδητοποίησα ότι στο youtube μπορώ να ψάξω videos του Bowie. Ένας καινούριος κόσμος ανοίγεται... Αφιερωμένο σε όλους, καλό Σαββατοκύριακο και καλή Πρωτομαγιά!

Τετάρτη, Απριλίου 25, 2007

Ο καλλιεργημένος νεοέλληνας: πρόσοψη

Στο σπίτι ακούει όπερα, αλλά διασκεδάζει στα παρακμιακά μπουζουξίδικα (προσοχή, πρέπει να είναι 3ης διαλογής, αλλιώς δεν είναι αρκούντως cult).
Δηλώνει συντηρητικός, αλλά δεν έχει πρόβλημα να μιλάει για τσόντες (ούτε εγώ, να ξέρουμε τι λέμε, αλλά εγώ δε δηλώνω συντηρητική).
Θέλει να πάει να ζήσει σε ένα ειδυλλιακό χωριό και να εκτρέφει κότες, αλλά έτσι και τον βγάλεις από το Κολωνάκι, δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται.
Δε συμπαθεί κανένα και προτιμάει να απομονώνεται σε μια πολυθρόνα με ένα καλό βιβλίο, αλλά όλους τους ξέρει, όλους τους κάνει παρέα και σε όλους χαμογελάει.
Νιώθει μειονεκτικά γιατί ξέρει ότι από εμφάνιση δε αξίζει και πολλά, ταυτόχρονα όμως πιστεύει ότι είναι και πολύ μεγάλο κελεπούρι.
Δε θέλει ποτέ να παντρευτεί γιατί πιστεύει ότι ο γάμος είναι μια πλεκτάνη στημένη από λυσσασμένες επίδοξες μητέρες που θέλουν να του κλέψουν το σπέρμα και να τον αναπαράξουν, αλλά πολύ θα ήθελε να κάνει έναν πλούσιο γάμο.
Δηλώνει ότι το επίπεδο του κόσμου είναι πολύ χαμηλό, αλλά ψοφάει για παραπολιτικά κουτσομπολιά, λάσπη και σκανδαλολογία.
Σέβεται το μόχθο του εργάτη, αλλά φρίττει όταν τον βλέπει μπροστά του (για αισθητικούς λόγους πάντα).
Σιχαίνεται τη δουλειά του, αλλά είναι εργασιομανής.
Δεν αντέχει τη γκρίνια, αλλά γκρινιάζει ασταμάτητα.
Θεωρεί το χρήμα πηγή όλων των κακών, αλλά του τρέχουν τα σάλια για λεφτά.
Διαλαλεί ότι θεωρεί τον εαυτό του ασήμαντο, αλλά δε σταματάει να μιλάει γι’αυτόν.
Επίσης διαθέτει: μία μισογυρισμένη ταινία (το έφαγαν τα συμφέροντα), δυο μισοτελειωμένα βιβλία (όταν τον ξαναδείς θα είναι τρία μισοτελειωμένα βιβλία) και μια μισοζωισμένη ζωή.

Σάββατο, Απριλίου 21, 2007

The truth doesn’t make a noise?

Τις προάλλες βρέθηκα σε μια παρέα που συζητούνταν διάφορα θέματα, και κάποιοι λίγο μεγαλύτεροι (γύρω στα 50) είπαν ότι ήταν 15 ετών όταν έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ότι τα γεγονότα της εποχής είχαν κάνει τη γενιά τους πιο συνειδητοποιημένη πολιτικά κλπ. Ρωτάει λοιπόν ένας 60αρης: «Ποια εξέγερση ρε παιδιά; Μιλάτε για την επανάσταση του ‘67;» Με γνήσια απορία, δεν έκανε πλάκα ο άνθρωπος. Όχι, μιλάμε για το Πολυτεχνείο του απαντούν αυτοί. Ποιο Πολυτεχνείο λέει αυτός, αυτό δεν ήταν εξέγερση, ήταν όλα κανονισμένα και συμφωνημένα, μην τρώτε κουτόχορτο. Κανείς δεν του έφερε αντίρρηση (ως γνωστόν όλοι κομπλάρουμε όταν ακούμε για «συμφωνημένα» και «πουλημένους»), ούτε καν οι άνθρωποι που έζησαν (έστω και ως έφηβοι) αυτά τα γεγονότα. Μια κοπέλα στην ηλικία μου του είπε μάλιστα: «Αχ, τώρα μη μας χαλάτε την ψευδαίσθηση»…

Ήθελα να μιλήσω, αλλά κάποιος είπε ας μην μπλέξουμε με πολιτικά, και έμεινε εκεί το θέμα. Αναρωτιέμαι ποια είναι η ευθύνη μου όταν γίνονται τέτοιες συζητήσεις. Πρέπει να αρχίσεις να πλακώνεσαι (γιατί σε καυγά καταλήγουν κουβέντες με τέτοια άτομα) ή να το αφήσεις να περάσει έτσι; Ως άνθρωπος που φυσικά δεν έζησε το Πολυτεχνείο, αλλά που όλη μου σχεδόν η οικογένεια ήταν αναμεμιγμένη ενεργά στην αντίσταση κατά της δικτατορίας, κάποιοι δε ήταν και μέσα (καταμεσής) στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, ένιωσα ιδιαίτερα άσχημα. Όχι γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν το γεγονός ή την αυθεντικότητα της εξέγερσης, αλλά γιατί δεν μπόρεσα να μιλήσω. Αν δε μιλήσω εγώ που τα έχω ακούσει από πρώτο χέρι, ποιος θα μιλήσει; Οι άνθρωποι που τα έζησαν από μέσα σε κάποια χρόνια θα έχουν πεθάνει ή θα έχουν παροπλιστεί. Η αλήθεια είναι ότι ένα πολύ μικρό ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού αντιστάθηκε στη χούντα, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι άνθρωποι να μην ξέρουν πολύ καλά τι έγινε τότε, κι ας μας πρήζουν κάθε φορά με την επέτειο, κι ας έχουν αναλάβει θέσεις εξουσίας άνθρωποι που ήταν (;) αντιστασιακοί, κι ας είναι η Αριστερά (;) «κυρίαρχη ιδεολογία» στην Ελλάδα.

Πέρα από ανίκανη, ένιωσα και προδότης, όχι κάποιας αφηρημένης ιστορίας, αλλά της ιστορίας της οικογένειάς μου, του πατέρα μου και της μητέρας μου. Προσπάθησα να παρηγορηθώ σκεπτόμενη ότι η κουβέντα κόπηκε πολύ γρήγορα, ότι δεν πρόκειται να αλλάξεις τα μυαλά ενός 60χρονου (προφανώς) χουντικού, αλλά δεν τα κατάφερα. Έπρεπε να είχα μιλήσει, έστω και για τους υπόλοιπους που ήταν εκεί, γιατί όταν εκφέρονται τέτοιες ακραίες και ιστορικά λανθασμένες απόψεις, πρέπει να ακούγεται ένας αντίλογος. Αν μη τι άλλο, για χάρη της αλήθειας.

Τρίτη, Απριλίου 17, 2007

Βατράχια κι αράχνες γλυκιά μου

Η μόδα των chain posts πέρασε και χάθηκε, αλλά επειδή αυτό το blog δεν υποτάσσεται σε μόδες και trends (είναι ανυπότακτο και ανένταχτο, σαν το press-gr ένα πράγμα), επειδή το είχα γράψει (βλέπε δεν έχω ιδέες για καινούριο ποστ και βαριέμαι -αστειεύομαι φυσικά- ναι, αστειεύομαι), επειδή δεν μπορώ να λέω όχι και τέλος επειδή στενοχωρήθηκα που ο fightback έκανε Πάσχα στο χωριό του και όχι στην Ταϊλάνδη (αν και η Ταϊλάνδη θα μπορούσε να είναι το χωριό του), ιδού μια ιστοριούλα που μου είχε ζητήσει προ αμνημονεύτων χρόνων, με τις εξής λέξεις:

βάτραχος - πολεοδομία - ανάθεμα - εγκεφαλικό – απεξάρτηση


Το ανάθεμα της αλόγιστης οικοδόμησης στο Λεκανοπεδίο Αττικής είχε εξαφανίσει σχεδόν όλη την πανίδα από την πόλη των Αθηνών. Η έλλειψη πανίδας, και συγκεκριμένα βατράχων, παρολίγο να προκαλέσει εγκεφαλικό στον κ. Ευγένιο, ο οποίος στο πλαίσιο της θεραπείας του για απεξάρτηση από το αλκοόλ έπρεπε να καταναλώνει ημερησίως τουλάχιστον 15,6 κιλά φρέσκα, ωμά βατραχοπόδαρα. Αποφάσισε λοιπόν να φτιάξει σπίτι στο Βρωμοπούσι, όπου είχε ακούσει ότι τα βατράχια αφθονούσαν. Μετά κόπων και βασάνων κατάφερε να χτίσει το σπίτι των ονείρων του. Χωρίς αποτέλεσμα όμως, μια και η συχνή του επαφή με την πολεοδομία και τους δικηγόρους, συμβολαιογράφους, κατασκευαστές και λοιπούς παρατρεχάμενους της ανθούσας αγοράς ακινήτων, τον οδήγησε οριστικά και αμετάκλητα στη γλυκιά αγκαλιά του αλκοόλ. Και έζησε αυτός καλά και ο Τρισμέγιστος Βάτραχος του Βρωμοπουσίου ακόμα καλύτερα.

Κουάξ!

Παρασκευή, Απριλίου 13, 2007

My latest obsession

Ο δίσκος των My Chemical Romance, The Black Parade είναι περσινός, αλλά δε λέω να σταματήσω να τον ακούω. Όταν πρωτοείδα το βίντεο του Welcome to the Black Parade, με τον τραγουδιστή με ξεβαμμένο πλατινέ μαλλί, το συγκρότημα ντυμένο στρατιωτικά -το τραγούδι λίγο σαρδανάπαλο- σκέφτηκα "πάνε αυτοί, το χάσανε". Όχι ότι ήταν καμιά δισκάρα το προηγούμενό τους, αλλά είχε κάποια πολύ καλά τραγούδια μέσα (όπως το I'm not OK).


Παρόλα αυτά πήρα το καινούριο cd και τελικά όχι μόνο μου άρεσε, αλλά νομίζω είναι κλάσεις ανώτερο από το προηγούμενο. Βασικά it's only rock n' roll -but I like it. Δεν είναι επιστήμη, δεν είναι υψηλή κουλτούρα, δεν είναι δύσκολο, είναι λίγο ποζεράτο, είναι και concept (τιμημένα 70'ς). Έχει όμως δυνατές κιθάρες, δράμα, μάσκαρα, πυροτεχνήματα, καμπαρέ, δηλητήριο, μάσκες, ραγισμένες καρδιές, νοσοκομεία, πικρία, γκροτέσκο, ετοιμοθάνατους ροκ σταρ, σαν εφηβικός έρωτας είναι. Ακούγεται -και χορεύεται- σχεδόν ολόκληρο, πράγμα σπάνιο για τα σημερινά albums, που ζήτημα αν έχουν πάνω από δύο αξιόλογα τραγούδια. Θα το έλεγα guilty pleasure, αλλά γιατί τελος πάντων να αισθανόμαστε ενοχές που μας αρέσει κάτι που είναι τόσο απλό και απολαυστικό όσο ένα ποτήρι νερό; Το Ziggy Stardust ήταν δύσκολο δηλαδή; Όχι ότι συγκρίνονται ως μεγέθη, αλλά νισάφι πια με τα τελευταία indie, τις αέρινες φωνές μέσα από πνιγμένα keyboards και εξαρθρωμένες κιθάρες. Και δεν μου αρέσει καθόλου και το electro-punk (το είπα και ησύχασα).

Το θέμα είναι ότι αυτό το cd σε κάνει να θέλεις να είσαι πάλι είκοσι, να ουρλιάζεις τους στίχους χορεύοντας και σπρώχνοντας μέσα στο πλήθος μιας συναυλίας. Γι' αυτό και μόνο, three cheers for My Chemical Romance.



Υ.Γ.: Αυτά τα βιντεάκια με τους στίχους είναι ή κάτι κάπως αστείο, ή τα βίντεο του μέλλοντος, ή και τα δύο μαζί... Δεν είμαι σίγουρη.

Παρασκευή, Απριλίου 06, 2007

Τουρισμός στην Ελλάδα

Τα τελευταία χρόνια, όποτε πηγαίνω στη Σαντορίνη κάποιοι άνθρωποι πεθαίνουν. Πεθαίνουν όμως.

Καλοκαίρι 2005:
1. Μόλις φτάνουμε στην Οία, μαθαίνουμε ότι έχει ξεσπάσει πυρκαγιά σε ένα μαγαζί. Βλέπουμε καπνούς, ένα ασθενοφόρο κοντά στην Κοινότητα, κάποιες ώρες μετά μαθαίνουμε ότι πέθανε ο μάγειρας. Το μαγαζί φυσικά λειτουργούσε χωρίς άδεια, χωρίς να πληροί τις παραμικρές προδιαγραφές ασφάλειας.

2. Αφού έχω τριβελίσει τα αυτιά της φίλης μου για το Ακρωτήρι, τον πιο ολοκληρωμένο και εντυπωσιακό αρχαιολογικό χώρο που έχω δει στη ζωή μου, ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα της αρχαιολογίας τον αιώνα που μας πέρασε, μαθαίνω ότι δεν μπορούμε να πάμε. Γιατί; Ένας τουρίστας που είχε πάει να θαυμάσει τον οικισμό πέθανε. Πώς; Το περιβόητο στέγαστρο -που έχει καταντήσει γιοφύρι της Άρτας- έπεσε και τον πλάκωσε. Το Ακρωτήρι παραμένει κλειστό από τότε.

Πάσχα 2007:
Λίγο πριν φύγω για Σαντορίνη, με παίρνει μια φίλη μου και με ρωτάει αν έμαθα για το κρουαζιερόπλοιο που βούλιαξε... Προς το παρόν αγνοούνται δύο (;) άνθρωποι.

Έρχεται κόσμος στην Ελλάδα για να δουλέψει, για να δει τα αξιοθέατα, για να κάνει διακοπές και πεθαίνει. Πεθαίνει όμως.

Τετάρτη, Απριλίου 04, 2007

Easter Sunday with Tony

Καλό Πάσχα, κλείνουμε για διακοπές!

Μαζί με ανάσταση νεκρών, προσδοκούμε και την ανάσταση του Tony Soprano, καθώς 8 Απριλίου, μέρα του Αγίου Πάσχα, ξεκινά στην Αμερική η προβολή του δεύτερου μισού του 6ου κύκλου των Sopranos, της πιο κινηματογραφικής σειράς που πέρασε ποτέ από την μικρή οθόνη. Σ' αυτή τη ρεαλιστική και συνάμα ανατρεπτική ψηφίδα του μωσαϊκού της γκαστερικής μυθολογίας, κάθε επεισόδιο είναι ένα εξασφαλισμένο εικαστικό κομψοτέχνημα (καταπληκτική φωτογραφία), όλοι οι πρωταγωνιστές δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, όταν δε προχωρά με ρυθμό και η πλοκή, μιλάμε για αριστούργημα.


Φυσικά δε θα προβληθεί από κάποιο κανάλι εδώ, αλλά όσοι κατεβάζετε πράγματα με peer to peer, σπεύσατε. Από Δευτέρα 9 φαντάζομαι ότι θα έχει ανέβει το πρώτο επεισόδιο.

Δυστυχώς τον εξαιρετικό 5ο κύκλο είχε ακολουθήσει το αρκετά αδύναμο πρώτο μισό του 6ου κύκλου. Οι χαρακτήρες στους οποίους είχαν επικεντρωθεί οι ιστορίες δεν ήταν ενδιαφέροντες, αλλά στο τέλος του κύκλου, η οικογένεια του Tony (DiMeo crime family) βρίσκεται στα πρόθυρα πολέμου με τους άσπονδους φίλους τους, την έτερη δυνατή οικογένεια της Νέας Υόρκης (Lupertazzi crime family) και οι εξελίξεις αναμένονται εκρηκτικές.

Ένα χρόνο και κάποιες αναβολές μετά λοιπόν, περιμένουμε με αγωνία τα τελευταία 9 επεισόδια των Sopranos. Ελπίζουμε να μην απογοητεύσουν και να επιφυλάξουν στον Tony ένα τέλος αντάξιο του μαφιόζικου, καλλιτεχνικού (και φυσικού) μεγέθους του.