Got me in those desert eyes

Εικόνες από το ταξίδι μου στην Αίγυπτο

Ηλιοβασίλεμα στο Νείλο

Μια φορά δεν είναι αρκετή

Ο Ραμσής ο Β΄ είναι πολύ βαρύς για να σταθεί όρθιος

(Μπορεί να είναι) η Χασεπσούτ, ή η μοναδική γυναίκα Φαραώ: Go Hatshepsut!

Καπνίζοντας shisha στο Fishaway, μέσα στην αγορά του Χαν-Ελ-Χαλίλι

Η πυραμίδα του Χέοπος...για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας. Όσοι αναρωτιέστε ποια στο καλό ήταν τα υπόλοιπα 6 θαύματα, κλικ εδώ

Το παλάτι που έχτισε ο Ισμαήλ για τα εγκαίνια της Διώρυγας του Σουέζ. Γι'αυτό το γεγονός γράφτηκε και η Aida του Verdi, τι μαθαίνει ο άνθρωπος...

Πολυκατοικία όπως Αθήνα, που είναι και η καλύτερη περίπτωση πολυκατοικίας στο Κάιρο. Από το νησάκι του Νείλου ονόματι Zamalek, την πιο ωραία περιοχή και ανθρώπινη του Καίρου -απ'όσες είδα.

Και εδώ όπως Αθήνα, δηλαδή Ιμπραήμ Πασάς όπως Κολοκοτρώνης



Αλεξάνδρεια: περασμένα μεγαλεία και θυμώντας τα να κλαις. Για την αρχιτεκτονική μιλάω.

Το φρούριο Qaitbay που είναι στη θέση του γνωστού Φάρου της Αλεξάνδρειας

Στην παραλία της Αλεξάνδρειας

Η νέα βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Εμένα μου άρεσε, για τους Αιγύπτιους είναι κάτι σαν τους Ολυμπιακούς για τους Έλληνες (εντυπωσιακό, αλλά θα αξιοποιηθεί;)


Το Κάιρο από ψηλά - ένας χαμός από πολυκατοικίες και ουρανοξύστες. Από χαμηλά είναι ένας χαμός από αυτοκίνητα και ανθρώπους.

Το φρούριο του Σαλαντίν στο Κάιρο



Ο μιναρές στο τζαμί του Αλ-Νασρ (στο φρούριο του Σαλαντίν)



Το τζαμί του Μοχάμεντ Αλί (στο φρούριο του Σαλαντίν)

Μαρία η - δήθεν- Άσχημη

Η σειρά “Μαρία η Άσχημη”, που βασίζεται στην κολομβιανή telenovella του 1999 «Yo Soy Betty La Fea» (η οποία έχει εμπνεύσει 8 περίπου εκδοχές σε διάφορες χώρες) μας δείχνει ότι οι άσχημες έχουν μαλλιά σαν πράσα, ρούχα κατηχητικού, φρύδια σαν το Γιαγκούλα, σιδεράκια και φυσικά μυωπία. Αν αφαιρέσεις όλα αυτά τα extras, με ένα ωραίο χτένισμα και με τη συνδρομή ενός ενημερωμένου στυλίστα, γίνονται κούκλες. Επιβεβαιώνεται λοιπόν για άλλη μια φορά η ρήση ότι «δεν υπάρχουν άσχημες γυναίκες, αλλά φτωχές». Οι φτωχές γυναίκες δεν έχουν τα λεφτά ή το χρόνο να περιποιηθούν τον εαυτό τους, ή ακόμα περισσότερο δεν διαθέτουν την κοινωνική τεχνογνωσία να ντυθούν και να φτιαχτούν σωστά, σύμφωνα με το τρέχον πρότυπο δηλαδή.

Δεν γνωρίζω κατά πόσο η Μαρία είναι φτωχή, είδα ότι μένει σε μονοκατοικία με κήπο, από την άλλη βέβαια, σύμφωνα με τις ελληνικές σειρές, οι φοιτητές μένουν σε ρετιρέ στο Λυκαβηττό, οπότε μπορεί και είναι φτωχή με σπιταρώνα, γιατί όχι; Το θέμα είναι ότι αυτή η εικόνα της άσχημης είναι παρωχημένη. Το σύγχρονο σπίτι, φτωχό ή πλούσιο, είναι τόσο κορεσμένο από εικόνες του πως είναι οι ωραίοι και οι ωραίες, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην γνωρίζεις πως πρέπει περίπου να φτιαχτείς για να γίνεις επιθυμητός. Επίσης τα κελεύσματα του sexy είναι τόσο επιτακτικά, που είναι πλέον αδύνατον να τα αγνοήσεις. Ακόμα και 9χρονα κοριτσάκια κυκλοφορούν σαν τις μικρές κυρίες, με τσαντάκια χειρός, τακουνάκια και make-up. Τα δε 9χρονά αγοράκια πρέπει να ξοδεύουν ίσα με τρεις ώρες στον καθρέπτη για να σηκώσουν το μαλλί καούκα (λέγε με και διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας). Μα είναι τόσο χαριτωμένα τα χρυσά μου.

Η σύγχρονη φτωχο-άσχημη δε θα ήταν σαν την Μαρία, αλλά θα ήταν μια χαμένη ψυχή στον κυκεώνα του lifestyle, μια κοπέλα που θα φορούσε κάτι “so 5 minutes ago”, κάτι που δε θα ταιριάζε στο σωματότυπό της ή κάτι που θα φαινόταν φτηνιάρικο, χωρίς να είναι vintage. Θα ήταν μάλλον χοντρούλα (αφού η παχυσαρκία είναι πλέον η ασθένεια των φτωχών) με κολλητά μπλουζάκια και χαμηλοκάβαλα παντελόνια και στη μέση θα ξεχύνονταν τα προκοίλια. Θα φορούσε στενά και άβολα πασουμάκια ακόμα και μες τον χειμώνα. Δε θα είχε σιδεράκια (είναι ακριβά αυτά), θα είχε απλώς στραβά δόντια. Φυσικά και θα είχε βγάλει τα φρύδια της, απλώς θα τα είχε βγάλει στραβά. Θα έκανε μόνη της αποτυχημένο γαλλικό μανικιούρ που θα ξέφτιζε στις άκρες. Θα φορούσε φακούς επαφής και μάλιστα χρωματιστούς, αλλά θα ήταν τόσο εμφανές ότι είναι ψεύτικοι. Θα φορούσε μπόλικα χρυσάφια και ασήμια. Θα είχε διαφορικό γυαλί ηλίου στο κεφάλι, fake τσάντα από πλανόδιο και passé μπιχλιμπίδια στο κινητό. Θα είχε ένα μη-trendy κούρεμα, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω αυτό, ίσως να είχε κοκοράκι την αφέλεια. Η μάλλον δεν θα είχε καθόλου αφέλεια και θα ήταν χτενισμένη, αυτό νομίζω είναι τώρα πια το μη-trendy.

Γενικώς η σύγχρονη άσχημη δεν είναι εντελώς αφημένη στην τύχη της όπως η Μαρία. Προσπαθεί απεγνωσμένα να γίνει ωραία, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνει ακριβώς. Πάντα κάτι προδίδει τη φτώχια και την άγνοιά της, πάντα κάτι της ξεφεύγει.

Επιτέλους τέλος

Βαθιά εισπνοή…κρατήστε την ανάσα σας…Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά…κουράγιο, έρχονται τα Θεοφάνια…εκπνεύστε.

Επιτέλους τελείωσαν οι γιορτές. Από τις πιο ψυχαναγκαστικές καταστάσεις που βιώνουν οι άνθρωποι. Πέρα από το γεγονός ότι έχεις μερικές ημέρες άδειας, ότι μπορείς να πας κάποιο ταξίδι και ότι (για πολλούς) η δουλειά χαλαρώνει τις ημέρες των γιορτών, δεν βρίσκω τίποτα το καλό στην περίοδο αυτή προς το τέλος του χρόνου.

Έχεις περισσότερο χρόνο αλλά πρέπει να τον ξοδέψεις για να πας σε πάρτι, σε οικογενειακές συγκεντρώσεις και για να στριμωχτείς στα μαγαζιά για να ψωνίσεις δώρα. Ας πούμε ότι αυτά μπορείς να το αποφύγεις, με κίνδυνο βέβαια να φανείς αντικοινωνικός και μίζερος, αλλά ας πούμε ότι είσαι αντικοινωνικός και μίζερος και δεν ντρέπεσαι γι’ αυτό. Τα δώρα βέβαια δεν τα γλιτώνεις με τίποτα, εκτός αν πραγματικά δεν σε ενδιαφέρει καθόλου η συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους. Προσπαθώ εδώ και χρόνια να πείσω τους γονείς μου να καταργήσουμε τα δώρα μεταξύ μας, αλλά φευ.

Έστω λοιπόν ότι καταφέρνεις να γλιτώσεις δύο από τα τρία, δηλαδή να αποφύγεις τις πολλές οικογενειακές συγκεντρώσεις και τα πάρτι (αφού έχεις δει κατάματα την αλήθεια, δηλαδή ότι έχεις να περάσεις καλά σε πάρτι ρεβεγιόν καμιά δεκαριά χρόνια -αν πέρασες ποτέ καλά- και ότι όχι, δεν θα γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου παραμονή Πρωτοχρονιάς). Όμως τον καταναγκασμό της ανανέωσης και της χαράς, χρειάζεται πραγματικά μεγάλη ψυχική δύναμη για τον αποφύγεις. Πρέπει να περάσεις καλά, πρέπει να σκεφτείς τι έκανες πέρσι στην ζωή σου και πρέπει να πάρεις θετικές αποφάσεις για τον καινούριο χρόνο. Πρέπει, πως το λένε. Και αν δεν θέλεις να πάρεις αποφάσεις ηρωικών αλλαγών για τον καινούριο χρόνο και δεν μπορείς να περάσεις τέ-λει-α, τότε νιώθεις και τύψεις αποπάνω. Αυτό είναι και το χειρότερο, ότι οι γιορτές σε κάνουν να νιώθεις άσχημα που νιώθεις άσχημα ή και ακόμα ακόμα, που δεν νιώθεις υπέροχα.

Άντε καλή χρονιά!

Ας γελάσω

Αντιγράφω από το Αθηνόραμα (το οποίο παρεμπιπτόντως αγαπώ ιδιαίτερα) για την ταινία Κανταχάρ: "Ο Μαχμαλμπάφ (ο σκηνοθέτης) ξεφεύγει από τα δημαγωγικά πρότυπα της αντι-ισλαμικής προπαγάνδας".

Ευτυχώς, γιατί αυτή η ανελέητη αντί-ισλαμική προπαγάνδα των ιρανικών ταινιών με κουράζει πολύ και εμένα. Νομίζω ότι και οι ίδιοι οι Ιρανοί πρέπει να έχουν βαρεθεί την αντι-ισλαμική προπαγάνδα των ταινιών αυτών και προπάντων την διαρκή, συστηματική αντί-ισλαμική προπαγάνδα που βιώνουν στην καθημερινότητά τους. Επίσης πιστεύω ότι οι Ιρανοί που γυρίζουν ταινίες που στηλιτεύουν θεοκρατικά καθεστώτα, δεν το κάνουν επειδή έτσι τα έζησαν, αλλά επειδή είναι φερέφωνα, ξέρετε ποιών.

To all my friends

Πριν από κάποια χρόνια έκανα παρέα με κάποιους ανθρώπους. Όταν έβγαινα μαζί τους αρκετές φορές αισθανόμουν άσχημα. Γιατί; Δεν μπορώ κι εγώ να πω… Ήταν όλοι πολύ ευφυείς και αστείοι άνθρωποι. Επίσης εκείνη την εποχή ήμουν μόνη μου, οπότε ήταν η καλύτερη εναλλακτική λύση. Πολλά βράδια είχα γελάσει πολύ με τα αστεία τους. Αλλά σε προσωπικό επίπεδο δεν είχαν τίποτα να μου πουν. Το μόνο που ήξερα είναι ότι με έκαναν να αισθάνομαι δυσάρεστα, χωρίς να μπορέσω να προσδιορίσω το γιατί ακριβώς. Ήταν ίσως το γεγονός ότι στο πλαίσιο του κυνισμού, του όλοι είμαστε άνετοι και αποστασιοποιημένοι και δε διστάζουμε να πούμε άσχημες αλήθειες, ή ό,τι μας κατεβαίνει γενικώς -χωρίς να μας ενδιαφέρει αν πληγώνουμε ή προσβάλουμε τον άλλον- είχα ακούσει ουκ ολίγα κακεντρεχή σχόλια. Η άλλη προσφιλής τακτική ήταν ότι σιωπηρά εξοστρακίζουμε τον άλλον και μετά είναι δικό του πρόβλημα πως θα ενσωματωθεί.

Για αρκετό καιρό πίστευα ότι το πρόβλημα ήταν δικό μου. Μέχρι που γνώρισα σε κάποιους άλλους φίλους μου αυτή την παρέα και άκουσα αυτό που πάντα υποψιαζόμουν: οι φίλοι σου είναι μίζεροι και στραβωμένοι. Δεν μπορούσα να το πιστέψω μέχρι που το άκουσα αρκετές φορές. Ένιωσα μια πικρόχολη δικαίωση, γιατί τα όσα παράπονα είχα εκφράσει κατά καιρούς είχαν αγνοηθεί με το τη λογική του ‘ε, μην το παίρνεις τόσο σοβαρά΄ ή ακόμα χειρότερα ‘μην κάνεις σαν κακομαθημένο’.

Κράτησα ένα-δύο ανθρώπους μόνο από αυτήν παρέα, δεν μπορώ να πω ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα κακίας και αδιαφορίας οφειλόταν μόνο σε αυτούς που άφησα, αλλά ίσως αυτοί που κράτησα ήταν οι μόνοι με τους οποίους μπορούσα να συνεννοηθώ, ένας προς έναν.

Δεν μετάνιωσα για τίποτα, πέρασα αρκετά καλά όσο τους έκανα παρέα. Προφανώς κάτι είχαν να μου δώσουν. Αλλά απόψε τους ξαναείδα και το γνωστό συναίσθημα ξαναγύρισε. Άκουσα μέσα σε ένα βράδυ ότι έχω αποτρελαθεί και ότι είμαι δυστυχισμένη. Τίποτα καινούριο δηλαδή, αυτά που άκουγα όλα αυτά τα χρόνια. Αυτά που αυτοί οι άνθρωποι έλεγαν ο ένας στον άλλον χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς δισταγμό, ανελέητα.. Και πάλι ένιωσα αυτό το δυσάρεστο, κρύο συναίσθημα. Αυτό που στο δικό τους σύμπαν δεν εξηγείται..

Γιατί στο δικό μου σύμπαν, δεν νοείται φίλος που μιλάει έτσι. Δε νοείται φίλος που σε κάνει να νιώθεις απρόσκλητος στην ίδια σου την παρέα, που φεύγει και δεν χαιρετάει, που σε αφήνει να τον ψάχνεις ενώ έχετε ραντεβού, που εκφράζεται με τα χειρότερα λόγια για τη δουλειά σου. Ας είμαι ένα κακομαθημένο παιδί, προτιμώ τους φίλους μου αληθινούς. Και ευγενικούς. Νομίζω ότι γίνονται και τα δύο.

Εξαιρετικά αφιερωμένο λοιπόν, κάτι που είχα γράψει πριν 4-5 χρόνια:

Τα νιάτα σας έχουν περάσει προ πολλού, κι αυτά όμως χαλάστηκαν σε αξιοθρήνητες βραδιές σαν τη σημερινή. Οι ίδιοι πέντε άνθρωποι, στα ίδια μέρη, με τις ίδιες κουβέντες, κάθε μέρα ένα αναμάσημα της προηγούμενης. Θέλετε να νομίζετε ότι σας σώζει η επίγνωση της μιζέριας σας, αλλά τίποτα δε μπορεί να σώσει τα ξεφτισμένα αστεία, τα κουρασμένα λογοπαίγνια και τις αέναες διηγήσεις των παλιών καλών καιρών. Όλα αυτά τα παιχνίδια εξουσίας που σας αρέσει να παίζετε, δήθεν κρυφά, είναι τόσο βαρετά φανερά. Θα θέλατε να βρίσκεστε στον πυθμένα της κοινωνίας και στην κορυφή της διανόησης, αλλά δυστυχώς παγιδευτήκατε κάπου στη μέση.

Au revoir.

Questions from the Underground

Τα 'παιδιά του Κόσμου' που μας εύχονται "Χρόνια Πολλά" από το Μετρό, από ποιόν κόσμο προέρχονται ακριβώς; Γιατί τα ρούχα τους και οι εκφράσεις τους δεν είναι από αυτόν εδώ.


Πότε θα με σταματήσει κάποιος (στο αυτοκίνητο, στο δρόμο, στο σπίτι, οπουδήποτε) να του πω επιτέλους τη γνώμη μου για τις αστικές συγκοινωνίες στην Αθήνα; Είμαι έτοιμη να αλλάξω τα πάντα στην καθημερινότητά μου!

Too old to rock and roll, too young to die

Τελικά είμαι πολύ μεγάλη για αυτά τα πράγματα… Και δεν έχω να παραπονεθώ και για κάτι, εφόσον η συναυλία έγινε στο χώρο και την ημέρα που ήταν να γίνει και ξεκίνησε την ώρα που ήταν να ξεκινήσει. Οι Tool ήταν καταπληκτικοί, από τα λίγα συγκροτήματα που είναι καλύτερα να τους ακούς live. Με έναν ήχο που ακροβατούσε ανάμεσα στο πρωτόγονο και το διαστημικό, ένα εντυπωσιακό light show και τον Maynard ως εμβληματική, ασκητική φιγούρα στη σκηνή, έδωσαν μια φανταστική συναυλία. Μερικές στιγμές ήταν σχεδόν υπερβατική η εμπειρία του ήχου τους. Αυτή είναι μουσική που τη βιώνεις όχι μόνο εσωτερικά, αλλά και σαν σωματική εμπειρία.

Μιλώντας για σωματικές εμπειρίες: ξεπάγιασα γιατί εκεί μέσα έκανε περισσότερο κρύο απ’ ότι έξω (δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, αλλά γίνεται –συναυλία σε κλειστό χώρο με παλτό κουμπωμένο από το λαιμό ως τους αστραγάλους πρώτη φορά παρακολούθησα) και προς το τέλος με πονούσαν τόσο πολύ η μέση μου και τα γόνατά μου από την ορθοστασία που παρακαλούσα να τελειώσει η συναυλία για να πάω στο κρεβάτι μου και να ξαποστάσω. Τι θα γίνει και με εμάς τους ρόκερς κάποιας ηλικίας;; Που είναι οι ωραιότατες κερκιδούλες του ΟΑΚΑ; Που είναι το κράτος τέλος πάντων;

Αν είναι να γίνει κάτι…

θα γίνει… Αυτή την πάνσοφη ρήση την ακούω συνέχεια και μάλλον επειδή οι φίλοι μου έχουν βαρεθεί να με ακούνε να γκρινιάζω, αλλά έλεος πια. Είναι ο,τι πιο μοιρολατρικό και μίζερο μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους. Δηλαδή αν κάθομαι στον καναπέ μου κοιτάζω το ταβάνι, αν είναι να πέσει το ταβάνι στο κεφάλι μου, θα πέσει; Αν πηδήξω από τον γκρεμό και είναι να επιζήσω, θα επιζήσω; Τόσο απλά είναι τα πράγματα; Αν γίνει σεισμός την ώρα που κάθεσαι στον καναπέ σου, όντως μπορεί να σου έρθει το ταβάνι στο κεφάλι. Όποτε μετά λες ότι ήταν γραφτό να γίνει. Φυσικά, εκ των υστέρων, όλα φαίνονται σαν να ήταν γραμμένα. Αλλά όταν όλες οι πιθανότητες είναι ανοιχτές, ποιος πραγματικά μπορεί να πει τι θα συμβεί; Και τέλος πάντων δεν είναι πιο ωραίο τα πράγματα να είναι τυχαία, από το να είναι προκαθορισμένα; Δηλαδή, αν τα πάντα στη ζωή μας είναι αποφασισμένα από πριν, εμείς τι ρόλο παίζουμε;

Δεν καταλαβαίνω αυτή τη μανία με τη μοίρα. Ούτε την άποψη ότι ‘η ζωή φροντίζει για σένα’. Παρακαλώ; Δηλαδή για όλους τους φτωχούς και αδικημένους ανθρώπους του κόσμου, φροντίζει η ζωή; Ας αφήσουμε τις ακραίες καταστάσεις και ας πιάσουμε τους ανθρώπους που έχουν τα προς το ζην και είναι καλά στην υγεία τους, αλλά είναι βαθύτατα δυστυχισμένοι, αυτούς πώς ακριβώς τους φροντίζει η ζωή; Αν δηλαδή αφήσουν τα πράγματα απλώς να κυλήσουν και δεν πιέζουν καταστάσεις, τι το καλό θα τους συμβεί; Αν δεν προσπαθήσουν οι ίδιοι να αλλάξουν αυτά που δεν τους ικανοποιούν, ή να διεκδικήσουν αυτά που θέλουν, πώς θα πάψουν να είναι δυστυχισμένοι;

Υπάρχει τύχη, αλλά στοιχηματίζω πως είναι τυφλή. Είναι απειροέλαχιστα τυχαία συμβάντα, από τον τρόπο που κοίταξες κάποιον, μέχρι το από ποια γωνία έστριψες εκείνη την ημέρα, που μπορεί να σου αλλάξουν τη ζωή. Όχι όμως απαραίτητα προς το καλύτερο και σίγουρα όχι με ορθολογικό τρόπο ή βάσει κάποιου θεϊκού ή φυσικού σχεδίου για τη ζωή σου. Εδώ έρχεται και η άλλη μεγάλη απάτη του ‘κάθε εμπόδιο για καλό’. Όχι, αυτό που σου έτυχε και σε κάνει χάλια, δεν είναι για καλό. Είναι κακό, κακό, κακό και έτσι πρέπει να το δεις. Στην προηγούμενή δουλειά πέρασα 2 απαίσια χρόνια, και δεν καταλαβαίνω τι καλό μου έκαναν, πραγματικά. Ήταν μια φρικτή εποχή, τελεία και παύλα. Δεν κέρδισα τίποτα, δεν έγινα καλύτερος άνθρωπος και θα προτιμούσα να μην υπήρχαν. Θα ήταν καλύτερο αν είχα το θάρρος να σηκωθώ και να φύγω, αντί να σκέφτομαι ότι ήταν γραμμένο να γίνει και ότι κάτι καλό θα βγει από αυτό.

Το μόνο που είναι γραφτό για μένα είναι ότι αν αφήσεις κάτι στην τύχη, θα πάει στραβά. Τα πράγματα που έχουν πάει καλά στη ζωή μου είναι πράγματα που τα επιδίωξα και τα κυνήγησα. Όποτε έχω αφεθεί και έχω πει, ας γίνει ό,τι είναι να γίνει, γίνεται κάτι εντελώς ανεπιθύμητο. Οπότε ίσως η σωστή ρήση να έχει ως εξής: αν θεωρείς τον εαυτό σου πολύ τυχερό, άφησέ τα όλα στην τύχη και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει.

Κέβιν και Κέλβιν

Το θεατρικό του Ευγενίου Ο΄ Νιλ, “A moon for the misbegotten” ή ελληνιστί «Φεγγάρι για καταραμένους» ήταν έργο με αρκετούς καλογραμμένους διαλόγους και δυνατές στιγμές. Ως σύνολο όμως ήταν παραρφορτωμένο και παρωχημένο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα. Δεν μου αρέσει όταν οι άνθρωποι κρίνουν έργα του παρελθόντος με σύγχρονα κριτήρια, αλλά ο χρόνος δεν είναι η ύστατη δοκιμασία όλων των έργων;

Δύο από τα βασικά θέματα για τους χαρακτήρες του έργου είναι: Α. Η πρωταγωνίστρια, ενώ φέρεται ωσάν να είναι εξώλης και προώλης, στην πραγματικότητα είναι μια ντροπαλή παρθένα Β. Ο πρωταγωνιστής είναι κατεστραμμένος ψυχικά και σωματικά επειδή στο ταξίδι που έκανε για να μεταφέρει τη νεκρή μητέρα του στον τόπο της κηδείας της με το τραίνο, είχε νοικιάσει μια πόρνη με την οποία έκανε ακατονόμαστα πράγματα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Με τη νεκρή μητέρα του δύο βαγόνια μπροστά, Χριστέ μου, τι φρίκη. Μα πώς να το ξεπεράσεις αυτό ποτέ; Καταλαβαίνω βέβαια ότι για την εποχή που γράφτηκε το έργο αυτά μπορεί να ήταν συγκλονιστικά πράγματα, απλώς δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με το δράμα που βίωναν οι πρωταγωνιστές. Ειδικά όταν για να μας αποκαλυφθούν αυτά χρειάστηκε να περάσουν 2,5 ώρες δαιδαλώδους πλοκής.

Κάποιος βέβαια θα μπορούσε να πει ότι το θέμα του έργου είναι η ενοχή και η συγχώρεση, τα προσωπεία των ανθρώπων και πως δύο ‘καταραμένοι’ της ζωής μπορούν να έρθουν κοντά, να γίνουν ειλικρινείς, να δώσουν και να πάρουν αγάπη και νιώσουν λίγο άνθρωποι, έστω και για ένα βράδυ μόνο. Τα είδα όλα αυτά και τα κατάλαβα, αλλά για κάποιο λόγο δε με άγγιξαν. Τι να πω, είμαι αναίσθητη; Καθόμουν πολύ μακριά; Βέβαια οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, τόσο η Eve Best που έκανε την παρθένα/ πόρνη, όσο ο Colm Meany που έκανε τον πατέρα της και φυσικά ο Kevin Spacey, ο οποίος κατάφερε να αποδώσει πειστικότατα τον χαρακτήρα του μεμψίμοιρου αλκοολικού, αποφεύγοντας τις υπερβολές και την στερεοτυπική απεικόνιση. Παρά τις πολύ δυνατές, έως συγκλονιστικές ερμηνείες και τις έντονες στιγμές του έργου, στο τέλος έμεινα αποστασιοποιημένη. Δεν ξέρω αν έφταιγε το κείμενο αυτό καθεαυτό ή αν κάποια διαφορετική σκηνοθεσία θα του είχε δώσει μια άλλη πνοή. Να προσθέσω βέβαια ότι όλες οι κριτικές που διάβασα ήταν ενθουσιώδεις, οπότε μην ακούτε εμένα! Και σίγουρα αν περάσετε από Λονδίνο ή αργότερα από Νέα Υόρκη (γιατί διάβασα ότι το έργο θα πάει και στο Broadway) αξίζει να το δείτε, έστω για τους ηθοποιούς και μόνο.

Αντίθετα, συγκινήθηκα πολύ με τις μηχανές που είδα στο Science Museum, το οποίο θεωρείται από τα καλύτερα μουσεία επιστήμης στον κόσμο. Οι άνθρωποι έχουν βάλει τα πάντα σε αυτό το εντυπωσιακότατο κτήριο, από ατμομηχανές, γεννήτριες, τρένα, αξονικούς τομογράφους, διαστημόπλοια, αεροπλάνα, αντλίες καυσίμων, αυτοκίνητα, υπολογιστές, φάρους, αλεξίπτωτα…

Και παράλληλα με αυτά τα τερατώδη και ογκώδη πράγματα, τοποθετημένα σε βιτρίνες στους διαδρόμους δεξιά και αριστερά ξυραφάκια, μπικουτί, πιστολάκι, ηλεκτρικές σκούπες, στέρεο, στυλό διαρκείας, κινητά, pc, ρολόγια, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ραπτομηχανές, ποδήλατα, κάμερες και όλες αυτές οι εφευρέσεις που ήρθαν στη ζωή μας και άλλαξαν τα πάντα. Ενώ οι ‘μεγάλες’ μηχανές, προκαλούσαν δέος και θαυμασμό (ίσως και φόβο σε κάποιους τεχνοφοβικούς), αυτά τα καθημερινά αντικείμενα στις πρωτόλειες μορφές τους άφηναν μια γλυκόπικρη γεύση. Θυμήθηκα το τραγούδι των Grandaddy για τα παλιά οικιακά σκεύη, το Broken Household Appliances. Που πάνε τα μίξερ όταν γεράσουν; Όλοι αυτοί που τα χρησιμοποίησαν, όλοι αυτοί που συνέβαλαν στη δημιουργία τους; Αν μη τι άλλο, ο άνθρωπος και οι μηχανές του ανά τους αιώνες είναι από τα πιο ιντριγκαδόρικα πράγματα μπορεί να δει κάποιος στον κουρασμένο αυτό πλανήτη.

Αηδία

Η πιο αηδιαστική έκφραση που έχω ακούσει ποτέ μου, ειπώθηκε στη δουλειά (που αλλού), από έναν σιχαμένο τύπο. Ο τύπος αυτός είναι ψηλός, εύσωμος, βλογιοκομμένος, με μονίμως λιγδιασμένο δέρμα και μαλλιά, χοντρά χείλη και νομίζει ότι είναι πολύ σημαντικός και έξυπνος. Μιλούσε λοιπόν σε μια συνάντηση στη δουλειά και λέει: "Να ολοκληρώσω μια στιγμή". Ως εδώ όλα καλά έτσι; Κοντοστέκεται λοιπόν και με ένα αχνό μειδίαμα προσθέτει: "μην ανησυχείτε, δε θα λερώσω". Στην αρχή απόρησα, δε θα λερώσει, τι; Και μετά κατάλαβα... Προσπάθησα να δείξω τη δυσαρέσκεια μου επιστρετεύοντας την πιο στραβωμένη γκριμάτσα που διαθέτω στο ρεπερτόριό μου, αλλά πέρασε απαρατήρητη. Η εικόνα πάντως που μου δημιούργησε αυτή η υπέροχη έκφραση, δε θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου. Θα τον φαντάζομαι αιωνίως να ολοκληρώνει -κατόπιν επίπονου αυνανισμού- και να λερώνει τα χαρτιά που είναι μπροστά του στο τραπέζι.

Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη,

τώρα και στα Τρίκαλα!

Ναι, οι δουλειές πάνε καλά, και αφού από τα Τρίκαλα έχουμε ξεκινήσει (από κάπου πρέπει να αρχίσει κανείς), η διαδρομή θα είναι ανάποδη. Δηλαδή, για όσους δεν κατάλαβαν -και δεν τους αδικώ- πάω Λονδίνο.

Συναυλίες δε θα δω, έψαξα και δεν έχει τίποτα που να γνωρίζω. Δεν λέω ότι έχει παρακμάσει η μουσική σκηνή, μάλλον εγώ. Έχω παρακμάσει. Από όσα ονόματα είδα ότι παίζουν, μόνο τους Brian Jonestown Massacre γνώριζα, αλλά μην τρελαθούμε τώρα. Οι εποχές που έτρεχα να δω το κάθε ανθυπο-εναλλακτικό γκρουπούσκουλο έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Και τέλος πάντων, πόσο αποτυχημένος πρέπει να είσαι για να σου φάνε τη δόξα οι Dandy Warhols; Δυστυχώς η Christina (Aguilera εννοείται) παίζει τη μέρα που φεύγω, οπότε θα τη χάσω.

Θα δω όμως στο θέατρο το A Moon for The Misbegotten με τον Kevin Spacey σε πρωταγωνιστικό ρόλο και θα σας πω εντυπώσεις. Η προηγούμενη φορά που είχα δει διάσημο στο θέατρο ήταν ο Bill Pullman -στο The Goat- ο οποίος ήταν δεν ήταν καθόλου ξενέρωτος όπως -ίσως- να φαίνεται στις ταινίες. Και φυσικά τον είχα δει στην Νέα Υόρκη, όχι για να δείτε πόσο ταξιδεμένη είμαι και πόσο ανεπανόρθωτα με έχει σημαδέψει η διαδρομή Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Τρίκαλα. Και μου το έλεγαν οι γονείς μου όταν ήμουν μικρή: παιδί μου, μη βλέπεις πολλή τηλεόραση, δεν κάνει.

Μόνη στο σπίτι

Όταν έφτιαχνα το σπίτι μου, δέχτηκα την επίσκεψη πολλών και διάφορων μαστόρων. Κάποιοι ήταν ευγενικοί και σωστοί επαγγελματίες και κάποιοι άλλοι απαράδεκτοι. Ειδικά όταν ήμουν μόνη στο σπίτι, τόσο περισσότερο αυξάνονταν οι πιθανότητες να αντιμετωπίσω αδιαφορία ή άσχημη συμπεριφορά (έχω κάνει και στατιστική ανάλυση, μη νομίζετε). Ανοίγεις την πόρτα, βλέπει ο άλλος ένα κοριτσάκι (ή αυτό νομίζει ότι βλέπει) και σκέφτεται ότι αποκτά αυτομάτως την άδεια να κάνει ο,τι νομίζει. Οι πιο ανώδυνες περιπτώσεις ήταν αυτοί που με είχαν απλώς γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια. Όταν προσπαθούσα να επέμβω ή να ξεκαθαρίσω κάτι, έπαιρνα ως απάντηση ενοχλημένα μουγκρητά, αόριστες απαντήσεις, ή «κοπελιά αυτό που λες δε γίνεται, γιατί έτσι». Αλλά αυτό ας πούμε ότι δεν είναι το χειρότερο, έχω κάνει και εγώ ένα φεγγάρι ως ενός είδους μάστορας (εγκαθιστούσα προγράμματα σε υπολογιστές) και όντως από ένα σημείο και μετά βαριέσαι να απαντάς σε χαζές ερωτήσεις.

Οι χειρότεροι ήταν όμως αυτοί που φέρονταν σαν να σου κάνουν χάρη που έρχονται σπίτι σου να σου πάρουν λεφτά και αυτοί που γκομένιζαν. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις ο κλειδαράς και ο τηλεορασάς (ή κεραιάς). Έρχεται λοιπόν ο κλειδαράς σπίτι μου, να εγκαταστήσει μια κλειδαριά ασφαλείας, αφού έχει φυσικά αργήσει κάνα τρίωρο και με το που μπαίνει μες το σπίτι αρχίζει τη γκρίνια: τι γειτονιά είναι αυτή, έχουν αγοράσει όλοι οι βλάχοι σπίτια και τα νοικιάζουν σε ξένους, ξέρω εγώ κοπελιά, εδώ μεγάλωσα (και εγώ μεγάλε, αλλά τι να σου λέω τώρα), τι κωλοπολυκατοικία είναι αυτή, η πόρτα σου είναι ετοιμόρροπη, γιατί νοίκιασες αυτό το κωλόσπιτο, η κλειδαριά ασφαλείας σε μάρανε, α ρε κοπελιά τι με βάζεις να κάνω. Ο άνθρωπος δε σταμάτησε να φωνάζει και να βρίζει όση ώρα ήταν εκεί, είτε σε εμένα είτε σε φίλους του στο τηλέφωνο (άσε ρε Μπάμπη γαμώ το κέρατό μου, είμαι σε ένα ερείπιο στη Βικτώρια, ναι ρε συ, θέλουν και κλειδαριά, άσε με έχω τα νεύρα μου). Επίσης είχε έρθει μεσημέρι και (τι να κάνουμε τώρα) έβγαλε το τρυπάνι και το πριόνι και έκανε ένα κολασμένο θόρυβο. Εγώ είχα βγει στο μπαλκόνι και άρχισα να τηλεφωνώ φίλες μου, με τα νεύρα τσατάλια από τις φωνές του και τη φασαρία, ελπίζοντας ότι το μαρτύριο αυτό θα τελειώσει σύντομα και δε θα γίνει επανάσταση στην πολυκατοικία. Ο τύπος είχε αυτό που λέω «σύνδρομο ταξιτζή»: δε μου αρέσει η δουλειά που κάνω και ξεσπάω πάνω σου. Τι σημασία έχει που πήρε 60 ευρώ για μιας ώρας δουλειά ενώ εγώ βγάζω τόσα με 16 ώρες δουλειά; Έπρεπε ο άνθρωπος να ξεδώσει κάπως και φυσικά το «κοριτσάκι» είναι το πιο εύκολο θύμα. Αμφιβάλλω αν του είχε ανοίξει την πόρτα κάποιος μαντράχαλος αν θα είχε την ίδια συμπεριφορά. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι φυσικά δεν έκανε καλή δουλειά και η κλειδαριά αυτή έχει χαλάσει περί τις 3 φορές από τότε που την έβαλε. Γιατί τέτοιοι τύποι δεν είναι ποτέ καλοί επαγγελματίες.

Ο επόμενος κορυφαίος ήταν ο τηλεορασάς. Αφού με ρώτησε τι ζώδιο είμαι, αν μένω μόνη μου και αν έχω κάνει ποτέ ραδιόφωνο γιατί έχω ωραία φωνή, εγκατέστησε την κεραία και μετά προσφέρθηκε να μου βάλει και τα κανάλια στην τηλεόραση. Όχι, του λέω εγώ, δεν είναι ανάγκη. Μα, μου λέει, να σε βοηθήσω θέλω. ΟΚ λοιπόν. Αρχίζει να βάζει τα κανάλια, φτάνουμε και στα αναπόφευκτα τσοντοκάναλα, ο τύπος γυρνάει και με λάγνο βλέμμα με ρωτάει: Τα θες; Ε, όχι, του λέω εγώ. Ο τύπος δίνει την απίστευτη απάντηση: Σιγά ρε, τι θα πάθεις. Δηλαδή, μη μας κάνεις την παρθενοπιπίτσα. Κάθομαι λοιπόν να μου βάλει τα τσοντοκάναλα. Πριν φύγει, μου προτείνει να μου δέσει τα χέρια με καλώδια. Όχι, δεν κάνω πλάκα, ήθελε να μου «δείξει κάτι». Πως κάνει τον ναυτικό κόμπο, δεν ξέρω. Δεν μου είπε ακριβώς «Έλα να σε δέσω». Απλώς στεκόμασταν όρθιοι, αυτός με τα καλώδια στα χέρια και μου λέει: Τέντωσε τα χέρια σου μπροστά να σου δείξω ένα κόλπο. Φυσικά και είχα καταλάβει τι ήθελε να κάνει. Έφερα κάποιες αντιρρήσεις, αλλά αυτός επέμενε. Τελικά, συμφώνησα. Είναι περίεργο πως συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Νομίζω ότι ήταν ισόποσες δόσεις των παρακάτω σκέψεων: είναι ένας γελοίος τύπος που δεν πρόκειται να κάνει τίποτα κακό, αν του φέρω αντίρρηση τώρα μπορεί να θυμώσει και τέλος: δε θέλω να δείξω ότι φοβάμαι. Ήταν από τις στιγμές που νομίζεις ότι δεν είναι πραγματικές. Του προτείνω τα χέρια, μου κάνει τον ναυτικό κόμπο και μου λέει: «Χα, είδες τι έπαθες; Τώρα μπορώ να σε κάνω ό,τι θέλω». Του απαντάω εγώ: «Ναι, όντως. Πολύ έξυπνο». Και με έλυσε. Με τα πολλά κατάφερα να τον βγάλω από το σπίτι και μετά καθόμουν και κοίταζα το κενό, αναλογιζόμενη τι ακριβώς έγινε.

Θα μπορούσε να είχε συμβεί οτιδήποτε. Οτιδήποτε. Ακόμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω γιατί συμφώνησα σε αυτό το πράγμα. Κάποιες φορές νομίζω ότι ήταν η εξυπνότερη αντίδραση. Πραγματικά ήθελε τόσο πολύ να το κάνει, που πιστεύω ότι αν του έλεγα όχι θα είχαμε χειρότερα. Ίσως και όχι βέβαια. Σίγουρα πάντως ήταν ένα παιχνίδι εξουσίας από μέρους του. Στο οποίο εγώ πήρα το ρόλο του χαζού θύματος. Στρατηγική απόφαση δεδομένων των συνθηκών, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι φέρθηκα σα θύμα. Σα να ήταν δικαίωμά του να κάνει αυτό που ήθελε και εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να ελιχθώ ανάλογα. Γι’ αυτό πιστεύω ότι πολλές γυναίκες έχουν μάθει να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από την επιθυμία των ανδρών -μόνο. Κάποιος έχει θέσει τους όρους του παιχνιδιού και δε σκέφτεσαι καν ότι θα μπορούσες να τους αλλάξεις. Ίσως αν ήμουν πιο δυναμική, πιο αυταρχική, ή πιο κάτι άλλο που δεν είμαι, να μπορούσα να το χειριστώ καλύτερα. Αλλά δεν είμαι και ο κόσμος είναι δύσκολος για τις γυναίκες που δεν είναι. Μέχρι να γίνω λοιπόν, ποτέ ξανά μόνη με μάστορα στο σπίτι.

Μάνα Blogger

Διάβασα πρόσφατα σε ένα blog (δε θυμάμαι που, αν κάποιος το έχει δει και θυμηθεί κάτι να μου το πει να βάλω το link) ένα αστείο σχόλιο που έλεγε κάτι τέτοιο: «οι μητέρες πολλών bloggers είναι μεγάλες και δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν το internet, με αποτέλεσμα πολλούς bloggers να μην τους ξέρει ούτε η μάνα τους».

Πετυχημένο το σχόλιο, αλλά πέραν της πλάκας άρχισα να σκέφτομαι κατά πόσο οι bloggers θα ήθελαν πραγματικά να τους ξέρει η μάνα τους.

Mπορώ να πω ότι η μητέρα μου ξέρει να πλοηγηθεί στο internet. Καταβάλαμε βέβαια αρκετή προσπάθεια, χρειάστηκε να θέσω ιδιαίτερα αυστηρούς και άκαμπτους κανόνες (αυτό το κουμπί να μην το πατάς ποτέ, μόνο έτσι θα πηγαίνεις εκεί, ό,τι σε ρωτάει ο υπολογιστής να απαντάς όχι) και τέλος χρειάστηκε να εμπλακώ και σε ετυμολογική διαμάχη: η μητέρα μου δεν μπορούσε να αποδεχτεί το γεγονός ότι λέμε «λογαριασμός email», αφού λογαριασμό έχουμε μόνο στην τράπεζα ή στον μπακάλη και «Τι εννοείς θα έχω έναν λογαριασμό με τα γράμματά μου; Είναι λάθος λέξη ο λογαριασμός. Όχι, θέλω να μου το εξηγήσεις». Τελικά το θέμα λύθηκε με τη γνωστή μέθοδο «έτσι-το-λένε-και-δεν-ξέρω-γιατί-και-ετσι-θα το-λες-και-εσυ-αφησε-με-ήσυχη-ΕΠΙΤΕΛΟΥΟΥΟΥΟΥΣ». Πάντως τα καταφέραμε και πιστεύω ότι αν της το ζητούσα, η μητέρα μου θα έμπαινε στο blog μου. Αλλά δε θα ήθελα να της το πω -ειδικά μετά από αυτό το post…!

Νομίζω ότι πολλά blogs είναι ένα πεδίο απόλυτα προσωπικής έκφρασης και αν ήξερες ότι το έβλεπε η μητέρα σου δε θα μπορούσες να είσαι τόσο ελεύθερος σε αυτά που γράφεις. Πολλοί δε θέλουν να το πουν καν σε φίλους τους ότι έχουν blog και εγώ σίγουρα δε θα ήθελα να πω σε κάποιον από τη δουλειά μου. Δε νομίζω ότι είναι κρυψίνοια ή φόβος της κριτικής. Απλώς διατηρείς τη δυνατότητα να μην αυτολογοκρίνεσαι όταν θες να πεις κάτι πολύ δικό σου.

Βέβαια αν είσαι ζωγράφος (τηρούνται οι αναλογίες, δεν είναι ανάγκη να το γράψω- ή μάλλον είναι), κάποια μέρα οι γονείς σου θα δουν τους πίνακές σου. Αλλά όχι και να τους καλέσεις στο ατελιέ την ώρα που ζωγραφίζεις. Το blog έχει το στοιχείο του έργου εν εξελίξει, δεν είναι ποτέ τελειωμένο, ίσως γι’αυτό δεν θα ήθελες ποτέ να το δείξεις στους γονείς σου.

Knowledge is Power

Έχετε παρατηρήσει ότι υπάρχουν άτομα τα οποία διακατέχονται από μια ακατανίκητη τάση να επιδεικνύουν τις γνώσεις τους; Και να τις επιβάλλουν στην ομήγυρη; Θα πεις: «Στην Πορτογαλία κάνει πολύ ζέστη» και θα σου απαντήσουν περισπούδαστα: «Η πρωτεύουσα της Πορτογαλίας είναι η Λισσαβόνα». Υφέρπει η αίσθηση ότι εσύ δεν το ήξερες αυτό.

Κραυγαλέο το παράδειγμα, αλλά κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Αυτά τα άτομα θα προσπαθήσουν να παρεμβάλλουν σε οποιαδήποτε συζήτηση τις γνώσεις τους, όσο ευτελείς ή άσχετες κι αν είναι. Και φυσικά αποφαίνονται με αέρα είδημονα για τα πάντα, από το ποδόσφαιρο μέχρι την πληροφορική. Όταν δεν επιδεικνύουν τις γνώσεις τους, θα σπεύσουν να διορθώσουν τα λεγόμενά σου. Δεν μπορεί, κάτι λάθος θα έχεις πει. Με υπεροπτικό ύφος σου επισημαίνουν το σφάλμα σου. Τόσο πολύ βιάζονται να επιδείξουν την ανωτερότητα των γνώσεων και των απόψεών τους, που πολλές φορές δεν περιμένουν να ολοκληρώσεις την πρότασή σου και σε έχουν ήδη διορθώσει. Άλλες φορές δεν καταλαβαίνουν ότι αστειεύεσαι (δηλαδή κάνεις ηθελημένα ένα λάθος) ή ακόμα χειρότερα, παρεξηγούν τα λεγόμενά σου, ώστε να αποκτήσουν το νόημα που τους συμφέρει συναισθηματικά, δηλαδή αυτό που θα τους κάνει να ξεπροβάλλουν και πάλι ως νικητές-αποκαταστάτες του ορθού λόγου και του δικαίου.

Τα άτομα αυτά ποτέ δεν θα παραδεχτούν ότι δεν γνωρίζουν κάτι, ούτε θα ρωτήσουν ποτέ τίποτα. Είναι ο τρόπος τους να ξεγλιστρούν από καταστάσεις όπου οι απέραντες τους γνώσεις δεν αρκούν για να τους καλύψουν. Το τάδε βιβλίο; Το έχουν διαβάσει φυσικά. Το δείνα συγκρότημα; Το γνωρίζουν βεβαίως, αλλά δεν το θεωρούν αξιόλογο. Αν τους έλεγε ο Κοπέρνικος το 1511 ότι η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο θα απαντούσαν ψύχραιμα: εννοείται.

Μήνυμα από το υπερπέραν

Αυτή τη στιγμή δεν βρίσκομαι εδώ. Θα επιστρέψω μαζί με τους τελευταίους μαγαζάτορες του τέλους της σαιζόν, αφού σκουπίσω προσεκτικά την βεράντα και βάλω και εγώ το λουκέτο στην πόρτα, τυλιγμένο σε πλαστικό -για να μην σαπίσει από τη βροχή. Προς το παρόν κάνω εκδρομές, περιπάτους και παίζω ατελείωτα επιτραπέζια παιχνίδια. Τόσο σκάκι, ούτε ο Κασπάροφ. Να κέρδιζα κιόλας... Για να μην πω για το τάβλι, το τουρνουά του οποίου διεξάγεται στο τώρα πιά κατάφωτο, μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες σκοτεινό και ύποπτο άνδρο ακολασίας του χωριού.

Όχι!

Τριγυρνούσα στο διαδίκτυο ψάχνοντας κείμενα για το λεγόμενο verbal abuse και πως αντιμετωπίζεται. Βρέθηκα σε διάφορα sites ψυχολογικής βοήθειας. Πάντα μου άρεσε να διαβάσω τέτοια κείμενα ή βιβλία «αυτοβοήθειας» (λέγε με και λαϊκή ψυχολογία), σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι μπορείς να αλλάξεις κάτι στον εαυτό σου. Οι περισσότεροι τα διαβάζουν, νιώθουν να τους κατακλύζει ένα κύμα αισιοδοξίας και αυτογνωσίας και μετά δεν κάνουν τίποτα. Και εγώ το ίδιο. Τα περισσότερα είναι αμφιβόλου επιστημονικής εγκυρότητας, αλλά δεν παύουν να γοητεύουν. Κάτι σαν τα ζώδια.

Τέλος πάντων, χαμένη στο δάσος της αυτοβοήθειας, πέτυχα ένα κείμενο που είχε ως τίτλο «Are you a people pleaser?». Δεν γνωρίζω πως μεταφράζεται το people pleaser, οπότε θα το αφήσω ως έχει. Στην αρχή του κειμένου είχε ένα είδος τεστ, κάποιες δηλώσεις με τις οποίες αν συμφωνούσες, σήμαινε ότι είσαι people pleaser. Οι προτάσεις ήταν:

• Προσπαθώ να είμαι αυτό που κάποιος άλλος θέλει να είμαι
• Φοβάμαι τα ταράξω τα νερά
• Αποφεύγω να εκφράσω τη γνώμη μου
• Το βρίσκω ευκολότερο να συμφωνήσω με αυτό που θέλουν οι άλλοι
• Φαντάζομαι ένα δυνατό άνθρωπο που θα αναλάβει τη ζωή μου και θα τη βελτιώσει
• Δυσκολεύομαι να εκφράσω αυτό που νιώθω όταν είναι διαφορετικό από αυτό που νιώθει κάποιος κοντινός μου άνθρωπος
• Δυσκολεύομαι να πω όχι
• Αποφεύγω να θυμώνω
• Δυσκολεύομαι να αναλάβω πρωτοβουλίες
• Προτιμώ να είμαι καλός παρά να εκφράζω αυτό που νιώθω
• Θέλω όλοι να τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους
  

Φυσικά συμφώνησα με όλες τις προτάσεις. Όταν έφτασα στο τέλος, άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας. Αμάν, είμαι ένας κατάπτυστος people pleaser, ένα άβουλο και άτολμο πλάσμα, ένας αδιάφορος καθρέπτης της προσωπικότητας των άλλων. Ειδικά αυτό με τη ‘φαντασίωση του δυνατού ανθρώπου που αλλάζει τη ζωή σου’ μου στοίχισε. Καλά, μέσα στο μυαλό μου είναι; Αυτή είναι η περιγραφή του άντρα των ονείρων μου! Κάποιοι φίλοι μου θα διαφωνήσουν ότι αποφεύγω να θυμώνω, αλλά αν ήξεραν μόνο πόσο φορές θυμώνω και δεν το δείχνω…

Το κείμενο συνέχιζε ότι πρέπει να εξασκηθείς να λες όχι. Πρέπει να το λες δυνατά και μόνος σου μέσα στο σπίτι, για να συνηθίσεις τον ήχο της φωνής σου να ξεστομίζει αυτή την απαγορευμένη λέξη. Εξηγούσα σε μια φίλη μου την τελευταία τρομερή ανακάλυψη που έχω κάνει για την προσωπικότητα μου και πως πρέπει να μάθω να λέω όχι. Και μου λέει η φίλη μου: μήπως πρέπει να αρχίσεις απαντώντας όχι στις προτάσεις του τεστ;

Καταπληκτικό.

Lists, lists, lists

Σήμερα συνειδητοποίησα ότι κατά καιρούς είχα κατεβάσει αρκετά μεμονωμένα rnb κομμάτια ώστε να φτιάξω ένα ξεχωριστό φάκελο για να τα βάλω. Άρχισα να τα μεταφέρω λοιπόν και τα είχα βρει όλα, εκτός από ένα σουξεδάκι του 2000, το Where My Girls At, των 702 (φωνητικό συγκρότημα στο στιλ των Destiny’s Child, δεν ξέρω τι απέγιναν). Έψαχνα λοιπόν, έψαχνα και άκρη δεν έβρισκα. Ήμουν σίγουρη ότι το είχα. Τελος πάντων, αποφάσισα να το ψάξω με το search των windows. Έβαλα λοιπόν να ψάχνει τραγούδια με τη λέξη girl.

Οποία έκπληξη λοιπόν, όταν ο υπολογιστής άρχισε να βγάζει όλα τα τραγούδια που είχα στον υπολογιστή μου με τη λέξη girl στον τίτλο τους.

Όπως σε όλες τις λίστες τέτοιου τύπου (όσοι ακούνε Πετρίδη φυσικά καταλαβαίνουν!!), βρήκα τα πάντα: τραγούδια που δεν ήξερα ότι είχα (Freshies…ούτε που θυμάμαι γιατί το κατέβασα αυτό, δεν γνωρίζω καν το συγκρότημα), τραγούδια που δεν είχα ακούσει ποτέ (όπως αυτό του Sonny Boy Williamson I, από μια συλλογή blues με επιλογές του Martin Scorsese) τραγούδια από δίσκους που μου άρεσαν αλλά δεν είχα προσέξει (όπως το Taste the Last Girl από τους Sons and Daughters), τραγούδια που ντρέπομαι που τα έχω κατεβάσει (The Girl With The Pearl's Hair…μα πόσο ξενέρωτη είμαι!! γι’αυτό καμιά φορά ακούω κατά λάθος Radio Gold), αγαπημένα τραγούδια (The Girl Who Lives on Heaven Hill, τι ύμνος...), αναμενόμενα (My Girl, Girl from Ipanema), πρόσφατες επιτυχίες (Bird Girl, Country Girl) και φυσικά όχι που δε θα είχαν τραγούδια με τη λέξη girl οι φίλες Huggy Bear και Bikini Kill.

Κοινώς, το ψάξιμο τραγουδιών με λέξεις-κλειδιά είναι ένας ωραίος και εύκολος τρόπος να δεις τη συλλογή σου με άλλο μάτι, να εκπλαγείς ευχάριστα (και δυσάρεστα) και να συνειδητοποιήσεις τι έχεις κατεβάσει τελικά όλα αυτά τα χρόνια. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε χρόνιους downloaders, ειδικά σε όσους περνάνε υπαρξιακή κρίση του τύπου «βαριέμαι να ακούσω όλα αυτά που έχω κατεβάσει, αλλά συνεχίζω να κατεβάζω σαν να μην υπάρχει αύριο».

Ακολουθεί και η λίστα με τα κορίτσα, για ιστορικούς λόγους!!

Επ’ ευκαιρία των δημοτικών εκλογών

Ποιος έχει κουραστεί να απολογείται για τη γειτονιά του; Εγώ!!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έπρεπε να αντιμετωπίσω ένα μπαράζ αποριών όταν απαντούσα στην ερώτηση: που μένεις;

Το αστείο είναι ότι η περιοχή που μένω είναι λίγο γνωστή-άγνωστη: λέγεται Αγγελοπούλου και βρίσκεται μεταξύ των εξής περιοχών: Κυψέλη δυτικά, Πλατεία Αμερικής βόρεια, Πλατεία Βικτωρίας νότια και Αγ. Παντελεήμονας ανατολικά. Ως αποτέλεσμα, διάλεγα κάθε φορά και διαφορετική ονομασία για την περιοχή, αλλά τα ανασηκωμένα φρύδια δεν τα γλίτωσα ποτέ. Μόνο όταν έλεγα: ξέρεις που, εκεί που είναι το Sisley στην Πατησίων, βούλωνα κάποια στόματα. Η αίγλη του Sisley μάλλον αρκούσε για να προκαλέσει ένα μίνιμουμ αποδοχής για τη γειτονιά μου.

Τι έχω ακούσει κατά καιρούς: Ότι στην περιοχή αυτή δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις μόλις νυχτώσει (ναι, δεν βγαίνω ποτέ χωρίς το ούζι μου)…ότι θέλει γκρέμισμα (πραγματικά, πόσο άσχετος μπορεί να είσαι για να θέλεις να γκρεμίσεις μια περιοχή που είναι γεμάτη νεοκλασικά και καταπληκτικές πολυκατοικίες που χρονολογούνται από το 1920 ως το 1950, δεν ξέρω)…. ότι είναι πενταβρώμικη (όσο είναι όλη η Αθήνα)… ότι είναι γεμάτη μπουρδέλα (ε, αυτό είναι λίγο αλήθεια, αλλά δεν παύει να είναι ενοχλητικό ως πρώτιστο σχόλιο για τη γειτονία σου)…. ότι είναι άσχημη (ενώ τα προάστια μας είναι τόοοοσο ωραία και συναρπαστικά)… ότι έχει φασαρία και καυσαέριο (σε αντίθεση με τα ¾ της Αττικής)…. ότι δεν έχει πράσινο (δίπλα στο Πεδίο του Άρεως, αλλά anyway)…. ότι εκεί δεν μένουν πια Έλληνες (δεν με παρατάτε λέω εγώ -σκασίλα μου ποιος μένει)… ότι εκεί μένουν οι πιο φτωχοί Ευρωπαίοι (παιδιά, μια μικροαστική περιοχή είναι, λυπηθείτε μας)…με αποκορύφωμα την απορία: μα, γιατί μένεις εκεί;

Καμία αμφιβολία ότι η Αθήνα είναι, ως επί το πλείστον, άσχημη. Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των προαστίων δεν εξαιρείται από αυτήν την ασχήμια. Επίσης καμία αμφιβολία ότι αυτή η γειτονιά είναι από τις ωραίες της Αθήνας, απλώς έχει ξεπέσει. Η ομορφιά είναι, βεβαίως, υποκειμενική.

Πολλά όμως από τα αρνητικά σχόλια που λέγονται, αφορούν τις πόλεις γενικότερα. Η φασαρία, η πολυκοσμία, η έλλειψη απόλυτης καθαριότητας, οι πολλές πολυκατοικίες, τα αυτοκίνητα και η ανάμειξη διαφορετικών πληθυσμών είναι ίδιον των μεγάλων πόλεων, ακόμα και των πιο ωραίων και των πιο οργανωμένων. Όσοι λοιπόν δεν μπορούν να αντέξουν τη ζωή στη μεγάλη πόλη, μπορούν να μείνουν σε ένα προάστιο ή ένα χωριό. Εγώ δεν θα τους κακίσω. Θυμάμαι και το τραγουδάκι που μαθαίναμε στο σχολείο: «Θέλω να ζω κοντά στη φύση και το Θεό/ να βλέπω κάθε ωραία δύση/ και κάθε δειλινό». Καταλαβαίνω λοιπόν. Να με αφήσουν και αυτοί όμως ήσυχη με τα υποτιμητικά σχόλιά τους. Αρκετά.

Hail to the Cliffs

Αρχειοθετώντας τις φωτογραφίες του καλοκαιριού... έπεσα σε κάποιους γκρεμούς.

The world is a stage

…and I am standing here with emptiness all around, όπως λέει και το γνωστό αγαπημένο τραγούδι.

Σε μια εβδομάδα από τώρα πρέπει να παρουσιάσω μια εργασία μου. Θα είμαι μόνη σε ένα δωμάτιο με τρεις εξεταστές, οι οποίοι υποτίθεται ότι μετά την παρουσίαση θα μου κάνουν και ερωτήσεις για την εργασία μου.

Δεν υπάρχει τίποτα που να σιχαίνομαι περισσότερο από τις παρουσιάσεις. Εντάξει, ίσως τις κατσαρίδες. Αλλά ακόμα και αυτές αντιμετωπίζονται κάπως, από τις παρουσιάσεις δεν γλιτώνεις με τίποτα. Όσες και να κάνεις, μπορεί στην πορεία να βελτιώσεις τα λεγόμενα presentation skills, αλλά από το άγχος δεν ξεφεύγεις με τίποτα.

Ακόμα και αυτή η παρουσίαση, που ουσιαστικά δεν έχει καμία σημασία και δεν θα καθορίσει τίποτα για το μέλλον μου, μου προκαλεί τρόμο. Ξυπνάω ξαφνικά το βράδυ με ορθάνοιχτα τα μάτια (ακριβώς όπως στα θρίλερ) επειδή σκέφτηκα ότι έχω ξεχάσει κάτι, ότι ίσως κάποια νούμερα δεν είναι σωστά, ότι θα με ρωτήσουν κάτι που δεν ξέρω και κοινώς ότι θα γίνω ρεζίλι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Ίσως ακριβώς το γεγονός ότι το όλο πράγμα δεν έχει καμία σημασία να μου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο εκνευρισμό. Ότι θα πρέπει να υποστώ μια παρωδία ακαδημαϊκής διαδικασίας, από ανθρώπους που δεν είναι καν καθηγητές σε κάποιο Πανεπιστήμιο, προκειμένου απλώς να τηρηθούν κάποια προσχήματα. Γιατί πάνω απ’όλα, είναι το φαίνεσθε.

Μέχρι να έρθει αυτή η καταραμένη στιγμή, είμαι εντελώς ανίκανη για οποιαδήποτε δραστηριότητα, πέρα από το να κάνω πρόβες και να βλέπω τηλεόραση. Μιλάμε για πολλή τηλεόραση, μέχρι και «Δύο μέρες μόνο» είδα χθες. Τι άλλο θα επακολουθήσει Θεέ μου;

Θα μπορούσα να πάω ένα ταξίδι γιατί έχω μια εβδομάδα καιρό, αλλά για κάποιο ακαθόριστο λόγο, νιώθω ότι δεν μπορώ. Ότι δεν πρέπει.

Το παρήγορο είναι βέβαια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ακριβώς έτσι πριν από μια παρουσίαση. Μου είχε πει ένας καθηγητής Πανεπιστημίου ότι του προκαλούν τέτοιο άγχος, που σε ένα διεθνές συνέδριο, είχε κάνει λάθος την πρωτεύουσα μιας αφρικάνικης χώρας. Εντάξει, του λέω εγώ, συμβαίνουν αυτά. Ναι, μου λέει αυτός, αλλά είμαι καθηγητής Γεωγραφίας. Ουπς.

Αφού όλοι νιώθουμε έτσι, γιατί δεν καταργούμε τις παρουσιάσεις; Αν συμμετείχα ποτέ σε κάποιο κίνημα, πέρα από αυτό για την «προστασία των δικαιωμάτων των επιβαινόντων σε ταξί» (φανταστικό – θα ήθελα να το δημιουργήσω, αλλά φευ), θα ήταν η «επαναστατική κίνηση για απελευθέρωση από τις παρουσιάσεις».

ΕΚΑΠ. ΟΛΕ.

Τι να ψηφίσω η γυναίκα;

Επειδή κανένας από τους υποψηφίους δε μου γεμίζει το μάτι (συγγνώμη παιδιά) και επειδή δεν έχω κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια σε κάποιο κόμμα (απλώς σε κάποια έχω μια αντιπάθεια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), σκέφτηκα να δω την εκπομπή του ΑΝΤ1 η οποία διαφημιζόταν ως «το πρώτο debate των υποψήφιων δημάρχων».

Ας είμαστε λοιπόν λίγο θετικοί και ας ελπίσουμε ότι από την εκπομπή θα μάθουμε κάτι για τους υποψήφιους και το πρόγραμμά τους για την Αθήνα. Ξέρω ότι μπορώ να διαβάσω τα προγράμματα και θα το κάνω, αλλά καθότι είμαι οπτικοακουστικός τύπος προτιμώ να βλέπω και να ακούω. Εξάλλου η τηλεόραση είναι ένας χώρος όπου υποτίθεται ότι διεξάγεται δημόσιος διάλογος.

Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένα πεδίο στο οποίο τα πράγματα είναι απτά και συγκεκριμένα, οπότε θεώρησα αφελώς ότι οι άνθρωποι θα μιλούσαν στοχευμένα και όχι με τις γνωστές αοριστίες των εθνικών εκλογών. Γεννήθηκα και μένω στο κέντρο και γνωρίζω τα προβλήματα -τώρα ακούγομαι λίγο σαν υποψήφια, ή μου φαίνεται; Τελοσπάντων, είναι από τις περιπτώσεις όπου θα μπορούσα να ψηφίσω όχι κομματικά, αλλά πραγματικά με βάση το σχέδιο του κάθε συνδυασμού για την Αθήνα.

Δεν ξέρω ποιος είδε την εκπομπή, εγώ άντεξα για μισή ώρα, σαράντα λεπτά μάξιμουμ. Όση ώρα είδα, η συζήτηση αναλώθηκε σε μικρο-παρα-πολιτικές διαμάχες, για το είχε κάνει ο τάδε όταν ήταν υπουργός, ο δείνα όταν ήταν υφυπουργός, οι άλλοι που δεν είχαν ποτέ κάποιο πολιτικό αξίωμα, κοινώς, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Κουβέντα για την Αθήνα. Τι κουβέντα, κιχ. Και σε αυτό μπορώ να πω ότι έχει κάποια ευθύνη και η δημοσιογράφος, η οποία όχι μόνο δεν προσπάθησε να κατευθύνει τη συζήτηση στο ζητούμενο, αλλά μονίμως επανερχόταν στις κομματικές αντιπαραθέσεις, στα σκάνδαλα και στην πιθανότητα πρόωρων εκλογών και γενικώς περιφερόταν με ύφος αποστασιοποιημένης πυργοδέσποινας. Δεν έχω τίποτα με τη γυναίκα, αλλά έλεος. Λύγισα όταν έβγαλαν στο τηλέφωνο τον Παπουτσή που ήθελε να διαμαρτυρηθεί για κάτι που του είχε καταλογίσει ο Κακλαμάνης.

Καληνύχτα, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Η μουσική είναι επικίνδυνη

Αυτό είπε ο Ζίζεκ στο ντοκιμαντέρ «Κινηματογραφικός οδηγός για διεσταμμένους» που είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας. Αναφερόταν στο γεγονός ότι η μουσική μπορεί να χρησιμοποιηθεί για διάφορους πολιτικούς σκοπούς, θεμιτούς και μη. Το θεμιτό φυσικά ανάλογα από την οπτική γωνία του καθενός.

Η μουσική δηλαδή δεν έχει κάποια αντικειμενική, εξωτερική αξία ή κατεύθυνση πέρα από αυτή που της δίνει ο καθένας. Εξ ου και η επικινδυνότητα, ή το απρόβλεπτο, ανεξέλεγκτο της μουσικής.

Αυτό βίωσα εγώ στη συναυλία των Pearl Jam χτες, όταν τραγούδησαν το Black. Μέχρι εκείνή τη στιγμή όλα πήγαιναν καλά και ωραία, όπως ήταν αναμένομενο -και απαιτούμενο- από ένα μεγάλο συγκρότημα όπως οι Pearl Jam.

Το αναγνώρισα φυσικά από τις πρώτες νότες και περίμενα ότι απλώς θα τραγουδούσαμε όλοι μαζί άλλο ένα τραγούδι της ώριμης εφηβείας μας. Λάθος. Η προσωπική μου ιστορία με το τραγούδι με πρόλαβε. Δεν λέω κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό, είμαι σίγουρη για αυτό, αλλά το τραγούδι αυτό ήταν για μένα το τραγούδι του χωρισμού μου από τον πρώτο μου έρωτα. Μιλάμε για 13 χρόνια πριν και για κάποιον άνθρωπο που ως λογικό ον που είμαι, δεν σκέφτομαι καθόλου πια. Δεν ξέρω καν ποιος είναι πλέον, ή αν ζει. Τις προάλλες μάλιστα είχα συνειδητοποιήσει ότι αν τον γνώριζα τώρα, μάλλον αυτός ο άνθρωπος δε θα μου έλεγε τίποτα.

Πέραν της ψύχραιμης ανάλυσης του τώρα, τότε αυτή η κατάσταση με είχε διαλύσει. Και χωρίς μελοδραματισμούς, σίγουρα δεν έχω ξανανιώσει έτσι, απλώς μετά από κάποια χρόνια, έμαθα να ζω με αυτό. Δηλαδή κάποιοι άνθρωποι (όλοι;) ερωτεύονται τρελά μόνο μια φορά στη ζωή τους. Έξαλλου αυτά τα έντονα συναισθήματα δεν κρατάνε, αν συνέχιζε η σχέση θα γινόμασταν άλλο ένα βαρετό ζευγάρι, όλα τα γνωστά παρηγορητικά. Που φυσικά πρέπει να τα πιστέψουμε, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε. Και που φυσικά τα έχω πιστέψει και εξακολουθώ να τα πιστεύω.

Εκτός από όταν άρχισε το Black και ξαφνικά ένιωσα ακριβώς όπως τότε. Δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας βεβιασμένης προσπάθειας να ταξιδέψω στο παρελθόν και να βυθιστώ σε αναπολήσεις, με μια γλυκειά μελαγχολία ολούθε. Ήταν ένα συναίσθημα τόσο παλιό και γνώριμο, τόσο φυσικό, ακριβώς σαν τους στίχους ενός αγαπημένου τραγουδιού, που επανέρχονται ένας προς έναν, χωρίς να θυμάσαι καν πιο είναι το τραγούδι. Ήταν ένα συναίσθημα που ήταν πάντα εκεί, που είναι πάντα εκεί. Ήμουν πάλι στο δωματιό μου, έπαιζα το δίσκο και έκλαιγα μέχρι θανάτου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα στερηθεί αυτή την ευτυχία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος μου έχει δείξει ότι μπορούσα να είμαι ανέλεμελη και ερωτευμένη για να το πάρει τόσο άδικα πίσω. Και άρχισα να κλαίω στη μέση της συναυλίας. Κάτι που παρεπιπτόντως σιχαίνομαι να κάνω. Γενικώς, όχι μόνο σε συναυλίες. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Σκεφτόμουν, γιατί τώρα αυτό, τόσα χρόνια μετά; Γιατί είναι τόσο βίαιο; Γιατί δεν μπορώ να το ελέγξω;

Γι’αυτό είναι επικίνδυνη η μουσική.

Με τρελαίνεις...

με τα κόμματα που βάζεις στα κείμενά μου. Είσαι τόσο συντακτικά σωστός! Κάνεις τις προτάσεις μου τόσο στογγυλές και ισορροπημένες, που δε γίνεται να μη σε ερωτευτώ.

Χαμένοι στη μετάφραση

Μεταφραστική δυστοκία παρουσιάστηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας! Ήταν μάλιστα δύο τύπων: γλωσσική και διανοητική. Για να εξηγούμαι: πήγα να δω τη γιαπωνέζικη ταινία 9 Ψυχές του Τοσιάκι Τογιόντα (έτσι λέγονταν και τα αυτοκίνητα, απλώς το άλλαξαν σε Τογιότα γιατί θεωρήθηκε πιο εύηχο για τους δυτικούς καταναλωτές -δεν το ήξερα φυσικά εγώ, μου το είπε ένας φίλος μου).

Πρώτη μεταφραστική δυστοκία: υπήρξαν κάποια αστεία λάθη στους υπότιτλους… Δεν γνωρίζω γιαπωνέζικα, αλλά η ταινία είχε και αγγλικούς και ελληνικούς υπότιτλους. Το «is this your 'hood?», μεταφράστηκε «αυτή είναι η κουκούλα σου;» -καλό, δεν μπορώ να πω. Το «some people turn on you» μεταφράστηκε «μερικοί άνθρωποι σε ανάβουν», όχι τόσο αστείο όσο το άλλο, απλώς λάθος. Εντάξει, δεν θέλω να διυλίζω τον κώνωπα, αλλά είναι δυνατόν να είναι τόσο άσχετοι οι μεταφραστές;

Δεύτερη μεταφραστική δυστοκία: μετά την προβολή ο Τογιόντα θα απαντούσε σε ερωτήσεις του κοινού. Άργησε λίγο και όταν κατέφτασε η αίθουσα είχε σχεδόν αδειάσει. Βασικά χάρηκα που δεν ήταν μέσα στην προβολή γιατί η ταινία έλαβε ένα πολύ χλιαρό χειροκρότημα, ενώ ήταν πολύ καλή. Ίσως να ήταν μουδιασμένος ο κόσμος γιατί οι σκηνές του τέλους ήταν ιδιαίτερα φορτισμένες. Πάντως, όπως προείπα, ο Τογιόντα δεν ήταν μέσα στην προβολή, οπότε μου πέρασε και εμένα η στενοχώρια. Έρχεται λοιπόν ο σκηνοθέτης και όπως πάντα, στην αρχή δεν έκανε κανείς ερωτήσεις. Επικρατούσε μια απίστευτη αμηχανία, με τα 20 άτομα που είχαν μείνει στην αίθουσα να αλληλοκοιτάζονται και ο ένας να λέει στον άλλον «ρωτήστε κάτι ρε παιδία». Έχω παρατηρήσει ότι σε τέτοιες καταστάσεις, αρκεί να γίνουν οι 2-3 πρώτες ερωτήσεις και μετά ο κόσμος δεν σταματάει να ρωτάει. Το αστείο ήταν ότι όταν ξεκίνησαν οι πολύ σινεφίλ/ φιλοσοφικές ερωτήσεις, ο κακομοίρης ο διερμηνέας δεν τις καταλάβαινε καθόλου, οπότε δεν μπορούσε να τις εξηγήσει στον σκηνοθέτη. Δεν ήταν γλωσσικό το πρόβλημα, ο διερμηνέας ήταν Έλληνας. Αλλά κάποιες ερωτήσεις ήταν πολύ εξειδικευμένες. Αυτό που έγινε ήταν ότι ο δημοσιογράφος που ήταν εκεί, μετέφραζε τις ερωτήσεις σε πιο απλά νοήματα για τον διερμηνέα και ο διερμηνέας με τη σειρά του τις μετέφραζε στα γιαπωνέζικα για τον Τογιόντα. Τι κατάλαβε τώρα ο άνθρωπος από αυτά που ρωτούσαμε, ο Θεός κι η ψυχή του.

Έκανα και εγώ ερώτηση, η οποία μου βγήκε και τελείως διαφορετική από αυτό που είχα στο μυαλό μου! Σκεφτόμουν να ρωτήσω κάτι πολύ φιλοσοφημένο, όπως «τελικά δεν υπάρχει διέξοδος από τη φυλακή της ζωής μας;» και κατέληξα να ρωτήσω «τελικά αυτοί απέδρασαν ή όχι;».

Άλλη μια σκέψη χαμένη στη μετάφραση…

Fear and Loathing in Victoria

Τις προάλλες είχα πάει για καφέ με μία φίλη μου στην πλατεία Βικτωρίας, κάτω από το σπίτι μου δηλαδή. Δεν ξέρω γιατί ενώ υποτίθεται ότι μετακόμισα -εν μέρει- για να φέρνω φίλους και φίλες σπίτι, τελικά καταλήγω να τους βλέπω όλους έξω. Σχεδόν ακριβώς έξω από το σπίτι μου. Θα μπορούσα να βγω στο μπαλκόνι και να με κοιτάζω από πάνω. Κοιτά τη χαζή που χαλάει λεφτά για να πιει καφέ κάτω από το σπίτι της..

Τέλος πάντων, όταν καθίσαμε στην καφετέρια πρόσεξα έναν ηλικιωμένο κύριο που καθόταν στο βάθος. Μερικοί άνθρωποι έχουν κάτι αλλόκοτο που τραβάει το βλέμμα σου, πριν τους δεις καν. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που εκπέμπουν, πως το συλλαμβάνεις και χωρίς να το συνειδητοποιείς, γυρνάς και τους κοιτάζεις. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που είναι ακριβώς στο όριο: άπλυτος, γένια μέχρι το στέρνο, βαθουλωμένα μάγουλα, αλλά αρκετά περιποιημένα ρούχα, στητή στάση και καθαρή ματιά.

Άρχισα να μιλάω με τη φίλη μου και ήμουν εντελώς απορροφημένη στη συζήτηση, όταν ένιωσα ένα χέρι στο σβέρκο μου, γύρισα τρομαγμένη και είδα τον εν λόγω κύριο να στέκεται ακριβώς από πάνω μου. «Θα μου δώσεις ένα τσιγάρο;». Σημειωτέον ότι είχε ήδη ένα πακέτο τσιγάρα στο τραπέζι του. Του εξηγώ ότι δεν έχω έτοιμο τσιγάρο, γιατί καπνίζω στριφτά. Του πρόσφερα να στρίψει αν ήθελε, αλλά αυτός ήθελε να του στρίψω εγώ ένα τσιγάρο. Τελικά συμβιβαστήκαμε με το να του δώσω μερικά χαρτάκια. Πριν φύγει με διέταξε να στρίψω ένα τσιγάρο για μένα. Γενικά έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους που εισβάλλουν απρόσκλητοι χώρο μου και μου δίνουν και διαταγές, αλλά έκρινα ότι δεν είχε νόημα να τσακωθώ, οπότε αρνήθηκα ευγενικά. Ο καφές συνεχίστηκε με διάφορες παρεμβάσεις από τον κύριο. Πεταγόταν να μας ανάψει τα τσιγάρα, ακουμπούσε το δικό του τσιγάρο στο τραπέζι μας, παρεμβαλλόταν στη συζήτησή μας. Θυμήθηκα μια άλλη φίλη μου, η οποία πάντα έπιανε κουβέντα με όποιον περαστικό ήθελε παρέα. Έλεγε ότι δεν ήθελε να έχει φοβικές αντιδράσεις απέναντι σε αγνώστους, απλώς επειδή είναι διαφορετικοί από το μέσο όρο. Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς φοβική αντίδραση, η αλήθεια είναι ότι εγώ ήθελα μόνο να συζητήσω με τη φίλη μου.

Κάποια στιγμή ο κύριος μας είπε ότι το μόνο τηλέφωνο που ξέρει απέξω είναι αυτό της κόρης του. Φαντάστηκα την κόρη του να σηκώνει το τηλέφωνο και να πηγαίνει να τον μαζέψει από διάφορα μέρη, να τον νοικοκυρεύει, μέχρι την επόμενη φορά. Μας είπε και για τον αδελφό του, με τον οποίο τσακώνονται γιατί του λέει ότι δεν πρέπει να ενοχλεί τους άλλους ανθρώπους όταν συζητάνε. Φαντάστηκα τους καυγάδες με τον αδελφό του, ‘γιατί δεν μπορείς να φερθείς φυσιολογικά;’. Ήταν προφανές ότι ο κύριος ήθελε κάποιον να μιλήσει μαζί του, κάποιον που δεν θα είχε κουραστεί από αυτόν. Δοκιμάσαμε λοιπόν να συζητήσουμε, αλλά με λίγη επιτυχία. Δεν ήταν και πολύ εύκολος χαρακτήρας. Μου έδωσε την εντύπωση ενός ιδιαίτερα αυταρχικού ανθρώπου, αλλά ίσως να τον είχε κάνει αυταρχικό η κατάστασή του. Ή ίσως να περιήλθε στην κατάσταση αυτή επειδή ήταν τόσο αυταρχικός. Το σίγουρο ήταν πως ήταν αλκοολικός, αφού είχε κατεβάσει 3 νεροπότηρα ουίσκι στη μιάμιση ώρα που καθίσαμε εκεί. Αλλά ούτε ο αλκοολισμός γνωρίζω αν ήταν η αιτία ή το αποτέλεσμα της κατάστασής του.

Φύγαμε και μου έμεινε η απορία. Τελικά τι έγινε εδώ; Ήμουν ο καλός άνθρωπος που κατανοεί τα προβλήματα του άλλου και του προσφέρει κάποιες στιγμές επικοινωνίας; Ήμουν ο υποχωρητικός άνθρωπος που δεν μπορεί να διεκδικήσει το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, έναν καφέ με τη φίλη του; Το να συζητήσεις με κάποιον διαφορετικό άνθρωπο χωρίς να το θέλεις πραγματικά, είναι απόδειξη μη φοβικής στάσης, ή μήπως είναι η απόλυτα φοβική στάση;

Τι μάθαμε στον Jay-Z:

• Ότι το καλό πράγμα αργεί….και ότι κάποιοι καλλιτέχνες, όσο και να έχουν αργήσει, όταν βγαίνουν στη σκηνή, τα ξεχνάς όλα.
• Ότι υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα (οι πρώτες 6-7 σειρές -και κάποιοι πίσω μας) που ξέρουν όλους τους στίχους του Jay-Z και όχι μόνο. Τα παιδιά ήξεραν και όλους τους στίχους των Grandmaster Flash, του B.I.G. και δε συμμαζεύεται. Μας ξελάσπωσαν ουκ ολίγες φορές που ο Jay-Z έδινε το μικρόφωνο στο κοινό να τραγουδήσει. Μπράβο παιδιά!
• Ότι κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ καλοί επαγγελματίες, όπως πρέπει δηλαδή. Όταν χάλασε ο ήχος στη μέση ενός τραγουδιού και ο Jay-Z (μαζί με όλο το υπόλοιπο, πώς να το πω; συγκρότημα; crew?) κατέβηκε από τη σκηνή, μου ήρθε ένα flash-back από τους White Stripes. Πάει και αυτή η συναυλία σκέφτηκα, αυτοί οι stars είναι πριμαντόνες, προφανώς άργησε τόσο να βγει επειδή υπήρχε ήδη πρόβλημα με τον ήχο, δεν πρόκειται να ξαναεμφανιστεί τώρα. Τελικά ο άνθρωπος βγήκε και ήταν και πάρα πολύ καλός. Τώρα μη μου πείτε ότι είχε συμβόλαιο και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα ούτως ή άλλως. Τα συμβόλαια αυτά έχουν κάτι όρους του τύπου «να παίξεις 45 λεπτά τουλάχιστον». Θα μπορούσε να είχε παίξει το μίνιμουμ και να φύγει, ή να παίξει με μισή καρδία.. Αντίθετα έπαιξε μιάμιση ώρα (κανονικά δηλαδή), απτόητος και δυναμικός, παρά το γεγονός ότι ο ήχος παραλίγο να χαλάσει ξανά.
• Να κάνουμε αυτό το σηματάκι με τα χέρια (δες φώτο), να κάνουμε bounce, να wave our hands in the air με διάφορους τρόπους, να φωνάζουμε (οι κοπέλες versus τα αγόρια, οι αριστεροί vs των δεξιών κ.α.), να χορεύουμε ασταμάτητα και να συγκινούμαστε με tributes σε αποθανόντες καλλιτέχνες (δεν το περίμενα, αλλά μου συνέβη και αυτό).
• Ότι αν ο άλλος ραπάρει (ε, πώς να το πω τώρα – πολύ ορολογία το ραπ βρε παιδί μου) σωστά, μπορείς να καταλάβεις τι λέει. Φοβερή άρθρωση ο Jay..!
• Ότι υπάρχουν και σοβαροί rappers...
  

Πόρκα Μιζέρια

Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι συνέχεια τόσο μίζεροι; Και γιατί πρέπει να περιφέρουν τη μιζέρια τους;

Κάθονται με στραβωμένα μούτρα στη γωνία και έχουν συνέχεια πονοκέφαλο, αϋπνίες, γκρίνια, πονόκοιλο, ζαλάδες, αδιαθεσία, στενοχώρια, βαρεμάρα, ημικρανίες, μουροχαβλίαση.

Δεν τους αρέσει το μαγαζί που πήγατε, θα ήθελαν να είναι σε ένα άλλο. Αν πάτε στο άλλο, έπρεπε τελικά να είχατε μείνει στο προηγούμενο. Ό,τι και να έχουν κάνει, θα ήταν καλύτερο να είχαν κάνει κάτι άλλο. Αυτό που κάνουν τώρα -που δεν τους αρέσει- το κάνουν επειδή κάποιος άλλους τους το ζήτησε/ τους έπεισε/ τους παρέσυρε / τους μπέρδεψε.

Οι άλλοι περνάνε πάντα καλύτερα από αυτούς. Θα ήθελαν να γνωρίσουν αυτή την ωραία παρέα που περνάει τόσο καλά. Θα ήθελαν να είναι αυτή η παρέα. Να είναι κάποιοι άλλοι, κάπου αλλού. Στη χώρα που όλοι περνάνε τέλεια.

Γιατί όμως, όπου και να πάνε, όλα είναι τόσο χάλια; Γιατί υποφέρουν πάντα από διάφορες ενοχλήσεις; Γιατί όλοι τους καταπιέζουν; Γιατί όλοι τους κουράζουν; Είναι θύματα παντού: στις σχέσεις τους, στη δουλειά τους, στις φιλίες τους, στην οικογένειά τους. Όλοι τους βασανίζουν αλύπητα. Και αυτοί είναι τόσο, μα τόσο καλοί.

Μέσα στην τόση καλοσύνη τους, βέβαια, έχουν ουσιαστικά θάψει όσους ξέρουν και δεν ξέρουν. Από τη μάνα τους, μέχρι τον γκόμενό τους, τη ξαδέλφη της φίλης τους, τον λογιστή τους και τον μπακάλη της γειτονιάς τους. Όλοι αυτοί είναι κακοί, αγνώμονες άνθρωποι.

Πάνω που τους λυπάσαι, αναλογίζεσαι με τρόμο, τι θα λένε για σένα πίσω από την πλάτη σου. Το κάθε σχόλιό σου, το κάθε βλέμμα σου, είναι απλώς ένας τρόπος να τους υποτιμήσεις, να τους υποσκάψεις, να βάλεις το λιθαράκι σου στο τοίχος της δυστυχίας τους.

Καταλαβαίνεις ότι για τους μίζερους, πάντα φταίει κάποιος άλλος, και αυτός ο άλλος είσαι και εσύ. Ότι δεν είναι θύματα, αλλά ύπουλοι θύτες. Ότι είναι δεξιοτέχνες της ενοχής.

Και τότε αρχίζεις να τρέχεις μακριά και δεν ξανακοιτάς ποτέ πίσω σου.

Το Τέλος

I'm climbing through the wreckage
Of all my twisted dreams
But this cheap investigation
just can't stifle all my screams

Guns and Roses - Coma

Η Αρχή

Did I dream you dreamed about me?
Were you hare when I was fox?

Tim Buckley - Song to the Siren

Στο μεταξύ

Τι γίνεται στο μεταξύ; Μετά το πριν και πριν το μετά; Περιμένεις να αρχίσει η καινούρια σου ζωή και όλα είναι μετέωρα. Για κάποιο λόγο ζεις την ημέρα σου αποσπασματικά, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα με αρχή και τέλος. Βρίσκεσαι σε ένα αέναο ενδιάμεσο που σε παραλύει.

The suspense is killing me. Αλλά όχι ακριβώς. Γιατί ακόμα και το suspense έχει μείνει ακίνητο, ένας πίνακας στον τοίχο που δεν προσέχεις πια. Η ζωή σου έχει μεταβληθεί σε αίθουσα αναμονής με εσένα καθισμένο ήσυχα να κοιτάς το ρολόι. Να φύγω; Όχι ακόμα. Να πάω μια βόλτα, ή θα χάσω το τρένο; Νομίζω ότι θα έρθει όπου να είναι, αλλά δεν είμαι σίγουρη. Δεν είμαι καν σίγουρη αν θέλω να ανέβω. Αλλά μέχρι να έρθει, δεν μπορώ να ξέρω. Τι μπορείς να κάνεις σε μια αίθουσα αναμονής;

Μόνο να αναβάλλεις. Όλα θα γίνουν μετά. Μόλις ξεκινήσει η καινούρια σου ζωή, θα τα κάνεις όλα. Αλλά όχι τώρα. Τώρα περιμένεις.

Προσοχή: Τυποποίηση!!

Δύο ηθοποιοί, άσχετοι μεταξύ τους, εκτός από το γεγονός ότι είναι Άγγλοι, καλοί ηθοποιοί και έχουν μεταναστεύσει στην Αμερική. Ο ένας την πάτησε, ο άλλος πάει να την πατήσει. Για να δούμε τι θα γίνει...

Gary Oldman: Αυτός νομίζω έχει το φαν κλαμπ του στην Ελλάδα (όλοι οι τρελοί εδώ προκόβουν). Είχα εντυπωσιαστεί όταν τον είχα δει στο State of Grace, από τις πρώτες ταινίες που γύρισε όταν πήγε στην Αμερική, τότε που ήταν the next big thing. Στην ταινία αυτή έπαιζε τον αγαθό, λεριάρη, κακομοίρη ανθυποκακοποιό και νομίζω μόνο αυτός θα μπορούσε να κάνει έναν τέτοιο χαρακτήρα ενδιαφέρων -για να μην πω sexy. Αφού είδα το State of Grace τρεις φορές -τέτοιο σοκ είχα πάθει- είδα σχεδόν όλα τα έργα που είχε γυρίσει παλιότερα στην Αγγλία, αγαπημένα το Prick Up Your Ears και το Rozencrantz and Guilderstern Are Dead. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Μετά ήρθε ο Δράκουλας, όπου τι να πούμε…Την αγαπάμε, αλλά κρίμα που η ταινία δεν ήταν τόσο καλή και πήγε χαμένη η εκπληκτική ερμηνεία του Gary. Kαι πιο μετά, τον έφαγε η παροιμοιώδης μαρμάγκα. O μόνος του πρωταγωνιστικός ρόλος σε ταινία που βλεπόταν ήταν στο Romeo is Bleeding, άντε και στο Immortal Beloved. Δεν χάθηκε, αλλά καλύτερα να χανόταν με τις αηδίες που παίζει, στις οποίες σχεδόν πάντα κάνει τον παρανοϊκό εγκληματία. Στις κάπως σοβαρές ταινίες που εμφανίζεται, αν καταφέρετε να τον αναγνωρίσετε παίρνετε βραβείο γιατί είναι πάντα παραμορφωμένος ή απίστευτα αλλαγμένος. Δηλαδή είδα και Harry Potter για χάρη του και πάλι δεν φαινόταν το πρόσωπό του. Τελευταία διαβάζω ότι είναι ρεπουμπλικάνος και υποστηρικτής του Bush.…αλλά δεν πιστεύω τις κακές γλώσσες! Υπήρξε και παντρεμένος με την Uma Therman, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται αυτό τώρα -και τότε απίστευτο ήταν μάλλον. Ή που θα παραμείνει για πάντα ο καραγκιόζης που έγινε ή που στα 60 του θα επανακάμψει με κάποιον σοβαρό ρόλο. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Clive Owen: ε, αυτός είναι ο ΘΕΟΣ. Πρέπει να είναι ότι πιο αρρενωπό έχει εμφανιστεί στον κινηματογράφο εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και ωραίος και καλός ηθοποιός, είναι δυνατόν; Δεν ξέρω αν είναι της κλάσης του Gary, σίγουρα πάντως στο Closer και στον Κρουπιέρη έδωσε πολύ καλές ερμηνείες. Κινδυνεύει όμως να τυποποιηθεί σε ρόλους σκληρού, μυστηριώδους και αμίλητου άντρα. Δεν αναφέρω ταινίες για να μην κουράσω, αλλά όλες μετά το Closer τον χρησιμοποιούν με τον ίδιο τρόπο. Γι’ αυτό και κάποιοι -ζηλιάρηδες άνθρωποι- λένε ότι παίζει μονότονα, βαρετά, ότι είναι κρύος και άκαμπτος. Δεν είναι, αλλά αν συνεχίζει να παίζει τέτοιους ρόλους, θα γίνει. Ας ελπίσουμε στο Childen of Man να μας δείξει κάτι διαφορετικό.

Πρόσεξε παιδί μου Clive…Δες τι έπαθε ο συμπατριώτης σου ο Gary που έπαιζε συνέχεια τον ψυχοπαθή.

Α, βρήκα έναν συνδετικό κρίκο μεταξύ των δύο: Έχουν παίξει μαζί στο επεισόδιο Beat the Devil, της σειράς The Hire που γύριζαν γνωστοί σκηνοθέτες για την BMW.

Βιταμίνες

Τις προάλλες ήμουν στον οφθαλμίατρο, ο οποίος κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια μου και δεν είδε τη ψυχή μου, αλλά ότι μου λείπουν βιταμίνες (από κάποιον ιστό στα μάτια που ήταν χαλαρός ή κίτρινος ή κάτι τέτοιο αηδιαστικό). Με ρωτάει λοιπόν ο γιατρός: -Παίρνεις βιταμίνες; -Ναι, λέω αθώα εγώ, τις Centrum. -Όχι παιδί μου λέει αυτός, εννοώ βιταμίνες από φρούτα και λαχανικά. -Α, τέτοιες, όχι δεν παίρνω. -Να παίρνεις και να τρως καρότα που είναι καλά για τα μάτια. -Μάλιστα γιατρέ μου.

Γιατί μισώ τα φρούτα και τα λαχανικά; Θα μπορούσα να ζήσω μια ευτυχισμένη ζωή με μπιφτέκια, μακαρόνια, τηγανητές πατάτες και παγωτά. Δεν οφείλεται στην διατροφική μου εκπαίδευση, σπίτι μου τρώγαμε εκνευριστικά σωστά. Πάντα σαλάτα με το φαγητό, πάντα φρούτο στο τέλος και μη ξεχάσω και το γαλατάκι μου -πρωί και απόγευμα. Αναψυκτικά και γλυκά, ξεχάστε τα, ήταν εξωτικά προϊόντα. Τις πταίει λοιπόν;

Επιστημονικώς πταίει το ότι οι διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων διαμορφώθηκαν μετά από εκατομμύρια χρόνια διαβίωσης στην αφρικανική σαβάνα. Υπό τις συνθήκες αυτές, ο άνθρωπος χρειαζόταν για να επιβιώσει ό,τι θεωρείται σήμερα ανθυγιεινό. Πολύ απλά, το σώμα μας ζητάει πράγματα που δεν έχει πλέον τόσο ανάγκη. Πρέπει μάλλον να περάσουν άλλα τόσα εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης για να προσαρμοστεί ανάλογα. Εντωμεταξύ, την πληρώνω εγώ.

Έχω κάνει άπειρες ανόρεχτες προσπάθειες να εντάξω τα φρούτα και τα λαχανικά στη διατροφή μου, και καταλήγω πάντα με ένα ψυγείο γεμάτο σάπια μαρούλια, αχλάδια, καρότα και άλλα συμπαθή εδώδιμα αποικιακά. Γιατί να μην φτάνει το χαπάκι με τις βιταμίνες; Και μετά σου λέει επιστήμη. Η επιστήμη με απογοήτευσε ως επιταχυντής της εξέλιξης. Και μετά σου λέει ο άνθρωπος έχει χάσει την επαφή του με το σώμα του. Μα και να θέλει να τη χάσει, δεν μπορεί...

Closing Time

Μένω στην πλατεία Βικτωρίας. Στην πλατεία Βικτωρίας υπάρχουν πολλά μαγαζιά, Συγκεκριμένα καφετέριες και φαγάδικα, τίποτα το ιδιαίτερα συναρπαστικό δηλαδή.

Ούτε το διεφθαρμένο ή επικίνδυνο, μιλάω πάντα για πάνω στην πλατεία.

Όταν γυρίζω από την έξοδό μου, είναι συνήθως η ώρα που κλείνουν τα μαγαζιά, ή που έχουν μόλις κλείσει.

Μου αρέσει πολύ όταν βλέπω τις σκιές δύο κοριτσιών, μάλλον σερβιτόρες, που έχουν μείνει μόνες στην καφετέρια και μιλάνε με κλειστές τις πόρτες. Διακρίνω μόνο τα μαύρα προφίλ τους. Ή τα ζευγάρια που κάθονται στα άδεια τραπέζια. Ή την κυρία με στο αναπηρικό καροτσάκι, που πίνει την τελευταία της μπύρα, πάντα με έναν συνοδό.

Όσο κι αν με στενοχωρεί τα πρωινά η παρακμή της πλατείας, γεμάτη με γόπες, περιστέρια και καπάκια μπύρας, τόσο γλυκεία μου φαίνεται αυτή η τελευταία ευκαιρία για λύτρωση που δίνει κάθε βράδυ, την ώρα που κλείνουν τα μαγαζιά.

I want my Woody back

Ο Woody Allen είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτης, να μην πω ο αγαπημένος μου. Τις προάλλες ξαναείδα το "Love and Death", παρωδία του μυθιστορήματος "Πόλεμος και Ειρήνη". Έχει απίστευτη πλάκα αυτή η ταινία, σε μερικά σημεία τραβάει λίγο, αλλά δεν πειράζει... Τα αστεία δεν είναι μόνο έξυπνα, είναι σουρεαλιστικά, θυμίζουν λίγο αδελφούς Μαρξ.
Τελος πάντων, γιατί να μιλάω εγώ, αφού ο Woody τα λέει τόσο ωραία; Κάποιες από τις αγαπημένες μου ατάκες:

Countess Alexandrovna: My bedroom at midnight?
Boris: Perfect. Will you be there too?

Countess Alexandrovna: Would you like some wine? Something to put you in the mood?
Boris: I've been in the mood since the late 1700's.

Countess Alexandrovna: You are the greatest lover I've ever had.
Boris: Well, I practice a lot when I'm alone.

Drill Sergeant: One, two, one, two, one, two.
Boris: Three is next, if you're having any trouble.

Sonja: There are many different kinds of love, Boris. There's love between a man and a woman; between a mother and son...
Boris: Two women. Let's not forget my favorite.

Boris: Nothingness... non-existence... black emptiness...
Sonja: What did you say?
Boris: Oh, I was just planning my future.

Το καλύτερο:
Sonja: Oh don't, Boris, please. Sex without love is an empty experience.
Boris: Yes, but as empty experiences go, it's one of the best.

Και ο μονόλογος στο τέλος:
Boris: The question is have I learned anything about life. Only that human beings are divided into mind and body. The mind embraces all the nobler aspirations, like poetry and philosophy, but the body has all the fun. The important thing, I think, is not to be bitter... if it turns out that there IS a God, I don't think that he's evil. I think that the worst you can say about him is that basically he's an underachiever. After all, there are worse things in life than death. If you've ever spent an evening with an insurance salesman, you know what I'm talking about. The key is, to not think of death as an end, but as more of a very effective way to cut down on your expenses. Regarding love, heh, what can you say? It's not the quantity of your sexual relations that counts. It's the quality. On the other hand if the quantity drops below once every eight months, I would definitely look into. Well, that's about it for me folks. Goodbye

Μα καλά, μάντης είμαι;

Φυσικά και η ΕΤ τελικά δεν έδειξε το Imitation of Life, για το οποίο γράφω στο προηγούμενο post. Γιατί να το δείξει άλλωστε; Μήπως επειδή το είχε προγραμματίσει; Αλλά ποιός ασχολείται με τον προγραμματισμό, αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Γιατί να ειδοποιήσει έστω ότι δεν θα το δείξει; Γιατί και να μιλήσει ευγενικά ο κύριος στο τηλεφωνικό κέντρο όταν παίρνεις τηλέφωνο να ρωτήσεις τι έγινε με την ταινία; Γιατί να μη σου απαντήσει "και που θες να ξέρω 'γω κυρά μου;" Μήπως επειδή πέρα από τα λεφτά που παίρνουν από τη διαφήμιση, παίρνουν και τα ωραία μας λεφτάκια από τον λογαριασμό της ΔΕΗ; Λέω τώρα, μήπως...
Σίγουρα δεν είναι το φλέγον ζήτημα της ανθρωπότητας, απλώς είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στο ελληνκό κράτος. Η οποία κατάσταση συνοψίζεται ως εξής: μπουρδέλο. Συγγνώμη και για τη γλώσσα μου.

Melomane

Στο καλλιτεχνικό δίλημμα ‘style or substance’, o Douglas Sirk απαντάει ‘substance through style’ και μας αιχμαλωτίζει στον δραματικό τεχνικολόρ κόσμο του.

Κάποιοι θεωρούν τις ταινίες του Sirk σαπουνόπερες, ιλουστρασιόν σκουπίδια ή στην καλύτερη περίπτωση, ιστορικό camp.

Αυτές που είδα το καλοκαίρι στην ΕΤ1 μου φάνηκε ότι πέραν των εικαστικών επιτευγμάτων διαθέτουν και ψυχή. Εντάξει, κάποιοι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι, υπάρχει μια δόση υπερβολής, αλλά ο Sirk προσεγγίζει με μεγάλη κατανόηση τους πρωταγωνιστές του και με κριτικό πνεύμα τις κοινωνικές δομές της Αμερικής του 1950.

Μου είχε κάνει εντύπωση στο All Τhat Heaven Allows (αυτό το είχα δει παλιότερα, δεν το έχει παίξει ακόμα στο αφιέρωμα) το πορτραίτο της χήρας μητέρας, τα παιδιά της οποίας θεωρούν ότι δεν πρέπει να έχει ερωτική ζωή, απλώς επειδή δεν την βλέπουν σαν γυναίκα, αλλά σαν γηραιά κυρία, η οποία πρέπει να είναι χαρούμενη με μια τηλεόραση, τις επιτυχίες των παιδιών της και να μην τους ενοχλεί και πολύ. Τέτοιες λεπτότερες πτυχές της οικογενειακής ζωής δε θυμάμαι να είχε αγγίξει ο Haynes στη διασκευή του, Far from Heaven, η οποία ήταν πιο απλοϊκό μελό κι από τον Κατήφορο.

Τέλος πάντων, το κυριακάτικο αφιέρωμα της ΕΤ1 συνεχίζεται (μετά το χουνέρι που μας έκανε με το Tarnished Angels το οποίο σταμάτησε δέκα λεπτά πριν το τέλος και για μιάμιση ώρα περίπου, δείχνοντάς μας ειδήσεις και -το χειρότερο- Φόρμουλα 1).

Αυτή την Κυριακή στις 20:50 (ο Θεός και η Δημόσια Τηλεόραση να βάλουν το χέρι τους) προβάλλεται το Imitation of Life με τη θεά Lana Turner. Θεωρείται το αριστούργημά του, οπότε μη το χάσετε!

Αν μη τι άλλο, θα είναι χάρμα οφθαλμών.

Νικήσαμε την Αμερική!

Με κάτι τέτοια με πιάνουν κρίσεις αισιοδοξίας και νομίζω ότι μπορώ κι εγω να πραγματοποιήσω τα ονειρά μου, αρκεί το θέλω πραγματικα!
Μετά σκέφτομαι τι θέλω πραγματικά και εκεί αρχίζω να μπερδεύομαι παλι...