Love actually

"Ίσως να μην είμαστε φτιαγμένοι για να έχουμε μια και μοναδική αγάπη στη ζωή μας, αλλά πολλές σημαντικές σχέσεις".
Αυτά λέει η 17χρονη ερωμένη του Isaac Davis στο Μανχάταν, αποστομώνοντάς τον και χαρίζοντας μας έναν συλλογικό αναστεναγμό ανακούφισης.
Είναι πολύ παρηγορητικό να μην νιώθεις ότι πρέπει να βρεις τον ένα και μοναδικό έρωτα. Πόσο πιό ξέγνοιαστος νιώθεις στη σκέψη ότι στη ζωή σου θα έχεις μια σειρά από αξιόλογες σχέσεις και ωραίες στιγμές, χωρίς αυτό το απόλυτο πρέπει του μεγάλου έρωτα. Πόσο βάρος αφαιρεί από τις προηγούμενες σχέσεις, από την παρούσα σχέση σου, ή την παρούσα μοναξιά σου.
Αλλά αυτή την αίσθηση ελευθερίας ακολουθεί ένα αίσθημα κενού. Και μια ίσως παιδική απαίτηση:
Δεν θέλω άλλες σημαντικές σχέσεις. Νιώθω πλήρης εμπειριών. Αγαπάω όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου, αλλά... αρκετά. Μπορώ να έχω τώρα τη μια και μοναδική μου αγάπη παρακαλώ;

Απεργιακές ατάκες

...και το βαθύτερο νόημά τους:

"Συμφωνώ ιδεολογικά με τις απεργίες, αλλά συνήθως δεν απεργώ."
Ψηφίζω Αριστερά, βγάζω πύρινους λόγους κατά της ασυδοσίας των εργοδοτών/των τραπεζών/του καπιταλισμού, συγκινούμαι όταν ακούω αγωνιστικές ιστορίες, αλλά αν χρειαστεί πραγματικά να υψώσω το ανάστημά μου στην εξουσία, τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Το μόνο που θέλω στ'αλήθεια είναι να είμαι ένα καλό παιδί.

"Δε θα απεργήσω γιατί θέλω να δώσω άλλη μια ευκαιρία στην κυβέρνηση."
Είμαι κομματόσκυλο του χειρίστου είδους.

"Δεν πολυθέλω να απεργήσω, αλλά έχω να ψωνίσω κάτι απο το Πράκτικερ/να πάω κομμωτήριο και με βολεύει". (σημ. το έχει πει άντρας).
Όχι μόνο είμαι χέστης και θέλω να καλύψω τα νώτα μου λέγοντας ότι δε συμφωνώ με την απεργία, παρόλο που θα απεργήσω, αλλά είμαι και τεμπέλης. (Αντίστοιχη ατάκα: "Θέλω να έρθω αλλά θα έχει πολλή κίνηση" ).

"Για πείτε παιδιά, εδώ απεργείτε συνήθως";
Δεν έχω άποψη ούτε προσωπικότητα και δε θέλω να ξεχωρίσω από το κοπάδι.

"Εσύ γιατί απεργείς, για τα 'δίκαια αιτήματά μας'";
Είμαι ενοχλητικός εξυπνάκιας, θεωρώ ότι είμαι καλύτερος από όλο τον κόσμο, μόνο εγώ διαβάζω εφημερίδα και είμαι ενήμερος και θα σε πιάσω στα πράσα τώρα, κακομοίρη, άσχετε τεμπέλη που θέλεις να απεργήσεις κιόλας.

"Πότε έχει απεργία; Αύριο; Αλήθεια; Εσύ θα απεργήσεις; Ναι;;;; Έχεις πάρει την άδεια του Διευθυντή;"
Μόλις τώρα προσγειώθηκα στην Γη από το μικροαστικό μου Έντερπραιζ στην Κηφισιά, όπου η μαμά μου έφτιαχνε γλυκό κουταλιού, ο μπαμπάς μου σκότωνε μπεκάτσες και όταν σουρούπωνε καθόμασταν όλοι μαζί γύρω από το τζάκι και μου λέγανε παραμύθια.

Και τέλος, οι δύο κλασσικές ατάκες:

Αφεντικό: "Μην τολμήσεις να απεργήσεις"!!
Εδώ δε χρειάζεται μετάφραση. Είμαι απλώς μαλάκας.

Συνδικαλιστής/Εργατοπατέρας (με καχύποπτο ύφος): "Θα απεργήσεις;"
Χα, έτσι και δε απεργήσεις καπιταλιστικό γουρούνι, σε έχω σημειωμένο στη λίστα μου.

Εν κατακλείδι: ο μόνος λόγος να απεργήσεις ή να μην απεργήσεις είναι ο εξής:
Συμφωνείς ή όχι με τα αιτήματα της απεργίας;

Εντάξει, προσθέτω κι άλλον έναν: συμφωνείς, αλλά υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χάσεις τη δουλειά σου αν απεργήσεις, οπότε δεν απεργείς.

Όλα τ'άλλα είναι υποκριτικές σαχλαμάρες...αλλά μερικές φορές είναι αστείες. Η ιλαρότητα μπορεί να συγκριθεί μόνο με ατάκες που λέγονται όταν επίκειται αλλαγή κόμματος στην εξουσία και προσπαθούν όλοι να συμπλεύσουν, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου ποστ.

Ώρες

Tώρα τρώω από τα έτοιμα... αλλά... δυστυχώς τελευταία δεν υπάρχει έμπνευση. Και όλα αυτά λόγω μιας γελοίας εμμονής που έχω πάθει με τη δουλειά μου.
Τι να γράψω λοιπόν, όχι πάλι τα ίδια. Κάτι παλιό, που είχα γράψει όταν έκανα την πρακτική μου. Τότε βαριόμουνα, τώρα τρέχω, αλλά το συναίσθημα είναι κάπως παρόμοιο.

Πως πέρασαν όλες

αυτές οι ώρες

Xάθηκαν

κοιτάζοντας τους διακόπτες

στους τοίχους

πίνοντας καφέ με γάλα

ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες

βγάζοντας φωτοτυπίες

μετρώντας κρέμες στα ράφια

κρατώντας σημειώσεις

γεμίζοντας ποτήρια με νερό

βάζοντας και βγάζοντας

το σακάκι σου

πλένοντας τα χέρια σου

σκουπίζοντας τα χέρια σου

γράφοντας αναφορές

που κανείς δε θα διαβάσει

Kανείς δε θα στις επιστρέψει

τόσες ώρες

Άβυσσος η ψυχή της blogger

Λοιπόν... χτες ήμουν σε ένα συνέδριο, στο οποίο μια κοπέλα, αφού συστήθηκε ως άνεργη φιλόλογος, κάτι άλλο που δε θυμάμαι τώρα και blogger, είπε το εξής κοφυφαίο: "ως blogger αναρωτιέμαι γιατί οι διευθυντές των εφημερίδων δεν προσλαμβάνουν εμάς τους bloggers να γράφουμε ώστε να δώσουν μια φωνή και στη νέα γενιά".

Ακόμα πιο κορυφαίο: όλο το ακροατήριο τη χειροκρότησε με ενθουσιασμό.

Μόνο εγώ στριφογύριζα στη θέση μου και έβριζα και με ρωτούσαν οι γύρω μου γιατί διαφωνώ...
Μα τι να πω; Ότι το blogging σου δίνει μια ελευθερία έκφρασης που δε θα είχες ΠΟΤΕ σε μια εφημερίδα; Με τα ίδια λεφτά κιόλας (βλέπε τίποτα).

Ότι τέλος πάντων, θεμιτό είναι να χρησιμοποιείς το blog σου όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως όχημα για κάτι άλλο (να εκδώσεις βιβλία, ποιήματα, να βρεις άντρα, να δουλέψεις στα ΜΜΕ, whatever), αλλά δεν μπορείς να απαιτείς να σε προσλάβει κάποιος επειδή είσαι blogger και εκπρόσωπος της νέας γενιάς.

Μόνο σύνταξη δε ζήτησε η κοπέλα να της δώσουν επειδή είναι blogger.

Τα κοριτσάκια με τις κάρτες

Τα κοριτσάκια με τις κάρτες φτιάχνουν κάρτες. Είναι κάρτες διαπιστεύσεων και φτιάχνονται αρκετά απλά.
Έχεις μια λίστα με τα άτομα που θέλεις να διαπιστεύσεις. Μπορεί να έχεις μια βάση δεδομένων και μπορεί να έχεις και εκτυπωτή πλαστικών καρτών. Μπορεί όμως να έχεις ένα απλό αρχείο word, ένα πλαστικοποιητή και ένα ψαλίδι.
Αφού κατασκευάσεις την κάρτα πρέπει να την τρυπήσεις με ένα ειδικό διακορευτή και από την τρύπα να περάσεις το κορδονάκι. Μετά -προσοχή γιατί τα κορδονάκια μπλέκονται μεταξύ τους- πρέπει να μοιράσεις τις κάρτες που έφτιαξες με τα χεράκια σου στους διαπιστευμένους. Τους οποίους κυνηγάς για να πάρουν τις κάρτες τους και τους οποίους μετά σβήνεις από λίστες για να ξέρεις ότι έχουν πάρει τις κάρτες τους.
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή βέβαια. Τα κοριτσάκια αυτά όμως δεν είναι και τόσο κοριτσάκια. Είναι κοντά στα 30, έχουν τελειώσει Πανεπιστήμιο, κάποιες έχουν και μεταπτυχιακό, οι περισσότερες έχουν εργασιακή εμπειρία και όλες έχουν περάσει ένα πολύ δύσκολο και αδιάβλητο διαγωνισμό για βρεθούν στις θέσεις που είναι.
Θέσεις που υποτίθεται ότι προορίζονται για 'στελέχη του δημοσίου τομέα'. Στελέχη που κόβουν κάρτες, που κοιμούνται σε άθλια ξενοδοχεία όταν χρειαστεί, που κλείνουν εισιτήρια για δημοσιογράφους, που ανοίγουν πόρτες στα συνέδρια, που κάνουν αποκλειστικά διεκπεραιωτική, χειρωνακτική και γραμματειακή εργασία, η οποία όπως προείπα δεν είναι ντροπή, αλλά σίγουρα δε χρειάζεται να έχεις βγάλει τα μάτια σου στο διάβασμα για να την κάνεις.
Κι όμως τα κοριτσάκια με τις κάρτες υπομένουν αγόγγυστα. Σαν καλά ρομποτάκια κάνουν τη δουλειά που τους έχει ανατεθεί γιατί 'το είπε ο διευθυντής' και 'αυτή είναι η δουλειά μας'. Αυτή είναι η δουλειά μας, φυσικά, αφού κανείς δε διαμαρτύρεται. Κάποιες μάλιστα είναι και αρκετά ευχαριστημένες με τα σημαντικά αυτά καθήκοντα. Σε κοιτάνε με τεράστια μάτια και αν απεργείς η μοναδική τους απορία είναι αν έχεις πάρει την άδεια του διευθυντή.
Μόνο μερικές οργισμένες ψαλιδιές στην κάρτα διαπίστευσης προδίδουν κάποια εσωτερική αναταραχή.

κι αν δεν είμαι ροκ...

Αυτό το Σαββατοκύριακο συνέβησαν 3 πράγματα που με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι είμαι επισήμως πια too old to rock 'n' roll:

-Το τηλεφώνημα της φίλης μου που μου ανακοίνωσε ότι βαριέται να πάει στις Electralane μου προκάλεσε ένα τε-ρα-στιο-ο αίσθημα ανακούφισης... Ξαφνικά το βράδυ φαίνεται ωραίο, είμαι έτοιμη να κατακτήσω την πόλη, σκέφτομαι τα ωραιά ζεστά ποτά που θα πιώ στα αγαπημένα μου μαγαζιά, καθισμένη στην αναπαυτική μου καρέκλα, κουτσομπολεύοντας με τη φίλη μου. Καμία σύγκριση με την πορεία μέσα στην κρύα έρημο για να φτάσω στο Gagarin, την ορθοστασία, την κούραση και την απέλπιδα προσπάθεια να δω κάτι από τη σκηνή. Ουφ.

-Κατέβασα προτεινόμενο δίσκο, με 9.9999 βαθμολογία (σιγουράτζα μιλάμε) από το Pitchfork, και ακούγοντάς τον ήμουν σίγουρη ότι είχα κατεβάσει λάθος πράγμα. Τελείως σίγουρη όμως. Ότι ήταν σαν τα μούφα αρχεία που υπήρχαν παλιά στο AudioGalaxy και είχαν άλλα τραγούδια από αυτά που έλεγαν στον τίτλο. Ή ότι κάτι είχε συμβεί στο pc της τύπισσας από την οποία τα κατέβασα και είχε χαλάσει ο ήχος. Έτσι πίστευα, μέχρι που το ξανακατέβασα και κατάλαβα ότι δεν είχαν καταστραφεί τα mp3, ούτε έκανε κάποιος χρήστης πλάκα. Αυτή είναι η μουσική που παίρνει άριστα στο Pitchfork. Ηταν τόσο απίστευτο, που σκέφτηκα να το κατεβάσω και για τρίτη φορά για να βεβαιωθώ. Δε μου φαινόταν καν σαν μουσική (να, τέτοια έλεγε η γιαγιά μου και τσακωνόμασταν όταν έδειχνε Del Leppard το Μουσικόραμα).

-Τέλος, αυτό το Σαββατοκύριακο με πήραν τηλέφωνο από το υπερπέραν για να ψηφίσω τον Βενιζέλο, αν ενδιαφέρομαι για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ λέει. Γιατί είμαι εγώ στο target group του Βενιζέλου; Αν ήμουν έστω στου Γιωργάκη, που αγαπάει τη νεολαία και κάνει και τζόκινγκ, θα μπορούσα να θεωρώ ακόμα τον εαυτό μου rock 'n' roll material.

Ceausescu took my baby

Όσο σιχαίνομαι τη στρατευμένη τέχνη, άλλο τόσο σιχαίνομαι τη στρατευμένη κριτική τέχνης.

Ένα έργο τέχνης πρέπει να κρίνεται μόνο με ως προς την καλλιτεχνική του αρτιότητα. Για παράδειγμα, τα έργα της Riefenstahl είναι επιτεύγματα κινηματογράφησης, κι ας εμφορούνται από ναζιστικές αντιλήψεις.

Μιλώντας όμως τελείως συναισθηματικά, βλέποντας το 4 Μηνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες, το συμπέρασμά μου δεν ήταν ευτυχώς που δε ζω στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, αλλά ευτυχώς που δεν έχει χρειαστεί ποτέ να κάνω έκτρωση. Το έργο βασικά επικεντρώνεται στο πόσο απαίσια είναι μια έκτρωση. Νομίζω ότι οι χριστιανικοί οργανισμοί που είναι κατά της έκτρωσης θα βάλουν το έργο αυτό πρώτο στη λίστα τους με τα must-see. Μετά από κάτι φιλμάκια που δείχνουν το έμβρυο να κλαίει ή κάτι ανάλογο.

Αν ο σκοπός της ταινίας ήταν να δείξει ότι τα αυταρχικά καθεστώτα δημιουργούν τέρατα και οδηγούν τους ανθρώπους σε ακραίες αλλά απολύτως απαραίτητες για την επιβίωση τους επιλογές, απέτυχε να το κάνει πειστικά. Αν ο σκοπός ήταν να τρομοκρατήσει τον κόσμο για τις εκτρώσεις, το πέτυχε και με το παραπάνω.

Γιατί άσχετο με το υπό ποιες συνθήκες γίνεται η έκτρωση (οι συγκεκριμένες είχαν βέβαια να κάνουν με το καθεστώς απαγόρευσης), το αποτέλεσμα είναι ίδιο: ένα σκοτωμένο έμβρυο. Είτε στην κάνει ο τέλειος γιατρός στο αποστειρωμένο εργαστήριο με τον αγαπημένο σου να σου κρατάει το χεράκι, είτε στην κάνει ο γιατρός-κτήνος σε βρώμικο ξενοδοχείο. Το να ακούμε ανατριχιαστικές περιγραφές της διαδικασίας και να κάνει ζουμ η κάμερα στο σκοτωμένο έμβρυο, μου φαίνεται σαν κήρυγμα κατά της έκτρωσης.

Θα μου πεις, έτσι είναι όμως. Έτσι είναι, αλλά εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι φίλες και γνωστές μου που χρειάστηκε να κάνουν έκτρωση και πόσο φριχτά θα ένιωθαν αν τους πέταγε κανείς κάτι τέτοιο στα μούτρα.

Αυτά, κατά τ’άλλα η ταινία ήταν αρκετά καλή.

ελληνικό υβρεολόγιο

Ξεσκονίζοντας κάποια λινκς για blogs που είχα αποθηκεύσει στους σελιδοδείκτες (Mozilla for ever), έπεσα πάνω σε αυτή τη συζήτηση.

Για όσους βαριούνται να μπουνε, να πω ότι ειναι μια λογομαχία μεταξύ κάποιων που υποστηρίζουν την έκθεση Destroy Athens και κάποιων άλλων που την κατακρίνουν. Προφανέστατα όλοι ανήκουν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο στον κόσμο της τέχνης.
Και εκεί που νόμιζα ότι κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει σε βρισίδι τα κομματόσκυλα και τους δημοσιογράφους που γράφουν σχόλια στο press-gr, ήθρε το artattackgr να με διαψεύσει.
Πραγματικά σοκάρομαι από το γεγονός ότι οι καλλιτέχνες βρίζουν ακριβώς όπως οι δημοσιογράφοι, που βρίζουν ακριβώς όπως οι φίλαθλοι.

Δηλαδή μιλάμε το χειρότερο που μπορεί να πει κάποιος για ένα άνδρα είναι ότι:
1. Είναι gay (ιουουουουουου)
2. Έχει γλύψει γυναίκα (άλλο σίχαμα από εκεί).

Για μια γυναίκα, το χειρότερο που μπορεί να ειπωθεί (φυσικά) είναι ότι έχει γαμηθεί (με διάφορους τρόπους και διάφορους ανθρώπους). Χριστέ μου... Πως μπορεί αλήθεια μια γυναίκα να κάνει τέτοια πράγματα; Δεν ντρέπεται; -σκέφτομαι. Και αν τα κάνει, πως μπορεί μετά να επιβιώσει κοινωνικά;

Α , ναι η άλλη κατηγορία ύβρεων είναι αυτή που λέγεται κάτι αντίστοιχο με τα παραπάνω, για συγγενικά σου πρόσωπα όμως...

Τόση πρωτοτυπία πια; Από τους καλλιτέχνες μας κιόλας; Αν δεν είναι αυτοί δημιουργικοί, ποιός θα είναι; Εγώ πάντως όχι, το δηλώνω αυτό.

Αναγνωρίζω ότι τα σχόλια για τις σεξουαλικές συνήθειες των άλλων έχουν μια αμεσότητα -και έναν ερωτισμό ίσως- αλλά ακόμα και το απλό "είσαι βλάκας", είναι πιο έξυπνο από αυτές τις χιλιοειπωμένες σεξιστικές σαχλαμάρες.

Ένας φίλος ήρθε απόψε απ΄τα παλιά

Στο αποψινό επεισόδιο του Weeds εμφανίστηκε απρόσμενα ο Martin Donovan. Λίγο γερασμένος, φαινόταν να νιώθει άβολα στο ρόλο του ώριμου ζεν πρεμιέ σε τηλεοπτική σειρά, αλλά πάντα μελαγχολικά γοητευτικός. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που πρωταγωνιστούσε στα indie έπη του Hal Halrtey.
Ένιωσα πραγματικά ήταν σαν να έβλεπα έναν φίλο από τα παλιά.
Και χάρηκα που είναι καλά, παρόλο που ούτε αυτός ούτε εγώ γίναμε αυτό που περιμέναμε.

Σλουρπ

Το γλύψιμο πολλοί αγάπησαν, το γλύφτη κανείς. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το γλύφτη, ειδικά όταν είναι συνάδελφός σου στη δουλειά.

Καταρχάς πετάγεται συνέχεια, είτε επειδή περνάει ο γενικός (και "πρέπει να σηκωνόμαστε όταν περνάει ο γενικός" -άκουσον άκουσον) είτε επειδή χτυπάει το τηλέφωνο του προϊσταμένου και πρέπει αυτός να το σηκώσει πρώτος, με αποτέλεσμα να τον έχεις συνέχεια στο ακουστικό και στο οπτικό πεδίο και να σου χαλάει την αισθητική, υπενθυμίζοντάς σου τη γλοιώδη του ύπαρξη.

Δεύτερον είναι διπρόσωπος. Δεν ξέρω αν το κάνει συνειδητά, ή αν είναι μια έμφυτη τάση του να επικροτεί την εξουσία, αλλά όποτε βρει την ευκαιρία να κολακέψει κάποιον σημαντικό σε δημόσια συζήτηση, θα το κάνει, άσχετο αν σε διαπροσωπικές συζητήσεις τον έχει θάψει ασύστολα. Εντάξει, δεν είπαμε να θάβεις και τον προϊστάμενό σου σε όλον τον κόσμο, αλλά δεν μπορεί από εκεί που σε μένα τον περιγράφεις ως μηδενικό, σε άλλους να τον περιγράφεις ως ιδιαίτερα αξιόλογο στέλεχος... Μη πεις τίποτε βρε αδελφέ.

Τρίτον ιδρώνει και αγχώνεται. Είναι χαρακτηριστικό του γλύφτη αυτό, ειδικά όταν είναι παρόντες ανώτεροί του. Δεν μπορεί να κρύψει την λαχτάρα του να είναι αρεστός στην εξουσία. Αυτή η λαχτάρα μετατρέπεται σε κιλά ιδρώτα και σε αγωνιώδεις ερωτήσεις του τύπου "μείνατε ευχαριστημένος από την οργάνωση;". Ακόμα μια φάση που σου χαλάει την αισθητική.

Τέταρτον ο γλύφτης δεν έχει άποψη για τη δουλειά του. Αν είχε άποψη, θα συγκρουόταν με το αφεντικό του και αυτό είναι αντίθετο προς τη φύση του. Ότι είναι καλό για το αφεντικό είναι καλό και γι'αυτόν. Δεν πρόκειται να αντιδράσει σε τίποτα και δεν πρόκειται να διεκδικήσει τίποτα -άμεσα τουλάχιστον.

Πέμπτον και χειρότερο, πηγαίνει μπροστά. Αν είναι έστω και στοιχειωδώς ικανός, θα ανταμειφθεί για το γλύψιμό του. Μια μικρή ικανοποίηση για όσους πρέπει να υποστούν την παρουσία του -και ίσως την επαγγελματική άνοδό του, είναι ότι όλοι (εκτός από κάποιους λυκόφιλους που έχει -οι οποίοι αλλάζουν και ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων), ακόμα και αυτοί που τον έχουν προωθήσει, έχουν καταλάβει τι είναι.

Your wedding my trial

Πως να πεις ότι βαριέσαι αφόρητα τους γάμους, χωρίς να σε κοιτάξει όλη η οικουμένη σαν ζηλιάρικο μίζερο σκουλήκι;

Είναι μια μέρα χαράς, γλεντιού και ποτού. Και όμως τη βαριέμαι. Ίσως επειδή για μένα, κάθε μέρα είναι μέρα χαράς, γλεντιού και ποτού... Χα!! Για το γλέντι και το ποτό πάντως μιλάω σοβαρά. Για το ποτό σίγουρα μιλάω σοβαρά.

Έχω την αίσθηση ότι στους γάμους, τηρείται μια ιδιότυπη ομερτά, οι όροι της οποίας είναι: καταξοδευτήκαμε για να σας τραπεζώσουμε, διασκεδάστε τώρα. Για κάποιο λόγο, αν δε δείχνεις ενθουσιασμένη, αν δεν χορεύεις και γελάς ασταμάτητα, γενικώς αν δε φέρεσαι σαν και είσαι στο στουντιο 54 αγκαλιά με τον Μικ Τζάγκερ, δεν είσαι καλός καλεσμένος. Όλοι σε παροτρύνουν να χορέψεις, "έτσι για το καλό" και αν σηκωθείς να φύγεις νωρίς ακούς φριχτά παράπονα από τη νύφη και τους γονείς της.

Το "νωρίς" βέβαια, μπορεί να είναι και κανά 5ωρο μετά την ώρα που ξεκίνησε ο γάμος στην εκκλησία. Το πλέον καθιερωμένο τελετουργικό του ζευγαριού που κάνει γύρα σε όλα τα τραπέζια, τσουγκρίζει και φωτογραφίζεται με όλους τους καλεσμένους έχει γίνει πιο καταπιεστικό και από το εκκλησιαστικό τελετουργικό. Πραγματικά, γιατί θέλουν φωτογραφίες με 200 άτομα; Ποτέ δεν το κατάλαβα.

Μέχρι να τελειώσει αυτή η γύρα, να σερβιριστούν τα φαγητά, τα γλυκά, να κοπεί η τούρτα κλπ., έχεις ήδη ξοδέψει αρκετές ώρες πίνοντας και καπνίζοντας, γιατί τι άλλο να κάνεις σε ένα τραπέζι που οι μισοί -αν όχι όλοι- σου είναι ημιάγνωστοι, οπότε όταν έρθει η ώρα της υποχρεωτικής διασκέδασης είσαι ήδη λιώμα και το μόνο που θέλεις είναι να πάρεις ένα ταξί και να πας σπίτι σου.

Το αστείο είναι ότι οι πιο κουρασμένοι και μεθυσμένοι απ'όλους είναι το ίδιο το ζευγάρι, το οποίο έχει περάσει το λιναριού τα πάθη για να οργανώσει την περιβόητη βραδιά και είναι τρομερά αγχωμένο κατά τη διάρκειά της. Γιατί; Κανείς δε ζήτησε το σούπερ νυφικό, το σούπερ βάψιμο, ούτε τα σούπερ εδέσματα. Ένα απλό πάρτι μετά το γάμο θα ήταν αρκετό και πιστεύω καλύτερο για όλους από αυτή την εξτραβαγκάντζα που έχουν γίνει οι γάμοι στις ημέρες μας.

Βέβαια, τώρα τελευταία βαριέμαι και τα πάρτι. Αν είναι μίζερος ο άνθρωπος παιδί μου...

Σκόρπιες εντυπώσεις από τις εκλογές

-Ο Βενιζέλος που κατέβηκε σα θύελλα στο Ζάππειο και έκανε γύρους σέρνοντας ένα τσούρμο δημοσιογράφους σαν ουρά από πίσω του, ψάχνοντας με λύσσα τον Γιωργάκη για να τον κάνει μια χαψιά, μαζί με τα κόκαλα. Αν άλλος χοντρός παλιά λεγότανε μπουλντόζας, αυτός πρέπει να λέγεται οδοστρωτήρας. Παναγίτσα μου. Μέχρι και οι ΟΝΝΕΔιτες που πανηγύριζαν απ' έξω τρόμαξαν.

-Όλοι αυτοί οι νεοδημοκράτες που ανέμιζαν ελληνικές σημαίες προς πανηγυρισμό. Χαλαρώστε παιδιά, δεν νικήσατε τον εμφύλιο, ούτε απελευθερώσατε την Αθήνα από τους Γερμανούς, ούτε διώξατε τους Τούρκους. Έλεος με τη σημαία.

-Τα καλαίσθητα σποτάκια της φιλελεύθερης συμμαχίας. Αν ο κόσμος ψήφιζε με βάση την αισθητική, θα είχαν βγει πρώτοι. Ή μάλλον τώρα που το σκέφτομαι, επειδή ζούμε στην Ελλάδα, θα είχαν ακριβώς την θέση που έχουν τώρα.

-Ωραία μας έπρηξαν όλοι με την πεντακομματική Βουλή, και τι καταφέραμε; Να μπει το ΛΑΟΣ μέσα. Ένα μεγάλο βήμα για τη δημοκρατία, δεν μπορείς να πεις. Και μην το ξανακούσω αυτό για "πολύχρωμη Βουλή", το μαύρο δεν είναι χρώμα.

-Πολλά κομματικά συνθήματα που φωνάζουν σε συγκεντρώσεις είναι -όχι ιδιαίτερα έξυπνες- παραλλαγές των ποδοσφαιρικών.

-Τι καλά που αυτή η υποκρίτρια, η Έλενα Κουντουρά, δεν ξαναμπήκε στη Βουλή. Για να σας υπενθυμίσω, είναι το πρώην μοντέλο που επειδή βγήκε Βουλευτής και έκανε 2 παιδιά -για τα οποία θα είχε μια στρατιά νταντάδες και αρκετό ελεύθερο χρόνο, εικάζω- νουθετούσε τις υπόλοιπες γυναίκες της Ελλάδας να είναι πάνω απ'όλα καλές νοικοκυρές και να κάνουν πολλά-πολλά παιδιά, για το καλό της πατρίδας μας. Πρέπει να είναι και πατριώτισσα η Ελληνίδα Μάνα, μη ξεχνιόμαστε... Ουστ.

Θα μείνω με τη μάνα μου

Διαβάζω σε εφημερίδες και περιοδικά για την γενιά των 700 ευρώ. Όπως προβάλλεται από τα ελληνικά media, το κύριο διαφοροποιητικό χαρακτηριστικό των παιδιών αυτών είναι ότι μένουν με τους γονείς τους ακόμα και αφού έχουν τελειώσει τις σπουδές τους.

Και εδώ φαίνεται για ακόμα μια φορά πόσο προχειρογραμμένα και κλεμμένα από το εξωτερικό είναι τα περισσότερα άρθρα στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πως το γεγονός ότι μένει κανείς με τους γονείς του και ως ενήλικας εκλαμβάνεται ως κάτι πρωτοφανές από τους Έλληνες δημοσιογράφους.

Οι περισσότεροι Έλληνες, από όλες τις κοινωνικές τάξεις και από καταβολής του ελληνικού κράτους έφευγαν από την πατρογονική εστία μόνο όταν παντρεύονταν. Ή όταν μετανάστευαν. Το μοντέλο της ανεξαρτητοποίησης από τους γονείς (μετά τα 18 ή και στον αιώνα τον άπαντα) δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην Ελλάδα, για διάφορους οικονομικούς και κυρίως κοινωνικούς λόγους. Τρανή απόδειξη, ότι ακόμα και παντρεμένοι, οι περισσότεροι μένουν σε απόσταση αναπνοής από τους γονείς τους.

Αν μη τι άλλο, το γεγονός ότι η αυτή η γενιά μένει με τους γονείς και μετά το σχολείο ή τις σπουδές, είναι από τα λίγα κοινά στοιχεία που έχει με όλες τις προηγούμενες γενιές. Στην Ελλάδα.

Τέλος πάντων. Τουλάχιστον οι δημοσιογράφοι προσάρμοσαν το ποσό στα ελληνικά δεδομένα, γιατί στην υπόλοιπη Ευρώπη ονομάζεται "η γενιά των 1000 ευρώ". Αλλά και αυτό από κάπου αλλού θα το πήραν, αποκλείεται να το σκέφτηκαν μόνοι τους οι φωστήρες.

Μια μικρή αθηναϊκή ιστορία

Από τη ζωή βγαλμένη:

Σταματάω ένα ταξί, μπαίνω μέσα, λέω στον ταξιτζή: «Γεια σας*, στην πλατεία Βούλας πηγαίνω». Κατά την προσφιλή μέθοδο των ταξιτζήδων, δεν μου απαντάει ούτε με ένα νεύμα ή μια ματιά. Ελπίζω λοιπόν ότι άκουσε τι του είπα και βολεύομαι στο πίσω κάθισμα.

Σκέφτομαι ότι το γεγονός ότι θα βγάλει τουλάχιστον ένα δεκάευρο από την κούρσα θα μετριάσει την προϊούσα τσατίλα του (όσοι επαγγελματίες μένουν εντελώς ανέκφραστοι και αμίλητοι όταν τους απευθύνεις το λόγο είναι ή τσατίλες, ή Κρητίκαροι). Λίγο πριν τον προορισμό μας, γυρνάει και μου λέει: «Κοπελιά, να στρίψω δεξιά;». Του απαντάω «Τι να σας πω, δεν ξέρω που είναι. Στην κεντρική πλατεία της Βούλας μου είπανε». Κάτι μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του και μετά αρκετούς γύρους –και μουρμούρα- φτάνουμε σε μια πλατεία.

Φρενάρει με νεύρα, μου δείχνει την πλατεία με το δεξί του χέρι και μου λέει: «Έλα, στη Βούλα είμαστε, πλατεία είναι εδώ, κατέβα». Εντωμεταξύ, είχα σαφείς οδηγίες από τη φίλη μου να μη κατέβω σε λάθος πλατεία. Αφού για ακόμη μια φορά καταράστηκα τα άτιμα προάστια με τις άγνωστες πλατείες τους και τους μπερδεμένους τους δρόμους, έκανα το λάθος να ρωτήσω τον ταξιτζή, όσο πιο γλυκά μπορούσα, κάτι το οποίο πυροδότησε τον παρακάτω σουρεαλιστικό διάλογο:

-Να κατέβω, αλλά είναι αυτή η κεντρική πλατεία της Βούλας;

-Που θες να ξέρω κοπελιά, εγώ δεν ξέρω τη διεύθυνση του σπιτιού που πάς (;;;).

-Δεν πάω σε σπίτι (βασικά πάω, φαντάσου να σου ζητούσα να με πήγαινες εκεί κιόλας). Στην κεντρική πλατεία της Βούλας πάω.

-Δεν ξέρεις όμως που είναι η κεντρική πλατεία.

-Όχι (ομολογουμένως).

-Γιατί δεν μου το είπες ότι δεν το ήξερες;

-Μα σας το είπα (αρχίζουν να χτυπάνε τα καμπανάκια).

-Έπρεπε να μου το έχεις πει αμέσως μόλις μπήκες ότι δεν ξέρεις που είναι. Θα είχα σταματήσει τότε να ρωτήσω κάποιον και δε θα είχαμε χαθεί.

-(Δεν άντεξα, έπρεπε να το πω): Συγγνώμη, εμένα δεν με πειράζει που χαθήκαμε, αλλά εσείς δεν είστε ο επαγγελματίας; Εσείς δε θα έπρεπε να γνωρίζετε που είναι η πλατεία Βούλας;

-Εγώ;;; Εγώ κοπέλα μου μπορεί να μην έχω πάει ποτέ μου στη Βούλα, γιατί είμαι υποχρεωμένος να ξέρω;

- Γιατί είστε επαγγελματίας (επιμένω εγώ).

-Άκου ρε τι λέει (τώρα αρχίζει και φορτώνει στ’ αλήθεια). Δηλαδή μπαίνουμε σε ένα ταξί, το νοικιάζουμε, και είμαστε άρχοντες, ε; (βασικά, ναι). Κάνουμε ότι γουστάρουμε τον ταξιτζή, ε; (το να ζητήσεις από έναν ταξιτζή να σε πάει σε έναν προορισμό επί πληρωμή είναι "ό,τι γουστάρουμε"). Γι’ αυτό δεν πάει μπροστά η Ελλάδα ρε, γιατί αυτή είναι οι νοοτροπία του νεοέλληνα. Κατάλαβες, γι’αυτό πάμε κατά διαόλου. Γιατί ο νεοέλληνας νομίζει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει τους άλλους.

-Συμφωνώ απόλυτα, γι’αυτό πάμε κατά διαόλου, μου δίνετε σας παρακαλώ τα ρέστα μου τώρα να φύγω;

-Συμφωνείς ε; Τι να σου πω τώρα. Αλλά τι είσαι, γυναίκα δεν είσαι; Δίκιο είχε ο πατέρας μου που έλεγε ότι αν η γυναίκα είχε μυαλό, θα ήταν άντρας.

-Και εσείς αν είχατε μυαλό θα κάνατε άλλη δουλειά (ρατσιστικό, αλλά δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο εκείνη τη στιγμή).

-Τιιι;;;

- Τίποτα, μου δίνετε επιτέλους τα ρέστα μου; (Είπα να μη διακινδυνεύσω τη σωματική μου ακεραιότητα).

Μου δίνει περιφρονητικά τα ρέστα, βγαίνω και πριν καλά καλά κλείσω την πόρτα του ταξί, στην ασφάλεια της πλατείας, αρχίζω να τον στολίζω με την ήπια εκδοχή του υβρεολογίου μου (ξέρετε, τα γιαγιαδίστικα: ζώον, ηλίθιε, βλάκα κ.α.).

Με κοιτάζει και νομίζω ότι διακρίνω καπνούς να βγαίνουν από τα αυτιά του, αλλά ευτυχώς δεν βγαίνει από το ταξί να με δείρει (μάλλον επειδή ήμασταν σε κόσμο και ήταν καταμεσήμερο). Εγώ την κοπανάω προς τις καφετερίες για να ρωτήσω κάποιον άνθρωπο μήπως και μάθω που ακριβώς βρίσκομαι.

Και αυτή ήταν η μικρή, συνηθισμένη Αθηναϊκή ιστορία.



*Είμαι και ευγενική -αυτό φυσικά ύστερα από μια προηγούμενη αντιπαράθεση με ταξιτζή, ο οποίος με μάλωσε αυστηρότατα γιατί δεν τον είχα χαιρέτισει μόλις μπήκα μες το ταξί.

Di mi la verita

Εξομογόγηση:
Η μεταφορά του προσωπικού βάρους σου στον άλλο.

Εξομολογούμενος:
Αυτός που με την πράξη της εξομολόγησης υποδηλώνει ότι η αλήθεια του είναι:

-σημαντική
-χρήσιμη
-απευλευθερωτική
-άγνωστη

για τον άλλον.

Στην πραγματικότητα, όλα αυτα ισχύουν για το πως βλέπει αυτός την αλήθεια του. Το τελευταίο που νοιάζει τον εξομολογούμενο είναι οι άλλοι. Αυτό που τον νοιάζει είναι να τα πει. Και μετά είναι όλα εντάξει. Αυτός τουλάχιστον, νιώθει κατά τι ελαφρύτερος.

Εξομολογητής:
-Όταν είναι επαγγελματίας νιώθει πολύ σημαντικός. Επίσης μπορεί να δώσει τζάμπα άφεση.
-Όταν είναι ερασιτέχνης, όταν δεν έχει ζητήσει κάποια εξομογόγηση, όταν αυτή η αλήθεια τον πληγώνει, όταν αυτή η αλήθεια δεν ακολουθείται από κάποια αντίστοιχη πράξη -εκτός από αζήτητη και άσχημη, είναι και άχρηστη δηλαδή- νιώθει ένα μετέωρο συναίσθημα μεταξύ αγανάκτησης, απορίας και στενοχώριας. Και φυσικά δεν μπορεί να κάνει τίποτα για τις αμαρτίες του άλλου, εκτός από το να τις υποστεί και να πει και ευχαριστώ για την ειλικρίνια.

Η αλήθεια δεν είναι κάποια υπέρτατη αξία. Δεν έχει κανένα νοήμα από μόνη της.

Κατά βάθος, όταν λέμε σκληρές αλήθειες είναι μόνο για να ικανοποιήσουμε δικές μας ανάγκες (σύγχωρεσης; αποδοχής; τακτοποιησης ψυχολογικών εκκρεμοτήτων;) και όχι επειδή νοιαζόμαστε για τον άλλον ή για τη σχέση του μαζί μας. Σίγουρα όχι επειδή μας ενδιαφέρει κάποια αφηρημένη έννοια όπως η αλήθεια.

Και αυτή είναι η αλήθεια.

Μικρός Απολογισμός

Ένας απολογισμός της χρονιάς, αφού όλοι ξέρουμε ότι οι απολογισμοί γίνονται καλοκαίρι και όχι Χριστούγεννα, και ότι η νέα χρονιά ξεκινάει τον Σεπτέμβριο και όχι την Πρωτοχρονιά. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που διαφωνώ τόσο πολύ με κριτικούς μουσικής και ταινιών. Επιτέλους απέκτησα δικό μου γούστο ή απλώς το μυαλό μου άρχισε να φυραίνει; Ο καιρός θα δείξει…

Θα έπρεπε να μου αρέσουν, αλλά δεν:

Feist- The Reminder: To προσπάθησα, αλλά έχει και πολλά τραγούδια το άτιμο το cd. 13; Άντε μέχρι τα πρώτα 5-6 κάτι πάει κι έρχεται, αν και μου ακούγεται απλώς σαν μια αδιάφορη εκδοχή της Regina Spektor. Αλλά όχι και 13 βρε Feist μου, με το ζόρι έφτασα στα 8.

Αυτή που παίζει την άρπα. H Joanna Newsom . Ούτε για μισό τραγούδι.

Το δεύτερο των Arcade Fire: Καμία σχέση με το πρώτο. Δηλαδή ίδιο με το πρώτο, αλλά για κάποιο λόγο απίστευτα βαρετό και ανέμπνευστο.

Το Deathproof : Ήθελα πολύ να μου αρέσει. Πίστεψα ότι θα μου αρέσει. Μετά από τις υποσχέσεις για ατέλειωτο χαβαλέ, πώρωση, αδρεναλίνη και απενοχοποιημένο fun, ήμουν έτοιμη να το λατρέψω. Μου αρέσει η βία, μου αρέσουν τα b-movies, μου αρέσουν οι γυναίκες που δίνουν ξύλο, μου αρέσει ο Ταραντίνο, το πόσο δηλαδή θετικά προκατειλημμένη ήμουν, μπορεί να το καταλάβει κάποιος και από την προέλευση του ψευδωνύμού μου. Αλλά δεν μου άρεσε. Το πρώτο μέρος ήταν ΟΚ, αλλά από το δεύτερο μόνο η καταδίωξη άξιζε.

Δημόσιοι φόβοι σε ιδιωτικούς χώρους: Μάλλον δεν το έχει δει και κανένας, αλλά ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα σοβαρά να φύγω από το σινεμά. Απορώ με τις εξαιρετικές κριτικές που πήρε, ακόμα και από εμπορικά ξένα περιοδικά (που μπορεί να κάνουν μαλακίες βάζοντας 5/5 αστέρια σε ταινίες όπως το Tranformers πχ. αλλά έχουν καλό bullshit detector σον αφορά καλλιτεχνικές ταινίες).

Prison break : Εντάξει, δεν το έχω προσπαθήσει και πολύ, αλλά δεν καταφέρνει να μου κρατήσει το ενδιαφέρον. Το ίδιο είχα πάθει και με το Lost. Ευτυχώς που δεν το προσπάθησα.

Τι μου άρεσε λοιπόν; Καλά, κατά βάθος είμαι μια επαγγελματίας γκρινιάρα και τίποτα δε μου αρέσει, αλλά κάποια πράγματα που μου έκαναν φέτος –μερικά είναι παλιότερα, αλλά τώρα τα ανακάλυψα:

Από μουσικές το Magic Position του Patick Wolf, το ομώνυμο των The Good, the Bad and the Queen, φυσικά το ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ Writer's Block, το In the Aeroplane over the Sea των Neutral Milk Hotel και το Take-Offs and Landings των Rileo Kiley (ναι, ο προτελευταίος δίσκος είναι εννιά ετών και ο τελευταίος έξι, το 2018 θα σας πω για τους φετινούς, καλά να ΄μαστε).

Από σειρές οι Sopranos (απίθανο τέλος, τι να πω), το Arrested Development (πανέξυπνη σειρά, εκπληκτικοί ηθοποιοί) και το αγγλικό Office (ανατριχιαστικά οικείο!). Από ταινίες το Half Nelson .

Απόλυτο guilty pleasure (γιατί είμαστε και σκουπιδιάρηδες): Under my umbrella - Rihanna. Αυτό, μάλιστα, είναι απενοχοποιημένο fun. Απλοικό όσο δεν παίρνει αλλά απίστευτα κολλητικό. Μέχρι και η εισαγωγή του Jay-Z μoυ αρέσει. Μια εποχή το έπαιζα στο repeat σε όλη τη διαδρομή προς τη δουλειά. Κάνω μισή ώρα να φτάσω στη δουλειά μου. Δεν ξέρω τι θα μου σουρνε ο Adorno για τη μαζική κουλτούρα στην οποία έχω υποκύψει, αλλά συμπαθώ Rihanna.

Για να σοβαρευτούμε (γιατί έχουμε και ένα επίπεδο), σας αφήνω με τους Neutral Milk Hotel που απ’ότι είδα δεν έχουν ξαναβγάλει και άλλο δίσκο από τότε, ο τραγουδιστής και συνθέτης Jeff Mangum έχει κάνει ελάχιστα πράγματα, οπότε μιλάμε για maudit καλλιτέχνη, αφού μετά από αυτό το αριστούργημα δε μπόρεσε να συνεχίσει.


But for now we are young
Let us lay in the sun
And count everything we can see.

Καλό καλοκαίρι και ραντεβού το Σεπτέμβρη!

The past is not what it used to be

Το χρόνο πολλές φορές τον μετράς με ταινίες -και με τραγούδια. Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που έδινα Πανελλήνιες; Όσος έχει περάσει από τότε που βγήκε το Creep. Πότε ήμουν στην Γλασκώβη; Όταν βγήκε το Midnight Vultures. Το σύστημα λειτουργεί και αντίστροφα βέβαια, είναι θέμα τι σου έχει εντυπωθεί περισσότερο, τα γεγονότα της ζωής σου ή τα τραγούδια και οι ταινίες.

Με τις ταινίες ειδικά, υπάρχουν και διαβαθμίσεις στη μέτρηση του χρόνου: Πότε βγήκε η ταινία στο σινεμά, πότε στο βίντεο, πότε στην τηλεόραση; Παλιότερα ήταν αρκετά μεγάλα τα διαστήματα αυτά, περνούσε στάνταρ ένας χρόνος μέχρι να βγει η ταινία στο βίντεο και μπορεί 2-3 μέχρι να παιχτεί στην τηλεόραση. Θυμάμαι ότι συνειδητοποιήσαμε με τον τότε φίλο μου ότι είμασταν καιρό μαζί, όταν διαβάσαμε ότι θα παιχτεί στην τηλεόραση το L.A. Confidential. Κοιταχτήκαμε με τρόμο και δέος και ψελλίσαμε: αυτή τη ταινία την είχαμε δει στα πρώτα μας ραντεβού, και τώρα παίζεται στην τηλεόραση; Στην τηλεόραση παίζουν ΠΑΛΙΕΣ ταινίες. Τότε τουλάχιστον.

Μια σειρά από τέτοια τυφλά χτυπήματα της μοίρας με έκαναν να καταλάβω ότι έχω μεγαλώσει πια. Αλλά δε θα φανταζόμουν ποτέ, μα ποτέ, ότι θα έβγαινε τόσο σύντομα σε επανέκδοση ταινία που έχω δει, όχι στα μικράτα μου με γονείς, ούτε σε φάση άγουρης εφηβείας, αλλά εντελώς ενήλικας και συνειδητοποιημένη. Μιλάω φυσικά για το Νεκρό που παίζεται αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες.


Το σοκ είναι ακόμα φρέσκο και δεν μπορώ να το επεξεργαστώ, αλλά πείτε μου ότι οι διανομείς τρελάθηκαν, ότι θέλουν να εκμεταλλευτούν την επιτυχία του Johnny Depp με τους Πειρατές, πείτε μου ότι σήμερα οι ταινίες παλιώνουν γρηγορότερα, πείτε μου οτιδήποτε τελος πάντων εκτός από το ότι θα αρχίσουν από τώρα να βγαίνουν σε επανέκδοση ταινίες που είχα δει ως φοιτήτρια. Δεν είμαι ακόμα έτοιμη να νιώσω τόσο μεγάλη. Χριστέ μου, σε λίγο θα θεωρούνται oldies but goodies οι White Stripes και οι Strokes και θα τους προλογίζει ο Μαστοράκης στο Radio Gold. Ή αυτό έχει γίνει ήδη;

Lost

Όταν γυρνάς από τις διακοπές, πάντα έχεις χάσει κάτι. Μια αποτίμηση όσων χάθηκαν στις καλοκαιρινές διακοπές του 2007, μέχρι τώρα τουλάχιστον:

Χαμένα αντικείμενα

• Η αγαπημένη μου πετσέτα θαλάσσης, ήταν κοραλί, είχε πάνω τον γλυκύτατο Tigrou, την είχα αγοράσει από τη Disneyland στο Παρίσι και την είχα για 6 χρόνια. Ξεχάστηκε να στεγνώσει σε καρέκλα σε ταβέρνα της Φολεγάνδρου, όποιος βρει τον Tigrοu να τον προσέχει. Tigrou μου, σε αγαπούσα πολύ, αλλά είμαι αφηρημένη!
• Το cd με τα τελευταία πράγματα που είχα κατεβάσει από το soulseek, 15 folders με 20 τραγούδια το καθένα, ξέμεινε στο cd player του νοικιασμένου αυτοκινήτου, καλύτερα, έχει γίνει λίγο βραχνάς αυτό το τζάμπα. Ελπίζω να αρέσει στον επόμενο που θα νοικιάσει το αμάξι (για να αλλάξεις folder στο cd πατάς τα κουμπιά up/down, μου πήρε τρεις μέρες να το βρω).

• Ο φορτιστής του κινητού μου. Τον οποίο δεν έχασα τελικά, αλλά έτσι νόμιζα, οπότε μετράει. Έμεινα μια μέρα χωρίς κινητό, για να ανακαλύψω φυσικά μετά ότι παρά τον πανικό μου για τα άπειρα σημαντικά τηλέφωνα που είχα χάσει, κανείς δεν με είχε πάρει τηλέφωνο.

• Οι δρόμοι και οι προορισμοί. Ηθελημένα και αθέλητα.
  

Χαμένες ψευδαισθήσεις

• Ότι η πρώτη βουτιά κάθε μπάνιου θα σταματήσει να μου προκαλεί μίνι καρδιακό.

• Ότι θα υπάρξει κάποτε καράβι με το οποίο θα μπορείς να ταξιδεύεις σαν άνθρωπος. Δηλαδή σχετικά γρήγορα και σχετικά άνετα.

• Ότι κάποτε θα σταματήσει να χτίζεται η Σαντορίνη.

Το δάσος που εξαφανίστηκε

Στο εκπληκτικό παραμύθι του Νόρτον Τζάστερ, "Τα διόδια της Φαντασίας" (The Phantom Tollbooth), ο Μίλο, ο ήρωας της ιστορίας, μεταξύ άλλων σουρεαλιστικών περιπετειών, επισκέπτεται και μια πόλη που δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι περπατούν στον δρόμο για να πάνε στη δουλειά τους, κοιτάνε τα ρολόγια τους, μπαινοβγαίνουν στα λεωφορεία, αλλά ο χώρος γύρω τους είναι κενός. Δρόμος δεν υπάρχει. Ούτε κτίρια, ούτε δέντρα. Δεν υπάρχει τίποτα, επειδή οι άνθρωποι είχαν πάψει να προσέχουν την πόλη γύρω τους. Η πόλη λέγεται Πραγματικότητα και παλιότερα ήταν όμορφη. Τόσο όμορφη όσο η δίδυμή της πόλη, οι Ψευδαισθήσεις. Οι κάτοικοι της Πραγματικότητας αποφάσισαν όμως ότι όλα θα λειτουργούσαν πιο αποτελεσματικά, αν πηγαίναν παντού όσο το δυνατόν γρηγορότερα και δεν σταματούσαν να κοιτάξουν όσα βρίσκονταν στο δρόμο τους. Έτσι η πόλη σιγά-σιγά εξαφανίστηκε. Χωρίς να το καταλάβει κανείς.
Ήξερα ότι υπήρχε ένα δάσος στην Πάρνηθα, αλλά δεν ήξερα ότι είναι Εθνικός Δρυμός. Δεν είχα ιδέα για τον φυσικό και ζωικό πλούτο του. Δεν το είχα δει ποτέ, και τώρα δεν πρόκειται να το δω ποτέ. Το πιθανότερο είναι ότι αν κάποιος φυσιολάτρης φίλος μου πρότεινε βόλτα εκεί, θα του αντιπρότεινα μια μπύρα στα Εξάρχεια.

Τελικά το δάσος που είχαν σταματήσει να βλέπουν οι άνθρωποι, εξαφανίστηκε, ακριβώς όπως η πόλη στο παραμύθι του Τζάστερ.

Γιατί εμείς οι Αθηναίοι περιφρονούμε με τόσο πάθος τα δάση, τα πάρκα και τις πλατείες μας;

Να σου πω ένα μυστικό;

Όχι να μη μου πεις και επίσης σε παρακαλώ να μη με αφήσεις να σου πω και εγώ, αν ποτέ με καταλάβει η παράλογη επιθυμία να προβώ σε αυτό το απονενοημένο διάβημα..

Τα μυστικά είναι ζουμερά, είναι νόστιμα, είναι πιπεράτα! Σε τρώνε στη γλώσσα να τα μοιραστείς με τους άλλους, με το χύδην όχλο, με τους απ’έξω. Οι απ’έξω είναι όσοι δεν έχουν σχέση με το μυστικό, όσοι δεν έχουν περάσει από το τελετουργικό μύησης, από τη στιγμή δημιουργίας του μυστικού. Δηλαδή, είσαι με τη συνάδελφό σου και βλέπετε την προϊστάμενη με εραστή. Από αυτή τη στιγμή είστε ενωμένες με έναν άρρηκτο δεσμό που σας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους -ακόμα κι αν αντιπαθιέστε, όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα, είστε πιο κοντά κι από σταυραδέλφια. Όλοι οι άλλοι είναι παρείσακτοι. Και τι συμβαίνει όταν προσκαλείς παρείσακτους στο σπίτι σου: τα κάνουν μπάχαλο.

Από τη στιγμή που θα αποκαλύψεις το μυστικό σε έναν τρίτο ξεκινάει μια χιονοστιβάδα που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα της: σε χρόνο μηδέν το έχουν μάθει όλοι, ενδιαφερόμενοι και μη. Όσο και να ορκίσεις τον άλλον «μην το πεις», το ξέρεις ότι θα τα ξεράσει όλα με την πρώτη ευκαιρία. Όπως το έκανες κι εσύ άλλωστε, όταν ο κάποιος άλλος σου είχε πει «θα σου πω κάτι, αλλά μην το πεις σε κανένα». Το ήξερες ότι θα σου ήταν ένα βάρος αυτή η αποκάλυψη, αλλά επειδή ήσουν περίεργος και ένιωσες και λίγο εκλεκτός, δέχτηκες να το ακούσεις. Απλώς και μόνο για να νιώσεις το τσίμπημα της ενοχής, όταν μερικές μέρες μετά, το διέδιδες.

Κατά βάθος, όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό που εκμυστηρευόμαστε θα μαθευτεί, κι όμως δεν παύουμε να νιώθουμε πληγωμένοι και σοκαρισμένοι όταν συμβαίνει το αναπόφευκτο.

Αλλά ίσως όλα αυτά να είναι δήθεν μυστικά. Και πραγματικό μυστικό να είναι αυτό που όσο κι αν το θες, δεν αντέχεις να το πεις σε κανέναν.

Με ή χωρίς;

Το μεγαλύτερο δίλημμα που αντιμετωπίζει μια γυναίκα πριν βγει το βράδυ είναι το εξής: με τακούνι ή χωρίς;

Όταν η έξοδος είναι ανεπίσημη και χαλαρή, οι περισσότερες προτιμάν χαμηλό ή καθόλου τακούνι, που εδώ που τα λέμε είναι απείρως πιο άνετο. Εξαίρεση φυσικά αποτελούν οι αδιόρθωτες κοκέτες, οι οποίες θα βάλουν τακούνι και για να πάνε στη λαϊκή, όπως η συγκάτοικος μου στη Γλασκώβη, η οποία επέμενε να αναφέρεται στις δεκάποντες πλατφόρμες που φορούσε στο σπίτι ως «παντόφλες».

Επίσης δίλημμα δεν τίθεται και για τα στρατευμένα αγοροκόριτσα, οι οποίες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: από τη μία αυτές που εννοείται πως θα βάλουν σπορτέξ με φούστα για να είναι τρέντι εναλλακτικές και όχι μικροαστές κυράτσες και από την άλλη αυτές που είναι ιδεολογικά εναντίον του τακουνιού ως σύμβολο τις γυναικείας καταπίεσης ανά τους αιώνες. Τείνω να ταυτίζομαι με τις τελευταίες: δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το γυναικείο ντύσιμο υπόκειται σε περισσότερους, πιο περίπλοκους και αυστηρότερους κανόνες από ότι το αντρικό (το ίδιο ισχύει και για το σώμα) και ότι αυτή η σφιχτότερη επιβολή ενδυματολογικών κανόνων στις γυναίκες -είτε αυτό είναι να ντύνονται συντηρητικά, είτε αυτό είναι να ντύνονται σέξι, δεν έχει καμία ουσιαστική διαφορά- αντικατοπτρίζει την υπάρχουσα κατανομή ισχύος υπέρ των ανδρών. Δεν μπορώ όμως και αυτή την ψυχαναγκαστική αναγωγή των προσωπικών επιλογών σε πολιτικό ζήτημα.

Κάποιες μπορεί να θέλουν να φοράνε τακούνια και να είναι και φεμινίστριες, ποιος είναι αυτός που θα τους επιβάλλει πως πρέπει να ντύνονται;

Αυτό λέω στον εαυτό μου όποτε σκέφτομαι αν πρέπει να φορέσω τακούνι ή όχι… Η αλήθεια είναι ότι δε διχάζομαι ιδεολογικά, το πρόβλημα είναι βασικά ότι πρέπει να επιλέξω μεταξύ του σέξι και του βολικού. Οι γάμπες είναι πιο ερωτικές πάνω σε τακούνια, αλλά τα τακούνια με κουράζουν. Γιατί όμως οι άνδρες μπορούν να είναι σέξι χωρίς να ξεβολευτούν; Και πάμε πάλι στα ιδεολογικά…

Stop me if you think you've heard this one before

Ένα μικρό αστείο, μιας και το blog ήταν όλο doom and gloom τώρα τελευταία. Τα πράγματα δεν ήταν και τόσο άσχημα για μένα, αλλά έξις δεύτερη φύσις -που λένε... Το αστείο το διάβασα στην uncyclopedia, μια χιουμοριστική έκδοση της wikipedia. Έχει αρκετά έξυπνα λήμματα, υπάρχει μάλιστα και πολύ καλή (αν και ολίγον πτωχή) ελληνική εκδοχή της, η Φρηκιπέδια, με κορυφαίο άρθρο την ανάλυση για τα μαλλιά του Slash και του Axl (θέμα που δεν το κρύβω, με είχε απασχολήσει έντονα ως μαθήτρια).
Νάτο λοιπόν το ανέκδοτο(;), λακωνικό και αρκετά αγγλοσαξονικό:

• 6000 BC - Wheel invented.

• 5000 BC - Wheel reinvented. Saying "no need to reinvent the wheel" coined.

Μου θύμισε παλιές καλές ημέρες -και λεζάντες- του Q.

(no) Revenge

Κάποιος φιλόσοφος είχε πει "η μοναχική στιγμή της τελικής ανάλυσης δεν έρχεται ποτέ".

Βαδίζοντας στον τόπο της τελικής αναμέτρησης, της στιγμής που θα πάρεις την εκδίκησή σου, νιώθεις έξαψη. Πας οπλισμένος σαν αστακός και έχεις ακονίσει πολύ καλά όλα τα όπλα σου. Αυτή τη φορά θα βγεις νικητής, σε φαντάζεσαι να προβάλεις θριαμβευτής μέσα από αόριστα σύννεφα. Νιώθεις κούραση, ένα αναψοκοκκινισμα πίσω από τα αυτιά σου και ένα τρέμουλο στα χέρια σου. Είσαι όμως αποφασισμένος. Τα έχεις προβάρει όλα άπειρες φορές στο μυαλό σου. Αυτά που θα πεις τώρα που είσαι δυνατός, τα φαρμακερά σχόλια που μπορείς πια να αντιγυρίσεις. Πως θα πάρεις πίσω δύο χρόνια υποτίμησης μέσα σε μια βραδιά; Μπορείς να το κάνεις, τώρα είναι η ευκαιρία σου. Ελπίζεις και φοβάσαι ότι θα σου δοθεί η ευκαιρία να αποδείξεις ότι δεν είσαι πια το θύμα που ήσουν τότε.

Και τι γίνεται; Η ευκαιρία δεν έρχεται ποτέ. Ο πρώην εχθρός είναι εκεί. Δεν έγινε ξαφνικά καλός, είναι το ίδιο εξουσιομανές σαδιστικό ανθρωπάκι που ήταν πάντα. Αλλά για κάποιο λόγο δε σου επιτίθεται. Ούτε εσύ τον προκαλείς. Είναι όλα πολιτισμένα, δύο παλιοί συνάδελφοι. Είναι παρανοϊκό: σχεδόν αναπολείτε στιγμές από το παρελθόν. Παίζεις με ψυχραιμία το ρόλο σου στην κωμωδία. Δεν έχεις όρεξη πιά. Η συνάντηση που έτρεμες, συμβαίνει και είναι απολύτως βαρετή. Καμία δικαίωση, καμία κάθαρση, καμία εκδίκηση. Ένα τίποτα, όπως τα δύο εκείνα χρόνια που σαπίζουν κάπου στο μυαλό σου.

Για την Αμαλία

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992:
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα.

Περισσότερα για την ιστορία της Αμαλίας εδώ.

Bird Boy

Τώρα αν πω ότι πάλι φεύγω για εκδρομή και γι'αυτό αφήνω πίσω ένα τραγούδι, θα φανεί ολοκάθαρα ότι αυτό είναι ακόμα μια φτηνή δικαιολογία για το ότι έχω ψιλοβαρεθεί* το blogging. Ευτυχώς που αυτή η καλή μου φίλη την προηγούμενη εβδομάδα μου γάμησε τον ψυχικό κόσμο και έδωσε την τελειωτική κλωτσιά στην ήδη κλονισμένη εμπιστοσύνη μου στο ανθρώπινο είδος, γιατί δεν θα είχα και τίποτα άλλο να γράψω.

Τέλος πάντων... Για να πω και μια ιστορία, πέρσι το Πάσχα που τα πίναμε με κάτι φίλους στη Ρεβέκκα, κάποιος τρέντι άνθρωπος είπε ότι έρχεται ο Antony and the Johnsons στην Αθήνα και εγώ άρχισα να χοροπηδάω στην καρέκλα, γιατί νόμιζα ότι έρχεται ο Andrew Bird. Τώρα γιατί το νόμιζα αυτό, το έχω αναλύσει και πιστεύω ότι είναι επειδή ο δίσκος του Antony λεγόταν "I am a bird now". Ήταν δηλαδή ο Bird (τότε), οπότε λογική η αντίδρασή μου. Επίσης, ο Bird είναι ωραίος γκόμενος. Όπως βλέπετε και ακριβώς παρακάτω:




Τώρα τελευταία λοιπόν κατάλαβα ότι κατέβασε-κατέβασε, έχω όλους τους δίσκους του Andrew. Είμαι δηλαδή πλέον πιστοποιημένη οπαδός. Πώς έγινε αυτό; Δεν ξέρω και ούτε θα κάτσω να το εξηγήσω, γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν κάνω για μουσικοκριτικός. Ο Andrew ξεκίνησε ως jazz βιολονίστας και στην πορεία άρχισε να πειραματίζεται με το ροκ. Το αποτέλεσμα είναι δίσκοι οι οποίοι περιέχουν τουλάχιστον 4-5 καταπληκτικά τραγούδια. Στον καινούριο του, το Armchair Apocrypha, μου αρέσουν πολύ τα Plasticities, Scythian Empires και το Heretics. Κανένα όμως δε μου αρέσει όσο το Fake Palindromes, από τον προηγούμενό του δίσκο, το οποίο είναι και το τραγούδι που ανεβάζω εδώ.

Και επειδή ξέρω ότι κανείς δε θα κάνει το κόπο να το κατεβάσει, γιατί είστε όλοι τεμπελόσκυλα σαν εμένα (ανάθεμα και αν έχω κατεβάσει ένα τραγούδι από blog) σας αφήνω τους τριπαρισμένους, πιο εγκεφαλικούς κι απ΄τον Χάμπερμας (λέμε τώρα) στίχους του Andrew. Φιλάκια.

My dewy-eyed disney bride, what has tried
swapping your blood with formaldehyde?
monsters?
whiskey-plied voices cried fratricide!
jesus don't you know that you could've died
(you should've died)
with the monsters that talk, monsters that walk the earth

and she's got red lipstick and a bright pair of shoes
and she's got knee high socks, what to cover a bruise
she's got an old death kit she's been meaning to use
she's got blood in her eyes, in her eyes for you
she's got blood in her eyes for you

certain fads, stripes and plaids, singles ads
they run you hot and cold like a rheostat, I mean a thermostat
so you bite on a towel
hope it won't hurt too bad

my dewy-eyed disney bride, what has tried
swapping your blood with formaldehyde?
what monsters that talk, monsters that walk the earth?

and she says I like long walks and sci-fi movies
if you're six foot tall and east coast bred
some lonely night we can get together
and i'm gonna tie your wrists with leather
and drill a tiny hole into your head
I wanna drill a tiny hole
into your


*(ψιλο)βαριέμαι: cool τρόπος να πεις: δεν έχω έμπνευση, δε μου βγαίνει, δεν τα καταφέρνω όπως θα ήθελα.

**επειδή είμαι πολύ πωρωμένη, έχω κάνει bold τους αγαπημένους μου στίχους...

***πλάκα-πλάκα, ούτε στίχους έχω κάτσει ποτέ να διαβάσω από blog.

La vipora

Η έχιδνα κουλουριάζεται έντεχνα γύρω από την καρδιά σου. Η έχιδνα ζει ρουφώντας ζωή από ζωή σου. Αλλά δεν το καταλαβαίνεις. Η έχιδνα δεν ακούει τη φωνή σου, μαγεύεται μόνο από το σφύριγμα της δικής της φωνής. Η έχιδνα με διχαλωτή γλώσσα στο αυτί σου, ψιθυρίζει γλυκιές κακίες. Σηκώνει το κεφάλι της με θλιμμένα μάτια λέει πως σε αγαπάει θέλει να είστε φίλες. Δυσφορεί αν δεν πιεις το δηλητήριο της -στο προσφέρει τόσο απλόχερα. Η έχιδνα φυλάει το πιο φαρμακερό της δάγκωμα για το τέλος. Τώρα κατάλαβες.

Kate Bush - Wuthering Heights

Θα λείψω για λίγες μέρες, σας αφήνω με τη folie divine της Kate, σε ένα από τα πιο μαγικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ.

Refer(rer) Maddness

Όπως όλα τα χαφιεδοσυστήματα (βλέπε «Η ζωή των άλλων») έτσι και οι τα διάφορα μηχανάκια με hit counters, σου δίνουν την ευκαιρία να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στην…ε…ζωή των άλλων.

Πέρα από τα στοιχεία για το τι browser χρησιμοποιεί ο καθένας, μπορείς να δεις διάφορα άλλα ενδιαφέροντα, όπως από ποιο μέρος έρχεται (κάποιος μπαίνει από την Ηλεία, αν ξέρει τον Κώστα, τον πρώτο μου έρωτα, να του στείλει χαιρετίσματα. Όχι Κώστα δεν είμαι ψυχάκιας. Όχι σου λέω. Κάτσε να βγάλω το κουνέλι από την κατσαρόλα και θα στα εξηγήσω όλα).

Το πιο καλό όμως, είναι ότι μπορείς να δεις και με ποια keywords έχει έρθει ένας χρήστης στο blog σου. Τι ψάχνει λοιπόν ο έλληνας χρήστης του internet…Αυτός δηλαδή που η ατυχία τον ξεβράζει στο blog μου –μιλάμε για μεγάλη ατυχία τώρα. Επειδή είμαι λίγο category freak, τους έχω χωρίσει σε κατηγορίες.

-Οι σεξομανείς

Μιλάμε για την πολυπληθέστερη φυλή του internet παγκοσμίως. Δεν μου έχει τύχει ‘ελένη φιλίνη γυμνή’ -μέχρι τώρα that is- αλλά μου έχουν τύχει πολλά μπουρδέλα, τσονοκάναλα, τσόντες, αιμομιξία, ελληνικό sex κ.α. Νομίζω ότι για τα μπουρδέλα δεν απογοητεύω, καθώς στο σχετικό ποστ, το λέω ξεκάθαρα. Μπουρδέλα έχει στην πλατεία Βικτωρίας παιδιά. Στη Φυλής συγκεκριμένα, αν δυσκολεύεστε να τα βρείτε.

Κάποιος αναγνώστης, που πρέπει να βαριόταν παααραααα πολύ, έψαχνε για «μηχανές αυνανισμού». Βρε άνθρωπε, τόση κούραση είναι να αυνανιστείς χειροκίνητα; Τς, τς, ούτε να αυνανιστούν μόνοι τους δεν μπορούν οι άνθρωποι πια, που μας οδηγεί η αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας;

Κάποιος έψαχνε για «χέρι στο λεωφορείο». Αν είναι γυναίκα, της λέω ότι η απάντηση είναι «χαστούκι». Αν είναι άντρας, του λέω το ίδιο.

-Οι χαρτοπαίκτες / μπαρμπουτιάρηδες

Γεια σου Lemmy με τα ωραία σου. Χαρτομαντεία, μπαρμπούτι snake (;), πως λέγονται οι άσσοι στο μπαρμπούτι (άσσοι ίσως;), μπαρμπούτι ζάρια και δε συμμαζεύεται.

-Οι φανς της Μαρίας της Άσχημης

Χωρίς υπερβολή, είναι η δεύτερη πολυπληθέστερη φυλή του ίντερνετ, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Κάθε μέρα, καμιά δεκαριά άτομα ψάχνουν για την Μαρία την Άσχημη. Μεγάλο σουξέ. Κάποιος έψαχνε για το «τέλος της Μαρίας της Άσχημης». Θέλει να τη δει νεκρή ελπίζω.

-Οι απογοητευμένοι

Οι άντρες δεν υπάρχουν πια, η πρώτη κίνηση, πραγματική φιλία, χυλόπιτα, γιατί τα ζευγάρια τσακώνονται και άλλες τέτοιες απορίες. Και εδώ νομίζω ότι πραγματικά ο χρήστης θα βρει τις απαντήσεις που ψάχνει, γιατί είμαι άτομο με εκτενή εμπειρία σε όλα τα παρακάτω θέματα (για του λόγου το αληθές, δείτε το tag relationships). Για τη χυλόπιτα δεν μπορώ να πω αν είμαι πεπειραμένη στο να την προσφέρω ή να τη δέχομαι, ο νοών νοήτω. Πάντως μου έχει κάνει εντύπωση πόσοι πολλοί ψάχνουν για έναν ορισμό της «πραγματικής φιλίας» στο internet. Για να το πω σύντομα πάλι: δεν υπάρχει μεταξύ άντρα και γυναίκας, όλα τα υπόλοιπα βρείτε μόνοι σας. Αμάν πια. Όλα έτοιμα τα θέλουν τα παιδιά σήμερα.

-Ανεξήγητα φαινόμενα

Τι να πω για αυτούς που ψάχνουν, έτσι απλά, για «φρύδια»; Ή για «χαστούκια»; Ή για «μπλουζάκια Βέρντι»; Ή για «χοντρός κοιλαράς φώτο»; Εντάξει, το τελευταίο το καταλαβαίνω, είχα ένα φίλο που έψαχνε τέτοιες φωτογραφίες για να κάνει πλάκα σε έναν άλλον φίλο μας (χοντρό κοιλαρά εννοείται). Αλλά τα φρύδια, τι σας λένε; Το καλύτερο από τα περίεργα: «πυραμίδα ξυραφάκια».

-Οι απαιτητικοί

«Κατέβασε τραγούδια» γράφει ο άλλος στο Google. Υes master! Δεν μπορώ να πω πάντως, τέτοια αιτήματα δείχνουν ότι οι επιστήμονες που ασχολούνται με το artificial intelligence δεν χάνουν το χρόνο τους. Οι άνθρωποι θέλουν όντως μηχανήματα που να τους καταλαβαίνουν όταν μιλάνε.

-Tα δύο αγαπημένα μου

«Ευρυδίκη στίχοι I love rock and roll». Δεν το ήξερα ότι το είχε πει και η Ευριδίκη αυτό, συγκινούμαι που δύο αγάπες μου συναντιούνται (η Ευρυδίκη και το rock and roll).

Και ο τέλειος άνθρωπος, που θέλω να πιστεύω ότι δεν έψαχνε τους στίχους, ούτε το τραγούδι, αλλά μια απάντηση από ψηλά, όταν διατύπωνε το αιώνιο ερώτημα: «Κιθαρίστας ή ντράμερ;». Φίλε μου δεν ξέρω, εγώ κιθάρα έμαθα και δεν μου πήγε καλά, οπότε μάλλον έπρεπε να μάθω ντραμς. Δεν ξέρω αν σε βοήθησα τώρα… Ακολούθησε την καρδιά σου, τι άλλο να πω;

Υπέρλαμπρο άστρο!

Καλά, αφού το θέτεις έτσι...

Oh You Pretty Things

Μόλις συνειδητοποίησα ότι στο youtube μπορώ να ψάξω videos του Bowie. Ένας καινούριος κόσμος ανοίγεται... Αφιερωμένο σε όλους, καλό Σαββατοκύριακο και καλή Πρωτομαγιά!

Ο καλλιεργημένος νεοέλληνας: πρόσοψη

Στο σπίτι ακούει όπερα, αλλά διασκεδάζει στα παρακμιακά μπουζουξίδικα (προσοχή, πρέπει να είναι 3ης διαλογής, αλλιώς δεν είναι αρκούντως cult).

Δηλώνει συντηρητικός, αλλά δεν έχει πρόβλημα να μιλάει για τσόντες (ούτε εγώ, να ξέρουμε τι λέμε, αλλά εγώ δε δηλώνω συντηρητική).

Θέλει να πάει να ζήσει σε ένα ειδυλλιακό χωριό και να εκτρέφει κότες, αλλά έτσι και τον βγάλεις από το Κολωνάκι, δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται.

Δε συμπαθεί κανένα και προτιμάει να απομονώνεται σε μια πολυθρόνα με ένα καλό βιβλίο, αλλά όλους τους ξέρει, όλους τους κάνει παρέα και σε όλους χαμογελάει.

Νιώθει μειονεκτικά γιατί ξέρει ότι από εμφάνιση δε αξίζει και πολλά, ταυτόχρονα όμως πιστεύει ότι είναι και πολύ μεγάλο κελεπούρι.

Δε θέλει ποτέ να παντρευτεί γιατί πιστεύει ότι ο γάμος είναι μια πλεκτάνη στημένη από λυσσασμένες επίδοξες μητέρες που θέλουν να του κλέψουν το σπέρμα και να τον αναπαράξουν, αλλά πολύ θα ήθελε να κάνει έναν πλούσιο γάμο.

Δηλώνει ότι το επίπεδο του κόσμου είναι πολύ χαμηλό, αλλά ψοφάει για παραπολιτικά κουτσομπολιά, λάσπη και σκανδαλολογία.

Σέβεται το μόχθο του εργάτη, αλλά φρίττει όταν τον βλέπει μπροστά του (για αισθητικούς λόγους πάντα).

Σιχαίνεται τη δουλειά του, αλλά είναι εργασιομανής.

Δεν αντέχει τη γκρίνια, αλλά γκρινιάζει ασταμάτητα.

Θεωρεί το χρήμα πηγή όλων των κακών, αλλά του τρέχουν τα σάλια για λεφτά.

Διαλαλεί ότι θεωρεί τον εαυτό του ασήμαντο, αλλά δε σταματάει να μιλάει γι’αυτόν.

Επίσης διαθέτει: μία μισογυρισμένη ταινία (το έφαγαν τα συμφέροντα), δυο μισοτελειωμένα βιβλία (όταν τον ξαναδείς θα είναι τρία μισοτελειωμένα βιβλία) και μια μισοζωισμένη ζωή.

The truth doesn’t make a noise?

Τις προάλλες βρέθηκα σε μια παρέα που συζητούνταν διάφορα θέματα, και κάποιοι λίγο μεγαλύτεροι (γύρω στα 50) είπαν ότι ήταν 15 ετών όταν έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ότι τα γεγονότα της εποχής είχαν κάνει τη γενιά τους πιο συνειδητοποιημένη πολιτικά κλπ. Ρωτάει λοιπόν ένας 60αρης: «Ποια εξέγερση ρε παιδιά; Μιλάτε για την επανάσταση του ‘67;» Με γνήσια απορία, δεν έκανε πλάκα ο άνθρωπος. Όχι, μιλάμε για το Πολυτεχνείο του απαντούν αυτοί. Ποιο Πολυτεχνείο λέει αυτός, αυτό δεν ήταν εξέγερση, ήταν όλα κανονισμένα και συμφωνημένα, μην τρώτε κουτόχορτο. Κανείς δεν του έφερε αντίρρηση (ως γνωστόν όλοι κομπλάρουμε όταν ακούμε για «συμφωνημένα» και «πουλημένους»), ούτε καν οι άνθρωποι που έζησαν (έστω και ως έφηβοι) αυτά τα γεγονότα. Μια κοπέλα στην ηλικία μου του είπε μάλιστα: «Αχ, τώρα μη μας χαλάτε την ψευδαίσθηση»…

Ήθελα να μιλήσω, αλλά κάποιος είπε ας μην μπλέξουμε με πολιτικά, και έμεινε εκεί το θέμα. Αναρωτιέμαι ποια είναι η ευθύνη μου όταν γίνονται τέτοιες συζητήσεις. Πρέπει να αρχίσεις να πλακώνεσαι (γιατί σε καυγά καταλήγουν κουβέντες με τέτοια άτομα) ή να το αφήσεις να περάσει έτσι; Ως άνθρωπος που φυσικά δεν έζησε το Πολυτεχνείο, αλλά που όλη μου σχεδόν η οικογένεια ήταν αναμεμιγμένη ενεργά στην αντίσταση κατά της δικτατορίας, κάποιοι δε ήταν και μέσα (καταμεσής) στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, ένιωσα ιδιαίτερα άσχημα. Όχι γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν το γεγονός ή την αυθεντικότητα της εξέγερσης, αλλά γιατί δεν μπόρεσα να μιλήσω. Αν δε μιλήσω εγώ που τα έχω ακούσει από πρώτο χέρι, ποιος θα μιλήσει; Οι άνθρωποι που τα έζησαν από μέσα σε κάποια χρόνια θα έχουν πεθάνει ή θα έχουν παροπλιστεί. Η αλήθεια είναι ότι ένα πολύ μικρό ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού αντιστάθηκε στη χούντα, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι άνθρωποι να μην ξέρουν πολύ καλά τι έγινε τότε, κι ας μας πρήζουν κάθε φορά με την επέτειο, κι ας έχουν αναλάβει θέσεις εξουσίας άνθρωποι που ήταν (;) αντιστασιακοί, κι ας είναι η Αριστερά (;) «κυρίαρχη ιδεολογία» στην Ελλάδα.

Πέρα από ανίκανη, ένιωσα και προδότης, όχι κάποιας αφηρημένης ιστορίας, αλλά της ιστορίας της οικογένειάς μου, του πατέρα μου και της μητέρας μου. Προσπάθησα να παρηγορηθώ σκεπτόμενη ότι η κουβέντα κόπηκε πολύ γρήγορα, ότι δεν πρόκειται να αλλάξεις τα μυαλά ενός 60χρονου (προφανώς) χουντικού, αλλά δεν τα κατάφερα. Έπρεπε να είχα μιλήσει, έστω και για τους υπόλοιπους που ήταν εκεί, γιατί όταν εκφέρονται τέτοιες ακραίες και ιστορικά λανθασμένες απόψεις, πρέπει να ακούγεται ένας αντίλογος. Αν μη τι άλλο, για χάρη της αλήθειας.

Βατράχια κι αράχνες γλυκιά μου

Η μόδα των chain posts πέρασε και χάθηκε, αλλά επειδή αυτό το blog δεν υποτάσσεται σε μόδες και trends (είναι ανυπότακτο και ανένταχτο, σαν το press-gr ένα πράγμα), επειδή το είχα γράψει (βλέπε δεν έχω ιδέες για καινούριο ποστ και βαριέμαι -αστειεύομαι φυσικά- ναι, αστειεύομαι), επειδή δεν μπορώ να λέω όχι και τέλος επειδή στενοχωρήθηκα που ο fightback έκανε Πάσχα στο χωριό του και όχι στην Ταϊλάνδη (αν και η Ταϊλάνδη θα μπορούσε να είναι το χωριό του), ιδού μια ιστοριούλα που μου είχε ζητήσει προ αμνημονεύτων χρόνων, με τις εξής λέξεις:

βάτραχος - πολεοδομία - ανάθεμα - εγκεφαλικό – απεξάρτηση

Το ανάθεμα της αλόγιστης οικοδόμησης στο Λεκανοπεδίο Αττικής είχε εξαφανίσει σχεδόν όλη την πανίδα από την πόλη των Αθηνών. Η έλλειψη πανίδας, και συγκεκριμένα βατράχων, παρολίγο να προκαλέσει εγκεφαλικό στον κ. Ευγένιο, ο οποίος στο πλαίσιο της θεραπείας του για απεξάρτηση από το αλκοόλ έπρεπε να καταναλώνει ημερησίως τουλάχιστον 15,6 κιλά φρέσκα, ωμά βατραχοπόδαρα. Αποφάσισε λοιπόν να φτιάξει σπίτι στο Βρωμοπούσι, όπου είχε ακούσει ότι τα βατράχια αφθονούσαν. Μετά κόπων και βασάνων κατάφερε να χτίσει το σπίτι των ονείρων του. Χωρίς αποτέλεσμα όμως, μια και η συχνή του επαφή με την πολεοδομία και τους δικηγόρους, συμβολαιογράφους, κατασκευαστές και λοιπούς παρατρεχάμενους της ανθούσας αγοράς ακινήτων, τον οδήγησε οριστικά και αμετάκλητα στη γλυκιά αγκαλιά του αλκοόλ. Και έζησε αυτός καλά και ο Τρισμέγιστος Βάτραχος του Βρωμοπουσίου ακόμα καλύτερα.

Κουάξ!

My latest obsession

Ο δίσκος των My Chemical Romance, The Black Parade είναι περσινός, αλλά δε λέω να σταματήσω να τον ακούω. Όταν πρωτοείδα το βίντεο του Welcome to the Black Parade, με τον τραγουδιστή με ξεβαμμένο πλατινέ μαλλί, το συγκρότημα ντυμένο στρατιωτικά -το τραγούδι λίγο σαρδανάπαλο- σκέφτηκα "πάνε αυτοί, το χάσανε". Όχι ότι ήταν καμιά δισκάρα το προηγούμενό τους, αλλά είχε κάποια πολύ καλά τραγούδια μέσα (όπως το I'm not OK).


Παρόλα αυτά πήρα το καινούριο cd και τελικά όχι μόνο μου άρεσε, αλλά νομίζω είναι κλάσεις ανώτερο από το προηγούμενο. Βασικά it's only rock n' roll -but I like it. Δεν είναι επιστήμη, δεν είναι υψηλή κουλτούρα, δεν είναι δύσκολο, είναι λίγο ποζεράτο, είναι και concept (τιμημένα 70'ς). Έχει όμως δυνατές κιθάρες, δράμα, μάσκαρα, πυροτεχνήματα, καμπαρέ, δηλητήριο, μάσκες, ραγισμένες καρδιές, νοσοκομεία, πικρία, γκροτέσκο, ετοιμοθάνατους ροκ σταρ, σαν εφηβικός έρωτας είναι. Ακούγεται -και χορεύεται- σχεδόν ολόκληρο, πράγμα σπάνιο για τα σημερινά albums, που ζήτημα αν έχουν πάνω από δύο αξιόλογα τραγούδια. Θα το έλεγα guilty pleasure, αλλά γιατί τελος πάντων να αισθανόμαστε ενοχές που μας αρέσει κάτι που είναι τόσο απλό και απολαυστικό όσο ένα ποτήρι νερό; Το Ziggy Stardust ήταν δύσκολο δηλαδή; Όχι ότι συγκρίνονται ως μεγέθη, αλλά νισάφι πια με τα τελευταία indie, τις αέρινες φωνές μέσα από πνιγμένα keyboards και εξαρθρωμένες κιθάρες. Και δεν μου αρέσει καθόλου και το electro-punk (το είπα και ησύχασα).

Το θέμα είναι ότι αυτό το cd σε κάνει να θέλεις να είσαι πάλι είκοσι, να ουρλιάζεις τους στίχους χορεύοντας και σπρώχνοντας μέσα στο πλήθος μιας συναυλίας. Γι' αυτό και μόνο, three cheers for My Chemical Romance.



Υ.Γ.: Αυτά τα βιντεάκια με τους στίχους είναι ή κάτι κάπως αστείο, ή τα βίντεο του μέλλοντος, ή και τα δύο μαζί... Δεν είμαι σίγουρη.

Τουρισμός στην Ελλάδα

Τα τελευταία χρόνια, όποτε πηγαίνω στη Σαντορίνη κάποιοι άνθρωποι πεθαίνουν. Πεθαίνουν όμως.

Καλοκαίρι 2005:
1. Μόλις φτάνουμε στην Οία, μαθαίνουμε ότι έχει ξεσπάσει πυρκαγιά σε ένα μαγαζί. Βλέπουμε καπνούς, ένα ασθενοφόρο κοντά στην Κοινότητα, κάποιες ώρες μετά μαθαίνουμε ότι πέθανε ο μάγειρας. Το μαγαζί φυσικά λειτουργούσε χωρίς άδεια, χωρίς να πληροί τις παραμικρές προδιαγραφές ασφάλειας.

2. Αφού έχω τριβελίσει τα αυτιά της φίλης μου για το Ακρωτήρι, τον πιο ολοκληρωμένο και εντυπωσιακό αρχαιολογικό χώρο που έχω δει στη ζωή μου, ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα της αρχαιολογίας τον αιώνα που μας πέρασε, μαθαίνω ότι δεν μπορούμε να πάμε. Γιατί; Ένας τουρίστας που είχε πάει να θαυμάσει τον οικισμό πέθανε. Πώς; Το περιβόητο στέγαστρο -που έχει καταντήσει γιοφύρι της Άρτας- έπεσε και τον πλάκωσε. Το Ακρωτήρι παραμένει κλειστό από τότε.

Πάσχα 2007:
Λίγο πριν φύγω για Σαντορίνη, με παίρνει μια φίλη μου και με ρωτάει αν έμαθα για το κρουαζιερόπλοιο που βούλιαξε... Προς το παρόν αγνοούνται δύο (;) άνθρωποι.

Έρχεται κόσμος στην Ελλάδα για να δουλέψει, για να δει τα αξιοθέατα, για να κάνει διακοπές και πεθαίνει. Πεθαίνει όμως.

Easter Sunday with Tony

Καλό Πάσχα, κλείνουμε για διακοπές!

Μαζί με ανάσταση νεκρών, προσδοκούμε και την ανάσταση του Tony Soprano, καθώς 8 Απριλίου, μέρα του Αγίου Πάσχα, ξεκινά στην Αμερική η προβολή του δεύτερου μισού του 6ου κύκλου των Sopranos, της πιο κινηματογραφικής σειράς που πέρασε ποτέ από την μικρή οθόνη. Σ' αυτή τη ρεαλιστική και συνάμα ανατρεπτική ψηφίδα του μωσαϊκού της γκαστερικής μυθολογίας, κάθε επεισόδιο είναι ένα εξασφαλισμένο εικαστικό κομψοτέχνημα (καταπληκτική φωτογραφία), όλοι οι πρωταγωνιστές δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, όταν δε προχωρά με ρυθμό και η πλοκή, μιλάμε για αριστούργημα.


Φυσικά δε θα προβληθεί από κάποιο κανάλι εδώ, αλλά όσοι κατεβάζετε πράγματα με peer to peer, σπεύσατε. Από Δευτέρα 9 φαντάζομαι ότι θα έχει ανέβει το πρώτο επεισόδιο.

Δυστυχώς τον εξαιρετικό 5ο κύκλο είχε ακολουθήσει το αρκετά αδύναμο πρώτο μισό του 6ου κύκλου. Οι χαρακτήρες στους οποίους είχαν επικεντρωθεί οι ιστορίες δεν ήταν ενδιαφέροντες, αλλά στο τέλος του κύκλου, η οικογένεια του Tony (DiMeo crime family) βρίσκεται στα πρόθυρα πολέμου με τους άσπονδους φίλους τους, την έτερη δυνατή οικογένεια της Νέας Υόρκης (Lupertazzi crime family) και οι εξελίξεις αναμένονται εκρηκτικές.

Ένα χρόνο και κάποιες αναβολές μετά λοιπόν, περιμένουμε με αγωνία τα τελευταία 9 επεισόδια των Sopranos. Ελπίζουμε να μην απογοητεύσουν και να επιφυλάξουν στον Tony ένα τέλος αντάξιο του μαφιόζικου, καλλιτεχνικού (και φυσικού) μεγέθους του.

Sunday moring coming down

Μισώ τα κυριακάτικα πρωινά γιατί είναι το απόλυτο τίποτα. Χωρίς το άγχος του πρωινού ξυπνήματος για δουλειά, όλη η μέρα είναι μπροστά σου, για να την κάνεις τι; Απολύτως τίποτα. Στην καλύτερη περίπτωση οικογενειακές και οικιακές υποχρεώσεις. Σχεδόν μου λείπουν οι εποχές που τα κυριακάτικα πρωινά περνούσαν μέσα σε τύψεις και πονοκέφαλο για το χτεσινοβραδυνό μεθύσι. Τουλάχιστον τότε είχα κάτι με νόημα να με απασχολεί. Έγραφα και ξαναέγραφα τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να πίνω λιγότερο, έφτιαχνα προγράμματα με πόσα γραμμάρια αλκοόλ έπρεπε να πιω την επόμενη εβδομάδα, προσπαθούσα να μην καταλάβουν οι γύρω μου ότι συνερχόμουν από χανγκόβερ, έπαιρνα τηλέφωνο φίλους και λέγαμε «πάλι κομμάτια γίναμε χτες, δε θα το ξανακάνουμε». Ε, μετά από κάποια χρόνια δεν το ξανακάναμε. Ε, και; Όταν καταφέρνεις να ξεπεράσεις κάποιες συνήθειες που θεωρούσες ότι σε έκαναν δυστυχισμένο, φτάνεις σε ένα τοίχο. Ναι, μπορώ να βγαίνω λιγότερο, να πίνω λιγότερο, να καπνίζω λιγότερο, αλλά δεν είμαι πιο ευτυχισμένη.

Άσε που τις Κυριακές πρέπει να διαβάζεις κυριακάτικες εφημερίδες. Άλλο απόλυτο τίποτα από εκεί. Θα ήθελα να ζω σε ένα κόσμο χωρίς ειδήσεις, είναι τόσο πραγματικές και ασήμαντες παράλληλα. Νιώθω ότι όλες αυτές οι ηλίθιες ελληνικές ειδήσεις για το ποιος έχει ποια εταιρία και με ποιόν είναι ξάδελφος, μπατζανάκης και κουμπάρος διαστέλλουν τα αγγεία του εγκεφάλου μου μέχρι το σημείο της έκρηξης. Και μετά όλο και σε κάποια παρέα θα βρεθείς που κάποιος θα σου πει «ο τάδε, που έκανε την δείνα μίζα, τον είχα γνωρίσει εκεί και παλιά τα είχε με αυτήν, που έχει αυτό το μαγαζί, και που η μητέρα της…» και ούτω καθ’εξής. Αυτή η αιμομιξία είναι τόσο ασφυκτική. Θα ήθελα να μπορούσα να μην ξέρω ούτε ποιος είναι ο πρωθυπουργός, πόσο μάλλον με ποιους είναι τριτοξάδελφα οι υπουργοί του. Η σύγκρουση με την πραγματικότητα κάθε Κυριακή πρωί είναι εξοντωτική. Πρέπει και να απλώσω τα ρούχα, να κάνω μπάνιο, να πάω στη γιαγιά μου, να κάνω τη χαρούμενη, να ναννανανννανανανανανανανανανανανα.

Ορφέας και Ευριδίκη

Στο μύθο του Ορφέα και της Ευριδίκης οι θεοί επιτρέπουν τελικά στον Ορφέα να πάρει την αγαπημένη του από τον Άδη, αρκεί στο δρόμο της επιστροφής στον κόσμο των ζωντανών να μη γυρίσει να την κοιτάξει. Ο Ορφέας, ανίκανος να αντισταθεί, γυρίζει για να την δει και την χάνει για δεύτερη φορά.

Μια πτυχή του μύθου είναι αυτή της μαζοχιστικής επανάληψης της απώλειας: Ο Ορφέας δεν είναι ουσιαστικά ερωτευτεμένος με την Ευρυδίκη, αλλά με το θάνατο της Ευριδίκης, με την απουσία της, την οποία επιδιώκει να βιώνει ξανά και ξανά. Κάπως όπως ο James Stewart στο Vertigo, ο οποίος ξαναβρίσκει τη γυναίκα το χαμό της οποίας θρηνούσε, για να την εξωθήσει για άλλη μια φορά στο θάνατο. Σε ένα ψυχαναλυτικό σύμπαν ο Ορφέας βρίσκει γαλήνη μόνο βιώνοντας αέναα το δεύτερο χαμό της Ευριδίκης.

Μια άλλη πτυχή του μύθου είναι η σημασία του βλέμματος στον έρωτα. Η όραση είναι η πιο ερωτική αίσθηση, αφού η απαγόρευσή της επιβάλλεται ως το μόνο ισάξιο αντίτιμο της παράβασης του πιο αμετάκλητου κανόνα όλων: του θανάτου. Ο Ορφέας θα μπορούσε να αγγίξει την Ευριδική αν ήθελε, να την ακούσει, να τη μυρίσει, να την φιλήσει, αλλά δεν έπρεπε να απλώσει το βλέμμα του πάνω της. Και αυτό ήταν το μόνο που ήθελε να κάνει. Και ήθελε τόσο πολύ να το κάνει, που άφησε μια ολόκληρη ζωή μαζί με την Ευριδίκη για μια ματιά που διήρκεσε μια στιγμή. Το αντικείμενο του πόθου είναι το αντικείμενο που θέλουμε να ατενίζουμε, που εποφθαλμιούμε ακόμα κι όταν είναι δικό μας.

Εφτά Ταινίες

Κατόπιν ευγενικής πρόσκλησης του Κολυκυθακίου, χωρίς σειρά αξιολόγησης και χωρίς να είμαι σίγουρη ότι είναι οι απολύτως αγαπημένες μου:

Barry Lyndon
Il vivait sa vie...


À bout de souffle
I am an antichrist, I am an anarchist, I am Jean-Paul Belmondo


Crimes and misdemeamors
Saints & Sinners


The man who fell to earth
So lonesome he could die


Donnie Darko
Teenage Wasteland


8½
Life, death and everything in between


Goodfellas
The Rise and Fall of Henry Hill and the Gangsters from Brooklyn

Άσσος Μπαστούνι

Καθώς έψαχνα τα αρχεία κάποιου χρήστη που κατέβαζε τραγούδια από μένα στο soulseek, βρήκα και θυμήθηκα το ένδοξο The Ace of Spades, από τους Motorhead φυσικά. Αφού το κατέβασα δεν μπόρεσα να σταματήσω να το ακούω. Σύντομο και βίαιο, είναι από τα πιο πωρωτικά τραγούδια που έχουν γραφτεί την ιστορία της μουσικής. Πέρα από το ανελέητο μπάσο, τα καταιγιστικά ντραμς, την αγριοφωνάρα του Lemmy, την κιθάρα διασχίζει το τραγούδι σαν υπερηχητικό αεροπλάνο, και πριν αρχίσω να ακούγομαι σα συντάκτης του Metal Hammer, βασικό συστατικό του εκρηκτικού μείγματος είναι και οι στίχοι. Ναι, οι στίχοι…

«Υou know I’m going to lose/

and gambling is for fools/

but that’s the way I like it baby/

Ι don’t wanna live forever».

Πρέπει να είναι από τα ελάχιστα rock n’ roll rock κομμάτια όπου δοξολογείται η ήττα. Στα περισσότερα κλασσικά rock ‘n roll/heavy metal/hard rock τραγούδια, παρουσιάζονται μόνο τα δύο άκρα: ή ο απόλυτος νικητής που κατατροπώνει τους πάντες, παίρνει το κορίτσι και βγαίνει παντού και πάντα κερδισμένος ή ο απόλυτος χαμένος, ο οποίος κλαίει τη μοίρα του, καταριέται την κοινωνία και βρίσκεται στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Ο Lemmy μιλάει για ήττα, αλλά όχι μόνο δεν την φοβάται, δεν την οικτίρει, αλλά την κυνηγάει. Εξάλλου, the chase is better than the catch. Επαναφορά του χαμένου humor των blues, ζαμανφουτισμός, deathwish, όπως και να έχει αυτοί οι στίχοι μεταδίδουν μια ακατανίκητη όρεξη για περιπέτεια, ρίσκο -και αποτυχία!

Για να δούμε και πιο αναλυτικά μερικούς άλλους ιντριγκαδόρικους στίχους του τραγουδιού:

-Snake eyes watching you

Snake eyes, από την εικόνα που δίνουν δύο ζαρια όταν έχουν φέρει άσσους. Θεωρείται κακή ζαριά, επειδή είναι η χαμηλότερη βαθμολογία που μπορείς να μαζέψεις σε ένα παιχνίδι με ζάρια (στο μπαρμπούτι δηλαδή, ή craps αγγλιστί). Ως έκφραση είναι συνώνυμο της κακοτυχίας.

-Seven or eleven

Πάλι από το ευγενές άθλημα του μπαρμπουτίου, όπου αν φέρεις με την πρώτη ριξιά 7 ή 11 κερδίζεις. Υπάρχει και παλιό country τραγούδι με τους στίχους: Ι bet it all/ 7 come 11 and she could be mine/ Ι’ ll find my love coming off the bottom line.

-The dead man’s hand again

Το φύλλο που λέγεται ότι κρατούσε ο Wild Bill Hickok (στρατιώτης, αστυνόμος και αρχι-πιστολάς στην Άγρια Δύση) όταν δολοφονήθηκε. Το παιχνίδι ήταν πόκερ και τα χαρτιά μάλλον δύο οκτάρια και δύο άσσοι, όλα μαύρου χρώματος. Το πέμπτο χαρτί δεν είχε μοιραστεί ακόμα. Ο Wild Bill δεν βρήκε την ασφαλή θέση που έψαχνε κόντρα στον τοίχο, και αναγκάστηκε να παίξει με την πλάτη του εκτεθειμένη στην πόρτα. Οι φόβοι του δικαιώθηκαν, αφού τον πυροβόλησαν πισώπλάτα με ένα σαρανταπεντάρι, και το φύλλο που κρατούσε εκείνη τη στιγμή έμεινε στο θρύλο ως «dead man’s hand».

-The Ace of Spades

Οι άσσοι θεωρούνται δυνατά και καλά χαρτιά. Ειδικά ό άσσος μπαστούνι είναι το υψηλότερο χαρτί στην κλίμακα της βαθμολογίας των τυχερών παιγνιδιών. Για τους στρατιώτες σε πολλές δυτικές χώρες το σήμα του άσσου μπαστούνι θεωρούταν ότι φέρνει τύχη. Στη χαρτομαντεία εντωμεταξύ ο άσσος μπαστούνι σημαίνει βέβαιο θάνατο. Πρόκειται λοιπόν για ένα μοιραίο χαρτί με διχασμένη προσωπικότητα, αφού θεωρείται δυσοίωνο και καλότυχο ταυτόχρονα. Ουσιαστικά είναι τυχερό γι’αυτόν που το έχει, αλλά σημαίνει την καταδίκη του αντιπάλου. Ανάλογα με την πλευρά στην οποία βρίσκεσαι λοιπόν, δε σε νοιάζει όμως, γιατί θα τραγουδάς με βραχνή φωνή: it’s all a game to me.

Σαν να μην είσαι εκεί

Υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν για σένα σαν να μην είσαι εκεί.

Στο διάδρομο της δουλειάς, δύο πενηντάρηδες μεγάλοι και τρανοί περπατούν πίσω μου και συζητούν. Δεν τους ξέρω, δε με ξέρουν. Ψιτ… Γυρίζω. Κοίτα τη ρε, κάνεις ψιτ και γυρίζει. Μεταξύ τους, φωναχτά, χωρίς να με κοιτάξουν καν.

Το επόμενο δευτερόλεπτο με είχαν ξεχάσει. Είχαν επιστρέψει στα παραπολιτικά και στο he said, she said και πότε θα βγούμε στο Πρυτανείο να σε κεράσω.

Για αυτούς είσαι ένα κοριτσάκι που υπάρχει μόνο για να το κοιτάξουν και να το σχολιάσουν. Ίσως να μην τους περνάει καν από το μυαλό ότι κάτι τέτοιο ενοχλεί. Αυτοί είναι οι πενηντάρηδες της Ελλάδας: άσχημοι, φαλακροί, χοντροί με μουστάκια, γυαλιά και πίπες, νομίζουν ότι τους ανήκουν τα πάντα. Τους ανήκει ο ιδιωτικός σου χώρος, τους ανήκει η εμφάνισή σου, τους ανήκει το γύρισμα του κεφαλιού σου. Δεν είναι καν σου, είναι τους. Είσαι ένα γκομενάκι από τα πολλά που έχουν δει και έχουν πάρει -χάρη στις πολιτικές και επαγγελματικές τους γνωριμίες, γιατί χωρίς αυτά τα ατού η μοναδική γυναίκα της ζωής τους θα ήταν η εξίσου άσχημη και αντιπαθητική σύζυγός τους.

Είναι αυτοί που λένε ότι μόνο το δέρμα των εικοσάχρονων είναι αρκετά σφιχτό, είναι οι καθηγητές που πηδάνε τις φοιτήτριες τους, είναι οι γιατροί που υποτιμούν τις πελάτισσές τους, είναι οι προϊστάμενοι που στέλνουν μόνο τις γυναίκες υφισταμένους τους για φωτοτυπίες, είναι αυτοί που γράφουν ότι οι γυναίκες βάφουν κόκκινα τα χείλη τους για να μιμηθούν την όψη του αιδοίου, είναι οι γερασμένοι πρωταγωνιστές των ελληνικών σειρών και ταινιών που αιωνίως αφήνουν την νεότερή γυναίκα τους για την ακόμα νεότερη, είναι οι συγγραφείς που δηλώνουν ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν να γράφουν, είναι οι δημοσιογράφοι που βγαίνουν στην τηλεόραση για να μας ενημερώσουν τι σκέφτονται οι γυναίκες, οι άντρες, τα παιδιά και ο κόσμος όλος. Γιατί ο κόσμος είναι δικός τους.

Είναι χειρότεροι από τον τύπο που θα σου βάλει χέρι στο λεωφορείο, γιατί αυτός τουλάχιστον ρισκάρει να ρεζιλευτεί.

«Tipping…

...is not a place in China»

Όπως έλεγε μια ταμπελίτσα κολλημένη στο βάζο για τα φιλοδωρήματα, πάνω στον πάγκο της ρεσεψιόν ενός youth hostel στο Άμστερνταμ (νομίζω).

Στην Αθήνα πάλι, τέτοιες χιουμοριστικές υποδείξεις θεωρούνται άχρηστες. Γιατί φυσικά το φιλοδώρημα εδώ δεν το δίνεις επειδή εκτίμησες το σέρβις, ή επειδή έχεις κέφια, αλλά επειδή έτσι πρέπει. Στη γραφική γειτονιά του Ψυρρή, η ευγενική υπενθύμιση ότι η κοπέλα θέλει πουρμπουάρ συνίσταται στο να σου πετάξει στα μούτρα τα λεφτά που δε θέλησες να της αφήσεις για φιλοδώρημα, μπας και φιλοτιμηθείς παλιογύφτισσα και την επόμενη φορά ντραπείς να πάρεις τα ρέστα σου. Εκτός από αγενέστατη, αυτή η συμπεριφορά είναι και παράλογη, μιας και το λεγόμενο service charge στην Ελλάδα περιλαμβάνεται στις τιμές. Ακόμα και σε χώρες που ουσιαστικά οι σερβιτόροι ζουν από τα φιλοδωρήματα και που αναγράφεται στην απόδειξη πόσο φιλοδώρημα πρέπει να αφήσεις (είναι 10% της συνολικής τιμής συνήθως), αν δε δώσεις, στη χειρότερη να σε στραβοκοιτάξουν και να σε καταραστούν από μέσα τους. Να σου πετάξουν περιφρονητικά λεφτά πάντως, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Ούτε και στο χειρότερο καταγώγιο του τελευταίου σοκακιού, στη γειτονιά που ζουν όλοι σε τροχόσπιτα, οι άντρες πίνουν μόνο Wife Beater και κάθε βράδυ σκοτώνονται 15 άνθρωποι από συμμορίες.

Στου Ψυρρή όμως, θα στο κάνουν. Συνέβη λοιπόν και αυτό, τα ποτά μας ήταν 24 ευρώ, εγώ δίνω 25 και περιμένω υπομονετικά τη σερβιτόρα να μου φέρει το ευρώ μου. Για να πω την αμαρτία μου, σκέφτηκα να το αφήσω, αλλά δεν το έκανα. Πάει λοιπόν η σερβιτόρα στο μπαρ να πάρει τα ρέστα, ρίχνοντας μου δολοφονικά βλέμματα καθ’οδόν. Γυρνάει, απλώνω το χέρι εγώ και η δικιά σου πετάει κάτω (χαμέ, στα πατώματα) το ευρώ και μου κάνει ειρωνικά «Ευχαριστώ ΠΟΛΥ!». Εγώ καθότι και λίγο αφηρημένη είχα μείνει με τη χούφτα ανοιχτή να κοιτάζω το υπερπέραν. Για να πω την αλήθεια, δεν κατάλαβα τι είχε γίνει, μέχρι που μου το εξήγησε η φίλη μου. Μου πήρε λίγη ώρα να το επεξεργαστώ, γιατί ομολογουμένως δεν ήξερα ότι είναι τέτοιο αισχρό ατόπημα να ζητάς τα ρέστα σου. Σκύβω λοιπόν να μαζέψω το ευρώ από κάτω, μέσα από τη λασπουριά που είχε συσσωρευτεί από τα πεταμένα ποτά και τα τσιγάρα, ενώ σκεφτόμουν αν ξέρω αρκετά καλό σημάδι ώστε να της εκσφενδονίσω το ευρώ από εκεί που ήμουν και της βγάλω το μάτι. Τελικά αρκέστηκα στο να την πιάσω από το μπράτσο και να της πω «αν ξανάρθουμε εδώ, να μου γράψεις». Την έκανα σκόνη, μη μου πείτε;;

Το άγιο ζευγάρι

Aν δεν θέλεις να θεωρηθείς μίζερος, μικροπρεπής, ζηλιάρης, γρουσούζης, κουτσομπόλης, κακεντρεχής και πικρόχολος, πρέπει να συμμετέχεις ψυχή τε και σώματι στη λατρεία του άγιου ζευγαριού. Ποιο είναι το άγιο ζευγάρι; Είναι το οποιοδήποτε ζευγάρι. Γιατί είναι άγιο; Δεν γνωρίζω ακριβώς, ίσως επειδή το ζευγάρι θεωρείται προοίμιο της οικογένειας, ή απαραίτητη προϋπόθεση της ανθρώπινης ευτυχίας. Από τη μαζική λατρεία εξαιρούνται μερικές φορές τα παράνομα και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ποιοι είναι οι κανόνες που πρέπει να τηρείς σε σχέση με το ιερό ζευγάρι:

1. Πρέπει πάντα να χαίρεσαι όταν ακούς ότι ο τάδε τα έφτιαξε με τη δείνα, ακόμα κι αν εσύ σκέφτεσαι πως αυτός ο ηλίθιος βρήκε γκόμενα και εσύ είσαι μόνος σου.

2. Όλα τα ζευγάρια είναι καλά και ταιριαστά. Δεν έχει σημασία που η μία είναι πανέξυπνη και ο άλλος πανίβλακας, ή που ο ένας είναι πανέμορφος και η άλλη κακάσχημη, γιατί «δεν μετράει μόνο η εμφάνιση». «δε μετράει μόνο το μυαλό» και τελος πάντων «δεν ξέρεις πως αυτοί τα βρίσκουν μεταξύ τους».

3. Όλα τα ζευγάρια θα παντρευτούν. Πρέπει να το πιστεύεις ακράδαντα αυτό, δεν έχει σημασία που και τα δύο μέλη του ζευγαριού είναι 20 χρονών και εμπειρικά γνωρίζεις ότι το 95% των σχέσεων που ξεκινούν σε αυτή την ηλικία διαλύονται μετά από μερικά χρόνια. Αν δεν λες και εσύ ότι «αυτοί θα παντρευτούν» πρέπει τουλάχιστον να συμφωνείς με τέτοιες δηλώσεις, αλλιώς κακό φίδι που σε έφαγε.

4. Κάθε αναφορά σε ζευγάρι πρέπει να εισάγεται ή και να ακολουθείται από ένα θετικό σχόλιο, όπως «τι αγαπημένο ζευγάρι», «τι τέλειο ζευγάρι» και «πόσο χαίρομαι που τους βλέπω μαζί».

5. Ο καινούριος γκόμενος της φίλης σου είναι αβλεπί φανταστικός, γλυκούλης και πολύ καλό παιδί. Το ίδιο και η καινούρια γκόμενα του φίλου σου. Το ότι είσαι καλύτερος άνθρωπος αν πεις την ειλικρινή σου γνώμη, ξέχνα το.

6. Ακόμα και όταν η φίλη σου σου κάνει παράπονα για τη σχέση της, δεν πρέπει επ’ουδενί να τη συμβουλεύσεις να χωρίσει. Όχι αγάπη μου. Χωρίζουμε μόνο όταν ο άλλος χιλιοκερατώνει, είναι χαρτοπαίκτης, αλκοολικός και δέρνει. Από μια ηλικία και μετά, ούτε αυτοί οι λόγοι δεν είναι αποδεκτοί. Μην αναφέρω την απλή βαρεμάρα, αυτό φυσικά και δεν είναι λόγος να χωρίσεις, αφού ως γνωστόν όλα τα ζευγάρια βαριούνται από μερικά χρόνια και μετά (μερικοί από μερικούς μήνες και μετά, αλλά ποιος μετράει).

7. Όταν ακούς ότι ένα ζευγάρι χώρισε, πρέπει πάντα να στενοχωριέσαι. Άσχετο αν τις τελευταίες φορές που τους έβλεπες τσακώνονταν συνέχεια, ή δεν μιλιόντουσαν καν. Καλύτερη αντίδραση όταν δεν έχεις τίποτα να πεις: ένα παρατεταμένο «ααααα» με παράλληλο γέρσιμο του κεφαλιού στο πλάι, κάπως όπως όταν βλέπεις μωράκια, αλλά με πιο λυπημένο τονισμό το «ααααα».

8. Αφού το ζευγάρι έχει χωρίσει, πρέπει να εξακολουθείς να το δοξολογείς και δεν είσαι ασφαλής παρά μόνο αφού και οι δύο τα φτιάξουν με άλλους. Γιατί σκέψου να αισθανθείς ελεύθερος, να αρχίζεις να λες την πραγματική σου γνώμη και αυτοί να τα ξαναβρούν; Θα είσαι πάντα ο κακός που δεν πίστεψε στην αγάπη τους.

9. Αν έχεις τολμήσει να εκφέρεις αρνητική άποψη για το ζευγάρι στο παρελθόν και επαληθεύεσαι, δεν πρέπει με καμία δύναμη να θυμίσεις στους άλλους ότι «τα έλεγες εσύ». Τώρα εκτός από κακός γίνεσαι και χαιρέκακος.

10. Αυτοί οι κανόνες γίνονται πιο αυστηροί όσο πιο κοντά στον κύκλο σου είναι το ζευγάρι. Δε το συζητώ για τα παντρεμένα ζευγάρια, αυτά είναι πιο ιερά κι από ένα εκατομμύριο αγελάδες στην Ινδία.

Και ένας παράγωγος κανόνας: Η μοναδική αιτία για την κακή συμπεριφορά ή τα νεύρα αυτών που είναι μόνοι τους είναι ακριβώς το ότι είναι μόνοι τους. Για αυτούς που είναι στριμμένοι αλλά ζευγαρωμένοι, τι να πω, δεν υπάρχει εξήγηση. Μήπως δεν τα πηγαίνουν καλά τώρα τελευταία;