Άσσος Μπαστούνι

Καθώς έψαχνα τα αρχεία κάποιου χρήστη που κατέβαζε τραγούδια από μένα στο soulseek, βρήκα και θυμήθηκα το ένδοξο The Ace of Spades, από τους Motorhead φυσικά. Αφού το κατέβασα δεν μπόρεσα να σταματήσω να το ακούω. Σύντομο και βίαιο, είναι από τα πιο πωρωτικά τραγούδια που έχουν γραφτεί την ιστορία της μουσικής. Πέρα από το ανελέητο μπάσο, τα καταιγιστικά ντραμς, την αγριοφωνάρα του Lemmy, την κιθάρα διασχίζει το τραγούδι σαν υπερηχητικό αεροπλάνο, και πριν αρχίσω να ακούγομαι σα συντάκτης του Metal Hammer, βασικό συστατικό του εκρηκτικού μείγματος είναι και οι στίχοι. Ναι, οι στίχοι…

«Υou know I’m going to lose/

and gambling is for fools/

but that’s the way I like it baby/

Ι don’t wanna live forever».

Πρέπει να είναι από τα ελάχιστα rock n’ roll rock κομμάτια όπου δοξολογείται η ήττα. Στα περισσότερα κλασσικά rock ‘n roll/heavy metal/hard rock τραγούδια, παρουσιάζονται μόνο τα δύο άκρα: ή ο απόλυτος νικητής που κατατροπώνει τους πάντες, παίρνει το κορίτσι και βγαίνει παντού και πάντα κερδισμένος ή ο απόλυτος χαμένος, ο οποίος κλαίει τη μοίρα του, καταριέται την κοινωνία και βρίσκεται στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Ο Lemmy μιλάει για ήττα, αλλά όχι μόνο δεν την φοβάται, δεν την οικτίρει, αλλά την κυνηγάει. Εξάλλου, the chase is better than the catch. Επαναφορά του χαμένου humor των blues, ζαμανφουτισμός, deathwish, όπως και να έχει αυτοί οι στίχοι μεταδίδουν μια ακατανίκητη όρεξη για περιπέτεια, ρίσκο -και αποτυχία!

Για να δούμε και πιο αναλυτικά μερικούς άλλους ιντριγκαδόρικους στίχους του τραγουδιού:

-Snake eyes watching you

Snake eyes, από την εικόνα που δίνουν δύο ζαρια όταν έχουν φέρει άσσους. Θεωρείται κακή ζαριά, επειδή είναι η χαμηλότερη βαθμολογία που μπορείς να μαζέψεις σε ένα παιχνίδι με ζάρια (στο μπαρμπούτι δηλαδή, ή craps αγγλιστί). Ως έκφραση είναι συνώνυμο της κακοτυχίας.

-Seven or eleven

Πάλι από το ευγενές άθλημα του μπαρμπουτίου, όπου αν φέρεις με την πρώτη ριξιά 7 ή 11 κερδίζεις. Υπάρχει και παλιό country τραγούδι με τους στίχους: Ι bet it all/ 7 come 11 and she could be mine/ Ι’ ll find my love coming off the bottom line.

-The dead man’s hand again

Το φύλλο που λέγεται ότι κρατούσε ο Wild Bill Hickok (στρατιώτης, αστυνόμος και αρχι-πιστολάς στην Άγρια Δύση) όταν δολοφονήθηκε. Το παιχνίδι ήταν πόκερ και τα χαρτιά μάλλον δύο οκτάρια και δύο άσσοι, όλα μαύρου χρώματος. Το πέμπτο χαρτί δεν είχε μοιραστεί ακόμα. Ο Wild Bill δεν βρήκε την ασφαλή θέση που έψαχνε κόντρα στον τοίχο, και αναγκάστηκε να παίξει με την πλάτη του εκτεθειμένη στην πόρτα. Οι φόβοι του δικαιώθηκαν, αφού τον πυροβόλησαν πισώπλάτα με ένα σαρανταπεντάρι, και το φύλλο που κρατούσε εκείνη τη στιγμή έμεινε στο θρύλο ως «dead man’s hand».

-The Ace of Spades

Οι άσσοι θεωρούνται δυνατά και καλά χαρτιά. Ειδικά ό άσσος μπαστούνι είναι το υψηλότερο χαρτί στην κλίμακα της βαθμολογίας των τυχερών παιγνιδιών. Για τους στρατιώτες σε πολλές δυτικές χώρες το σήμα του άσσου μπαστούνι θεωρούταν ότι φέρνει τύχη. Στη χαρτομαντεία εντωμεταξύ ο άσσος μπαστούνι σημαίνει βέβαιο θάνατο. Πρόκειται λοιπόν για ένα μοιραίο χαρτί με διχασμένη προσωπικότητα, αφού θεωρείται δυσοίωνο και καλότυχο ταυτόχρονα. Ουσιαστικά είναι τυχερό γι’αυτόν που το έχει, αλλά σημαίνει την καταδίκη του αντιπάλου. Ανάλογα με την πλευρά στην οποία βρίσκεσαι λοιπόν, δε σε νοιάζει όμως, γιατί θα τραγουδάς με βραχνή φωνή: it’s all a game to me.

Σαν να μην είσαι εκεί

Υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν για σένα σαν να μην είσαι εκεί.

Στο διάδρομο της δουλειάς, δύο πενηντάρηδες μεγάλοι και τρανοί περπατούν πίσω μου και συζητούν. Δεν τους ξέρω, δε με ξέρουν. Ψιτ… Γυρίζω. Κοίτα τη ρε, κάνεις ψιτ και γυρίζει. Μεταξύ τους, φωναχτά, χωρίς να με κοιτάξουν καν.

Το επόμενο δευτερόλεπτο με είχαν ξεχάσει. Είχαν επιστρέψει στα παραπολιτικά και στο he said, she said και πότε θα βγούμε στο Πρυτανείο να σε κεράσω.

Για αυτούς είσαι ένα κοριτσάκι που υπάρχει μόνο για να το κοιτάξουν και να το σχολιάσουν. Ίσως να μην τους περνάει καν από το μυαλό ότι κάτι τέτοιο ενοχλεί. Αυτοί είναι οι πενηντάρηδες της Ελλάδας: άσχημοι, φαλακροί, χοντροί με μουστάκια, γυαλιά και πίπες, νομίζουν ότι τους ανήκουν τα πάντα. Τους ανήκει ο ιδιωτικός σου χώρος, τους ανήκει η εμφάνισή σου, τους ανήκει το γύρισμα του κεφαλιού σου. Δεν είναι καν σου, είναι τους. Είσαι ένα γκομενάκι από τα πολλά που έχουν δει και έχουν πάρει -χάρη στις πολιτικές και επαγγελματικές τους γνωριμίες, γιατί χωρίς αυτά τα ατού η μοναδική γυναίκα της ζωής τους θα ήταν η εξίσου άσχημη και αντιπαθητική σύζυγός τους.

Είναι αυτοί που λένε ότι μόνο το δέρμα των εικοσάχρονων είναι αρκετά σφιχτό, είναι οι καθηγητές που πηδάνε τις φοιτήτριες τους, είναι οι γιατροί που υποτιμούν τις πελάτισσές τους, είναι οι προϊστάμενοι που στέλνουν μόνο τις γυναίκες υφισταμένους τους για φωτοτυπίες, είναι αυτοί που γράφουν ότι οι γυναίκες βάφουν κόκκινα τα χείλη τους για να μιμηθούν την όψη του αιδοίου, είναι οι γερασμένοι πρωταγωνιστές των ελληνικών σειρών και ταινιών που αιωνίως αφήνουν την νεότερή γυναίκα τους για την ακόμα νεότερη, είναι οι συγγραφείς που δηλώνουν ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν να γράφουν, είναι οι δημοσιογράφοι που βγαίνουν στην τηλεόραση για να μας ενημερώσουν τι σκέφτονται οι γυναίκες, οι άντρες, τα παιδιά και ο κόσμος όλος. Γιατί ο κόσμος είναι δικός τους.

Είναι χειρότεροι από τον τύπο που θα σου βάλει χέρι στο λεωφορείο, γιατί αυτός τουλάχιστον ρισκάρει να ρεζιλευτεί.

«Tipping…

...is not a place in China»

Όπως έλεγε μια ταμπελίτσα κολλημένη στο βάζο για τα φιλοδωρήματα, πάνω στον πάγκο της ρεσεψιόν ενός youth hostel στο Άμστερνταμ (νομίζω).

Στην Αθήνα πάλι, τέτοιες χιουμοριστικές υποδείξεις θεωρούνται άχρηστες. Γιατί φυσικά το φιλοδώρημα εδώ δεν το δίνεις επειδή εκτίμησες το σέρβις, ή επειδή έχεις κέφια, αλλά επειδή έτσι πρέπει. Στη γραφική γειτονιά του Ψυρρή, η ευγενική υπενθύμιση ότι η κοπέλα θέλει πουρμπουάρ συνίσταται στο να σου πετάξει στα μούτρα τα λεφτά που δε θέλησες να της αφήσεις για φιλοδώρημα, μπας και φιλοτιμηθείς παλιογύφτισσα και την επόμενη φορά ντραπείς να πάρεις τα ρέστα σου. Εκτός από αγενέστατη, αυτή η συμπεριφορά είναι και παράλογη, μιας και το λεγόμενο service charge στην Ελλάδα περιλαμβάνεται στις τιμές. Ακόμα και σε χώρες που ουσιαστικά οι σερβιτόροι ζουν από τα φιλοδωρήματα και που αναγράφεται στην απόδειξη πόσο φιλοδώρημα πρέπει να αφήσεις (είναι 10% της συνολικής τιμής συνήθως), αν δε δώσεις, στη χειρότερη να σε στραβοκοιτάξουν και να σε καταραστούν από μέσα τους. Να σου πετάξουν περιφρονητικά λεφτά πάντως, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Ούτε και στο χειρότερο καταγώγιο του τελευταίου σοκακιού, στη γειτονιά που ζουν όλοι σε τροχόσπιτα, οι άντρες πίνουν μόνο Wife Beater και κάθε βράδυ σκοτώνονται 15 άνθρωποι από συμμορίες.

Στου Ψυρρή όμως, θα στο κάνουν. Συνέβη λοιπόν και αυτό, τα ποτά μας ήταν 24 ευρώ, εγώ δίνω 25 και περιμένω υπομονετικά τη σερβιτόρα να μου φέρει το ευρώ μου. Για να πω την αμαρτία μου, σκέφτηκα να το αφήσω, αλλά δεν το έκανα. Πάει λοιπόν η σερβιτόρα στο μπαρ να πάρει τα ρέστα, ρίχνοντας μου δολοφονικά βλέμματα καθ’οδόν. Γυρνάει, απλώνω το χέρι εγώ και η δικιά σου πετάει κάτω (χαμέ, στα πατώματα) το ευρώ και μου κάνει ειρωνικά «Ευχαριστώ ΠΟΛΥ!». Εγώ καθότι και λίγο αφηρημένη είχα μείνει με τη χούφτα ανοιχτή να κοιτάζω το υπερπέραν. Για να πω την αλήθεια, δεν κατάλαβα τι είχε γίνει, μέχρι που μου το εξήγησε η φίλη μου. Μου πήρε λίγη ώρα να το επεξεργαστώ, γιατί ομολογουμένως δεν ήξερα ότι είναι τέτοιο αισχρό ατόπημα να ζητάς τα ρέστα σου. Σκύβω λοιπόν να μαζέψω το ευρώ από κάτω, μέσα από τη λασπουριά που είχε συσσωρευτεί από τα πεταμένα ποτά και τα τσιγάρα, ενώ σκεφτόμουν αν ξέρω αρκετά καλό σημάδι ώστε να της εκσφενδονίσω το ευρώ από εκεί που ήμουν και της βγάλω το μάτι. Τελικά αρκέστηκα στο να την πιάσω από το μπράτσο και να της πω «αν ξανάρθουμε εδώ, να μου γράψεις». Την έκανα σκόνη, μη μου πείτε;;

Το άγιο ζευγάρι

Aν δεν θέλεις να θεωρηθείς μίζερος, μικροπρεπής, ζηλιάρης, γρουσούζης, κουτσομπόλης, κακεντρεχής και πικρόχολος, πρέπει να συμμετέχεις ψυχή τε και σώματι στη λατρεία του άγιου ζευγαριού. Ποιο είναι το άγιο ζευγάρι; Είναι το οποιοδήποτε ζευγάρι. Γιατί είναι άγιο; Δεν γνωρίζω ακριβώς, ίσως επειδή το ζευγάρι θεωρείται προοίμιο της οικογένειας, ή απαραίτητη προϋπόθεση της ανθρώπινης ευτυχίας. Από τη μαζική λατρεία εξαιρούνται μερικές φορές τα παράνομα και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ποιοι είναι οι κανόνες που πρέπει να τηρείς σε σχέση με το ιερό ζευγάρι:

1. Πρέπει πάντα να χαίρεσαι όταν ακούς ότι ο τάδε τα έφτιαξε με τη δείνα, ακόμα κι αν εσύ σκέφτεσαι πως αυτός ο ηλίθιος βρήκε γκόμενα και εσύ είσαι μόνος σου.

2. Όλα τα ζευγάρια είναι καλά και ταιριαστά. Δεν έχει σημασία που η μία είναι πανέξυπνη και ο άλλος πανίβλακας, ή που ο ένας είναι πανέμορφος και η άλλη κακάσχημη, γιατί «δεν μετράει μόνο η εμφάνιση». «δε μετράει μόνο το μυαλό» και τελος πάντων «δεν ξέρεις πως αυτοί τα βρίσκουν μεταξύ τους».

3. Όλα τα ζευγάρια θα παντρευτούν. Πρέπει να το πιστεύεις ακράδαντα αυτό, δεν έχει σημασία που και τα δύο μέλη του ζευγαριού είναι 20 χρονών και εμπειρικά γνωρίζεις ότι το 95% των σχέσεων που ξεκινούν σε αυτή την ηλικία διαλύονται μετά από μερικά χρόνια. Αν δεν λες και εσύ ότι «αυτοί θα παντρευτούν» πρέπει τουλάχιστον να συμφωνείς με τέτοιες δηλώσεις, αλλιώς κακό φίδι που σε έφαγε.

4. Κάθε αναφορά σε ζευγάρι πρέπει να εισάγεται ή και να ακολουθείται από ένα θετικό σχόλιο, όπως «τι αγαπημένο ζευγάρι», «τι τέλειο ζευγάρι» και «πόσο χαίρομαι που τους βλέπω μαζί».

5. Ο καινούριος γκόμενος της φίλης σου είναι αβλεπί φανταστικός, γλυκούλης και πολύ καλό παιδί. Το ίδιο και η καινούρια γκόμενα του φίλου σου. Το ότι είσαι καλύτερος άνθρωπος αν πεις την ειλικρινή σου γνώμη, ξέχνα το.

6. Ακόμα και όταν η φίλη σου σου κάνει παράπονα για τη σχέση της, δεν πρέπει επ’ουδενί να τη συμβουλεύσεις να χωρίσει. Όχι αγάπη μου. Χωρίζουμε μόνο όταν ο άλλος χιλιοκερατώνει, είναι χαρτοπαίκτης, αλκοολικός και δέρνει. Από μια ηλικία και μετά, ούτε αυτοί οι λόγοι δεν είναι αποδεκτοί. Μην αναφέρω την απλή βαρεμάρα, αυτό φυσικά και δεν είναι λόγος να χωρίσεις, αφού ως γνωστόν όλα τα ζευγάρια βαριούνται από μερικά χρόνια και μετά (μερικοί από μερικούς μήνες και μετά, αλλά ποιος μετράει).

7. Όταν ακούς ότι ένα ζευγάρι χώρισε, πρέπει πάντα να στενοχωριέσαι. Άσχετο αν τις τελευταίες φορές που τους έβλεπες τσακώνονταν συνέχεια, ή δεν μιλιόντουσαν καν. Καλύτερη αντίδραση όταν δεν έχεις τίποτα να πεις: ένα παρατεταμένο «ααααα» με παράλληλο γέρσιμο του κεφαλιού στο πλάι, κάπως όπως όταν βλέπεις μωράκια, αλλά με πιο λυπημένο τονισμό το «ααααα».

8. Αφού το ζευγάρι έχει χωρίσει, πρέπει να εξακολουθείς να το δοξολογείς και δεν είσαι ασφαλής παρά μόνο αφού και οι δύο τα φτιάξουν με άλλους. Γιατί σκέψου να αισθανθείς ελεύθερος, να αρχίζεις να λες την πραγματική σου γνώμη και αυτοί να τα ξαναβρούν; Θα είσαι πάντα ο κακός που δεν πίστεψε στην αγάπη τους.

9. Αν έχεις τολμήσει να εκφέρεις αρνητική άποψη για το ζευγάρι στο παρελθόν και επαληθεύεσαι, δεν πρέπει με καμία δύναμη να θυμίσεις στους άλλους ότι «τα έλεγες εσύ». Τώρα εκτός από κακός γίνεσαι και χαιρέκακος.

10. Αυτοί οι κανόνες γίνονται πιο αυστηροί όσο πιο κοντά στον κύκλο σου είναι το ζευγάρι. Δε το συζητώ για τα παντρεμένα ζευγάρια, αυτά είναι πιο ιερά κι από ένα εκατομμύριο αγελάδες στην Ινδία.

Και ένας παράγωγος κανόνας: Η μοναδική αιτία για την κακή συμπεριφορά ή τα νεύρα αυτών που είναι μόνοι τους είναι ακριβώς το ότι είναι μόνοι τους. Για αυτούς που είναι στριμμένοι αλλά ζευγαρωμένοι, τι να πω, δεν υπάρχει εξήγηση. Μήπως δεν τα πηγαίνουν καλά τώρα τελευταία;

About a girl

Αφού το ζήτησε η Γωγώ... δε μπορώ να πω όχι!

Πέντε πράγματα για μένα (σιγά που σας νοιάζει κιόλας..) :

1. Το 70% του χρόνου μου το σπαταλάω σκεπτόμενη πώς θα φύγω από τη δουλειά μου. Όταν το καταφέρνω, αρχίζω να σκέφτομαι πώς θα φύγω από την καινούρια μου δουλειά.

2. Έχω δει 10 φορές την ταινία "Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη"*. Τις δε σκηνές που παίζει Bowie, πραγματικά δεν ξέρω πόσες φορές τις έχω δει. Μια εποχή νόμιζα ότι ήμουν ο Bowie -σ'αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι είχα στην κατοχή μου μαύρο αδιάβροχο με ψηλό γιακά και κουκούλα.

3. Δε μου αρέσει καθόλου ο Gaudi. Δε μου αρέσουν καθόλου οι οργανικές μορφές στην αρχιτεκτονική, τις θεωρώ αηδιαστικές.

4. Όταν κόβω τα νύχια μου, φροντίζω να τα μετράω όλα με ευλάβεια, μετά τα πετάω με προσοχή στην τουαλέτα και τραβάω αμέσως το καζανάκι. Αυτό γιατί μια φίλη μου είχε πει κάποτε ότι είναι γρουσουζιά να μην πετάς ΟΛΑ σου τα νύχια. Και να καραδοκεί ένα κομμένο νύχι σου κάπου στο σπίτι...μπρρρ. Όταν μου συμβαίνει κάτι κακό, το αποδίδω πάντα στο άτιμο νύχι που μου ξέφυγε.

5. Καμιά φορά, μικρότερη, είχα περισσότερη όρεξη να δω "Ατίθασα Νιάτα", παρά να ακούσω Πετρίδη. Αλλά εντάξει, δε μου συνέβαινε συχνά...


Θα ήθελα να γράψει και η Blu Note 5 πράγματα για τον εαυτό της και θα ήθελα να μην τα ξέρω ήδη!!!



*Άσχετο, αλλά ποιοι ηλίθιοι χρήστες έχουν βαθμολογήσει την ταινία αυτή με 6.6 στο imdb; Ουστ παλίοσκυλα, θα μπω να της βάλω 100 δεκάρια!

Εργασία και χαρά

Ξαναγυρνώντας στη δουλειά μετά από ένα ωραίο (;) φοιτητικό διάλειμμα θυμήθηκα ξανά γιατί δε μου αρέσει η δουλειά και πλέον απορρίπτω μετά βδελυγμίας όσα έλεγα πριν από μερικούς μήνες, δηλαδή ότι βαρέθηκα να διαβάζω, να γράφω εργασίες και να δίνω εξετάσεις. Διάβασμα και πάλι διάβασμα, αν η μόνη άλλη επιλογή που έχεις είναι η δουλειά.

Δεν αντέχω τη δουλειά στο γραφείο γιατί πρώτον πρέπει να ντύνομαι σαν άνθρωπος κάθε πρωί (ναι, καταβάλλω τρομερή προσπάθεια γι'αυτό) και γιατί δεύτερον πρέπει να συναναστρέφομαι άλλους ανθρώπους. Μου φαίνεται έως και παρανοϊκό να κάθομαι σε ένα γραφείο και να δουλεύω, να κάνω τηλέφωνα, γενικότερα να υπάρχω με άλλους 5 ξένους γύρω μου. Όσο καλοί και χρυσοί να είναι, δεν παύουν να είναι άλλοι άνθρωποι, με τα ελαττώματά τους και τις παραξενιές τους. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δηλαδή που μετά από κάποιο διάστημα αναγκαστικής συνύπαρξης είναι τόσο συμπαθητικά όσο η βρύση που στάζει μονότονα το βράδυ και δε σ'αφήνει να κοιμηθείς, βαριέσαι όμως να σηκωθείς να την κλείσεις. Στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορείς να κλείσεις τη βρύση και το νερό στάζει και πάνω σου. Μιλάμε για το μαρτύριο της σταγόνας δηλαδή.

Κάποιες μέρες κυλάνε σχετικά ανώδυνα, αλλά κάποιες άλλες νιώθεις ότι και μόνο ο ήχος των δακτύλων τους στο πληκτρολόγιο σου γανώνει το μυαλό. Όλοι οι μανιερισμοί τους, που χτες μπορεί να τους έβρισκες και χαριτωμένους, σήμερα σου φαίνονται αβάσταχτα ενοχλητικοί. Είναι όπως η ατάκα από το War of the Roses, απάντηση της γυναίκας στην ερώτηση του συζύγου της γιατί θέλει διαζύγιο: "Because. When I watch you eat. When I see you asleep. When I look at you lately, I just want to smash your face in."

Κάπως έτσι. Ο ένας μιλάει πολύ δυνατά στο τηλέφωνο. Η άλλη θέλει να μου επισημάνει ότι είναι λάθος να λέμε USB τα φλασάκια, γιατί το USB είναι ουσιαστικά η υποδοχή και όχι το φλασάκι το ίδιο. Μεγάλη ανακάλυψη κι αυτή, αλλά τα έχω ξαναπεί για τους ξερόλες. Η παράλλη είναι στον κόσμο της και ρωτάει συνέχεια ως νέος Σπύρος Παπαδόπουλος στους Απαράδεκτους : τι έγινε παιδιά, για ποιό θέμα μιλάτε;

Αυτή η τελευταία είμαι εγώ, δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από τους εκνευριστικούς ανθρώπους. Γιατί στη δουλειά, όλοι οι άνθρωποι γίνονται εκνευριστικοί.

Catch you if I can

Σήμερα τελείωσα μόνη μου το μπουκάλι κρασί που είχα αγοράσει στην περίπτωση που θα γυρνούσαμε σπίτι μαζί.

Επίσης σήμερα πήγα στη δουλειά τον καφέ που είχα αγοράσει στην περίπτωση που θα γυρνούσαμε σπίτι μαζί -και θα ήθελες καφέ. Τον έβαλα σε ένα πλαστικό σακουλάκι, δίπλα στους καφέδες των άλλων κοριτσιών. Μαζί με ένα κουταλάκι που πλένω χωρίς απορρυπαντικό και στάζει όταν το βάζω στο πλαστικό σακουλάκι. Και βρέθηκα στην κουζίνα να φτιάχνω καφέ με μια κυρία που μου έλεγε ότι στο εξωτερικό όλες οι εταιρίες πληρώνουν για τον καφέ των εργαζομένων. Όχι όπως εδώ. Ένιωσα λίγο άχρηστη και ηλίθια που περίμενα 10 λεπτά στην κουζίνα της δουλειάς να βράσει ο καφές που πήρα στην περίπτωση που θα ανέβαινες σπίτι μου. Το ηλεκτρικό μάτι -που έχουν αγοράσει οι εργαζόμενοι- είναι πού αργό.

Γενικώς αισθάνομαι ηλίθια και άχρηστη στη δουλειά. Εν μέρει επειδή εσύ μου έχεις πει ότι η δουλειά είναι ντροπή και ότι εσύ μπορείς να περνάς πολύ ωραία απλώς χαϊδεύοντας τη γάτα σου. Θα ήθελα να είμαι η γάτα σου. Εντωμεταξύ μπήκε μια κοπέλα με ταγιέρ στην κουζίνα και η κυρία που είχε ζήσει 12 χρόνια στο εξωτερικό (Παρισι, Βρυξέλλες, Λονδίνο κλπ) τη ρώτησε αν αυτηνής της κλέβουν τα γιαούρτια από το ψυγείο. Όχι, απάντησε η άλλη, με άψογο ύφος κυρίας του καλού κόσμου, εγώ δεν βάζω ποτέ το γιαούρτι μου στο ψυγείο. Και θαύμασα τις γυναίκες που μπορούν πάντα να ντύνονται και να μιλάνε σαν κυρίες.

Εγώ δεν ήμουν πολύ καλά ντυμένη, δεν είχα όρεξη το πρωί που ξύπνησα, επειδή πονούσα. Σκεφτόμουν αν ο λόγος που πονούσα είναι η επέμβαση που έκανα πρόσφατα. Ίσως αν σου έλεγα ότι είχα κάνει επέμβαση, με ολική αναισθησία παρακαλώ, και δεν είπα τίποτα σε κανέναν, ούτε και σένα, να με θαύμαζες. Ίσως πάλι να ήθελες απλώς να το βάλεις στα πόδια. Όπως το τελευταίο βραδύ, που μου έβαλες το χέρι στον ώμο και μου είπες ΄τα λέμε’ ενώ είχες αρχίσει ήδη να φεύγεις.

The one that got away

Εξαιρετικά αφιερωμένο στη Brina ( ή life is hard and then you die ή http://www.labrinouka.blogspot.com/) : γιατί μας άφησες παιδί μου;

Θα επανέθλει βέβαια, αλλά μέσα σε αυτό το υπαρξιακό, αυτο-αναφορικό χάος που λέγεται blogging, είναι λογικό ένας blogger να αναρωτηθεί γιατί κάνει ό,τι κάνει.

Μου άρεσε που έκλεισε το blog χωρίς δραματικές ανακοινώσεις. Γι' αυτό είπα να κάνω εγώ μια δραματική ανακοίνωση, ως γνωστή drama queen.

Ξεκίνησα το blog παίρνοντας θάρρος από τη Brina. Και όταν έβλεπα ότι είχε περισσότερα profile views από μένα, ζήλευα λίγο. Και όταν πόσταρε κάτι, είχα ένα παραπάνω κίνητρο να ποστάρω κι εγώ. Πως το λένε να δεις; Δημιουργικός ανταγωνισμός; Σαν καθρέφτης ένα πράγμα. Με λίγη παραμόρφωση.

Πάνω απ΄όλα, έγραφε πολύ ωραία. Εις αναμονή του καινούριου της blog λοιπόν, ελπίζω να μην αργήσει πολύ...

Σπίτι για έναν

Όταν είσαι μόνος, δηλαδή μη παντρεμένος, στα 30 και ψάχνεις να νοικιάσεις σπίτι, οι ιδιοκτήτες σε αντιμετωπίζουν ως λεπρό, τρελό, επικίνδυνο, ή ως ένα συνδυασμό των τριών. Οι χιλιάδες ερωτήσεις τους από το τηλέφωνο (είστε Ελληνίδα, τι δουλειά κάνετε, είστε παντρεμένη, έχετε φίλο, παιδιά, σκυλιά, γατιά, ποια είναι η ομάδα αίματος σας, τι ψηφίζετε κλπ.) μπορεί να σε οδηγήσουν πρώτα στην απελπισία και μετά το πέμπτο τηλεφώνημα στην παράνοια... Για να μη πω για το πως στραβώνουν αν τους το πεις δια ζώσης. Τέτοια μούτρα ούτε αν τους έλεγες ότι μόλις αποφυλακίστηκες για διπλό φόνο. Και το χειρότερο είναι ότι σε κάνουν να νιώθεις ότι πρέπει να δικαιολογηθείς. Ναι ξέρετε, χίλια συγγνώμη που διατίθεμαι να δώσω 400 ευρώ για την τρύπα σας και δεν έχω και σύντροφο. Θα μπορέσετε ποτέ να με συγχωρέσετε και να μου παραχωρήσετε το υπερτιμημένο σπιτάκι σας; Αν έχετε την καλοσύνη βέβαια, το καταλαβαίνω ότι σας ζητάω πολλά.

Δε σου φτάνει η μιζέρια σου που είσαι μόνος και έρημος στην άπονη τούτη ζήση, δε σου φτάνουν τα σχόλια των γηραιότερων συγγενών για την αποκατάσταση σου, πρέπει να υποστείς και την αποδοκιμασία του κάθε κακομοίρη άσχετου που επειδή έχει ένα σπίτι νομίζει ότι είναι έχει δικαίωμα να σχολιάσει τη ζωή και τις επιλογές σου. Στην τελική ανάλυση, βάλτο στην αγγελία: δεν θέλουμε εργένηδες. Μη μας ταλαιπωρείς και εμάς με τηλέφωνα και με διαδρομές. Δεν καταλαβαίνω τη λογική με την οποία ένα ζευγάρι είναι προτιμότερο από έναν μόνο του άνθρωπο. Και τέλος πάντων όλοι αυτοί οι ιδιοκτήτες που κόπτονται τόσο για τα σπίτια τους, γιατί μόλις τα νοικιάσουν δεν ασχολούνται καθόλου και μην τον είδατε τον Παναγή αν χρειαστείς κάτι;

Η μόνη λογική είναι αυτή σύμφωνα με την οποία αυτός που θέλει να μείνει μόνος του, και όχι με τη μανούλα του να του σιδερώνει και να του πλένει, το κάνει όχι επειδή έχει τη θέληση και τη δυνατότητα, αλλά επειδή επιδίδεται σε ύποπτες και ανήθικες δραστηριότητες. Ακόμα και στη δουλειά, όταν ακούν ότι μένω μόνη μου, υποθέτουν ότι είμαι από την επαρχία... Όταν μαθαίνουν ότι οι γονείς μου μένουν στην Αθήνα, παθαίνουν μια σύγχυση, και μετά επακολουθούν τα γνωστά σχόλια: α, εγώ τα πηγαίνω πολύ καλά με τους γονείς μου...!! Μπράβο παιδί μου, την πιπίλα σου που την άφησες είπαμε;

Η τελευταία λύση είναι να βάλω αγγελία σαν αυτές που έβλεπα στο 10%: Straight ζητά straight για αλληλοκάλυψη -προκειμένου να νοικιάσει σπίτι...

Got me in those desert eyes

Εικόνες από το ταξίδι μου στην Αίγυπτο

Ηλιοβασίλεμα στο Νείλο

Μια φορά δεν είναι αρκετή

Ο Ραμσής ο Β΄ είναι πολύ βαρύς για να σταθεί όρθιος

(Μπορεί να είναι) η Χασεπσούτ, ή η μοναδική γυναίκα Φαραώ: Go Hatshepsut!

Καπνίζοντας shisha στο Fishaway, μέσα στην αγορά του Χαν-Ελ-Χαλίλι

Η πυραμίδα του Χέοπος...για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας. Όσοι αναρωτιέστε ποια στο καλό ήταν τα υπόλοιπα 6 θαύματα, κλικ εδώ

Το παλάτι που έχτισε ο Ισμαήλ για τα εγκαίνια της Διώρυγας του Σουέζ. Γι'αυτό το γεγονός γράφτηκε και η Aida του Verdi, τι μαθαίνει ο άνθρωπος...

Πολυκατοικία όπως Αθήνα, που είναι και η καλύτερη περίπτωση πολυκατοικίας στο Κάιρο. Από το νησάκι του Νείλου ονόματι Zamalek, την πιο ωραία περιοχή και ανθρώπινη του Καίρου -απ'όσες είδα.

Και εδώ όπως Αθήνα, δηλαδή Ιμπραήμ Πασάς όπως Κολοκοτρώνης



Αλεξάνδρεια: περασμένα μεγαλεία και θυμώντας τα να κλαις. Για την αρχιτεκτονική μιλάω.

Το φρούριο Qaitbay που είναι στη θέση του γνωστού Φάρου της Αλεξάνδρειας

Στην παραλία της Αλεξάνδρειας

Η νέα βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Εμένα μου άρεσε, για τους Αιγύπτιους είναι κάτι σαν τους Ολυμπιακούς για τους Έλληνες (εντυπωσιακό, αλλά θα αξιοποιηθεί;)


Το Κάιρο από ψηλά - ένας χαμός από πολυκατοικίες και ουρανοξύστες. Από χαμηλά είναι ένας χαμός από αυτοκίνητα και ανθρώπους.

Το φρούριο του Σαλαντίν στο Κάιρο



Ο μιναρές στο τζαμί του Αλ-Νασρ (στο φρούριο του Σαλαντίν)



Το τζαμί του Μοχάμεντ Αλί (στο φρούριο του Σαλαντίν)

Μαρία η - δήθεν- Άσχημη

Η σειρά “Μαρία η Άσχημη”, που βασίζεται στην κολομβιανή telenovella του 1999 «Yo Soy Betty La Fea» (η οποία έχει εμπνεύσει 8 περίπου εκδοχές σε διάφορες χώρες) μας δείχνει ότι οι άσχημες έχουν μαλλιά σαν πράσα, ρούχα κατηχητικού, φρύδια σαν το Γιαγκούλα, σιδεράκια και φυσικά μυωπία. Αν αφαιρέσεις όλα αυτά τα extras, με ένα ωραίο χτένισμα και με τη συνδρομή ενός ενημερωμένου στυλίστα, γίνονται κούκλες. Επιβεβαιώνεται λοιπόν για άλλη μια φορά η ρήση ότι «δεν υπάρχουν άσχημες γυναίκες, αλλά φτωχές». Οι φτωχές γυναίκες δεν έχουν τα λεφτά ή το χρόνο να περιποιηθούν τον εαυτό τους, ή ακόμα περισσότερο δεν διαθέτουν την κοινωνική τεχνογνωσία να ντυθούν και να φτιαχτούν σωστά, σύμφωνα με το τρέχον πρότυπο δηλαδή.

Δεν γνωρίζω κατά πόσο η Μαρία είναι φτωχή, είδα ότι μένει σε μονοκατοικία με κήπο, από την άλλη βέβαια, σύμφωνα με τις ελληνικές σειρές, οι φοιτητές μένουν σε ρετιρέ στο Λυκαβηττό, οπότε μπορεί και είναι φτωχή με σπιταρώνα, γιατί όχι; Το θέμα είναι ότι αυτή η εικόνα της άσχημης είναι παρωχημένη. Το σύγχρονο σπίτι, φτωχό ή πλούσιο, είναι τόσο κορεσμένο από εικόνες του πως είναι οι ωραίοι και οι ωραίες, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην γνωρίζεις πως πρέπει περίπου να φτιαχτείς για να γίνεις επιθυμητός. Επίσης τα κελεύσματα του sexy είναι τόσο επιτακτικά, που είναι πλέον αδύνατον να τα αγνοήσεις. Ακόμα και 9χρονα κοριτσάκια κυκλοφορούν σαν τις μικρές κυρίες, με τσαντάκια χειρός, τακουνάκια και make-up. Τα δε 9χρονά αγοράκια πρέπει να ξοδεύουν ίσα με τρεις ώρες στον καθρέπτη για να σηκώσουν το μαλλί καούκα (λέγε με και διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας). Μα είναι τόσο χαριτωμένα τα χρυσά μου.

Η σύγχρονη φτωχο-άσχημη δε θα ήταν σαν την Μαρία, αλλά θα ήταν μια χαμένη ψυχή στον κυκεώνα του lifestyle, μια κοπέλα που θα φορούσε κάτι “so 5 minutes ago”, κάτι που δε θα ταιριάζε στο σωματότυπό της ή κάτι που θα φαινόταν φτηνιάρικο, χωρίς να είναι vintage. Θα ήταν μάλλον χοντρούλα (αφού η παχυσαρκία είναι πλέον η ασθένεια των φτωχών) με κολλητά μπλουζάκια και χαμηλοκάβαλα παντελόνια και στη μέση θα ξεχύνονταν τα προκοίλια. Θα φορούσε στενά και άβολα πασουμάκια ακόμα και μες τον χειμώνα. Δε θα είχε σιδεράκια (είναι ακριβά αυτά), θα είχε απλώς στραβά δόντια. Φυσικά και θα είχε βγάλει τα φρύδια της, απλώς θα τα είχε βγάλει στραβά. Θα έκανε μόνη της αποτυχημένο γαλλικό μανικιούρ που θα ξέφτιζε στις άκρες. Θα φορούσε φακούς επαφής και μάλιστα χρωματιστούς, αλλά θα ήταν τόσο εμφανές ότι είναι ψεύτικοι. Θα φορούσε μπόλικα χρυσάφια και ασήμια. Θα είχε διαφορικό γυαλί ηλίου στο κεφάλι, fake τσάντα από πλανόδιο και passé μπιχλιμπίδια στο κινητό. Θα είχε ένα μη-trendy κούρεμα, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω αυτό, ίσως να είχε κοκοράκι την αφέλεια. Η μάλλον δεν θα είχε καθόλου αφέλεια και θα ήταν χτενισμένη, αυτό νομίζω είναι τώρα πια το μη-trendy.

Γενικώς η σύγχρονη άσχημη δεν είναι εντελώς αφημένη στην τύχη της όπως η Μαρία. Προσπαθεί απεγνωσμένα να γίνει ωραία, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνει ακριβώς. Πάντα κάτι προδίδει τη φτώχια και την άγνοιά της, πάντα κάτι της ξεφεύγει.

Επιτέλους τέλος

Βαθιά εισπνοή…κρατήστε την ανάσα σας…Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά…κουράγιο, έρχονται τα Θεοφάνια…εκπνεύστε.

Επιτέλους τελείωσαν οι γιορτές. Από τις πιο ψυχαναγκαστικές καταστάσεις που βιώνουν οι άνθρωποι. Πέρα από το γεγονός ότι έχεις μερικές ημέρες άδειας, ότι μπορείς να πας κάποιο ταξίδι και ότι (για πολλούς) η δουλειά χαλαρώνει τις ημέρες των γιορτών, δεν βρίσκω τίποτα το καλό στην περίοδο αυτή προς το τέλος του χρόνου.

Έχεις περισσότερο χρόνο αλλά πρέπει να τον ξοδέψεις για να πας σε πάρτι, σε οικογενειακές συγκεντρώσεις και για να στριμωχτείς στα μαγαζιά για να ψωνίσεις δώρα. Ας πούμε ότι αυτά μπορείς να το αποφύγεις, με κίνδυνο βέβαια να φανείς αντικοινωνικός και μίζερος, αλλά ας πούμε ότι είσαι αντικοινωνικός και μίζερος και δεν ντρέπεσαι γι’ αυτό. Τα δώρα βέβαια δεν τα γλιτώνεις με τίποτα, εκτός αν πραγματικά δεν σε ενδιαφέρει καθόλου η συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους. Προσπαθώ εδώ και χρόνια να πείσω τους γονείς μου να καταργήσουμε τα δώρα μεταξύ μας, αλλά φευ.

Έστω λοιπόν ότι καταφέρνεις να γλιτώσεις δύο από τα τρία, δηλαδή να αποφύγεις τις πολλές οικογενειακές συγκεντρώσεις και τα πάρτι (αφού έχεις δει κατάματα την αλήθεια, δηλαδή ότι έχεις να περάσεις καλά σε πάρτι ρεβεγιόν καμιά δεκαριά χρόνια -αν πέρασες ποτέ καλά- και ότι όχι, δεν θα γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου παραμονή Πρωτοχρονιάς). Όμως τον καταναγκασμό της ανανέωσης και της χαράς, χρειάζεται πραγματικά μεγάλη ψυχική δύναμη για τον αποφύγεις. Πρέπει να περάσεις καλά, πρέπει να σκεφτείς τι έκανες πέρσι στην ζωή σου και πρέπει να πάρεις θετικές αποφάσεις για τον καινούριο χρόνο. Πρέπει, πως το λένε. Και αν δεν θέλεις να πάρεις αποφάσεις ηρωικών αλλαγών για τον καινούριο χρόνο και δεν μπορείς να περάσεις τέ-λει-α, τότε νιώθεις και τύψεις αποπάνω. Αυτό είναι και το χειρότερο, ότι οι γιορτές σε κάνουν να νιώθεις άσχημα που νιώθεις άσχημα ή και ακόμα ακόμα, που δεν νιώθεις υπέροχα.

Άντε καλή χρονιά!

Ας γελάσω

Αντιγράφω από το Αθηνόραμα (το οποίο παρεμπιπτόντως αγαπώ ιδιαίτερα) για την ταινία Κανταχάρ: "Ο Μαχμαλμπάφ (ο σκηνοθέτης) ξεφεύγει από τα δημαγωγικά πρότυπα της αντι-ισλαμικής προπαγάνδας".

Ευτυχώς, γιατί αυτή η ανελέητη αντί-ισλαμική προπαγάνδα των ιρανικών ταινιών με κουράζει πολύ και εμένα. Νομίζω ότι και οι ίδιοι οι Ιρανοί πρέπει να έχουν βαρεθεί την αντι-ισλαμική προπαγάνδα των ταινιών αυτών και προπάντων την διαρκή, συστηματική αντί-ισλαμική προπαγάνδα που βιώνουν στην καθημερινότητά τους. Επίσης πιστεύω ότι οι Ιρανοί που γυρίζουν ταινίες που στηλιτεύουν θεοκρατικά καθεστώτα, δεν το κάνουν επειδή έτσι τα έζησαν, αλλά επειδή είναι φερέφωνα, ξέρετε ποιών.

To all my friends

Πριν από κάποια χρόνια έκανα παρέα με κάποιους ανθρώπους. Όταν έβγαινα μαζί τους αρκετές φορές αισθανόμουν άσχημα. Γιατί; Δεν μπορώ κι εγώ να πω… Ήταν όλοι πολύ ευφυείς και αστείοι άνθρωποι. Επίσης εκείνη την εποχή ήμουν μόνη μου, οπότε ήταν η καλύτερη εναλλακτική λύση. Πολλά βράδια είχα γελάσει πολύ με τα αστεία τους. Αλλά σε προσωπικό επίπεδο δεν είχαν τίποτα να μου πουν. Το μόνο που ήξερα είναι ότι με έκαναν να αισθάνομαι δυσάρεστα, χωρίς να μπορέσω να προσδιορίσω το γιατί ακριβώς. Ήταν ίσως το γεγονός ότι στο πλαίσιο του κυνισμού, του όλοι είμαστε άνετοι και αποστασιοποιημένοι και δε διστάζουμε να πούμε άσχημες αλήθειες, ή ό,τι μας κατεβαίνει γενικώς -χωρίς να μας ενδιαφέρει αν πληγώνουμε ή προσβάλουμε τον άλλον- είχα ακούσει ουκ ολίγα κακεντρεχή σχόλια. Η άλλη προσφιλής τακτική ήταν ότι σιωπηρά εξοστρακίζουμε τον άλλον και μετά είναι δικό του πρόβλημα πως θα ενσωματωθεί.

Για αρκετό καιρό πίστευα ότι το πρόβλημα ήταν δικό μου. Μέχρι που γνώρισα σε κάποιους άλλους φίλους μου αυτή την παρέα και άκουσα αυτό που πάντα υποψιαζόμουν: οι φίλοι σου είναι μίζεροι και στραβωμένοι. Δεν μπορούσα να το πιστέψω μέχρι που το άκουσα αρκετές φορές. Ένιωσα μια πικρόχολη δικαίωση, γιατί τα όσα παράπονα είχα εκφράσει κατά καιρούς είχαν αγνοηθεί με το τη λογική του ‘ε, μην το παίρνεις τόσο σοβαρά΄ ή ακόμα χειρότερα ‘μην κάνεις σαν κακομαθημένο’.

Κράτησα ένα-δύο ανθρώπους μόνο από αυτήν παρέα, δεν μπορώ να πω ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα κακίας και αδιαφορίας οφειλόταν μόνο σε αυτούς που άφησα, αλλά ίσως αυτοί που κράτησα ήταν οι μόνοι με τους οποίους μπορούσα να συνεννοηθώ, ένας προς έναν.

Δεν μετάνιωσα για τίποτα, πέρασα αρκετά καλά όσο τους έκανα παρέα. Προφανώς κάτι είχαν να μου δώσουν. Αλλά απόψε τους ξαναείδα και το γνωστό συναίσθημα ξαναγύρισε. Άκουσα μέσα σε ένα βράδυ ότι έχω αποτρελαθεί και ότι είμαι δυστυχισμένη. Τίποτα καινούριο δηλαδή, αυτά που άκουγα όλα αυτά τα χρόνια. Αυτά που αυτοί οι άνθρωποι έλεγαν ο ένας στον άλλον χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς δισταγμό, ανελέητα.. Και πάλι ένιωσα αυτό το δυσάρεστο, κρύο συναίσθημα. Αυτό που στο δικό τους σύμπαν δεν εξηγείται..

Γιατί στο δικό μου σύμπαν, δεν νοείται φίλος που μιλάει έτσι. Δε νοείται φίλος που σε κάνει να νιώθεις απρόσκλητος στην ίδια σου την παρέα, που φεύγει και δεν χαιρετάει, που σε αφήνει να τον ψάχνεις ενώ έχετε ραντεβού, που εκφράζεται με τα χειρότερα λόγια για τη δουλειά σου. Ας είμαι ένα κακομαθημένο παιδί, προτιμώ τους φίλους μου αληθινούς. Και ευγενικούς. Νομίζω ότι γίνονται και τα δύο.

Εξαιρετικά αφιερωμένο λοιπόν, κάτι που είχα γράψει πριν 4-5 χρόνια:

Τα νιάτα σας έχουν περάσει προ πολλού, κι αυτά όμως χαλάστηκαν σε αξιοθρήνητες βραδιές σαν τη σημερινή. Οι ίδιοι πέντε άνθρωποι, στα ίδια μέρη, με τις ίδιες κουβέντες, κάθε μέρα ένα αναμάσημα της προηγούμενης. Θέλετε να νομίζετε ότι σας σώζει η επίγνωση της μιζέριας σας, αλλά τίποτα δε μπορεί να σώσει τα ξεφτισμένα αστεία, τα κουρασμένα λογοπαίγνια και τις αέναες διηγήσεις των παλιών καλών καιρών. Όλα αυτά τα παιχνίδια εξουσίας που σας αρέσει να παίζετε, δήθεν κρυφά, είναι τόσο βαρετά φανερά. Θα θέλατε να βρίσκεστε στον πυθμένα της κοινωνίας και στην κορυφή της διανόησης, αλλά δυστυχώς παγιδευτήκατε κάπου στη μέση.

Au revoir.

Questions from the Underground

Τα 'παιδιά του Κόσμου' που μας εύχονται "Χρόνια Πολλά" από το Μετρό, από ποιόν κόσμο προέρχονται ακριβώς; Γιατί τα ρούχα τους και οι εκφράσεις τους δεν είναι από αυτόν εδώ.


Πότε θα με σταματήσει κάποιος (στο αυτοκίνητο, στο δρόμο, στο σπίτι, οπουδήποτε) να του πω επιτέλους τη γνώμη μου για τις αστικές συγκοινωνίες στην Αθήνα; Είμαι έτοιμη να αλλάξω τα πάντα στην καθημερινότητά μου!

Too old to rock and roll, too young to die

Τελικά είμαι πολύ μεγάλη για αυτά τα πράγματα… Και δεν έχω να παραπονεθώ και για κάτι, εφόσον η συναυλία έγινε στο χώρο και την ημέρα που ήταν να γίνει και ξεκίνησε την ώρα που ήταν να ξεκινήσει. Οι Tool ήταν καταπληκτικοί, από τα λίγα συγκροτήματα που είναι καλύτερα να τους ακούς live. Με έναν ήχο που ακροβατούσε ανάμεσα στο πρωτόγονο και το διαστημικό, ένα εντυπωσιακό light show και τον Maynard ως εμβληματική, ασκητική φιγούρα στη σκηνή, έδωσαν μια φανταστική συναυλία. Μερικές στιγμές ήταν σχεδόν υπερβατική η εμπειρία του ήχου τους. Αυτή είναι μουσική που τη βιώνεις όχι μόνο εσωτερικά, αλλά και σαν σωματική εμπειρία.

Μιλώντας για σωματικές εμπειρίες: ξεπάγιασα γιατί εκεί μέσα έκανε περισσότερο κρύο απ’ ότι έξω (δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, αλλά γίνεται –συναυλία σε κλειστό χώρο με παλτό κουμπωμένο από το λαιμό ως τους αστραγάλους πρώτη φορά παρακολούθησα) και προς το τέλος με πονούσαν τόσο πολύ η μέση μου και τα γόνατά μου από την ορθοστασία που παρακαλούσα να τελειώσει η συναυλία για να πάω στο κρεβάτι μου και να ξαποστάσω. Τι θα γίνει και με εμάς τους ρόκερς κάποιας ηλικίας;; Που είναι οι ωραιότατες κερκιδούλες του ΟΑΚΑ; Που είναι το κράτος τέλος πάντων;

Αν είναι να γίνει κάτι…

θα γίνει… Αυτή την πάνσοφη ρήση την ακούω συνέχεια και μάλλον επειδή οι φίλοι μου έχουν βαρεθεί να με ακούνε να γκρινιάζω, αλλά έλεος πια. Είναι ο,τι πιο μοιρολατρικό και μίζερο μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους. Δηλαδή αν κάθομαι στον καναπέ μου κοιτάζω το ταβάνι, αν είναι να πέσει το ταβάνι στο κεφάλι μου, θα πέσει; Αν πηδήξω από τον γκρεμό και είναι να επιζήσω, θα επιζήσω; Τόσο απλά είναι τα πράγματα; Αν γίνει σεισμός την ώρα που κάθεσαι στον καναπέ σου, όντως μπορεί να σου έρθει το ταβάνι στο κεφάλι. Όποτε μετά λες ότι ήταν γραφτό να γίνει. Φυσικά, εκ των υστέρων, όλα φαίνονται σαν να ήταν γραμμένα. Αλλά όταν όλες οι πιθανότητες είναι ανοιχτές, ποιος πραγματικά μπορεί να πει τι θα συμβεί; Και τέλος πάντων δεν είναι πιο ωραίο τα πράγματα να είναι τυχαία, από το να είναι προκαθορισμένα; Δηλαδή, αν τα πάντα στη ζωή μας είναι αποφασισμένα από πριν, εμείς τι ρόλο παίζουμε;

Δεν καταλαβαίνω αυτή τη μανία με τη μοίρα. Ούτε την άποψη ότι ‘η ζωή φροντίζει για σένα’. Παρακαλώ; Δηλαδή για όλους τους φτωχούς και αδικημένους ανθρώπους του κόσμου, φροντίζει η ζωή; Ας αφήσουμε τις ακραίες καταστάσεις και ας πιάσουμε τους ανθρώπους που έχουν τα προς το ζην και είναι καλά στην υγεία τους, αλλά είναι βαθύτατα δυστυχισμένοι, αυτούς πώς ακριβώς τους φροντίζει η ζωή; Αν δηλαδή αφήσουν τα πράγματα απλώς να κυλήσουν και δεν πιέζουν καταστάσεις, τι το καλό θα τους συμβεί; Αν δεν προσπαθήσουν οι ίδιοι να αλλάξουν αυτά που δεν τους ικανοποιούν, ή να διεκδικήσουν αυτά που θέλουν, πώς θα πάψουν να είναι δυστυχισμένοι;

Υπάρχει τύχη, αλλά στοιχηματίζω πως είναι τυφλή. Είναι απειροέλαχιστα τυχαία συμβάντα, από τον τρόπο που κοίταξες κάποιον, μέχρι το από ποια γωνία έστριψες εκείνη την ημέρα, που μπορεί να σου αλλάξουν τη ζωή. Όχι όμως απαραίτητα προς το καλύτερο και σίγουρα όχι με ορθολογικό τρόπο ή βάσει κάποιου θεϊκού ή φυσικού σχεδίου για τη ζωή σου. Εδώ έρχεται και η άλλη μεγάλη απάτη του ‘κάθε εμπόδιο για καλό’. Όχι, αυτό που σου έτυχε και σε κάνει χάλια, δεν είναι για καλό. Είναι κακό, κακό, κακό και έτσι πρέπει να το δεις. Στην προηγούμενή δουλειά πέρασα 2 απαίσια χρόνια, και δεν καταλαβαίνω τι καλό μου έκαναν, πραγματικά. Ήταν μια φρικτή εποχή, τελεία και παύλα. Δεν κέρδισα τίποτα, δεν έγινα καλύτερος άνθρωπος και θα προτιμούσα να μην υπήρχαν. Θα ήταν καλύτερο αν είχα το θάρρος να σηκωθώ και να φύγω, αντί να σκέφτομαι ότι ήταν γραμμένο να γίνει και ότι κάτι καλό θα βγει από αυτό.

Το μόνο που είναι γραφτό για μένα είναι ότι αν αφήσεις κάτι στην τύχη, θα πάει στραβά. Τα πράγματα που έχουν πάει καλά στη ζωή μου είναι πράγματα που τα επιδίωξα και τα κυνήγησα. Όποτε έχω αφεθεί και έχω πει, ας γίνει ό,τι είναι να γίνει, γίνεται κάτι εντελώς ανεπιθύμητο. Οπότε ίσως η σωστή ρήση να έχει ως εξής: αν θεωρείς τον εαυτό σου πολύ τυχερό, άφησέ τα όλα στην τύχη και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει.

Κέβιν και Κέλβιν

Το θεατρικό του Ευγενίου Ο΄ Νιλ, “A moon for the misbegotten” ή ελληνιστί «Φεγγάρι για καταραμένους» ήταν έργο με αρκετούς καλογραμμένους διαλόγους και δυνατές στιγμές. Ως σύνολο όμως ήταν παραρφορτωμένο και παρωχημένο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα. Δεν μου αρέσει όταν οι άνθρωποι κρίνουν έργα του παρελθόντος με σύγχρονα κριτήρια, αλλά ο χρόνος δεν είναι η ύστατη δοκιμασία όλων των έργων;

Δύο από τα βασικά θέματα για τους χαρακτήρες του έργου είναι: Α. Η πρωταγωνίστρια, ενώ φέρεται ωσάν να είναι εξώλης και προώλης, στην πραγματικότητα είναι μια ντροπαλή παρθένα Β. Ο πρωταγωνιστής είναι κατεστραμμένος ψυχικά και σωματικά επειδή στο ταξίδι που έκανε για να μεταφέρει τη νεκρή μητέρα του στον τόπο της κηδείας της με το τραίνο, είχε νοικιάσει μια πόρνη με την οποία έκανε ακατονόμαστα πράγματα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Με τη νεκρή μητέρα του δύο βαγόνια μπροστά, Χριστέ μου, τι φρίκη. Μα πώς να το ξεπεράσεις αυτό ποτέ; Καταλαβαίνω βέβαια ότι για την εποχή που γράφτηκε το έργο αυτά μπορεί να ήταν συγκλονιστικά πράγματα, απλώς δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με το δράμα που βίωναν οι πρωταγωνιστές. Ειδικά όταν για να μας αποκαλυφθούν αυτά χρειάστηκε να περάσουν 2,5 ώρες δαιδαλώδους πλοκής.

Κάποιος βέβαια θα μπορούσε να πει ότι το θέμα του έργου είναι η ενοχή και η συγχώρεση, τα προσωπεία των ανθρώπων και πως δύο ‘καταραμένοι’ της ζωής μπορούν να έρθουν κοντά, να γίνουν ειλικρινείς, να δώσουν και να πάρουν αγάπη και νιώσουν λίγο άνθρωποι, έστω και για ένα βράδυ μόνο. Τα είδα όλα αυτά και τα κατάλαβα, αλλά για κάποιο λόγο δε με άγγιξαν. Τι να πω, είμαι αναίσθητη; Καθόμουν πολύ μακριά; Βέβαια οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, τόσο η Eve Best που έκανε την παρθένα/ πόρνη, όσο ο Colm Meany που έκανε τον πατέρα της και φυσικά ο Kevin Spacey, ο οποίος κατάφερε να αποδώσει πειστικότατα τον χαρακτήρα του μεμψίμοιρου αλκοολικού, αποφεύγοντας τις υπερβολές και την στερεοτυπική απεικόνιση. Παρά τις πολύ δυνατές, έως συγκλονιστικές ερμηνείες και τις έντονες στιγμές του έργου, στο τέλος έμεινα αποστασιοποιημένη. Δεν ξέρω αν έφταιγε το κείμενο αυτό καθεαυτό ή αν κάποια διαφορετική σκηνοθεσία θα του είχε δώσει μια άλλη πνοή. Να προσθέσω βέβαια ότι όλες οι κριτικές που διάβασα ήταν ενθουσιώδεις, οπότε μην ακούτε εμένα! Και σίγουρα αν περάσετε από Λονδίνο ή αργότερα από Νέα Υόρκη (γιατί διάβασα ότι το έργο θα πάει και στο Broadway) αξίζει να το δείτε, έστω για τους ηθοποιούς και μόνο.

Αντίθετα, συγκινήθηκα πολύ με τις μηχανές που είδα στο Science Museum, το οποίο θεωρείται από τα καλύτερα μουσεία επιστήμης στον κόσμο. Οι άνθρωποι έχουν βάλει τα πάντα σε αυτό το εντυπωσιακότατο κτήριο, από ατμομηχανές, γεννήτριες, τρένα, αξονικούς τομογράφους, διαστημόπλοια, αεροπλάνα, αντλίες καυσίμων, αυτοκίνητα, υπολογιστές, φάρους, αλεξίπτωτα…

Και παράλληλα με αυτά τα τερατώδη και ογκώδη πράγματα, τοποθετημένα σε βιτρίνες στους διαδρόμους δεξιά και αριστερά ξυραφάκια, μπικουτί, πιστολάκι, ηλεκτρικές σκούπες, στέρεο, στυλό διαρκείας, κινητά, pc, ρολόγια, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ραπτομηχανές, ποδήλατα, κάμερες και όλες αυτές οι εφευρέσεις που ήρθαν στη ζωή μας και άλλαξαν τα πάντα. Ενώ οι ‘μεγάλες’ μηχανές, προκαλούσαν δέος και θαυμασμό (ίσως και φόβο σε κάποιους τεχνοφοβικούς), αυτά τα καθημερινά αντικείμενα στις πρωτόλειες μορφές τους άφηναν μια γλυκόπικρη γεύση. Θυμήθηκα το τραγούδι των Grandaddy για τα παλιά οικιακά σκεύη, το Broken Household Appliances. Που πάνε τα μίξερ όταν γεράσουν; Όλοι αυτοί που τα χρησιμοποίησαν, όλοι αυτοί που συνέβαλαν στη δημιουργία τους; Αν μη τι άλλο, ο άνθρωπος και οι μηχανές του ανά τους αιώνες είναι από τα πιο ιντριγκαδόρικα πράγματα μπορεί να δει κάποιος στον κουρασμένο αυτό πλανήτη.

Αηδία

Η πιο αηδιαστική έκφραση που έχω ακούσει ποτέ μου, ειπώθηκε στη δουλειά (που αλλού), από έναν σιχαμένο τύπο. Ο τύπος αυτός είναι ψηλός, εύσωμος, βλογιοκομμένος, με μονίμως λιγδιασμένο δέρμα και μαλλιά, χοντρά χείλη και νομίζει ότι είναι πολύ σημαντικός και έξυπνος. Μιλούσε λοιπόν σε μια συνάντηση στη δουλειά και λέει: "Να ολοκληρώσω μια στιγμή". Ως εδώ όλα καλά έτσι; Κοντοστέκεται λοιπόν και με ένα αχνό μειδίαμα προσθέτει: "μην ανησυχείτε, δε θα λερώσω". Στην αρχή απόρησα, δε θα λερώσει, τι; Και μετά κατάλαβα... Προσπάθησα να δείξω τη δυσαρέσκεια μου επιστρετεύοντας την πιο στραβωμένη γκριμάτσα που διαθέτω στο ρεπερτόριό μου, αλλά πέρασε απαρατήρητη. Η εικόνα πάντως που μου δημιούργησε αυτή η υπέροχη έκφραση, δε θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου. Θα τον φαντάζομαι αιωνίως να ολοκληρώνει -κατόπιν επίπονου αυνανισμού- και να λερώνει τα χαρτιά που είναι μπροστά του στο τραπέζι.

Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη,

τώρα και στα Τρίκαλα!

Ναι, οι δουλειές πάνε καλά, και αφού από τα Τρίκαλα έχουμε ξεκινήσει (από κάπου πρέπει να αρχίσει κανείς), η διαδρομή θα είναι ανάποδη. Δηλαδή, για όσους δεν κατάλαβαν -και δεν τους αδικώ- πάω Λονδίνο.

Συναυλίες δε θα δω, έψαξα και δεν έχει τίποτα που να γνωρίζω. Δεν λέω ότι έχει παρακμάσει η μουσική σκηνή, μάλλον εγώ. Έχω παρακμάσει. Από όσα ονόματα είδα ότι παίζουν, μόνο τους Brian Jonestown Massacre γνώριζα, αλλά μην τρελαθούμε τώρα. Οι εποχές που έτρεχα να δω το κάθε ανθυπο-εναλλακτικό γκρουπούσκουλο έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Και τέλος πάντων, πόσο αποτυχημένος πρέπει να είσαι για να σου φάνε τη δόξα οι Dandy Warhols; Δυστυχώς η Christina (Aguilera εννοείται) παίζει τη μέρα που φεύγω, οπότε θα τη χάσω.

Θα δω όμως στο θέατρο το A Moon for The Misbegotten με τον Kevin Spacey σε πρωταγωνιστικό ρόλο και θα σας πω εντυπώσεις. Η προηγούμενη φορά που είχα δει διάσημο στο θέατρο ήταν ο Bill Pullman -στο The Goat- ο οποίος ήταν δεν ήταν καθόλου ξενέρωτος όπως -ίσως- να φαίνεται στις ταινίες. Και φυσικά τον είχα δει στην Νέα Υόρκη, όχι για να δείτε πόσο ταξιδεμένη είμαι και πόσο ανεπανόρθωτα με έχει σημαδέψει η διαδρομή Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Τρίκαλα. Και μου το έλεγαν οι γονείς μου όταν ήμουν μικρή: παιδί μου, μη βλέπεις πολλή τηλεόραση, δεν κάνει.

Μόνη στο σπίτι

Όταν έφτιαχνα το σπίτι μου, δέχτηκα την επίσκεψη πολλών και διάφορων μαστόρων. Κάποιοι ήταν ευγενικοί και σωστοί επαγγελματίες και κάποιοι άλλοι απαράδεκτοι. Ειδικά όταν ήμουν μόνη στο σπίτι, τόσο περισσότερο αυξάνονταν οι πιθανότητες να αντιμετωπίσω αδιαφορία ή άσχημη συμπεριφορά (έχω κάνει και στατιστική ανάλυση, μη νομίζετε). Ανοίγεις την πόρτα, βλέπει ο άλλος ένα κοριτσάκι (ή αυτό νομίζει ότι βλέπει) και σκέφτεται ότι αποκτά αυτομάτως την άδεια να κάνει ο,τι νομίζει. Οι πιο ανώδυνες περιπτώσεις ήταν αυτοί που με είχαν απλώς γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια. Όταν προσπαθούσα να επέμβω ή να ξεκαθαρίσω κάτι, έπαιρνα ως απάντηση ενοχλημένα μουγκρητά, αόριστες απαντήσεις, ή «κοπελιά αυτό που λες δε γίνεται, γιατί έτσι». Αλλά αυτό ας πούμε ότι δεν είναι το χειρότερο, έχω κάνει και εγώ ένα φεγγάρι ως ενός είδους μάστορας (εγκαθιστούσα προγράμματα σε υπολογιστές) και όντως από ένα σημείο και μετά βαριέσαι να απαντάς σε χαζές ερωτήσεις.

Οι χειρότεροι ήταν όμως αυτοί που φέρονταν σαν να σου κάνουν χάρη που έρχονται σπίτι σου να σου πάρουν λεφτά και αυτοί που γκομένιζαν. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις ο κλειδαράς και ο τηλεορασάς (ή κεραιάς). Έρχεται λοιπόν ο κλειδαράς σπίτι μου, να εγκαταστήσει μια κλειδαριά ασφαλείας, αφού έχει φυσικά αργήσει κάνα τρίωρο και με το που μπαίνει μες το σπίτι αρχίζει τη γκρίνια: τι γειτονιά είναι αυτή, έχουν αγοράσει όλοι οι βλάχοι σπίτια και τα νοικιάζουν σε ξένους, ξέρω εγώ κοπελιά, εδώ μεγάλωσα (και εγώ μεγάλε, αλλά τι να σου λέω τώρα), τι κωλοπολυκατοικία είναι αυτή, η πόρτα σου είναι ετοιμόρροπη, γιατί νοίκιασες αυτό το κωλόσπιτο, η κλειδαριά ασφαλείας σε μάρανε, α ρε κοπελιά τι με βάζεις να κάνω. Ο άνθρωπος δε σταμάτησε να φωνάζει και να βρίζει όση ώρα ήταν εκεί, είτε σε εμένα είτε σε φίλους του στο τηλέφωνο (άσε ρε Μπάμπη γαμώ το κέρατό μου, είμαι σε ένα ερείπιο στη Βικτώρια, ναι ρε συ, θέλουν και κλειδαριά, άσε με έχω τα νεύρα μου). Επίσης είχε έρθει μεσημέρι και (τι να κάνουμε τώρα) έβγαλε το τρυπάνι και το πριόνι και έκανε ένα κολασμένο θόρυβο. Εγώ είχα βγει στο μπαλκόνι και άρχισα να τηλεφωνώ φίλες μου, με τα νεύρα τσατάλια από τις φωνές του και τη φασαρία, ελπίζοντας ότι το μαρτύριο αυτό θα τελειώσει σύντομα και δε θα γίνει επανάσταση στην πολυκατοικία. Ο τύπος είχε αυτό που λέω «σύνδρομο ταξιτζή»: δε μου αρέσει η δουλειά που κάνω και ξεσπάω πάνω σου. Τι σημασία έχει που πήρε 60 ευρώ για μιας ώρας δουλειά ενώ εγώ βγάζω τόσα με 16 ώρες δουλειά; Έπρεπε ο άνθρωπος να ξεδώσει κάπως και φυσικά το «κοριτσάκι» είναι το πιο εύκολο θύμα. Αμφιβάλλω αν του είχε ανοίξει την πόρτα κάποιος μαντράχαλος αν θα είχε την ίδια συμπεριφορά. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι φυσικά δεν έκανε καλή δουλειά και η κλειδαριά αυτή έχει χαλάσει περί τις 3 φορές από τότε που την έβαλε. Γιατί τέτοιοι τύποι δεν είναι ποτέ καλοί επαγγελματίες.

Ο επόμενος κορυφαίος ήταν ο τηλεορασάς. Αφού με ρώτησε τι ζώδιο είμαι, αν μένω μόνη μου και αν έχω κάνει ποτέ ραδιόφωνο γιατί έχω ωραία φωνή, εγκατέστησε την κεραία και μετά προσφέρθηκε να μου βάλει και τα κανάλια στην τηλεόραση. Όχι, του λέω εγώ, δεν είναι ανάγκη. Μα, μου λέει, να σε βοηθήσω θέλω. ΟΚ λοιπόν. Αρχίζει να βάζει τα κανάλια, φτάνουμε και στα αναπόφευκτα τσοντοκάναλα, ο τύπος γυρνάει και με λάγνο βλέμμα με ρωτάει: Τα θες; Ε, όχι, του λέω εγώ. Ο τύπος δίνει την απίστευτη απάντηση: Σιγά ρε, τι θα πάθεις. Δηλαδή, μη μας κάνεις την παρθενοπιπίτσα. Κάθομαι λοιπόν να μου βάλει τα τσοντοκάναλα. Πριν φύγει, μου προτείνει να μου δέσει τα χέρια με καλώδια. Όχι, δεν κάνω πλάκα, ήθελε να μου «δείξει κάτι». Πως κάνει τον ναυτικό κόμπο, δεν ξέρω. Δεν μου είπε ακριβώς «Έλα να σε δέσω». Απλώς στεκόμασταν όρθιοι, αυτός με τα καλώδια στα χέρια και μου λέει: Τέντωσε τα χέρια σου μπροστά να σου δείξω ένα κόλπο. Φυσικά και είχα καταλάβει τι ήθελε να κάνει. Έφερα κάποιες αντιρρήσεις, αλλά αυτός επέμενε. Τελικά, συμφώνησα. Είναι περίεργο πως συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Νομίζω ότι ήταν ισόποσες δόσεις των παρακάτω σκέψεων: είναι ένας γελοίος τύπος που δεν πρόκειται να κάνει τίποτα κακό, αν του φέρω αντίρρηση τώρα μπορεί να θυμώσει και τέλος: δε θέλω να δείξω ότι φοβάμαι. Ήταν από τις στιγμές που νομίζεις ότι δεν είναι πραγματικές. Του προτείνω τα χέρια, μου κάνει τον ναυτικό κόμπο και μου λέει: «Χα, είδες τι έπαθες; Τώρα μπορώ να σε κάνω ό,τι θέλω». Του απαντάω εγώ: «Ναι, όντως. Πολύ έξυπνο». Και με έλυσε. Με τα πολλά κατάφερα να τον βγάλω από το σπίτι και μετά καθόμουν και κοίταζα το κενό, αναλογιζόμενη τι ακριβώς έγινε.

Θα μπορούσε να είχε συμβεί οτιδήποτε. Οτιδήποτε. Ακόμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω γιατί συμφώνησα σε αυτό το πράγμα. Κάποιες φορές νομίζω ότι ήταν η εξυπνότερη αντίδραση. Πραγματικά ήθελε τόσο πολύ να το κάνει, που πιστεύω ότι αν του έλεγα όχι θα είχαμε χειρότερα. Ίσως και όχι βέβαια. Σίγουρα πάντως ήταν ένα παιχνίδι εξουσίας από μέρους του. Στο οποίο εγώ πήρα το ρόλο του χαζού θύματος. Στρατηγική απόφαση δεδομένων των συνθηκών, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι φέρθηκα σα θύμα. Σα να ήταν δικαίωμά του να κάνει αυτό που ήθελε και εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να ελιχθώ ανάλογα. Γι’ αυτό πιστεύω ότι πολλές γυναίκες έχουν μάθει να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από την επιθυμία των ανδρών -μόνο. Κάποιος έχει θέσει τους όρους του παιχνιδιού και δε σκέφτεσαι καν ότι θα μπορούσες να τους αλλάξεις. Ίσως αν ήμουν πιο δυναμική, πιο αυταρχική, ή πιο κάτι άλλο που δεν είμαι, να μπορούσα να το χειριστώ καλύτερα. Αλλά δεν είμαι και ο κόσμος είναι δύσκολος για τις γυναίκες που δεν είναι. Μέχρι να γίνω λοιπόν, ποτέ ξανά μόνη με μάστορα στο σπίτι.

Μάνα Blogger

Διάβασα πρόσφατα σε ένα blog (δε θυμάμαι που, αν κάποιος το έχει δει και θυμηθεί κάτι να μου το πει να βάλω το link) ένα αστείο σχόλιο που έλεγε κάτι τέτοιο: «οι μητέρες πολλών bloggers είναι μεγάλες και δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν το internet, με αποτέλεσμα πολλούς bloggers να μην τους ξέρει ούτε η μάνα τους».

Πετυχημένο το σχόλιο, αλλά πέραν της πλάκας άρχισα να σκέφτομαι κατά πόσο οι bloggers θα ήθελαν πραγματικά να τους ξέρει η μάνα τους.

Mπορώ να πω ότι η μητέρα μου ξέρει να πλοηγηθεί στο internet. Καταβάλαμε βέβαια αρκετή προσπάθεια, χρειάστηκε να θέσω ιδιαίτερα αυστηρούς και άκαμπτους κανόνες (αυτό το κουμπί να μην το πατάς ποτέ, μόνο έτσι θα πηγαίνεις εκεί, ό,τι σε ρωτάει ο υπολογιστής να απαντάς όχι) και τέλος χρειάστηκε να εμπλακώ και σε ετυμολογική διαμάχη: η μητέρα μου δεν μπορούσε να αποδεχτεί το γεγονός ότι λέμε «λογαριασμός email», αφού λογαριασμό έχουμε μόνο στην τράπεζα ή στον μπακάλη και «Τι εννοείς θα έχω έναν λογαριασμό με τα γράμματά μου; Είναι λάθος λέξη ο λογαριασμός. Όχι, θέλω να μου το εξηγήσεις». Τελικά το θέμα λύθηκε με τη γνωστή μέθοδο «έτσι-το-λένε-και-δεν-ξέρω-γιατί-και-ετσι-θα το-λες-και-εσυ-αφησε-με-ήσυχη-ΕΠΙΤΕΛΟΥΟΥΟΥΟΥΣ». Πάντως τα καταφέραμε και πιστεύω ότι αν της το ζητούσα, η μητέρα μου θα έμπαινε στο blog μου. Αλλά δε θα ήθελα να της το πω -ειδικά μετά από αυτό το post…!

Νομίζω ότι πολλά blogs είναι ένα πεδίο απόλυτα προσωπικής έκφρασης και αν ήξερες ότι το έβλεπε η μητέρα σου δε θα μπορούσες να είσαι τόσο ελεύθερος σε αυτά που γράφεις. Πολλοί δε θέλουν να το πουν καν σε φίλους τους ότι έχουν blog και εγώ σίγουρα δε θα ήθελα να πω σε κάποιον από τη δουλειά μου. Δε νομίζω ότι είναι κρυψίνοια ή φόβος της κριτικής. Απλώς διατηρείς τη δυνατότητα να μην αυτολογοκρίνεσαι όταν θες να πεις κάτι πολύ δικό σου.

Βέβαια αν είσαι ζωγράφος (τηρούνται οι αναλογίες, δεν είναι ανάγκη να το γράψω- ή μάλλον είναι), κάποια μέρα οι γονείς σου θα δουν τους πίνακές σου. Αλλά όχι και να τους καλέσεις στο ατελιέ την ώρα που ζωγραφίζεις. Το blog έχει το στοιχείο του έργου εν εξελίξει, δεν είναι ποτέ τελειωμένο, ίσως γι’αυτό δεν θα ήθελες ποτέ να το δείξεις στους γονείς σου.

Knowledge is Power

Έχετε παρατηρήσει ότι υπάρχουν άτομα τα οποία διακατέχονται από μια ακατανίκητη τάση να επιδεικνύουν τις γνώσεις τους; Και να τις επιβάλλουν στην ομήγυρη; Θα πεις: «Στην Πορτογαλία κάνει πολύ ζέστη» και θα σου απαντήσουν περισπούδαστα: «Η πρωτεύουσα της Πορτογαλίας είναι η Λισσαβόνα». Υφέρπει η αίσθηση ότι εσύ δεν το ήξερες αυτό.

Κραυγαλέο το παράδειγμα, αλλά κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Αυτά τα άτομα θα προσπαθήσουν να παρεμβάλλουν σε οποιαδήποτε συζήτηση τις γνώσεις τους, όσο ευτελείς ή άσχετες κι αν είναι. Και φυσικά αποφαίνονται με αέρα είδημονα για τα πάντα, από το ποδόσφαιρο μέχρι την πληροφορική. Όταν δεν επιδεικνύουν τις γνώσεις τους, θα σπεύσουν να διορθώσουν τα λεγόμενά σου. Δεν μπορεί, κάτι λάθος θα έχεις πει. Με υπεροπτικό ύφος σου επισημαίνουν το σφάλμα σου. Τόσο πολύ βιάζονται να επιδείξουν την ανωτερότητα των γνώσεων και των απόψεών τους, που πολλές φορές δεν περιμένουν να ολοκληρώσεις την πρότασή σου και σε έχουν ήδη διορθώσει. Άλλες φορές δεν καταλαβαίνουν ότι αστειεύεσαι (δηλαδή κάνεις ηθελημένα ένα λάθος) ή ακόμα χειρότερα, παρεξηγούν τα λεγόμενά σου, ώστε να αποκτήσουν το νόημα που τους συμφέρει συναισθηματικά, δηλαδή αυτό που θα τους κάνει να ξεπροβάλλουν και πάλι ως νικητές-αποκαταστάτες του ορθού λόγου και του δικαίου.

Τα άτομα αυτά ποτέ δεν θα παραδεχτούν ότι δεν γνωρίζουν κάτι, ούτε θα ρωτήσουν ποτέ τίποτα. Είναι ο τρόπος τους να ξεγλιστρούν από καταστάσεις όπου οι απέραντες τους γνώσεις δεν αρκούν για να τους καλύψουν. Το τάδε βιβλίο; Το έχουν διαβάσει φυσικά. Το δείνα συγκρότημα; Το γνωρίζουν βεβαίως, αλλά δεν το θεωρούν αξιόλογο. Αν τους έλεγε ο Κοπέρνικος το 1511 ότι η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο θα απαντούσαν ψύχραιμα: εννοείται.

Μήνυμα από το υπερπέραν

Αυτή τη στιγμή δεν βρίσκομαι εδώ. Θα επιστρέψω μαζί με τους τελευταίους μαγαζάτορες του τέλους της σαιζόν, αφού σκουπίσω προσεκτικά την βεράντα και βάλω και εγώ το λουκέτο στην πόρτα, τυλιγμένο σε πλαστικό -για να μην σαπίσει από τη βροχή. Προς το παρόν κάνω εκδρομές, περιπάτους και παίζω ατελείωτα επιτραπέζια παιχνίδια. Τόσο σκάκι, ούτε ο Κασπάροφ. Να κέρδιζα κιόλας... Για να μην πω για το τάβλι, το τουρνουά του οποίου διεξάγεται στο τώρα πιά κατάφωτο, μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες σκοτεινό και ύποπτο άνδρο ακολασίας του χωριού.

Όχι!

Τριγυρνούσα στο διαδίκτυο ψάχνοντας κείμενα για το λεγόμενο verbal abuse και πως αντιμετωπίζεται. Βρέθηκα σε διάφορα sites ψυχολογικής βοήθειας. Πάντα μου άρεσε να διαβάσω τέτοια κείμενα ή βιβλία «αυτοβοήθειας» (λέγε με και λαϊκή ψυχολογία), σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι μπορείς να αλλάξεις κάτι στον εαυτό σου. Οι περισσότεροι τα διαβάζουν, νιώθουν να τους κατακλύζει ένα κύμα αισιοδοξίας και αυτογνωσίας και μετά δεν κάνουν τίποτα. Και εγώ το ίδιο. Τα περισσότερα είναι αμφιβόλου επιστημονικής εγκυρότητας, αλλά δεν παύουν να γοητεύουν. Κάτι σαν τα ζώδια.

Τέλος πάντων, χαμένη στο δάσος της αυτοβοήθειας, πέτυχα ένα κείμενο που είχε ως τίτλο «Are you a people pleaser?». Δεν γνωρίζω πως μεταφράζεται το people pleaser, οπότε θα το αφήσω ως έχει. Στην αρχή του κειμένου είχε ένα είδος τεστ, κάποιες δηλώσεις με τις οποίες αν συμφωνούσες, σήμαινε ότι είσαι people pleaser. Οι προτάσεις ήταν:

• Προσπαθώ να είμαι αυτό που κάποιος άλλος θέλει να είμαι
• Φοβάμαι τα ταράξω τα νερά
• Αποφεύγω να εκφράσω τη γνώμη μου
• Το βρίσκω ευκολότερο να συμφωνήσω με αυτό που θέλουν οι άλλοι
• Φαντάζομαι ένα δυνατό άνθρωπο που θα αναλάβει τη ζωή μου και θα τη βελτιώσει
• Δυσκολεύομαι να εκφράσω αυτό που νιώθω όταν είναι διαφορετικό από αυτό που νιώθει κάποιος κοντινός μου άνθρωπος
• Δυσκολεύομαι να πω όχι
• Αποφεύγω να θυμώνω
• Δυσκολεύομαι να αναλάβω πρωτοβουλίες
• Προτιμώ να είμαι καλός παρά να εκφράζω αυτό που νιώθω
• Θέλω όλοι να τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους
  

Φυσικά συμφώνησα με όλες τις προτάσεις. Όταν έφτασα στο τέλος, άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας. Αμάν, είμαι ένας κατάπτυστος people pleaser, ένα άβουλο και άτολμο πλάσμα, ένας αδιάφορος καθρέπτης της προσωπικότητας των άλλων. Ειδικά αυτό με τη ‘φαντασίωση του δυνατού ανθρώπου που αλλάζει τη ζωή σου’ μου στοίχισε. Καλά, μέσα στο μυαλό μου είναι; Αυτή είναι η περιγραφή του άντρα των ονείρων μου! Κάποιοι φίλοι μου θα διαφωνήσουν ότι αποφεύγω να θυμώνω, αλλά αν ήξεραν μόνο πόσο φορές θυμώνω και δεν το δείχνω…

Το κείμενο συνέχιζε ότι πρέπει να εξασκηθείς να λες όχι. Πρέπει να το λες δυνατά και μόνος σου μέσα στο σπίτι, για να συνηθίσεις τον ήχο της φωνής σου να ξεστομίζει αυτή την απαγορευμένη λέξη. Εξηγούσα σε μια φίλη μου την τελευταία τρομερή ανακάλυψη που έχω κάνει για την προσωπικότητα μου και πως πρέπει να μάθω να λέω όχι. Και μου λέει η φίλη μου: μήπως πρέπει να αρχίσεις απαντώντας όχι στις προτάσεις του τεστ;

Καταπληκτικό.

Lists, lists, lists

Σήμερα συνειδητοποίησα ότι κατά καιρούς είχα κατεβάσει αρκετά μεμονωμένα rnb κομμάτια ώστε να φτιάξω ένα ξεχωριστό φάκελο για να τα βάλω. Άρχισα να τα μεταφέρω λοιπόν και τα είχα βρει όλα, εκτός από ένα σουξεδάκι του 2000, το Where My Girls At, των 702 (φωνητικό συγκρότημα στο στιλ των Destiny’s Child, δεν ξέρω τι απέγιναν). Έψαχνα λοιπόν, έψαχνα και άκρη δεν έβρισκα. Ήμουν σίγουρη ότι το είχα. Τελος πάντων, αποφάσισα να το ψάξω με το search των windows. Έβαλα λοιπόν να ψάχνει τραγούδια με τη λέξη girl.

Οποία έκπληξη λοιπόν, όταν ο υπολογιστής άρχισε να βγάζει όλα τα τραγούδια που είχα στον υπολογιστή μου με τη λέξη girl στον τίτλο τους.

Όπως σε όλες τις λίστες τέτοιου τύπου (όσοι ακούνε Πετρίδη φυσικά καταλαβαίνουν!!), βρήκα τα πάντα: τραγούδια που δεν ήξερα ότι είχα (Freshies…ούτε που θυμάμαι γιατί το κατέβασα αυτό, δεν γνωρίζω καν το συγκρότημα), τραγούδια που δεν είχα ακούσει ποτέ (όπως αυτό του Sonny Boy Williamson I, από μια συλλογή blues με επιλογές του Martin Scorsese) τραγούδια από δίσκους που μου άρεσαν αλλά δεν είχα προσέξει (όπως το Taste the Last Girl από τους Sons and Daughters), τραγούδια που ντρέπομαι που τα έχω κατεβάσει (The Girl With The Pearl's Hair…μα πόσο ξενέρωτη είμαι!! γι’αυτό καμιά φορά ακούω κατά λάθος Radio Gold), αγαπημένα τραγούδια (The Girl Who Lives on Heaven Hill, τι ύμνος...), αναμενόμενα (My Girl, Girl from Ipanema), πρόσφατες επιτυχίες (Bird Girl, Country Girl) και φυσικά όχι που δε θα είχαν τραγούδια με τη λέξη girl οι φίλες Huggy Bear και Bikini Kill.

Κοινώς, το ψάξιμο τραγουδιών με λέξεις-κλειδιά είναι ένας ωραίος και εύκολος τρόπος να δεις τη συλλογή σου με άλλο μάτι, να εκπλαγείς ευχάριστα (και δυσάρεστα) και να συνειδητοποιήσεις τι έχεις κατεβάσει τελικά όλα αυτά τα χρόνια. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε χρόνιους downloaders, ειδικά σε όσους περνάνε υπαρξιακή κρίση του τύπου «βαριέμαι να ακούσω όλα αυτά που έχω κατεβάσει, αλλά συνεχίζω να κατεβάζω σαν να μην υπάρχει αύριο».

Ακολουθεί και η λίστα με τα κορίτσα, για ιστορικούς λόγους!!

Επ’ ευκαιρία των δημοτικών εκλογών

Ποιος έχει κουραστεί να απολογείται για τη γειτονιά του; Εγώ!!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έπρεπε να αντιμετωπίσω ένα μπαράζ αποριών όταν απαντούσα στην ερώτηση: που μένεις;

Το αστείο είναι ότι η περιοχή που μένω είναι λίγο γνωστή-άγνωστη: λέγεται Αγγελοπούλου και βρίσκεται μεταξύ των εξής περιοχών: Κυψέλη δυτικά, Πλατεία Αμερικής βόρεια, Πλατεία Βικτωρίας νότια και Αγ. Παντελεήμονας ανατολικά. Ως αποτέλεσμα, διάλεγα κάθε φορά και διαφορετική ονομασία για την περιοχή, αλλά τα ανασηκωμένα φρύδια δεν τα γλίτωσα ποτέ. Μόνο όταν έλεγα: ξέρεις που, εκεί που είναι το Sisley στην Πατησίων, βούλωνα κάποια στόματα. Η αίγλη του Sisley μάλλον αρκούσε για να προκαλέσει ένα μίνιμουμ αποδοχής για τη γειτονιά μου.

Τι έχω ακούσει κατά καιρούς: Ότι στην περιοχή αυτή δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις μόλις νυχτώσει (ναι, δεν βγαίνω ποτέ χωρίς το ούζι μου)…ότι θέλει γκρέμισμα (πραγματικά, πόσο άσχετος μπορεί να είσαι για να θέλεις να γκρεμίσεις μια περιοχή που είναι γεμάτη νεοκλασικά και καταπληκτικές πολυκατοικίες που χρονολογούνται από το 1920 ως το 1950, δεν ξέρω)…. ότι είναι πενταβρώμικη (όσο είναι όλη η Αθήνα)… ότι είναι γεμάτη μπουρδέλα (ε, αυτό είναι λίγο αλήθεια, αλλά δεν παύει να είναι ενοχλητικό ως πρώτιστο σχόλιο για τη γειτονία σου)…. ότι είναι άσχημη (ενώ τα προάστια μας είναι τόοοοσο ωραία και συναρπαστικά)… ότι έχει φασαρία και καυσαέριο (σε αντίθεση με τα ¾ της Αττικής)…. ότι δεν έχει πράσινο (δίπλα στο Πεδίο του Άρεως, αλλά anyway)…. ότι εκεί δεν μένουν πια Έλληνες (δεν με παρατάτε λέω εγώ -σκασίλα μου ποιος μένει)… ότι εκεί μένουν οι πιο φτωχοί Ευρωπαίοι (παιδιά, μια μικροαστική περιοχή είναι, λυπηθείτε μας)…με αποκορύφωμα την απορία: μα, γιατί μένεις εκεί;

Καμία αμφιβολία ότι η Αθήνα είναι, ως επί το πλείστον, άσχημη. Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των προαστίων δεν εξαιρείται από αυτήν την ασχήμια. Επίσης καμία αμφιβολία ότι αυτή η γειτονιά είναι από τις ωραίες της Αθήνας, απλώς έχει ξεπέσει. Η ομορφιά είναι, βεβαίως, υποκειμενική.

Πολλά όμως από τα αρνητικά σχόλια που λέγονται, αφορούν τις πόλεις γενικότερα. Η φασαρία, η πολυκοσμία, η έλλειψη απόλυτης καθαριότητας, οι πολλές πολυκατοικίες, τα αυτοκίνητα και η ανάμειξη διαφορετικών πληθυσμών είναι ίδιον των μεγάλων πόλεων, ακόμα και των πιο ωραίων και των πιο οργανωμένων. Όσοι λοιπόν δεν μπορούν να αντέξουν τη ζωή στη μεγάλη πόλη, μπορούν να μείνουν σε ένα προάστιο ή ένα χωριό. Εγώ δεν θα τους κακίσω. Θυμάμαι και το τραγουδάκι που μαθαίναμε στο σχολείο: «Θέλω να ζω κοντά στη φύση και το Θεό/ να βλέπω κάθε ωραία δύση/ και κάθε δειλινό». Καταλαβαίνω λοιπόν. Να με αφήσουν και αυτοί όμως ήσυχη με τα υποτιμητικά σχόλιά τους. Αρκετά.

Hail to the Cliffs

Αρχειοθετώντας τις φωτογραφίες του καλοκαιριού... έπεσα σε κάποιους γκρεμούς.

The world is a stage

…and I am standing here with emptiness all around, όπως λέει και το γνωστό αγαπημένο τραγούδι.

Σε μια εβδομάδα από τώρα πρέπει να παρουσιάσω μια εργασία μου. Θα είμαι μόνη σε ένα δωμάτιο με τρεις εξεταστές, οι οποίοι υποτίθεται ότι μετά την παρουσίαση θα μου κάνουν και ερωτήσεις για την εργασία μου.

Δεν υπάρχει τίποτα που να σιχαίνομαι περισσότερο από τις παρουσιάσεις. Εντάξει, ίσως τις κατσαρίδες. Αλλά ακόμα και αυτές αντιμετωπίζονται κάπως, από τις παρουσιάσεις δεν γλιτώνεις με τίποτα. Όσες και να κάνεις, μπορεί στην πορεία να βελτιώσεις τα λεγόμενα presentation skills, αλλά από το άγχος δεν ξεφεύγεις με τίποτα.

Ακόμα και αυτή η παρουσίαση, που ουσιαστικά δεν έχει καμία σημασία και δεν θα καθορίσει τίποτα για το μέλλον μου, μου προκαλεί τρόμο. Ξυπνάω ξαφνικά το βράδυ με ορθάνοιχτα τα μάτια (ακριβώς όπως στα θρίλερ) επειδή σκέφτηκα ότι έχω ξεχάσει κάτι, ότι ίσως κάποια νούμερα δεν είναι σωστά, ότι θα με ρωτήσουν κάτι που δεν ξέρω και κοινώς ότι θα γίνω ρεζίλι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Ίσως ακριβώς το γεγονός ότι το όλο πράγμα δεν έχει καμία σημασία να μου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο εκνευρισμό. Ότι θα πρέπει να υποστώ μια παρωδία ακαδημαϊκής διαδικασίας, από ανθρώπους που δεν είναι καν καθηγητές σε κάποιο Πανεπιστήμιο, προκειμένου απλώς να τηρηθούν κάποια προσχήματα. Γιατί πάνω απ’όλα, είναι το φαίνεσθε.

Μέχρι να έρθει αυτή η καταραμένη στιγμή, είμαι εντελώς ανίκανη για οποιαδήποτε δραστηριότητα, πέρα από το να κάνω πρόβες και να βλέπω τηλεόραση. Μιλάμε για πολλή τηλεόραση, μέχρι και «Δύο μέρες μόνο» είδα χθες. Τι άλλο θα επακολουθήσει Θεέ μου;

Θα μπορούσα να πάω ένα ταξίδι γιατί έχω μια εβδομάδα καιρό, αλλά για κάποιο ακαθόριστο λόγο, νιώθω ότι δεν μπορώ. Ότι δεν πρέπει.

Το παρήγορο είναι βέβαια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ακριβώς έτσι πριν από μια παρουσίαση. Μου είχε πει ένας καθηγητής Πανεπιστημίου ότι του προκαλούν τέτοιο άγχος, που σε ένα διεθνές συνέδριο, είχε κάνει λάθος την πρωτεύουσα μιας αφρικάνικης χώρας. Εντάξει, του λέω εγώ, συμβαίνουν αυτά. Ναι, μου λέει αυτός, αλλά είμαι καθηγητής Γεωγραφίας. Ουπς.

Αφού όλοι νιώθουμε έτσι, γιατί δεν καταργούμε τις παρουσιάσεις; Αν συμμετείχα ποτέ σε κάποιο κίνημα, πέρα από αυτό για την «προστασία των δικαιωμάτων των επιβαινόντων σε ταξί» (φανταστικό – θα ήθελα να το δημιουργήσω, αλλά φευ), θα ήταν η «επαναστατική κίνηση για απελευθέρωση από τις παρουσιάσεις».

ΕΚΑΠ. ΟΛΕ.

Τι να ψηφίσω η γυναίκα;

Επειδή κανένας από τους υποψηφίους δε μου γεμίζει το μάτι (συγγνώμη παιδιά) και επειδή δεν έχω κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια σε κάποιο κόμμα (απλώς σε κάποια έχω μια αντιπάθεια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), σκέφτηκα να δω την εκπομπή του ΑΝΤ1 η οποία διαφημιζόταν ως «το πρώτο debate των υποψήφιων δημάρχων».

Ας είμαστε λοιπόν λίγο θετικοί και ας ελπίσουμε ότι από την εκπομπή θα μάθουμε κάτι για τους υποψήφιους και το πρόγραμμά τους για την Αθήνα. Ξέρω ότι μπορώ να διαβάσω τα προγράμματα και θα το κάνω, αλλά καθότι είμαι οπτικοακουστικός τύπος προτιμώ να βλέπω και να ακούω. Εξάλλου η τηλεόραση είναι ένας χώρος όπου υποτίθεται ότι διεξάγεται δημόσιος διάλογος.

Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένα πεδίο στο οποίο τα πράγματα είναι απτά και συγκεκριμένα, οπότε θεώρησα αφελώς ότι οι άνθρωποι θα μιλούσαν στοχευμένα και όχι με τις γνωστές αοριστίες των εθνικών εκλογών. Γεννήθηκα και μένω στο κέντρο και γνωρίζω τα προβλήματα -τώρα ακούγομαι λίγο σαν υποψήφια, ή μου φαίνεται; Τελοσπάντων, είναι από τις περιπτώσεις όπου θα μπορούσα να ψηφίσω όχι κομματικά, αλλά πραγματικά με βάση το σχέδιο του κάθε συνδυασμού για την Αθήνα.

Δεν ξέρω ποιος είδε την εκπομπή, εγώ άντεξα για μισή ώρα, σαράντα λεπτά μάξιμουμ. Όση ώρα είδα, η συζήτηση αναλώθηκε σε μικρο-παρα-πολιτικές διαμάχες, για το είχε κάνει ο τάδε όταν ήταν υπουργός, ο δείνα όταν ήταν υφυπουργός, οι άλλοι που δεν είχαν ποτέ κάποιο πολιτικό αξίωμα, κοινώς, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Κουβέντα για την Αθήνα. Τι κουβέντα, κιχ. Και σε αυτό μπορώ να πω ότι έχει κάποια ευθύνη και η δημοσιογράφος, η οποία όχι μόνο δεν προσπάθησε να κατευθύνει τη συζήτηση στο ζητούμενο, αλλά μονίμως επανερχόταν στις κομματικές αντιπαραθέσεις, στα σκάνδαλα και στην πιθανότητα πρόωρων εκλογών και γενικώς περιφερόταν με ύφος αποστασιοποιημένης πυργοδέσποινας. Δεν έχω τίποτα με τη γυναίκα, αλλά έλεος. Λύγισα όταν έβγαλαν στο τηλέφωνο τον Παπουτσή που ήθελε να διαμαρτυρηθεί για κάτι που του είχε καταλογίσει ο Κακλαμάνης.

Καληνύχτα, μεταφορικά και κυριολεκτικά.