Η μουσική είναι επικίνδυνη

Αυτό είπε ο Ζίζεκ στο ντοκιμαντέρ «Κινηματογραφικός οδηγός για διεσταμμένους» που είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας. Αναφερόταν στο γεγονός ότι η μουσική μπορεί να χρησιμοποιηθεί για διάφορους πολιτικούς σκοπούς, θεμιτούς και μη. Το θεμιτό φυσικά ανάλογα από την οπτική γωνία του καθενός.

Η μουσική δηλαδή δεν έχει κάποια αντικειμενική, εξωτερική αξία ή κατεύθυνση πέρα από αυτή που της δίνει ο καθένας. Εξ ου και η επικινδυνότητα, ή το απρόβλεπτο, ανεξέλεγκτο της μουσικής.

Αυτό βίωσα εγώ στη συναυλία των Pearl Jam χτες, όταν τραγούδησαν το Black. Μέχρι εκείνή τη στιγμή όλα πήγαιναν καλά και ωραία, όπως ήταν αναμένομενο -και απαιτούμενο- από ένα μεγάλο συγκρότημα όπως οι Pearl Jam.

Το αναγνώρισα φυσικά από τις πρώτες νότες και περίμενα ότι απλώς θα τραγουδούσαμε όλοι μαζί άλλο ένα τραγούδι της ώριμης εφηβείας μας. Λάθος. Η προσωπική μου ιστορία με το τραγούδι με πρόλαβε. Δεν λέω κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό, είμαι σίγουρη για αυτό, αλλά το τραγούδι αυτό ήταν για μένα το τραγούδι του χωρισμού μου από τον πρώτο μου έρωτα. Μιλάμε για 13 χρόνια πριν και για κάποιον άνθρωπο που ως λογικό ον που είμαι, δεν σκέφτομαι καθόλου πια. Δεν ξέρω καν ποιος είναι πλέον, ή αν ζει. Τις προάλλες μάλιστα είχα συνειδητοποιήσει ότι αν τον γνώριζα τώρα, μάλλον αυτός ο άνθρωπος δε θα μου έλεγε τίποτα.

Πέραν της ψύχραιμης ανάλυσης του τώρα, τότε αυτή η κατάσταση με είχε διαλύσει. Και χωρίς μελοδραματισμούς, σίγουρα δεν έχω ξανανιώσει έτσι, απλώς μετά από κάποια χρόνια, έμαθα να ζω με αυτό. Δηλαδή κάποιοι άνθρωποι (όλοι;) ερωτεύονται τρελά μόνο μια φορά στη ζωή τους. Έξαλλου αυτά τα έντονα συναισθήματα δεν κρατάνε, αν συνέχιζε η σχέση θα γινόμασταν άλλο ένα βαρετό ζευγάρι, όλα τα γνωστά παρηγορητικά. Που φυσικά πρέπει να τα πιστέψουμε, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε. Και που φυσικά τα έχω πιστέψει και εξακολουθώ να τα πιστεύω.

Εκτός από όταν άρχισε το Black και ξαφνικά ένιωσα ακριβώς όπως τότε. Δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας βεβιασμένης προσπάθειας να ταξιδέψω στο παρελθόν και να βυθιστώ σε αναπολήσεις, με μια γλυκειά μελαγχολία ολούθε. Ήταν ένα συναίσθημα τόσο παλιό και γνώριμο, τόσο φυσικό, ακριβώς σαν τους στίχους ενός αγαπημένου τραγουδιού, που επανέρχονται ένας προς έναν, χωρίς να θυμάσαι καν πιο είναι το τραγούδι. Ήταν ένα συναίσθημα που ήταν πάντα εκεί, που είναι πάντα εκεί. Ήμουν πάλι στο δωματιό μου, έπαιζα το δίσκο και έκλαιγα μέχρι θανάτου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα στερηθεί αυτή την ευτυχία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος μου έχει δείξει ότι μπορούσα να είμαι ανέλεμελη και ερωτευμένη για να το πάρει τόσο άδικα πίσω. Και άρχισα να κλαίω στη μέση της συναυλίας. Κάτι που παρεπιπτόντως σιχαίνομαι να κάνω. Γενικώς, όχι μόνο σε συναυλίες. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Σκεφτόμουν, γιατί τώρα αυτό, τόσα χρόνια μετά; Γιατί είναι τόσο βίαιο; Γιατί δεν μπορώ να το ελέγξω;

Γι’αυτό είναι επικίνδυνη η μουσική.

Με τρελαίνεις...

με τα κόμματα που βάζεις στα κείμενά μου. Είσαι τόσο συντακτικά σωστός! Κάνεις τις προτάσεις μου τόσο στογγυλές και ισορροπημένες, που δε γίνεται να μη σε ερωτευτώ.

Χαμένοι στη μετάφραση

Μεταφραστική δυστοκία παρουσιάστηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας! Ήταν μάλιστα δύο τύπων: γλωσσική και διανοητική. Για να εξηγούμαι: πήγα να δω τη γιαπωνέζικη ταινία 9 Ψυχές του Τοσιάκι Τογιόντα (έτσι λέγονταν και τα αυτοκίνητα, απλώς το άλλαξαν σε Τογιότα γιατί θεωρήθηκε πιο εύηχο για τους δυτικούς καταναλωτές -δεν το ήξερα φυσικά εγώ, μου το είπε ένας φίλος μου).

Πρώτη μεταφραστική δυστοκία: υπήρξαν κάποια αστεία λάθη στους υπότιτλους… Δεν γνωρίζω γιαπωνέζικα, αλλά η ταινία είχε και αγγλικούς και ελληνικούς υπότιτλους. Το «is this your 'hood?», μεταφράστηκε «αυτή είναι η κουκούλα σου;» -καλό, δεν μπορώ να πω. Το «some people turn on you» μεταφράστηκε «μερικοί άνθρωποι σε ανάβουν», όχι τόσο αστείο όσο το άλλο, απλώς λάθος. Εντάξει, δεν θέλω να διυλίζω τον κώνωπα, αλλά είναι δυνατόν να είναι τόσο άσχετοι οι μεταφραστές;

Δεύτερη μεταφραστική δυστοκία: μετά την προβολή ο Τογιόντα θα απαντούσε σε ερωτήσεις του κοινού. Άργησε λίγο και όταν κατέφτασε η αίθουσα είχε σχεδόν αδειάσει. Βασικά χάρηκα που δεν ήταν μέσα στην προβολή γιατί η ταινία έλαβε ένα πολύ χλιαρό χειροκρότημα, ενώ ήταν πολύ καλή. Ίσως να ήταν μουδιασμένος ο κόσμος γιατί οι σκηνές του τέλους ήταν ιδιαίτερα φορτισμένες. Πάντως, όπως προείπα, ο Τογιόντα δεν ήταν μέσα στην προβολή, οπότε μου πέρασε και εμένα η στενοχώρια. Έρχεται λοιπόν ο σκηνοθέτης και όπως πάντα, στην αρχή δεν έκανε κανείς ερωτήσεις. Επικρατούσε μια απίστευτη αμηχανία, με τα 20 άτομα που είχαν μείνει στην αίθουσα να αλληλοκοιτάζονται και ο ένας να λέει στον άλλον «ρωτήστε κάτι ρε παιδία». Έχω παρατηρήσει ότι σε τέτοιες καταστάσεις, αρκεί να γίνουν οι 2-3 πρώτες ερωτήσεις και μετά ο κόσμος δεν σταματάει να ρωτάει. Το αστείο ήταν ότι όταν ξεκίνησαν οι πολύ σινεφίλ/ φιλοσοφικές ερωτήσεις, ο κακομοίρης ο διερμηνέας δεν τις καταλάβαινε καθόλου, οπότε δεν μπορούσε να τις εξηγήσει στον σκηνοθέτη. Δεν ήταν γλωσσικό το πρόβλημα, ο διερμηνέας ήταν Έλληνας. Αλλά κάποιες ερωτήσεις ήταν πολύ εξειδικευμένες. Αυτό που έγινε ήταν ότι ο δημοσιογράφος που ήταν εκεί, μετέφραζε τις ερωτήσεις σε πιο απλά νοήματα για τον διερμηνέα και ο διερμηνέας με τη σειρά του τις μετέφραζε στα γιαπωνέζικα για τον Τογιόντα. Τι κατάλαβε τώρα ο άνθρωπος από αυτά που ρωτούσαμε, ο Θεός κι η ψυχή του.

Έκανα και εγώ ερώτηση, η οποία μου βγήκε και τελείως διαφορετική από αυτό που είχα στο μυαλό μου! Σκεφτόμουν να ρωτήσω κάτι πολύ φιλοσοφημένο, όπως «τελικά δεν υπάρχει διέξοδος από τη φυλακή της ζωής μας;» και κατέληξα να ρωτήσω «τελικά αυτοί απέδρασαν ή όχι;».

Άλλη μια σκέψη χαμένη στη μετάφραση…

Fear and Loathing in Victoria

Τις προάλλες είχα πάει για καφέ με μία φίλη μου στην πλατεία Βικτωρίας, κάτω από το σπίτι μου δηλαδή. Δεν ξέρω γιατί ενώ υποτίθεται ότι μετακόμισα -εν μέρει- για να φέρνω φίλους και φίλες σπίτι, τελικά καταλήγω να τους βλέπω όλους έξω. Σχεδόν ακριβώς έξω από το σπίτι μου. Θα μπορούσα να βγω στο μπαλκόνι και να με κοιτάζω από πάνω. Κοιτά τη χαζή που χαλάει λεφτά για να πιει καφέ κάτω από το σπίτι της..

Τέλος πάντων, όταν καθίσαμε στην καφετέρια πρόσεξα έναν ηλικιωμένο κύριο που καθόταν στο βάθος. Μερικοί άνθρωποι έχουν κάτι αλλόκοτο που τραβάει το βλέμμα σου, πριν τους δεις καν. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που εκπέμπουν, πως το συλλαμβάνεις και χωρίς να το συνειδητοποιείς, γυρνάς και τους κοιτάζεις. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που είναι ακριβώς στο όριο: άπλυτος, γένια μέχρι το στέρνο, βαθουλωμένα μάγουλα, αλλά αρκετά περιποιημένα ρούχα, στητή στάση και καθαρή ματιά.

Άρχισα να μιλάω με τη φίλη μου και ήμουν εντελώς απορροφημένη στη συζήτηση, όταν ένιωσα ένα χέρι στο σβέρκο μου, γύρισα τρομαγμένη και είδα τον εν λόγω κύριο να στέκεται ακριβώς από πάνω μου. «Θα μου δώσεις ένα τσιγάρο;». Σημειωτέον ότι είχε ήδη ένα πακέτο τσιγάρα στο τραπέζι του. Του εξηγώ ότι δεν έχω έτοιμο τσιγάρο, γιατί καπνίζω στριφτά. Του πρόσφερα να στρίψει αν ήθελε, αλλά αυτός ήθελε να του στρίψω εγώ ένα τσιγάρο. Τελικά συμβιβαστήκαμε με το να του δώσω μερικά χαρτάκια. Πριν φύγει με διέταξε να στρίψω ένα τσιγάρο για μένα. Γενικά έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους που εισβάλλουν απρόσκλητοι χώρο μου και μου δίνουν και διαταγές, αλλά έκρινα ότι δεν είχε νόημα να τσακωθώ, οπότε αρνήθηκα ευγενικά. Ο καφές συνεχίστηκε με διάφορες παρεμβάσεις από τον κύριο. Πεταγόταν να μας ανάψει τα τσιγάρα, ακουμπούσε το δικό του τσιγάρο στο τραπέζι μας, παρεμβαλλόταν στη συζήτησή μας. Θυμήθηκα μια άλλη φίλη μου, η οποία πάντα έπιανε κουβέντα με όποιον περαστικό ήθελε παρέα. Έλεγε ότι δεν ήθελε να έχει φοβικές αντιδράσεις απέναντι σε αγνώστους, απλώς επειδή είναι διαφορετικοί από το μέσο όρο. Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς φοβική αντίδραση, η αλήθεια είναι ότι εγώ ήθελα μόνο να συζητήσω με τη φίλη μου.

Κάποια στιγμή ο κύριος μας είπε ότι το μόνο τηλέφωνο που ξέρει απέξω είναι αυτό της κόρης του. Φαντάστηκα την κόρη του να σηκώνει το τηλέφωνο και να πηγαίνει να τον μαζέψει από διάφορα μέρη, να τον νοικοκυρεύει, μέχρι την επόμενη φορά. Μας είπε και για τον αδελφό του, με τον οποίο τσακώνονται γιατί του λέει ότι δεν πρέπει να ενοχλεί τους άλλους ανθρώπους όταν συζητάνε. Φαντάστηκα τους καυγάδες με τον αδελφό του, ‘γιατί δεν μπορείς να φερθείς φυσιολογικά;’. Ήταν προφανές ότι ο κύριος ήθελε κάποιον να μιλήσει μαζί του, κάποιον που δεν θα είχε κουραστεί από αυτόν. Δοκιμάσαμε λοιπόν να συζητήσουμε, αλλά με λίγη επιτυχία. Δεν ήταν και πολύ εύκολος χαρακτήρας. Μου έδωσε την εντύπωση ενός ιδιαίτερα αυταρχικού ανθρώπου, αλλά ίσως να τον είχε κάνει αυταρχικό η κατάστασή του. Ή ίσως να περιήλθε στην κατάσταση αυτή επειδή ήταν τόσο αυταρχικός. Το σίγουρο ήταν πως ήταν αλκοολικός, αφού είχε κατεβάσει 3 νεροπότηρα ουίσκι στη μιάμιση ώρα που καθίσαμε εκεί. Αλλά ούτε ο αλκοολισμός γνωρίζω αν ήταν η αιτία ή το αποτέλεσμα της κατάστασής του.

Φύγαμε και μου έμεινε η απορία. Τελικά τι έγινε εδώ; Ήμουν ο καλός άνθρωπος που κατανοεί τα προβλήματα του άλλου και του προσφέρει κάποιες στιγμές επικοινωνίας; Ήμουν ο υποχωρητικός άνθρωπος που δεν μπορεί να διεκδικήσει το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, έναν καφέ με τη φίλη του; Το να συζητήσεις με κάποιον διαφορετικό άνθρωπο χωρίς να το θέλεις πραγματικά, είναι απόδειξη μη φοβικής στάσης, ή μήπως είναι η απόλυτα φοβική στάση;

Τι μάθαμε στον Jay-Z:

• Ότι το καλό πράγμα αργεί….και ότι κάποιοι καλλιτέχνες, όσο και να έχουν αργήσει, όταν βγαίνουν στη σκηνή, τα ξεχνάς όλα.
• Ότι υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα (οι πρώτες 6-7 σειρές -και κάποιοι πίσω μας) που ξέρουν όλους τους στίχους του Jay-Z και όχι μόνο. Τα παιδιά ήξεραν και όλους τους στίχους των Grandmaster Flash, του B.I.G. και δε συμμαζεύεται. Μας ξελάσπωσαν ουκ ολίγες φορές που ο Jay-Z έδινε το μικρόφωνο στο κοινό να τραγουδήσει. Μπράβο παιδιά!
• Ότι κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ καλοί επαγγελματίες, όπως πρέπει δηλαδή. Όταν χάλασε ο ήχος στη μέση ενός τραγουδιού και ο Jay-Z (μαζί με όλο το υπόλοιπο, πώς να το πω; συγκρότημα; crew?) κατέβηκε από τη σκηνή, μου ήρθε ένα flash-back από τους White Stripes. Πάει και αυτή η συναυλία σκέφτηκα, αυτοί οι stars είναι πριμαντόνες, προφανώς άργησε τόσο να βγει επειδή υπήρχε ήδη πρόβλημα με τον ήχο, δεν πρόκειται να ξαναεμφανιστεί τώρα. Τελικά ο άνθρωπος βγήκε και ήταν και πάρα πολύ καλός. Τώρα μη μου πείτε ότι είχε συμβόλαιο και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα ούτως ή άλλως. Τα συμβόλαια αυτά έχουν κάτι όρους του τύπου «να παίξεις 45 λεπτά τουλάχιστον». Θα μπορούσε να είχε παίξει το μίνιμουμ και να φύγει, ή να παίξει με μισή καρδία.. Αντίθετα έπαιξε μιάμιση ώρα (κανονικά δηλαδή), απτόητος και δυναμικός, παρά το γεγονός ότι ο ήχος παραλίγο να χαλάσει ξανά.
• Να κάνουμε αυτό το σηματάκι με τα χέρια (δες φώτο), να κάνουμε bounce, να wave our hands in the air με διάφορους τρόπους, να φωνάζουμε (οι κοπέλες versus τα αγόρια, οι αριστεροί vs των δεξιών κ.α.), να χορεύουμε ασταμάτητα και να συγκινούμαστε με tributes σε αποθανόντες καλλιτέχνες (δεν το περίμενα, αλλά μου συνέβη και αυτό).
• Ότι αν ο άλλος ραπάρει (ε, πώς να το πω τώρα – πολύ ορολογία το ραπ βρε παιδί μου) σωστά, μπορείς να καταλάβεις τι λέει. Φοβερή άρθρωση ο Jay..!
• Ότι υπάρχουν και σοβαροί rappers...
  

Πόρκα Μιζέρια

Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι συνέχεια τόσο μίζεροι; Και γιατί πρέπει να περιφέρουν τη μιζέρια τους;

Κάθονται με στραβωμένα μούτρα στη γωνία και έχουν συνέχεια πονοκέφαλο, αϋπνίες, γκρίνια, πονόκοιλο, ζαλάδες, αδιαθεσία, στενοχώρια, βαρεμάρα, ημικρανίες, μουροχαβλίαση.

Δεν τους αρέσει το μαγαζί που πήγατε, θα ήθελαν να είναι σε ένα άλλο. Αν πάτε στο άλλο, έπρεπε τελικά να είχατε μείνει στο προηγούμενο. Ό,τι και να έχουν κάνει, θα ήταν καλύτερο να είχαν κάνει κάτι άλλο. Αυτό που κάνουν τώρα -που δεν τους αρέσει- το κάνουν επειδή κάποιος άλλους τους το ζήτησε/ τους έπεισε/ τους παρέσυρε / τους μπέρδεψε.

Οι άλλοι περνάνε πάντα καλύτερα από αυτούς. Θα ήθελαν να γνωρίσουν αυτή την ωραία παρέα που περνάει τόσο καλά. Θα ήθελαν να είναι αυτή η παρέα. Να είναι κάποιοι άλλοι, κάπου αλλού. Στη χώρα που όλοι περνάνε τέλεια.

Γιατί όμως, όπου και να πάνε, όλα είναι τόσο χάλια; Γιατί υποφέρουν πάντα από διάφορες ενοχλήσεις; Γιατί όλοι τους καταπιέζουν; Γιατί όλοι τους κουράζουν; Είναι θύματα παντού: στις σχέσεις τους, στη δουλειά τους, στις φιλίες τους, στην οικογένειά τους. Όλοι τους βασανίζουν αλύπητα. Και αυτοί είναι τόσο, μα τόσο καλοί.

Μέσα στην τόση καλοσύνη τους, βέβαια, έχουν ουσιαστικά θάψει όσους ξέρουν και δεν ξέρουν. Από τη μάνα τους, μέχρι τον γκόμενό τους, τη ξαδέλφη της φίλης τους, τον λογιστή τους και τον μπακάλη της γειτονιάς τους. Όλοι αυτοί είναι κακοί, αγνώμονες άνθρωποι.

Πάνω που τους λυπάσαι, αναλογίζεσαι με τρόμο, τι θα λένε για σένα πίσω από την πλάτη σου. Το κάθε σχόλιό σου, το κάθε βλέμμα σου, είναι απλώς ένας τρόπος να τους υποτιμήσεις, να τους υποσκάψεις, να βάλεις το λιθαράκι σου στο τοίχος της δυστυχίας τους.

Καταλαβαίνεις ότι για τους μίζερους, πάντα φταίει κάποιος άλλος, και αυτός ο άλλος είσαι και εσύ. Ότι δεν είναι θύματα, αλλά ύπουλοι θύτες. Ότι είναι δεξιοτέχνες της ενοχής.

Και τότε αρχίζεις να τρέχεις μακριά και δεν ξανακοιτάς ποτέ πίσω σου.

Το Τέλος

I'm climbing through the wreckage
Of all my twisted dreams
But this cheap investigation
just can't stifle all my screams

Guns and Roses - Coma

Η Αρχή

Did I dream you dreamed about me?
Were you hare when I was fox?

Tim Buckley - Song to the Siren

Στο μεταξύ

Τι γίνεται στο μεταξύ; Μετά το πριν και πριν το μετά; Περιμένεις να αρχίσει η καινούρια σου ζωή και όλα είναι μετέωρα. Για κάποιο λόγο ζεις την ημέρα σου αποσπασματικά, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα με αρχή και τέλος. Βρίσκεσαι σε ένα αέναο ενδιάμεσο που σε παραλύει.

The suspense is killing me. Αλλά όχι ακριβώς. Γιατί ακόμα και το suspense έχει μείνει ακίνητο, ένας πίνακας στον τοίχο που δεν προσέχεις πια. Η ζωή σου έχει μεταβληθεί σε αίθουσα αναμονής με εσένα καθισμένο ήσυχα να κοιτάς το ρολόι. Να φύγω; Όχι ακόμα. Να πάω μια βόλτα, ή θα χάσω το τρένο; Νομίζω ότι θα έρθει όπου να είναι, αλλά δεν είμαι σίγουρη. Δεν είμαι καν σίγουρη αν θέλω να ανέβω. Αλλά μέχρι να έρθει, δεν μπορώ να ξέρω. Τι μπορείς να κάνεις σε μια αίθουσα αναμονής;

Μόνο να αναβάλλεις. Όλα θα γίνουν μετά. Μόλις ξεκινήσει η καινούρια σου ζωή, θα τα κάνεις όλα. Αλλά όχι τώρα. Τώρα περιμένεις.

Προσοχή: Τυποποίηση!!

Δύο ηθοποιοί, άσχετοι μεταξύ τους, εκτός από το γεγονός ότι είναι Άγγλοι, καλοί ηθοποιοί και έχουν μεταναστεύσει στην Αμερική. Ο ένας την πάτησε, ο άλλος πάει να την πατήσει. Για να δούμε τι θα γίνει...

Gary Oldman: Αυτός νομίζω έχει το φαν κλαμπ του στην Ελλάδα (όλοι οι τρελοί εδώ προκόβουν). Είχα εντυπωσιαστεί όταν τον είχα δει στο State of Grace, από τις πρώτες ταινίες που γύρισε όταν πήγε στην Αμερική, τότε που ήταν the next big thing. Στην ταινία αυτή έπαιζε τον αγαθό, λεριάρη, κακομοίρη ανθυποκακοποιό και νομίζω μόνο αυτός θα μπορούσε να κάνει έναν τέτοιο χαρακτήρα ενδιαφέρων -για να μην πω sexy. Αφού είδα το State of Grace τρεις φορές -τέτοιο σοκ είχα πάθει- είδα σχεδόν όλα τα έργα που είχε γυρίσει παλιότερα στην Αγγλία, αγαπημένα το Prick Up Your Ears και το Rozencrantz and Guilderstern Are Dead. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Μετά ήρθε ο Δράκουλας, όπου τι να πούμε…Την αγαπάμε, αλλά κρίμα που η ταινία δεν ήταν τόσο καλή και πήγε χαμένη η εκπληκτική ερμηνεία του Gary. Kαι πιο μετά, τον έφαγε η παροιμοιώδης μαρμάγκα. O μόνος του πρωταγωνιστικός ρόλος σε ταινία που βλεπόταν ήταν στο Romeo is Bleeding, άντε και στο Immortal Beloved. Δεν χάθηκε, αλλά καλύτερα να χανόταν με τις αηδίες που παίζει, στις οποίες σχεδόν πάντα κάνει τον παρανοϊκό εγκληματία. Στις κάπως σοβαρές ταινίες που εμφανίζεται, αν καταφέρετε να τον αναγνωρίσετε παίρνετε βραβείο γιατί είναι πάντα παραμορφωμένος ή απίστευτα αλλαγμένος. Δηλαδή είδα και Harry Potter για χάρη του και πάλι δεν φαινόταν το πρόσωπό του. Τελευταία διαβάζω ότι είναι ρεπουμπλικάνος και υποστηρικτής του Bush.…αλλά δεν πιστεύω τις κακές γλώσσες! Υπήρξε και παντρεμένος με την Uma Therman, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται αυτό τώρα -και τότε απίστευτο ήταν μάλλον. Ή που θα παραμείνει για πάντα ο καραγκιόζης που έγινε ή που στα 60 του θα επανακάμψει με κάποιον σοβαρό ρόλο. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Clive Owen: ε, αυτός είναι ο ΘΕΟΣ. Πρέπει να είναι ότι πιο αρρενωπό έχει εμφανιστεί στον κινηματογράφο εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και ωραίος και καλός ηθοποιός, είναι δυνατόν; Δεν ξέρω αν είναι της κλάσης του Gary, σίγουρα πάντως στο Closer και στον Κρουπιέρη έδωσε πολύ καλές ερμηνείες. Κινδυνεύει όμως να τυποποιηθεί σε ρόλους σκληρού, μυστηριώδους και αμίλητου άντρα. Δεν αναφέρω ταινίες για να μην κουράσω, αλλά όλες μετά το Closer τον χρησιμοποιούν με τον ίδιο τρόπο. Γι’ αυτό και κάποιοι -ζηλιάρηδες άνθρωποι- λένε ότι παίζει μονότονα, βαρετά, ότι είναι κρύος και άκαμπτος. Δεν είναι, αλλά αν συνεχίζει να παίζει τέτοιους ρόλους, θα γίνει. Ας ελπίσουμε στο Childen of Man να μας δείξει κάτι διαφορετικό.

Πρόσεξε παιδί μου Clive…Δες τι έπαθε ο συμπατριώτης σου ο Gary που έπαιζε συνέχεια τον ψυχοπαθή.

Α, βρήκα έναν συνδετικό κρίκο μεταξύ των δύο: Έχουν παίξει μαζί στο επεισόδιο Beat the Devil, της σειράς The Hire που γύριζαν γνωστοί σκηνοθέτες για την BMW.

Βιταμίνες

Τις προάλλες ήμουν στον οφθαλμίατρο, ο οποίος κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια μου και δεν είδε τη ψυχή μου, αλλά ότι μου λείπουν βιταμίνες (από κάποιον ιστό στα μάτια που ήταν χαλαρός ή κίτρινος ή κάτι τέτοιο αηδιαστικό). Με ρωτάει λοιπόν ο γιατρός: -Παίρνεις βιταμίνες; -Ναι, λέω αθώα εγώ, τις Centrum. -Όχι παιδί μου λέει αυτός, εννοώ βιταμίνες από φρούτα και λαχανικά. -Α, τέτοιες, όχι δεν παίρνω. -Να παίρνεις και να τρως καρότα που είναι καλά για τα μάτια. -Μάλιστα γιατρέ μου.

Γιατί μισώ τα φρούτα και τα λαχανικά; Θα μπορούσα να ζήσω μια ευτυχισμένη ζωή με μπιφτέκια, μακαρόνια, τηγανητές πατάτες και παγωτά. Δεν οφείλεται στην διατροφική μου εκπαίδευση, σπίτι μου τρώγαμε εκνευριστικά σωστά. Πάντα σαλάτα με το φαγητό, πάντα φρούτο στο τέλος και μη ξεχάσω και το γαλατάκι μου -πρωί και απόγευμα. Αναψυκτικά και γλυκά, ξεχάστε τα, ήταν εξωτικά προϊόντα. Τις πταίει λοιπόν;

Επιστημονικώς πταίει το ότι οι διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων διαμορφώθηκαν μετά από εκατομμύρια χρόνια διαβίωσης στην αφρικανική σαβάνα. Υπό τις συνθήκες αυτές, ο άνθρωπος χρειαζόταν για να επιβιώσει ό,τι θεωρείται σήμερα ανθυγιεινό. Πολύ απλά, το σώμα μας ζητάει πράγματα που δεν έχει πλέον τόσο ανάγκη. Πρέπει μάλλον να περάσουν άλλα τόσα εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης για να προσαρμοστεί ανάλογα. Εντωμεταξύ, την πληρώνω εγώ.

Έχω κάνει άπειρες ανόρεχτες προσπάθειες να εντάξω τα φρούτα και τα λαχανικά στη διατροφή μου, και καταλήγω πάντα με ένα ψυγείο γεμάτο σάπια μαρούλια, αχλάδια, καρότα και άλλα συμπαθή εδώδιμα αποικιακά. Γιατί να μην φτάνει το χαπάκι με τις βιταμίνες; Και μετά σου λέει επιστήμη. Η επιστήμη με απογοήτευσε ως επιταχυντής της εξέλιξης. Και μετά σου λέει ο άνθρωπος έχει χάσει την επαφή του με το σώμα του. Μα και να θέλει να τη χάσει, δεν μπορεί...

Closing Time

Μένω στην πλατεία Βικτωρίας. Στην πλατεία Βικτωρίας υπάρχουν πολλά μαγαζιά, Συγκεκριμένα καφετέριες και φαγάδικα, τίποτα το ιδιαίτερα συναρπαστικό δηλαδή.

Ούτε το διεφθαρμένο ή επικίνδυνο, μιλάω πάντα για πάνω στην πλατεία.

Όταν γυρίζω από την έξοδό μου, είναι συνήθως η ώρα που κλείνουν τα μαγαζιά, ή που έχουν μόλις κλείσει.

Μου αρέσει πολύ όταν βλέπω τις σκιές δύο κοριτσιών, μάλλον σερβιτόρες, που έχουν μείνει μόνες στην καφετέρια και μιλάνε με κλειστές τις πόρτες. Διακρίνω μόνο τα μαύρα προφίλ τους. Ή τα ζευγάρια που κάθονται στα άδεια τραπέζια. Ή την κυρία με στο αναπηρικό καροτσάκι, που πίνει την τελευταία της μπύρα, πάντα με έναν συνοδό.

Όσο κι αν με στενοχωρεί τα πρωινά η παρακμή της πλατείας, γεμάτη με γόπες, περιστέρια και καπάκια μπύρας, τόσο γλυκεία μου φαίνεται αυτή η τελευταία ευκαιρία για λύτρωση που δίνει κάθε βράδυ, την ώρα που κλείνουν τα μαγαζιά.

I want my Woody back

Ο Woody Allen είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτης, να μην πω ο αγαπημένος μου. Τις προάλλες ξαναείδα το "Love and Death", παρωδία του μυθιστορήματος "Πόλεμος και Ειρήνη". Έχει απίστευτη πλάκα αυτή η ταινία, σε μερικά σημεία τραβάει λίγο, αλλά δεν πειράζει... Τα αστεία δεν είναι μόνο έξυπνα, είναι σουρεαλιστικά, θυμίζουν λίγο αδελφούς Μαρξ.
Τελος πάντων, γιατί να μιλάω εγώ, αφού ο Woody τα λέει τόσο ωραία; Κάποιες από τις αγαπημένες μου ατάκες:

Countess Alexandrovna: My bedroom at midnight?
Boris: Perfect. Will you be there too?

Countess Alexandrovna: Would you like some wine? Something to put you in the mood?
Boris: I've been in the mood since the late 1700's.

Countess Alexandrovna: You are the greatest lover I've ever had.
Boris: Well, I practice a lot when I'm alone.

Drill Sergeant: One, two, one, two, one, two.
Boris: Three is next, if you're having any trouble.

Sonja: There are many different kinds of love, Boris. There's love between a man and a woman; between a mother and son...
Boris: Two women. Let's not forget my favorite.

Boris: Nothingness... non-existence... black emptiness...
Sonja: What did you say?
Boris: Oh, I was just planning my future.

Το καλύτερο:
Sonja: Oh don't, Boris, please. Sex without love is an empty experience.
Boris: Yes, but as empty experiences go, it's one of the best.

Και ο μονόλογος στο τέλος:
Boris: The question is have I learned anything about life. Only that human beings are divided into mind and body. The mind embraces all the nobler aspirations, like poetry and philosophy, but the body has all the fun. The important thing, I think, is not to be bitter... if it turns out that there IS a God, I don't think that he's evil. I think that the worst you can say about him is that basically he's an underachiever. After all, there are worse things in life than death. If you've ever spent an evening with an insurance salesman, you know what I'm talking about. The key is, to not think of death as an end, but as more of a very effective way to cut down on your expenses. Regarding love, heh, what can you say? It's not the quantity of your sexual relations that counts. It's the quality. On the other hand if the quantity drops below once every eight months, I would definitely look into. Well, that's about it for me folks. Goodbye

Μα καλά, μάντης είμαι;

Φυσικά και η ΕΤ τελικά δεν έδειξε το Imitation of Life, για το οποίο γράφω στο προηγούμενο post. Γιατί να το δείξει άλλωστε; Μήπως επειδή το είχε προγραμματίσει; Αλλά ποιός ασχολείται με τον προγραμματισμό, αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Γιατί να ειδοποιήσει έστω ότι δεν θα το δείξει; Γιατί και να μιλήσει ευγενικά ο κύριος στο τηλεφωνικό κέντρο όταν παίρνεις τηλέφωνο να ρωτήσεις τι έγινε με την ταινία; Γιατί να μη σου απαντήσει "και που θες να ξέρω 'γω κυρά μου;" Μήπως επειδή πέρα από τα λεφτά που παίρνουν από τη διαφήμιση, παίρνουν και τα ωραία μας λεφτάκια από τον λογαριασμό της ΔΕΗ; Λέω τώρα, μήπως...
Σίγουρα δεν είναι το φλέγον ζήτημα της ανθρωπότητας, απλώς είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στο ελληνκό κράτος. Η οποία κατάσταση συνοψίζεται ως εξής: μπουρδέλο. Συγγνώμη και για τη γλώσσα μου.

Melomane

Στο καλλιτεχνικό δίλημμα ‘style or substance’, o Douglas Sirk απαντάει ‘substance through style’ και μας αιχμαλωτίζει στον δραματικό τεχνικολόρ κόσμο του.

Κάποιοι θεωρούν τις ταινίες του Sirk σαπουνόπερες, ιλουστρασιόν σκουπίδια ή στην καλύτερη περίπτωση, ιστορικό camp.

Αυτές που είδα το καλοκαίρι στην ΕΤ1 μου φάνηκε ότι πέραν των εικαστικών επιτευγμάτων διαθέτουν και ψυχή. Εντάξει, κάποιοι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι, υπάρχει μια δόση υπερβολής, αλλά ο Sirk προσεγγίζει με μεγάλη κατανόηση τους πρωταγωνιστές του και με κριτικό πνεύμα τις κοινωνικές δομές της Αμερικής του 1950.

Μου είχε κάνει εντύπωση στο All Τhat Heaven Allows (αυτό το είχα δει παλιότερα, δεν το έχει παίξει ακόμα στο αφιέρωμα) το πορτραίτο της χήρας μητέρας, τα παιδιά της οποίας θεωρούν ότι δεν πρέπει να έχει ερωτική ζωή, απλώς επειδή δεν την βλέπουν σαν γυναίκα, αλλά σαν γηραιά κυρία, η οποία πρέπει να είναι χαρούμενη με μια τηλεόραση, τις επιτυχίες των παιδιών της και να μην τους ενοχλεί και πολύ. Τέτοιες λεπτότερες πτυχές της οικογενειακής ζωής δε θυμάμαι να είχε αγγίξει ο Haynes στη διασκευή του, Far from Heaven, η οποία ήταν πιο απλοϊκό μελό κι από τον Κατήφορο.

Τέλος πάντων, το κυριακάτικο αφιέρωμα της ΕΤ1 συνεχίζεται (μετά το χουνέρι που μας έκανε με το Tarnished Angels το οποίο σταμάτησε δέκα λεπτά πριν το τέλος και για μιάμιση ώρα περίπου, δείχνοντάς μας ειδήσεις και -το χειρότερο- Φόρμουλα 1).

Αυτή την Κυριακή στις 20:50 (ο Θεός και η Δημόσια Τηλεόραση να βάλουν το χέρι τους) προβάλλεται το Imitation of Life με τη θεά Lana Turner. Θεωρείται το αριστούργημά του, οπότε μη το χάσετε!

Αν μη τι άλλο, θα είναι χάρμα οφθαλμών.

Νικήσαμε την Αμερική!

Με κάτι τέτοια με πιάνουν κρίσεις αισιοδοξίας και νομίζω ότι μπορώ κι εγω να πραγματοποιήσω τα ονειρά μου, αρκεί το θέλω πραγματικα!
Μετά σκέφτομαι τι θέλω πραγματικά και εκεί αρχίζω να μπερδεύομαι παλι...

Η πρώτη κίνηση

Τι θα γίνει επιτέλους με αυτή την καταραμένη πρώτη κίνηση; Ποίος τη κάνει, ποιος δεν τη κάνει και γιατί;

Τα διάφορα περιοδικά -γυναικείων συμπεριλαμβανόμενων- μας κάνουν πλύση εγκεφάλου με τους άντρες που δεν υπάρχουν πια, που δεν φλερτάρουν πια. Και φυσικά ποιος φταίει για όλα αυτά; Φταίνε οι γυναίκες, που έχουν απελευθερωθεί, που βγαίνουν έξω, βγάζουν λεφτά, έχουν ευνουχίσει τους άντρες και δεν ξέρουν και αυτοί τι να κάνουν οι κακόμοιροι. Όλα αυτά στην Ελλάδα, που αρκετές γυναίκες δε δουλεύουν, όταν δουλεύουν έχουν χειρότερες και πιο χαμηλόμισθες δουλείες από τους άντρες, εκπροσωπούνται ελάχιστα στην πολιτική ζωή και η ενδο-οικογενειακή βία και το trafficking είναι σε υψηλότατα επίπεδα (δες και ΚΕΘΙ). Δεν εξετάζω ποιος φταίει, αλλά τέλος πάντων, αυτή είναι η χώρα που οι γυναίκες έχουν πάρει τα ηνία από τους άντρες και τους τρομοκρατούν με τη δύναμή τους; Που τους έχουν αφαιρέσει την αυτοπεποίθησή τους;

Πίσω από όλη αυτή την γκρίνια για τους άντρες που δεν υπάρχουν πια, μου φαίνεται ότι κρύβεται το γνωστό αξίωμα: η γυναίκα πρέπει να διαπρέπει στην ιδιωτική σφαίρα, ο άνδρας στη δημόσια. Και σου λένε μετά: μα αυτοί είναι οι φυσικοί ρόλοι. Εννοώντας αυτοί είναι οι παραδοσιακοί ρόλοι. Και βεβαίως, ότι είναι παραδοσιακό είναι τόσο καλό, πάντα. Αν η γυναίκα μείνει σπίτι, τι καλά: οι άντρες ως δια μαγείας θα ξαναγίνουν άντρες –whatever that means.

Γι’ αυτό και ανεξάρτητα από το ότι οι άντρες πλέον δεν κάνουν πια την πρώτη κίνηση, δεν πρέπει ούτε εμείς να την κάνουμε γιατί στην τελική ανάλυση, ο άντρας είναι ο κυνηγός. Μιλάμε για τον ορισμό του φαύλου κύκλου. Και νομίζω ότι συμβαίνει επειδή στην Ελλάδα υπάρχει μια επίφαση, ένα λούστρο ισότιμης μεταχείρισης, ενώ κατά βάθος Έλληνες και Ελληνίδες πιστεύουν ότι για τη γυναίκα το καλύτερο είναι να κάτσει σπίτι της, να κάνει πολλά παιδάκια και να γίνει μια χαρούμενη νοικοκυρά. Άντε να έχει και μια δουλίτσα να μη βαριέται. Και έχουμε καταλήξει να πάρουμε τα χειρότερα από τους δύο κόσμους: οι άντρες έχουν αφήσει την πρωτοβουλία στις γυναίκες (όπως ίσως γίνεται σε χώρες όπου έχουν σχεδόν απαλειφθεί οι ανισότητες), αλλά παράλληλα γυναίκες και άντρες είναι εγκλωβισμένοι στο πρότυπο άντρας=κυνηγός, γυναίκα=θήραμα, και κανείς δεν κάνει τίποτα.

Δεν έχω ζήσει πολύ στο εξωτερικό, αλλά εκεί μου φάνηκε ότι τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Όχι ότι τα έχουν λύσει όλα, αλλά στο θέμα του φλερτ νομίζω ότι είναι αρκετά άνετοι. Θέλει να την πέσει η γυναίκα; Την πέφτει και σχεδόν κανείς δεν τη σχολιάζει αρνητικά, δεν τρομάζει ούτε ξενερώνει. Θέλει να την πέσει ο άντρας; Το ίδιο. Δηλαδή δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε και ανατολικό ζήτημα ούτε να γυρίσουμε πίσω στην εποχή των σπηλαίων για να βρούμε τι είναι ωραίο και φυσικό και να πράξουμε αναλόγως. Ωραίο και φυσικό είναι αυτό που είναι λειτουργικό και προάγει τις ερωτικές σχέσεις στην κοινωνία που ζούμε σήμερα και όχι σε κάποιο εξιδανικευμένο παρελθόν.

Δε με ενδιαφέρει τίποτα

Δε με ενδιαφέρει το blog, δεν με ενδιαφέρουν οι υποχρεώσεις μου στη δουλειά, δεν με ενδιαφέρει η δουλειά γενικότερα. Δε με ενδιαφέρει να γίνω κάτι…

Δεν θέλω να μάθω τίποτα, να ακούσω τίποτα, να διαφωνήσω με τίποτα, να συμφωνήσω με τίποτα.

Δεν θέλω να ξαναδώ ειδήσεις, να ξαναδιαβάσω εφημερίδα, να κατεβάσω καινούρια μουσική.

Δε με ενδιαφέρει να γνωρίσω καινούριους ανθρώπους, να μάθω τι σκέφτονται οι άλλοι. Να ακούω με υπομονή όλες τις απόψεις. Να είμαι φιλική και συμπαθητική. Να ακούω βλακείες. Να ακούνε οι άλλοι βλακείες από μένα. Να πρέπει να μιλάω. Να μη μιλάω. Να λέω κάτι λάθος. Να λέω κάτι σωστό.

Να βλέπω κόσμο στα πλοία, κόσμο στις πλατείες, στο σούπερ-μαρκετ, κόσμος παντού. Μικροί και μεγάλοι, νέοι γέροι και παιδιά. Με τρίχες ή χωρίς. Πλούσιοι, φτωχοί, μικρομεσαίοι, οτιδήποτε, όλοι χάλια είναι, όμορφοι και άσχημοι. Μπαίνει ο κοιλαράς στο πλοίο χωρίς μπλούζα, γιατί; Γιατί να θέλω να βλέπω την κοιλιά του; Γιατί να βλέπω τα trendy χαϊμαλιά του δίπλα; Γιατί να περνάω από ολόκληρη πασαρέλα μεθυσμένων για να φτάσω σπίτι μου; Γιατί να ακούω τα σκυλάδικα που παίζουν στο αυτοκίνητο μπροστά στη διαπασών;

Γιατί να πρέπει να έχω καλές σχέσεις με τον προϊστάμενό μου; Με τους συναδέλφους μου; Γιατί δεν πρέπει να θυμώνω; Γιατί πρέπει να προσπαθώ να δω τα θετικά κάθε κατάστασης; Γιατί πρέπει να δικαιολογηθώ για το πώς νιώθω;

Γιατί να πρέπει να είμαι ευχαριστημένη με αυτά που έχω; Γιατί δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια; Γιατί δεν πρέπει να είμαι απαισιόδοξη; Επειδή ρίχνω τους άλλους; Και εμένα με ρίχνουν οι άλλοι.

Γιατί δεν πρέπει να μετανιώνω για τίποτα; Μετανιώνω για τα πάντα. Θέλω να μηρυκάσω στα λάθη του παρελθόντος. Θέλω να είμαι μίζερη. Θέλω να μη με ενδιαφέρει τίποτα στ'αλήθεια.

Hopelessly Devoted to You

Ας πούμε ότι κάποτε σας άρεσε κάποιος. Ας πούμε επίσης ότι είναι η περίπτωση που εσείς δεν του αρέσατε και τόσο πολύ. Το αν έχει γίνει κάτι η όχι είναι άνευ σημασίας, η ουσία είναι ότι σας άρεσε, είσασταν ερωτευμένοι και δεν υπήρξε η ανταπόκριση που επιθυμούσατε. Και το άλλο πρόσωπο γνώριζε τα αισθήματά σας.

Γιατί τα πρόσωπα αυτά υποθέτουν ότι επειδή κάποτε άρεσαν, θα αρέσουν και εις τον αιώνα τον άπαντα; Είναι απίστευτα ενοχλητικό να σε αντιμετωπίζουν σαν το αιώνιο θύμα, αλλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο νάρκισσοι που τους είναι αδιανόητο ότι δεν τους γουστάρει ο κόσμος ολοκληρός και πόσο μάλλον κάποιος που έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον στο παρελθόν -όσο μακρινό κι αν είναι αυτό. Και ό,τι και να κάνεις χάνεις. Τους μιλάς; Νομίζουν ότι το κάνεις για να τους προσεγγίσεις. Δεν τους μιλάς; Το κάνεις επειδή έχεις πικαριστεί που σε απέρριψαν.

Πόσοι και πόσοι από αυτούς που μας έχουν αρέσει στο παρελθόν δεν αποδείχτηκαν στην πορεία κάτι πολύ λιγότερο από αυτό που είχαμε φανταστεί; Πόσους και πόσους τους βαριόμαστε πλέον και μας φαίνεται απίστευτο ότι κάποτε μας άρεσαν; Όχι, αυτό δεν το σκέφτονται οι συνωμοσιολόγοι νάρκισοι... Πάντα υπάρχει μια κρυφή ατζέντα πίσω από ότιδήποτε κάνεις και η ατζέντα αυτή είναι ότι ακόμα τον θέλεις σαν κολασμένη.

Πραγματικά δεν ήξερα να γελάσω ή να θυμώσω όταν τις προάλλες ήμουν σε παρέα, και κάποιος που μου άρεσε κάποτε, όταν τον ρώτησα τι έλεγε με μια φίλη μου (είχα ψιλοακούσει, έλεγε για γκόμενες) απάντησε με υπεράνω και νευρικό ύφος: τίποτα, τίποτα, άστο καλύτερα. Σημειωτέον ότι ο συγκεκριμένος, όχι μόνο μου έλεγε, αλλά με ζάλιζε κιόλας με τις λεπτομέρειες της ερωτικής του ζωής. Και ξαφνικά, από το πουθενά, έγινα η ζηλιάρα γκόμενα. Όχι, μην ακούσει τίποτα, γιατι θα κάνει σκηνή -και καλά. Η σκηνή είναι στην φαντασία του εκάστοτε νάρκισσου, και πολύ θα ήθελε να του την έκανα. Αλλά αφού δεν την κάνω, ας την φαντάζεται αυτός. Ας φέρεται ωσάν να ήταν αλήθεια.

Adieu les enfants

Πριν φύγω για διακοπές έκανα μια εκκαθάριση στο mp3 player, δηλαδή στο κινητό μου..και από όσα είχα κατεβάσει πρόσφατα, αποφάσισα να κρατήσω μόνο τη Regina Spektor. Τη Regina μου τη σύστησε μια φίλη μου και μου έσωσε τη ζωή. Εντάξει, μην υπερβάλλουμε, πάντως μου άρεσε πολύ.

Η Regina είναι πιανίστρια/ τραγουδίστρια από τη Μόσχα -εξ' ου και κάποια ξεσπάσματα στα ρώσικα όταν τραγουδάει. Η οικογένεια της μετακόμισε στην Νέα Υόρκη όταν η Regina ήταν 9 χρονών. Δηλώνει επηρεασμένη από τη Bjork και έχει όντως ένα ιδιαίτερα ελεύθερο, ιδιοσυγκρασιακό τρόπο να τραγουδάει. Οι συνθέσεις της όμως είναι αρκετά πιο ποπ και εύκολες από της Bjork. Μοιάζει αρκετά με Fionna Apple σε πιο καμπαρέ εκδοχή. Διάβασα ότι είναι μέρος της anti-folk σκηνής της Νέας Υόρκης, θα σας γελάσω, δεν ξέρω τι είναι η anti-folk.

Η Regina πάντως είναι ό,τι πρέπει για καλοκαίρι -και όχι μόνο. Ο τελευταίος της δίσκος, το Begin to Hope, είναι πολύ πιο ώριμος από τον προηγούμενο και αν συνεχίσει έτσι θα βγάλει κάτι εξαιρετικό στο μέλλον.

Έχει τραγούδια για το November Rain (that solo's really long, but it's a pretty song), για το καλοκαίρι στην πόλη (summer in the city means cleavage, cleavage), για τον Λουδοβίκο XV (apres moi le deluge, after me comes the flood), για τα τσιγάρα (remember that time I used to smoke only camels), για τη Billie Holiday, ε, τι άλλο να ζητήσει ο άνθρωπος; Η Regina δεν είναι μόνο έξυπνοι στίχοι με ποπ αναφορές, είναι μια αλλόκοτη, καθαρά θηλυκή perfomer και μια ενδιαφέρουσα τραγουδοποιός.

Αυτά λοιπόν, φεύγω και αφήνω τη Regina στο πόδι μου μέχρι το Σεπτέμβριο!! Καλό καλοκαίρι!

Y.Γ. : Δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ με το yousendit τώρα για να ανεβάσω τραγούδι, αλλά αν πατήσετε το link στο όνομά της, θα σας πάει στο site της, που έχει 2 videos από τον προηγούμενό της δίσκο.

Ειδήσεις

Χτες το βράδυ έβλεπα ειδήσεις και παρατήρησα κάτι: οι εκφωνητές φαίνονταν σχεδόν στενοχώρημενοι που Ισραήλ και Χεσμπολάχ δέχτηκαν το ψήφισμα του ΟΗΕ για κατάπαυση του πυρός. Επίσης έκαναν τα πάντα να μας πείσουν ότι δεν πρόκειται, δεν υπάρχει περίπτωση να ισχύσει η εκεχειρία, "σύμφωνα και με τις απόψεις των ειδικών". Οι ειδικοί ήταν ο εξής ένας, ένας πρώην διοικητής ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στο Λίβανο, ο οποίος μάλιστα δεν έλεγε ακριβώς αυτό. Έλεγε το αυτονόητο ο άνθρωπος, ότι είναι πολύ ευαίσθητες οι ισορροπίες.

Τελοσπάντων ας πούμε ότι είναι επαγγελματικό (και ασφαλές βέβαια) να δηλώνεις δύσπιστος για τα πάντα. Μπορεί και να διαλυθεί η εκεχειρία, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι όταν μιλούσαν για "ανελέητους βομβαρδισμούς" και "συνεχιζόμενες επιθέσεις", έλαμπαν τα μάτια τους, είχε μια ζωηράδα η φωνή τους. Όταν μιλούσαν για εκεχειρία και κατάπαυση πυρός, σαν να ατονούσε η φωνή τους, σαν να θόλωνε το βλέμα τους. Πως εξηγείται αυτό; Μια εξήγηση είναι ότι τα ελληνικά ΜΜΕ καλύπτουν θανάτους και καταστροφές με τόση λύσσα και μανία, που νομίζω ότι βρίσκουν μια σαδιστική/μαζοχιστική ικανοποίηση σε αυτό. Και όταν τους στερείς αυτή την ικανοποίηση, υποσυνείδητα προφανώς, νιώθουν μια απογοήτευση. Hate is a fascinating feeling που έλεγε και κάποιος.

Δεν θέλω να γίνω κακιά, αλλά πραγματικά αυτή είναι η εικόνα που δώσανε χτες οι εκφωνητές.

Για τέλος ένα άλλο ευτράπελο από τις ειδήσεις μας: έλεγε η εκφωνήτρια με επικριτικό ύφός "επιμένουν τα βρετανικά ΜΜΕ σε απίστευτα σενάρια τρόμου". Ενώ τα ελληνικά ΜΜΕ, σε αντίστοιχη περίπτωση, θα κρατούσαν τη γνωστή τους ψύχραιμη και υπεύθυνη στάση. Ας γελάσω!

Ποιά είναι διαφορά μεταξύ του ψεύτη και του ασυνεπή;

Το αποτέλεσμα είναι σίγουρα το ίδιο: σου λέει κάποιος ότι θα κάνει το Α και τελικά κάνει το Β. Ίσως η μοναδική διαφορά να είναι στην πρόθεση, δηλαδή ο ψεύτης όταν λέει 'ναι' το ξέρει ότι εννοεί κατά βάθος 'όχι'.

Αλλά και ο χρόνια ασυνεπής, δεν έχει την αυτογνωσία να ξέρει ότι όταν λέει 'ναι', ουσιαστικά εννοεί 'ίσως'; Και αφού την έχει -γιατί πιστεύω ότι από μια ηλικία και μετά, όλοι ξέρουμε τα όριά μας- γιατί επιμένει να εξαπατά τους άλλους και τον ευατό του και να δίνει υποσχέσεις;

Οι ασυνεπείς άνθρωποι έχουν ένα μοναδικό τρόπο να διαλύουν τις ψευδαισθήσεις των άλλων. Κάθε φορά. Με τρομακτική συνέπεια.

Τα καλοκαιρινά διλήμματα

Summertime and the living is easy σου λέει ο άλλος. Στην πραγματικότητα, βασανιστικά, βαθύτατα υπαρξιακά διλήμματα μας ταλανίζουν κάθε καλοκαίρι. Ιδού τα βασικότερα, χωρίς αξιολογική κατάταξη:

• Να βάλω τον κλιματισμό και να δροσιστώ πραγματικά, ή να ακούσω την οικολογική μου συνείδηση και να βάλω τον ανεμιστήρα προσποιούμενη ότι δεν ζεσταίνομαι;

• Να ακούσω Πετρίδη ή να κοιμηθώ; Βλάσφημο το δίλημμα…

• Να πάρω γρήγορο ή συμβατικό πλοίο; Αυτό θα μπορούσε να είναι και αυτό που λέμε ρητορικό ερώτημα, μιας και σύμφωνα με τον νόμο της προς τα κάτω ισοπέδωσης, τα γρήγορα γίνονται όλο και πιο αργά, χαλάνε, αργούν και είναι απίστευτα στριμωγμένα. Που θα πάει, σε λίγο θα είναι εντελώς ίδια με τα συμβατικά –εκτός από την τιμή τους φυσικά. Οπότε ό,τι και να πάρεις, χάλια θα είναι. Μάλλον το θέμα είναι αν θέλεις να χτυπήσει το αεράκι στο κατάστρωμα ή όχι…

• Να πάω σε ξερονήσι ή σε νησί με πράσινο; By the way και όχι επειδή είμαι από τις Κυκλάδες, αλλά γιατί το πράσινο θεωρείται αξιωματικά πιο όμορφο από την ξεραΐλα; Όχι, πείτε μου, γιατί;; Ποιος είπε πρώτος ότι τα δέντρα είναι πιο ωραία από τα βράχια και τον πιστέψανε όλοι;

• Να πάρω μπύρα ή να συνεχίσω με καφέ; Το δίλημμα αυτό πάντα εμφανίζεται γύρω στις 8 το απόγευμα. Καλά, σε κάποιους εμφανίζεται και από τις 12 το μεσημέρι και φυσικά κάποιοι δεν μπαίνουν καν στο δίλημμα και ξυπνάνε με μια ωραιότατη μπύρα, δεν τίθεται θέμα.

• Να βουτήξω στη θάλασσα κάνοντας έτσι το κολυμβητικό μου καθήκον ή να κάτσω κι άλλο ξαπλωμένη στην αμμουδιά όπως προστάζει η φυσική ροπή μου στην αδράνεια;

• Να πάρω cd μαζί μου ή να αφεθώ στις ωραίες, γραφικές επιλογές του τοπικού ραδιοφώνου; Οι οποίες εντάξει, μπορεί καμιά φορά να σε εκπλήξουν ευχάριστα, παίζοντας ας πούμε το «Κιθαρίστας ή Ντράμερ» και βυθίζοντας σε έτσι σε ένα άλλο από τα άλυτα διλήμματα της ζωής σου…

Oh master, my master

Σήμερα κατά τύχη είδα μια ταινία της οποίας δεν γνώριζα καν την ύπαρξη. Λεγόταν «The Prime of Miss Jean Brodie» και πρωταγωνιστούσε η Maggie Smith, η οποία κέρδισε και το Όσκαρ εκείνη τη χρονιά (το 1969) για το ρόλο της. Δεν την είδα καν από την αρχή, αλλά ο διάλογος ήταν τόσο καλογραμμένος και οξυδερκής που δεν μπόρεσα καν να σηκωθώ από τη θέση μου για να ψάξω να δω στο πρόγραμμα ποια στο καλό ήταν αυτή ταινία -το Filmnet δεν έχει και διαφημίσεις.

Την είδα λοιπόν χωρίς να ξέρω απολύτως τίποτα για αυτή, πράγμα σπάνιο τη σήμερον ημέρα και τολμώ να πω πως εντυπωσιάστηκα. Χωρίς να είναι κανένα αριστούργημα η ταινία είναι μια εξαιρετική σπουδή χαρακτήρων και θίγει πάρα πολλά θέματα, όπως η σχέση μαθητή-δασκάλου, η σεξουαλική και πνευματική ελευθερία, η εξουσία και η αμφισβήτησή της. Η ιστορία είναι ότι η Jean Brodie είναι μια φιλελεύθερη δασκάλα σε ένα συντηρητικό σχολείο θηλέων στη Σκοτία του 1930. Από την αρχή της ταινίας βλέπουμε ότι η Brodie είναι φανατικά αφιερωμένη στον στόχο της διδασκαλίας, της διάπλασης του πνεύματος αν θέλετε. Πρόκειται για μια από αυτές τις δασκάλες που εντυπώνονται για πάντα στο μυαλό των εφήβων μαθητών τους: έξυπνη, αστεία, καλλιεργημένη, γοητευτική και εντελώς αντικονφορμίστρια, τόσο όσον αφορά τις μεθόδους της, όσο και σε σχέση με τα ήθη της εποχής. Ο δηλωμένος σκοπός της είναι να διδάξει στα παιδιά την καλοσύνη, την ομορφιά και την αλήθεια. Από την αρχή βέβαια φαίνονται κάποιες ρωγμές στην πανοπλία της, όπως μια σχετική αλαζονεία και η τάση της να τις πατρονάρει τις μαθήτριές της.

Στην πορεία η δεσποινίς Brodie γίνεται οπαδός του Φράνκο και της φασιστικής ιδεολογίας, την οποία θέλει να ενσταλάξει και στην τάξη της... Η αλήθεια είναι ότι πολλοί άνθρωποι της διανόησης της εποχής (κλασσικό παράδειγμα ο Ezra Pound) είχαν ενθουσιαστεί με μια ρομαντική ιδέα της δύναμης του φασισμού να αλλάξει τον κόσμο. Όπως και τώρα νομίζω πολλοί διανοούμενοι εκστασιάζονται με αντιδραστικά, αυταρχικά κινήματα επειδή θεωρούν ότι θα μας λυτρώσουν από την παρακμή του δυτικού πολιτισμού, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Το θέμα είναι ότι μετά από αυτή την αποκάλυψη και όλα όσα τραγικά επακολουθούν, έρχονται στο φως όλες οι σκοτεινές πλευρές του χαρακτήρα της δεσποινίδος Brodie: είναι ματαιόδοξη (τρομερή η έκφραση της Maggie Smith όταν καταλαβαίνει ότι έχασε το τρένο του γάμου, παρά τη αιώνια δύναμη που θεωρεί ότι ασκεί στους άντρες), αυταρχική, χειριστική και απίστευτα εγωπαθής. Παρόλα αυτά, παραμένει ένας συναρπαστικός χαρακτήρας.

Η μαθήτρια που όρθωσε το ανάστημά της εναντίον της ήταν και η καλύτερη της μαθήτρια: ήταν αυτή που είχε αφομοιώσει τα διδάγματα της Brodie για αυτονομία, δυναμισμό και ανεξάρτητο τρόπο σκέψης.

Και αυτό νομίζω ότι είναι το μεγάλο προτέρημα αυτής ταινίας: ότι δείχνει έναν πραγματικά ανθρώπινο, τρισδιάστατο χαρακτήρα, με όλες τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις που μπορεί να εμπεριέχει. Σχεδόν σε όλη την ταινία ο θεατής είναι διχασμένος σχετικά με την miss Brodie, την αντιπαθεί και την θαυμάζει ταυτόχρονα. Ακόμα και μετά το τέλος, δεν μπορείς να την αποφασίσεις εάν είναι καλή ή κακή. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, είναι και τα δύο ταυτόχρονα, αλλά ποιος θα τολμούσε τώρα να παρουσιάσει ως πρωταγωνιστή έναν τόσο πολιτικά αμφιλεγόμενο χαρακτήρα; Θα έπεφταν όλοι να τον φάνε ζωντανό στο όνομα της πολιτικής ορθότητας (που πολλά καλά έκανε, ειδικά για τις γυναίκες, αλλά αρκετά πια).

Νομίζω ότι οι μοναδικοί αμφιλεγόμενοι χαρακτήρες που δεχόμαστε πια στο σινεμά είναι οι πληρωμένοι δολοφόνοι του Ταραντίνο και αυτό γιατί δεν είναι άνθρωποι, είναι καρικατούρες ανθρώπων.

Καινούριοι φίλοι

Οι καινούριοι φίλοι είναι δύσκολοι. Και οι παλιοί φίλοι κάποτε ήταν καινούριοι, πως τους κάναμε παλιούς; Αλλά οι πρώτες ημέρες της φιλίας μας χάνονται στα βάθη του χρόνου και εξάλλου ήμασταν πολύ μικρότεροι τότε.

Και ενώ είσαι με την ολοκαίνουρια γυαλιστερή σου φίλη και όλα πάνε τέλεια, ξαφνικά έρχεται η ρήξη. Δεν είναι απαραίτητα διαφωνία ή λογομαχία, είναι όμως το σημείο καμπής, όπου βλέπεις ότι δεν είναι και τόσο φοβερή η καινούρια σου φίλη. Ούτε κι εσύ είσαι τόσο φοβερή για αυτήν. Μέσα σε μια στιγμή σε κουράζει τόσο αφόρητα. Ως εκ θαύματος συνειδητοποιείς τον άλλον για αυτό ακριβώς που είναι και για όλα αυτά τα άπειρα εκνευριστικά χαρακτηριστικά που έχει. Τότε όλα τα σκόρπια κομμάτια συνδέονται, ναι, αυτό που σε είχε πειράξει την άλλη φορά και το είχες ξεχάσει, δεν ήταν ιδέα σου. Ήταν ένα δείγμα κάποιου μεγαλύτερου πράγματος. Σαν σε αποκαλυπτήρια αγάλματος βλέπεις πως είναι και πως θα είναι ο άλλος. Και ξέρεις ότι αυτό δεν θα αλλάξει. Το θες ή δεν το θες λοιπόν;

Τότε εμένα με πιάνει πανικός, γιατί σκέφτομαι, πως δεν το είχα καταλάβει αυτό; Μου φαίνεται απαίσιος ο άλλος και απαίσια και εγώ που τον έκανα φίλο μου. Τώρα δεν ξέρω αν θέλω να είμαστε φίλοι. Τώρα μου φαίνονται όλα, οι εξομολογήσεις, οι βόλτες, τα ξενύχτια, όλα ένα τεράστιο λάθος. Όχι, δεν ξέρω ακόμα αν τον θέλω μαζί μου και αυτή η απρόσμενη αβεβαιότητα με θλίβει.

Μα είναι τόσο δύσκολοι οι καινούριοι φίλοι.

Induction of Psychoneuroses by Conditioned Reflex Under Stress

My name is Harry Palmer, my name is Harry Palmer, my name is Harry Palmer …επαναλαμβάνει πυρετωδώς ο Michael Caine προκειμένου να αντισταθεί στην πλύση εγκεφάλου που υφίσταται από κακούς κομμουνιστές στο ψυχροπολεμικό θρίλερ The IPCRESS File.

Πέρα από την ψυχροπολεμική και κάπως απλοϊκή πλοκή της, η ταινία παραμένει από τις καλύτερες κατασκοπικές ταινίες που έχουν γυριστεί, κυρίως χάρη στην ατμόσφαιρά της. Ευτυχώς το φιλμ δεν εμμένει σε κάποια αντικουμμουνιστική προπαγάνδα, αφού ουσιαστικά το μοναδικό ψυχροπολεμικό στοιχείο είναι ότι οι μερικοί από τους κακούς προέρχονται από το Σιδηρούν Παραπέτασμα (ο Αρχικακός μάλιστα είναι Αλβανός, οποία πρωτοτυπία!).

Εκτός από το εθιστικό score του John Barry και τις υποβλητικές γωνίες λήψης, η ταινία διαθέτει στον ρόλο του διοπτροφόρου γκουρμέ πράκτορα και τον πιο γοητευτικό Michael Caine που έχω δει στη ζωή μου. Καμία σχέση με James Bond, ο δικός μας πράκτορας προέρχεται από τη λαική τάξη, πηγαίνει στο σούπερ-μάρκετ σαν κανονικός άνθρωπος, ζει σε μια γκαρσονιέρα και η δουλειά του εναλλάσσεται μεταξύ της βαρετής συμπλήρωσης αναφορών σε δημόσια υπηρεσία και το ελάχιστα πιο συναρπαστικό κυνήγι των υπόπτων στους δρόμους του Λονδίνου. Τίποτα ιδιαίτερα glamorous λοιπόν, ο Harry Palmer τσαλακώνεται αρκετά στην ταινία αλλά καταφέρνει να αντιμετωπίζει τα πάντα με ψυχραιμία, εξυπνάδα, μια δόση αναίδειας και καλό γούστο -πάντα. Ο Michael Caine έχει ξαναϋπάρξει ωραίος (στο Alfie) έχει ξαναϋπάρξει σκληρός (στο Get Carter φυσικά) αλλά ποτέ τόσο τρωτά cool.

Δεν μαύρισες! (τεθλιμμένο βλέμα)

Αν ξανακούσω αυτή την ατάκα άλλη μια φορά, το ορκίζομαι ότι θα εκραγώ. Οι εξυπνάκηδες που μου το λένε προϋποθέτουν (λανθασμένα):

1.Ότι θέλω να μαυρίσω. Πραγματικά, δεν θέλω καθόλου. Το μαύρισμά μου είναι αδιάφορο, έως και απωθητικό, ειδικά σε ανθρώπους που το έχουν παρακάνει και παίρνουν ένα πορτοκαλο-καφέ καμένο χρώμα. Φαίνεται ότι το δέρμα τους έχει υποφέρει, είναι αφυδατωμένο, ζαρωμένο και στεγνό. Επίσης δεν μου αρέσει καθόλου να κάθομαι κάτω από τον ήλιο. Δεν είναι μόνο λόγω των βλαβερών ακτίνων, απλώς ποτέ δεν μου άρεσε η ηλιοθεραπεία. Και μια είδηση για όσους θέλουν να μαυρίσουν: όσο και να προσπαθήσουν, το δέρμα τους δε θα πάρει ποτέ τη γλυκιά, στιλπνή απόχρωση που έχει το φυσικά σκούρο δέρμα.

2.Ότι μπορώ να μαυρίσω. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη νοημοσύνη ή εμπειρία για να γνωρίζεις ότι όσοι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα λευκοί, δεν μαυρίζουν. Στην καλύτερη περίπτωση και αν είναι πολύ προσεκτικοί, παίρνουν λίγο χρώμα, στη χειρότερη παθαίνουν εγκαύματα.

Μια τελευταία απορία: έστω οι άνθρωποι που με βλέπουν για πρώτη φορά στη ζωή τους το καλοκαίρι να έχουν αυτή την απορία. Οι άνθρωποι που με ξέρουν χρόνια και δεν με έχουν δει ποτέ των ποτών να μαυρίζω, γιατί επιμένουν να επαναλαμβάνουν αυτή την ερώτηση σαν κακοπρογραμματισμένα αυτόματα;

To concert or not to concert?

Δεν είμαι φανατική οπαδός των Depeche Mode, αλλά το Violator είναι από τους αγαπημένους μου δίσκους -και ένας από τους καλύτερους των 90’s κατά τη γνώμη μου- οπότε όδευσα και εγώ προς το Terra Vibe χτες για να κάνω και το καθήκον μου ως μουσικόφιλος.

Στο φιλοσοφικό ερώτημα αν αξίζει τον κόπο να πηγαίνεις σε τόσο μεγάλες συναυλίες, όπου ξέρεις ότι θα ταλαιπωρηθείς αφάνταστα και μάλλον δεν θα δεις τίποτα, η απάντηση είναι ναι. Οι Depeche Mode έκαναν μια φοβερή εμφάνιση με αέρα και απόδοση μεγάλου συγκροτήματος. Ήταν πραγματικά πολύ καλύτεροι απ’ότι περίμενα, ο ήχος τους ήταν καταπληκτικός και η φωνή του τραγουδιστή σε άψογη φόρμα. Τολμώ να πω ότι στα παλιά τους μου άρεσαν περισσότερο, αλλά πάλι δεν ξέρω και καλά τα καινούρια.

Έφτασα κάπως αργά, τι κάπως δηλαδή, ακριβώς όταν βγήκαν. Γινόταν της κακομοίρας από κόσμο και επικρατούσε ένας γενικότερος εκνευρισμός καθώς διάφοροι μετακινούνταν προσπαθώντας να φτάσουν λίγο πιο μπροστά -ναι και εγώ μαζί τους, ξέρετε με την κλασσική μέθοδο: προσκολλούμαστε σε παρέα που ανοίγει δρόμο και πάμε και εμείς σαν τους κολαούζους από πίσω… Είναι κάτι που με εκνευρίζει όταν το κάνουν οι άλλοι, από την άλλη δεν μπορούσα να πιστέψω ότι δεν θα έβλεπα απολύτως τίποτα. Μη νομίζετε ότι είχα την απαίτηση να πάω μπροστά, απλώς λίγο λιγότερο πίσω..

Είναι και αυτό ένα άλλο βασανιστικό ερώτημα: μπορείς να ευχαριστηθείς μια συναυλία όταν δεν βλέπεις τίποτα; Δηλαδή σε πολλά βίντεο από τεράστια live βλέπεις τη λαοθάλασσα να χορεύει και να εκστασιάζεται και σκέφτεσαι: γιατί χαίρονται τώρα αυτοί;; θα μπορούσαν να είναι και σπίτι τους και να βλέπουν το συγκρότημα σε live στην τηλεόραση… Ξέρω, δεν είναι έτσι ακριβώς, η ατμόσφαιρα της ζωντανής παράστασης, η εμπειρία που μοιράζεσαι με χιλιάδες την ίδια στιγμή, κλπ…Still…κάτι λείπει όταν δεν βλέπεις όχι μόνο το συγκρότημα, αλλά ούτε καν τις οθόνες ή τα φώτα της σκηνής. Σε κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε τέτοιο πήξιμο που αποφάσισα ότι δεν είχε νόημα πλέον, εφόσον δεν μπορούσα να αναπνεύσω και εξακολουθούσα να μη βλέπω. Φευ! Ο χοντρός γίγαντας πίσω μου είχε τόσο εκνευριστεί με τον κόσμο που πηγαινοερχόταν, που αφού μας έχωσε μία στα πλευρά με το κράνος που κρατούσε, δήλωσε ότι ο επόμενος που θα επιχειρήσει να κουνηθεί θα φάει κλωτσιά. Nobody moves, nobody gets hurt που λέμε. Καλά να μιλάμε εμείς οι κοντοί, να ενοχλείται ο ψηλός των 100 κιλών με τον κόσμο…Τι να κάνουμε, λουφάξαμε εκεί για λίγο, αναλογιζόμενοι το γνωστό γνωμικό, 'όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα' και μετά από κανά μισάωρο κάναμε τη μεγάλη έξοδο. Είναι τραγικό να μη σε αφήνουν ούτε καν να πας προς τα πίσω..μια κοπέλα έλεγε στη φίλη της να κάνει πως λιποθυμάει για να μπορέσουν να βγουν!! Αλλά τι θα ήταν οι συναυλίες χωρίς αυτές τις εμπειρίες;

Αφού πήγα λοιπόν τελείως πίσω και αφέθηκα στη μοίρα μου, χρησιμοποιώντας κατά καιρούς τα γνωστά τρικ, όπως στηρίζουμε τις φτέρνες μας σε πεταμένα μπουκάλια νερού για να ψηλώσουμε (λέγεται και νερόσολα) και βλέπουμε τη συναυλία από την κάμερα του μπροστινού, μπόρεσα να απολαύσω τη συναυλία. Η οποία ήταν πολύ καλή, δεν ξέρω αν σας το είπα!!

Υ.Γ. Δεν πολυέβλεπα τις οθόνες αλλά νομίζω ότι κυρίως προέβαλλαν διάφορες άλλες εικόνες, και αυτές που έδειχναν από τη συναυλία δεν ήταν πάντα κατατοπιστικές, π.χ. για ένα σχεδόν ολόκληρο ένα τραγούδι η κάμερα είχε κάνει ζουμ στην κιθάρα. Έλεος!! Νομίζω ότι οι οθόνες αυτές μπορεί να αποδειχθούν σωτήριες σε τέτοιες καταστάσεις και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να εκφραστεί καλλιτεχνικά εκείνη τη στιγμή ο σκηνοθέτης (;) της συναυλίας.

Over the Dunes and Far Away

Ψάχνοντας να βρω ένα βιβλίο για να διαβάσω στη Φολέγανδρο, αφού είχα μόλις τελειώσει τη «Μυστική Ιστορία» -εξαιρετικό παρεμπιπτόντως- το μάτι μου έπεσε πάνω στον εξής τίτλο: «Ο Μεσσίας του Dune». Είχα διαβάσει το πρώτο Dune όταν ήμουν 21 και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας Frank Herbert είχε δημιουργήσει ένα δικό του σύμπαν εφάμιλλο σε συγκρότηση με αυτό του «Άρχοντα των Δακτυλιδιών», με διαφορά ότι το Dune είχε εντονότερες θρησκευτικές, οικολογικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις. Και φυσικά ότι το Dune είναι μια διαστημική όπερα που εκτυλίσσεται στο μακρινό μέλλον. Σύμφωνα με τα λεγόμενα στο οπισθόφυλλο, το Dune είναι για το είδος science fiction ότι είναι ο «Άρχοντας» για το είδος fantasy. Περιληπτικά, βρισκόμαστε 22.000 χρόνια στο μέλλον, οι υπολογιστές έχουν απαγορευτεί, οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει προηγμένες δυνατότητες -όπως το να κάνουν περίπλοκους μαθηματικούς υπολογισμούς, να προβλέπουν το μέλλον- και διάφοροι Οίκοι αγωνίζονται για την κυριαρχία σε έναν κόσμο που κινείται -κυριολεκτικά και μεταφορικά- από το μελάνζ, ένα μπαχαρικό που παράγεται μόνο στον πλανήτη Dune.

Ομολογουμένως προσέγγισα τη συνέχεια του Dune επιφυλακτικά και με μια διάθεση του τύπου διακοπές είμαστε, ας διαβάσουμε και κάτι χαζό να περάσει η ώρα. Όταν ξεκίνησα να το διαβάζω μάλιστα οίκτιρα τον εαυτό μου και τον νεανικό ενθουσιασμό μου με το πρώτο Dune. Όμως… άσχετα από την λογοτεχνική τους αξία, που δεν είναι και ασήμαντη, τα βιβλία του Dune, συμπιλαμβανομένου του "Μεσσία" καταφέρνουν να σε βυθίσουν στον βυζαντινό άνυδρό κόσμο τους τόσο έντεχνα, που μέχρι να πεις μελάνζ έψαχνα στη Wikipedia να διαβάσω την περίληψη του πρώτου Dune, για να θυμηθώ τις φυλές του μελλοντικού πλανητικού συστήματος, τα πλάσματά του και τις δολοπλοκίες τους. Όλες οι λέξεις φαίνονταν μαγικές -ο Herbert έχει φτιάξει και αυτός μια δική του γλώσσα, αν και δεν την έχει προχωρήσει τόσο όσο ο Tolkien- τα σκουλήκια της ερήμου, το μπαχαρικό μελάνζ, οι Μπέν Γκέζεριτ, οι Μορφοπλάστες, η Συντενχία των Πηδαλιούχων, η Μπατλεριανή Τζιχάντ, ο Μουάντ’ Ντιμπ, η Λαίδη Τζέσικα, οι Κουιζάρατ, οι Φρέμεν… Σκέφτομαι μέχρι να νοικιάσω την ταινία του Lynch που όλοι λένε ότι είναι μεγάλη μάπα ή και να πάρω την εξάωρη τηλεοπτική σειρά που γυρίστηκε πρόσφατα. Θέλω να δω σκουλήκια της ερήμου και αποστακτικές στολές, να ακούσω τη Φωνή, πως το λένε!!

Anger Management

Όπως έγραψε και μια αθλητική εφημερίδα: «Τι έπαθαν όλοι οι κουλτουριάρηδες με τον Ζιντάν; Ένας τσαμπουκάς έγινε»

Ακριβώς. Δεν κατάλαβα γιατί ο Ζιντάν έγινε το σύμβολο της χαμένης αθωότητας του αθλητισμού ή της αντίδρασης στο κατεστημένο επειδή έδωσε μια κουτουλιά!!

Για να είμαι ξεκάθαρη, δεν το θεωρώ κάτι ιδιαίτερα κατακριτέο. Ανθρώπινο είναι. Αλλά όχι και να εκστασιαστώ κιόλας επειδή φόρτωσε ο Ζιντάν.

Ως ευέξαπτος άνθρωπος -μικρότερη βάραγα κι εγώ, αλλά μου είπαν ότι τα κοριτσάκια δε βαράνε- γνωρίζω ότι το να χάσεις την ψυχραιμία σου γίνεται σε χρόνο dt όταν κάποιος πατήσει το κουμπί σου. Και εκείνη τη στιγμή, χάνεις κάθε έλεγχο και δεν υπολογίζεις τίποτα, όχι λεφτά και υστεροφημία, ούτε την ίδια σου τη σωματική ακεραιότητα.

Σας το λέει γυναίκα που καυγαδίζει με τύπους που την πειράζουν στο δρόμο, μόνη της στα μαύρα μεσάνυχτα. Οπότε, συγγνώμη που δεν εντυπωσιάζομαι που ο Ζιντάν, γνωστός τσαντίλας, τσαντίστηκε για άλλη μια φορά, σε ένα απολύτως ελεγχόμενο περιβάλλον. Το αξιοθαύμαστο θα ήταν να διατηρούσε τη ψυχραιμία του.

Δεν θέλω να πω ότι εγώ είμαι μεγαλύτερος μάγκας από το Ζιντάν. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν θυμώνεις δεν ελέγχεις καθόλου τις αντιδράσεις σου, δεν ξέρεις καν που βρίσκεσαι και μερικές φορές είναι πολύ ηδονικό να αφήνεσαι έρμαιο των ενστίκτων σου, αλλά: εκρήξεις τέτοιου τύπου δεν συνιστούν λελογισμένη αντίδραση, ούτε υποκινούνται από κάποια επεξεργασμένη ιδεολογία. Ήτοι: ο Ζιντάν είμαι σίγουρη ότι καμία όρεξη δεν είχε να αντιδράσει στην καταπίεση των απανταχού ιθυνόντων και του επαγγελματικού αθλητισμού. Απλώς θύμωσε και δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί. Σιγά τα ωά. Και όσοι βλέπουν κάτι παραπάνω σε αυτό, καλό θα είναι να κοιτάξουν να φτιάξουν τη ζωή τους και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, γιατί μάλλον θέλουν να δώσουν κουτουλιές και δεν μπορούν.

Ξέρεις ότι είναι καλοκαίρι όταν...

• Είσαι στην παραλία και ψάχνεις όλη τη σκάλα των AM και των FM, ανεμίζοντας ταυτόχρονα το ραδιοφωνάκι με κυκλικές κινήσεις, για να βρεις που πιάνει ΝΕΤ στην περιοχή που διακοπεύεις και να καταφέρεις να ακούσεις Πετρίδη. Δύσκολη η προσπάθεια και γίνεσαι λίγο γραφικός και αντικοινωνικός για την παρέα σου, αλλά αν το καταφέρεις θα αναμοιφθείς: η εκπομπή το καλοκαίρι με ακουστικά στην παραλία είναι εμπειρία.

• Ακούς διάφορους ήχους με αυξημένη συχνότητα και ένταση: τα νερά που τρέχουν από τα λάστιχα και ξεπλένουν τα μπαλκόνια, το κρακ-κρακ των ζαριών στο τάβλι, τις συζητήσεις των γειτόνων, τις φωνές από παρέες που κάνουν πάρτι και γενικώς ότιδήποτε συμβαίνει στο αθάνατο ελληνικό ακάλυπτο.

• Έχεις πονόλαιμο και συνάχι από τον κλιματισμό...!

• Φοράς τα γυαλία ηλίου σου ακόμα και όταν είναι οκτώ η ώρα βράδυ. Σε βρίσκει η νύχτα με τα γυαλιά ηλίου ξεχασμένα στο κεφάλι...
  

• Πίνεις -ακόμα περισσότερες- μπίρες.

• Βάφεις τα νύχια των ποδιών σου (αυτό για τα κοριτσάκια -και τα αγοράκια που ακούνε glam-rock)

• Βρίσκεσαι αρκετά συχνά στο Λυκαβηττό, στο Θέατρο Βράχων και σε διάφορους ορεινούς συναυλιακούς χώρους. Παίρνεις μπουφανάκι γιατί φυσάει.

• Σινεμά πηγαίνεις σε ταινίες που το χειμώνα δεν θα τις έπαιρνες ούτε σε dvd. Και σε επανεκδόσεις "κλασσικών αριστουργημάτων" για να εξιλεωθείς για τις προηγούμενες ταινίες..

• Είσαι στην πλατεία Μαβίλη. Νομίζω ότι δεν έχω δει ποτέ αυτή την πλατεία χειμώνα. Ή με το φως του ηλίου.

• Στην τηλεόραση βλέπεις όλους τους γνωστούς ηθοποιούς 10 χρόνια νεότερους.
  

• Και είσαι στη μέση του καλοκαιριού όταν κάποιοι απαισιόδοξοι αρχίζουν να λένε "καλό χειμώνα"
  

Μου τη δίνει όταν γίνεται αυτό!!

Είμαι γκρινιάρης άνθρωπος και εν μέρει γι’ αυτό ξεκίνησα το blog, για να γκρινιάζω και δημοσίως. Τώρα τελευταία όμως έχω αναθεωρήσει το πόσο πραγματικά γκρινιάρα είμαι. Αυτό γιατί έχει τύχει και συναναστρέφομαι έναν άνθρωπο ο οποίος σε κάθε κουβέντα μας έχει ως μόνιμη επωδό: Δεν με ενδιαφέρει αυτό, σιχαίνομαι/ απεχθάνομαι το δείνα. Αναρωτιέμαι δύο πράγματα:

1. Τι τον ενδιαφέρει τελικά;

2. Γιατί νομίζει ότι ενδιαφέρει εμάς τι τον ενδιαφέρει;

Νομίζω ότι υπάρχει μια δόση ψώνιου στους ανθρώπους που έχουν την τάση να σου ανακοινώνουν τι τους αρέσει και τι δεν τους αρέσει χωρίς να τους έχεις ρωτήσει. Είναι σαν να θεωρούν τους εαυτούς τους και τη γνώμη τους ιδιαίτερα σημαντική. Μια φίλη μου λέει ότι το να δηλώνεις τόσο απερίφραστα τη θέση σου δείχνει ένα διανοητικό θάρρος. Ίσως, αλλά πιστεύω ότι είναι γενικώς της μόδας να είσαι μπλαζέ, οπότε δεν το θεωρώ και τόσο θαρραλέο.

Στην τελική ανάλυση αυτά που καλείσαι να υπερασπιστείς είναι αυτά που αγαπάς. Και όταν αδιαφορείς για τα πάντα, ή μισείς τα πάντα δεν ρισκάρεις τίποτα. Γιατί αυτός που αγαπάει κάτι είναι ευάλωτος στην αγάπη του αυτή. Αυτός που μόνο μισεί ή αδιαφορεί δεν έχει τίποτα να χάσει, τίποτα να εξηγήσει. Όποτε όλα είναι ευκολότερα.

Χοροστάσιο: Don’t Believe the Hype

Όποιος διάβασε το άρθρο για το Χοροστάσιο στην Athens Voice θα νομίζει ότι επρόκειτο για το κορυφαίο μαγαζί της πόλης. Η αλήθεια είναι ότι το Χοροστάσιο ήταν ένα συμπαθητικό μέρος και μια καλή προσπάθεια σε μια πόλη που τα μαγαζιά που παίζουν ροκ/alternative σπανίζουν, αλλά τίποτα παραπάνω. Η μουσική του ήταν αρκετά προβλέψιμη και mainstream, το δε κλίμα κάτι μεταξύ και είμαστε/ δεν είμαστε κυριλέ και δεν βλέπουμε και τίποτα –μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά. Για τη δικιά μου παρέα ήταν πάντα η τελευταία επιλογή, το μαγαζί αυτό που ανασύρεται στην επιφάνεια της μνήμης σου ξαφνικά, όταν δεν έχει μείνει τίποτε άλλο και λες: παιδιά, υπάρχει και το αυτό το Χοροστάσιο, πάμε εκεί; Πρόταση στην οποία η ανταπόκριση ήταν συνήθως μουγκρητά.

Τέλος πάντων, η πραγματικότητα είναι υποκειμενική και κάποιοι άνθρωποι ίσως βίωσαν το Χοροστάσιο ως κάτι συγκλονιστικό. Και δικαίωμά τους. Όχι όμως και να μας πλασάρεται το Χοροστάσιο ως η αιχμή του δόρατος της εναλλακτικής Αθήνας των 90’s.

Ωραία και σημαντικά μαγαζιά ήταν η Οκτάνα, το Mo Better στην αρχή, το Booze παλιότερα… Αυτά μπορώ να σκεφτώ τώρα. Και αυτά ήταν πραγματικά εναλλακτικά μαγαζιά, αλλά ανάθεμα αν γράψουν ποτέ τίποτα για αυτά.

Άτιμο Sudoku

Δηλώνω ότι έχω σώας τα φρένας και ότι αφήνω ως κληρονομιά στους απογόνους μου τα λυμένα sudoku μου, τα οποία και θεωρώ ως απόδειξη της ασίγαστης διανοητικής μου δραστηριότητας.

Αυτό που δε θέλω όμως να δουν οι απόγονοί μου, είναι ο χρόνος που μου πήραν τα sudoku για να λυθούν. Όπως πολύς κόσμος, για να παίξω, μπαίνω και εγώ στο www.websudoku.com, το οποίο σου δίνει και στοιχεία για τους άλλους παίκτες, ήτοι πόσο χρόνο τους πήρε να λύσουν τα sudoku. Την πρώτη φορά που γεμάτη περηφάνια έλυσα το πρώτο sudoku χωρίς λάθη (και τα λάθη που κάνω είναι τα πιο ηλίθια, του τύπου βάζω δυο φορές τον ίδιο αριθμό στο ίδιο κουτάκι, μα δεν είμαι καλά) και θέλησα να συγκρίνω το χρόνο μου με τους άλλους (άτιμη δυτική ανταγωνιστική κοινωνία) βρέθηκα προ μεγάλης και οδυνηρής εκπλήξεως: Το 99% των παικτών ήταν γρηγορότεροι από εμένα…

Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ και λίγο πριν σκίσω τα πτυχία μου και πάρω τηλέφωνο την μητέρα μου να της πω ότι τελικά δεν γέννησε μια μεγαλοφυΐα, σκέφτηκα ότι μάλλον φταίει η έλλειψη εμπειρίας. Και ξεκινάω γεμάτη χαρά και προσδοκίες (όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα) να λύνω sudoku, μέχρι να εξοικειωθώ βρε παιδί μου. Κατέβασα και οδηγίες για τις ταχύτερες μεθόδους λύσης. Κοινώς έπαθα μια μίνι ψύχωση (μίνι γιατί έχω πάθει και μίντιουμ και μάξι, και γραμμή άλφα) και άρχισα να λύνω περί τα πέντε sudoku την ημέρα με το σκοπό να κατεβάσω τους χρόνους μου. Μετά από ποταμούς αίματος, δακρύων και ιδρώτα (συγγνώμη, καλοκαίρι έχουμε), κατάφερα να λύσω ένα evil (το δυσκολότερο επίπεδο) σε 23 λεπτά. Περιχαρής πατάω το κομβίον που δείχνει τους συγκριτικούς χρόνους και οϊμένα: Το 77% ήταν ταχύτεροι από εμένα. Ο μέσος όρος λύσης για είναι σατανικούλι sudoku είναι 12 λεπτά.

Το site νομίζω ότι δεν σηκώνει εξαπάτηση, ή αν σηκώνει δεν το έχω ανακαλύψει εγώ. Αυτό σημαίνει ότι ο μέσος άνθρωπος βρίσκει έναν αριθμό κάθε 13 δευτερόλεπτα. Απαιτώ και δημογραφική ανάλυση γιατί το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι η νέα γενιά, εκτός από ψηλότερη και με περισσότερο κερί στα μαλλιά, είναι και εξυπνότερη. Όχι απλώς εξυπνότερη, είναι κάτι σαν neuromancer: με το που βλέπει το sudoku, βλέπει και τη λύση του. Η αυτό, ή μόνο ολυμπιονίκες μαθηματικών λύνουν τα sudoku σε αυτό το site. Γιατί αν υποψιαστώ ότι εγώ (ποιος, εγώ; καλά τα έλεγε ο Πάριος) είμαι κάτω από το μέσο όρο, δεν θα πεθάνω, αλλά σίγουρα κάτι κακό θα πάθω…

Αυτοκίνητα + Επιθέσεις αυτοκτονίας = ???

Μερικές από τις αφίσες του ακροαριστερού/ αναρχικού /αντιεξουσιαστικού (κλπ. κλπ. κλπ.) χώρου που κοσμούν κατά καιρούς τους δρόμους της Αθήνας περιέχουν εύστοχα και καυστικά μηνύματα. Άλλες φορές πάλι, είναι εντελώς ανόητες. Όπως για παράδειγμα η αφίσα που παραθέτω πάνω (λίγο κομμένη, αλλά η ουσία είναι εκεί) την οποία φωτογράφησα στην Αχαρνών. Αφού τη διάβασα, ένα τεράστιο ερωτηματικό διαγράφηκε πάνω από το κεφάλι μου. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Τι σχέση έχουν τα αυτοκινητιστικά με τις επιθέσεις των ριζοσπαστών ισλαμιστών (αυτούς υποθέτω ότι εννοούσαν όταν γράφουν για εκατομμύρια Μουσουλμάνους είναι ικανοί να πεθάνουν);

Καταρχάς, νομίζω ότι μερικές φορές ο «χώρος» χάνει το χρόνο του, κάνοντας κήρυγμα στους πιστούς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι συγγραφείς της αφίσας υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι πρόθυμοι να πεθάνουν κάποιοι Μουσουλμάνοι. Από την εμπειρία μου νομίζω ότι οι περισσότεροι Έλληνες καταλαβαίνουν (ή νομίζουν πως καταλαβαίνουν) τις αιτίες των επιθέσεων αυτοκτονίας των Μουσουλμάνων.

Κατά δεύτερον, οι συγγραφείς συγκρίνουν δύο άσχετες καταστάσεις: Κάποιος Έλληνας που παίρνει το αμάξι του για να πάει διακοπές, δεν σκοπεύει να πεθάνει. Ενώ κάποιος Μουσουλμάνος που ζώνεται με εκρηκτικά, σκοπεύει να πεθάνει. Άρα στη μία περίπτωση έχουμε πρόθεση και στην άλλη όχι. Πέρα από το μείζον αυτό εννοιολογικό σφάλμα, να επισημάνω κιόλας τη διαχωριστική γραμμή Έλληνες-Μουσουλμάνοι που υιοθετεί η αφίσα. Υπάρχουν και Έλληνες που είναι Μουσουλμάνοι, μάλλον αυτό τους διέφυγε.

Τελευταίο και σημαντικότερο: η αφίσα προφανώς υπονοεί ότι σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι Μουσουλμάνοι δεν οδηγούν αυτοκίνητα. Έχω επισκεφτεί δύο μουσουλμανικές χώρες, την Τουρκία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και σας διαβεβαιώνω ότι οι Μουσουλμάνοι ζουν σε πόλεις που μοιάζουν πολύ με την Αθήνα, έχουν δουλείες που μοιάζουν αρκετά με αυτές που έχουν οι Έλληνες και επίσης οδηγούν κατά κόρον αυτοκίνητα, μηχανές, τρίκυκλα και ό,τι μηχανοκίνητο φαντάζεστε. Και από ότι είχα δει στην ταινία «Θεϊκή Παρέμβαση» ακόμα και στην Παλαιστίνη, όπου οι Μουσουλμάνοι ζουν υπό ιδιαίτερα άσχημες συνθήκες, οδηγούν αυτοκίνητα (μάλιστα πολλές από τις σκηνές της ταινίας είναι επικεντρωμένες γύρω από την καθημερινή ταλαιπωρία που τραβάει ο πρωταγωνιστής όταν περνάει με το αυτοκίνητό του από τα σημεία ελέγχου των Ισραηλινών). Και είμαι σίγουρη ότι δυστυχώς (εκτός αν είναι τόσο μεγάλος ο Αλλάχ) και αυτοί πεθαίνουν στα αυτοκίνητά τους. Η υπόθεση ότι οι απανταχού Μουσουλμάνοι είναι τόσο εξαθλιωμένοι που δεν έχουν αυτοκίνητα ή τόσο εξωτικοί που καβαλάνε ακόμα καμήλες είναι αλαζονική, για να μην πω ρατσιστική. Πιστεύω ότι οι Μουσουλμάνοι δεν χρειάζονται την πατερναλιστική αγάπη κανενός, πόσο μάλλον ανθρώπων που δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα τους.

Athens 2006: A Concert Odyssey

Στην αρχή σκέφτηκα να γράψω μόνο ωραία πράγματα, γιατί όπως και να το κάνουμε είναι ωραίο να βλέπεις τρεις τόσο καλούς καλλιτέχνες στην ακμή της καριέρας τους. Μετά όμως σκέφτηκα ότι και το άσχημο μέσα στη ζωή είναι, το καλό και το κακό είναι αλληλοσυμπληρούμενα, όλα είναι σχετικά, το yin δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το yang (αμάν μου έκανε ζημιά Devendra) και είπα να γκρινιάξω και λίγο.

Θέατρο Βράχων λοιπόν: ο περιβάλλων χώρος εντυπωσίασε τόσο τη Joan όσο και τον Antony. Ομολογουμένως οι βράχοι είναι υποβλητικοί και ο καλοκαιρινός άνεμος «invigorating» όπως είπε και ο Antony. Είχε κάτι το ιδιαίτερο η κατάσταση εκεί χτες το βράδυ. Εγώ πάντως προτιμώ να τους φαντάζομαι σε ένα μικρό cabaret, όχι μόνο λόγω του πιάνου, αλλά και επειδή και οι δύο είχαν στοιχεία παρλάτας στην σκηνική τους παρουσία. Έκαναν λεκτικά ιντερλούδια, στα τα οποία διηγιόντουσαν μικρές ιστορίες από τη ζωή τους και από τα τραγούδια τους. Πάντα μου άρεσαν οι καλλιτέχνες που επικοινωνούν τόσο αυθόρμητα με το κοινό.

Για να πάμε στο κυρίως θέμα, η Joan ήταν πολύ καλή. Φανταστική φωνή. Ο Antony ήταν εξαιρετικός. Ήταν καθισμένος στο πιάνο σε όλη τη συναυλία και τον συνόδευαν κλασσικά έγχορδα και ένα ηλεκτρικό μπάσο. Ανατρίχιασα ουκ ολίγες φορές και δεν ήταν μόνο από το αεράκι. Η φωνή του είναι απερίγραπτη, είναι νομίζω το ατού του αυτή η θεϊκή φωνή. Δεν με πήραν τα κλάματα όπως φοβόμουν (ή περίμενα), αν και στο "Hope There's Someone" παραλίγο να λυγίσω. Ως παρουσία ήταν συμπαθέστατος και είπε μερικές ωραίες ατάκες όπως ότι η Κάλλας σε μια τελευταία της συνέντευξη ‘ξερνούσε τα λόγια της σαν σπασμένα γυαλιά’ και ότι ‘στη ρωγμή της ατέλειας μπορεί να βρει κάποιος την τελειότητα’. Είναι ποιητής ο άνθρωπος. Αν εξαιρέσουμε τον προβολέα που μας τύφλωνε επί δυο τραγούδια και ο οποίος ευτυχώς μετακινήθηκε κατόπιν εκκλήσεων του κοινού και του Antony, καθώς και τον τύπο πίσω μου που επέμενε να τραγουδάει όλους στίχους και να μιμείται τις διακυμάνσεις της φωνής του Antony (μέχρι και τα ooohhhh-aaaahhhhh) ήταν όλα πολύ όμορφα.

Πάμε -τρέχοντας- στο Underworld να δούμε ότι έχει απομείνει από τη συναυλία του Devendra. Είχαμε χάσει 40 λεπτά και ο Devendra έπαιξε για άλλα 50 περίπου. Να πω ότι το Underworld είναι ένας απαράδεκτος, άθλιος χώρος για συναυλίες. Αφού σπρώξαμε (όχι που δεν) και φτάσαμε στη δεύτερη σειρά, έβλεπα τον Devendra από τη μέση και πάνω και αυτό με προσπάθεια. Δηλαδή πέρα από την πρώτη σειρά, τα συγκροτήματα δεν φαίνονται σε αυτό τον χώρο. Το ΑΝ πριν την ανακαίνιση είχε καλύτερη ορατότητα από το Underworld, αυτό σας λέω μόνο. Τίγκα στον κόσμο και φυσικά απίστευτη ζέστη.

Τέλος πάντων ο Devendra ήταν καταπληκτικός. Ο τύπος είναι από άλλον πλανήτη, άλλο χωρόχρονο, άλλη διάσταση, είναι αλλούτερος, τελεία. Όταν -ψάχνοντας να βρω τη σκηνή- τον είδα αναπάντεχα, σχεδόν μέσα στο κόσμο, γυμνό από τη μέση και πάνω, χαμογελαστό, με τα μούσια, τα μαλλιά του, τα χαϊμαλιά του και το αφηρημένο βλέμμα του, μου φάνηκε σαν έφηβος που διασκεδάζει σπίτι του με τους φίλους του. Εκπέμπει μια πηγαία απλότητα που είναι τόσο ασυνήθιστη -και δύσκολη- στην εποχή του μεταμοντέρνου και του μετά-whatever. Βλέποντας τον ένιωσα σαν τον αποικιοκράτη απέναντι στον "ευγενή άγριο". Όταν προχώρησα και μπηκα κανονικά μέσα στη συναυλία νόμιζα ότι βρέθηκα σε club στο Σαν Φρανσίσκο του ‘68 (όπως τα έχω δει στο Psych Out), η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς flower power ψυχεδέλεια. Ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι έπαιζαν με ηλεκτρικές κιθάρες σε αντίθεση με τους δίσκους που είναι κυρίως ακουστικοί. Και μάλιστα πολύ ωραίες κιθάρες. Το κοινό ήταν επίσης φανταστικό και ανταποκρινόταν στη μουσική χορεύοντας, επευφημώντας και τραγουδώντας.

Ο Devendra τραγούδησε το Billie Jean, το οποίο μάλιστα σταμάτησε στη μέση γιατί τον ξάφνιασε η θετική αντίδραση του κόσμου. Είπε ότι είχε συνηθίσει μια πιο ψυχρή υποδοχή στη διασκευή αυτή και τα έχασε με την ανταπόκρισή μας. Τι γλυκούλης. Τραγούδησε tributes στον Caetano Veloso -που είπε ότι είναι το ίνδαλμά του- και στον Townes Van Zandt. Προς το τέλος τραγούδησε ένα medley από Charles Manson και Lauryn Hill, λέγοντας ότι παρόλο που δεν συμφωνεί με τις πράξεις των ατόμων αυτών στο «physical realm» (μα καλά τι έχει κάνει η Hill και τη βάζει στο ίδιο επίπεδο με τον Manson που έχει φάει κοσμάκη, δεν ξέρω) στο «artistic realm», τον εκφράζουν. Είπε και κάτι άλλα, ότι ο Manson και η Hill δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην απατηλή Maya (σύμφωνα με τον Ινδουισμό Maya είναι η ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι αληθινός), γεια σου Devendra με τα ωραία σου, τι άλλο να πω. Πάνω σε αυτό το θέμα είχε και μια διαφωνία με τρελή Νεοϋορκέζα της πρώτης σειράς, την οποία ανέβασε στο τέλος ο φλαουτίστας/ ανιματέρ/ έτερος τρελάρας του συγκροτήματος στη σκηνή για ένα χορό.

Απολογισμός: Το Underworld καλύτερα να είχε μείνει ρώσικη (ή πολωνική, δεν θυμάμαι) ντίσκο που είχε γίνει μετά το κλείσιμο του Next. Τέλος πάντων, μπορεί ως club να είναι καλό, αλλά για συναυλίες δεν είναι με τίποτα. Όλοι οι καλλιτέχνες που είδα ήταν εξαιρετικοί, μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε ο Devendra, ίσως επειδή δεν το περίμενα. Και φυσικά παρόλο που οι συναυλίες ήταν πολύ καλές δεν ξεχνάμε την κοροϊδία των διοργανωτών. Διάβασα τις ανακοινώσεις τους στο Avopolis και ένα έχω να πω: σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι (ο Devendra ξυπνάει το παιδί μέσα μου) ποιος φταίει, εγώ ήθελα να δω σαν άνθρωπος ολόκληρες τις συναυλίες για τις οποίες είχα πληρώσει.

Η αγωνία του συναυλιαζόμενου πριν τη βροχή

Για άλλη μια φορά, αναβλήθηκε μια συναυλία, αυτή τoυ Antony (και των Johnsons) και από Κυριακή που ήταν, πήγε Τρίτη, την ίδια μέρα με τον Devendra (τον Banhart).

Και φυσικά, για όσους από εμάς είχαν την ατυχή έμπνευση να πάρουν εισιτήρια και για τις δύο συναυλίες ευρέθη η σολομώντεια λύση του να πάμε στο Θέατρο Βράχων τις 21:00 να δούμε τον Antony και μετά κατά τις 23:30 -που ναι, σίγουρα θα έχει τελειώσει η συναυλία- να πάρουμε των ομματίων μας και να τρέξουμε στο Underworld, που είναι και δίπλα άλλωστε, για να δούμε τον Devendra. Αύριο λοιπόν θα πάρω την σουπερμαντολίνη μου και οργώσω την Αθήνα σε 3 ώρες επειδή οι διοργανωτές δεν θέλουν να αποζημιώσουν τους αγοραστές των εισιτηρίων. Επίσης μπορώ να κλωνοποιηθώ ή να επικαλεστώ τις θεικές μου ιδιοτήτες και να είμαι πανταχού παρούσα -βλέπω και κάτι από το Φεστιβάλ Αθηνών άμα λάχει.

Επειδή αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη συναυλία που αναβάλλεται λόγω καιρού (να θυμηθώ, έτσι στην τύχη, την ημέρα του Nick Cave στο Rockwave το 2002, τους Thievery Corporation πέρυσι και φυσικά τους White Stripes -γιατί και εκεί λόγω καιρικών συνθηκών σταμάτησε η συναυλία - για την οποία ακόμα περιμένουμε τα λεφτάκια που μας είχαν υποσχεθεί), λέω μήπως (μήπως) οι διοργανωτές πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται ότι στην Ελλάδα πέφτουν αρκετά δυνατές βροχές το καλοκαίρι και να σχεδιάζουν τις υποδομές τους ανάλογα; Γιατί μη μου πείτε τώρα ότι δεν γίνονται συναυλίες με βροχή; Στη Βρετανία το Reading και το Glastonbury κάθε χρόνο μες τη νεροποντή και τη λασπουριά είναι και είναι και πολύ ωραία.

Μέχρι αύριο λοιπόν, που δεν ξέρω τι θα κάνω και αν θα πάω στον Devendra, περαστικά μας...

Αγόρια και κορίτσια. Μπορούμε να είμαστε φίλοι;

Όχι.

Παραδεχτείτε το. Δεν υπάρχει πραγματική φιλία μεταξύ ενός άντρα και μίας γυναίκας. Θα πίστευε κανείς ότι δεν υπάρχει λόγος να επεκταθώ στο θέμα, γιατί εννοείται. Όμως λόγω του ολοένα αυξανόμενα αριθμού ανθρώπων που έχουν το θράσος να δηλώνουν ότι είναι «απλά φίλοι» και να σε κοιτάνε σαν το πιο διεστραμμένο πλάσμα στον κόσμο επειδή τόλμησες να υποθέσεις ότι κάτι τρέχει μεταξύ τους, νομίζω ότι επιβάλλεται να προβώ μία ανάλυση του ζητήματος. Μερικοί άνθρωποι αντιδρούν, γιατί νομίζουν ότι αμφισβητώ την αγάπη που τρέφουν για τον φίλο τους. Όχι, δεν την αμφισβητώ καθόλου, το αντίθετο μάλιστα. Υποστηρίζω ότι αγαπάτε τόσο πολύ τον φίλο σας, που μάλλον θέλετε να τα φτιάξετε μαζί του.

Τι εννοώ με την πρόταση δεν υπάρχει πραγματική φιλία μεταξύ άντρα και γυναίκας;
Καταρχήν τι εννοώ με τη λέξη φιλία: Δεν εννοώ μια χαλαρή φιλική σχέση στα πλαίσια της δουλειάς, του σχολείου, της παρέας, της ωραίας, της ομάδας, της σερενάτας κλπ. Εννοώ φιλία σαν αυτή των Τριών Σωματοφυλάκων, «όλοι για έναν, ένας για όλους» και όλα τα σχετικά.

Κατά δεύτερον, τι εννοώ με το «πραγματική φιλία»: Πραγματική φιλία σημαίνει απλή και ειλικρινής φιλία. Σημαίνει ότι άλλος είναι πάντα ο σύμμαχός σου. Σημαίνει ότι τον εμπιστεύεσαι απόλυτα και ότι ξέρεις τι θέλει από σένα και τι θέλεις εσύ από αυτόν. Σημαίνει ότι μαζί είστε αληθινοί. Όπως όλοι ξέρουμε, όταν στην φιλία εμπλέκεται και το ερωτικό στοιχείο, μόνο απλή και ειλικρινής δεν είναι, αφού στο πίσω μέρος του μυαλού σας τρέχουν αμαρτωλές και βρώμικες σκέψεις.

Τώρα που εξηγήσαμε τι είναι η πραγματική φιλία, νομίζω ότι αβασάνιστα, και χωρίς περαιτέρω ανάλυση, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι: ΔΕΝ υπάρχει πραγματική φιλία μεταξύ ενός άντρα και μίας γυναίκας. Σταματήστε λοιπόν να κρύβεστε πίσω από το δάκτυλό σας. Και μην αρχίσετε να φωνάζετε και να τινάζετε τα χέρια σας δεξιά κι αριστερά με αγανάκτηση, κραυγάζοντας «Ο Γιαννάκης; Τον ήξερα από 5 χρονών, μαζί μεγαλώσαμε, είναι σαν αδελφός μου!!» ή «Η Μαιρούλα; Δεν είσαι με τα καλά σου, την βλέπω σαν άντρα». Προσέξτε τη χρήση του σαν και στις δύο προτάσεις.

Μια βασική σημείωση: Ακόμα και αν ο μόνο ένας από τους δύο βλέπει τον άλλον ερωτικά, η φιλία δεν θεωρείται πραγματική. Για την ακρίβεια, είναι το χειρότερο είδος ψευτό-φιλίας, το είδος στο οποίο είναι εκδηλώνεται σε όλο της το μεγαλείο η υποκρισία και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ντροπή σας ρε! Αυτός που γουστάρει τον άλλον κάνει υπομονή, την καρδιά του πέτρα και περιμένει από το «φίλο» του:

1. Πότε θα μεθύσει μήπως και του κάτσει.
2. Πότε θα βαρεθεί να είναι μόνος του μήπως και του κάτσει.
3. Πότε θα χωρίσει από την 13χρονη σχέση του μήπως και του κάτσει.
4. Πότε επιτέλους θα πεθάνουν επιτέλους ο σύζυγος και τα παιδιά του μήπως και του κάτσει.

Σε μερικές προχωρημένες καταστάσεις, το θύμα έχει χάσει κάθε ελπίδα ότι ο άλλος θα του κάτσει, αλλά δεν έχει το θάρρος να ψάξει να βρει μια πραγματική σχέση. Άτιμο πράγμα η συνήθεια. Αυτός που τον γουστάρει ο άλλος, φυσικά και το ξέρει πάντα, και το κέρδος του από την όλη υπόθεση είναι:

1. Έχει κάποιον στον οποίο μπορεί να κλαφτεί οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας και της νύχτας.
2. Έχει κάποιον που συμφωνεί μαζί του και τον ενθαρρύνει συνέχεια.
3. Έχει κάποιον που του ανεβάζει το ηθικό του και τον κάνει να νιώθει ωραίος, έξυπνος και επιθυμητός.
4. Έχει πάντα μια καβάντζα.

Είναι και οι δύο άξιοι της μοίρας τους. Ελπίζω κάποιο τέτοιο κακόμοιρο πλάσμα να διαβάσει αυτό το κείμενο και να ξυπνήσει.

Επειδή όμως είμαι ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, και ένας δίκαιος κριτής των στραβών της κοινωνίας, θα παραδεχτώ ότι υπάρχουν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Δηλαδή, μπορεί να υπάρξει μια πραγματική φιλία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας, αν και μόνο αν:

1. Είναι και οι δύο δεσμευμένοι και ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ερωτευμένοι με το έτερόν τους ήμισυ. Και πάλι παίζεται, αλλά τέλος πάντων.
2. Είναι και οι δύο κακάσχημοι. Θα μου πείτε: αν είναι και οι δυο κακάσχημοι, τότε μπορεί να γουστάρουν ο ένας τον άλλον. Όχι, είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι οι άσχημοι πάντα γουστάρουν τους ωραίους. Και όσο πιο άσχημοι είναι, τόσο πιο ωραίοι είναι αυτοί που γουστάρουν.
3. Υπήρξαν στο παρελθόν ζευγάρι. Ναι, δεν υπάρχει τίποτα που να εξαφανίζει κάθε ίχνος ερωτισμού καλύτερα από μια αποτυχημένη σχέση, ή έναν διαλυμένο γάμο.

Αυτά λοιπόν. Και μια τελευταία υποσημείωση: όχι παιδιά, δεν πειράζει που δεν είστε πραγματικοί φίλοι. Ο ερωτισμός είναι μέσα στη ζωή. Και είναι ωραίο να υπάρχει σε όλες μας τις σχέσεις. Αλλά μη μας τρελαίνετε με ηρωϊκές δηλώσεις αγνής παρθένας αφοσίωσης.